Zo genesteld tegen de leraar aan met zijn hoofd op diens schouder voelde hij zich meer dan op zijn gemak.  De woorden van de docent lieten hem zachtjes lachen en Theneras knikte half in antwoord. 'inderdaad. Dat omdat ik me vrijer en losser in jouw nabijheid voel en daardoor sneller dingen doe en of zeg die ik normaal gesproken en bij anderen niet zou doen. Dus ja,  dan denk je bij jezelf wel eens van: waarom? Snap je?' grinnikte de jongen zachtjes.  De warmte en het prettige gevoel van een hand in zijn haar, zorgde ervoor dat hij een tevreden geluid liet horen om dan warm naar de oudere man te glimlachen. Het shadraanse antwoord van Iro liet de blonde jongeman vrolijk glimlachen. 'mhm~ good.' antwoordde Theneras hem op zachte en behagen toon. Bij de hand die hem over zijn wang aaide, leunde hij automatisch wat naar de aanraking toe. Een tedere glimlach vormde zich rond jongen zijn mondhoeken waarna hij zachtjes de hand van de roodharige man en hun vingers verstrengelde. Zuchtend verlegde hij zijn hoofd,  legde zichzelf nu zo neer dat zijn oor op Iro zijn borstkast rustte.  Het ritmische geluid van diens hart,  wat klonk als   badump... Badump , klonk. Ergens wist Theneras dat hij het zichzelf zo op deze manier alleen maar moeilijker zou maken. Als hij slim was geweest was hij eerder weggegaan en had hij nu niet fijn op deze bank gelegen. En eerlijk gezegd keek hij er niet naar uit om straks naar zijn eigen kamer terug te gaan. Daar voelde hij niets voor. Hij bleef liever hier met hem, zo samen. Hij vroeg zich af of hij dat kon wagen, hier de nacht door te brengen. Vroeg zich af of mensen hem zouden missen als hij niet in zijn eigen bed sliep? Mentaal schudde hij dat van zich af. Al zou er niets hoeven te gebeuren, zou hij hier echt alleen maar blijven slapen, zou hij het voor zichzelf alleen nog maar lastiger maakte. Hun intieme momenten wakkerden Theneras zijn gevoelens alleen maar aan. Als vuur wat werd gevoed met hout en alcohol. Een kleine bedenkelijke frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen. Het feit bleef namelijk dat, hoe hij zich er ook op voorbereidde dat het Ronodan zou worden, de emotionele klap alsnog als een harde mokerslag aan zou komen. Ookal wilde hij dat de langere man gelukkig zou worden met of zonder hemzelf, ookal gunde hij het hem om het te proberen met Ronodan, het zou niet minder pijn doen. Tuurlijk wist hij dat ook Iro het er niet makkelijk mee had,  dat de man verliefd was op hun allebei. Hoe de Dark magic docent er precies over dacht,  hoe erg en snel hij zich hechtte dat wist de jongen natuurlijk niet.  Theneras zuchtte zachtjes en wreef zonder het te beseffen op een langzaam tempo met zijn duim over Iro zijn hand. Hij was deze laatste paar weken erg ver en hard gevallen en dat had,  zoals alles altijd had,  zijn voor en nadelen.

// Foonpost Also, hoop dat je er iets mee kan =3=

De woorden van Theneras klopte wel, die dingen had hij vaak genoeg, maar niet echt bij Theneras. Kwam dit meer omdat hij de docent van deze jongeman hoorde te zijn? Iro schudden even mentaal die gedachten uit zijn hoofd. 'Yeah i know the feeling.' zei hij in het Shadraans en genoot van het gevoel hoe Theneras ging verliggen en hun vingers verstrengelde. Iro wist dat hij het zich niet gemakkelijker maakte door zo met Theneras om te gaan, maar het was nu eenmaal zo moeilijk te remmen wanneer hij een keuze had gemaakt. Iro aaide met zijn vrije hand over het blonde hoofd van zijn lover in spe. Stiekem had hij ook al eens gedacht om lekker warm tegen een van de twee mannen aan te kunnen kruipen s'nachts, want een bed alleen was maar alleen. 'Wel jammer dat de meeste leerlingen gezamenlijk slapen. Dat zou het gemakkelijker maken...' zei Iro half mompelend tegen zichzelf, maar het was geen verstandige oplossing.

