Kort had hij gekeken naar Iro toen hij een wankele pas naar achteren deed nadat de jongen hem een vluchtige kus had gegeven. Hierna pakte Theneras het bakblik vanonder de oven en legde het weg op een keukenblad. Terwijl hij de volgende twee zinnen sprak, had zijn mentor enkel staan luisteren. Op zijn beurt luisterde hij naar wat Iro te zeggen had en knikte een paar keer. De docent dark magic leunde tegen een muurtje en de stof van zijn shirt gleed tussen Theneras zijn vingers uit. Zijn blauwe ogen keken hem speels aan terwijl een kleine grijns speelde rond zijn mondhoeken en hij wees kort naar hem. 'Daar' grinnikte hij zachtjes. 'Je ondeugende blik is er weer.' Met rustige passen begon hij naar hem toe te lopen. 'En ik heb niets te doen, heb dus de hele dag de tijd.' Snel wierp hij een blik op de timer en stopte daarna vlak voor roodharige man. 'Of ik je ergens mee kan verrassen vandaag weet ik niet, maar ik zal het proberen.' Zachtjes lachte hij even en ging toen een beetje op zijn tenen staan. 'Ik vind de koekjes super interessant en leuk, maar jij wint het.' Twee armen vonden hun weg rondom de nek van de man met de rood geverfde haren terwijl de zo'n tien centimeter kleinere blonde jonge man genaamd Theneras ietsjes op zijn tenen ging staan. Als een magneet vonden zijn lippen die van hem. Deze kus had meer emotie dan de vorige, was ook niet zo vluchtig. Uit automatisme van zijn lichaam gingen zijn ogen dicht en teder liet hij zijn tong over de onderlip van Iro gaan voordat hij zich een klein beetje terug trok. 'Dit is een leuke en goede manier om de twintig minuten door te komen, al zeg ik het zelf.' Een kleine glimlach speelde om zijn lippen voordat hij hem weer kuste. Dit was een perfecte manier om die twintig minuten door te komen.Kort had hij gekeken naar Iro toen hij een wankele pas naar achteren deed nadat de jongen hem een vluchtige kus had gegeven. Hierna pakte Theneras het bakblik vanonder de oven en legde het weg op een keukenblad. Terwijl hij de volgende twee zinnen sprak, had zijn mentor enkel staan luisteren. Op zijn beurt luisterde hij naar wat Iro te zeggen had en knikte een paar keer. De docent dark magic leunde tegen een muurtje en de stof van zijn shirt gleed tussen Theneras zijn vingers uit. Zijn blauwe ogen keken hem speels aan terwijl een kleine grijns speelde rond zijn mondhoeken en hij wees kort naar hem. 'Daar' grinnikte hij zachtjes. 'Je ondeugende blik is er weer.' Met rustige passen begon hij naar hem toe te lopen. 'En ik heb niets te doen, heb dus de hele dag de tijd.' Snel wierp hij een blik op de timer en stopte daarna vlak voor roodharige man. 'Of ik je ergens mee kan verrassen vandaag weet ik niet, maar ik zal het proberen.' Zachtjes lachte hij even en ging toen een beetje op zijn tenen staan. 'Ik vind de koekjes super interessant en leuk, maar jij wint het.' Twee armen vonden hun weg rondom de nek van de man met de rood geverfde haren terwijl de zo'n tien centimeter kleinere blonde jonge man genaamd Theneras ietsjes op zijn tenen ging staan. Als een magneet vonden zijn lippen die van hem. Deze kus had meer emotie dan de vorige, was ook niet zo vluchtig. Uit automatisme van zijn lichaam gingen zijn ogen dicht en teder liet hij zijn tong over de onderlip van Iro gaan voordat hij zich een klein beetje terug trok. 'Dit is een leuke en goede manier om de twintig minuten door te komen, al zeg ik het zelf.' Een kleine glimlach speelde om zijn lippen voordat hij hem weer kuste. Dit was een perfecte manier om die twintig minuten door te komen.

De stof van zijn shirt gleed uit de vingers van Theneras toen Iro tegen de muur van zijn keukentje ging aan leunen. Diens woorden lieten hem even speels grijnzen. Theneras kwam dichterbij terwijl hij zei dat hij verder niets te doen had en dat de jongen niet wist of hij de docent Dark magic kon verrassen, maar hij zou zijn best in ieder geval doen. De woorden over zijn koekjes waren lovend, maar hij vond toch dat Iro het daar van won. 'Ah dat is nu net wat ik wilde horen.' zei hij plagend voor de lippen van Theneras na zijn armen die rond Iro's hals hun weg vonden. Ondanks dat Theneras iets kleiner was kwam hij toch waar hij wilde zijn en Iro beantwoorden zijn kus en liet zijn lippen van elkaar gaan en zijn tong gleed zachtjes naar buiten om de tong van Theneras aan te raken voor de jongen zich iets terug trok en zei dat dit wel een goede manier was om deze 20 minuten vol te maken. Iro grinnikte en sloeg zelf zijn armen rond de middel van Theneras.  'Dat kun je wel zeggen.' zei Iro en hij boog zijn knieën wat zodat Theneras zich niet meer hoefde uit te rekken en kuste Theneras zacht op zijn zijde zachte lippen en zijn tong ging speels langs de lippen van de jonge man.

Hij had zachtjes gelachen na zijn woorden over dat hij zou gaan proberen de Docent dark magic te verrassen. De jongen liftte zichzelf iets op door op zijn tenen te gaan staan. Sprekend over hoe de man een stuk leuke en interessanter was dan die koekjes, vonden Theneras zijn armen zich een weg rondom de man zijn nek. De plagende woorden van Iro lieten hem grijnzen voordat hij zijn lippen op die van hem plaatsten. Teder liet de jongen zijn tong over de onderlip van de leerkracht gaan, voelde hoe de tong van de leraar contact maakte met de zijne. De blonde jongen trok zich iets terug en sprak dit zo een leuke en goede manier was om die twintig minuten vol te maken. Hij hoorde Iro grinniken en voelde hoe de man zijn armen om zijn middel sloeg. Een zacht content geluidje vormde zich in zijn keel terwijl hij luisterde naar Iro zijn instemmende woorden. De langere man boog zich iets door zijn knieën wat ervoor zorgde dat de jonge magiër niet meer op zijn tenen hoefde te staan. Een tedere glimlach kwam hierdoor op zijn gelaat en weer gingen zijn ogen automatisch dicht toen de roodharige hem kuste. Hij voelde hoe Iro zijn tong speels rond zijn lippen en hij glimlachte kort voordat hij zijn tong langzaam aan contact liet maken met die van de man met de rood geverfde haren, liet het dansen en verkennen. Het gevoel in zijn maag was weer terug. Alsof er een heel nest van vlinder, of andere mooie en gevleugelde insecten, open gebroken was. Het voelde geweldig. Het maakte hem uitermate vrolijk en een beetje licht in zijn hoofd waardoor zijn knieën als wiebelige chocolade pudding voelde. De jongen stopte het gevoel in de kus, trok zijn tong daarna terug en liet zijn tanden zachtjes over Iro zijn tong en onderlip schrapen voordat hij de kus onderbrak. 'Weetje? We kunnen ook ergens gaan zitten of je moet me iets van optillen? Dan hoef jij niet zo te bukken en ik niet zo te rijken?' stelde hij zachtjes, bijna fluisterend, voor. Hij voelde zijn hart sneller kloppen en frunnikte licht zenuwachtig met zijn vingers. Hij was er nog steeds niet zeker van hoe hij met het kriebelende, overweldigende gevoel in zijn om moest gaan en of hij er iets van moest zeggen. Hij slikte een enkele keer en wendde zijn blik af. Raar hoe snel emoties om konden slaan. Raar dat het denken aan een paar simpele woorden, gevoelens, emoties, dat met een mens deden. Dat de energie zo omsloeg.. was een raar iets. En toch sprak hij ze, begon te ratelen zonder te weten waarom, dacht er eigenlijk ook niet bij na. Niet echt en begon gewoon te spreken. Had hij ze niet gewoon beter binnen kunnen houden? 'i.. Ik.. Iro, ik denk.. Of nee.. Dat is niet waar.. Ik wéét dat ik verliefd op je ben.' Hij ademde lichtelijk trillerig uit, en beet op zijn lip. 'Ik voel wat.. Wat al die schrijvers in de boeken omschrijven..' Hij lachte kort om zijn stamelende woorden, nerveus, terwijl hij het aandurfde om op te kijken. Hij was nog niet zeker waarom zijn brein samen met zijn mond had besloten om het te zeggen. Niet zeker of het wel zo een goed idee was om te zeggen, maar niets meer aan te doen. Zijn tong had voor hem besloten. Zijn hart sloeg zo hard als een moker hamer op de snelheid van een galopperend race paard. 'Dat warme kriebelende gevoel zo rond je maagstreek alsof er 3000 vlinders, of andere prachtige gevleugelde insecten, in rond zwermen.' Hij lachte kort omdat het gevoel hem zo euforisch liet voelen, keek daarna toch weer weg. Een ex Suasama lid, verslagen door een emotie als liefde. Zijn benen waren aan het trillen en hij knipperde een paar keer met zijn ogen, fronsend en verward om zichzelf. De onzekerheid van, nou ja van alles eigenlijk, greep om zich heen en klemde zijn koude klauw rond de jongen. Hij wist niet wat te doen, wist niet of hij moest blijven of weglopen? Het negeren of juist niet? Wist niet of het wel verstandig was geweest om het er gewoon uit te flappen. Wist niets meer op het moment. De grappende opmerkingen hadden plaats gemaakt voor zenuwachtig gestamel en gestotter Zijn gezicht was nu ongeveer zo rood als Iro zijn geverfde haren, als het al niet roder was. Of het te zien was voor de docent? Geen idee, de vloer van de keuken en hun voeten waren zeer interessant. Zijn armen liet hij van Iro zijn nek glijden, ze grepen naar de voorkant van de leraar zijn shirt begonnen daar uit spanning met de stof te spelen. Zijn eigen lippen waren droog geworden van de stress en kort bevochtigde hij ze met zijn tong, slikte een enkele keer om zijn net zo droge keel te smeren. Het voelde als schuurpapier door die achterlijke, stomme woorden. Waarom had hij ze gezegd? Het maakte het echt en eng. Het maakte dat zijn gevoelens op de tafel lagen. Het was beangstigend al voelde het ook wel goed om het gezegd te hebben. Was wel een last van zijn schouders af. Al kwam er nog één of misschien wel géén maar waarschijnlijker zelfs wel twéé lasten bij.

