Hij was aan een tafeltje achterin gaan zitten. Zijn benen had hij op de stoel gezet en zijn kin lag op zijn knieën. Zo staarde hij voor zich uit. Zijn groene ogen stonden afwezig. In zijn hoofd speelde het afscheid met zijn ouders eerder op de dag zich nog een keer af. Lieverd het is goed voor je om meer te kunnen leren, beter dan thuis blijven had zijn moeder gezegd. Hij hield van zijn ouders zielsveel en het voelde vreemd dat hij ze nou niet meer elke dag zou kunnen zien. Hij was heel enthousiast geweest over het idee om naar deze school te mogen, maar nou de dag aangebroken was was het allemaal toch een stuk moeilijk. Hij wist dat hij een van de jongste leerlingen moest zijn met zijn 11 jaar. Zijn ouders hadden zijn koffers samen met hem naar boven gebracht en daarna hadden ze afscheid genomen. Zijn moeder had gehuild en hij ook bijna, maar hij had zich sterk gehouden net als zijn vader. Zijn vader was altijd de rots in de branding Bennie had hem nog nooit zien huilen. Misschien was dat iets van mannen, dus vond hij ook dat hij dat moest doen. Hij was hier nou ook zonder ouders, dus vond hij dat hij zich ook als een man moest gedragen. Hij zuchtte even zacht waarbij zijn rood/bruine haar voor zijn ogen viel, maar dat kon hem even niks schelen. Hij was nou echt groot en hij zou zelfstandig worden. Hij tilde zijn hoofd van zijn kin en keek de eetzaal rond. Waar iedereen gezellig met elkaar aan het kletsen was en druk aan het eten. Zijn bord was nog steeds leeg en hij wist dat hij ook niks naar binnen zou kunnen krijgen. Het was allemaal zo spannend en veel te indrukwekkend allemaal. De volgende dag zou hij zijn eerste lessen krijgen, lessen die helemaal nieuw voor hem waren. Hij zou leren goed met zijn krachten om te kunnen gaan en dat leek hem geweldig. Al voelde hij zich wel een beetje alleen. Al zijn vrienden waren nog thuis en het was maar de vraag of ze volgend jaar ook naar deze school zouden komen. De lessen in de laatste klas hadden voor hem geen zin meer gehad, dus had zijn leraar zijn ouders geadviseerd om hem op Starshine Academy te doen. Bennie was natuurlijk super trots geweest en dat was hij nog steeds wel, maar het was allemaal enger dan hij had verwacht.
Hij liet zijn benen van zijn stoel glijden en schoof weer goed aan de tafel. Toen schepte hij wat eten op en nam smakeloos een hap. Hij zou moeten eten van zijn moeder en daarom deed hij dat ook. Hij wou haar niet meteen al teleurstellen. Terwijl hij wat happen naar binnen werkte keek hij nog steeds in zijn ooghoeken om zich heen. Naar andere leerlingen, die allemaal ouder leken als hem. Hij durfde niet naar hun toe te gaan, bang dat ze hem uitlachten. Dus bleef hij zitten waar hij zat en legde hij zijn bestek neer. Misschien zou er wel iemand naar hem toe komen. Hij hoopte het, want hij wilde aan iets anders denken. Aan iets anders dan het afscheid met zijn ouders, maar aan de nieuwe dingen op deze school. Aan een school waar hij heel veel zou kunnen leren en waar hij ook heel veel zin in had.

[Iedereen welkom]

Hij was de laatste tijd nauwelijks in de eetzaal gekomen. Mizuki had een grote voorraad eten en ze bleef hem maar volstoppen. Maar vandaag was hij haar nog niet tegengekomen en hij begon nu toch wel trek te krijgen. Hij maakte zich absoluut geen zorgen, na het eten zou hij haar wel opzoeken. Maar nu rammelde zijn maag en hij had behoefte aan wat warm voedsel. Dus was hij opgewekt naar de eetzaal gelopen en had zich in de gezellige drukte gemengd. Hij herkende hier en daar wat mensen en opgewekt groette hij iedereen. Hij pakte een bord en schepte flink veel eten op. Hij had nou eenmaal energie nodig om de hele dag zo vrolijk en springerig te zijn. Hij had zijn goed gevulde bord op een dienblad geplaatst en keek om zich heen op zoek naar een interessant persoon om bij te gaan zitten. Dit hoefde niet per se een bekende te zijn, hij hield ervan om nieuwe mensen te leren kennen. Hij zag overal groepjes met mensen uit zijn leerjaar die druk aan het praten waren en wilde net bij een van hen plaatsnemen toen een afgezonderd jochie in zijn vizier kwam.

