Nezumi probeerde vooral niet naar de azuurblauwe cupcakes te kijken die ze vandaag serveerden. Die kleur deed hem teveel denken aan een bepaald persoon en daar was hij niet erg blij mee. Integendeel, hij wou het liefst niet aan haar denken en gewoon door gaan met de normale gang van zaken: Slapen, eten, meisjes of jongens versieren, de spot drijven bij de leraren en meer dingen die typisch waren voor Nezumi. Toch werd die normale gang van zaken verstoord door gedachtes aan haar en dat beviel hem absoluut niet. Niets of niemand moest hem verstoren bij wat hij deed en als dat wel gebeurde zou hij diegene laten zien wat er gebeurde. Oh, als hij Azure zou zien zou ze er van langs krijgen. Het was immers haar schuld dat ze steeds opdook in zijn gedachtes als een of andere klopgeest. Maar dat zou hij niet midden in de kantine doen. Eigenlijk wou hij dat reuzegraag, haar een klap verkopen maar er waren hier natuurlijk ook leraren en het zou zeker wel opvallen wanneer hij haar zou slaan. Het was bovendien ook iets wat anderen niet hoefden te weten. Wat niet weet, dat niet deert.
Hij plofte neer aan de lange tafel, wat vermoeid doordat hij nauwelijks had kunnen slapen en nam een grote slok van de koffie die hij had gehaald. Extra sterk, dat vond hij lekker en hij werd er ook nog eens wakker van. Het zou weer een lange dag worden met 8 uur les, op het eind ook nog gymnastiek. Die les had hij nooit erg gevonden maar nu even wel. Nu had hij er echt helemaal geen zin in. Hij was niet in vorm, niet eens wakker. Bah, hij kreeg zin om te spijbelen maar dat zou geen goed resultaat hebben want zelfs Nezumi was niet zo dom om geen straf te verwachten. En straf was wel het aller-aller laatste waar hij zin in had.

A Z U R E

Een korte blik op Azure had zijn dag nog meer verpest. Het irritante meisje was in de zaal, liep op het buffet af. Hij volgde haar met zijn ogen, voelde dat hij deze dag helemaal niet meer door zou komen. Hij had nog gehoopt op dat hij haar niet zou tegenkomen, zodat hij zijn gedachten van haar af kon zetten net zoals alle andere meiden met wie hij het bed had gedeeld. Die waren ook zo vergeten, alsof ze nooit hadden bestaan. Maar Azure? Die kón hij niet vergeten. Hij had geen flauw benul waarom, wou het eigenlijk ook niet,weten maar aan de andere kant toch weer wel. Als een meisje hem zo van zijn stuk kon brengen, zou er toch iets aan de hand kunnen zijn. Of hij was slachtoffer van een of andere sterke hypnose, of Azure dwong zich in zijn hoofd met geestekrachten of zo... Of hij stelde zich aan. Nee, het kon niet aan hem liggen. Hij flikflooide altijd met meiden en de andere vergat hij wel. Azure niet. Het lag overduidelijk aan haar, vond hij.
Hij slaakte een zucht en roerde afwezig door zijn koffie met zijn lepel, staarde naar het rimpelen van de bruine vloeistof in de beker. Hij versnelde het tempo ietsje, daarna nog iets meer zodat er een draaikolkje ontstond. Toen besefte Nezumi zich waar hij mee bezig was, stopte er vlug mee en liet zijn koffie met rust. Bah, wat haatte hij het om zijn gedachten er niet bij te hebben. Dan deed hij onzinnige dingen zoals het vlugge roeren door zijn koffie net. Een andere keer had hij papieren proppen tegen de muur gegooid en weer een andere keer speelde hij zoveel met zijn haarelastiek dat het arme ding gewoon knapte. Ach ja, dat was dan weer zijn gewoonte...
