Theneras vroeg of daar een reden voor was nog voor hij zijn verhaal deed. Iro haalde even zijn schouders lichtjes op. 'Dat is ook voor mij nog onbekent.' zei hij en slikte een hap van het aangereikte koekje door. Iro moest even glimlachen om de volgende woorden van zijn leerling. Maar wat Iro al verwachten was dat Theneras lichtjes te neer geslagen leek. Maar ja wat wilde je ook. Hij was verliefd op iemand die weer verliefd was op een ander. Heel complex maar daar kon niemand wat aan doen. 'Ja dat is hem, maar zoals ik al zei lijkt het onmogelijk. Natuurlijk weet ik dat hij langer te leven heeft, maar ik wil jouw niet het gevoel geven dat je op moet geven. Wie weet wordt het wel niets?' zei hij en legde even een arm om Theneras heen ala troost. Misschien werd het wel wat? Maar dat was enkel hopen. Toch zou Iro de LM blijven steunen zowaar dat nodig was of dat Ronodan dat vond natuurlijk. 'Zeker. Emoties zijn vaak zo ongrijpbaar als de elementen zelf.' zei hij en knikte daarna lichtjes en at de rest op. Zijn energie level ging weer omhoog en Iro begon zich al beter te voelen. al zou het nog even.duren voor weer op volle sterkte zou zijn na die uitputting die zijn sadistische mood hem bezorgd had. De vraag over het Safe woord kwam weer ter spraken. Iro kon nu weer beter na denken nu hij Theneras verteld had over hun dubbele dilema. 'Wat zou je van Zwart vinden en wit als het weer veilig is?' vroeg Iro op zijn beurd tot zijn leerling om alcohol vroeg. Even keek hij de jonge man licht verbaasd aan. Maar toen hij zei dat het voor de wonden was moest Iro even om zijn eigen reactie lachen. 'Ja natuurlijk. Dat staat in de keuken in een kastje het verste in de hoek.' zei hij en wilde zich omhoog werken, maar het been waar Revas hem mee onderuit getrokken had wilde even biet mee werken. Heinz kwam naar hem toe en hielp Iro op te staan en reikte daarna naar Theneras.

Theneras vroeg aan Iro of hij wist of er een reden of iets achter zat, waarom het steeds moeilijker was om eruit te geraken. De roodharige leraar antwoordde dat het voor hem ook nog onbekend was en kort knikte de blonde jongen. 'Wie weet, hopelijk kom je er snel achter waarom het zo is.' opperde de jongen. Het was even stil en de achttien jarige had een kort inkeer momentje totdat hij vroeg over het safe woord, waarop de man naast hem antwoordde dat het handig zou zijn om te hebben maar dat hij hem eerst iets moest vertellen. Hierop was de jongen iets van hem af gaan leunen, en had hem aangekeken. Al luisterend naar diens woorden was hij wat terneergeslagen maar hij probeerde niet zijn emoties te botvieren op iemand. Hij vertelde dat hij hoopte dat het toch iets zou worden tussen de twee en dat als dat dus inderdaad zou gebeuren dat hij hoopte dat ze elkaar gelukkig zouden maken. Hij meende de woorden wel, al miste zijn glimlach het enthousiasme. De leraar naast hem vertelde dat inderdaad, de man die Theneras toen gezien had was de LM. Hierna vertelde Iro verder dat het hem bijna onmogelijk leek dat het zou werken tussen de legendarische magiër en hemzelf, omdat Ronodan langer te leven had. En dat het misschien wel niets werd en dat hij de moed niet moest opgeven. De jonge magiër was zich half aan het afvragen of legendarische magiërs nu onsterfelijk waren of dat ze gewoon langzamer ouder werden? Een arm werd rondom hem geslagen en hij leunde iets mee in de beweging en reageerde op Iro zijn woorden. 'Yeah. Zal ik niet doen, opgeven. Bij deze beloofd' Hij grijnde een beetje naar hem, een gemeende deze keer. Hij was best koppig en opgeven deed hij sowieso niet snel. Het was daarna dat de leerling een opmerking maakte over ingewikkelde emoties, terwijl hij begon met het koekje op te eten. De Dark magic docent beaamde dat. Lichtjes had de jongen zijn keel geschraapt waarna hij nogmaals vroeg over een safewoord en hij luisterde naar Iro zijn voorstel. 'huh. Yeah.. Ja. Dat zou wel kunnen werken ja. Het is simpel en makkelijk te onthouden.' Stemde hij erbij in en hij knikte een paar keer kort. Zijn gedachten gingen hierna weer kort naar zijn been, waarop hij Iro vroeg of hij toevallig wat alcohol in huis had. De verbaasde blik liet Theneras de woorden in zijn hoofd herhalen waarna hij er haastig achter aan zei dat hij alcohol wilde om de wonden mee te ontsmetten niet om zich lam te zuipen. Een klein lachje klonk bij de leerkracht vandaan en het liet de blonde jongen eventjes grinniken. Zijn mentor vertelde hem dat hij alcohol had staan in de keuken in een van de verste kastjes. Knikkend zette de jongen kracht op zijn goede been, om zich zo zelf zo ver mogelijk omhoog te werken. Hij was wel blij om te merken dat zijn energie al terug aan het komen was. Hij zag dat zijn leraar ook wat moeite had met opstaan, doordat diens been ook niet helemaal top was. Iets wat was veroorzaakt doordat Revas hem onderuit getrokken had. De jonge met de halflange licht blonde haren keek toe hoe Reaper, of ja nu Heinz, Iro te hulp schoot waarna hij naar de jongen reikte. Dankbaar leunde hij voor een klein beetje extra steun tegen hem aan, wat de prikkende sensatie in zijn been wel verlichte. Hij murmelde een bedankje en richtte zijn aandacht daarna op Iro. 'Hoe staan jouw arm en been ervoor? Niet te erg hoop ik?' De jongen zijn lichtblauwe ogen keken voor een kort moment naar de roodharige zijn arm en been, eer hij zijn blik weer afwendde. 'Ik weet niet zeker of het ontsmetten echt nodig is maar ik ben liever zeker dan dat ik het een keer niet doe en bijvoorbeeld mijn been kwijt raak of iets.' Grinnikte hij een beetje flauwtjes. Ontsmetten deed hij eigenlijk altijd wel, voor het geval dat. Liever het zekere voor het onzekere.

Iro knikte op de woorden van Theneras. Hij wilde er zeker achter komen waarom dat zo was natuurlijk. Maar goed hij kon het ook niet helpen. Wel verzetten hij zich er steeds tegen, maar het leek dan dat de duisternis sterker terug kwam. Gelukkig beloofde Theneras niet op te geven en Iro glimlachte even naar hem. Ondanks dat zijn energie weer terug kwam was Iro toch lichtelijk vermoeid van deze ervaring en was blij dat Heinz hen kwam helpen. Zijn been zeurde net als zijn arm en toe zijn leerling zei dat die woorden gemakkelijk te onthouden waren liet Iro Heinz zijn benige hand los en strompelde richting de keuken onder de woorden of het wel ging en dat ontsmetten altijd beter was. 'Ik ben wel wat gewend. Ik ben blij dat je dat mes niet op me nodig hebt gehad. Dat zouden echte diepe wonden hebben kunnen maken. Revas's bijt wonden gaan wel.' zei Iro en hij probeerde na het kast deurtje open getrokken te hebben het flesje en wat watten van de schap te krijgen, maar zijn been werkte niet echt mee. 'Zou jij het even kunnen pakken? Mijn been weigert.' vroeg Iro en hij zetten een paar passen opzij.

