Theneras had gelijk en Iro knikte daarin een paar keer. Als hij eerlijk was en zo'n baan krijgen kon... Tja wat dan? Eigenlijk vond hij les geven veel leuker, maar het zou hem geen nachtmerries bezorgen. Mede meer door zijn groot ouders die hem hebben doen opgroeien en opvoeden. Ze vertelde hem steeds dat je criminelen enkel en alleen hard aan pakken moest en als het hun dan verwondingen bezorgde dan was dat hun eigen schuld. Ze zouden er wel om gevraagd hebben zeiden ze dan. Iro zelf was eigenlijk ook een crimineel als men het zo zou mogen betitelen, want mensen pijn doen of vermoorden deed hem niets en hij vond het alleen maar geweldig leuk. Toch bleef het les geven aan hem knagen en vertellen dat hij beter op het rechte pad kon blijven. 'Gelijk heb je. Er zijn vroeger heel wat mensen gemarteld geweest wiens lede maten voorgoed verminkt zijn geraakt. Onze Zwart wit code staat daar in zekere zin voor, maar dan gaat het over hele andere stop woorden. Maar daar ga ik je niet mee vervelen.' zei Iro en hij at zijn boterham op en keek rustig toe hoe Theneras zijn mok vol melk goot. Toen de jongen vroeg of hij ook wilde grijnsde Iro zacht, verlegen. Man wat kon die jongen hem soms toch laten blozen, maar gek genoeg werd het steeds minder snel en erg als eerder. Iro kon niet zeggen waar dat door kwam. 'Graag, Hoe gaat het tussen jouw en Revas wanneer jullie niet bij mij en Reaper zijn?' vroeg Iro en hij pakte een nieuw broodje en begon die te smeren en te beleggen voor hij er een hap uit nam.

Het antwoord van Iro op zijn woorden volgde al snel en de jongen luisterde, al zachtjes knikkend en hij grinnikte op het laatste kort. ‘Mij vervelen zal je niet zo snel doen hoor.’ Lachte hij zachtjes, al meende hij de woorden wel. Hij zou uren naar de man kunnen luisteren; maakte hem dan bijna niet meer uit waar het onderwerp over zo gaan. ‘Maar goed, andere woorden dus. Stop woorden. Makes sense.’ Sprak hij zachtjes, iets afwezig doordat hij in gedachten was verzonken.
De verlegen grijns op de leerkracht zijn gelaat nadat Theneras hem vroeg of hij ook wat melk wilde liet de jongen zijn knieën als gelei of pudding voelen, maakte het dat de vlinders in zijn binnenste verdubbelde en liet hem teder glimlachen waarna hij de melk voor Iro inschonk. Het was heerlijk dat de roodharige man hem zo kon laten voelen. Het voelde ook niet meer zo vreemd en hij genoot dan ook onwijs van het “klassieke” verliefde gevoel dat zo nu en dan de kop op stak. De vraag over Revas en hem nestelde zich in zijn brein en als een soort automatisme gingen zijn lichtblauwe ogen kort naar de liggende, zwarte wolf. ‘Beter.’ Sprak de jongen toen hij zijn ogen weer op de man liet rusten. Af en toe nam hij een slok van zijn melk. ‘In het begin was hij altijd cynisch. Sarcastisch, weetje? Ik bedoel dat is hij nog steeds wel; zo is hij gewoon maar hij moppert minder als ik hem wat vraag of een opdracht geef. Dus ja, al met al gaat het steeds ietsjes beter tussen ons als we niet bij jou en Reaper zijn. En hij doet wat ik zeg dus in zoverre zijn er geen echte problemen’ Vertelde hij eerlijk om dan de rest van zijn melk op te drinken. ‘Al moet ik zeggen dat de tijd dat we bij jullie zijn wel Nice zijn.’ Grijnsde hij zachtjes. ‘Heh, Ik weet nog dat toen ik Revas net had, was zo rond de tijd dat ik erachter kwam dat ik gevoelens voor je begon te krijgen, mopperde hij verschrikkelijk veel. Natuurlijk omdat ik hem net gevangen had weetje? Maar vooral omdat mijn alles, mijn emoties, en mijn hormonen ook wel denk ik, helemaal haywire gingen… ik geloof dat hij toen wel een beetje gek van mij werd.’ Lachte hij zachtjes met sprankelende ogen. Revas snoof even hard en de jongeman grijnsde er zachtjes om. ‘see?’ grapte hij half, voor eventjes. Hij keek nog even half verontschuldigend naar zijn soul beast om zich dan weer op Iro te richten en zachtjes te glimlachen. Hierna maakte hij een dubbele boterham met chocopasta klaar om dan te beginnen met die op te eten. ‘Hoe was het bij jullie in het begin? Met Reaper en jou?’ vroeg hij hem eer hij zijn mond leeg had. Daar was de jongeman nu zeker wel nieuwsgierig naar geworden. Het had al wel vaker in zijn hoofd rondgespookt, die vraag, maar eerlijk gezegd had hij het nooit echt expliciet gevraagd.