Nezumi kreunde even zacht maar zeker wel klaaglijk toen Azure aan zijn tafel kwam zitten met de azuurblauwe cupcakes. Azuurblauw, Azuur, Azure. Dat was de reden dat hij ze had proberen te vermijden. Helaas zat ze nu wel voor hem en de neiging om haar te slaan voor het bezoedelen van zijn gedachten werd sterker. Hij klemde zijn hand om zijn koffiebeker voordat hij die zou gebruiken. 'Azure,' zei hij zacht, als begroeting ookal klonk het absoluut niet blij.

Haar eigen, kleurloze, meer doorzichtige aura trilde van irritatie. Er leek een spanning te hangen tussen hun aura's, alsof het tegengestelde magnetische krachten waren. De ene keer stootten ze elkaar af, maar ze hadden elkaar ook aangetrokken. Fysiek dan, mentaal hadden ze elkaar nog steeds niet gemogen. Niet dat Azure van plan was dat ooit te doen, ze had al teveel werk om ook nog eens een slecht lopende relatie te gaan verbeteren. Waarom zou ze? Hij zat niet in haar klas, niet eens in haar jaar. Zoveel wist ze wel. En ze wist nog meer. Als klassenoudste was het niet moeilijk om af en toe een dossier in handen te krijgen, dus Azure had deze keer een klein beetje misbruik van haar positie gemaakt. Nezumi zat in de vijfde, was achttien en had een ietwat aparte achtergrond. Veel had ze er niet over gevonden, maar het meisje was wel tot de conclusie gekomen dat de jongen niet arm was. In ieder geval rijker dan de gemiddelde mens. Niet dat hij zich zo kleedde, juist niet. Voor een rijkeluiskind was hij nog relatief normaal. Oh god, begon ze nu te relativeren? Ze moest hem wel echt vervelend vinden om daartoe gedwongen te worden. Maar haar eigen gedachten lieten haar niet met rust, plaagden haar telkens met een herinnering aan afgelopen tijd. Ze had niet kunnen opletten, was meer kortaf dan gewoonlijk. Ze was stiller, en had zich helemaal niet kunnen focussen. Conclusie; Nezumi had iets gedaan waardoor ze zich zo voelde. Of was het gewoon de samenloop van omstandigheden? Haar moeders ziekte, een jongen die ze haatte, haar broer en zijn vriendin, de Council, het feit dat ze klassenoudste was geworden. Het was best veel op de schouders van zo'n fragiel meisje. Hoewel ze vrouwelijk gebouwd was, was ze uiteindelijk toch een persoon die je liever niet zag vallen of geduwd zag worden. Ze trok zich er niets van aan, maar was kwetsbaar. De blauwe plekken van Nezumi waren nog niet weg, had ze keurig verborgen onder haar, voor Azure's doen, bedekkende kleding. Een strakke spijkerbroek die haar benen omhulde, een grijzig shirt met lange mouwen en een donkere sjaal om haar hals. Ze wilde niet al te veel de indruk wekken dat ze afgeleid was, dus alles wat ze droeg was nog wel strak en redelijk onthullend wat er onder zat. Ergens diep van binnen boos keek ze naar haar halfopgegeten cakeje, en ondanks het feit dat ze geen problemen had met zoetigheden, was dit haar toch teveel. Zonder al te veel aandacht aan de jongen te besteden mikte ze een theezakje in het glas, niet eens kijkend wat het was. Anders had ze wel iets anders gekozen. 'Azure' klonk zijn stem, met een ruk keek ze op. 'Nezumi,' groette ze hem kort terug, een beetje met het theezakje klooiend in haar glas. Kinderachtig, maar ze moest iets. Anders zou ze boos worden en hem slaan. 'Nog iets interessants gedaan?' Ging ze nu echt een gesprek met de jongen aan? Ze leek wel gek, zeg, dat ze dit echt deed. Maar haar onrustige aura duidde er al op; Azure was er niet helemaal bij vandaag.