De vraag van Theneras of ze niet beter ergens konden gaan zitten of dat Iro hem op tillen zou klonk nadat de jongen hun kus verbrak. De tanden van de jongen hadden heerlijk op zijn tong aangevoeld, maar hij wist zelf dat hij niet verliefd op de jongen was. Wel gaf hij hem een geweldig gevoel. Maar wat zijn leerling nog voor Iro wat kon zeggen nog actie ondernemen flapte hij eruit waar Iro zelf al een beetje bang voor was geweest. Theneras was dus verliefd op hem?! Dit mocht niet gebeuren! Hij kende maar een klein deel van hem en niet alles. Hij wist niet dat Iro een sadist was die het op zijn tijd ook heerlijk vond om andere te martelen of zelfs te doden zonder enige moeite. Iro kon even geen woord uit brengen en voelde hoe Theneras zijn armen van zijn hals gleden en hem daarna met de vingers van zijn leerling aan de stof van zijn shirt begonnen te spelen. Duizenden dingen golfde door zijn hoofd. Iro was verliefd op Ronodan maar die leek zijn liefde niet et willen of te kunnen beantwoorden. Welke van beide wist Iro niet, maar dat maakte hem niet uit en dan was er nog een probleem. Theneras was nog minder jarig en Iro mocht eigenlijk helemaal geen relatie aangaan met een leerling! Iro kreeg weer lucht en dat was duidelijk hoorbaar. Zijn handen vonden zijn rood geverfde haren en hij balde ze tot vuisten terwijl zijn hoofd naar achteren gleed tegen de muur van zijn keuken. Wat moest hij doen? Ronodan zou het vast erg vinden of niet als hij het hem vertellen zou? Maar Savador als die er achter zou komen dan schopte hij hem van van school... Iro wist even niet wat te doen en helder na denken kon hij momenteel ook niet. Zijn enige actie wat hem nu logisch leek was even weg stoten ruimte om na te denken, maar dat kon ook averechts werken natuurlijk! Theneras zou vast denken dat hij hem alleen maar wilde gebruiken dan of hij zou iets anders van hem denken? Dat waren allemaal speculaties. Het enigste wat hij kon doen was wat over zijn sadistische kant vertellen en dat Iro geregeld naar Shadra terug reisde om van die gevoelens een nood te maken. Tot nu toe was hij on ontdekt gebleven, maar wat zou Theneras er mee doen??? Een zucht verliet zijn lippen en hij legde zijn handen op de schouders van Theneras, maar zijn hoofd was zo ver voor over gebogen dat als de jongen op zou kijken hem niet in zijn ogen kon kijken. 'Ik ben blij dat je eerlijk bent, maar je kent me niet lang genoeg om echt verliefd op me te kunnen zijn. Als je me aanhoort hoop ik dat je het voor jezelf houd en dan beslist okay?' zijn stem klonk anders, niet kil en afstandelijk als normaal, maar ook niet vrolijk en vriendelijk, maar ook niet geheel onvriendelijk. Eerder neutraal. Toch durfde hij zijn leerling niet recht aan te kijken. Het was niet niks wat hij dadelijk ging vertellen.

Met luid bonzend hard keek de blonde jongen naar de grond, nog niet snappend wat hem bezielde om het er zomaar ui te flappen. Misschien was het wel beter dat hij het had gezegd, voordat die gevoelens nog verder geëscaleerd waren. Ook had hij niet naar zijn eigen advies geluisterd. Tegen zichzelf had hij toen gezegd dat als hij maar merkte dat die crush oversloeg dat het meer werd dat hij het zou afkappen. Maar had hij daarnaar geluisterd? Nee, natuurlijk niet. Dat gevoel was veel te prettig en hij dacht dat het niet zo snel erger zou worden. Het was dus grotendeels zijn eigen schuld. Niet geheel natuurlijk, maar wel voor een deel. Een teug lucht klonk, blijkbaar was de leerkracht tegenover hem even vergeten goed te ademen. De jongen voelde meer dan dat hij het zag hoe de docent zijn handen verplaatsten. Theneras slikte een paar keer en had zijn blauwe ogen nog altijd op die mooie keuken vloer gericht. Zijn handen stopte met frunniken aan Iro zijn shirt en gelden langzaam naar beneden waarna ze zich om hun eigenaar heen sloegen. Een zucht klonk bij de leraar vandaar waarna er twee handen op Theneras zijn schouders werden gelegd. Kort flinchde de jongen waarna hij een klein stapje achteruit deed. De vingertoppen van de roodharige docent lagen op deze manier nog op zijn schouders. Hij hoorde de woorden van de leraar en slikte een keer. Een kleine vlaag van woede schoot door zijn lichaam maar hij drukte het zo goed als hij kon weg. De stem van de dark magic docent klonk niet vriendelijk en vrolijk zoals eerst, ook niet kil en afstandelijk zoals in de lessen. Het klonk neutraal en het kwam voor de jongen als een vreemde stomp. Het geluid klopte en paste niet, in zijn ogen dan, bij deze leraar. Eindelijk keek de blonde achttien jarige jongen op. Een lichte vlam van woede flikkerde nog rond in zijn ogen, gemengd met al die verschillende emoties die in hem rond kolkte. 'Ik moet je gelijk geven in het feit dat ik je nog niet goed en lang ken.' Een zacht, klein lachje klonk al miste het de humor die het normaal bezat. 'Maar om dan te zeggen dat ik daardoor niet verliefd op je kan zijn is fucking bullshit.' Hij probeerde de emotie uit zijn stem te houden, wist dat er wel een randje van te horen was, zeker in de laatste twee woorden. Theneras vloekte nagenoeg nooit al was het deze keer dus een uitzondering. 'Je kunt in minder dan een seconde verliefd worden op iemand. Boem.' kort knipte de jongen met zijn vingers en zuchtte zachtjes. 'Ik weet dat ik niet het recht heb om boos te worden. Dat ik niet het recht heb om me zo te voelen, om verliefd op je te zijn ofzo. Maar ik ben en voel het wel. Het spijt me, oké? Dat ik me zo voel!' Spijt hebben van het gevoel was een groot woord. Het voelde namelijk heerlijk aan en hij had vaak genoeg liggen fantaseren over van alles en nog wat, maar om nu te zeggen dat hij zich er gelukkig onder voelde? Nee, niet helemaal. Al was dat ook te danken aan de situatie waarin ze zich bevonden. Dat Iro een leraar en hij een leerling was. Dat ze tien jaar scheelde. De jongen het niet had het gevoel ook niet durven toegeven, tot vandaag. Trillerig ademde hij uit, liet zijn haren voor zijn ogen vallen. Het was een oude gewoonte die er af en toe nog doorheen sluimerde. En nu was het wel iets handigs want al liet hij dat masker op glijden, wist hij niet zeker of die zijn werk goed deed. Zachtjes en licht beet hij kort op zijn trillende onderlip. Hij zag doordat hij zijn hoofd iets had laten hangen, de haren voor zijn blauwe ogen had laten vallen dat de lampen lichtjes knipperde en dreigden te knappen, verstoord door de energie die de jonge man momenteel uit stootte. Zachtjes en bijna onhoorbaar mompelde hij een 'Sorry..' Sorry voor die mini woede uitbarsting van net, bedoelde hij ermee. Voorzichtig keek hij weer op naar de docent, zag dat hij nog steeds met gebogen hoofd stond. 'Ik zal naar je luisteren, zal wat het ook is niet door vertellen en zal pas een oordeel vellen.. Een opmerking maken., een beslissing nemen als je klaar bent met praten. Beloofd.' Het lukte hem om lichtjes, een beetje waterachtig, te glimlachen waarna hij plaatsnam op een kruk. Afwachtend keek hij de roodharige man kort aan, benieuwd naar wat hij te zeggen had, voordat hij toch zijn ogen afwendde en naar zijn eigen handen keek.