Het was fijn om te weten dat Iro de jongen tegenover hem niet zo snel vervelen zou, maar goed ook. Iro kon soms best een kletskous worden, maar dat kwam alleen voor als hij of iemand mocht of onder echte vrienden. De jongen sprak wat losse woorden uit die meer bedoelt waren om ze in zijn eigen brein te planten dan dat ze voor zijn docent bedoelt waren geweest. Iro ging er dan ook niet op in waarna hij de vraag stelde over de jongeman en zijn soul beast. Het ging dus gelukkig goed hoewel na de uit leg van Theneras Iro een zachte lach niet verbergen kon. Hij kende die reactie best wel. Schaduw wezens konden zich wel voort planten, maar de term liefde en verliefdheid nog de gevoelens die daarbij hoorde kende ze niet, net als de meeste demonen. Toen Theneras hem vroeg hoe dat in het begin met hem en Reaper ging werd hij weer serieus. 'Ik ken het gevoel wat je net beschreef. Dat deed Reaper ook toen ik hier verliefd werd.' sprak hij eerst om zich daarna op de vraag van zijn leerling te consenteren. 'Oh, man daar zeg je wat. Reaper was eerst helemaal niet te genieten. Elke poging die hij probeerde te ondernemen was een directe aanval op me. Waar en wanneer hij ook maar dacht een kans te zien, zelfs in mijn slaap probeerde hij me nog aan te vallen. Doordat ik zijn tand in het zakje had gedaan waar jij Revas zijn tand ook in zo'n gelijke soort zakje hebt zitten altijd bij me had begon de spreuk die daarop zit meteen te werken en kwam Reaper letterlijk onder stroom te staan. Het duurde zeker bijna twee jaar voor hij eindelijk begreep dat hij niet winnen zou. Nog probeert Reaper er wel eens tussen uit te knijpen, maar hij kan niet onder mijn bevelen uit komen. Als hij ze negeert zal zijn energie level gelijk aan zakken tot hij wel terug moet komen voor hij niet meer word dan een levenloze schaduw. Gelukkig gaat het, het laatste jaar steeds beter, nu dat ik hem zins begin van vorig jaar mijn negatieve energie af mag laten tappen. Je kunt het als een soort compensatie van zijn gevangenschap zien.' vertelde Iro en hij keek even richting de nog slapende reusachtige raaf.

De woorden van Iro lieten de jongen zachtjes glimlachen. Het was leuk en interessant om te horen hoe de soul beasts op elkaar leken, al waren ze nog zo verschillend in vorm en karakter. Een vlaag van nieuwsgierigheid om door te vragen woei door hem een en ook de vraag over hoe lang de docent Reaper dan al had, flitste kort door zijn hoofd maar hij hield zijn lippen op elkaar. Wie weet zou hij het antwoord zo horen en anders kon hij het altijd later nog vragen. Nu wilde hij enkel luisteren naar de woorden van de roodharige man voor hem. Theneras schoof zijn bord en mok wat aan de kant om plaats te maken. Zo kon hij zijn elleboog op de tafel zetten om dan zijn hoofd op zijn hand te laten rusten terwijl hij luisterde. 'Zo hé..' Begon de jongen zacht. Hij was dan wel blij dat Revas niet zo heel erg opstandig was geweest en hem elke keer probeerde aan te vallen. 'Die Reaper. Wat een beest en karakter is het ook. Eigenwijze raaf.' grapte hij half, zachtjes grinnikend. 'Mhm, zeker wel fijn dat het nu beter gaat sinds een jaar. En mooi dat het compromis helpt. Dat is voor jullie beide positief inderdaad. Win/win situatie.' Erkende hij, het eens zijnde met de man zijn woorden. Hierna verschoof hij zijn hand iets, zo dat zijn vingers over zijn kin krulde en al nadenkend veegde hij wat over zijn eigen onderlip. 'Hoe lang heb je Reaper al?' Vroeg hij hem hierna dan maar een vraag die op zijn lippen had gebrand. 'Een jaar of... 3? 4?' schatte hij zo, al hardop denkend, naar wat hij uit Iro zijn woorden op had kunnen maken, om dan zijn hoofd wat op te heffen en de man vragend aan te kijken. Of hij in de buurt zit wist hij niet, hell, hij wist niet eens hoe lang Iro hier al les gaf. Maar daar was het dan ook een schatting voor, het hoefde niet juist te zijn. 'Mh.. nog een vraag, gewoon omdat ik te nieuwsgierig ben for my own good.' grijnsde hij zachtjes. 'hoe lang geef je hier al les?' Theneras glimlachte zachtjes en vroeg daarna meteen maar door. Hij was toch nieuwsgierig en wilde zoveel mogelijk over deze man weten. Steeds een beetje meer, een nieuw stukje, van hem ontdekken. 'Wie was dan de eerste persoon hier waar je verliefd op werd, nadat je Reaper net had?' vroeg hij hem dan maar. Gewoon, omdat het kon.