Voor een nieuwe student wist Nezumi al veel over anderen. Hij lette vaak té goed op op zijn omgeving, hoorde daarom heel vaak dingen die voor anderen interessant waren maar niet voor hem, ookal onthield hij dankzij zijn fotografische geheugen altijd alles. Dat was niet zo heel nadelig, omdat hij soms wel dingen hoorde die hij goed als chantagemiddel of als iets dergelijks kon gebruiken. Hij vond het sowieso nuttig om veel te weten over een persoon. Dat maakte zijn of haar acties alleen maar meer voorspellend, al was dat uiteraard niet bij iedereen het geval. Er waren wel wat mysterieuze typjes zoals hemzelf op deze school, waar hij maar weinig over wist. Over de meeste mensen wist hij al wel heel wat. Sommigen waren uit elkaar gegaan met hun vriend of vriendin, anderen hadden een compleet roekeloze actie uitgevoerd en weer anderen waren erg bedreven in magie, naar mening van die personen. Zo ontdekte hij beetje bij beetje wat zich allemaal speelde op deze school. Hij zou zelfs het schoolhoofd kunnen afluisteren als hij dat wou. Erg slim was het trouwens niet. Het schoolhoofd was tien keer beter dan hem in magie, zou zijn aanwezigheid allang opmerken en zou hem dan óf van school sturen óf hem zodanig straffen dat hij het nooit meer zou doen. Er waren wel oplossingen voor het opmerken van andermans aanwezigheid maar voor hem was dat praktisch onmogelijk. Het had veel training nodig om je complete aanwezigheid uit te wissen zodat niemand je zou opmerken. Het was vaak ook geen wonder dat hij normale mensen met gemak kon besluipen en magiërs niet want die waren altijd oplettender en zich meer bewust van hun omgeving. Alsof ze er één mee waren.
Waarom dacht hij hier eigenlijk aan? Het was een school. Wat kon er behalve stomme gevechten tussen pestkoppen nou gebeuren? Niks dus. Bovendien was het nu even niet belangrijk, omdat hij wel andere zaken aan zijn hoofd had. Zoals het meisje dat nu aan zijn tafel zat...
Nezumi nam een slok van zijn koffie, de scheldwoorden terughoudend. Hij wou haar best wel uitschelden nu maar hij was zich bewust van haar reputatie en als hij haar nu zou uitschelden zou dat hem niet veel goed doen. Dan zou hij bekend staan als de jongen die de klassenoudste en lid van de School Council uitschold voor geen reden, want zo sneaky was Azure wel. Om te doen alsof er helemaal niks gebeurt was. Nu wist hij niet of ze dat ook daadwerkelijk zou doen maar hij kon maar beter zeker zijn van zijn zaak, anders ging het fout. Bovendien zou hij wel met een ander plan komen om haar sociaal kapot te maken. Dat kreeg je dus wanneer je hem in gedachten lastig zou vallen, onbewust. 'Afgezien van gisterenavond...' Hij herrinerde haar weer even aan die ene avond waarin ze de lakens hadden gedeeld. 'heb ik verder niks interessants gedaan.' Zijn stem klonk laag, chagrijnig en als hij zich iets sensueler had gedragen zou het nog best sexy hebben geklonken. Maar ja, hij was dus echt niet in een goede bui, vooral niet in dié.