Iro merkte dat Theneras boos begon te worden door zijn acties en woorden, maar veel kon hij er niet aan doen. Deze manier van pijn doen gaf hem geen voldoening zoals anders, maar eigenlijk trapte hij de jongen hard de grond in op deze manier... Maar beiden hadden gelijk. Theneras kende hem niet goed genoeg, maar een mens kon zo maar verliefd op iemand worden en daar was soms niet zo heel veel voor nodig. Daar wist Iro zelf alles van. Hij was gek en smoor verliefd op Ronodan, maar hij was ook gek aan het worden op zijn leerling. Al kon hij die gevoelens beter onder controle houden dan die voor Ro... Maar stilletjes aan voelde Iro het vertrouwde gevoel weer op komen om een ander pijn te doen echt fysieke pijn. Die drang van een sadist die nauwelijks te stoppen was en die echt tot uiting moest worden gebracht of Reaper moest nu heel snel terug komen of Theneras zou het op zich moeten nemen om hem te domineren? Maar dat waren dingen die nog even uit gesteld konden worden, maar Iro moest er wel moeite voor doen. Pijn doen of pijn gedaan worden dat maakte hem niet uit. Zo lang het maar gebeurde. Nadat Theneras wat bedaarde en zich verontschuldigde ging hij zitten. Hij zei dat hij wilde luisteren en dan pas een oordeel te vellen. Een beverige zucht verliet zijn mond en Iro kon zijn lijf nog zo brengen dat hij weer recht kwam. Want hij had nog gedeeltelijk gebogen gestaan gehad met zijn knieën en zijn hoofd ging ook weer recht op zijn schouders staan. 'Je maakt het me niet gemakkelijk als je dat maar weet. Maar dat ter zijden.' begon Iro en hij legde zijn armen achter zijn rug zodat hij niet snel en gemakkelijk een stap naar voren zou doen om Theneras bij zijn keel te grijpen. 'Als ex lid van de Suasama heb je vast veel mee gemaakt. Misschien dat jij sommige dingen niet zoals de drang om iemand fysiek pijn te doen... Weet je nog dat ik je zei dat ik even moest?' vroeg Iro na een paar woorden over de Suasama en dat Theneras misschien niet de drang had om iemand willens en wetens pijn te willen doen... 'Ik ben dan wel geen lid van de Suasama, maar mijn groot vader heeft me hun manier van leven en het gevoel dat je daarbij krijgt als iemand bezwijkt onder je eigen handen.' zijn stem bleef neutraal, maar er zat een randje van genot aan te komen. Iro genoot van ander mans lijden of het nu mannen of vrouwen waren dat interesseerde hem weinig. Tieners bleef hij van af net als van kinderen, maar hadden ze een bepaalde leeftijd bereikt kon Iro ze wel eens er tussen door nemen om ze af te slachten. 'Ik zeg het je eerlijk en open. Ik ben een sadist en vermoord mensen meer voor de lol dan dat ik er geld voor krijg. Wanneer ik terug naar mijn thuis planeet ga zoek ik expres naar mensen die zich niet gedragen. Zoals boeven tuig, verkrachters en moordenaars van onschuldige mensen. Als ik hun zo ver heb zonder ze echt te bedreigen en ze me aan willen vallen legen zij altijd het loodje. Nog nooit heeft er een van hen hun verhaal aan iemand kunnen doen dus ben ik er ook nog niet voor opgepakt geweest. Wanneer de drang hier op school te groot wordt laat en ik niet weg kan laat ik Reaper zich voeden met die negatieve gedachten en energieén. Anders had jij waarschijnlijk die nacht ook niet overleefd gehad... Maar ik was daar op tijd mee. Maar er is nog een manier om die drang tijdelijk te stoppen tot het weer eens de kop op steekt. De persoon wie ik aan mijn sadisme bloot stel zou mij moeten domineren. Ik weet niet of je ooit van SM hebt gehoord, maar dat is een manier om mijn sadistische drang te voeden. Zolang er maar pijn komt maakt niet uit hoe. Of ik iemand pijn doe of iemand anders mij tot de drang weg zakt.' Iro voelde de spanning in zijn lichaam op bouwen terwijl hij dit zo vertelde aan Theneras. Het was nogal wat. Iro kon zich echt ontpoppen in een geweteloze moordenaar zoals de leden van de Suasama waren. Iro kon het ook uit zetten en een normaal leven leiden zonder dat iemand dat door had tussen de gewone mensen in. 'Ik hoop alleen dat je dit voor je houd? Ik wil hier niet weg en ik mag jouw graag, heel graag zelfs. Ik zou je nooit pijn willen doen, maar als het ooit eens buiten mijn bedoeling om zo ver zou zijn straf me dan zo hard als je kunt. Gebruik desnoods magie om me je te laten gehoorzamen als we net zo als nu alleen zijn?' de laatste woorden waren half smekend, maar de andere helft klonk spottend. Iro schudden zijn hoofd even en probeerde zich nog rustig te houden, maar dat zou niet lang meer duren. Gelukkig lagen de meeste scherpe voorwerpen niet binnen handbereik.

(Wel zielig he?) XD

Starend naar zijn twee handen voelde hij de ongemakkelijke sfeer die nu in de keuken hing. Al kon het ook enkel zijn eigen ongemakkelijke gevoel zijn. Hij frunnikte wat met zijn eigen vingers en keek pas op toen hij een beverige zucht hoorde. Zag dat de docent weer wat rechter ging staan. Een deel van hem wilde wegkijken, wilde niet in die blauwe ogen van de roodharige leraar kijken. Het andere deel wilde dat wel, en daar luisterde hij naar. Het was beleefder om iemand aan te kijken als die praatte en de ogen bleven nog altijd de ramen tot de ziel, ook al was de man naar wiens ogen hij nu keek zeer goed in dat masker opgooien. Nadeel hiervan was dat de docent alle emoties in die van Theneras kon zien. Hij had dan dat masker zelf ook opgegooid, er was nog een grote kans dat er een scheurtje in kwam of dat hij alsnog af glipte. Maar dat kon de jongen niets schelen. Hij vond dat deze man zijn emoties mocht zien, hoe stom dat dan ook klonk. Hoe stom dat dan wel niet was. Het maakte hem niet uit op het moment. Hij luisterde toen de man voor wie hij zoveel voelde, begon te praten over dat hij het hem niet makkelijk maakte, maar dat het ter zijde was. De jongen met de blonde haren slikte een keer en knikte kort. Zijn licht blauwe ogen volgde de arm beweging van Iro, keken toe hoe de twee ledematen achter zijn rug werden gelegd. Weer luisterde hij naar zijn woorden, iets over de drang om iemand fysiek pijn te doen, waarna hij zijn woorden vervormde in een vraag of hij nog wist dat hij zei dat hij even moest. Weer knikte de jongen met de licht blonde haren. 'Yeah...?' sprak hij zachtjes. Verder zei hij niets. Iro vertelde hem over zijn grootvader, een onderwerp waarover de jongen eerder al eens kort iets gehoord had. Hij vertelde kort over dat gevoel, als je van iemand het leven nam. Dat was er eentje die Theneras kende, al had hij nooit iemand zijn dood uitgesteld. De dood van zijn slachtoffers was altijd snel geweest dat moest ook wel want als het te lang duurde zouden ze gaan schreeuwen; iets wat dan weer ongewilde attentie opleverde. Een paar moorden hadden hem wel voldoening gegeven dat kon hij niet ontkennen. Hierna knikte de achttien jarige weer, voor de rest zwijgend. Iro zijn volgende woorden waren als een waterval van kleine hamer slagen. Theneras luisterde en slikte een paar keer voordat zich woorden konden vormen in zijn keel. 'Dat is... niet niks. Zag ik niet aankomen. Je maakt het de Suasama leden op Shadra en de burgers er het wel umh gemakkelijker?' Waren de eerste woorden die hij er zachtjes uit gewurmd kreeg, probeerde de toon licht te houden al lukte het niet bepaald. 'Ik snap nu ook waarom je.. Je even weg moest.. Toen..' Een paar hete tranen prikten achter zijn ogen bij de realisatie die de woorden hem gaven. Toen had hij nog even gedacht dat hijzelf iets fout had gedaan, en de koude greep van de onzekerheid had zich kort aan hem vergrepen. De jongen knipperde verwoed met zijn ogen en slikte de prikkende tranen weg. Hij gaf ze geen permissie om te vallen. Niet hier, niet voor hem en niet om om hem. 'Gods, ik ben blij dat.. Dat je jezelf wist te beheersen en dat Reaper er was..' bracht hij moeizaam uit. Zijn mond voelde droog, met een tong als schuurpapier. Weer slikte hij, hopend dat het zou helpen. 'En om antwoord op je vraag te geven. Ja ik weet wat SM is. Sadomasochisme.. Is de lange term, geloof ik... Ik ken de basis, ja.. Weet dat het... wat het ongeveer inhoud. Je komt veel types, termen en wel meer tegen op Shadra. Zeker als Suasama lid daar.' Een trillerige ademstoot volgde en hij vloekte binnensmonds. Hij had beloofd te luisteren voor hij oordeelde, al was dit nog geen oordeel. 'Sorry. Ik zei dat ik naar je zou gaan luisteren.. En pas daarna, Ja.. Ga verder' De laatste paar woorden die Iro daarna sprak, klonken half spottend en half smekend. Waar die spottende toon voor nodig was, snapte de jonge niet helemaal en hij perste kort zijn lippen op elkaar in een geïrriteerde, lichtelijk gekwetste, grimas. Als het eerste deel op een andere toon was gesproken,  op een ander moment,  hadden ze zijn hart sneller doen kloppen,  had zijn maag vol gezeten met vlinders en was er een blos op zijn wangen verschenen. Nu niet. De leerling wachtte even met spreken tot hij zeker wist dat de tien jaar oudere en tien centimeter langere man klaar was met spreken. 'Wat denk je wel niet van me?! Ja natuurlijk houd ik het voor me, vertel ik het niet door... Godsamme man.. Waarom...' Zacht gromde de jongen eventjes. Door de stilte in de keuken was deze goed hoorbaar geweest. Een paar lampen knipperde snel aan en uit en was dat het geluid van glas wat op het punt stond te breken? 'Één, ik geef om jouw maar dat weet je nu dus ja... En twee; je bent nog altijd ook mijn mentor en ik vind je lessen meer dan geweldig. Wat nog meer wordt aangewakkerd omdat ik zo leergierig ben. Het vak zelf vind ik ook geweldig, want het is mijn hoofd magie maar de grootste reden waarom ik er zoveel plezier in hebt ben jij. Het is geen.. Zijn misschien geen goede redenen in jouw oren maar...' Een diepe, trillerige zucht volgde de woorden op en lichtjes haalde hij zijn schouders op. Wat hij daarover nog meer kon en moest zeggen wist hij niet. 'I'll try.. Want ik wil nog niet dood en, dus mocht je.. dan ja, dan doe ik dat.' Kort wreef hij over zijn toch nog wat vochtige ogen. 'Ik heb de schaduw zweep die ik kan gebruiken. Mijn andere spreuken die ik geleerd heb en ik heb ervaring met messen en dolken. Revas heb ik als hulp troep. En dan heb ik ook altijd mijn nagels nog, denk ik zo' Hij slikte kort en richtte daarna zijn blik op zijn handen. 'Ik.. Ik vind het niet leuk om mensen om wie ik geef pijn te doen... En ze per ongeluk of.. Niet per ongeluk, littekens te geven.. Maar zoals ik zei; als het moet, dan moet het. Want ik wil niet dood.. Hoop ook heel erg dat jij mij niet dood wilt... dus tja..,' Hij liet zijn gezicht in zijn handen vallen, liet deze over zijn gezicht glijden om ze daarna beide in zijn nek te laten rusten. Hierna richtte hij zijn licht blauwe ogen weer op de roodharige Dark magic docent 'Heb je.. dingen die aan je veranderen als je.. Nou ja... weetje? En.., en voel je het zeg maar aankomen? Lukt het je om.. Om mij een soort van waarschuwing te geven als het gebeurt? Als wij twee alleen zijn en als die prachtige grote raaf van je er niet is?' vroeg hij zachtjes, het volume bijna niet boven een fluistering. Zijn ogen stonden helder en alert, al was er nog steeds die shock en die niet gelaten tranen in te zien. Snel flitsten de lichtblauwe kijkers van de jongen door de keuken en bleven rusten op de lades aan de andere kant van zichzelf. Werden daarna als magneten naar de oven getrokken. Hoe lang nog voordat die Oven af ging? Hij had geen benul van tijd en waarom hij ineens aan die stomme oven dacht met die stomme maar oh zo handige koekjes erin, wist hij niet. Misschien omdat een klein deel van zijn brein hem vertelde over brandgevaar als ze die oven vergaten. Hij wist het niet, als hij heel eerlijk was. Had geen idee waarom zijn hersenen die gedachte maakte. Heel zachtjes beet hij op zijn lip en keek weer naar de man die zijn lichaam en geest zo op hol kon laten slaan. Wie hem die heerlijke, verwarrende, verschrikkelijke wervelwind van emoties liet voelen. Wie hem net had verteld dat hij mensen pijn deed en vermoorde voor de lol. Degene die hem had verteld dat hij, om te bedaren van zijn sadistische kant, S&M en/of gewoon pijn nodig had. Hij was de persoon wie deze jongen het meest had vertrouwd. Wie hij het meest vertrouwde. Wie het meeste van hem af wist. Op hemzelf (en blijkbaar zijn veelwetende neef en prins van de Suasama, genaamd Adrian) na.