Helemaal achterin in de hoek zat het roodharig jongetje lusteloos te eten. Hij zat helemaal alleen en zag er een beetje ontheemd uit. Hij liep geïnteresseerd in zijn richting met in zijn handen het dienblad met eten. Mineko zag dat het jongetje nieuwsgierig om zich heen keek, maar niet op iemand af durfde te stappen. Nou, dan zou hij maar naar hem komen. Hij zette het dienblad op de tafel en trok een stoel achteruit. Hij leunde op de rugleuning van de stoel en glimlachte vrolijk. ''Zo, kleintje... vertel eens, waarom zit jij hier helemaal alleen?'' vroeg hij op vriendelijke toon. Hij wilde het arme kind niet bang maken. Hij ging zitten en bestudeerde het kleine gezichtje. Het was nog een erg jong ding, net elf of twaalf. Waarschijnlijk een eersteklassertje, misschien wel nieuw hier. Hij had mooi roodbruin haar dat voor zijn gezicht viel en schattige groene ogen. ''Ik ben trouwens Mineko, aangenaam.'' Hij liet zichzelf nu in de stoel zakken en haalde zijn hand door zijn groene haar. Het zat slordig omdat hij nooit echt de moeite nam om het te kammen en zelf vond hij dat geen probleem. Miku en Mizuki deden soms wel een poging om het te fatsoeneren, maar het was onbegonnen werk. Hij had zijn trouwe koptelefoon rond zijn nek hangen ook al stond zijn muziek uit. Het ding was gewoon een onderdeel van hem geworden.

Hij keek nog eens om zich heen, het leek een gezellige drukte. Toch durfde hij er nog niet aan mee te doen, ze zouden hem waarschijnlijk vreemd vinden. Hij kende ja verder niemand, dat was best wel eng. Hij was liever met een van zijn vrienden hierheen gekomen, maar dat had nou eenmaal niet gekund, dus moest hij het alleen doen. Zijn vader had gezegd dat hij er zelfstandig van zou worden en dat zal dan wel goed zijn, want zijn vader was eigenlijk altijd serieus. Hij keek op toen hij een jongen zijn kant op zag komen. Hij keek hem verrast aan? Kwam hij nou echt zijn kant op of ging hij bij een van de andere groepjes zitten die bij hem in de buurt zaten, maar hij kwam echt zijn kant op. De jongen keek hem ook aan. Hij keek een beetje verlegen weg naar zijn bord, waar hij maar weer wat eten aan zijn vork prikte. Niet dat hij het opat, maar hij bewoog het van de ene kant van zijn bord naar de andere. Hij hoorde dat de jongen naast hem kwam zitten en hij keek wat aarzelend op in de groene ogen van de jongen. Hij was een stuk ouder, dat kon hij zo zien. Maar hij kon niet echt inschatten wat de bedoelingen van hem waren. Dat hij aardig tegen hem zou zijn of alleen maar kwam om hem te treiteren. Ook al zat hij hem nou vrolijk glimlachend aan te kijken, Bennie was van nature wat achterdochtig. ''Zo, kleintje... vertel eens, waarom zit jij hier helemaal alleen?'' Hij wilde zijn mond al open doen om te protesteren dat hij helemaal niet klein was, maar hij klapte zijn kaken ook maar weer op elkaar. Ja, op deze school zagen anderen hem vast als klein. Al vond hij het niet leuk om zo genoemd te worden, het zou vast niet de eerste keer zijn. “Ik ben net vandaag hier gekomen. Ik ken nog niemand,” gaf hij dus als antwoord, alsof dat logisch was. Natuurlijk was het niet helemaal logisch. Hij had ook bij een groepje kunnen gaan zitten, maar wat als ze hem uit gelachen hadden? Nee, dit was een betere manier om anderen te leren kennen. Als iemand naar je toe kwam wist je tenminste zeker dat diegene wel met je wilde praten.