Ravishing through my blood, I'll never understand Haar vingers tikten tegen haar wang, terwijl ze met haar hoofd op haar hand leunde. Jezus, ze was echt te moe om echt vervelend voor hem te zijn. Nog even en ze werd aardig voor de jongen, straks bood ze haar excuses nog aan. Voor haar eerdere gedrag, haar normale gedrag. Maar hem had ze niet hardhandig weggestuurd, de kamer uit. Hij was zelf vertrokken, iets wat toch wel een soort van invloed had gehad op haar ego van redelijke grootte. Ze moest het niet hebben dat zíj degene was die verward was, dat was gewoon raar. Vreemd, onmogelijk bijna. En toch had de jongen het voor elkaar gekregen. Met zijn onleesbare aura en zijn onmogelijke irritante houding. Dat ze hem nog nooit was tegengekomen op weg naar de hoofdmeester verbaasde haar echt, irriteerde haar mateloos. Hij was een van de types waar ze niet mee kon opschieten, omdat ze deden wat ze wilden, maar toch niet gesnapt werden. Haast haar tanden ontblotend van woede keek ze hem aan, alsof blikken konden doden. Als dat had gekund was de jongen waarschijnlijk ter plekke neergevallen, zo boos keek ze hem aan. Hij gaf haar antwoord, merkte ze een ogenblik later op. 'Afgezien van gisterenavond...' Dus het lukte hem wel om gewoon door te gaan? Dit sloeg echt alles in haar standpunt. Waarom kon zij niet verder komen dan een simpele kus of een korte flirt, en kreeg hij het wel voor elkaar? Het was dat hij in haar hoofd rondspookte, zijn schuld dat het haar niet lukte. De irritante.. Aargh, het lukte haar niet om een scheldwoord te verzinnen wat goed genoeg was voor Nezumi. 'heb ik verder niks interessants gedaan.' Dat verminderde het weer een beetje. Het was hem wel gelukt, maar een keer. Niet vaker, kennelijk. Haar humeur werd er niet heel veel beter op, overigens. Zijn stem was verschrikkelijk chagrijnig, ongeveer een afspiegeling van wat zij voelde. Maar hij klonk verdomde aantrekkelijk, in haar oren. Ho, stop, waar zat ze met haar hoofd? Het was haar drie keer niet gelukt om zich een beetje aangetrokken te voelen tot een jongen, en bij de rat lukte het wel? Verdomme, er was echt iets mis met haar. ‘Fijn voor je,’ mompelde ze afwezig, proberend niet op haar slechtste toon te spreken. Voorzichtig haalde ze haar hand onder haar hoofd vandaan, schudde haar haren weer wat rechter. Tergend langzaam greep ze naar de appel, beet ze de rode schil van de vrucht stuk met haar helderwitte tanden. De aula werd leger en leger, de meeste mensen gingen hun eigen zaken opzoeken. Tot uiteindelijk alleen zij twee overbleven. In een lege aula, niet eens een kantinejuf te zien. Nu kon ze hem wel slaan, bedacht Azure zich. Maar ze voelde er werkelijk de behoefte niet voor. -Ktpost, moest van de comp af.

[/quote]

Het moment dat de vloeistof haar hoofd raakte zette zich een kettingreactie in werking. Eerst viel haar bloedende hand naar beneden, trok er een siddering door haar arm. De wond sloot zich half, maar net genoeg om niet meer te bloeden. De warme vloeistof verspreidde zich snel over haar zwarte haren, maar was niet meer warm genoeg om haar hoofdhuid te verbranden. Het spul droop over haar rug naar beneden, en dat was letterlijk de druppel. Als in een slechte horrorfilm scheurde Azure's rug letterlijk open, maar er kwam geen monsterlijk wezen uit. Twee ravenzwarte vleugels spreidden zich, niet zonder het nodige bloed wat erbij was vrijgekomen. Maar dit keer sloten de wonden zich meteen af, zoals het hoorde bij dit soort magie. In haar rode ogen verdween iets, iets wat haar kalmte had bewaard, en zette dit in werking. Haar shirt kwam er minder goed vanaf, de hele rug opengescheurd. Zonder ook maar om te kijken siste ze een paar woorden, niet bepaald vrolijk of ook maar redelijk, puur woedend. 'Idioot. Sukkel. Vuile...' Haar vingers schraapten over de tafel, haar nagels verkleurden zich langzaam donkeroranje. Tegen de ramen tikte plots een schaduw van bladeren, die na een paar flinke tikken het raam openkreeg. 'Denk je nu echt dat ik je hiermee weg laat komen?' Haar kaken klemde ze op elkaar, en zonder te kijken gaf ze een rukje met haar duim. De enorme mengeling van oranje esdoornbladeren en onnatuurlijke schaduw kwam vervaarlijk snel op Nezumi af, omgaf hen beiden. Ongeveer drie meter hadden ze nu, in doorsnede. Nog steeds leunde Azure met haar handen op de tafel. 'Je gaat nu je excuses aanbieden.' fluisterde ze haast, 'Of ik scheur je persoonlijk aan stukken.' Met een kwade, vurige blik draaide ze zich nu om, haar vleugels als twee duistere attributen achter haar. 'Oh, en probeer er niet uit te komen. Die bladeren zijn scherp.' Ze gaf hem een veelbetekenende blik. 'Ze stoppen pas als ik dat wil. En we willen niet dat Nezumi zich snijdt, is het niet?' Ze jende hem. Maar daarvoor haatte ze hem ook.