Theneras luisterde aandachtig naar zijn verhaal over Reaper en vond ook dat het een eigenwijs wezen was. Iro kon er enkel een instemmend geluidje op maken aangezien hij een hap brood in zijn mond had en erop kauwde voor hij het door slikte. 'Dat komt vast doordat hij eigenlijk te sterk voor me geweest is. Maar ik heb hem via wat trucjes ten val kunnen brengen. Ik had gewoon gedacht toen ik hem voor het eerst confronteerde dat hij een lager level Schaduw wezen was. Aangezien hij een vogel was. Toen Reaper in zijn andere vorm veranderde schrok ik eerst best wel en had eerst gedacht echt tegenover Magere Hein te staan. Dat bleek na een paar uithalen niet zo te zijn. Wel goed ook trouwens. Anders had ik hier waarschijnlijk niet meer gezeten.' zei Iro en hij nam een slok van zijn beker melk. Hun gevecht was een zware geweest dat vergat Iro niet en dat liet Reaper hem ook elke keer merken als ze weer eens onenigheid hadden. Toen Theneras over hun compensatie knikte Iro enkel. Dat was zeker fijn en het versterkte hun band elke keer weer. De vraag over hoelang Iro zijn Soul beast al had liet hem even na denken. 'Hm... Op mijn 18de was ik hier afgestudeerd. Een maand later heb ik me op de zoek toch gezet om een schaduw wezen te zoeken en te vangen. Een tweetal maanden later vond ik Reaper en besloot hem te vangen net zoals hij zich mijn aanwezigheid aan voelde. Euh zo'n 9 jaar heb ik hem nu.' zei Iro en hij probeerde een goede rekening te maken van hoe lang hij de reusachtige raaf al had. Maar 9 jaar was het al dat ze elkaar soms nog het leven zuur maakte. De vraag over hoe lang Iro hier les gaf liet hem even grinniken. 'Niet lang genoeg. Ik ben dit jaar pas begonnen.' zei Iro en hij stak zijn hand uit om de jongeman voor hem even een kleine aai over zijn stro blonde haar te geven. De vraag wie zijn eerste liefde was na Reaper liet hem zijn hand weer terug trekken. Meno... Maar dat was voor hij Reaper had gehad. 'Voor ik Reaper had was ik verliefd op een Grenze jongeman, maar toen ik weer terug ging naar Shadra heb ik geen echte liefde meer gehad met iemand. Wel geflirt met andere mannen in een van de Gay bars, maar echt ver ben ik nooit gegaan. Ik wist dat het toen niet echt handig zou zijn geweest, en nog is het niet gewenst op Shadra.' zei hij en dronk zijn melk beker leeg. Meno had alles van hem geweten op dat na dat Iro eigenlijk op Gren geboren was geweest. Niet gek ook, Iro dacht zelf ook dat hij op Shadra geboren was geweest... Hij kon het even niet aan om Theneras aan te kijken. Hij mocht hem wel en er was wel meer dan gewone vriendschap, maar Meno was toch net dat speciale meer geweest. Dat gevoel kende Iro nog wel bij iemand anders, maar op het moment schoot het hem niet te binnen... Die kon hem zijn eerste liefde wel laten vergeten al wist die persoon dat net niet.

