Iro moest even zachtjes lachen om de woorden van zijn leerling. Ach hijzelf zou ook niet echt vrolijk ervan worden als ze hem voor zoiets onbenulligs wakker zouden maken. Ook moest Iro er even om knikken. 'Dat is insgelijks.' grinnikte Iro nog even na en zag dat Theneras het al gevulde zakje met koekjes ermee de keuken uit liep en later weer terug kwam. Hij had die vast op het bureau neer gelegd als hij het er al niet in een la had neer gelegd? Iro was zelf al op een van de krukken gaan zitten. Toen Theneras ook zat en heel even met het zakje liep te spelen vroeg Iro zich af of de jongen eigenlijk weg had willen gaan, maar diens woorden leiden Iro af van zijn gedachten. 'Hm... Wel normaal zou ik gezegd hebben dat je goed werk gedaan hebt of dat je alles als je straks weer op je kamer bent een blad vol schrijven en als je denkt alles goed te hebben onthouden het blad papier te verbranden zodat niemand achter het recept kan komen, maar momenteel ben ik nog wat de kluts kwijt door de mix aan gevoelens. Het is vreemd twee mensen zo graag te hebben, maar ik kan er maar eentje kiezen en dat terwijl ik jullie beiden zou willen... *Zucht!' zei Iro en hij moest even zuchten.

Toen hij terug de keuken in kwam zag hij dat Iro op één van de krukken was gaan zitten, iets wat Theneras een goed idee vond en dus nam de jongen naast hem op een kruk plaats. Kort speelde ij wat met het zakje, een kleine nerveuze tik zoals dat anderen met hun mouw speelden of met hun eigen vingers, zo speelde hijzelf nu kort met dat zakje. Na het zakje, met daarin de koekjes die hij mee zou mogen nemen, achter hem gelegd te hebben; vroeg de jonge knul een open vraag aan de man naast hem. Al knikkend om diens antwoord glimlachte Theneras kort, om daarna een hand rondom zijn eigen bovenarm te leggen. Hij was even stil, liet de woorden van Iro door zijn hoofd gaan en liet de woorden goed inzinken. ‘Mijzelf kennende doe ik dat alsnog wel. Ga het proberen althans. Het opschrijven; onthouden en verbranden.’ Gaf hij zachtjes antwoord op het eerste deel van de ander zijn woorden. ‘En het is inderdaad een keuze die je zelf zal gaan moeten maken. Want zoals je zegt, ons beide hebben en houden is onmogelijk. Op de manier die je bedoelt dan?’ Het kwam eruit als een halve vraag, meer omdat hij wilde weten of hijzelf goed begreep wat Iro bedoelde en dat ze op één lijn zaten om het zo maar even te noemen. ‘Het is niet zo dat ik jaloers wordt als … Oké, nee dat is niet waar. Dat word ik hoogstwaarschijnlijk wel maar wat ik bedoel is; is dat ik niet iemand ben die zich erdoor laat lijden of dat ik een haat zal gaan koesteren.’ Voor eventjes wreef hij met een hand over zijn gezicht en zuchtte. Kort en zachtjes haalde hij zijn schouders een beetje op. ‘Dat hoop ik dan tenminste.’ Kwam er half fluisterend uit. ‘Als ik dat wel zal doen ben ik zwaar teleurgesteld in mijzelf en die rotdingen die we emoties en gevoelens noemen. ‘ grapte hij een beetje, half grinnikend. Hij was een beetje met zijn eigen vingers aan het frunniken en hief zijn lichtblauwe ogen op naar Iro. Een halve glimlach speelde rond zijn mondhoeken terwijl hij dat deed. Zijn handen en vingers liet hij voor wat ze waren en deze lagen nu stilletjes op zijn eigen bovenbenen.

Theneras zei dat hij dat vast wel zou doen, alles opschrijven en dan weer verbranden. Iro moest even glimlachen en knikte begrijpend. 'Dat is wel het verstandigste.' zei hij instemmend en luisterde naar de volgende woorden van Theneras. Het was al lastig genoeg en nu kwam de jongen ermee dat hij waarschijnlijk wel of niet jaloers zou zijn of zwaar teleur zijn in zichzelf omdat hij zijn eigen gevoelens dan niet begrijpen zou. Een flauwe glimlach verscheen op zijn lippen. 'Tja onze gevoelens?! Die zijn lastig te doorgronden en ook niet geheel uit te kiezen van wat wij van ze willen.' zei Iro en hij wreef even met zijn hand in zijn hals. Het zou hem nog veel tijd kosten om uit te zoeken wat hij wilde en hoe Iro beide heren zou kunnen vertellen wat hij voor hen voelde, maar op het moment???