De vertrouwde stem van Iro klonk, sprak in het Shadraans over dat hij dat gevoel kende. Theneras knikte langzaam. Een gesproken antwoord was niet nodig op die uitspraak, vond hij. De jongen nestelde zich anders, beter tegen de docent aan. Met gedachten die afdwaalden, van de hak op de tak sprongen en van de ene emotie gierde naar de andere; kwam Iro zijn stem als een verassing. Het was bijna alsof de man Theneras zijn gedachten had gelezen of misschien zaten ze op het moment op één lijn, wist hij veel. Een zacht lachje gevolgd door een instemmend geluidje ontsnapte uit de jongen zijn keel. ‘Zeg, weet je zeker dat je niet stiekem gewoon mijn gedachte kan lezen?’ grinnikte hij grappend. ‘Of ken je me zo goed lezen dat je het gewoon wist dat mijn gedachtes naar dat punt afdwaalden?’ In zijn ogen brandde kleine pretlichtjes en hij grijnsde zachtjes plagend. ‘Wat wel een voordeel is, trouwens, is dat ik nog alleen slaap en geen kamergenoot heb~’ Gaf hij met veel vrolijkheid toe. De neiging om hem weer te kussen was groot, maar hij deed het niet.  In plaats daarvan viel de jongen zijn gezicht lichtjes en hij keek kort naar beneden naar de stof van de bank voordat hij weer opkeek, minder vrolijk dan net. ‘Ik zou heel graag de nacht bij je willen doorbrengen hier. Gewoon… er hoeft niets...  Alleen maar slapen... I’d really, really love that…’ murmelde hij zachtjes. Het zou haast onverstaanbaar geweest zijn als ze ergens waren geweest waar ze minder dicht bij elkaar waren geweest of als er meer omgevingsgeluiden hadden geklonken. Maar in het stille vertrek, en met nagenoeg geen ruimte tussen hen beide, waren de gemompelde woorden perfect hoorbaar geweest. De jonge magiër slikte een enkele keer en beet kort op zijn lip. ‘Maar... mocht er hier iemand binnen stormen of iets dan zijn we beide saté; om jouw term te gebruiken.’ Een flauwe, haast waterige, glimlach stond rondom zijn lippen. ‘En dat niet alleen...’ Verzuchtte hij zachtjes en hij schudde kort zijn hoofd. Het viel hem zwaar dit te moeten zeggen, hij zou ze ook bij zich kunnen houden maar de woorden rolden van zijn tong. Hij genoot ervan als de roodharige man in zijn buurt was. Genoot van hun kussen en intieme momenten. Genoot van de aanrakingen en momenten zoals ze net hadden. Hij genoot van alles.   Voelde zich ook wel veilig hier en het voelde en rook vertrouwd.  Wie weet was dat deels waarom de woorden, zijn gevoelens en gedachten daarover, van zijn tong vielen. ‘Het maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. Voor mij niet, althans. Ik ben namelijk als een blok voor je gevallen. Mega hard en verschrikkelijk snel. Als een baksteen en ik ben nog altijd niet gecrasht. Ik wist dat ik je leuk vond, zoals ik toen onder lichte druk van jou toe heb gegeven in het donker bos, weet je nog? En ja voor ik het wist… was het veel meer dan een crush.. Maar dat weer je nu wel.’ Zijn keel voelde dichtgeknepen, alsof er een brok in zat en hij probeerde het weg te slikken. ‘En dit is alles is … super fijn. Heerlijk zelfs. ’ Gaf hij al schouder ophalend toe. ‘Maar hoe prettig ik dit ook vind en hoe juist en goed het voor mij dan nu ook aanvoelt; Het zorgt er alleen maar voor dat mijn gevoelens voor jouw meer en sterker worden. En.. Ik vind het helemaal niet erg want het gevoel Is heerlijk maar met een bestaande kans dat je het met Ronodan gaat wagen en niet met mij.., Ik gun het...  Dat je met al mijn hart… dus begrijp me niet verkeerd.’ Hij was voor kort even stil. Waarom kwam alles er nu zomaar uit? Hij had werkelijk geen idee maar eerlijk zijn en zijn hart luchten voelde – zoals het dat eerder had gedaan – goed. De woorden gleden wederom met gemak van zijn tong. ‘Mocht dat jouw keuze gaan zijn; sta ik erachter al gaat het daardoor niet minder pijn doen. Integendeel zelfs. Zeker zoals wij nu…, maar..,’ Kauwend op zijn lip keek hij op naar de oudere man. ‘I love this... so much. I love you Iro.., and I don’t want this.. Us to end.. En dat is vrij egoïstisch van mij, al zeg ik het zelf. En het is misschien ook wel heel erg stom en.. Of onrealistisch. Of misschien Is het wel heel reëel? Om dit allemaal zo te voelen? Ik weet het niet. Jij?’ Hij viel stil na de waterval van woorden, na de bekentenis, wist niets meer te zeggen en liet zijn ogen kort op Iro rustten voor hij ze naar beneden liet zakken. De bank was ineens een prachtige meubel om van dichtbij te bekijken. 'Ik wil dat je één ding weet, I won't give up. Dit van net dat mijn woorden, gevoelens en gedachten al struikelend van mijn tong af lopen betekend niet dat ik opgeef of dat ik geen hoop heb. Ik zal blijven vechten, voor jou..  Mij..  voor een ons?' Hierna haalde hij zijn schouders op, als een soort woordeloos teken dat hij nu op het moment echt even niets meer wist te zeggen. Hij had ook wel genoeg gepraat voor eventjes en het voelde alsof hij in een achtbaan zat, met drie loopings en een vrije val naar beneden. Een emotionele rollercoaster dan wel. Hij had zichzelf, zijn hart, bloot gelegd. Trillerig ademde hij in en uit waarna hij diep zuchtend over zijn voorhoofd en ogen wreef. Waarom was dit zo allemaal verschrikkelijk gecompliceerd? Hij kreunde zachtjes uit frustratie en liet zijn hand weer van zijn gezicht af glijden. Waarom kon er in deze hele situatie niet één ding zijn die gewoon simpel of voor de hand liggend was? Theneras vervloekte alle goden van Kovomaka, niet dat hij echt gelovig was, maar ach. Het voelde wel goed om alles van zich af te gooien. En hij Was blij dat Iro dat ook bij hem deed, eerlijk zijn, zo voelde het dan toch. Zeker kon hij niet zijn natuurlijk maar wanneer was iets wel voor de volle honderd procent zeker?  Nooit toch? Zijn hart, lichaam en geest waren het nergens over eens, zou makkelijker en ietsjes minder verwarrend zijn als ze dat wel waren.  Maar ook dat leek voor nu, voor deze situatie, een onmogelijk iets.