De woorden die Iro sprak waren uiterst interessant en hij had dan ook telkens aandachtig geluisterd. 'Zo..' mompelde hij, eigenlijk best wel onder de indruk. 'Wat een mazzel dan ja dat hij niet de echte magere Hein was.. is.' ging de jongen zachtjes verder. 'En daar ben ook ik erg blij om, dat je hier nog zit.' gaf hij toe, op tedere toon. Hierna luisterde hij naar de woorden over hoe de docent Reaper ontmoet had en ook over hoe lang hij hem al had. 'Jij wist dus meteen al wat je wilde?' grijnsde de jongen vrolijk en lichtelijk onder de indruk. 'En negen jaar al? Zo, das langer dan dat ik gokte. Dan ik dacht. ' lachte hij, vrolijk maar zachtjes. Hierna had de jongen gevraagd hoe lang Iro al les gaf op de school, en het antwoord veraste hem. 'Echt? Oh. Dat had ik niet verwacht.' glimlachte hij en hij gaf even een klein geluidje van amusement en wilde iets plagends zeggen, maar zijn gedachtegang werd afgebroken door Iro zijn hand die door zijn blonde lokken woelde. In plaats van een opmerking kwam er eest een zacht, genietend geluidje om daarna de man te vragen over zijn eerdere liefde, sinds hij Reaper had. De vraag had blijkbaar een snaar geraakt want de heerlijke warme hand werd terug getrokken en het voelde haast alsof de sfeer een beetje omsloeg. Maar misschien leek dat alleen maar zo.  De woorden klonken en het liet de jongen knikken. Ja, op Shadra waren ze niet echt vrij denkend daarover. 'Ja.. Shadra is daarin wat achter gebleven..' gaf hij toe waarna hij de man tegenover hem voorzichtig aankeek. Iro meed zijn blik en een schok van schuld schoot door hem heen. Oh..  Het schuld gevoel voelde als een blok ijs in zijn maag. Was hij een grens over gegaan? Blijkbaar wel dus.  Hij had onbedoeld een gevoelige snaar geraakt, zo te merken. Theneras beet op zijn lip en schoof stilletjes iets meer naar het puntje van zijn kruk. 'Iro..' begon hij zachtjes, stemgeluid niet harder dan dat van gefluister. De neiging om wat rood haar weg te vegen of hem te omhelzen was groot maar dat deed hij niet.  Iro zijn lichaamstaal sprak boekdelen. De blonde jongen zuchtte zachtjes hij wist even niet wat hij nog kon zeggen. In plaats daarvan legde hij onwijs voorzichtig en nietszeggend een hand op de oudere man zijn hand, wreef zachtjes met zijn duim over de huid, hopend dat het een zacht sorry of indien nodig zelfs wel een klein troostend gebaar was. Hij zat daar zo, in stilte en kijkend naar het hout op de tafel, voor een korte tijd die veel langer aanvoelde dan dat het werkelijk was. Voor zichzelf dan althans al kwam dat door de emoties die nu door zijn lichaam gierden. Verder was er niets hoorbaar dan hun ademhaling en de zachte geluiden van de twee schaduwdieren, voor iets wat niet langer dan hooguit twee minuten was maar voelde als een eeuwigheid. 'Het spijt me..' sprak hij zachtjes waarna hij zijn droge lippen bevochtigde en een enkele keer slikte. 'Het spijt me als ik een grens heb overschreden met die vraag.. Ik weet niet of dat, het was natuurlijk.. maar..' verduidelijkte hij zichzelf een beetje. Om dan al zuchtend zijn hoofd te schudden. 'Als je het niet wilde had je echt niet hoeven antwoorden, weetje?' ging hij daarna terwijl hij zijn licht blauwe ogen van de tafel scheurde en ze op Iro lieten rusten. Zijn vingers krulde zich half om de hand van de ander heen, hij gaf een geruststellend, verzekerend zacht kneepje in diens hand om dan zijn vingers weer te ontspannen. Behalve zijn duim die weer zachtjes begon te wrijven over de huid van de roodharige zijn handrug. ‘Grenzen aangeven is belangrijk, al lijkt het me dat je dat wel weet… Met je voorkeur enzo om het zo maar te noemen... dus ik weet niet echt waarom ik dit je zeg.. maar.. maar alsnog..’ mompelde hij zachtjes. ‘Deel van mij is.. nieuwsgierig naar waarom...’ hierna schudde Theneras zijn hoofd kort. ‘Maar het grootste deel is dat niet.. Is er iets gebeurd? Met.. je.. met iemand?’ iemand die je mist? Aan moest denken door mij vulden zijn gedachten bij.. ‘J...Je hoeft die vraag niet te beantwoorden! Je hoeft het me zelfs niet te vertellen.. enkel als je dat wilt natuurlijk. Ik dwing je niet.  Wil je ook niet dwingen. ’ Ging hij haastig verder, hopend dat hij nu niet een of andere onzin of iets wat te ver van de waarheid vandaan zat zei. Hopend dat hij Iro niet de kast op joeg of nóg een snaar raakte. Dat zou echt verschrikkelijk stom en dom overkomen en zijn. ‘Ik weet niet eens of wat ik nu zeg ook wel klopt, betrekking op jou heeft..enzovoorts.’ mompelde hij dan ook onder zijn adem, niet echt verstaanbaar. Jezus, hij leek nu wel een vrouw met wat hij allemaal zei en deed. Niet dat hij daar echt aandacht aan gaf. Hij deed en zei wat in hem opkwam en hij volgde zijn hart nu meer dan zijn brein. Dus fuck stereotypen en vooroordelen. Hij hoopte nog altijd maar dat dit alles een beetje in de juiste directie ging, dat het niet te zoetsappig en onbenullig was. Misschien vond Iro dit wel verschrikkelijk om te horen. Theneras zuchtte zachtjes, al was het eigenlijk niets meer dan een trage en lange uitademing door zijn neus bedoeld om de negatieve gedachtegang te onderbreken en drukte hierze zijn lippen op de mondhoek van de langere man in een vluchtige, niet echte kus. Hierna liet hij zichzelf van de kruk af glijden, liet zijn duim stilvallen om dan die hand op te tillen en zijn eigen spullen op te pakken en in de gootsteen te leggen. Hij wist niet of Iro nog wat wilde en keek kort vragend naar hem om dan maar langzaam aan terug te lopen en een hand op zijn schouder te leggen. ‘Iro? Kunnen jouw bord en mok weg?’ vroeg hij hem en hij wees kort met zijn andere hand naar de spullen. ‘Of wilde je nog iets?’ vroeg hij daarna verder, al schouder ophalend. Het was een manier om de sfeer weer om te laten slaan, Iro weghalen uit waar zijn brein nu dan ook zat, een manier om alles zo natuurlijk en normaal mogelijk te laten lijken. Zonder de ongemakkelijkheid van overschreden grenzen, een omgeslagen sfeer of sombere gedachtes te lang te laten hangen. Een poging om van onderwerp te wisselen maar ook tot het laten zien van dat regels en grenzen aangeven erbij hoorde. Bij iedereen, elke relatie, elke vorm ervan. Zulke dingen waren belangrijk. Theneras had zo ook zijn grenzen. Zo was hij geschrokken toen Iro zijn rug aanraakte, maar dat was vrij snel oké geweest. Sneller dan verwacht. Alleen maar door het feit dat hij deze man met zijn leven vertrouwde. Iro wist eigenlijk alles van hem, het meeste wat iemand ooit van de blonde jongen had geweten. Hij was ook de enige die hij persoonlijk had verteld dat hij bij de Suasama had gezeten. En hoewel dat eerst zo eng was geweest, was het een van de beste dingen die hij had kunnen doen. Het voelde nu nog alsof er een gewicht, het gewicht van een geheim, van zijn schouders was gevallen. En het voelde nog altijd goed. Hij kon bij deze man zijn hart en ziel laten zien en dat was zo, zo fijn. Het was werkelijk heerlijk om te kunnen doen, om te hebben. Iemand waarbij hij dat kon doen want eerlijk gezegd had Theneras dat nodig. Iemand om te vertrouwen. Hij vroeg zich af op Iro dat deed. Bij hem? Bij Ronodan? Bij iemand? Hij hoopte het. De docent verdiende het, vond hij. Mensen om zich heen hebben die hem liefhadden om wie hij was en die hij kon vertrouwen. En vice versa natuurlijk. Een van Theneras zijn handen vond zich een weg naar dat mooie geverfde haar van hem, vingers gingen zachtjes en liefkozend door zijn haren en over Iro zijn hoofdhuid. Wachtend op iets. Een teken van ontspanning, erkenning, een gesproken woord? Of misschien wachtte hij wel op niets. Wilde hem in ieder geval geliefd laten voelen. Maar verder dan dat? Nee. Hij had werkelijk geen flauw benul. 'Sorry als dit allemaal stom of verwijfd of... verkeerd overkomt. overkwam.' fluisterde hij uiterst zachtjes tijdens een uitademing en liet zijn hand zachtjes van Iro zijn schouder afglijden.