Na zijn uitspraak over dat hij waarschijnlijk toch wel het advies zou opvolgen, dat hij alles zou opschrijven en daarna verbranden, hoorde hij Iro zeggen dat het verstandig was om te doen. De blonde jongen knikte alleen maar als een bevestiging daarop. Hierna had Theneras verder gepraat, antwoord gegeven op het tweede deel van de man zijn woorden. De woorden van Iro klonken en ze trokken een zacht lachje uit de jongen zijn keel. ‘Ja, het zijn lastige en soms nare en dan weer heerlijke dingen. Emoties en gevoelens.’ Begon hijzelf zachtjes ‘Al zal het ook wel saai worden als jij je emoties in iedere situatie zo kunnen sturen zoals je wilt. Nu is het soms nog een echte verassing.’ Theneras zuchtte zachtjes ‘het is soms als een mokerslag, weetje? Ik wist al vrij snel dat ik je leuk vond maar die verliefdheid kwam aan als een linkerkaakslag. Snel en hard.’ Kort knipte hij even in zijn vingers en glimlachte wat flauwtjes. Open kaart spelen was nu makkelijk en het voelde ook goed. De woorden gleden van zijn tong en lieten zijn schouders een mindere last dragen. De emoties in hem waren als wervelwinden en draaikolken. Ze konden hem compleet onderdompelen en het voelde net zo geweldig als dat het verschrikkelijk voelde. Voor een klein moment legde de knul zijn hand op de arm van de man naast hem, wreef kort met zijn duim om daarna zijn hand weer terug te trekken. Half knabbelend op zijn onderlip staarde hij wat voor zich uit, een klein beetje in gedachten verzonken over dit en alles eromheen. Eerlijk gezegd was het benul van tijd hem ook ontgaan en was hij ook aan het denken of hij weg zou gaan om de leerkracht wat ruimte te geven; of dat hij nog wat langer zou blijven. Hij voelde zichzelf zoals voorheen prettig en op zijn gemak hier. 'Zou jij het willen aangeven als je alleen wilt zijn en ruimte wilt hebben? Want ikzelf kan niet in je hoofd kijken en.. enzo.. zeg maar. verzuchte hij zachtjes, omdat hij ook niet wist wat hijzelf wilde omdat alles lastig was en moeilijk en gecompliceerd moest zijn,  waarna hij kort zijn schouders op haalde.

Iro was het er roerend mee eens wat Theneras zei. Ach soms waren emoties heerlijk en vaak waren ze zoals nu heerlijk ingewikkeld! Hij knikte en blies even zachtjes zijn adem uit. Zijn gedachten gingen weer over alle voor en nadelen. Het was een verschrikkelijke gedachten om een van beide los te moeten laten, maar de laatste woorden van Theneras lieten hem weer ontwaken en hij keek even verrast op door die woorden. Een tedere glimlach verscheen op zijn lippen. 'Ik wil je niet weg jagen. Je bent altijd welkom en je mag blijven als je wilt. Ik ben blij en vrolijk als je hier bent. het voelt goed en als je weg bent dan mis ik je al meteen wanneer je de deur achter je dicht getrokken hebt.' moest hij eerlijk bekennen en Iro had de eerdere hand op zijn arm niet gemerkt gehad door de diepte van zijn gedachten, maar Iro wilde Theneras niet een ongewenst gevoel geven alleen maar omdat hij met zijn gevoelens overhoop lag...

Met zijn hart op zijn tong had hij gepraat tegen de man naast hem. Eer hij daarmee klaar was keek hij half om en op naar hem. Diens glimlach zorgde voor gekriebel in zijn maag en Iro zijn antwoord lieten zijn hart een beetje fladderen. Uitbundig maar teder glimlachte de jongen terug. ‘Er is heel wat voor nodig om mij echt weg te jagen.’ Sprak hij zachtjes en met een klein, kort lachje. Het gelach zakte al snel weer af naar een glimlach waarna Theneras zijn droge lippen even bevochtigde. ‘En dat is insgelijks. Ik voel me prettig en heerlijk bij jou in de buurt. Veilig ook wel.’ Gaf hij naar alle eerlijkheid toe. ‘Zelfs ná vandaag..’ zijn stem stierf wat weg en hij zuchtte zachtjes. Hij meende de woorden oprecht. Misschien waren het de endorfine die door zijn aderen stroomden, was het een symptoom van die befaamde en zogeheten roze bril; en misschien was het wel omdat hij Iro voorheen al mocht en vertrouwde; Wie weet was het een mengeling van één of meerdere van de hiervoor genoemde redenen. Al met al nam dat niet weg dat hij het wel zo voelde en meemaakte. Mentaal schudde hij de gedachte van zich af en maakte een zacht geluid dat resoneerde vanuit de achterkant van zijn keel om dan kort te knikken. ‘Met dat gezegd te hebben en je woorden in acht genomen te hebben, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik hier nog wel even blijf rondhangen.’ Grinnikte hij zachtjes en lichtjes plagend, maar gemeend. Een glimlach speelde rond zijn mondhoeken en kort wierp hij een blik op de klok. Als hij heel eerlijk was, had hij eventjes geen benul van tijd meer gehad. Er konden vijf minuten omgegaan zijn of vijftien.