// Mijn handen.. hadden zich los geschroefd geloof ik xD

Onder zijn spreek pauzes sprak Theneras soms. Niet iets wat er was het stoorde Iro eigenlijk niet. Maar na een langere spreek pauze waas zijn leerling in sprak voelde Iro dat zijn innerlijke touwen waar hij zijn sadisme tegen wilde houden een voor een knappen op de vezels. Iro begon langzaam aan steeds meer te grijnzen in een niet aaardig gemeende manier. Zijn ogen bleven meer normaal staan. Toen Iro uit gesproken was begon de luisterende jongen weer met spreken. Het was zeker niet niks. Ergens wilde Iro er ook gewoon vanaf, maar een fluisterend stemmetje in zijn hoofd wilde het juist behouden. Het was prachtig om iets levends zijn laatste adem onder jouw toe doen te laten sterven. Je oor bovenop de borst van het slachtoffer leggen en de laatste hart slagen horen te doen weg sterven. 'Ja ik voel het aankomen en er verandere altijd twee dingen. Mijn stem en de glimlach die ik zoals nu op mijn mond heb!' zei Iro met zachte spottende stem geluid. Hij behield nog zijn afstand, maar daar zou snel verandering in kunnen komen. De laatste twee touwen hielden het nog net. 'Maar soms gebeurd het ook wel eens dat een ontschuldige burger er de dupe van wordt en jouw wil ik zeker niet doden. Ik wil mijn werk behouden hier. Maar je woorden zijn nobel Theneras al zal dat niet veel helpen. Ik heb je een beetje aangeleerd wat je moet doen, maar weer strenger en harder dan dat. Als het begint kan ik een woord zeggen waar je inspringt als Reaper er niet bij is, maar als het weer weg getrokken is kunnen we er ook een woord voor nemen. Wel woorden waar niemand iets achter zoeken kan. Ngh... We hebben nog weinig tijd' zei Iro voor zijn gevoel te sterk werd. De sppttende toon bleef aan houden en de laatste twee mentale touwen knapte. Langzaam kwamen zijn hansen achter zijn rug van daad toen de jongen klaar was met sprekwn volgde een onvruchtbare grikkink. Iro zou niet wachten tot de jonge weer.zou spreken en klapte zijn handen naar voren zodat het web naar de jongen zou om Theneras heen kunnen kunnen omsluiten als de jongen niet snel zou reageren. 'Doe je best maar jochie, probeer het maar eens? Oh ja, mijn gedrag wordt ook anders' grinnikte Iro op een manicaal.

Het was die grijns die hem een onbehaaglijk gevoel gaf. De man met de rode haren gaf antwoord op de vraag die Theneras gesteld had. Over of hij het voelde aankomen en of er signalen waren. Ja was het antwoord. Zijn stem veranderde en die glimlach. Al vond de jongen het meer een grijns. Hij snapte nu ook waar dat spottende toontje vandaan was gekomen daar straks. 'Je stem of eerder de toon van je stem was me al opgevallen ja' sprak de jongen wat koeltjes en droogjes. Hierna luisterde de jongen weer naar zijn volgende woorden. Over dat er soms wel een onschuldige burger sneuvelde. Over dat hij hem niet wilde doden, hij wilde graag zijn werk behouden. Iets waar de jongen achter stond. Ook vertelde hij hem dat zijn woorden nobel waren, niet dat het veel zou helpen. Hierna ging het over het feit dat hij wist wat hij moest doen, maar strenger en harder. Right.., geen twijfel laten zien. De blonde knul was maar wat blij dat hij die technieken kende. De spreuk kende. Dat hij de ervaring had. Hij hoorde hoe Iro voorstelde om een woord te kiezen om te gebruiken als dit weer mocht gebeuren en Reaper was er niet. Al konden ze het ook straks doen, als de man zelf bedaard was. De spottende toon bleef, al klopte het niet bepaald met de woorden. Hijzelf besloot zich te richten op de woorden die er gesproken waren. De toon was nu toch niet ander dan dit. 'Een safewoord is handig. Maar laten we dat..' Zijn blauwe ogen volgde de beweging van Iro zijn handen, die hij van achter zijn rug vandaan haalde. 'Later doen. Met meer tijd..' De docent grinnikte waarna hij in zijn handen klapte. Een web schoot op Theneras af die, na een kort moment van shock, van de kruk af dook en op zijn rug op de vloer belandde. De woorden van de docent bereikte zijn oren terwijl hijzelf terug overeind krabbelde. Bij het maniakale gegrinnik liep er een koude rilling over zijn rug en gingen zijn nekharen overeind staan. Het deed hem een beetje denken aan die jongen die hij tegen gekomen was op Cassia. Die gast was twee meter lang geweest en had fel gele ogen gehad. Voor een kort moment welde er een hopeloos gevoel in hem op. Hij had toen amper die jongen aangekund, hoe wilde hij er dan voor zorgen dat hij er weer uit kwam, uit deze mood? Oké, Iro had gelijk. Hij kende spreuken wist wat hij moest doen... maar toch... Zijn blauwe ogen scanden de keuken. Een wapen was altijd handig om te hebben. Met vlugge stappen en terwijl hij begon met spreken, liep hij naar de lade toe waar de messen in lagen 'Goh, echt? Wow, dat had ik dus nog niet gemerkt.' Het sarcasme droop van de woorden af en de la ging met een zacht gerinkel van bestek open. De eerste twee grote messen die de jongen zag, pakte hij stevig beet. Kieskeurig zijn was nu niet aan de orde. Hij maakte zich zo snel als hij kon uit de voeten uit de keuken, wilde niet opgesloten zitten in een te kleine ruimte. Wilde graag nog wat bewegingsruimte hebben. Hij draaide zich weer om naar de langere man, schoof al zijn emoties die hij voor hem had zo goed als hij kon aan de kant. Want ze zouden hem niet helpen hierbij. Zijn voeten stonden geen moment echt stil, hij bleef lopen en heen en weer bewegen. Wilde in de beperkte ruimte uittesten en kijken waar de meeste bewegingsvrijheid was. Wilde ook niet een te makkelijk doelwit zijn voor de leerkracht Dark Magic. Een andere optie da vechten was vluchten, weg rennen door de deur. Maar dit deed Theneras niet. Hij zou niet zomaar rennen, niet zomaar opgeven. Wilde het, dit proberen. Een zien of het hem lukte, om de leerkracht te kalmeren. De jongen creëerde een schaduw zweep, pakte deze in een hand. Had nu twee messen en dan die zweep. Zijn magie, zoals die zweep en dark matter bollen kon hij gebruiken als de man iets verder weg stond. De messen waren er voor het geval dat de roodharige dichtbij kwam. Dan had hij een soort van fysieke aanvals- en verdedigingstechniek. Dan had hij Revas ook nog als hulp, de wolf zou hij zo meteen roepen. Mocht echt de nood aan de man zijn had hij zijn nagels en zijn (op het moment nog onderontwikkelde) water magie. 'Bij deze verontschuldig ik mij alvast voor eventueel gebroken spullen en andere nevenschade.' Na deze woorden zwiepte hij de zweep zo hard als hij kon op de man af. Het geluid galmde als een kanonschot door de kamer en kaatste van de muren af. In gedachten riep de jongen om Revas en hij hoopte dat de zwarte wolf snel uit de schaduwen zou schieten. In de hand waar enkel nog een mes in zat, daarmee was hij bezig een dark matter bal te maken. Hij moest en mocht niet twijfelen, geen angst laten zien. Moest zijn emoties niet de overhand geven maar zo goed mogelijk blijven nadenken. De bal gecreëerd uit duistere magie, vuurde hij af op de man. Waar was zijn soul beast? Waar bleef hij? De jongen voelde de wolf wel, wist dat hij zich haastte om zich bij zijn meesters zijde te voegen. Daar was hij blij mee. En als hij het schaduwwezen kon gebruiken als een soort distractie, lukte het hem dan om een schaduw web op de man af te vuren? Zo iets meer tijd te winnen, hem zo meer en beter te raken? Misschien. Al was Iro beter in de magie, had meer levenservaring en was de kans vrij klein dat het goed zou slagen; Het was iets wat de jongen maar zou moeten wagen. Hij had weinig keus. Alles moest uit de kast. Het was nu alles of niets.