// O>o idk what happenend. zo lang lol. Maar hier. Alsjeblieft, leesvoer xD

Het was fijn om zo openlijk te kunnen spreken. Eigenlijk was Theneras de eerste over wie hij vertelde hoe Iro zijn Soul Beast gevonden had. Het ging goed tot de jongen voor hem over zijn eerste liefde begon. Iro was wel aanwezig en hij hoorde wel elk woord die Theneras sprak, maar hij kon even niet reageren. Waarom? Hij wist het zelf geen eens... Er golfde de ene herinnering aan Meno aan Iro's geestesoog voorbij. Wanneer de een voor bij was volgde de andere. hij snapte er niets van tot Theneras zijn hand op zijn schouder legde. Die aanraking??? Meno raakte hem vroeger net zo aan? Maar het was gewoon toeval. Elke aanraking van Theneras was gelijk aan die van zijn leerling... Onbedoeld na de laatste woorden van de jongeman toen hij zijn hand van Iro's schouders liet glijden pakte hij de pols van hem vast een trok hem terug naar zich toe en omhelsde hem vanuit zijn kruk. Al zittend sloeg hij zijn armen rond de jongen heen en kwam niet verder zo dan zijn borst. 'Jij kan daar niet aan doen. Meno bekende toren heel veel voor me. Al was ons contact toen we in aparte schuttels stapte meteen verbroken. Ik probeerde naar nog te schrijven,maar ik heb hierdoor nooit een brief terug gehad. ' zijn stem klonk gesmoord doordat Iro zich half in Theneras zijn borst begroef. Hij liet de jongen weer wat losser en keek hem half verontschuldigd aan. 'In op zichten op hem. ' zei Iro en liet hem helemaal Los en stond op. 'Ik moet hem los laten...'de laatste zich was zacht en bijna onverstaanbaar.