De blik van Theneras liet vreemde kriebels in zijn maag verschijnen en het voelde bijna als jeuk aan. Onverdraaglijk, maar toch wel heerlijk. 'Dat heb ik in de mot.' grinnikte Iro zachtjes en duwde speels tegen de schouder van de jongen voor hij weer naar diens volgende woorden luisterde. Het vreemde gevoel dat in zijn maag had gezeten kroop hoger en hoger tot het zijn keel bereikte. Niemand buiten Meno had zo ooit gesproken gehad. Ook die had zich veilig en wel gevoelt bij deze psycho?! Die gedachten speelde nog altijd door zijn hoofd hoe iemand verliefd op hem kon zijn zelfs na dat ze zelf aangevallen waren geweest door hem, goed nu had zijn sadistische kant nog niet echt groot uit gepakt gehad, maar toch... Een brok beet zich pijnlijk vast in zijn keel en Iro kon het even niet meer op brengen Theneras aan te kijken en zijn blik gleed naar beneden. Theneras volgde met woorden zijn eerdere gezegd had en Iro kon enkel nog maar knikken. Het was al zo verwarrend en nu die woorden sprekend over veiligheid? Het gepiep van de oven klonk ineens schel in zijn oren en Iro keek met een ruk op waardoor een lichte pijnscheut door zijn achterhoofd ging. Een kleine sis verliet zijn mond voor hij op stond en een theedoek pakte om de ovendeur los te trekken en daar met de theedoek bakplaat voor bakplaat eruit te halen en die veilig neer te leggen zodat ze konden af koelen. Hij liep weer terug richting zijn leerling voor hij weer op zijn kruk ging zitten. 'Je bent misschien wel gek om dat te zeggen, maar ik vind het gek genoeg niet eens erg dat je dat gezegd hebt.' zei hij met een flauwe glimlach. Reaper kreunde zacht op zijn plekje voor hij weer verder sliep iets waar Iro wel blij mee was, maar zijn blik ging niet van de jongeman naast hem af en ze bleven op hem gericht met een liefdevolle blik erin.

De gegrinnikte van Iro, dat hij dat al in de gaten had, en de speelse duw lieten hem grijnzen. Zachtjes duwde hij kort even terug. Na zacht geglimlacht te hebben sprak Theneras verder. De gemeende woorden waren gesproken en hij merkte hoe de leerkracht zijn ogen afwendde. Voor even was het stil en de achttienjarige was half in gedachten verzonken denkend over zijn uitspraak en alles omremt deze gehele situatie tot het schelle gepiep van de oven hem uit zijn gepeins haalde. Met zijn lichtblauwe ogen keek de jongen naar de roodharige man toen deze opstond om zich te ontfermen over de oven en de koekjes. Nadat de bakplaat uit de oven was gehaald om de kruidenkoekjes te laten afkoelen. Eer dat hij terug liep draaide Theneras zich wat op zijn kruk, zo hoefde hij niet de gehele tijd zijn nek in een scheve positie te houden. Rechtuit kijken was dan makkelijker. Hij leunde met een hand op zijn knie om dan zo zijn kin op zijn hand te laten rusten. Hij luisterde naar Iro zijn woorden en was meer dan blij dat hij niet letterlijk kon smelten, anders was hij zo nu al van de kruk afgegleden en in een plasje gesmolten persoon veranderd met een zwerm aan kleurrijke vlinders erboven fladderend. De blik van Iro had dat effect op hem. Fysiek gezien kon hij natuurlijk niet smelten, maar mentaal en op emotioneel gebied wel. Of tja, zo voelde het. Het duurde dus eventjes voordat zijn brein weer goed genoeg werkende was en kon helpen om woorden te vormen. ‘klopt, klopt. Maar normaal is ook maar zo saai, niet?’ Sprak hij al zachtjes glimlachend. ‘En ik ben blij om te horen dat je het niet erg vind, want ik ben niet van plan die woorden terug te nemen.’ Een tedere glimlach vormde zich rondom de jongen zijn mondhoeken. ‘Niet dat ik ze terug had genomen als je het wel erg gevonden had.’ voegde hij er zachtjes aan toe. Een zacht lachje schemerde door in zijn woorden waarna hij kort en zachtjes zijn vingertoppen over de hand van Iro liet glijden.

Het idee om iemand vaak genoeg te willen vermoorden ook al was dat helemaal niet nodig verwonde zijn hart steeds weer, maar toch als de ander het niet erg scheen te vinden was dat toch iets wat hij niet veranderen kon. De woorden van Theneras die uit eindelijk toch kwamen verwarmde hem van binnen en lieten zijn maag op een goede manier om keren. Het gevoel van de vingertoppen die over zijn hand heen gleden voelde heerlijk aan en Iro kon zich niet bedwingen hij was gelukkig en dat wilde hij de ander gewoon laten weten dus hij omhelsde de jongen en legde zijn kin zachtjes op diens schouder. 'Dat klopt en ik zal je proberen steeds te waarschuwen mocht het weer zo ver zijn.' zei hij zacht en half fluisterend voor Iro een kusje op de hals van Theneras drukte en zich daarna nog even in de knuffel houding bleef zitten op zijn knieën.