Theneras sprak nog even over een safe woord. Dat zou handig zijn zeker, maar dan zouden ze er twee moeten hebben. Eentje wanneer Iro zijn oncontroleerbare sadistische zelf werd en wanneer dat gevaar geweken zou zijn. Iro gooide niet geheel echt gemikt naar zijn leerling en deze wist hem te ontwijken. Knap hoor, maar daar bleef het niet bij en de jongen zocht even in een van de lades naar mogelijke wapens. Iro kon enkel even droogjes nep gapen en liet Theneras een kleine voorspong. De jongen leek geen rust aan zijn kontje te hebben. 'Ben je eindelijk klaar met vervelend zijn?' vroeg Iro hij was op het moment niet de man die Theneras nog de andere hem kende. Toen zijn leerling hem aanviel met zijn schaduw zweep bleef Iro rustig staan. Het raakte hem wel, maar het gaf hem alleen plezier. Iro moest er weer even manikaal om grinniken wat later uitmonde in een gelach. 'Dat was lekker. Heb je nog meer?' grinnikte Iro terwijl hij zich van de keuken muur verwijderde en in de deur opening ging staan tussen de keuken en de woonkamer. De dark matter bol die op hem af gevuurd werd blokkeerde Iro door een schild van dark matter. Hij had Reaper niet nodig in een 1 op 1 gevecht nooit nodig gehad ook, maar het schaduw wezen had wel gemerkt dat er wat was veranderd bij zijn meester. Iro keek de jongen droogjes aan, maar zijn blik was alles dan dat hij normaal naar zijn leerling keek.

Hij vond het soms nogal jammer dat hij niet één wenkbrauw op kon trekken. Bij de opmerking over of hij eindelijk klaar was met vervelend zijn, had hij dat graag gedaan. 'Oh, vind je me vervelend dan?' Ondertussen was hij nog wat aan het rondlopen. Bewegende doelwitten raakte nu eenmaal minder makkelijk dan stilstaande. In zijn rechterhand maakte hij een dark matter zweep. Hij sprak de man toe, vertelde hem dat hij zich alvast verontschuldigde voor gebroken meubilair en nevenschade. Na die woorden bracht hij de zweep met een harde zwieper neer. Het raakte, iets waar Theneras blij om was want dat moest. Het maniakale gegrinnik van Iro die er na de klap had gevolgd, ging over in gelach. Het deed hem om de een of andere manier denken aan een Hyena. Geen idee waarom, maar het maniakale gegrinnik deed hem er gewoon aandenken. De gegrinnikte woorden van de leerkracht klonken waarop de jongen antwoordde, al spelend met de bol van dark matter. 'Ik heb zeker meer~' De docent had zich van de muur afgeduwd en leunde nu tegen de deurpost aan tussen de woonkamer en keuken. Theneras vuurde de bol op hem af, maar deze werd door de man geblokkeerd via een schild van dark matter. Geagiteerd klakte de jongen met zijn tong, had ook al voor Revas geroepen en wachtte op hem. Zijn ogen bleven gericht op die blauwe van Iro, durfden ze er niet af te halen. De leraar keek hem droogjes aan, een blik die Theneras maar niets vond. Het gaf hem een naar gevoel en het klopte in zijn ogen gewoon niet. Nu was hij deze kan van Iro ook niet gewend, had het voorheen nog nooit gezien dus dat speelde ook mee. Een opgeluchte adem teug volgde hierna, toen de jongen zag hoe Revas uit een schaduw denderde en zich naast hem voegde. Hij wist niet of schaduw wezens echt verbaasd konden zijn maar hoe de wolf kort naar Iro keek, leek veel op verbazing. Een kleine blik van Revas was genoeg en de jongen vertelde de zwarte schaduw wolf in gedachte om de dark magic docent af te leiden, hem aan te vallen. Hem pijn te bezorgen. De wolf hield zijn hoofd laag, oren plat en tanden ontbloot. Zijn poten maakte snelle maar stille stappen. Het enige geluid wat het wezen maakte was gegrom. Een laag, diep geluid vanuit zijn keel. Het dier hapte naar Iro zijn kuiten en enkels. Liep rondjes om hem heen en hapte zo nu en dan ineens naar zijn voet. Theneras hoopt met recht dat dit zou werken. Nogmaals zwiepte hij met zijn zweep, richtte op de roodharige zijn rechterschouder waarna de blonde jongen zijn soul beast commandeerde om aan zijn arm te gaan hangen. Om omhoog te springen op zijn achterpoten en zijn kaken om de man zijn onderarm te klemmen. Of het zou werken, zou lukken, effect zou hebben, wist de jongen niet. Maar zo snel mogelijk maakte de achttien jarige blonde knul een groot schaduw web en vuurde deze op Iro af. Hopend dat het de man zou vloeren of in ieder geval, voor een klein moment, daar doen laten staan. Want als hij eerlijk was, hij had dan wel die twee messen, zijn magie en Revas, als de man hem klem zou zetten, zijn polen zou pakken, zou hij niets meer kunnen doen. Tja hij kon misschien de schaduw wolf gebruiken, met een beetje mazzel die zweep nog laten neerkomen en gericht trappen. Maar dat was nog niet aan de orde. Kort schudde hij zijn hoofd en zuchtte onhoorbaar, het had geen zin om verder te speculeren. Daar schoot hij niets mee op.

Iro grinnikte bij de woorden van Theneras dat hij vroeg of Iro hem vervelend vond. In zijn sadistische mood was het zeker vervelend als de ander niet op tijd klaar was. Het duurde hem dan te lang, maar ergens wilde hij de jongen een kans geven om zich klaar te maken voor hij echt van start ging. De zweep raakte hem, maar de dark matter bol niet. Iro grijnsde nog breder bij het horen dat de jongen meer in zijn mars had. 'Dat is schitterend! Let's play!' de laatste woorden waren in het Shadraans en Iro wist ergens dat hij zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Theneras was zelf ook een Shadraan dus die verstond hem wel. De jonge man had zijn wolf erbij geroepen en stuurde die via hun zielen band op hem af. Iro grinnikte enkel op de beten van Revas en deed er geen pogingen toe om hem te stoppen. Hij toverde in een hand beweging zelf twee Dark matter bollen al groeiend in zijn handen. Om de meubilair maakte hij zich geen zorgen die waren vervangbaar! Iro stuurde ze op zijn leerling af die hij nu niet meer zag dan zijn prooi. Revas bleef op hem in bijten en zo nu en dan moest Iro heel even toe geven, maar deed niet meer dan heel even inzinken en dan daarna weer gelijk omhoog komen. Pups en kinderen horen buiten te spelen, maar een spelletje binnen is nooit weg.' zijn toon bleef spottend en Iro probeerde in een rustig wandel tempo dichterbij Theneras te komen al was de greep op zijn arm een flinke blokkade. Iro grijnsde in een lichte grimas en keek even naar zijn arm waar Revas aan hing. Hij wist van binnen dat Schaduw wezens moeilijk te verslaan waren als ze al een meester hadden, maar het was het proberen waard. Hij probeerde de wolf in zijn ruk naar beneden bij te staan zodat hij niet meteen grip zou hebben en door zelf door te bewegen in een lichte draai om Revas heen probeerde Iro hem van zich af te slingeren, maar of het echt werken zou? Daardoor miste het net dat Theneras naar hem toe gooide...

De woorden dat hij wel meer had lieten de man voor hem die hij herkende, maar nu niet kende, als Iro nog breder grijnzen. De dark matter bol miste en vlak daarna rende Revas de schaduwen uit, iets waar de jongen maar wat blij om was. Hij vroeg de wolf om de docent af te leiden, stil te laten staan, pijn te doen. Iets te doen om te zorgen dat de man niet te dichtbij te kon gaan komen. Hierop was de wolf luid grommend en met ontblote tanden richting de roodharige leerkracht gelopen. Begon hem te drijven, rondjes rond hem te lopen om te happen naar zijn enkels, kuiten en voeten. Een paar keer gaf de leraar toe, most een beetje inzinken maar kwam dan weer snel omhoog. Zijn spottende woorden klonken en lieten de jongen lichtjes zijn hoofd schuin naar rechts houden. 'Dan is het maar een goed iets dat ik geen kind meer ben.' Onderwijl het spreken was de leerkracht dark magic met rustige passen naar hem toe aan het lopen, al werd het hem moeilijker gemaakt door het schaduwwezen die aan zijn arm hing. 'Ik ben achttien en dus voor de wet meerderjarig en Revas is niet echt een pup te noemen. Ik bedoel kijk naar hem, is niets puppy achtigs meer aan.' Gewoon door praten, misschien werkte het als een soort afleiding. 'Dus echt buiten te spelen hoeven we niet, maar ik ben blij om te horen dat een spelletje binnen spelen niet weg is' Zijn schaduw web was klaar, en deze gooide hij naar de docent toe. Jammer genoeg miste deze doordat Iro net probeerde het dier van zich af te slingeren. Luid grommend hing de zwarte schaduw wolf aan diens arm, Tanden strakker om en in zijn arm geklemd. Niet loslaten en niet opgeven, al bleek de g-kracht toch te hoog. Hierdoor glipte het wezen van de man zijn arm, stukjes stof van het T-shirt meenemend. Of het dier Iro had weten te verwonden kon de jongen niet zeggen. Waarschijnlijk wel. Een kleine geagiteerde frons was op de blonde zijn gelaat verschenen en weer zwiepte hij met zijn zweep richting de docent. Hijzelf liep daarna een stukje naar achteren, een klein stukje meer afstand creërend. Vluchtig wierp hij daarna een blik over zijn schouder, kijken waar hij zich nu bevond in de woonkamer. Hoever hij van een muur af was. Er was nog genoeg speling aan alle kanten. Recht van hem was de bank, links de deur naar de slaap en badkamer. Achter hem was een muur, maar hij had nog een aantal meters speling. Daar hoefde hij zich niet meteen druk om te maken gelukkig. De wolf had zich herpakt en rende op volle vaart (op eigen initiatief) op de man af. Het soulbeast greep diens rechterbeen vast, probeerde hem te laten stoppen met lopen en probeerde hem tegen de grond te werken. Met Revas die het rechterbeen vast had, richtte de jongen zijn zweep weer op de man. Liet hem zo hard en zo snel als hij kon neerkomen, iets wat simpeler en gemakkelijker ging dan normaal. Zijn eigen lichaam stond nu namelijk stijf van de adrenaline. Theneras richtte niet op een specifieke plek, niet op een specifiek lichaamsdeel toen hij sloeg met zijn zweep. Probeerde hem nu gewoon pijn te doen, te laten stoppen. Probeerde hem uit deze mood te krijgen.