Toen Theneras vroeg of Iro zijn gedachten kon lezen moest hij even zachtjes grinniken. Hij kon gemakkelijker dan de meeste mensen gokken wat de ander zijn of haar bedoelingen of gedachtes waren. 'Jammer genoeg niet nee, maar ik kan vaak wel raden wat iemand wil of aan denkt.' zei Iro en hij streelde Theneras zijn hoofd. Het had altijd een grappige uitwerking om te zien hoe andere reageerde. De woorden stroom van zijn leerling volgde en Iro was zo beleefd om hem uit te laten spreken. Maar waar de jongen gelijk had, had hij gelijk. 'Dat is ook weer waar. Maar het zou fijn zijn naast je te kunnen slapen. ' antwoorden Iro hem daarna. Hij wordt dat zijn deur nooit op slot zat, maar dat zou niet moeilijk zijn en Reaper was het beste bewakingssysteem wat hij zich maar kon wensen. 'Als iemand binnen komt zullen ze eerst langs Reaper moeten. Hij is zo gezegt de beste bewaker die iemand zich wensen kan. De meeste soulbeast trouwens. Maar het is aan jouw de keuze of je vannacht blijven wil?' vervolgde de docent en hij keek Theneras zo goed als het kon aan. De woorden over dat het pijn zou doen als Iro toch voor de LM kiezen zou en dat Theneras het liever niet stop zou willen zetten wat ze nu hadden. 'Dat begrijp ik maar ik... Ik zak die knoop zo snel mogelijk door hakken.' zei hij licht ongemakkelijk, maar hij snapte de jongeman best wel.

Het eerste antwoord van Iro liet de jongen lichtjes grinniken. ‘Heh, Dat is dan alsnog handig om te hebben, als je een soort van goede intuïtie hebt omremt dat soort dingen.’ Was Theneras zijn antwoord, terwijl hij lichtjes grijnsde naar de man. De vrolijke, care-free sfeer sloeg om naar een sfeer die bedrukt voelde, serieuzer. Althans zo voelde het voor de achttien jarige jongen aan, in ieder geval. Op zachte toon vertelde hij de oudere man wat hij dacht, wat hij voelde. Het antwoord daarop liet hem knikken, liet hem iets beter voelen maar nam de rest van zijn zorgen niet weg. Het gevolg was een waterige glimlach die op zijn gezicht speelde terwijl zijn licht blauwe ogen vrijwel automatisch naar zijn eigen, ook slapende, soul beast gingen. ‘I...’ Voordat hij zijn zin af kon maken, of eigenlijk kon beginnen, om zo het aanbod af kon slaan, klapte hij zijn mond dicht. Had hij daarstraks niet gezegd dat hij ervan ging genieten en dat hij er het beste van zou maken? Had hij daar straks Iro, en zichzelf, niet beloofd dat hij niet op zou geven? Dat het zeer ging doen, als de docent Ronodan zou kiezen, was iets wat Theneras wist. Dat het pijnlijker zou worden naarmate hij meer tijd doorbracht met de leraar, iets wat zijn eigen gevoelens alleen maar zou gaan versterken, was bij zichzelf ook bekend. Het was een afweging die hij moest maken. Nu was hij wel gewend aan pijn, meer fysiek dan mentaal maar pijn is pijn. Hij zou het misschien wel kunnen handelen, zo hoopte hij dan. En dan nog, hij gunde Iro om gelukkig te worden; het te proberen met de legendarische magician. Hij zou het hypocriet en egoïstisch vinden van zichzelf, als hij daar anders over zou denken. Zijn gedachtes verwoorde hij hardop, iets waar hij lichte spijt van had doordat het Iro ongemakkelijk leek te maken. Hierop schudde de jongen, half schuldbewust, zijn hoofd. ‘Nee. Nee, ik wil niet dat je voor of... door mij een overhaaste beslissing maakt. Neem je tijd, alsjeblieft?’ Sprak de blonde jongeman tegen hem op een zachte toon. Zijn ogen gelden van Revas af om ze dan kort op de roodharige man te laten rusten voordat hij ze naar beneden liet glijden om de bank te bekijken. ‘Ik heb dit al eerder gezegd geloof ik? Maar ik gun het...  Dat .. hém…je’ Hij slikte, zuchtte en schudde zijn hoofd. Dit kwam er niet precies uit zoals hij wilde en bedoelde. ‘Begrijp me niet verkeerd alsjeblieft..,Maar wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: Ik gun jouw en Ronodan.. Ik gun jullie een kans om gelukkig met hem te zijn, een kans op een toekomst. Echt waar en met al mijn hart. En ik wil ook dat je één ding weet, I won't give up. Dit, wat ik je nu net zeg, betekend niet dat ik opgeef of dat ik geen hoop meer heb. Ik zal blijven vechten en hopen voor jou..  Ook wel voor mij, denk ik.. En stiekem en heel diep weggestopt ook voor een ons. ’ Theneras zuchtte zachtjes en murmelde er een haast onverstaanbare ‘Because i Love you.' Achteraan. soms kon de jongen eigenwijs zijn, niet heel vaak, maar soms. Of nou ja eigenwijs? Eerder koppig. Hij likte zijn lippen vochtig waarna hij zachtjes beet op zijn onderlip, dat terwijl hij verder nadacht over het voorstel om hier de nacht te blijven. Een kleine frons kwam tussen zijn wenkbrauwen tijdens het denken en zonder het echt door te hebben pulkte hij aan een klein, uitstekend draadje van de bank. Hij knikte op zo een kleine manier dat het bijna niet te zien was, waarna hij durfde op te kijken van de bank. ‘Ik blijf ook graag hier vannacht. Bij jou, in één bed, gewoon tegen je aan slapen.’ Ratelde hij op een zachte toon. ‘Ik wil wel alvast sorry zeggen voor het geval ik je wakker maak vannacht. Ik heb met lichte regelmaat, zo nu en dan, last van nachtmerries. Of ik schreeuw, praat of iets van trap of sla of zo weet ik niet zeker. E..En het zou heel goed kunnen dat ik er helemaal geen last van heb vannacht.., heh, wie weet heb ik een goede nacht of misschien heb je wel een goede, positieve invloed maar umh ja, maar dan weet je dat?’ Kort wreef hij hierna met een hand over de achterkant van zijn nek, glimlachte ietwat verlegen en haalde zijn schouders op. Meer wist hij niet te zeggen, en veel meer kon hij er nu eigenlijk ook niet meer over zeggen. Hij was (voor het moment althans) even uitgepraat.