Met een zachte beweging had Theneras zijn hand van de schouder van Iro laten afglijden. Hij wist even niets meer te zeggen en wist niet eens of de docent het nu apprecieerde om nu aangeraakt te worden. Verder wist hij ook even niets meer te zeggen na zelf zo lang en veel gepraat te hebben. En dat over een onderwerp waar hij persoonlijk niet heel veel over wist. Het meeste wist hij vanuit boeken of puzzelde hij aan elkaar via gezond verstand. De warme vingers van Iro voelde hij om zijn pols sluiten en hij voelde hoe de man hem dichter naar hem toe trok om dan zijn armen om heen te slaan. De jongen knipperde een paar keer met zijn ogen om dan zijn vingers zachtjes door de man zijn rode haren te laten gaan terwijl hij luisterde naar de wat gesmoorde woorden. Hij was voor een kort moment even stil, liet de woorden goed tot hem doordringen voordat hij antwoordde. ‘Damn…’ murmelde hij eerst zachtjes. ‘Waren jullie.. hadden jullie nog iets toen jullie beide in een andere shuttle stapten?’ Vroeg hij Iro op zachte toon. ‘Dat is.. verschrikkelijk dat Meno je niet terug antwoordden dan..’  ging hij verder, om naar beneden te kijken bij het horen van Iro zijn woorden en het zien van zijn verontschuldigende blik waarop de jongen teder glimlachte en knikte. De dark magic docent liet hem los en ging staan, iets waardoor Theneras een klein stapje naar achteren deed. Bij het horen van de zachte woorden stapte de jongen weer iets naar hem toe. Het was dat het hier zo stil was geweest anders had hij het niet gehoord. ‘Hem loslaten is iets waar je zelf over moet beslissen.’ Vertelde hij hem zachtjes, lichtelijk twijfelend. ‘Maar hem vergeten hoeft je niet te doen, natuurlijk… Vind ik’ Ging hij verder om dan een hand op de plek te leggen waar Iro zijn hart zat. ‘Hij zal altijd hier zitten, niet? Ook al was jullie.. einde abrupt en misschien nogal pijnlijk.. en stom vanaf zijn kant?’ Hij was even stil, wreef zachtjes met zijn vingers en verplaatste daarna zijn hand naar Iro zijn rode lokken. ‘Net als dat hij hier kan blijven zitten.’ Ging hij verder, al zachtjes door de man zijn haar woelen. ‘Al hoeft dat niet.. je kan en mag hem ook wél vergeten natuurlijk… maar dat hoeft niet.’ Hij had werkelijk geen idee of wat hij zei correct was. Of het ook klopte in het echte leven of dat het alleen in boeken zo was. Theneras liet zijn handen zachtjes naar beneden glijden en liet ze rusten op Iro zijn schouders. ‘Ik bedoel, hij is toch een deel van wie jij nu bent, toch?’ sprak hij, half vragend om daarna kort zijn hoofd te schudden en zachtjes te glimlachen. ‘Ik weet niet eens zeker wat ik allemaal zeg of dat wel.. juist is. Of het wel klopt.’ Gaf hij wat schaapachtig toe. ‘En dan ben jij ook nog ouder dan ik, heb je meer ervaring met alles en moet je natuurlijk helemaal zelf weten wat je wilt en doet.’ Zei hij, lichtjes hoofdschuddend. Zijn schouders haalde hij hierna kort even op om daarna zijn handen en armen van rond Iro zijn nek weg te halen en daarna te laten bungelen naast zijn eigen lichaam. Hij miste de levenservaring nog om alles zelfverzekerd te vertellen en om zijn kennis hierover te gebruiken. Een kleine frons stond tussen zijn wenkbrauwen, hij voelde zich in zo een situatie dan zo nutteloos. Hij was booksmart maar de levenservaring miste hij soms nog. Dus dan hoopte hij maar dat het juist was en genoeg.

Theneras kon er natuurlijk niets aan doen hoe hij en Meno toen uit elkaar gegaan waren. Maar toch was het een hard afscheid geweest. Eentje die moeilijk te vergeten bleef. Hij had er geen benul van of Meno ooit wel zijn brieven ontvangen had? Hij kende zijn aders wel en Iro kende de zijne. Nu hij er zo over nadacht moest Iro toe geven dat zijn groot ouder misschien wel de brieven achter gehouden hadden die hij ooit geschreven had of die vanuit Gren ooit het huis binnen gekomen waren? Theneras vroeg of ze toen iets hadden. Heel even wilde Iro weigeren om te bekennen, maar hij wist dat hij deze jongen voor de volle 100% vertrouwen kon. 'Een jaar voor we af studeerde kregen we een relatie, dat maakt het des te harder toen we zo uit elkaar gingen. Het kan ook goed mogelijk zijn dat mijn groot ouders zijn brieven achter gehouden kunnen hebben. Ze wilde niets te maken hebben met de andere planeten, vooral niet met Gren. De reden toen was me onbekend.' zei Iro en hij voelde zich al een stuk beter. Het was goed om over zijn eerste liefde te spreken en het voelde als een bevrijding. Toen Iro was gaan staan stapte zijn leerling iets achteruit, om daarna weer naar voren te komen en zijn zacht uit gesproken worden op te vangen. Heel even deed Iro niets anders dan luisteren en knikte zo nu en dan even op de woorden van Theneras. Hoewel de jongeman dacht dat hij geen ervaring had zat hij pijnlijk goed op de juiste weg. 'Misschien, maar je hebt wel gelijk. Ik kon Meno moeilijk mee naar Shadra slepen. We zouden toen misschien gestenigd zijn geworden als de mensen daar dat nu nog ook niet zouden doen als ze er achter zouden komen... Ik wilde wel met hem mee, maar wat de precieze reden was weet ik niet waarom ik Meno niet naar Gren toe gevolgd was? Misschien zou het beter zijn geweest of totaal niet. Dat zijn dingen die nu er niet meer toe doen. Het hier en nu is belangrijker en de toekomst natuurlijk.' moest Iro toe geven en hij miste de vingers van Theneras wel die tijdens zijn spreken zo heerlijk door zijn haar hadden gewoeld. Het was lekker en toch zo vreemd? Wat zouden ze deze middag nog gaan doen? Eigenlijk zouden ze naar buiten kunnen gaan en nog lekker van de warme dag in de schaduw kunnen genieten? Maar wel ergens waar men hen niet zou zien natuurlijk... Als die plekjes al niet door de leerlingen ontdekt zouden zijn?