Echt reageren op de woorden als weer woord van Theneras deed hij niet. In deze mood sprak Iro eigenlijk zeer weinig. Wel grinnikte hij en grijnsde alleen maar. Na de wolf van zijn arm had geslingert had Iro heel even stil gestaan. Doordat Revas zich beter had vast willen klemmen waren diens tanden ook door zijn huid gegaan en toen het schaduw wezen van zijn arm los raakte veroorzaakte dat lange diepe, maar niet te diepe streep achtige wondjes. De zweep slag die later volgde maakte hem deels wakker uit de trans, maar dat werd weer even snel weg gevaagd en draaide Iro zich om. Hij genoot van de pijn en was van plan de jongen ook te laten ervaren hoe dat aanvoelde,maar toen Revas hem half onderuit trok was Iro gedwongen om zijn handen waar mee hij nog meer dark matter bollen had willen maken gebruiken om zich op te vangen. De dark matter die verzameld al was loste als slierten rook weer op in het niets. Een lichte kreun van genot kwam over zijn lippen toen Theneras hem bekogelde met zweep slagen. 'Meer? Meer,Meer!' eerst sprak hij met gewone stem wel bleef de spottende toon erin, maar later riep Iro om meer. Zo was hij normaal helemaal niet, maar in deze geflipte toestand kon hij zich anders dan normaal gedragen.

Dat Revas van Iro zijn arm weg glipte, zorgde voor een paar wonden op diens arm en wat rode vloeistof op de wolf zijn tanden. Nu dat de roodharige dark magic docent met zijn rug naar Theneras toe stond, had de jongen een goed moment om de zweep neer te laten komen. Het zorgde ervoor dat de man zich omdraaide en op een rustig tempo naar de blonde achttien jarige toe liep. Als respons liep hijzelf wat naar achteren en keek vluchtig om zich heen en over zijn schouder. Hij wilde niet per ongeluk tegen een muur aanlopen of zichzelf in een hoek drijven. Toen hij zijn licht blauwe ogen weer op de roodharige man richtte. Hij keek toe hoe Revas op eigen initiatief op de man af denderde en hem bij zijn onderbeen vastgreep om hem zo onderuit probeerde te krijgen. Het lukte goed genoeg want met zijn handen waar de docent net twee dark matter bollen aan het maken was, moest hij zich opvangen. Hierdoor loste de magie in stroken van rook op. Nogmaals bracht de jongen met de halflange blonde haren de zweep hard en snel neer. Een actie die de man voor hem apprecieerde, zo aan zijn genietend gekreun te horen. Zijn vraag en daarna zijn geroep om meer klonk en Theneras maakte een instemmend geluidje. 'Ik zal je meer geven.' sprak hij hem in alle rust toe. Van binnen voelde hij zich niet rustig, de adrenaline maakte dat zijn hart als een racepaard in volle ren galop te keer ging en dat zijn handpalmen bezweet raakte. Hij mepte nogmaals met zijn zweep, eenmalig. De jongen slikte kort en maakte zijn lippen vochtig eer er een nieuw schaduw web werd gemaakt. 'Wees lief en blijf daar zitten. Dan krijg je zo meer.' Zijn woorden hadden cynisch geklonken en hij zwiepte een enkele keer met de zweep door de lucht. Nu het web klaar was vuurde hij die op de man af, hopend dat het deze keer wel zou raken.

Echt veel zou een mens in deze situatie niet kunnen doen, maar mensen die pijn lekker vonden en zich niet erom chroomde om iemamd anders te pakken te krijgen zoals Iro zich nu gedroeg was dat wel anders. Al vroeg hij om meer pijn, toch bleef zijn sadistische mood hangen. Van binnen probeerde hij zich zelf te stoppen maar dat werkte zoals al die keren ervoor gewoon niet. Iro zelf wilde Theneras geen pijn doen nog dat de jongen hem ooit zo geweteloos had moeten mee maken. Maar het gebeurde toch. Iro voelde hoe de laatste slag viel voor de jongen zijn laatste woorden sprak. Je kon zijn blik niet zien maar zijn mond was echt in een krankzinnige grijns getrokken. Het schaduw web kwam als een geweldige mokerslag die hem naar de grond toe dwong. Zijn armen trilde vreselijk toen Iro zich niet gelijk overgaf aan de zwaarte kracht die het web op hem uit oefende. Echter was het zijn gewonde arm die de zwakte van zijn verzet brak. Hij kon nu geen kant op en Reaper kwam nog voor hij echt gejaagd had terug. Theneras zou hem niet kunnen verstaan en zijn meester gaf geen antwoord op zijn vragen. 'Lukt het een beetje? Zeg je Meester het web vast te houden dit gaat nog wel even duren?' sprak Reaper tegen Revas. Hij cirkelde half de kamer door voor hij landen op Iro zijn rug. Zijn spicale klauwen die geen verwondingen achterlieten. Liet de grote raaf door de huid van Iro zinken. Het schaduw wezen sloot zijn ogen terwijl hij begon om alle negatieve energie die zich samen voegde met de sadistische mood. Zolang het web bleef kon Reaper zijn taak volbrengen.

XD

Iro bleef gelukkig liggen, waardoor het wet over hem heen viel. De druk die hij op zijn armen kwam hadden ervoor gezorgd dat ze beide hevig trilde en zijn gewonde arm, begaf het eerst. En de zwaartekracht van het web en de dark matter bollen daaraan zorgde ervoor dat de man gevloerd was en dat hij nu geen kant op kon. De jongen keek op toen hij zag hoe Reaper terug kwam en zag hoe Revas naar hem opkeek. Zijn zwarte oortjes bewogen nieuwsgierig richting de Raaf en hij hield zijn kop lichtjes schuin. Hadden ze een conversatie? De raaf cirkelde daarna een half rondje door de kamer, eer hij op de roodharige zijn rug. De schaduw klauwen gingen door diens rug en de grote raaf deed zijn ogen dicht. Theneras keek kort geïnteresseerd toe en voelde hoe zijn handen lichtelijk trilde bij de inspanning. Zijn blauwe ogen schoten naar zijn soul beast toe, toen diens diepe, zware stem zich in zijn hoofd boorde. 'Master? De vogel vertelde me net dat u het web vast moet blijven houden doordat het nog wel even kan duren. Hij absorbeert de negatieve energie van zijn meester.' vertelde Revas hem. De wolf rekte zich kort uit en gaapte even. Hierna keek het dier kort naar Iro en Reaper om daarna naast zijn eigen meester plaats te nemen. De zwarte wolf zakte neer naar een lig positie en legde zijn kop op zijn poten. Knikkend om Revas zijn woorden murmelde hij hardop een 'Oké, ja. Dankjewel Revas.' Het was nu pas dat de jongen door zijn trillende benen zakte. Diep en rustig in en uit ademend, zich compleet aan het focussen op het web. Zijn licht blauwe ogen bleven gericht op Reaper en de gevloerde leraar. De jongen probeerde zijn lichaam minder te laten trillen maar de adrenaline raasde nog door zijn aderen, al werd het nu langzaam minder, en de emoties prikte aan zijn bewustzijn. Hij wist zeker dat, als Iro straks terug naar normaal was dat hijzelf zou instorten. Emotioneel meer dan lichamelijk.

Geluiden van ver leken zijn oren in zijn mentale toestand te bereiken. Iro kon niets doen aan de duisternis die zijn doen en laten momenteel de baas waren. Hij had het geprobeerd vele malen, maar een echte schaduw was net als de wind ongrijpbaar. De stem van Reaper scheen langzaam tot hem door te dringen terwijl de zwarte zee hem mee voerde in het niets, want dat was het op het moment een groot zwart niets. Niets dat alles was en ook weer niet. Het kon scheppen maar ook verwoesten en dat laatste was momenteel aan de gang. Zware vleugel slagen waren hoorbaar en daar ver boven hem zag hij zijn Soul beast. Iro reikte een arm naar hem uit, maar de duisternis was nog niet van plan om zich gewonnen te geven. Het vatten zijn greep op hem nog meer...

Reaper huiverde even lichtjes, maar bleef door gaan met de negatieve energie uit Iro te trekken. Het web was het enigste wat hem nu tegen hield, maar zijn sadistische mood weigerde zo snel op te geven. Hij dwong zijn hoofd naar de jongen en zijn wolf toe te draaien. Iro's ogen waren niet langer blauw meer, maar fel geel. Een zacht gegrinnik kwam nog steeds uit zijn keel. 'Zit nooit stil, laat de beenderen je niet grijpen.' grinnikte hij met de grootste lol alsof het een of andere goeie grap was. Dit was een van zijn laatste kansen om de jongen te grijpen maar of het slagen zou? Heel even flikkerde zijn ogen van geel naar blauw en weer terug. Dit kwam omdat Reaper nu op de helft zat. Maar toch begonnen de tegels te trillen en braken ze uit eindelijk door waaruit benige handen uit kwamen en zich al zwaaiend in het rond probeerde iets vast te grijpen. Een van de Lichen kreeg hou vast dichtbij Theneras aan de bank en trok zich omhoog. Zijn lege kassen waren op de jongen gericht en toen deze half om half boven de tegel vloer was probeerde het Theneras te grijpen.