Was het naïef om niet bang te zijn voor de man tegenover hem? Misschien, Desalniettemin kon de achttienjarige jongen er niets veranderen dat hij zich voelde zoals hij zich voelde. Niet dat hij dat wilde. Dus na gezegd te hebben dat niets ervoor kon zorgen dat hij zijn woorden terug zou nemen, iets wat ze beide niet erg vonden blijkbaar, en na kort zijn vingers over Iro zijn hand te laten gaan was hij blij verrast dat de leerkracht hem in een omhelzing nam en diens hoofd op zijn schouder legde. Een kleine glimlach vormde zich weer rondom zijn mondhoeken en al luisterend naar de man zijn zachte woorden sloeg Theneras zijn armen om diens middel heen. Een zacht en tevreden geluidje vormde zich in de jongen zijn keel nadien er een kus in zijn hals werd gedrukt. Teder liet hij zijn hoofd een beetje op die van Iro rusten door die van zichzelf iets te kantelen. ‘Graag. Dan kan ik mij er toch nog iets op voorbereiden enzovoorts.’ Fluisterde hij zachtjes terug als antwoord op de leraar zijn eerdere woorden. Theneras liet wat lucht uit zijn neus ontsnappen om vervolgens zijn hoofd op de docent zijn schouder te laten rusten en zichzelf iets dichter naar hem toe te schuiven. ‘Wie weet vind je binnenkort of ... ooit wel een antwoord op waarom het gebeurd? Of een uuhm lotgenoot?’ sprak hij zachtjes, half vragend, terwijl hij zijn vrije schouders ietsjes ophaalde.

Iro voelde hoe Theneras zijn hoofd tegen de zijne aan legde. Het voelde fijn aan gewoon om zo iemand vast te kunnen houden en dat die dan ook bij hem deed. Iro genoot er telkens weer van, al had Ronodan hem nog niet zo vast gepakt gehad, maar dat kwam vast nog wel. De woorden van zijn leerling klonken en Iro knikte zo ver als zijn houding dat toe liet. Maar toen de jongeman de volgende woorden sprak voelde Iro een vreemde steek. 'Ja misschien wel. We zullen wel zien.' zei Iro zacht en had Theneras wel dichterbij voelen komen, maar deed het zelf ook. Het voelde gewoon fijn om je zo over te kunnen laten bij iemand die zich ook bij je voelde. 'Laten we lekker op de bank gaan zitten ik krijg straks nog stenen knieën.' zei Iro half grappen en maakte zich iets los, maar hij wilde zich nog niet helemaal van de jonge man scheiden. Het voelde gewoon prettig.

Dit was wel één van de aspecten waar Theneras van genoot. Het fysiek dichtbij zijn en het gevoel van de ander zijn warmte. De jongen luisterde naar het antwoord van Iro en maakte er een instemmend geluidje bij.  'inderdaad.' Hijzelf schoof wat dichter naar de man toe waarna hij merkte dat die hetzelfde deed.  Theneras voelde hoe zijn spieren zich langzaam aan een beetje begonnen te ontspannen. De volgende woorden van de docent weerklonken, waarna hij voelde hoe Iro zich iets losmaakte. De achttienjarige jongen maakte al knikkend een instemmend geluidje. 'Dat klinkt als een top idee, zeker omdat stenen knieën mij niet fijn lijken sprak hij al grinnikend. Hij liet de roodharige man met lichte tegenzin los waarna één van zijn handen zich een weg baande naar die van de docent om deze daarna vast te pakken. Via zijn vrije hand hupste Theneras van de kruk af en landde met zijn voeten op de keuken vloer.

Theneras stemde in en dat was alleen maar goed te noemen. Toen Iro over stenen knieën begon liet ook de jongeman hem met lichte tegen zin los en dat vond Iro wel schattig. Hij nam de uit gestoken hand aan en zijn andere hand hield Iro op zijn eigen knie en duwde en trok zich op tot hij recht stond. De rust die er nu heerste was heerlijk en enkel hun twee konden hier van genieten aan gezien hun soul beast lagen te slapen en zijn docenten buren vast en zeker buiten ergens rond hokte. Hij ging zijn leerling voor naar de woonkamer en plofte zelf eerst op de bank neer, maar hield genoeg ruimte over voor Theneras wie hij op een rustige en vriendelijke blik trakteerde. Het was fijn om in zijn nabijheid te zijn, maar ook in die van Ronodan. Het vreemde was dat beide heren zo hun kwaliteiten hadden en dat verwarde hem nog het meeste.

(flut!)