De blonde knul leunde nog iets tegen Heinz aan, nam even de tijd om zijn been te testen. Hoeveel kracht hij erop kon zetten en wat niet. Het waren gelukkig geen diepe wondjes, dus echt iets beschadigd was er iets niet. Daar was hij meer dan blij mee, maar alsnog zeurde zijn been. Echt een sterke pijn was het niet, besloot de jongen, en erop lopen zou het niet erger maken en dus liep hij mankend achter Iro aan, enkel knikkend om diens woorden over dat hij het wel zelf kon en dat ontsmetten altijd beter was. Eenmaal in de keuken antwoordde de leraar op de vraag die Theneras hem had gesteld, over hoe het ging met zijn arm en been. 'Maar toch.. Een wond is een wond. Maar ze zijn dus niet heel diep? Dat is goed om te horen' Zei hij met een kleine glimlach die samen ging met een korte schouder ophaal. 'Al moet ik zeggen dat ik ook blij ben dat ik de messen niet hoefde te gebruiken.' Van binnen rilde hij lichtjes. Theneras hield er niet van om messen te gebruiken om mensen te verwonden en littekens achter te laten, al klonk dat misschien raar bij een ex Suasama lid vandaan, maar het bracht de naarste herinneringen bij de jonge magiër naar boven. Hij slikte de bittere smaak bij de gedachte eraan weg en werd uit zijn gepeins gehaald door Iro's stem die tot hem doordrong. De jongen knipperde een paar keer voordat de vraag zich goed in zijn brein genesteld had en knikte daarna. 'Ja, natuurlijk. Ik ben iets kleiner dan jij.. Maar mijn been valt mee qua verwonding en pijn dus ik denk dat het wel moet lukken.' Sprak hij resoluut. Na deze woorden liep hij naar de plek toe waar de docent net nog had gestaan. Met zijn vingers voelde hij de kou van de fles, waarna zijn vingers zich krulden rondom de glazen hals en voorzichtig uit het kastje haalde. 'Dat is één. Nu de watten nog.' sprak hij meer in zichzelf dan echt tegen de roodharige man naast hem terwijl de fles met een zacht tik op het keukenblad werd neergezet. Met zijn vingers reikte hij naar de watten, maar jammer genoeg duwde hij ze net dat kleine stukje meer naar achteren. Het zorgde ervoor dat hij op zijn tenen moest gaan staan. Zijn zere scheenbeen tikte natuurlijk tegen een laag zittend handvat aan, want zulke dingen gebeurde altijd als je al ergens last van had, en een kleine sis van pijn gleed tussen zijn op elkaar geklemde kaken door. Maar het was niet te hevig, de wonden waren niet te erg en hij had een vrij hoge pijngrens, vond hijzelf. Het zakje met als inhoud de watten haalde de jongen iets naar zich toe en twijfelend of hij gewoon het hele pakje zou pakken of een paar watten er uit zou halen, bleef hij zo even staan. Om daarna het besluit te nemen dat het toch makkelijker was om gewoon het hele pakje te pakken. Dus dat deed hij dan ook en legde de watten ook neer op het keukenblad. 'Alsjeblieft.' Er was nog een klein spoor van een licht pijnlijke grimas en vochtige, emotionele ogen te zien onder zijn nu kleine maar plagende grijns. 'Je bestelling. Een fles alcohol en watten' De jongen leunde weer een beetje tegen het aanrecht aan, zere been lichtjes ontlast plus half leunend op zijn arm waarvan de vingers rond de rand van het keukenblad waren gebogen.

Wat zijn leerling zei was meer dan waar. Een wond was een wond. Hoe groot, klein, ondiep of diep dan ook. Ze konden allemaal gaan zweren net als een schaafwondje. Maar ook Iro was blij dat Theneras de messen niet had hoeven te gebruiken. Wie weet wat er dan was gebeurd??? Maar daar wilde Iro nu niet aan denken en ging op een van de keukenstoelen zitten. De jongen had de fles al snel te pakken, maar deed zich pijn toen hij de watten nog pakken moest. Iro leunde iets naar links en pakte een klein kistje van de grond dat tegen de muur had gestaan. Daar zat verband en naalden in samen met een lichte verdovings drankje waardoor je de pijn niet langer meer zou voelen. Toen Theneras klaar was zetten Iro net het kistje op tafel. Heb jij als eens gehecht?' vroeg Iro en draaide zijn arm even zodat hij net sommige langwerpige wonden niet kon zien. 'Want sommige kan ik vanuit mijn zicht niet hechten...' vulde Iro aan. Hij kon zelf wel hechten, maar dan zou hij een wond of drie niet kunnen sluiten. Zijn been kon hij later wel verbinden. Dat waren meer door druk wonden dan echte lange zoals op zijn arm dat was...

De fles met alcohol stond al op het aanrecht en de watten legde de jongen er iets later naast. Na een alsjeblieft gezegd te hebben leunde daarna tegen het keukenblad aan. Zijn licht blauwe ogen keken naar een klein kistje wat Iro op de tafel zette. De vraag of hij kon hechten viel en hij keek nog kort naar het kistje en daarna naar de oudere man. Hijzelf zag hoe hij zijn arm een beetje weg draaide waarna hij eraan toevoegde dat hij er een paar niet kon hechten. Theneras pakte de fles en de watten en legde deze daarna naast het kistje op tafel. 'Ja, toevallig wel' sprak hij met een kleine glimlach terwijl hij terug liep naar de gootsteen. Een klein bakje pakte hij uit een kastje en vulde deze met lauw warm water. Een klein doekje deed hij erbij, zo kon hij de wonden schoon maken. Ook dit zette hij op de tafel naast de rest van de spullen. De jonge magiër pakte er ook een keukenstoel bij en ging daar zelf op zitten. 'Heb je vuur, een kaars of zo, om de naald steriel te maken? Anders kan het ook met de alcohol natuurlijk.' Hij keek even naar Iro zijn wond op diens arm. 'En kan je mouw worden opgestroopt of je shirt uit? Dan kan ik er beter bij.' vroeg hij hem terwijl hij het doekje pakte, deze onder het lauw warme water dompelde en deze vervolgens wat uitkneep. De vraag of de roodharige docent zijn mouw zelf omhoog kreeg, of zijn shirt uit, brandde op zijn tong maar hij slikte het in. Al zou hij wel helpen als het nodig was. Goed, eerst die wonden schoonmaken en ontsmetten, daarna hechten. Hun benen konden ze beide zelf doen, later, dacht de blonde jongen zo.