Theneras leek het even te overwegen, maar hij had het te druk met zijn eigen gedachten. Natuurlijk hield hij van beide mannen, maar welke had nu de meeste voordeel? Beide hadden nadelen. Ronodan wegens de Puffoonse regering en Theneras wegens de schoolreglementen?! Een bijna on hoor en onvoelbare zucht verliet zijn lichaam. De woorden van Zijn tweede lover trokken hem weer uit zijn gedachten. Iro keek hem rustig aan hoewel van binnen elke emotie rond gierde en zich aan hem op drongen. 'Natuurlijk niet, Ik wil geen foute keuze maken. Jullie hebben beide voor en nadelen, maar het is niet iets om snel een keuze over te maken.' zei hij en glimlachte flauwtjes. Het was ook fijn om te horen dat Theneras hem steunen wilde dat hij het niet erg vinden zou als Iro voor Ronodan ging. Hij knikte nadat Theneras klaar was met spreken. 'Dat snap ik, Ik vind jullie beide leuk en het is heerlijk om bij jullie te zijn. Ik voel me vreemd wanneer ik rond jullie ben. Maar dat gevoel ken je vast wel.' zei hij als laatste half lachend. Iro speelde wat met het stro blonde haar toen de jongen hem zei dat hij graag vannacht bij Iro wilde blijven slapen. 'Sure, I will remember it.' zei hij en knuffelde Theneras lichtjes om hem te laten weten dat het goed was. Daarna kuste hij hem zachtjes op zijn lippen.

De woorden van de docent klonken ietwat hard, vond Theneras dan, maar ze waren voor de volle honderd procent waar. Dat wist de jongen zelf ook wel. Hij knikte er langzaam om en ademde eventjes uit door zijn neus. 'Good, good. En dat weet ik maar... i dunno wilde het toch even zeggen?' Hierna glimlachte hijzelf zachtjes naar Iro terug. De blond harige begon hierna weer te spreken, al was het laatste murmelend geweest. Hij luisterde naar het antwoord van de dark magic docent, over hoe hij hem snapte en hoe hij zich voelde. Zachtjes knikte Theneras een paar keer. 'Heh, Ja. Ja, dat gevoel ken ik zeker..., zoals je weet, niet?' sprak hij al glimlachend en licht hoofdschuddend. Half in gedachten verzonken dacht hij na over of hij zou blijven ja of te nee en na wat denkwerk besloot hij dat hij best wel de nacht hier kon blijven. Dit sprak hij dan ook hardop uit. 'Thanks.' Antwoordde Theneras nadat de leerkracht had gesproken. De knuffel van Iro liet hem ontspannen, lieten het kleine gedeelte van zijn brein dat nog aan het piekeren was tot rust komen. Een zacht, goedkeurend geluidje verliet zijn keel terwijl ook hij zijn armen losjes rondom Iro deed. De kus die daarna volgde lieten hem het gevoel ervaren alsof hij een beetje aan het smelten was en weeral alsof er een nest met vlinders in zijn maag openbarstte, waardoor ze er allemaal nu in rond aan het fladderen waren. Vrolijk kuste hij de man terug. Het was een tedere aanraking. Na zich terug getrokken te hebben glimlachte Theneras breeduit. Na nogmaals een zachte maar erg vluchtige kus op de lippen van de andere gedrukt te hebben, puur omdat hij het niet had kunnen laten, liet hij zijn armen rustig van de oudere man afglijden.