Lach, grinnik en blik
XD

Van achter zijn trillende handen zag hij hoe Iro naar hem opkeek. Zijn ogen waren niet meer blauw, maar fel geel. Zoals toen in de oude villa of op het grasveld tijdens de bijles over hoe je ondode moest oproepen. Het zachte gegrinnik klonk nog bij de roodharige vandaan. De woorden van de docent en het gegrinnik zorgde ervoor dat Theneras het gevoel had dat zijn bloed koud werd. Liet hem weer een koude rilling voelen die zijn nekharen overeind deed staan. De woorden lieten hem een paar keer slikken en de realisatie nestelde zich in zijn brein. Zijn blik hield hij op Iro en het web gericht terwijl hij met een hand de bank vastgreep en zag hoe diens ogen van geel naar blauw gingen. De jongen hoopte dat ze blauw zouden blijven, maar die hoop vervloog toen de docent zijn ogen terug gingen naar geel. Met zijn ledematen die nog altijd trilde van de inspanning en de stress probeerde hij zich omhoog te hijsen. De tegels begonnen te trillen en braken uiteindelijk, waaruit een paar zwaaiende benige handen kwamen. Hij was hier inderdaad al bang voor geweest toen hij de woorden van de leerkracht had gehoord tesamen met die gele ogen. Een ondode pakte zich aan de bank vast en hij vloekte binnensmonds. Hoeveel lichen waren er? Meer dan één als hij het zo op een oogopslag kon zien. Twéé hoopte hij de max en hopelijk niet meer, liever minder. Dit was niet goed, helemaal niet goed zelfs. De jonge hees zich verder op, zijn aandacht half houdende op het net en half houdende op het dichtstbijzijnde lich. Hij siste in schrik en pijn toen een benige hand zich rond zijn enkel sloot. De jongen gromde wat onverstaanbare woorden en schopte met het been waar de lich zich aan vast gegrepen had. Binnen een seconde was Revas bij hem en klemde zijn kaken om de arm van het lijk heen en schudde hevig met zijn kop. Theneras was bezig met drie dingen te gelijk. Hij moest dat web in stand houden en dat was zijn nummer één prioriteit, het belangrijkste, vond hij. Als hij Iro niet tegen de grond kon houden, kon Reaper zijn ding niet doen en dan was hij zeker saté; om de dark magic docent zijn uitdrukking te gebruiken. Zijn tweede was dat lich dat nu zijn been vast had weg te krijgen en de derde was zijn oren en ogen open houden voor de eventuele rest van die krengen. Kort en hard sloeg hij met de zweep naar het ondode ding. Hierna richtte hij zich weer op het web wat onder geen mogelijkheid mocht falen. Gelukkig had hij Revas nog om hem te helpen met de wandelende lijken maar alsnog. Dit alles was zijn tol aan het eisen en hij was maar wat blij aan de gedachte dat hij strakjes, als ze een keertje klaar waren, een kruidenkoekje kon eten om zichzelf weer wat energie te geven. Maar dat waren zaken voor later, eerst dat web in stand houden en zelf niet vermoord woorden door twee wandelende lijken door het toedoen van een geflipte (maar gelukkig nu wel gevloerde) docent.

// Hellsing <3  Alucard <3  

Reaper liet zich niet van de wijs brengen door de mentale versie van de duisternis die Iro vaak kwelde. Hij ontweek de tentakels behendig die naar hem toe zwiepten en hem uit de mentale lucht probeerde te slaan, Iro probeerde zichzelf vrij te krijgen, maar het was lastiger dan gedacht. Waarom duurde het zo lang voor de duisternis zich weer terug trok? Iro kon zich nauwelijks bewegen, maar zijn ene arm bleef hij naar zijn Soul Beast uit reiken tot deze zijn klauwen rond de pols van Iro kon sluiten. Het deed wel pijn die klauwen, maar verder werd hij uit de duistere smurrie getrokken als iemand uit een drijfzand plek werd getrokken. Reaper vond weer hoogte en ontkwam samen met zijn meester. De duisternis richten zich weer op Theneras en wilde hem hebben!

Iro's ogen verkleurde opnieuw en heel even was zijn blik dof alsof hij buiten westen was geraakt. Nu hadden de lichen wel even vrij spel. Ze konden doen wat ze wilde. Een zacht gesteun klonk op uit de keel van de Dark magic docent. Iets wat een van de twee Lichen zijn aandacht trok de ander bleef bij Theneras ook al wilde die niet echt los laten zelfs niet nadat Revas in zijn benige arm had gegrepen, maar hij liet de jongen los en vergreep zich nu met twee benige handen aan het schaduw wezen. De duisternis had geen vat meer op Iro's lichaam en trok zich langzaam aan terug. Reaper voelde dat het einde naderde van Iro's sadistische mood. Het had hem veel energie gekost. Veel meer dan dat hij normaal zou hebben gehad bij de spreuken die hij anders gebruikte, maar de duisternis gaf er niets om, om zuinig met de magische energie te gebruiken. Iro voelde zich slap, maar hij moest de laatste spreuk stoppen kosten wat het koste. Theneras was ook bijna aan zijn latijn maar hij had moedig gestreden! 'Theneras licht het web op Alsjeblieft?' vroeg Iro en Reaper vloog van zijn rug af. De lich kwam dichterbij en op deze manier zou hij zich niet kunnen weren...

Just. XD

Het lich achter hem richtte zijn attentie op de dark magic docent,  toen er een zacht gesteun uit diens keel klonk.  Het andere lich bleef zich vastgehouden aan Theneras zijn been. Vastberaden om de jongen wat aan te doen.  Kort duwde het ondode mens zijn benige vingers in zijn been voordat de hand werd teruggetrokken. Twee benige handen vergrepen zich nu aan Revas, maar die kon wel tegen een stootje. Daar was de jongen zeker van. Vluchtig wierp hij een blik op zijn nu trillerige en ook nog bloedende been. Dat het bloedde was in zijn ogen alleen maar een goed teken, het betekende immers dat het meeste vuil er zo uit zou geraken. Zo dacht hij erover in ieder geval. Hij zou zijn been straks ook nog wel ontsmetten gaan,  als het gevaar geweken was. De blonde jongen draaide zich voorzichtig en met een kleine pijnstoot die door zijn been ging, om. Het lich wat net werd getrokken door Iro zijn gesteun, liep op de gevloerde man af. Één van de messen gooide hij richting het lich hopend het te raken,  om het daarna met zijn zweep te raken. Hey!  Mij wil je hebben. klonk het zacht grommend. De achttien jarige knul was vastbesloten om dat lich weer richting hem te krijgen en weg van de man wie zijn hart nog altijd sneller deed kloppen. Diens stem klonk, vragend om het net te verwijderen. Het klonk niet meer spottend en dat was iets waar de jonge magiër maar wat blij om was, al was hij nog op zijn hoede en voorzichtig. Hij durfde  pas echt opgelucht adem te halen toen hij Reaper van zijn meester zijn rug zag vliegen, wat dus betekende dat die zijn taak volbracht had. Al knikkend en zijn emoties onderdrukkende, knipte de blond harige jongen met zijn trillende vingers en liet het net verdwijnen. Het voelde gelijk al iets minder zwaar, nu die last van zijn schouders af viel. Maar natuurlijk. sprak hij, ietsjes hees vanwege de inspanning en vermoeidheid. Nog snel wierp hij een blik op Revas, maar die deed zoals verwacht goed zijn best om dat ondode kreng bezig te houden. Hierna richtte hij zich weer,  half spelend met het overgebleven mes in zijn hand, op Iro en de tweede ondode.

// Foonpost

Iro voelde zich misselijk worden. Niet omdat een van zijn Lichen het op hem gemunt had, nee meer omdat hij nu moest vechten om bij kennis te blijven. Toen Theneras zijn kant op keek nadat hij eerst het lijk naar zich toe wilde laten keren verdween het web. Iro duwde zich langzaam op, maar werd gehindert door zijn gewonde arm. Toch zetten Iro door tot hij weer stond. Even wankelde Iro, maar na een kort schudden van zijn hoofd her pakte hij zich. 'Bedankt, nu even opruimen.' zei hij en concentreerde zich op de twee lichen die ook zijn magische energie bleven stelen ondanks dat Iro het niet wilde. De lich die zich eerder op Iro wilde storten draaide enkel even zijn schedel wat naar Theneras en leek te sissen omdat het niet gestoort wilde worden en zetten zijn pad voort naar zijn meester. Iro haalde even diep adem voor hij de spreuk hernieuwd los liet, maar nu niet om aan te vallen. zijn ogen werden weer geel en de lich leek te willen stoppen, maar zetten door. Hij kon niet anders! Iro verzamelde wat kracht en maakte lijkend een licht sprongetje, maar de golf zwarte magie duwde zich een weg door de kamer heen en raakte niet alleen de lich,
maar ook de meubels en alles wat in zijn weg was. De lich viel op de grond en de andere stopte ook met vechten. 'Ga nu, het was een misverstand!' sprak Iro gebiedend. Hij wist dat zijn magie nu alleen niet helpen zou. Daarvoor stond het op een te laag pitje, maar gelukkig luisterde ze wel en trokken zoch terug. Iro hield zich groot tot hij zeker wist dat ze niet meer terug komen zouden voor hij zich veroorloofde weer in elkaar te zakken. Al die tijd had hij nauwelijks adem gehaalt merkte hij en al zittend met zijn benen wijt gezakt op de grond en met zijn handen steunend op de grond zat hij uit te hijgen. De timer achter zich in de keuken liet van zich horen en Reaper vloog over hem heen om de bakplaat uit de over te trekken zodat ze niet zouden verbranden. 'Het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken...' Iro had meer willen zeggen, maar daar.had hij de energie nu niet voor.