Iro zag hem wel kijken en kon enkel even zacht glimlachen naar hem voor hij het deksel opende en er een rol verband en een naald met hechtdraad eruit haalde en die in het deksel legde zo werd het ook niet vies. Gelukkig kon Theneras hechten en pakte nog een bakje met lauw water zodat hij met een doekje straks eerst de wonden goed schoon kon maken. De vraag over de naald steriel te maken overdacht hij even. 'Ik gebruik ook altijd de alcohol, maar als jij een kaars wilt gebruiken vind ik dat ook prima.' zei Iro en hij pakte nog een klein flesje uit het kistje en zetten die op tafel neer. 'Als de wonden straks schoon zijn moet je wat van dit flesje op een doekje druppelen en het over de wonden smeren. Er zal een tijdelijke verlamming bij de wonden komen zodat je goed kunt hechten zonder dat iemand weg trekt bij het hechten.' zei Iro en hij wilde zijn wonden niet erger maken dan dat ze al waren en toen hem gevraagd werd zijn mouw op te stropen of het shirt uit te doen koos Iro voor het laatste. Dat ding moest toch de was in alleen al door het bloed en het zweet. Hij wachten eventjes, maar hoorde Reaper zachtjes knorren. Hij was weer in zijn vogel vorm en was in slaap gesukkeld.

De blonde jongen keek toe, toen de roodharige dark magic docent een rol verband pakte en daarna ook een naald met hechtdraad. De attributen werden in de deksel gelegd, die was niet zo heel vuil. Over de vraag hoe de naald steriel te maken dacht de docent even na en antwoordde daarna dat hij altijd de alcohol gebruikte maar dat als Theneras een kaars wilde gebruiken dat ook prima was. Hierop schudde de jongen zijn hoofd met een kleine glimlach 'Alcohol is goed.' Een laatste item kwam uit het kistje, een klein flesje. De jongeman wilde net vragen waarvoor die was toen de leerkracht het zelf al vertelde. Het was een verdovingsmiddel die hij over de wonden moest smeren. Bedachtzaam knikte de jongen met de licht blonde haren. 'En hier dacht ik dat je pijn helemaal niet erg vond?' sprak hij plagend met een korte grijns. Al snel weer werd hij serieus en zakte de grijns weg. 'Komt goed. Eerst je wonden schoonmaken en ontsmetten' Hij keek kort naar de wonden op Iro's arm en vroeg daarna of zijn mouw omhoog kon of dat zijn shirt uit kon. Hij koos voor het tweede. Het uitgeknepen doekje nam de jongen goed beet en schoof met stoel en al dichter naar hem toe. Voorzichtig depte en veegde hij de wonden schoon en haalde zo het opgedroogde bloed weg. Dit deed hij tot hij tevreden was en vond dat het meeste vuil er wel uit was. Het doekje legde hij weg in het bakje om daarna de fles met alcohol te pakken en de watjes. De dop draaide hij van de fles af en drukte het watje tegen de opening aan, waarna hij de fles kort op zijn kop hield en weer goed terug zette. Met een beetje alcohol op de wat begon hij Iro zijn wonden te ontsmetten. Hierna gooide hij het vuile watje weg. 'Zo. Dat is dat.' mompelde hij onderwijl. Nu die verdoving. Dit druppelde hij op een schoon doekje, en wreef dit daarna zachtjes en voorzichtig over de diepe, langwerpige wonden op diens arm. Toen dat klaar was, pakte hij de naald en maakte deze steriel met een schoon watje en wat alcohol. Theneras controleerde het hechtdraad en stak het zorgvuldig door het oog, om er daarna een klein knoopje in te leggen. Hij was er blij om dat hij zelf kon naaien én dat hij al een keer eerder had moeten hechten. Met zijn vingers drukte hij voorzichtig op de huid rond de wond, legde daarna zijn hand aan de binnenkant van de arm en keek de ander toen aan. 'Voel je het nog of kan ik gaan beginnen met hechten?' vroeg hij met een zachte stem, want luid praten was niet nodig. Ze zaten dicht bij elkaar en in een stille ruimte, het enige geluid wat de stilte verbrak waren hun stemmen en zo af en toe het zachte gesnurk van Revas, die ergens in een donker hoekje in dromenland was gesukkeld en van Reaper die ook in slaap was gevallen. Het bracht een kleine glimlach op de jongen zijn gezicht en hij kon een zacht lachje niet inhouden toen hij een zacht, half blaffend geluid door het vertrek hoorde gaan. 'Ik heb je toen, vlak nadat ik hem gevangen had, gevraagd over hoe erg Revas een wolf was en Reaper een raaf, waarop je enkel een van je mooie mysterieuze antwoorden gaf dat het aan mijzelf was om uit te vinden' begon hij zachtjes en licht grinnikend terwijl zijn duim afwezig over de huid wreef 'Ze zijn het natuurlijk niet compleet, geen exacte kopie, maar ik moet zeggen dat ze er toch veel op lijken. Of ja, Revas heeft veel hondse trekjes.' Kort had hij naar hem opgekeken waarna hij zijn ogen weer op de wond richtte, naald nog in de aanslag.

De alcohol was goed genoeg en de plagende grijns over dat hij pijn toch niet zo erg vond liet de jongen grijnzen. Iro moest even zacht lachen tot zijn leerling zijn wonden begon schoon te maken en te ontsmetten. 'Normaal wel, maar nu ben ik zo beurs dat ik het flesje liever wel gebruik.' zei hij met half ingehouden adem. Ja op zulke momenten kwam die verdoving goed van pas. Er schoot hen nog iets te binnen over dit medicijn. 'Het is eigenlijk een sterk aftreksel van een normale verdoving. Als je het flesje laat vallen kan zelfs een trol in slaap er van vallen.' zei hij en glimlachte zacht naar de jonge man voor hem. Echt hard praten deed hij niet, want als je nu gewoon zou spreken leek het wel op schreeuwen. Nadat Theneras de verdoving had gebruikt en de huid rond de wonden testen grinnikte Iro zachtjes. 'Het voelt dood aan dus je kunt beginnen.' zei hij met pretlichtjes in zijn ogen. Theneras begon over de Soul beast's te praten en Iro keek hem even met een licht scheef hoofd aan. 'Bijna goed. Het zijn geen kopieën. Het zijn eigenlijk dieren die pas dood gegaan zijn. Een schaduw wezen wordt in de duisternis geboren en zoekt dan als jonge larve een geschikt lijk. Wel naar hun eigen keuzen. Als een lijk erg gewild is kan het er soms zo hard aan toe gaan dat het karkas zo danig vernietigt wordt dat het onbruikbaar is en ze weer verder moeten zoeken. Hoelang ze in die Larve stadium zich levende weten te houden is nog een raadsel.' zei Iro en hij liet Theneras rustig zijn wonden hechten.