Hij wist dat Theneras graag wilde dat Iro het wist en dat vond hij ook helemaal niet erg. 'Het is goed. Niemand zal je daar voor veroordelen.' zei Iro zacht en hij keek Theneras zacht en vriendelijk aan. Theneras bevestigde zijn woorden en hij grinnikte zachtjes. Na diens laatste woorden knuffelde hij hem en met een goed keurend geluidje legde zijn leerling ook diens armen om hem heen en kuste Iro hem en Theneras kuste hem vrolijk terug. Het was een fijn en warm gevoel die door zijn lichaam heen spoelde. Zelfs na die vluchtige kus leek de jongen hem nog onder stroom te krijgen staan. 'Je zet me elke keer weer onder stroom.' grinnikte Iro en hij krabbelde zich even op zijn hoofd na die woorden.

De woorden van Iro dat het goed was en dat niemand hem er op zou veroordelen lieten hem vrolijk glimlachen en hij knikte even. ‘Dat is goed om te horen. Thanks.’ Na nog wat gesproken te hebben knuffelde Iro hem waarna Theneras zijn armen rondom de man legde. Van de kus die volgde genoot hij oprecht en hij kuste de man dan ook vrolijk terug. Nadien kon hij het niet laten om nog een vluchtige kus op de lippen van de ander te drukken. Hierna gleden zijn armen van de roodharige docent af. Kort likte Theneras zijn lippen en keek op bij het horen van de woorden van Iro. ‘Weetje hoe dat komt?’ fluisterde hij vrij zwoel. ‘Heel stiekem ben ik een heb ik magie met elektriciteit en ik geef je gewoon elke keer elektrische schokken because i know you enjoy them~’ Hij keek zo serieus mogelijk maar lachte hierna toch wat kort en geluidloos, het was dan ook een soort harde en snelle uitademing. Hij grijnsde nog even half plagend en schudde toen kort met zijn hoofd. ‘Nu met alle gekheid op een stokje.’ Zei hij daarna weer wat serieuzer en hij kuste de ander zijn neus. ‘Ik snap precies wat je bedoeld, Iro.’ Met zijn vingers ging hij wat door de rode lokken van de ander en glimlachte teder. ‘I have felt it and sometimes still feel it, too.‘ Zijn vingers liet hij langzaam uit Iro zijn haar glijden om ze daarna te laten rusten op zijn eigen benen. Hij zuchtte zachtjes en glimlachte zacht naar de oudere man. ‘Ik voel verschrikkelijk veel verschillende ... gevoelens?’ Zachtjes knabbelde hij kort op zijn onderlip, denkend of er een betere verwoording voor was. Hij kon er zo snel niet opkomen en verwachtte wel dat Iro hem zou snappen. ‘Maar de vlinders en de elektriciteit hebben wel de overhand hoor.’ Gaf hij glimlachend en knikkend toe om hierna weer ietsjes dichter tegen de man aan te gaan leunen.

Ah ja, dat zou een geheel nieuwe soort van magie zijn? Heel even was Iro beet genomen door de serieuze woorden van Theneras, maar al snel klonk een zachte lach en hij snapte dat het een grapje was geweest. 'Hm, ik vroeg me al af. waar die magie vandaan zou moeten komen, maar het zou wel een te gekke ontdekking zijn geweest als je het echt had gekunnen.' zei Iro half plagend en grijnsde speels. Het voelde best vreemd, maar ook weer leuk dat ze elkaar zo beet konden nemen. Dit durfde Iro nog niet met Ronodan te doen, aangezien hij nog niet helemaal eruit was hoe hij de LM op zulke dingen zou kunnen pakken en hoe de ander dan reageren zou? De volgende woorden liet Iro gaan en hij luisterde er naar en schudden kort zijn hoofd. 'Liefde is een vreemd iets. Sommige kunnen niets eten en hebben pas laat door dat ze van iemand houden. Andere voelen zich vreemd zoals jij nu meemaakt, maar er zijn er ook die alles te gelijk hebben.' vertelde hij en legde zijn voorhoofd zachtjes tegen die van Theneras aan. Het was niet geheel gemakkelijk, maar toch lukte het hem om het even vol te houden voor Iro zich weer terug trok na een korte kus gegeven te hebben.