XD

Doordat hij het web wat Iro gevloerd hield, liet verdwijnen, kon de docent zich langzaam recht krijgen. Hij sprak een bedankje en de woorden dat hij nu even moest opruimen, waarop Theneras reageerde met een klein glimlachje. De leraar zijn ogen werden weer geel en het lich wat zich dichterbij hem de docent wilde komen leek eventjes te twijfelen, te willen stoppen, maar deed dit toch niet en ging door. De jongen keek toe hoe hij klein sprongetje maakte, waarna een golf van duistere magie zich door de kamer heen verspreide. Het raakte niet alleen de lichen, maar ook het meubilair wat in de weg stop. Zonde, maar het waren maar meubels. Die kon je makkelijk vervangen. Het ene lich viel op de grond en de andere stopte ook met vechten. De dark magic docent sprak ze gebiedend toe dat ze moesten vertrekken en gelukkig deden ze dat. De blonde jongen probeerde zijn lichaam weer onder controle te krijgen. Hij was lichtelijk bezweet, zijn ademhaling was nog een beetje gejaagd en zijn hart was nog hard aan het kloppen. Hij keek toe, toen de leraar weer op de grond zakte en zelf na hijgde van de inspanning. De jongen zijn licht blauwe ogen gingen naar de keuken waar de Timer afging en was net begonnen om er rustig maar lichtjes trekkend met zijn been, heen te komen. Hij stopte toen hij zag hoe Reaper erop af vloog en de bakplaat uit de oven haalde. Theneras vervolgde zijn weg, maar zakte neer naast de leraar toen die net begon met spreken. Het overgebleven mes legde hij zachtjes neer op de grond. Lichtjes schudde de jongen zijn hoofd en wreef kort door zijn licht blonde haren. 'Een sorry is niet nodig. Het is niet jouw fout...' begon hij zachtjes en legde kort ee hand op de roodharige zijn schouder. Zachtjes liet hij zijn hand eraf glijden en liet hem op de grond naast zich rusten. 'Het was beangstigend om je zo te zien en om te horen..,' sprak hij met een stem die lichtjes trilde en brak op het einde. Lukte hem niet om de emotie uit zijn stem te houden. 'Maar ik ben blij dat je nu jezelf weer bent, om het zo maar even te zeggen.. Snap je?' Hierna gleden zijn ogen richting zijn gewonde been en gingen vervolgens door naar de arm van Iro. 'Sorry van je arm... en van de rest.., Van alles.' Verzuchtte hij zachtjes. Na deze woorden keek hij naar Revas, die nu zijn poten aan het likken was en de wolf keek kort op bij het voelen van de blik, maar ging daarna weer verder met waar hij mee bezig was. Een kleine, waterachtige glimlach verscheen op de jongen zijn gezicht waarna hij weer naar zijn been keek en hij leunde vervolgens een klein beetje en voorzichtig tegen de roodharige man aan. Zijn been had echt lekker lopen bloeden, zag hij zo. Hij zou straks wel om alcohol vragen, om over de wonde heen te gooien. Wie weet, zou Iro dat ook willen doen met zijn arm. Gewoon, voor de zekerheid. De blonde jongen wreef kort over zijn ogen, trok zijn benen op en liet daarna uitgeput en emotioneel zijn hoofd in zijn handen zakken. Alles van wat er vandaag was gebeurd kwam als een harde mokerslag echt bij hem binnen. Deze dag was goed begonnen en het was van kwaad tot erger gegaan, alleen maar omdat zijn tong had bedacht; laten we het eerlijke en dappere ding doen. Hij merkte niet eens dat hij aan het huilen was tot op het moment dat hij voelde dat zijn wangen nat waren. Hij was normaal niet zo emotioneel, vond het ook maar helemaal niks en wilde liever niet huilen. Al helemaal niet in het bijzijn van iemand anders. Hij wreef de zoute tranen wat weg met zijn vingers en keek daarna op en naar de bank, zachtjes bijtend op zijn licht trillende onderlip. 'Een safewoord lijkt me meer dan handig' sprak hij uit eindelijk met een licht geknepen stem en keek toen toch maar op naar de man naast hem.

Theneras kwam bij hem zitten en Iro keek hem heel even aan en knikte bij zijn woorden. Ach het was nu eenmaal gebeurd en gelukkig was niemand echt te zwaar gewond geraakt. Dit waren eigenlijk schrammen, Iro was wel diepere wonden gewent. Maar gelukkig kon Theneras het na vertellen. Reaper wist ook hoe belangrijk deze baan voor hem was. Iro luisterde verder en voelde zijn oogleden steeds vaker zakken. Ondanks dat hij en zijn leerling vermoeit waren hield hij zichzelf groot genoeg tot hij bij de laatste van zijn twee koekjes uit de la van zijn bureau kon. 'Anders ik wel. Het lijkt steeds lastiger te worden om uit die mood te komen. De duisternis die zich dan verspreid wordt in ieder geval steeds groter.' zei Iro en hij grinnikte om de sorry van Theneras. 'Zo als je net zelf zei. Een sorry is niet nodig. Je deed wat je moest doen. Maar je hebt wel gemerkt nu dat ik mezelf niet ben als ik in die sadistische mood zit en dingen zeg die heel kwetstend kunnen zijn.' zei hij en voelde Theneras lichtjes tegen zich aan leunen em glimlachte zacht. Misschien zou het beter zijn geweest als Reaper zich er niet mee bemoeit had? Nu zat hij nog steeds met een dilema, maar die gedachten schudden hij snel van zich af. Theneras had niets verkeerts gedaan en het was zijn schuld ook niet dat hij verliefd was geworden op hem. Maar Iro moest nog een keer eerlijk zijn en niet alleen over zijn sadisme. Maar zijn leerling was hem te snel af. Een safe woord. Tja dat was zeker handig, maar hij kon zo snel niets bedenken. Zijn brein was druk bezig een goede uitleg te formuleren. 'Ja dat is wel handig... Maar voor we het daarover gaan hebben moet ik je nog iets vertellen.' zei Iro en hij probeerde te gaan verzitten, maar slaagde daar niet in. 'Het ligt niet aan jouw. Ik mag je graag, meer zelfs dan de meeste leerlingen hier, maar zins ik voor een tijdje terug mijn blik op een andere man heb laten vallen is me hetzelfde overkomen als wat de gevoelens met jouw gebeurd is voor mij. Ik ben daar heel eerlijk in en ik wil dat je dat weet voor je er op een andere manier achter kom. Het is ogenschijnlijk eigenlijk onmogelijk aan gezien hij een LM is. Maar ik kan het niet helpen dat ik verliefd op Ronodan ben. het viel hem zwaar de jongen dit te vertellen, maar hij wilde niet dat Theneras er later achter kwam en het Iro kwalijk zou gaan neme. Reaper kwam weer uit de keuken in zijn tweede vorm en liep richting het bureau waar hij de laatste twee kruiden koekjes uit de la haalde om die later voor de twee magiers te houden. Iro nam de zijne dankbaar aan en knikte naar zijn Soul beast voor hij het koekje rustig op at.

De jonge magiër luisterde naar de woorden van Iro, over dat de duisternis steeds groter werd. Een kleine frons verscheen op Theneras zijn voorhoofd. 'Is daar een reden voor? Dat het steeds lastiger wordt? Of weet je dat niet?' Vroeg hij de man zachtjes. Hierna verontschuldigde de jonen zich. Iets wat een licht gegrinnik bij de leraar naast hem teweeg bracht. Theneras grijnsde lichtjes bij de woorden. 'Ach ja, ik kaats gewoon cynische en sarcastische opmerkingen naar je terug.' Hij had zijn blik naar Revas en vervolgens naar zijn been laten gaan. Een klein beetje en heel voorzichtig was hij tegen de leraar aan gaan leunen. Zocht wat steun, zowel fysiek als mentaal, al had hij het niet geheel door dat hij dat deed. Het was even stil en de jongen keerde iets in zichzelf, veegde zijn wangen droog en keek daarna op naar de docent Dark magic met de woorden dat een safewoord meer dan handig zou zijn. De oudere man antwoordde dat ja dat zou zeker handig zijn maar voordat ze het daar over moesten hebben moest hij hem nog wat vertellen. De blonde jonge ademde uit, leunde weer automatisch iets van hem weeg en keek hem aan. Hij luisterde naar zijn woorden, de kort stekende pijn in zijn borst en het kleine geknipper van de lampen plus het zachte geluid van glaswerk wat inscheurde, zo goed mogelijk negerend. De blonde jongen keek kort weg naar de grond, zoekend naar goede woorden, voordat hij zijn licht blauwe ogen weer op de roodharige man richtte en knikte langzaam. Energie of zin om dat masker op te gooien had hij niet. 'Ronodan? Ik heb hem éénmalig gezien geloof ik, bij de waterval.' begon hij zacht 'Grote gespierde man met rood haar en bloedrode vleugels, niet?' Hij dwong zichzelf om te glimlachen en keek weer kort weg toen hij Reaper in zijn tweede vorm naar een bureau zag gaan. 'Ik.. Ik hoop oprecht dat het wat wordt tussen jullie en dat het, dat hij je gelukkig maakt.., en hem ook natuurlijk' sprak hij zo vriendelijk mogelijk maar met een glimlach die al het enthousiasme miste. Een paar vragen schoten door zijn hoofd, maar hij drukte deze weg. Het was niet zijn plaats en hij wilde het niet weten, dus dan kon hij het beter niet vragen. Het kruidenkoekje wat Reaper hun aanbood, pakte hij aan. 'Nou, proost. Op... ingewikkelde emoties. Of zo?' sprak hij luchtiger dan hij zich voelde om daarna het koekje op te eten. Hij vond het stom dat de woorden van Iro hem zo raakte, vond niet eens dat hij recht had om het te voelen maar alas. Emoties waren ingewikkeld en stom en vervelend. In dit soort situaties dan. Hij zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar. 'Dus..' kort had hij zijn keel geschraapt om het geknepen voel weg te nemen. 'Een safewoord?' Met het koekje op zou hij zich snel genoeg beter voelen, minder moe in ieder geval. 'Oh, en heb je iets van alcohol in huis?' vroeg hij daarna. De woorden lieten hem even zijn hoofd schudden snel want ze klonken raar en niet zoals hij ze bedoelde. 'Om de wonden..' klonk het haastig en hij wees naar zijn been, daarna half naar Iro zijn arm. 'Niet om me te bezatten.' Een kleine, halve grijns speelde rond zijn mondhoek. Hij hield niet van alcohol en was nog nooit dronken geweest. Maar een slokje of twee gingen er bij hem nu wel in, maar hij zou het niet doen. Waarschijnlijk niet doen. Honderd procent zeker kon je nooit zijn maar het was stom en alcohol was bitter en als je dronk ging je juist stomme dingen doen en zeggen. Nee, de alcohol waar hij om vroeg was om de wond te ontsmetten. Om er zeker van te zijn dat het niet ging ontsteken, niet om zijn rot gevoel na en van vandaag weg te drinken.