Een korte grijns had op zijn gezicht gestaan toen hij plagend zei dat hij dacht dat Iro pijn helemaal niet zo erg vond. Het had een klein lachje bij de roodharige man voor hem losgemaakt, iets wat er iedere keer weer voor zorgde dat er een vrolijk gevoel in de lichtblonde jongeman opwelde. Theneras werd weer wat serieuzer en begon langzaam aan de wonden schoon te maken en te ontsmetten, al luisterend naar de docent zijn woorden over dat hij nu zo beurs was dat hij dat flesje liever wel wilde gebruiken. 'Begrijpelijk' antwoordde de jongen al knikkend. De verdoving deed hij voorzichtig op en rond de wonden, terwijl er blijkbaar nog een deel informatie over het medicijn bij de docent te binnen schoot. Hij vertelde de jonge magiër dat het een sterk aftreksel was van een normale verdoving en mocht het flesje vallen, kon het een trol verdoven. Zacht grinnikend legde de jongen het nu vuile doekje weg. 'Nou, dan moeten we zorgen dat we het hier niet laten vallen.' sprak hij en hij keek kort naar het flesje. 'Wel handig, goed en sterk spul dan. Ook gevaarlijk bij verkeerd gebruik, maar wat is dat niet?' klonk het zachtjes terwijl hij de naald pakte en deze klaarmaakte voor gebruik. Zachtjes voelde hij met zijn vinger aan de huid rondom de wonden en vroeg of hij het nog voelde of dat hij kon beginnen met hechten. De docent vertelde hem dat het dood aanvoelde en dat hij wel kon beginnen, waarop Theneras knikte en kort naar hem opkeek. De pretlichtjes in zijn ogen waren hem niet ontgaan en hij fronste lichtjes. Met een kleine glimlach richtte hij zich op de wond voor zich en stak de naald door de huid heen om te beginnen met hechten. De hand waarmee hij voorheen aan de huid had gevoeld of het verdoofd genoeg was, was naar de binnenkant van Iro zijn arm gegleden waar zijn duim afwezig over de huid begon te wrijven. Het geluid van de twee slapende soul beasts liet hem tussen het hechten door zachtjes lachen. Het liet de jongen iets te binnen schieten, waar hij dan ook over begon. Over de les waar hij Revas had gevangen en over zijn vraag die hij toen stelde. De jongen luisterde naar het antwoord wat zijn leraar hem gaf, onderwijl ging hij door met het hechten. Een kort, kordaat knikje volgde. 'Weer wat geleerd. Dus het hondse gedrag komt vanuit het lijk, waar het schaduwwezen in leeft, wat nu dus Revas is? Wordt het schaduwwezen aangeleerd hoe een wolfachtige zich gedraagt? Of past het zich aan, aan het lichaam waar het zich in huist? Of worden ze geboren met de drang van bijvoorbeeld; Ik wil een soort wolf zijn?' Vroeg hij zich hardop af, iets wat gepaard ging met een kort maar zacht lachje. Voor een klein moment keek hij op naar de Dark magic docent, om daarna verder te gaan met het hechten. Na elke wond maakte hij een klein knoopje in het draad en knipte het door voor hij naar de volgende ging. Hij was net over de helft met hechten, zag hij. 'Als het nou ergens pijn doet, moet je het zeggen.' sprak hij zachtjes waarna hij de rest van de wonden dichtmaakte. 'Zo dat is dat. Voelen je hechtingen goed aan? Niet te strak of iets?' vroeg hij de docent daarna. 'Als je hechtingen goed zitten dan doe ik het verband er zo meteen om' vertelde hij hem met een zachte glimlach rond zijn lippen.

Soms konden dingen heel simpel zijn. Maar daaronder ook weer gevaarlijk. Iro knikte bij de woorden van zijn leerling. Maar als Theneras even door dacht kon hij zo'n flesje ook gebruiken tegen aanvallen of tegen Iro zelf wanneer hij weer in zijn sadistische mood zat. Maar daarover beginnen deed hij nog niet. 'Als je moe bent, maar niet slapen kunt is 1 druppel al genoeg als je die op je kussen laat vallen.' zei hij en keek rustig toe hoe Theneras van de ene wond naar de andere ging en die netjes hechten. Het onderwerp over hun Soul beast kwam te spraken en na enige uitleg van hem begon Theneras weer te spreken. 'Dat kun je beter aan hen zelf vragen, waarom ze dat lichaam perse willen is denk ik een gevoel wat hen aantrekt? Maar ze nemen het instinkt van het karkas over van wat het ooit geweest is neem ik aan? Alleen zeker ben ik daar niet van nog heb ik het ooit in een boek gelezen. Maar dat ga ik binnen kort weer even doen. Zulke vragen komen vast ook aanbod wanneer er een fusie les zal zijn met Miss Heart?' vervolgde de docent en luisterde naar de vraag of de hechtingen goed genoeg zaten. Iro testen dat even uit door zijn arm even te bewegen. 'Beter kan niet.' zei hij met een vriendelijke glimlach

De extra informatie vond de leergierige jonge magiër alles behalve erg en hij had dan ook geluisterd bij de woorden van de leraar. Iro vertelde hem nog dat als je moe was maar de slaap niet kon vatten, één druppel van het middel op je kussen laten vallen al genoeg was. 'Mocht ik het nodig hebben, kom ik het flesje wel even lenen.' grijnsde hij zachtjes, plagend. 'Natuurlijk zal ik het wel terug brengen' ging hij verder op een serieuze toon, maar met nog altijd die zacht plagende grijns. Hierna ging het gesprek, tijdens het hechten, richting de soul beasts en over hoe en waarom ze juist het lichaam uitkozen. Geconcentreerd ging de jongen verder met hechten terwijl hij luisterde naar de woorden van Iro dat hij het hen zelf zou moeten vragen plus dat hij er ook niet zeker van was. Bij de laatste zin van hem, keek Theneras verrast op en glunderde bijna. 'Dat zal ik doen. Het aan hun vragen.' begon hij. Bij de volgende woorden die hijzelf sprak, was hij bijna aan het sprankelen van enthousiasme. 'En daar kijk ik erg naar uit. Naar die fusie les.' Hierna ging hij met een vrolijke, maar hoog geconcentreerde, expressie verder met de rest van de wonden hechten. Eenmaal klaar daarmee keek hij nog kort naar de nu gehechte wonden en daarna naar de leraar, en vroeg hem of de hechtingen goed aanvoelde. De roodharige docent testte ze uit door zijn arm even te bewegen waarna hij met een glimlach zei dat het niet beter kon. De blonde jongen glimlachte naar hem terug en een glans van trots in zijn licht blauwe ogen te zien. 'Mooi om te horen' antwoordde hij en legde daarna de naald op een schoon doekje weg. Het verband pakte hij vast en legde deze zo op Iro zijn arm dat de jonge magiër zelf in de rol kon kijken. Hij begon lager op zijn arm, onder de wond, en begon zo de Dark magic docent zijn arm te verbinden. Het laatste stukje maakte hij vast met de twee verband clipjes. Zijn handen legde hij op de nu verbonden arm en wreef het even netjes. Met zijn arm klaar, hoefde ze alleen hun benen nog te verzorgen. 'Zo, je arm is klaar. Zit het verband goed, niet te strak?' vroeg hij terwijl hij langzaam aan zijn handen van de arm af liet glijden en zijn lichtblauwe ogen omhoog liet glijden naar de man zijn gezicht.