Zijn blauwe ogen volgden de docent zijn bewegingen. Keken toe hoede man zichzelf van de kruk afduwde, negeerde het heerlijke warme gevoel wat er via zijn vingers door de rest van zijn lichaam zich verspreidde en keek de leraar kort na. Met zijn handen losjes in de zakken van zijn broek liep hij niet heel veel later op een rustig tempo achter de oudere man aan. Halverwege hurkte Theneras iets door zijn knieën om een verdwaald mes op te pakken en deze op een veiligere plek neer te leggen. In alle hectiek was hij het mes helemaal op te ruimen. Hij zou niet willen dat hij het nu niet deed en dat het ervoor zorgde dat iemand nogmaals gewond raakte doordat er op het mes werd gestaan. Na dit gedaan te hebben liep de jongen door naar zijn plaats van bestemming. De blik van de leerkracht liet Theneras glimlachen en met een rustig memento plantte hij zichzelf op de bank. Voorzichtig nestelde de achttienjarige jongeman zich half tegen de man naast hem aan. Een zacht tevreden geluidje vormde zich in zijn keel. ‘Dit zit inderdaad stukken beter dan de krukken’ Sprak hij op een zachte toon. ‘ Zo krijgen we ook geen last van houten knieën’ grapte Theneras half waarna hij zachtjes grinnikend naar de roodharige man grijnsde.

// latoo. Hopelijk kan je der wat mee. De postmood was deze week ver te zoeken bij me ;-;

Iro legde zijn arm om Theneras heen toen hij zich lichtjes tegen hem aan nestelde. Diens woorden lieten hem even grinniken en met zijn nog vrije hand tikte hij Theneras even zachtjes op zijn neus. 'Ik zei stenen knieën geen houten.' glimlachte hij zacht en trok de jongen dichter naar zich toe. Het was altijd gezellig met deze jongen. Zijn lessen met Theneras waren soms bijna een feestje, gewoon omdat zijn leerling graag leerde en alles uitvoerde zoals het hoorde. Zonder tegenspraak of irritant gedoe. 'Dit heb ik al eens eerder gezegd geloof ik, maar het is altijd fijn wanneer ik je les geven mag.' zei Iro zacht omdat Reaper en vermoedelijk Revas nog sliepen.

(Komt goed hoor.) c;

De arm die zich rondom hem heensloeg voelde vertrouwd en de warmte die uitstraalde lieten hem kort glimlachen. Na zijn uitspraak over houten knieën werd er zachtjes grinnikend tegen zijn neus getikt. Hierdoor trok hij zijn neus al zachtjes lachend iets op. Luisterend naar Iro zijn woorden draaide Theneras kort en speels met zijn ogen. ‘Same difference. Stenen, houten; Het is allebei hard.’ Antwoordde de jongen half plagend. Gewillig liet hij zich meetrekken, toen de docent hem iets dichter naar zichzelf toe trok en de achttienjarige knul nestelde zich nog iets beter tegen de man aan. Diens volgende woorden lieten de jongen breeduit glimlachen. ‘Je hebt het inderdaad al vaker gezegd, maar dat maakt niet uit. Het is leuk om te horen. En Ik vind je lessen leuk om te volgen. Maar dat wist jij ook al’ Hierna keek hij op naar de roodharige man naast hem, glimlachte teder en drukte daarna een vluchtige kus op diens wang want waarom niet. ‘Dus bedankt voor je leuke en leerzame lessen.’ Hij grijnsde een beetje schaapachtig maar nestelde zich hierna weer tegen hem aan. Theneras murmelde een zachte ‘I am enjoying this immensly.’ Een contente zucht ontsnapte aan zijn lippen. Hij genoot hiervan, van dit moment. Vandaag had zowel positieve als negatieve aspecten, maar welke dag had dat niet, en dit ging zeker aan de positieve kant. Revas was nog lekker aan het luieren in een donker hoekje van het vertrek. De zwarte wolf lag soms zachtjes te piepen en te grommen. Blijkbaar was hij aan het dromen, iets wat Theneras wel fascineerde. Hij was benieuwd waarover schaduw wezens droomde, en wie weet zou hij het zijn soul beast ooit gaan vragen. Nu niet. Nu lag Revas te slapen en hem wakker maken was geen goed idee. Hij werd dan nog geagiteerde dan gewoonlijk en Theneras zelf vond de bank meer dan aangenaam en wilde dan dus ook niet weg om de vraag te stellen. Dat was iets triviaals en hij kon dat altijd op een later tijdstip nog doen, Revas was namelijk altijd bij hem. Iro niet en dus koesterde de jongen dit soort momenten.

Iro luisterde naar wat Theneras zei en moest hem gedeeltelijk gelijk geven. 'Klopt, maar steen is nog altijd harder dan hout, maar beide evenmin fijn om lang op je knieén te moeten zitten.' zei hij en voelde hoe de warmte van het lijf van de jongen die nog meer tegen zich aan nestelend. Het was een fijn gevoel en dat was iets wat Iro wel miste als zijn leerling straks weer weg zou gaan. Na zijn woorden hoorde Iro de bekende woorden. Het was ook fijn als iemand je lessen fijn vond en niet tegendraads ging doen. Hij liet een instemmend geluidje uit zijn keel rollen en Iro zag de schaapachtige grijns nadat Theneras zich bedankte. 'Ach ik probeer ook maar mijn best te doen. Bij sommige leerlingen doe je het toch nooit goed genoeg, gelukkig ben jij anders.' zei Iro kort schouder ophalend maar kreeg dat fijne gevoel weer toen Theneras zich daarna weer tegen hem aan nestelde. Iro grinnikte kort en keek de jonge lover van hem aan toen hij een vluchtige kus op zijn wang. 'Same over here.' antwoorden Iro en hij streelde even het stro blonde haar van zijn leerling en veegde de pony even weg om daar een kusje van zichzelf erop te drukken. Daarna bleef Iro zachtjes met het blonde haar spelen.