''Ik ben trouwens Mineko, aangenaam.'' Hij knikte even en er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen. “Aangenaam Mineko, mijn naam is Bennie.” Zei hij toen. Hij volgde even de handen van Mineko die door zijn haren gingen. Hij had helemaal groen haar, dat vond Bennie leuk staan. “Hoe oud ben jij dan?” vroeg hij voorzichtig. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen, dus zei hij maar wat hopend dat hij niks verkeerd zei. “Wat heb jij voor eten genomen?” vroeg hij terwijl zijn blik naar het dienblad van Mineko gleed. Natuurlijk kon hij zelf ook wel zien wat er op het dienblad lag, maar hij vond gewoon dat hij iets moest zeggen. Gewoon omdat hij bang was dat er een lange stilte viel, die ongemakkelijk kon worden en dan zou Mineko vast weg gaan. Dat wou hij niet, want dan was hij opnieuw alleen.

Het jongetje knikte even en er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen. “Aangenaam Mineko, mijn naam is Bennie.” De naam paste op de een of andere manier bij het knaapje en Mineko keek hem lachend aan. “Hoe oud ben jij dan?” vroeg Bennie toen voorzichtig. Hij leek haast bang om iets te zeggen. Mineko grinnikte en kon zich haast niet voorstellen dat iemand ook maar een beetje bang voor hem zou zijn. Toen bedacht hij dat Bennie net verteld had dat hij nieuw was en begreep dat alles natuurlijk overweldigend was. De grote zalen en de grote menigtes waren als je het niet gewend was zeker indrukwekkend. ''Ik ben nu zestien jaartjes oud. En jij Bennie? Als ik een gokje mag doen zou ik zeggen... ongeveer twaalf?'' Er viel een korte stilte, die door Bennie werd verbroken.
“Wat heb jij voor eten genomen?” vroeg Bennie terwijl zijn blik naar het dienblad gleed. Mineko merkte dat het kereltje klonk alsof hij bang was dat Mineko gewoon op zou opstaan en weg zou lopen. Maar dat zou hij niet doen, hij was toch juist zelf op Bennie afgekomen. Hij keek Bennie peinzend en vrolijk aan. ''Dat is een goede vraag.'' Hij had zonder erg goed op te letten wat opgeschept. Hij was geen moeilijke eter en lustte in principe bijna alles.''Ehm..Volgens mij is het pasta met...'' Met zijn lepel tilde hij een stukje pasta op. ''Met stukjes zalm en doperwtjes.'' Hij nam een hap en knikte blij. ''Jaja, dat klopt. En het is nog lekker ook.'' Hij nam gretig nog een paar happen van zijn eten. ''Hoe bevalt het tot nu toe op Starshine Academy, Bennie?'' vroeg hij daarna.

Zijn blik bleef een beetje alle kanten op glijden, alsof hij alles in de gaten hield. Eigenlijk was dat ook zo. Hij hield de groepjes om hem heen in de gaten, Mineko en de rest van de omgeving. Hij was altijd al oplettend geweest, niks mocht aan zijn aandacht voorbij gaan. Het liefste wist hij precies wat er allemaal gebeurde en waarom. Dat was een eigenschap die hij altijd al gehad had. Een eigenschap waardoor hij goed kon leren en snel dingen oppikte en dus ook de reden dat ze hem sneller naar Starshine Acedemy gestuurd hadden. Hier zou hij meer kunnen groeien, dan dat hij in het laatste jaar op Razen zou kunnen. ''Ik ben nu zestien jaartjes oud. En jij Bennie? Als ik een gokje mag doen zou ik zeggen... ongeveer twaalf?'' Hij schrok op uit zijn gedachten toen Mineko hem antwoord gaf. Hij glimlachte weer toen Mineko hem ouder schatte dan dat hij eigenlijk was. Hij was er altijd trots op geweest dat hij hier al zo vroeg heen mocht, al was het moeilijker wennen dan dat hij verwacht had. In zijn beleefwereldje had hij meteen allemaal vrienden kunnen maken, die ongeveer even oud waren als hij. Dat leek toch een stuk moeilijker nou hij hier was. “Nee, ik ben 11.” Zei hij toen. Wat betekende dat Mineko vijf jaar ouder dan hem was en zo zagen de meesten die hier waren er uit, alsof ze een stuk ouder als hem waren. Hij hoopte dat dat geen verschil zou maken, dat hij daardoor alsnog wel vrienden zou maken.