Ze klapte langzaam met haar ravenvleugels, had ze in feite niet nodig om te blijven staan, maar gebruikte ze als dreigement. Ze had dit keer geen problemen gehad met haar rug, maar om eerlijk te zijn, van de achterkant van haar shirt was weinig meer over. Zelfs voor Azure, die voor een shirt met een extreem lage hals haar hand niet omdraaide. Woedend siste ze tussen haar tanden door. Hij moest nu geen woord, geen lettergreep, geen enkele toon verkeerd aanslaan, of ze verloor haar controle. Iets wat Azure sowieso al weinig had, controle over haar magie, zeker doorspekt met haar emoties. Haar grijns leek ergens op een enge clownsgrijns, zo eentje van half krankzinnig. Azure was allesbehalve, had zich volledig gefocust. 'Jij moet wel erg dol op me zijn om koffie over me heen te gooien,' kaatste ze terug, alsof het niets was. Met beledigingen of woordspelingen moest je niet bij Azure aankomen, die won ze negen van de tien keer. Met magie helaas niet, dus voordat ze Nezumi kon tegenhouden, was hij weg. Natuurlijk, zijn duistere magie was minstens vijf keer zo sterk als het hare. Met deze mengelmoes zou ze het niet winnen, nog niet. Ze verminderde de hoeveelheid bladeren totdat ze er een overhield in haar rechterhand, als een soort waaier. Haar rode ogen vlamden nog steeds, maar Azure had zichzelf nu beter in de hand. Die eerste actie was een impuls geweest, een actie die ze liever niet had uitgevoerd. Nu lag de halve aula omver, stoelen waren kapot, tafels lagen op hun kant. De orkaan van schaduwen verdween als vanzelf, maar het blad in Azure's hand en haar donkere vleugels bleven. 'Fout. Je aan stukken rijten is iets wat ik iedere dag wel wil doen. Er is hier niemand, ik kan net zo goed zeggen dat het een spontane magie-uitbarsting was en dat ik het ternauwernood overleefd heb. Maar dat ga ik inderdaad niet doen.' Ze duwde zichzelf van de tafel af, twee stappen naar Nezumi toe. Haar vleugels klapperden vervaarlijk, maar deden verder niets. Ze liep verder, tot ze misschien tien centimeter van elkaar af stonden. Langzaam strekte het meisje zich uit, ging op haar tenen staan. 'Dan zou ik geen excuses kunnen krijgen. En dat zou zo jammer zijn, vind je niet?' Langzaam ging ze met het blad over zijn bovenlichaam, net tot aan zijn navel. Daar liet ze het vallen, en greep ze met haar andere hand in een plotse beweging zijn haar. Niet bepaald zachtzinnig duwde ze de jongen, die een stuk groter was, zonder moeite tegen de muur. 'Dus ik wil excuses. Ben ik duidelijk?' Haar hand had zich stevig in zijn haar geklemd, haar andere hand ondertussen ter hoogte van zijn middel tegen de muur. Ze haalde haar gezicht bij zijn oor weg, waar ze de woorden in had gefluisterd, en fixeerde haar rode ogen in de zijne. Geduld had ze op dit moment niet bepaald, dus in plaats van braaf op antwoord te wachten - braaf was toch haar woord niet- drukte ze haar lippen tegen die van Nezumi. Niet zoetsappig of romantisch, harder dan de vorige keer. Er zaten meer tanden bij deze kus. Ruw, kwaad, gefrustreerd over wat hij met haar deed. Dat was de kus. En dat maakte hem voor Azure eigenlijk niet slechter.