De woorden van Iro lieten hem nog harder lachen om dan ook te knikken. 'Heh. Got ya~' grinnikte hij vrolijk. Het was prachtig dat ze elkaar zo af en toe lekker konden plagen. Het speelse gedrag voelde natuurlijk en meer dan goed aan. 'En mocht ik ooit zo iets kunnen of er achter komen of noem maar op, ben jij de eerste die het zal weten.' sprak hij met een knipoog om dan breeduit te grijnzen. Hierna werd de jongen weer wat serieuzer; wat hij dan ook via zijn woorden liet merken. Theneras luisterde naar de woorden van Iro en knikte een aantal keren. Hij stopte met knikken op het moment dat Iro zijn boorhoofd tegen die van hem aanlegde, om een pijnlijke kopstoot te voorkomen. De korte kus die Iro hem gaf liet de jongen teder glimlachen waarna hij de oudere man kort en zacht terug kuste. 'Hmm-mmh, liefde is zeker vreemd. Dat ik niet kon eten had ik in het begin heel erg, al kwam dat vooral door de zenuwen en de spanning dan door andere emoties. En nu voelt het vreemd ja, maar wel goed vreemd. Soms ook heel verwarrend en nieuw en alles...  But I really enjoy the feeling, actually. En ik heb, wat jij omschrijft in ieder geval, dus in etappes lijkt, in fases of zo? I don't know.  ' sprak hij terug in antwoord met een glimlach op zijn lippen. Hierna haalde de jongen kort zijn schouders op om zich daarna wat uit te rekken. Zijn nek maakte een zacht krakend geluidje terwijl hij dit deed. De positie waarin hij had gelegen was, voor lange tijden achtereen, niet echt een goede geweest voor zijn nek. Niet dat het hem wat uitmaakte want koppig en lichtelijk eigenwijs als hij soms was, ging hij gewoon terug zo liggen. Hij haakte dus toen zijn enkel half om die van Iro heen en legde zijn hoofd op diens borst. Tevreden ademde hij uit, luisterde nog even naar Iro zijn hartslag en verlegde zijn hoofd toen iets zodat hij de ander aan zou kunnen kijken.

Theneras had hem dus echt beet genomen!? Iro moest grijnzen en schudden even zijn hoofd. 'Ondeugt! Maar het is al goed. Laat het maar weten als je zoiets vind of uitvind.' zei hij kwazie nep streng en lachte later zachtjes. Het was best fijn om zo te liggen,maar er klopte iets niet? Iro kon er zijn vinger nog niet op leggen, maar hij zou het uit vinden. Op de woorden van zijn leerling kon hij enkel even een begrijpend geluidje op maken. Liefde kwam in vele vormen voor, al was het goede vriendschap tot broederschap en of zeker heel belangrijk de liefde tussen twee mensen! Iro voelde hoe Theneras zich uitrekte, het was grappig om te zien. Zijn maag knorde zachtjes en met Theneras bovenop zich liggend zou deze dat vast goed kunnen voelen?

(Wegens slechte wifi, gebruik ik tijdelijk mijn mobiel internet. Vandaar dat enkel het account van Master Iro on line zijn zal. Ik hoop snel weer op de andere topic's kunnen reageren.)

De nep strenge woorden van Iro lieten Theneras alleen nog maar meer grijnzen. ‘Afgesproken.’ Grinnikte hij zachtjes terwijl hij eventjes knikte. Hierna had de jongen zich even uitgerekt en zijn nek kort laten kraken. Dat voelde al weer wat beter en dus ging hij terug liggen zoals eerder; al haakte hij nu zijn enkel half om die van Iro heen. Hij lag weer lekker comfortabel maar hoorde en voelde al snel de ander zijn maag knorren. Hierdoor ging Theneras weer recht zitten en glimlachte zacht. Het lichamelijk contact met de man ging hierdoor verloren. Iets wat voelde als een gemis doordat het heerlijk en warm geweest was. ‘Zo te merken heeft er hier iemand honger?’ Grinnikte hij zachtjes en half plagend. 'Eerlijk gezegd kan er bij mij ook wel iets in.’ Sprak hij hierna al zachtjes knikkend verder. ‘Want op enkel een kruidenkoekje en water komen we de dag niet echt door.’ Met zijn vingers trommelde hij kort en bedachtzaam wat op zijn eigen bovenbenen. ‘Dusss… zullen we wat gaan eten?’ vroeg hij de docent vrolijk en met een tedere glimlach rondom zijn lippen. Hij was niet zeker wat Iro in huis had maar om op te staan en zelf de kasten en koelkast te bekijken en desnoods half te plunderen om iets te maken, daar had hij nu niet echt veel zin in. Natuurlijk zou hij het wel kunnen doen, hij had immers eerder op de dag al in de keuken gestaan en door de kastjes gekeken tijdens het bakken van de koekjes, maar hij wilde liever even wachten op Iro zijn woorden. ‘Wat heb je allemaal in huis?’ vroeg hij zachtjes terwijl hij zich van de bank losmaakte en opstond, zo had Iro ook de ruimte om gemakkelijk van de bank af te komen. ‘En maak jij of maak ik? Of maken we samen iets?’ was hetgeen wat hij de man daarna vroeg. Het maakte Theneras zelf niet echt uit, hij wilde gewoon van deze dag en de tijd samen genieten voor hoeveel hij kon. Natuurlijk hoopte hij met heel zijn hart en ziel dat het niet nog bij alleen deze dag zou blijven. Hij hoopte dat er meer zouden volgen. Hij hield hiervan, van hem en ook van momenten en dagen als deze. Al was het moment dat Iro’s zijn sadistiche kant naar voren gekomen was minder geweest natuurlijk. Al kon dat de rest van de dag en het positieve gevoel niet weg vagen. Integendeel zelfs. Het voelde geheel normaal en vertrouwd aan. Die kleine dingen waren heerlijk en dit alles bij elkaar lieten zijn hele lijf en geest alleen maar meer naar Iro uitreiken en hongeren, niet dat hij zich hierdoor dan liet leiden. Maar hij kon er niet veel aan doen, dit voelde allemaal zo echt aan. Hij genoot ervan en bleef hoopvol voor zover hij dat kon. Zijn eigen maag maakte zich ook hoorbaar en de jongen grinnikte zachtjes. ‘Je bent niet de enige die honger heeft.’ Sprak de jongen zachtjes lachend om daarna zijn vingers door zijn eigen haren te laten glijden