Hij keek van het dienblad naar Mineko en hij moest zachtjes lachen toen het bleek dat Mineko ook niet zo goed wist wat hij opgeschept had. Hij keek toe toen hij een hapje nam en concludeerde dat het inderdaad pasta was met zalm en doperwtjes. “Het ziet er inderdaad ook wel lekker uit,” zei Bennie toen. Het was dat hij geen zin had in eten, anders had hij daarvan misschien ook nog wel wat genomen. Maar hij zat altijd al best snel vol en hij was veel te zenuwachtig om veel door zijn keel te krijgen, dus hield hij het maar bij wat hij nou op zijn bord had liggen. Inmiddels was dat waarschijnlijk ook al koud geworden, maar ach hij was toch niet meer van plan geweest om het op te eten, dus schoof hij het bord wat van zich af en legde het bestek er op.
''Hoe bevalt het tot nu toe op Starshine Academy, Bennie?'' Hij keek Mineko weer aan en haalde toen zijn schouders op. “Ik weet het nog niet, ik ben hier net.” Zei hij. “Maar ik heb er wel heel veel zin in, in de lessen.” Ging hij verder. “En jou dan Mineko? Ben jij hier al lang?” vroeg hij toen. Hij kon het bijna wel raden, aangezien hij een stuk ouder als hem was. Alleen het maakte hem niet uit waar ze het over hadden, als ze maar een gesprek konden hebben, die hem afleidde. Dat lukte perfect en hij voelde zich alweer een stuk beter, dan aan het begin van de dag. “Van welke planeet kom jij Mineko?” vroeg hij nog. Hij zette zijn voeten weer op de stoel en kruiste zijn handen er over om zijn kin erop te kunnen leggen en Mineko nieuwsgierig aan te kunnen blijven kijken. Hij was nogal nieuwsgierig aangelegd, ook over andere planeten.

Bennie bleek elf te zijn en klonk trots dat hij een jaar ouder werd geschat. “Het ziet er inderdaad ook wel lekker uit,” zei Bennie toen hij zijn eten had bestudeerd. Mineko knikte nogmaals met volle mond. ''Wil je ook wat?'' vroeg hij uitnodigend aan het jongetje. Zonder op antwoord te wachten trok hij het bord van Bennie dichterbij en schoof er wat pasta op. Toen schoof hij het bord weer terug en glimlachte uitnodigend. Zelf nam hij nog een flinke hap van zijn eten. Hij had het door het eten weer een beetje warm gekregen en hij bleef ontspannen van zijn pasta lepelen.
''Hoe bevalt het tot nu toe op Starshine Academy, Bennie?'' vroeg hij. “Ik weet het nog niet, ik ben hier net.” Zei die en hij haalde zijn schouders op. “Maar ik heb er wel heel veel zin in, in de lessen.” Ging hij verder. “En jou dan Mineko? Ben jij hier al lang?” Mineko grinnikte en haalde net als het jongetje lachend zijn schouder op. ''Ik ben hier nu een paar weken en het bevalt eigenlijk uitstekend. Het is gezellig en de mensen zijn bijna allemaal aardig. En de lessen zijn, hoewel soms moeilijk, erg leuk.'' Hij nam nog een paar happen en had zijn bord nu halfleeg gegeten. “Van welke planeet kom jij Mineko?” vroeg Bennie nog. Hij zette zijn voeten op de stoel en kruiste zijn handen er over met zijn kin erop. Bennie keek hem nieuwsgierig aan en herinnerde Mineko aan hoe hij ook altijd zo benieuwd was naar alles wat met magie te maken had. ''Ik kom van Gren en beheers lucht en woudmagie. En toen ik hier aankwam bleek dat ik ook watermagie bezit.'' Hij hield zijn hand in de lucht en boven op zijn handpalm ontstond een kleine wervelwind. Hij bracht zijn hand naar de tafel en liet de luchtstroom over het tafelblad heen zwieren. Daarna stuurde hij het met een handgebaar richting Bennie en liet het stormpje vlak voor het jongetje iets sterker worden. Diens haar werd nu door de war geblazen en Mineko grijnsde vrolijk. ''En jij Bennie? Welke magie?'' vroeg hij en hij liet de wervelwind iets afzwakken, zodat Bennie alleen nog een zwakke wind zou voelen. Zijn eigen haar was ook behoorlijk verwaaid door de wind en hij deed een korte poging het iets te fatsoeneren. Dat gaf hij al snel op en hij keek met een grote glimlach naar het ook nogal in de war zittende kapsel van Bennie.