De plagende grijns en toon van zijn leerling lieten Iro even grinniken. 'Dat is je wel geraden. Anders denken ze straks nog dat je in coma ligt mocht je meer dan 1 druppel gebruiken.' zei hij grappend en schudden speels zijn hoofd. Theneras leek er wel wat in te vinden om het te vragen aan zijn Soul beast en waarschijnlijk ook aan Reaper. Zelf had hij er nooit bij stil gestaan om het te vragen, maar dat was zo erg niet, dat kon altijd nog wel. Het nieuws over de fusie lessen maakte dat de jongen helemaal begon te glunderen. Iro grijnsde zelf. Nadat de hechtingen klaar waren en Iro had bevestigt dat ze goed zaten vond Theneras dat mooi om te horen. Hij grinnikte zacht. Hij voelde zich altijd goed wanneer deze jongen in zijn buurt was. Het voelde goed om iemand in de buurt te hebben die alles van je wist en hij zich geen zorgen hoefde te maken dat hij zich tegen hem zou keren tenzij Iro in zijn sadistische mood zat natuurlijk. Het verband werd aangebracht en ook nu vroeg Theneras of het goed zat en of het niet te strak zat? 'Je zou verpleger moeten worden. Je doet goed werk.' zei Iro lovend en hij legde even zijn hand van zijn gezonde arm tegen de wang van Theneras aan en keek hem met een vriendelijke glimlach aan. Daarna trok hij zijn hand weer terug. 'Hoe erg zijn de wonden op je been?' wilde Iro even weten en hij kwam even licht naar voren om naar het been van zijn leerling te kijken...

Zijn plagende grijns, toon en woorden lieten de man tegenover hem lichtjes grinniken. Zijn grappende woorden lieten de jonge magiër kort en zachtjes lachen. 'Mochten ze denken dat ik in een coma lig, wordt jij dan degene die mij heel stiekem wakker kust?' De jongeman grijnsde plagend maar deze zakte heel snel af toen de woorden zich in zijn brein nestelde. Hij vervloekte zichzelf mentaal en keek hevig blozend weg, waarna hij een zachte, vrijwel onhoorbare 'Sorry.. dat.., umh.. Ja ' mompelde. Al keel schrapend keek hij weer op. Hij ging verder met Iro zijn arm verzorgen en praatte wat over de soul beasts. Toen hij hoorde dat er waarschijnlijk een les samen kwam met de lerares van verzorging van fabeldieren glunderde hij vrolijk. Het meeste van het schaamrood op zijn kaken had hij al weggedrukt. Zo goed als hij kon dan. Het hechten was klaar nu, waarna de jongen met de blonde haren het verband eromheen begon te wikkelen. Hierna vroeg hij weer of het goed zat, niet te strak. Hij wilde niet dat de bloedtoevoer werd belemmerd of dat het niet lekker zat. De lovende woorden lieten Theneras even verbaasd kijken en de hand die op zijn wang werd gelegd, liet zijn hart lichtjes overslaan. Hij glimlachte vriendelijk terug naar de leraar, al was hij er zeker van dat zijn wangen nu weer lichtjes gloeide. Hij negeerde het, alles wat hij voelde. De warmte van de ander zijn hand vertrok van zijn wang en afwezig legde hij zijn eigen hand legde op zijn wang. 'Mooi dat het goed zit. En dankjewel. Dat is een groot compliment. En wie weet doe ik dat wel?' Zijn stem was een beetje ruw en hij slikte een paar keer waarna hij zijn hand weer liet zakken en legde beide in elkaar gevouwen op zijn schoot. De vraag van Iro, hoe het met zijn been was, liet hem even knipperen, zeker toen de dark magic docent naar voren boog om zijn been te bekijken. Bijtend op zijn lip ademde hij uit en richtte zijn ogen op zijn been. Voorzichtig trok hij zijn broekspijp omhoog. De jongen likte zijn lippen en slikte even voor hij begon te spreken 'Oh.. Nou, het doet zeer en het ziet er bloederig uit, maar volgens mij valt het mee. Het kan altijd erger. Ze zijn niet heel diep. Het zijn twee kleine wonden, al moeten ze wel ontsmet worden. Ik denk niet dat ze gehecht moeten worden? Al moeten ze natuurlijk ze wel afgedekt worden, tegen vuil en zo.. Na het ontsmetten..,' Ratelde hij aan een stuk door en richtte zijn lichtblauwe ogen daarna voorzichtig weer op de roodharige leerkracht.

Dat hij deze jongen man nerveus kon krijgen had Iro wel al gemerkt, maar zijn woorden waren best grappig. 'Natuurlijk en dan houd ik meteen een flesje onder je neus waar je weer wakker van wordt.' grinnikte Iro en hij zag hoe ongemakkelijk Theneras zich voelde. Het hoefde niet, maar het zag er grappig uit. Toen zijn verband eenmaal zat begon hij over zijn leerlings-been. 'Ah ja. Laat eens zien? Ik weet welke schade mijn lichen kunnen veroorzaken al lijken ze niet ernstig.' zei Iro en hij tilde het been op zonder te wachten. Hij legde het been neer en legde zijn hand naast de wonden neer. De duistere magie die de lichen gevoed hadden lieten hun sporen altijd na. 'Net wat ik dacht. Je hebt geluk dat jezelf duistere magie bezit anders had dit je kunnen vergiftigen!' het klonk als een waarschuwing, maar ook onheilspellend. Wat beide waar was natuurlijk. Iro kon het zelf niet helen zonder de helende magie, maar ze konden de duistere magie wel goed begeleiden. 'Leg je hand op de mijne en concentreer je op de plek duistere magie. Laat hem vloeien en zo samen voegen met je eigen magie. Het zal waarschijnlijk even vreemd aanvoelen, maar dat trekt zo weer bij.' zei Iro en hij zag na zijn blik op de jongen te richten zijn rode wangen, wat een zachte glimlach op zijn lippen voort bracht. Het geratel had hij niet eens gehoord.

Doordat zijn hart zo luid als een donderslag in zijn borstkas bonsde dat hijzelf het hoorde, miste hij bijna Iro zijn gegrinnikte antwoord. Het ontspande de jongen ietsjes en liet hem langzaamaan en keel schrapend weer opkijken. 'En dan iedereen versteld doen staan van je goede, maar simpele, ontwaak kunsten?' antwoordde hij heel licht grinnikend terug. Hierna ging de jongen verder met Iro zijn arm verzorgen. Toen dat eenmaal helemaal klaar was vroeg de leraar hem hoe het met zijn been was. Al kijkend naar zijn been begon Theneras te ratelen, al leek het niet echt gehoord te worden door de leraar want zonder echt te wachten op antwoord werd zijn been gepakt, met de woorden dat de docent wist wat zijn lichen aan konden doen. Diens hand werd op zijn been en naast de wonden gelegd, ondertussen was de achttienjarige al gestopt met zijn geratel mede omdat zijn aandacht naar die warme hand en de wonden was gegaan. De volgende woorden van Iro klonken zowel onheilspellend als een waarschuwing. 'Nou, dan ben ik blij dat ik wel zelf duistere magie heb.' antwoordde de jongen zachtjes 'En kunnen alle lichen mensen vergiftigen als ze zelf geen duistere magie hebben? Of alleen menselijke lichen en..., of alleen lichen van ervaren magiërs als jijzelf?' Vroeg hij hem, nieuws- en leergierig als altijd voordat hij deed wat er van hem gevraagd werd. Zijn hand legde hij op die van hem en hij focuste zich op de plek met de duistere magie, iets wat hij deed met zijn ogen dicht. Het kietelde en prikkelde een beetje voelde hij. Zowel in zijn been als in zijn hand. Het werd iets erger toen hij zich concentreerde om die duistere magie samen te laten komen met zijn eigen, maar het was niet onverdraagzaam. 'Het voelt inderdaad een beetje vreemd.' Beaamde hij terwijl hij door ging met zich focussen. Rustig in en uit ademend, met zijn ogen dicht aan het proberen de twee magie stromen samen te krijgen.