Het was fijn dat ze over dit onderwerp het eens waren. Theneras zou hem op de hoogte houden en Iro's maag rommelde even waardoor Theneras het ook merkte en de jongen plagend grinnikend zei dat er iemand honger had. 'Schuldig!' riep hij vrolijk en stak zijn handen half de lucht in. Hun contact was jammer genoeg hierdoor verloren gegaan, maar ook Iro duwde zich recht en luisterde naar diens woorden. 'Hm, ja daar heb je gelijk in. Zoals je weet heb ik meer koud eten dan warm in huis, maar als je iets warms wilt hebben maak ik het voor je.' zei hij en knipoogde naar de jongeman naast zich en rekte zich even uit waardoor er een stukje van zijn shirt naar boven schoof waardoor zijn buik eventjes bloot kwam te liggen. Daarna stond hij op en keek Theneras nog even aan die ook was op gestaan. Hij mocht de jongen graag, net als Ronodan, maar iets bleef knagen dat dit geen goed idee was om voor een leerling te kiezen. Het kon hem zijn baan kosten, maar het was ook heerlijk om verboden dingen te doen!

De vrolijke 'schuldig' die Iro uitbracht liet Theneras kort lachen. Het klonk nou eenmaal zo leuk, zag er leuk uit en was het zo vrolijk dat het ook aanstekelijk was. Nu was het ook dat het in het nabij zijn van de man hem goed deed en hem vrolijk maakte. Dus daar kon het ook heel goed aan liggen, dat dat het effect versterkte. Het maakte ook niet uit, het ging erom dat het iets was waardoor Theneras zachtjes kon lachen. Kort schudde hij speels zijn hoofd en lachte harder toen zijn eigen maag liet horen dat die ook wel hongerig was. 'I too am guilty as charged.' Grinnikte hij zachtjes om dan een hand door zijn licht blonde haar te halen. De jongeman grinnikte zachtjes om de vraag en de knipoog van Iro. Hij wilde net zijn mond open doen om een antwoord te formuleren toen zijn ogen als een stel magneten richting de uitrekkende Iro getrokken werden. Hij staarde daarna, ongegeneerd en heel lichtjes en half grijnzend, naar het stukje bloot liggende stukje huid. Een muis zacht maar tevreden geluidje vormde zich in zijn keel, hij genoot van het uitzicht voor zo lang het duurde. Nadat Iro was opgestaan bedacht hij zich dat hij nog geen antwoord op zijn vraag had gegeven. Theneras schraapte zijn keel eventjes en glimlachte quasi schuldig. 'Sorry, afgeleid.' sprak hij grijnzend en gespeeld onschuldig voordat hij dan eindelijk een antwoord gaf op Iro zijn eerder gestelde vraag. 'Koud eten is goed, ik ben zoals je weet geen moeilijke eter en je hoeft voor mij geen eten te warmen of warm te koken. Behalve als jij je wilt uitsloven natuurlijk en mij wilt laten zien wat voor een keuken prins je wel niet bent?' Eindigde hij zijn antwoord op een half speelse vraag om dan, ook nog speels kijken en grijnzend, kort op zijn lip te bijten.

De maag van Theneras liet zich ook horen en Iro moest even vrolijk lachen. De jongen bekende dat ook hij honger scheen te hebben. 'Yeah i heard it.' zei Iro en hij grijnsde even zacht, maar knikte op de woorden van zijn leerling. Hij was niet echt een culinair type en graag koken deed Iro ook niet echt. 'Neh, ik ben niet zo voor de potten en pannen en ik ben wel blij dat jij geen moeilijke eter bent. Enkel een gebakken eitje is ook wel lekker.' grinnikte Iro en hij liep richting de keuken.

(Flut!)