Theneras kon een zacht lachje om de woorden van de leraar niet onderdrukken en knikte instemmend. ‘Daar heb jij dan weer gelijk in.’ De jongen genoot van het moment het instemmende geluidje en drukte daarna een kus op diens wang. De woorden van Iro lieten hem vrolijk glimlachen. ‘Je best doen is ook meer dan genoeg.’ Begon hij ‘En dat soort mensen interesseert de lesstof niet; of leren in het algemeen niet.’ Kort fronste hij even, want leren was een leuk iets. En zoals sommige wel zeiden: “Knowledge is power.” Zo zwart wit zag hij het dan niet, hij zag het niet als macht of een kracht, maar het was wel handig als je veel wist. Het zou zomaar je leven kunnen redden, iets wat hijzelf maar al te goed wist. ‘Ook ik ben blij dat ik anders ben. Soms vraag ik mij af hoe ik... gevormd zou zijn als mijn ouders niet zo in de knel had gezeten met geld, dat ze mij moesten verkopen. Over hoe of dat ik geweest zou zijn als ik niet bij de Suasama was opgegroeid. Dan had mijn leven er misschien wel anders uit gezien, dan had ik andere keuzes gemaakt, andere meningen gehad, Dat soort dingen. Maar goed, dat is niets meer dan speculatie en daar bereik je niet heel veel mee en trouwens ik ben tevreden met mijn leven en mijn keuzes, al is het wel goed denkmateriaal voor tijdverdrijf.' murmelde hij al zachtjes grinnikend. 'En weetje als iedereen ongeveer hetzelfde zou zijn, dan was het leven vrij saai en misschien ook wel voorspelbaar.’ Zachtjes glimlachend nestelde hij zichzelf weer tegen de man aan, genoot van zijn lichaamswarmte die van hem afstraalde. Hij verwoorde dat hij ervan genoot en maakte een zacht en instemmend geluidje bij Iro zijn woorden. De jongen keek half op toen hij voelde hoe Iro zijn pony opzij schoof en hij glimlachte teder toen hij een kus op zijn voorhoofd drukte. De vingers die daarna met zijn blonde haar begonnen te spelen voelde heerlijk en vertrouwd aan. Als hij had kunnen spinnen, had hij dat gedaan. Genietend deed hij zijn ogen half dicht en tekende onsamenhangende figuren met zijn vingertoppen over de stof van Iro zijn T-shirt.

Dat Iro gelijk kreeg was niet eens belangrijk. Het was nu eenmaal zo, maar de volgende woorden deden hem ongeacht dat er sommige mensen waren die niets leek te schelen toch goed. 'Daar heb jij weer gelijk in.' zei Iro en hij luisterde naar de rest van zijn verhaal. De wereld zou zeer zeker vreemd zijn als alles gelijk was. Of te duister in hun geval, Te licht ingeval van licht magiërs, te woud-achting en zo voort en zo voort. Iro kon hier enkel even op knikken. Maar de woorden over hoe Theneras dan bij zou ouders zou hebben kunnen opgroeien schoot ook even door zijn hoofd. 'Dat heb ik me de laatste tijd ook af gevraagd, maar een wijs man zei dat je niet moet gissen naar wat als? Maar wat je hebt en bent.' zei Iro en hij zag hoe Theneras naar hem op keek. Hij kon een flauwe, maar vriendelijke glimlach niet verbergen. Het lag ook in zijn ogen, iets wat de man normaal goed verborgen wist te houden, maar beide mannen konden die muren zo neer halen dat Iro ze niet meer op kon bouwen voor ze het gezien konden hebben. Nog steeds met 1 arm om de jongen heen zag Iro hoe zijn leerling even genietend zijn ogen sloot. Een tedere glimlach verspreiden zich nu over zijn gelaat. Eigenlijk wilde hij stug vol houden geen van beide te hoeven kiezen, maar ze waren alle twee gewoon geweldige mensen in hun eigen volmaaktheid! Iro bleef met zijn vingers door het stro blonde haar spelen. Hij wilde eigenlijk dat ze samen konden zijn zonder keuzes te hoeven maken? Maar een stemmetje sloop binnen en zei hem dat hij echt zou moeten kiezen hoe zwaar en hoe hard die keuze ook worden en zijn zou.