Ze proefde zijn bloed op haar lippen, voelde de rode vloeistof. Het smaakte ijzerachtig, maar ergens ook zoet. Waarshijnlijk was dat wat vampiers zo aantrok aan bloed. Het vreselijke deit dat er ergens wel een goede smaak aan zat. Alsof het niets was had ze zijn lip kapotgebeten, samen met haar eigen. Fijn, dat prikte behoorlijk. Nezumi kuste terug, tegen de muur gedrukt als hij stond. In feite kon ze nu alles, alleen al omdat hij tegen de muur stond, en zij niet. Maar hij was ook ruw, net als zij. Buiten vielen dikke vlokken sneeuw, waaide de kille winter wind, maar in de aula leek het te branden. Azure had het veel te warm voor een simpele kus, hoe ruw die ook mocht zijn. Helaas trok de jongen zich terug voordat ze verder kon gaan dan dit.. 'Ik hoor je niet klagen, of wel soms? Anders ga ik met plezier terug naar de moordneigingen, heb ik totaal geen problemen mee. Geloof me.' Giftig siste ze haar woorden naar hem toe, niet van humeur veranderd. God, ze haatte deze jongen echt. Waarom moest hij zo verdomde aantrekkelijk zijn, zo goed? Ze hadden een gloeiende rothekel aan elkaar, waarom deden ze dit dan? Omdat ze niets beters te doen wisten? Waarschijnlijk. Er was voor Azure namelijk geen andere reden mogelijk. Ervaren als ze was wist ze hoe je dit soort dingen niet romantisch te doen. En dit deed ze allesbehalve romantisch. Ze vocht er bijna mee, gebruikte haar lippen als een wapen. Ze drukte hem nog iets dichter tegen de muur aan, keek zelf met haar ogen omhoog. 'Bovendien,' merkte ze sissend op, waarna ze haar hoofd naar achteren kantelde, 'Maretak. Ik had geen keus, je stond daar zo zielig.' Hij was gewoon zielig. En irritant, en vervelend, en ze haatte hem. God, wat haatte ze hem. Maar god, hij trok haar haast aan als een magneet. Als ze er de kracht voor had gehad, had ze hem van de aardbodem weggevaagd. Niemand trok haar aan, zij trok mensen aan. En als ze zich al aangetrokken voelde, was dat na een keer wel over. Ze verslapte de greep op de jongen iets, hield hem nog tegen de muur, maar nu kon hij makkelijk haar er ook tegenaan drukken. 'Je bloedt,' merkte ze daarna droogjes op, alsof zij daar niet de directe oorzaak van was.