Hij vond het wel grappig dat Mineko zo uitbundig van zijn eten genoot. Je zou er spontaan trek van krijgen, al had hij maar een klein maagje. ''Wil je ook wat?'' Hij keek Mineko verrast aan, bood hij hem nou eten aan? Hij deed zijn mond al open om te protesteren maar Mineko had er al wat van op zijn bord geschoven. Hij trok het bord naar zich toe en glimlachte terug. “Bedankt,” zei hij toen. Hij schoof wat pasta op zijn vork en begon er van te eten. Het was inderdaad lekker, al was dat eigenlijk ook wel aan Mineko te zien. “Het is lekker ja,” zei hij toen een beetje grinnikend. Het was wel een aparte situatie dit. Hij begon Mineko aardig te vinden, al zou hij hem vast kinderachtig vinden. Al leek Mineko het helemaal niet erg te vinden om een gesprek met hem te hebben.
''Ik ben hier nu een paar weken en het bevalt eigenlijk uitstekend. Het is gezellig en de mensen zijn bijna allemaal aardig. En de lessen zijn, hoewel soms moeilijk, erg leuk.'' Hij voelde zich al een stuk geruster nou Mineko dit gezegd had. “Dat klinkt allemaal heel leuk,” zei hij. “Ik ben blij dat ik hier heen mocht,” vervolgde hij met een glimlach. Hij schoof zijn bord weer weg en ging net zo zitten als hij eerst gezeten had. De pasta was inmiddels op en hij keek Mineko nieuwsgierig aan. Toen begon Mineko hem uit te leggen dat hij van Gren kwam, maar dat hij ook andere soorten magie beheerste. Hij beheerste vuur en duistere magie, van zijn ouders meegekregen. Hij schoot in de lach toen er een kleine wervelwind zijn kant op kwam, waardoor zijn haar door de war geblazen werd. Hij haalde zijn hand door zijn haar, maar dat had niet zo veel zin meer.
''En jij Bennie? Welke magie?'' Hij keek van de tafel weg Mineko weer aan. “Vuur en duistere magie. Mijn moeder beheerst vuur en mijn vader duistere magie en ze hebben het mij allebei meegegeven. Al maak ik nog behoorlijk wat fouten en moet ik echt oppassen met wat ik doe,” gaf hij toen toe. Hij mocht het nog niet zo lang besturen van zijn ouders en daardoor maakte hij nog wel eens fouten, maar dat was best logisch met zijn leeftijd. Hij sloot zijn ogen en deed ze daarna weer open, het groen was uit zijn ogen verdwenen en had plaatsgemaakt voor rood, met een vlammetje in zijn pupillen. Hij keek Mineko even aan en deed toen zijn ogen weer dicht, waardoor het schattige groen terugkwam. Hij grijnsde even naar de jongen terwijl hij zijn ogen weer open deed. “Een trucje die mijn vader mij geleerd heeft,” legde hij toen uit.

Bennie had de pasta opgegeten en ook Mineko had zijn bord bijna leeg. Hij schraapte alle restjes bij elkaar en at deze laatste hap op. ''En jij Bennie? Welke magie?'' vroeg hij. “Vuur en duistere magie. Mijn moeder beheerst vuur en mijn vader duistere magie en ze hebben het mij allebei meegegeven. Al maak ik nog behoorlijk wat fouten en moet ik echt oppassen met wat ik doe,” vertelde Bennie.