Iro knikte lichtjes op de woorden van Theneras voor hij zijn aandacht verlegde naar het been van de jonge man voor hem. Hij was wel blij dat hijzelf duistere magie bezat en vroeg of alle lichen andere konden vergiftigen of alleen de menselijke lijken. 'Elk op geroepen lich zal de andere magier kunnen vergiftigen. Wij roepen de doden eigenlijk op en dat behoord tot de duistere magie. Je zult een light magician dat nooit kunnen oproepen tenzij ze aanleg hebben tot duistere magie. Wij gebruiken eigenlijk dezelfde methode als dat een schaduw wezen gebruikt. Enkel willen wij er geen bezit van nemen. Ze zitten vol duistere magie en bij het kleinste wondje kunnen ze andere magiers vergiftigen door de duistere magie die aan hun kleeft.' legde Iro uit. Ze waren samen druk bezig de magie die er zat samen te laten voegen met die van Theneras Het duurde meestal wel even. 'Dus mocht je eens tegen een leerling komen te staan die jouw met een lich aanvalt of dat zelf bij je tegenstander hebt gedaan is het belangrijk dat je die persoon helpt door de magie die zich dan onder diens huid zit te onttrekken. Dat kan namelijk ook. Maar dat moet je alleen doen als de ander geen duistere magie bezit. Echt veel schade heb je er niet van, maar je zult er slecht van slapen doordat de duistere magie je dromen zo bij invloed dat je vreselijke nachtmerries kunt krijgen. Soms zo erg dat ze levens echt aan kunnen voelen.' legde Iro nog even uit en voelde de vergiftiging slinken.

De vraag die hij stelde over de lichen, welke er allemaal de mogelijkheid hadden om andere magiërs te vergiftigen. Het antwoord wat hij kreeg was uitgebreid en de jongen zoog de informatie op als een spons dat deed met water. Theneras knikte enkel en concentreerde zich verder op zijn been, beamend dat het inderdaad vreemd voelde, het gevoel om die magie samen te krijgen. Toen Iro weer begon te spreken luisterde hij aandachtig al hield hij zijn hoofd licht gebogen en met zijn ogen dicht. Wederom knikte hij. 'Ah ja.. Dat zal ik dan zeker doen, mocht dat een keer gebeuren. Dus als we deze duistere magie niet weghalen krijg ik nog meer en ergere nachtmerries dan ik al heb? Of geldt dat alleen voor de persoon die geen duistere magie heeft?' Het tintelende gevoel wat hij eerder voelde, werd langzaam aan minder en hij voelde ook de twee magie stromen samen voegen. 'Moeten de wondjes zo meteen ook nog worden ontsmet denk je? Of is alleen die magie eruit halen genoeg? Mijn verstand zegt me dat ik het nog moet ontsmetten maar...' Langzaam deed hij zijn ogen open en keek op met een kleine grijns 'Jij hebt er meer verstand van dan ik. Dus wat is jouw opinie daarover?' Vroeg hij de man met een vragende blik. Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen terwijl hij zijn hoofd lichtjes scheef hield om daarna weer naar zijn been te kijken. Met zijn hand nog steeds op dezelfde plek, op de hand van Iro naast zijn wonden op zijn been, concentreerde hij zich op de magie daar. Om ze samen te krijgen zoals Iro hem had verteld.

Iro hoorde wat Theneras zei en keek hem heel even aan. Had de jongen last van nachtmerries? Dat was niet fijn, maar dat zou vast kunnen samen hangen met waar zijn leerling vandaan kwam. Zelf had hij af en toe wel eens een nachtmerrie, maar die gingen meer over dat hij zichzelf verloor aan de duisternis wanneer hij in zijn sadistische mood zit. Maar de vraag was simpel net als het antwoord. 'Ieder die verwondingen van Lichen krijgt zal nacht merries krijgen niemand uit gezonderd, maar hoe lang heb jij al last van nachtmerries?' vroeg Iro na de info gegeven te hebben en voelde steeds minder van de duistere magie die zich op 1 plek vast had gezet. Ze vloeide over in de stroom van Theneras en dat was ook de bedoeling. 'Natuurlijk, wat voor wond je ook hebt het zal schoon gemaakt en ontsmet moeten worden en vergeet niet dat de lichen uit de grond komen. De aarde of andere troep waar ze uit gekropen komen zal altijd iets op hun beenderen blijven zitten. Hoe klein dan ook.' zei hij en voelde enkel nog de natuurlijke stroming van Theneras zelf nog. 'Zo dat is gebeurd, nu kan je je wonden schoon maken.' zei Iro en hij haalde voorzichtig zijn hand weg. Het viel hem zwaar, maar hij hield de drang binnen om de jongen voor hem niet als nog een kus te geven.