Theneras keek Iro rustig en zacht glimlachend aan, wachtend op een antwoord. Bij het krijgen daarvan luisterde de jongen stilletjes en hij knikte een beetje. 'Dat is dan inderdaad geen leuk afscheid nee.' beaamde de jongeman wat stilletjes om daarna een enkele keer te slikken. 'Wie weet, kom je er ooit nog achter of ze die brieven van of naar hem hebben achtergehouden? Misschien ook niet.... Hoop je nog op een definitief antwoord daarover? Misschien kan je het dan beter een plekje geven of iets? I dunno really…' Kort fronsend omdat hij nadacht kauwde Theneras wat op zijn onderlip. 'Was het niet iets met.. dat je ouders van Gren kwamen en dan nog iets met je grootouders?' vroeg hij hem zachtjes, hij wilde niet stom overkomen of oneerbiedig of als iemand die maar met een half oor naar hem luisterde. 'Ik kan mij namelijk herinneren dat je het een keer genoemd had.. Vlak na dat ik je had verteld over dat ik bij de Suasama had gezeten. In het bos weet je wel? De dag van onze hevig uitgelopen "les." Wat overigens wel begons als een echte les. Over dat masker.' Grijnsde hij zachtjes, vrolijk en ook wat schaapachtig. Heh, hij had goede herinneringen aan die dag en hij kon het niet helpen dat hij erdoor vrolijk moest grijnzen. Het daardoor ook dat hij kort op zijn lip beet, om de euforische grijns wat te temmen. Hierna luisterde hij naar het volgende antwoord van de man en hij glimlachte en zuchtte zachtjes voordat hij antwoordde. ‘Ja.. Shadra was...  is soms zelfs nog, één van de planeten die in die aspecten een beetje traditioneel achter gebleven is of zo.. Hoe stond Gren daar toen tegenover? En Meno? Misschien was dat een reden waardoor je dacht: Nee?’ Vroeg de blond harige jongeman al schouder ophalend om daarna teder naar de ander te glimlachen. ‘En daar heb je gelijk in, dat het er nu niet meer toe doet, maar het is compleet normaal en human nature om what if’s te bedenken. Zeker over dingen zoals dat. Wat als…’ Ging hij zachtjes, lichtjes grinnikend verder. ‘Ik doe het ook, ook al levert het helemaal niets op.’ Gaf hij eerlijk en klein glimlachend toe om zich daarna kort uit te rekken. ‘Maar ja, laten we ons richten op het hier en nu inderdaad.’ Vervolgde hij ietsjes vrolijker en minder serieus. ‘Wat zullen we eens gaan doen vandaag? We hebben overigens een aantal uren, iets minder dan een halve dag, om te vullen.’ Lachte hij zachtjes. ‘I’m up for anything. We kunnen hier blijven of ergens heen gaan?’ Vroeg hij Iro, hoofd lichtjes schuin en lichtjes fronsend terwijl hij nadacht over wat verschillende opties. ‘Het lijkt me dat we in of rondom de school moeten blijven.. of in ieder geval op deze planeet niet?’ vroeg hij zich hardop af. ‘Anders konden we naar iets van een strandje of zo… of…’ Het einde was zachter gesproken, doordat hij minder hardop begon na te denken maar niet lang erna schudde hij kort zijn hoofd en haalde hij eventjes zijn schouders op. ‘Ik heb niet echt een idee of voorkeur. Like I said, I am open to anything.’ Met een hand veegde hij wat door zijn eigen haren om zo ook meteen een paar blonde plukjes voor zijn ogen vandaan te halen.

Ach misschien kwam Iro er wel nooit achter? Maar Hij wilde het maar al te graag weten. Hoewel het misschien niet handig zijn zou. Hij moest zich op vandaag de dag richten en niet langer op het verleden. Theneras sprak weer en Iro luisterde aandachtig naar hem en knikte elke keer. Hij wilde het er niet langer meer over hebben. Dat was zijn zaak verder niet die van zijn leerling. De vraag over wat ze vandaag nog zouden gaan doen liet hem even na denken. 'Hm, Ik weet wel een plekje bij de Ruins, maar ik weet niet of die al gevonden is door andere leerlingen?' zei Iro het was toen een van de mooiste plekken. Hij en Meno hadden daar vele vrije uren door gebracht samen. Maar Theneras had gelijk. Als men hem samen zouden zien zou dat vast vragen op werpen? 'Zo moeilijk is dat niet, We kunnen best Via Shadow trip daar komen. Dan hoeft niemand ons te zien.' zei hij en kon eventjes teder terug glimlachen. Ze hadden toch nog even dus, was dit niet alleen een gemakkelijke, maar ook een van de snelste manieren om daar te komen...