Hij sloot zijn ogen en Mineko was benieuwd wat het jochie van plan was. Bennie opende zijn ogen en al het groen was uit zijn ogen verdwenen en had plaatsgemaakt voor rood, met een vlammetje in zijn pupillen. Mineko staarde hem verwonderd aan, het trucje was iets wat hij niet verwacht had. Hij had iets standaards als zwarte rook of een warmteloos vuurtje dat je zonder moeite op je handpalm kon houden verwacht Hij keek Mineko even aan en deed toen zijn ogen weer dicht. Toen opende hij zijn ogen weer en tot Mineko's opluchting was alle rood uit zijn ogen verdwenen en het groen weer terug. “Een trucje die mijn vader mij geleerd heeft,” legde hij toen uit. Mineko keek hem lachend aan. ''Dat was cool, Bennie.'' Hij kwam overeind uit zijn stoel en stapelde zijn bord op dat van Bennie. Toen plaatste hij die beiden op zijn dienblad en legde het bestek er boven op. ''Zo laten we die maar even wegzetten.Wil jij nog een nagerecht? Ze hebben hier echt van alles...'' zei Mineko met glimmende ogen, denkend aan al die lekkernijen. ''Ijs, gebakjes, taartjes, vlaai...alles wat je je maar kan wensen.'' Hijzelf zei nooit nee tegen eten en al helemaal niet als het zo lekker was als hier. ''En je moet er immers nog van groeien...'' zei hij met een lachje en hij woelde door Bennie's haar. Het jongetje was eerst een beetje verlegen geweest, bang voor de grotere kinderen, maar begon nu al los te komen. Daarom had Mineko het idee dat hij hem best een beetje kon plagen. Hij hoopte dat Bennie het niet als pesten zou ervaren, want zo was het helemaal niet bedoeld.

Hij grinnikte even toen hij Mineko hem verwonderd aan zat te kijken. Zijn vader had hem al uitgelegd dat dat kon gebeuren, dat ze dat goed zouden vinden. Hij had er heel lang op geoefend, elke dag weer. Nou had hij het onder de knie. Een combinatie van vuur en duistere magie in één en nee hij kon niet ontkennen dat hij er trots op was, maar zoals zijn vader zei mocht hij daar ook heel trots op zijn. ''Dat was cool, Bennie.'' Hij grijnsde weer. Hij begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen bij Mineko. Hij had niet meer het gevoel dat hij verlegen moest zijn of terughoudend. Dat hij gewoon zichzelf kon zijn, een jonge en nieuwsgierige jongen. “Wat jij deed ook. Ik wou dat ik dat kon,” zei hij toen. “Wil je mij dat leren?” vroeg hij voorzichtig. Hij wist niet of Mineko daar wel zo’n zin in had, maar zijn nieuwsgierigheid en leergierigheid had het toch weer gewonnen van de bescheidenheid.
Hij liet zijn benen weer van de stoel glijden toen Mineko de borden in elkaar stapelde. Hij stond op om Mineko te helpen, maar hij was al klaar. Hij keek even van het dienblad naar Mineko en weer terug, terwijl die over een toetje begon. Eigenlijk zat hij al helemaal vol door die pasta, dat was eigenlijk al te veel geweest, maar hij wilde ook niet weigeren. “Ik weet nog niet of ik wel een toetje wil, maar ik kan in ieder geval kijken.” Zocht hij een uitweg. Zo hoefde hij geen nee te zeggen en misschien had hij uiteindelijk toch nog wel zin in iets. Hij grinnikte even toen Mineko zei dat hij er nog van moest groeien en hem door zijn haar woelde. Hij streek zijn haar weer een beetje plat. “En jij niet wou je zeggen?” bracht hij er grijnzend tegen in. Hij trok zich er even niks van aan dat hij een stuk jonger als Mineko was, Mineko was ook nog niet volwassen dus moest hij er ook nog van groeien, vond hij. Hij pakte het dienblad op en bracht die terug, Mineko had het al in elkaar gestapeld dus vond hij dat hij het wel terug kon brengen, dan had hij toch niet het idee dat Mineko alles gedaan had. Soms dacht hij over vreemde dingen na en daar kon hij niks aan doen. Hij wou gewoon ook iets doen. “Wat voor toetje neem jij?” vroeg hij terwijl hij even achterom keek naar Mineko.