De woorden van Iro die gelijk waren aan de eerdere van zowel hemzelf als die van Theneras lieten de jongen zachtjes glimlachen. Na zijn eigen waterval aan woorden luisterde hij naar Iro zijn antwoord. Hijzelf keek half op om dan te knikken. ‘Dat zijn inderdaad wijze woorden. En ik ben het er dan ook volkomen mee eens.’ Sprak hij zachtjes. ‘En met gissen en wat als bereik je niet veel tot niets en ik vind het dan ook vaak onnodig om te doen en stop dan met de filosofische gedachtegang die mijn brein gemaakt heeft. Er is niet veel wat ik echt zou willen veranderen in mijn leven.’ Hij had zichzelf weer tegen de man aangenesteld en genoot nu met zijn ogen half dicht van de vingers die met zijn blonde haren speelden. Met zijn eigen vingers tekende hij onsamenhangende figuren over de stof van het T-shirt van de leraar, en bleef dat doen. Zo nu en dan verplaatste hij zijn vingers iets om dan daar weer verder te gaan met zijn tekenkunsten. De gedachte aan de keuze die de roodharige man, die zijn hart sneller deed kloppen, moest maken voelde aan als donkere wolken. Het was iets wat sinds deze avond wel constant in zijn achterhoofd en in zijn onderbewustzijn aanwezig was. Het was zeker niet iets wat hem niets deed, want dat deed het wel. Hij zuchtte zachtjes en duwde het bedrukkende gevoel weg. Hij had er nu geen zin in, om eraan of om erover te denken. Het Had geen zin en hij zo Iro zijn keuze respecteren. De jongen wilde hem gelukkig zien. En als dat niet met hem was maar met Ronodan zou het natuurlijk wel pijn doen maar hij zou ze niet in de weg staan. Hij zou emoties als jaloezie gaan voelen al zou hij zijn uiterste best doen om zich er niet door te laten lijden. Hij wilde in het hier en nu zijn en ervan genieten. Heel eventjes rekte hij zich uit wat wel iets weg had van een kat die dat deed. Hij holde zijn rug iets en duwde zijn armen richting het plafond waarna hij zich wederom, met een contente zucht, tegen de oudere man aan nestelde. Zijn vingers gingen verder met waar ze eerder aan begonnen waren, het tekenen van onwillekeurige symbolen op de borst en buik van de dark magic docent.

Theneras vond het ook wijze woorden en Iro knikte bij diens woorden. De onsamenhangende tekeningen die de jongen op zijn shirt tekende voelde prettig aan. Het was fijn om zo iemand tegen je aan te hebben liggen. Het was best lastig om een keuze te maken, maar toch zou hij het ooit moeten doen. Anders zou Iro ze beide kwijt kunnen raken natuurlijk en daar had hij weinig zin in. Het uitrekken van Theneras liet Iro zich half meer naar de jongen toe draaien. Daarna legde hij zich iets verder plat en nam Theneras toen deze zich weer meer tegen hem aan nestelde mee door beide armen om hem heen te slaan. De tekeningetjes die weer door de vingers van de jongen werden gemaakt voelde als kleine lectrice stootjes, maar wel aangename. 'Mocht het wat worden, je bent ook welkom mocht ik van school gestuurd worden als ze er achter zouden komen.' zei Iro met een flauwe glimlach en hij drukte zijn kin tegen zijn borst om Theneras aan te kunnen kijken, maar erg vond hij het niet.

Tijdens het uitrekken was het Theneras niet ontgaan dat Iro zich iets meer naar hem toe draaide en had was iets vlakker gaan liggen. Toen de jongen zich hierna weer wat tegen de man aannestelde, voelde hij hoe er twee armen rondom hem heen geslagen werden. Een tedere glimlach speelde rond zijn mondhoeken waarna hij wederom wat tekeningetjes maakte. De achttien jarige jongeman zuchtte content en keek op en om bij het horen van de docent zijn stemgeluid. De woorden lieten hem warm voelen van binnen terwijl zijn maag een nest van vlinders was; en ze lieten hem breeduit glunderen. Het haalde de zorgelijke gedachten niet helemaal weg, maar het voelde toch wel goed om te horen. Hij hoopte natuurlijk dat ze er niet achter zouden komen, hij wilde niet de reden zijn dat Iro dan van school gestuurd zou worden maar desalniettemin was het fijn om te weten dat hij er terecht kon. Mocht het iets worden, vulde een stemmetje zijn gedachtegang aan. ‘Dat is.. Dankjewel.’ Hij wist eerlijk gezegd niet wat hij er nog meer op zou kunnen antwoorden, woorden schoten hem blijkbaar tekort. Theneras haalde zijn eigen armen onder zijn lichaam vandaan, strekte deze iets uit, om zo zelf ook nog wat lager te geraken. Op deze manier kon hij gemakkelijker doen wat hij wilde, zonder zelf ook zijn nek te erg te moeten buigen, namelijk zijn lippen op die van de oudere man drukken. Na zich los gemaakt te hebben grinnikte de jongen zachtjes, een vibratie die resoneerde vanuit zijn borstkas. Nog altijd grinnikend drukte hij een vluchtige kus op Iro zijn neus en keek de man daarna aan met vrolijke pretlichtjes in zijn licht blauwe ogen.