XD

Op zijn simpele vraag over de nachtmerries kwam een simpel antwoord. Iedereen die een verwonding van een lich kreeg, zou nachtmerries krijgen als het niet juist werd behandeld. Nar deze info gegeven te hebben vroeg de leraar hem hoe lang hij al last had van de nachtmerries. Een kleine nadenkende frons kwam kort op Theneras zijn voorhoofd. 'Al een aantal jaren.., soms zijn ze erger.. Sinds ik hier zit ging het steeds iets beter gelukkig.. Al tja, sommige nachten zijn ze nog wel heftig. En soms gooit mijn brein aspecten van de laatste tijd erin. En soms zijn het geen nachtmerries maar meer de herinneringen die ik her beleef..' Kort haalde de jongen zijn schouders op en richtte zijn aandacht verder op de been waarna hij vroeg over het ontsmetten. Het antwoord wat Iro hem gaf, had hij eigenlijk al verwacht en hij knikte. 'Ja. Ja dat dacht ik zelf ook al maar wilde het toch nog even na vragen.' sprak hij hem toe met een kleine glimlach. De woorden van Iro dat het klaar was en dat hij de wonden kon gaan ontsmetten klonken waarna de hand van hem werd weggehaald. Theneras zijn eigen hand gleed ook weg en zijn been voelde meteen koud, kaal, anders. Hij miste de warmte en het gevoel. Zijn lichtblauwe ogen bleven nog even op zijn been gekluisterd waarna hij knikte en het bakje pakte met lauw water en het doekje. Hiermee maakte hij de wondjes schoon waarna hij opkeek naar de roodharige man. Zijn droge lippen bevochtigde hij wat met het puntje van zijn tong. 'Thanks.' De neiging om tegen de man aan te kruipen voor een innige omhelzing en om verdere affectie te geven en te krijgen was groot. Hij wilde zijn hoofd tegen de man zijn borst leggen om naar het ritme van zijn hart luisteren en diens lichaamswarmte te voelen. Hij hoefde niet te praten, wilde gewoon even tot rust komen en nadenken over vandaag. Wilde wat comfort. Wilde zijn lippen weer tegen de zijne voelen. Wilde hem vertellen dat die duistere kant van hem niets niks was,  maar dat het hem echt niet zou kunnen weg jagen. Nu niet en wie weet misschien wel nooit niet. Ook wilde hij hem ook vertellen dat hij dus echt niet ging opgeven.  Ee korte hoorbare zucht vocht zich vrij uit Theneras' longen.  De achttien jarige wilde .... iets. Welk woord hij ervoor moest gebruiken wist hij niet. De kleine dingen?  Misschien, maar zeker of dat de juiste benaming was wist hij niet. Een paar strenge woorden tegen zichzelf waren nodig om niet toe te geven aan zijn random knuffel impuls.  Theneras draaide zijn ogen haastig weg van de man en pakte met een licht rood hoofd de fles alcohol. Zijn knokkels waren misschien iets te wit en de dop draaide hij er waarschijnlijk te ruw af. De dop zelf landde met een zachte tik op de grond en rolde weg naar onder de tafel. Een watje dompelde hij onder in de alcohol waarna de fles weer terug op tafel werd gezet, niet zonder geluid en nog altijd dop loos. Zijn wonden werden met het ontsmettende middel ingesmeerd en het prikte, al voelde de jongen er niets van. Met een onhoorbare zucht gooide de jongen het watje op de tafel. Zijn ogen volgden de beweging van het witte, pluizige bolletje en keken toe hoe het halverwege de tafel stopte met rollen. Kort controleerde de jongen waar of dat die dop beland was. Het lag naast een stoelpoot en onder de tafel. Hij zou het straks wel pakken, als de alcohol volledig opgedroogd was. Hij zou namelijk op zijn knieën moeten om erbij te kunnen. En trouwens, als het goed was moest Iro zijn eigen been ook nog doen en dus verplaatste hij zijn blik weer terug naar hem. 'Heb je het water en de alcohol nog nodig? Voor jouw been?' vroeg hij hem daarna, stem ietwat oneven. De jongen met de blonde haren schraapte zijn keel kort. 'Want de arme fles mist zijn levensgezel genaamd dop..,' mompelde hij zachtjes met een kleine haast plagende grijns. 'En ik ga op mijn knieën moeten om ze weer bij elkaar te brengen. Al moeten ze nog even geduld hebben want mijn been is nog niet droog én jij hebt het nog nodig, niet...,?' Met zijn handen gebaarde hij naar het water en de open fles alcohol terwijl hij met zijn ander hand wat haren uit zijn ogen wreef. Weer wendde hij zijn blik af en met zijn onderlip tussen zijn tanden in geklemd keek hij naar de eenzame dop onder de tafel. Zijn goede been trok hij op en zette de hiel op de rand van de stoel waarna hij een arm om de knie heen sloeg om vervolgens zijn beide handen met elkaar te verstrengelen.

Het kon soms best grappig zijn hoe andere vertelde over hun nachtelijke ritmes en wat ze zoal droomde of nachtmerries hadden. Maar het was best schrikbarend dat de jongen al zolang van nachtmerries had. 'Hm, Dat is vreemd. Maar wel fijn voor je dat de nachtmerries minder worden.' zei hij en knikte bij zijn volgende woorden. Nadat de ophoping aan duistere magie zich samen had gevoegt met die van zijn leerling zelf ging de jongen direct bezig met zijn wonden schoon te poetsten. Het was leuk om te zien en Iro volgde de dop waarvan Theneras de fles weer neer zetten. Iro moest wel even lachen om de uitspraak van Theneras over dat de fles zijn metgezel dop miste. 'Wees gerust dop komt heus wel weer te voorschijn.' zei Iro en hij bewoog zijn weesvinger. Een plantje dat in de vensterbank van de kamer stond begpn meteen een dunne tak te groeien en nadat het naar Iro toe, een moment later hielt hij de dop in zijn hand en glimlachte vrolijk. Toen hij de dop erop wilde plaatsten moest Iro zich naar voren buigen waardoor hun gezichten zo dicht bij elkaar waren dat hij de adem van Theneras voelde op zijn huid...

Zijn mentor verwoorde dat hij het vreemd vond dat hij al zolang nachtmerries had maar dat hij het fijn vond voor hem dat de nachtmerries minder werden.   ' Misschien omdat ze vrij traumatisch van aard zijn,  misschien omdat die dromen en herinneringen zolang aanhouden?  En ja ook vind het fijn dat ze al wat minder zijn dan eerst' Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen.  Hierna begon hij zijn wonden schoon te maken en te ontsmetten,  jammer genoeg werden dop en fles gescheiden.  Theneras maakte er een klein woordgrapje van,  iets waar de oudere man even om moest lachen.  De woorden van Iro lieten hem lichtjes grijnzen en de jongen keek toe hoe een plantje in de vensterbank een lange dunne tak begon te groeien.  De tak nam de dop mee en liet deze daarna in de roodharige zijn hand vallen.  De vrolijke glimlach op diens gezicht liet Theneras ook glimlachen maar die zakte af toen zijn leraar zo dichtbij kwam (om de dop weer met de fles te herenigen)  dat de achttien jarige zijn adem op Zijn huid voelde.  Bijtend op zijn onderlip keek hij naar hem.  De nagels van zijn vingers drukte halve maandjes in zijn handpalmen,  om zichzelf in te houden... 'goed om te zien dat ze elkaar niet meer hoeven te missen.' sprak hij grappend al kwam het er wat moeizaam,  wat geforceerd uit.  De jongen zijn verstand was gaan fietsen of beter gezegd,  zijn emoties overrulde zijn verstand. Zijn handen ontspande hij iets,  voelde nu ook goed dat er halve maantjes in stonden,  om daarna zijn handen in dat rode haar te verstrengelen. ' jij maakt het mij ook niet makkelijk' kaatste hij de man zijn eigen woorden van eerder die dag naar hem terug,  om daarna de lippen van de leraar te vangen met zijn eigen.  Hij stopte alle emoties in die kus, Alle passie en alle andere gevoelens die hijzelf voelde.  Hij wist niet hoe hij deze kus moest noemen.  Een afscheidskus die vertelde dat dit het laatste zou zijn voor een tijd, voor altijd? Of een kus die vertelde dat hij niet zou opgeven.  Dat hij niet bang voor hem was en niet zou wegrennen. Al was een waarschijnlijkere reden dat het een mix was tussen de al die mogelijkheden. Wat het dan ook precies was,  de blonde jongen wilde het hem zo duidelijk maken want met woorden was hij toch niet zo heel goed nu.  Theneras trok zich terug,  langzaam en voorzichtig, zelfs een beetje timide. Hij wilde iets zeggen maar wist niet wat en echt praten lukte hem ook niet.  Zijn keel voelde geknepen en dus kwam er een hele zachte 'sorry..,  daarvoor ' uit. Niet dat het hem echt speet maar toch, weer iemand kussen waarvan hij nu wist dat die persoon verliefd is op een ander, was niet het handigste wat hij kon doen.