“Wat jij deed ook. Ik wou dat ik dat kon,” zei Bennie. “Wil je mij dat leren?” vroeg hij voorzichtig. Mineko knikte vrolijk. ''Dat kan ik in ieder geval proberen. Dan zien we wel hoe ver we komen. Wat dacht je van dit weekend?'' antwoorde hij blij. Hij zou het best willen proberen of het ook zou lukken was natuurlijk een ander verhaal. “Ik weet nog niet of ik wel een toetje wil, maar ik kan in ieder geval kijken.” zei Bennie. ''En je moet er immers nog van groeien...'' zei hij met een lachje en hij woelde door Bennie's haar. “En jij niet wou je zeggen?” zei die grijnzend en streek zijn haar weer iets plat. “Wat voor toetje neem jij?” Bennie pakte het dienblad op en voor hij iets kon zeggen was hij al weggelopen om alles weg te zetten. Hij haalde zijn schouders op en volgde de jongen. Hij liep naar de toetjes en stond even twijfelend naar alle lekkernijen te kijken. Toen pakte hij vastberaden een bordje met daarop een nog warme wafel met slagroom en kersen. ''Wil je delen, Bennie?'' vroeg hij en hij wees uitnodigend naar de wafel. ''Het is een verse wafel met warme kersen en slagroom en als je wil kunnen we er nog ijs bij vragen ook...met chocoladesaus als je geluk hebt.'' zei hij met glimmende ogen. Hij had een grote liefde voor lekker eten. Hij had immers toch energie nodig en dat kon je dan maar beter uit lekker voedsel halen. ''Ben jij trouwens al naar de hoofdmeester geweest om je te melden, Ben?'' vroeg hij plotseling en hij dacht terug aan hoe hij en Miku naar het duistere kantoor waren gegaan. De ijskoude man was niet bepaald blij geweest met hun gezang voor zijn deur bedacht hij lachend. Master Savador was minder erg geweest dan uit de verhalen naar voren kwam, maar nog steeds niet bepaald een fijn persoon om in je eentje naar toe te gaan. Het jongetje voelde nu al een beetje als jonger broertje dat hij wilde helpen en beschermen en dingen wilde leren. Als Bennie dus nog niet naar Savador was geweest zou hij hem aanbieden even mee te gaan. Mineko voelde zich verantwoordelijk voor de nieuweling die net nog verdrietig alleen had gezeten. Uit nieuwsgierigheid was hij op hem af gestapt en nu was hij daar heel blij mee. Anders had het arme kind misschien nog steeds eenzaam en bang in een hoekje zitten bedacht hij met een grote lach op zijn gezicht. En nu was Bennie helemaal open en blij en dat maakte Mineko ook weer blij.

Hij knikte blij toen Mineko hem vroeg of hij dit weekend wou oefenen. “Heel graag!” zei hij meteen. Hij had niet verwacht dat Mineko dat al zo snel wilde doen. Hij vond het hartstikke leuk dat hij dat wou en ook al dit weekend, dan had hij meteen iets interessants om in het weekend te doen en er ook naar toe te leven. Hij zette het dienblad weg en liep terug naar waar Mineko stond. Hij keek naar de nagerechten die ze allemaal hadden. Het waren er inderdaad super veel, veel te veel om gewoon uit te kunnen kiezen. Daar kwam ook nog eens bij dat hij eigenlijk vol zat, dus dat schoot niet echt op. Toch zag het er allemaal veel te lekker uit om niet een klein dingetje er van te nemen. Die gedachten werd gelukkig alweer snel opgelost toen Mineko iets aan hem vroeg. ''Wil je delen, Bennie?'' Hij keek even naar de wafel die Mineko op zijn bord had gelegd en knikte toen. “Ik kan eigenlijk niet zo veel meer op, maar dat ziet er wel lekker uit.” Hij keek nog even naar de wafel en toen weer naar Mineko, die nog doorging over slagroom en ijs. Hij moest er van glimlachen. Mineko hield echt van eten, dat was wel duidelijk. Hij had er minder mee, al hield hij natuurlijk ook wel van een lekkernij af en toe, maar een echte veel eter was hij niet. “Ik hoef er echt geen ijs meer bij hoor,” vervolgde hij toen grijnzend. Dat werd echt te veel van het goede.