Theneras vroeg Iro nog wat vragen over onder andere Meno maar het was de jongen duidelijk genoeg dat hij er nu wel klaar mee was om over te praten en dus liet hij het onderwerp varen. Zachtjes glimlachte en knikte de blond harige jongeman eventjes naar Iro, hopend om zo stilletjes te laten weten dat hij de hint begrepen had. ‘Dankjewel. Dat je me genoeg vertrouwd om het me te vertellen.’ Vertelde hij de zeer gemeende woorden op zachte toon om dan vluchtig en dankbaar een snelle en zachte kus op Iro zijn lippen te drukken. 'Echt. Ik meen het, Iro.' Hij wist hoe moeilijk het kon zijn, om dat soort herinneringen op te rakelen en te vertellen, maar hij wist ook hoe het kon op luchten en hoe goed het kon voelen eer het verteld was.  Hierna stuurde hij het onderwerp naar hoe ze de rest van de dag zouden vullen. Theneras zelf noemde een paar ideetjes op, maar echt concreet waren deze niet in zijn opinie, en luisterde dan ook aandachtig naar hem en glimlachte ondertussen naar de roodharige ouder man. ‘De ruïnes?’ echode hij het woord. Hij was daar een aantal keren langsgelopen en een paar keer geweest. Zover hij wist was het er nu vrij open. Maar dat was het hem juist, dat woord, die zin. Zover hijzelf wist. Met een beetje mazzel was er niemand, had niemand het plekje waar Iro op doelde ontdekt. Theneras maakte een zacht neuriënd geluid van goedkeuring op de woorden over Shadow trip. ‘Dat is meer dan waar. En mocht er wel iemand zitten of zijn is er vast wel een smoes die we kunnen bedenken om daarna snel weer weg te geraken? Of hun weg te krijgen natuurlijk.’ Sprak hij, licht grijnzend. ‘Oh! En umh.. Zullen we samen of tegelijkertijd gaan? Of zullen we het zo doen dat we apart gaan, desnoods met een minuutje ertussen?’ vroeg hij hem, lichtelijk fronsend om hem daarna licht vragend aan te kijken.

Theneras bedankte hem dat Iro de jongen in vertrouwen nam en het hem vertelde. Iro knikte naar hem en glimlachte zacht. Het was niet gemakkelijk geweest, maar hij voelde zich er wel lichter door geworden. Toen het woord echode werd die de docent noemde moest Iro toch even grijnzen. Niet veel leerlingen wisten van de geheime door gangen en wie dat wel wist had een mooie verstop plek zodat andere lastige leerlingen hen niet vinden konden. Theneras een zacht neuriënd geluidje horen bij zijn voorstel op Shadow trip. De vraag of ze samen of apart gingen liet Iro gelijk zijn ogen iets op klaren. 'Laten we samen gaan. Dat scheelt het zoeken naar elkaar. Jij kent de plek nog niet dus is dat voor jouw ook moeilijker te vinden.' zei Iro zacht en teder voor hij even zacht een paar lokken blond haar weg haalde uit Theneras zijn gezicht. 'Je hoeft me in de schaduwen enkel te volgen.' vervolgde Iro voor hij een schaduw naar zich terug trok. Reaper voelde de kleine verandering in de kamer van vertrek en werd zacht kreunend wakker. 'Jullie gaan niet weg zonder dat ik erbij ben!' knorde hij zachtjes, maar duidelijk genoeg. Iro verbaasde zich er lichtjes over dat zijn Soul beast zich nu openlijk sprak. Hij veranderde tijdens zijn spreken ook van vorm en hij legde een benige hand op zijn meesters schouder. 'Tuurlijk Heinz, misschien dat je Revas beter ook mee kunt nemen.' stelde Iro voor en knikte eens naar Theneras.

De woorden van de leraar klonken meer dan logisch. Hijzelf wist inderdaad nog niet precies waar in, op, rond of bij de Ruines de plek was waar Iro het over had en Theneras glimlachte zacht en knikte erom, om wederom teder te glimlachen toen de docent dark magic wat van zijn blonde haren uit zijn gezicht haalde. 'Mh-hm Ja. Ja, daar heb je helemaal gelijk in.' Stemde hij daarna in met de woorden die er gesproken waren. De blond harige jongen maakte een zacht geluidje en knikte bij de volgende woorden van de roodharige leraar en bij het zien van de schaduw die Iro naar zich toe trok. 'All right, Dat gaat me wel lukken.' sprak hij zachtjes, half grinnikend en vrolijk. Hij was meer dan benieuwd naar de plek waar Iro het over had. Fronsend keek Theneras kort, bij het horen van een onbekende stem, voordat hij merkte dat het Reaper betrof. De jongeman keek kort tussen het soul beast en Iro en wees richting Reaper die nu Heinz was. 'Dat was umh nieuw.' lachte hij zachtjes, verbaasd. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Revas zich eens goed uitrekte. 'Waag het niet mij te vergeten.' mopperde de zwarte wolf in zijn gewoonlijke zware toon, ook al zou het wezen hem eigenlijk altijd wel snel kunnen vinden, het was natuurlijk makkelijker om mee te reizen. In tegenstelling tot was Reaper had gedaan, sprak Theneras's soul beast niet openlijk en hardop. Theneras keek terug naar Iro bij het horen van zijn woorden en grijnsde lichtjes. 'Hij komt mee.' sprak hij zachtjes, lichtelijk geamuseerd. 'Daar umh daar was geen woord tegen in te brengen.' grinnikte hij kort om dan een hand door zijn haren te halen.

// Misschien dat we daar straks een nieuw topic bij de Ruïnes kunnen maken? Anders word deze denk ik wel umh.. héél lang?? Kunnen of course ook gewoon hier verder hoor ^_^ laat maar weten