Dat klonk wel logisch en Iro maakte een begrijpend geluidje. Zulke dingen konden gebeuren en waren vaak moeilijk te verwerken voor sommige mensen. 'Daar is weinig tegen in te brengen dan uit te zieken. Want trauma's zijn ook een soort van ziekte alleen worden die niet erkent door de meeste.' zei hij nog voor Iro het dopje van de fles in handen kreeg en deze weer op de fles wilde draaien. De geur van Theneras drong zijn neus binnen en hij moest moeite doen zelf niet te beginnen al was het onvermijdelijk. De hand in zijn rode haar liet de emmer overlopen en de kus van Theneras was gewoon niet te missen. Een vreemd gevoel maakte zich meester in zijn maag. Twee strijd brak uit, maar Iro kon met zekerheid zeggen dat hij een reuze groot probleem had. Dit hoorde je vaak genoeg dat het bij andere voor kwam, maar zelf had hij nooit gedacht het ooit mee te maken. Iro ontving de kus van zijn leerling en beantwoorden hem zo goed mogelijk. Toen Theneras zich weer terug trok en zei dat het hem speet schudden hij zacht zijn hoofd. 'Nee, ik ben de gene sorry zeggen moet... Want ik merk dat er nog een probleem zich aan meld...' zei hij zacht, want ze zaten nog steeds dichtbij elkaar. Iro begon nerveus en heel even te lachen. Daarna ging hij weer recht zitten en haalde even een hand over zijn gezicht. 'Ik heb wel eens gehoort dat het kon, maar zelf had ik het nooit verwacht mee te maken... Ik... Mijn hart geeft ook aan dat ik van jouw hou...' Iro was hier serieus onder en ook zijn toon klonk licht verward. Hoe kon hij nu op twee personen verliefd zijn???

XD

Hij vertelde Iro over zijn nachtmerries, dat ze misschien wel zo aanwezig waren doordat ze traumatisch van aard waren. De leraar beaamde het, zei dat er weinig tegen in te brengen was. Over het uitzieken wist de jongen niet wat hij ervan moest denken. 'Misschien.. Al ben jij de eerste die het zo bekijkt. Ik denk dat erover praten en tijd het meeste helpen.' Gaf hij als antwoord op zijn mentor's woorden. 'En misschien positieve dingen zoals school, dat het ook helpt? Ik heb eerlijk gezegd geen idee..' voegde hij nog toe aan zijn woorden. Hierna keek de jongen toe hoe Iro de dop op de fles deed. Theneras probeerde zichzelf tegen te houden maar tevergeefs won zijn lichaam, zijn emoties het van zijn verstand. Het stemmetje in zijn hoofd negerend verstrengelde hij zijn handen in dat mooie rode haar waarna hij zijn lippen op de zachte en vertrouwde lippen van de man tegenover hem drukte. Probeerde alles over te brengen wat hij voelde. De jongen voelde hoe zijn kus werd beantwoord en trok langzaam en voorzichtig terug waarna het enige wat hij er uit kreeg een verontschuldiging was. Hij merkte hoe zijn mentor zijn hoofd schudde waarna de jongen zijn handen rustig aan van diens hoofd liet glijden en op zijn schouder landde. De volgende woorden lieten de jongen diep fronsen. Waarom zei hij sorry? En welk probleem? De achttienjarige jongen deed net zijn mond open om te antwoordden toen Iro zelf het antwoord al gaf. De jonge magiër keek net zo verward als dat de toon van de dark magic docent geweest, al maakte zijn hart een vrolijk sprongetje. 'W...Wat?' Was het eerste wat hij uitkraamde. Onder andere omstandigheden was hij niet te stuiten geweest. Dan had hij hem alweer gekust. 'Ik... Dat is...? Ik ook van jou' Hij wist even niet precies wat hij zeggen moest en was wat aan het stamelen. 'Ik.., Het is leuk om te horen en maakt het me heel blij maar.., ik denk.., ik denk dat je heel goed gaat moeten nadenken over wat jij wilt en voelt?' sprak hij zachtjes en voorzichtig. Wie weet zou hij ooit wat meer egoïstisch worden. Voor nu dacht hij alleen maar aan de roodharige tegenover hem 'Want jij weet hoe en wat ik voel voor je.. Maar jij weet beter wat jijzelf voelt en umh wat je wilt..' Een paar keer slikken was nodig en een diepe zucht vocht zich los uit zijn longen. 'En open kaart spelen met Ronodan is ook goed om te doen. A..Als je dat al niet doet natuurlijk!' Opperde hij met een nerveus lachje. Hij hoopte dat dit allemaal niet te stom of oneerbiedig overkwam en onzeker beet hij op zijn onderlip. 'Ik ben hier niet zo heel goed in. In dit allemaal te verwoorden, maar ik hoop dat je mij snapt?' Met een hand wreef hij over zijn gezicht terwijl hij dit zei. 'Just for the record, als er andere omstandigheden waren geweest zoals een zekere gespierde LM bijvoorbeeld, was ik je waarschijnlijk allang al om je nek gevlogen om je te zoenen. sprak hij met een schaapachtige grijns en een lichte blos, de steek van het groene monster negerend. Hij vond dat hij het recht niet had om dat te voelen. Hij voelde zich nog steeds verward, met meerdere emoties die door hem heen raasde voor dominantie, maar daar viel mee te leven. Want dit was nu eenmaal verwarrend allemaal, niemand kon dat ontkennen. Dat was een keihard feit.

De reactie van Theneras was net zo verwarrend als zijn eigen ontdekking, maar het voelde goed te horen dat zijn leerling ook van hem hield. Eigenlijk had diens bekentenis tot zijn eigen gevoelens geleid dat hij op twee mensen verliefd was, maar wie moest hij kiezen? Een relatie met Ronodan zou minder vragen op doen waaien dan wanneer ze er achter zouden komen dat Iro een relatie met een van zijn leerlingen had??? Het was zowel voor hem verwarrend als voor Theneras, maar wat de jonge man zei was geheel waar. 'Ja daar heb je gelijk in. Daar zal ik over moeten nadenken, maar liefde is een vreemd iets en zoiets heb ik wel vaker bij andere horen voorkomen, maar je bedenkt je niet dat zoiets ooit bij jezelf gebeurd? Ik hoop dat ik geen verkeerde keuze ga maken en mocht ik toch een van jullie twee kiezen dan wil ik graag met de ander gewoon bevriend blijven natuurlijk.' zei hij en keek even weg van zijn leerling. Hij zat echt in een zwaar parket. Zijn eerdere bekentenis bij Ro was dan wel een hele tijd geleden, maar toen had hij ook moeite moeten doen om het te vertellen. 'Ik mag hopen dat Ro ons niet gaat verlinken? Gewoon uit woede? Maar eerst moet ik er zelf uit komen. Tot ik een keuze heb gemaakt zal ik het hem.nog niet willen zeggen eigenlijk.' zei Iro en hij keek Theneras weer met een klein verlegen glimlachje aan. Hij voelde zich goed bij allebij de mannen. Al bleef zijn sadistische kant bij Ronodan op een laag pitje en wilde het er nog niet uit, iets waar hij heel te vrede mee was, maar Ro beantwoorden zijn liefde nog niet en misschien was dat ook maar beter zo? Misschien spoorde hij hem wel aan door te gaan met een relatie met Theneras al was deze nog iets te jong voor hem, Ronodan was vele jaren ouder dan Iro en hij zou ook nog langer te leven hebben ook nog, misschien wel? Maar zijn hoofd tolde er gewoon van. Iro pakte het bakje Lauw water dat bijna af gekoelt was en begon zijn broek op te trekken om de wonden die Revas had gemaakt schoon te maken.