''Ben jij trouwens al naar de hoofdmeester geweest om je te melden, Ben?'' Hij keek Mineko verrast aan en schudde toen zijn hoofd. “Nee, moet dat dan?” vroeg hij fronsend. Hij had er niks over gehoord, tenminste zijn ouders hadden het er niet over gehad dat dat moest. Hij had een plattegrond en een rooster van zijn ouders gekregen en hij wist niet dat hij dan ook nog met het schoolhoofd moest praten. “Volgens mij hebben mijn ouders al met hem gepraat,” vervolgde hij toen schouderophalend. Hij maakte zich er niet zo druk over, zijn ouders hadden het vast wel goed geregeld. Hij wist dat zijn ouders hem niet zomaar hier alleen zouden laten.
Toen draaide hij zich om naar de tafel waar ze eerst gezeten hadden. “Zullen we weer gaan zitten?” Hij keek Mineko even vragend aan en liep toen terug naar de tafel. Mineko zou vast vanzelf wel achter hem aankomen, dan kon hij ook nog even ijs halen als hij dat zou willen. Hij ging weer op dezelfde stoel zitten waar hij eerst ook zat en wachtte totdat Mineko naast hem zou komen zitten.

“Ik kan eigenlijk niet zo veel meer op, maar dat ziet er wel lekker uit.Ik hoef er echt geen ijs meer bij hoor,” antwoordde Bennie op zijn vraag of ze een wafel zouden delen. ''Zo wordt je toch nooit groter! Ach ja, jouw groeispurt komt nog wel.'' zei Mineko lachend. Zelf was hij nu bezig met groeien, wat zijn haast onstilbare trek verklaarde. ''Ben jij trouwens al naar de hoofdmeester geweest om je te melden, Ben?'' Hij keek Mineko verrast aan en schudde toen zijn hoofd. “Nee, moet dat dan?” vroeg hij fronsend. Hij had er niks over gehoord, tenminste zijn ouders hadden het er niet over gehad dat dat moest. Hij had een plattegrond en een rooster van zijn ouders gekregen en hij wist niet dat hij dan ook nog met het schoolhoofd moest praten. “Volgens mij hebben mijn ouders al met hem gepraat,” Hij keek Bennie opgelucht aan. ''Ik heb eigenlijk geen idee of dat moet...Toen ik en Miku aankwamen zijn we even langs gegaan om ons te melden enzo. Maar of het echt moet weet ik niet. En Savador is niet bepaald een man waar je vrijwillig bij op bezoek gaat.'' zei hij peinzend. Hij wist niet of Bennie bij de hoofdmeester langs moest gaan, maar was bang om te zeggen dat het niet hoefde en dat daarna bleek dat het wel had gemoeten. Nou ja, hij moest zich niet zo'n zorgen maken om onbenullige zaken.
''Mag ik misschien nog een leeg bordje met daarop een bolletje vanille-ijs?'' vroeg hij vriendelijk aan de kantinejuffrouw. Die overhandigde hem een schoon bord met een grote bol ijs erop en een mes om de wafel te verdelen. “Zullen we weer gaan zitten?” vroeg Bennie en Mineko zette vlug alles op een nieuw dienblad. Hij liep de roodharige jongen achterna en probeerde zich door de mensenmassa heen te wringen. Een aantal keer botste hij tegen mensen aan. Hij fluisterde verontschuldigingen en wrong zich tussen groepjes mensen en ver naar achter staande stoelen door. Hij zette alles neer en ging zitten. Hij begon de wafel in twee stukken te verdelen en herinnerde zich dat Bennie had gezegd niet zo veel te willen. Hij schoof het grootste stuk op het bord met vanille-ijs erop en schoof het andere bord in Bennie's richting. ''Smakelijk!'' zei hij en hij viel zijn eten aan. Na een paar happen van de wafel en het ijs keek hij weer op. ''Heb jij broers of zussen, Bennie?'' vroeg hij. ''Vertel eens wat meer over je verleden?'' hij was nieuwsgierig wat dit jonge kind voor hem allemaal had meegemaakt.