Het gevoel dat Iro kreeg toen Theneras zich weer en beter tegen hem aan nestelde was een heerlijk kriebelend gevoel. De tekeningen die de jongen weer tekende waren zacht en kietelde een beetje. De woorden kwamen er wat stamelt eruit, maar het deed hem goed. 'Graag gedaan.' zei Iro en hij voelde een kus op zijn lippen. Iro genoot ervan en  liet Theneras begaan. Het gegrinnik van de jongen trilde door zijn borstkas heen en de docent moest ook grinniken nadat er een kusje op zijn neus gedrukt werd. 'Je bent een malert. Weet je dat? Kom hier!' zei Iro en hij pakte Theneras bij zijn voorpand en trok hem naar zich toe en kuste de jongen hem op zijn lippen.

Doordat hij wat verbouwereed was door Iro zijn uitspraak, kwamen zijn woorden er hakkelend en stamelend uit. Zo nu en dan hadden zijn hart en brein een klein conflict maar dat was te verwachten in een situatie als deze. De woorden die de man gesproken had, gaven hem een heerlijk goed gevoel maar maakte hem niet veel zekerder. Dat gevoel en bijbehorende gedachtegangen had hij weggeduwd en bij het horen van de ‘graag gedaan’ van Iro glimlachte de jongen kort. Met nog altijd het gevoel dat het concept taal even uit zijn brein was gewist, had hij de oudere man gekust. Zachtjes grinnikend had hij zich daarna terug getrokken en een kus op de docent zijn neus gedrukt. De woorden van de roodharige die hierop volgde lieten Theneras zachtjes lachen, maar tijd had hij niet om te antwoorden. In plaats van woorden kwam er een verrast geluid uit zijn keel. Dit doordat Iro de voorkant van de jongen zijn shirt had vastgepakt en hem naar hem toe had getrokken om hem te kussen. Zijn armen hadden uit automatisme kort heen en weer gezwaaid waarna ze met de handpalmen kwamen te rusten op de bank. Zachtjes glimlachte de achttienjarige tegen de ander zijn lippen aan eer hij hem terug kuste. Nog altijd zorgde dit soort acties ervoor dat zijn hart in conclaaf ging met zijn hersenen en dat beide weer ineens dachten, laten we de versnelling aanzetten en high worden van endorfine. Dat zorgde er dan weer voor dat zijn maag veranderde in een nest vol met kleurrijke gevleugelde insecten genaamd vlinders. Kort had de blonde knul zijn lippen steviger op die van Iro gedrukt voordat hij zich rustig aan had terug getrokken. Meer uit een impuls dan dat hij er echt over nadacht wreef hij kort met zijn neus over die van Iro in een soort nuzzle of Eskimo kus. Met een vrolijke glimlach die de huid rondom zijn ogen iets liet rimpelen keek hij hem aan, bleef zo even zitten terwijl hij bedacht of hij zijn voorhoofd op die van de roodharige docent zou laten rusten of dat hij zich terug tegen hem aan zou nestelen. Hij koos voor het laatste en met een tevreden keelgeluid draaide hij zich zo dat hij Iro aan kon kijken. Dat was toch wat makkelijker zo nu en dan. ‘Ik ben soms maar een beetje mal. En dat is tevens half jouw schuld, weetje? Komt omdat ik me op mijn gemak bij je voel en umh zo.’ sprak hij, half grappend en teder glimlachend. Hij was rondom Iro losser dan bij anderen, door duidelijke en voor de handliggende redenen. ‘Al ben ik het eens met wat het, mijn “malle” gedrag, teweeg bracht; i like to kiss you and be kissed by you’ Grinnikte hij zachtjes en half in het Shadraans. Er was de hele tijd een geest van een glimlach te zien die maar niet wilde bij zijn mondhoeken weg wilde gaan, doordat het euforische gevoel nog een beetje door zijn aderen stroomde. Met twee vingers veegde hij wat haar uit zijn eigen ogen, hij moest binnenkort zijn pony maar weer bijknippen, en hees zich daarna iets omhoog om zijn hoofd goed op Iro zijn schouder te kunnen leggen.

De glimlach tegen zijn lippen voelde zowel vreemd als lekker, maar Theneras kuste hem terug om zich daarna niet veel later terug te trekken en met zijn neus langs die van Iro te wrijven. Nu was het zijn beurt om te glimlachen en zachtjes te grinniken. De woorden van de jongen klonken logisch. Dat had hij nu wanneer Iro rondom Ronodan was. 'Ik ken dat gevoel. Het zit je vaak in de weg en het lijkt dan dat je voor jezelf alles fout doet en de ander kan er dan juist wel vaak om lachen.' zei Iro en hij wreef even met zijn hand door het stro blonde haar. De half engelsen en half Shadraans gesproken woorden lieten Iro even lachen.  'Me to. I like you silly boy.' zei Iro zelf in het Shadraans en hij aaide Theneras over zijn wang. Wat was er nu fijner dan om met je geliefde zo om te kunnen gaan, maar de zwaarste keuze stond nog voor hem. Twee fijne kerels, maar bij Theneras voelde Iro zich tot nu toe toch nog net iets meer geborgen dan Bij Ronodan, maar dat kon natuurlijk nog komen als de man nog wat meer zou smelten?