Misschien zou ze met haar gedrag alleen op Raziaans niveau zitten; Die waren ook zo gepassioneerd en vurig, maar Azure was het niet. Volbloed Gren, iets wat steeds bleef verbazen, iedereen. Stereotypes hadden ervoor gezorgd dat ze in feite alleen maar Shadraans kon lijken; Ze had tenslotte zwart haar en rode ogen, een relatief bleke huid en een chagrijnig temperament. Gelukkig zat er ook een Azure onder die mantel, iemand die meer had van Gren dan je dacht. Maar nu kon ze even volledig uit haar dekmantels vallen, gewoon kwaad zijn op Nezumi. ‘En is dat een compliment, of een belediging?’ beet ze hem toe na zijn opmerking, niet in staat om erom te kunnen lachen. Ja, het was wel eens goed om boos te zijn. Dan werd je een uitdaging, dan vonden jongens je nog interessanter. Misschien was ze daarom zo brutaal geworden; Het kwam gewoon van pas, echt waar. En zelfs de situatie met Nezumi was niet gebeurd als ze niet zo belachelijk brutaal was op haar momenten. Vroeger had ze het ingehouden, maar nu niet meer. Nu liet ze het maar gaan, het was toch maar opgekropte emotie. Dat kon de jongen best hebben, hij moest geen watje zijn. Was hij ook niet, bleek uit zijn handelingen. Haar haren in zijn hand, terwijl ze in een keer tegen de muur gedrukt stond. Door zijn lichaam. Ze duwde niet terug, liet het maar gebeuren. Het was allesbehalve vervelend, zelfs al was het Nezumi die het deed. In principe verwachtte ze nu iets als een ruwe aanval op haar nek, nog een zuigzoen erbij, ondanks haar verhullende kleding, maar nee. Het enige wat ze kreeg was een klein kusje op haar wang, bijna... Lief. Nee, dat kon niet. Dat was gewoon eng, als Nezumi lief was. Voor het eerst in letterlijk járen begon er wat meer bloed naar haar wangen te stromen omdat ze zich schaamde, bijna verlegen voelde. 'I-Idioot, je doet het compleet verkeerd. Dat is geen kus.' Haar lippen veroverden de zijne al weer vlug, minder ruig. Maar wel langer, gepassioneerder. Ze deed echt haar best, maar voor wat? Voor een goede nachtrust, omdat ze dat verlangen wat rondspookte had gestilt? Ze wist het niet. Het enige wat ze wist was dat ze allesbehalve blij was toen haar longen om lucht schreeuwden en ze haar lippen moest losmaken. 'Kijk dat,' spotte ze half, maar had er moeite mee, 'Is een kus.' Van haar mocht hij zo blijven staan, ze zou hem laten zien waarvan ze gemaakt was. Ze was hier niet bang voor. Hoe kon ze? Ze deed dit al tijden.

Waarom eindigden kussen altijd in dorst naar meer kussen? Het was niet logisch; Als je water dronk, kreeg je daar doorgaans geen dorst van. Tenzij het zout was. Van eten kreeg je geen honger, van slapen werd je doorgaans niet moe. En toch leken kussen uitzonderingen op zich te zijn. Zelfs met een rotzak als Nezumi - ze hield zichzelf nog steeds voor dat ze hem vurig haatte, hoewel het meer woede was om de koffie over haar hoofd- kon ze niet wachten op nog een kus. Zelfs nu hij haar lip kapot had gebeten. Ze ging kort met haar tong langs de wond, proefde het ijzerachtige bloed. Het droop niet naar beneden, maakte slechts haar lippen roder. De wonden prikten licht door de zuurstof, maar deden niet echt pijn. Haar rode ogen focusten zich op zijn grijns, die haar bepaald niet aanstond. Hij was ergens geamuseerd, en ergens verdomde aantrekkelijk. Hij was op dit moment gewoon damn aantrekkelijk, zijn hele houding. Met moeite hield ze zich in om te ontspannen, van de beweging te genieten toen hij de veer uit haar haren haalde, over haar hals gleed. Haar vleugels vouwden zich soepeltjes rond hen twee, benamen de rest van de eetzaal het zicht. Haar ogen knipperden een keer, openden zich langzaam; Een andere blik had zich in haar rode irissen genesteld. Verleidelijk, ergens bijna lief. Zonder te wachten op reactie ging ze met haar hand over zijn torso, trippelden haar vingers naar beneden. Bij de rand van zijn shirt dook haar hand er onder, gleed ze weer omhoog. 'Verdomme, je bent te goed,' verklaarde ze met half gesloten ogen. 'Dus voor ik van gedachten verander, ga door met wat je deed.'