Dat de jongen zijn maag knorde was goed hoorbaar geweest. Iets wat hij en Iro beide beaamde.  Theneras zijn volgende woorden lieten de oudere man grinnikend antwoorden. Hij vertelde dat hij niet zo van de potten en pannen was en dat een gebakken eitje ook lekker was.  Theneras volgde Iro naar de keuken en maakte al knikkend een instemmend geluidje. 'Mhm. Ik ben blij dat jij blij bent dat ik geen moeilijke eter ben' Grinnikte hij zachtjes 'En precies,  koken moet je inderdaad liggen enzo. En een gebakken eitje is zeker lekker. stemde de jongen in. Eenmaal in de keuken leunde de blond harige jongen tegen één van de krukken aan,  ellebogen en onderarmen rustend op het zitvlak.  Dit alles voelde meer dan goed aan. Deze dag voelde goed,  normaal en alsof de dag uit de toekomst geplukt was. Het voelde eigenlijk al als echt aan, al was dat natuurlijk niet helemaal zo. Maar dat zijn hersenen dat wisten betekende nog niet dat zijn hart het daar mee eens was en het gevoel minder of anders werd. Dat Iro ook nog verliefd was op Ronodan speelde natuurlijk nog wel in zijn achterhoofd maar de jongen was nagenoeg erg hoopvol. Want dit alles voelde zo juist. Voor hem dan althans. Kort keek de jongen even naar zijn eigen voeten,  overkomen door een vlaag van onrust en onzekerheid. Theneras beet daardoor kort op zijn lip en schudde licht zijn hoofd voor hij opkeek. Zelfs als Iro in de eerste instantie voor de LM zou gaan zou de jongen niet snel opgegeven of stoppen met ervoor vechten, voor een hun. Iro had zelf gezegd dat hij niet snel moest opgeven en dat was hij dan ook niet van plan. Natuurlijk wilde hij de ander gelukkig zien dat was het belangrijkste, in zijn ogen, en hij zou ook afdruipen als werkelijk bleek dat die twee goed voor elkaar waren. Zo slim was hij wel, niet dat het zou gaan met veel overtuiging of vrolijkheid maar als het echt moest zou hij het wel doen. Hij zuchtte zachtjes. Mocht hijzelf degene zijn die aan de kant van het slechte nieuws kwam te staan, wist hij niet zeker hoe hij zou reageren.  Hoe zijn emoties zouden reageren. Maar daar ging hij nu niet van uit en wilde hij nog helemaal niet over nadenken. Het figuurlijke vuur en de niet levensechte vlinders waren nog altijd aanwezig. Met een haast tedere glimlach keek hij kort naar de roodharige dark magic docent om dan zijn licht blauwe ogen door de keuken te laten gaan. 'Staan de boter en de eieren hier nog van eerder? ' vroeg hij doelend op hun bak kunsten van eerder waar die twee ingrediënten nodig waren geweest. 'Of waren ze al opgeruimd?'

De keuken was gelukkig geen rommeltje geworden. Er stonden nog wel wat ingrediënten, maar verder was alles nog schoon. Iro had gedacht dat er juist een hoop geklieder zou worden?! Maar dat was gelukkig uit gebleven. Goed er lag wel nog wat bloem op tafel, maar dat was zo weg geveegd met een vochtige spons. Theneras stemde in met zijn eerdere woorden en Iro glimlachte zacht. Het was wel zo gemakkelijk als iemand die bij of met je mee at geen lastige eter zou zijn. Iro wist nog niet of Ronodan een gemakkelijke of moeilijke eter was? Maar daar zou hij snel genoeg achter komen. Hijzelf hield liever van gemakkelijke en snelle kost, maar voorlopig hield hij het bij een eitje dat lekker warm op een snee brood of op een broodje kwam te liggen. Zijn blik ging uit naar Theneras toen hij wat vroeg. Eerder was hij gebukt om een kleine koekenpan te pakken en had die nog in zijn hand toen hij zijn leerling aan keek. 'Er staan nog wat ingrediënten. Kijk maar even of beide er nog staan dan ruim ik eerst de bemeelde tafel even af.' zei Iro met een zachte glimlach en zetten de koekenpan op het fornuis voor hij naar de wasbak toe liep en een spons nat maakte door de kraan even aan te zetten en de spons onder de straal water te houden, voor hij naar de tafel toe liep en die schoon begon te boenen.

De roodharige man was gaan bukken om een koekenpan te pakken. Bij de woorden van Theneras had hij opgekeken en Theneras knikte bij zijn woorden. 'Dat zal ik doen.' antwoordde hij met een zachte glimlach op zijn lippen. Hierna duwde hij zichzelf weg van de kruk en keek kort rond de keuken rond. De eieren stonden er nog maar de boter was zo te zien al opgeruimd en dus liep de jongen richting de koelkast om deze daarna open te trekken. Zijn lichtblauwe ogen gingen door de koelkast en langs de verschillende eet en drinkwaren om te landden op de boter. Met een tevreden glimlach pakte hij de boter eruit om deze naast de eieren te zetten. Nu hij toch bezig was met wat spullen pakken en helpen, kon hij net zo goed doorgaan. Dat was wel zo prettig en eerlijk om te doen. Hij meende zich te herinneren de borden hebben zien staan en hurkte bij een van de kastjes neer. De eerste die hij opentrok was niet het kastje wat hij moest hebben. Het kastje daarnaast was wel de goede en daaruit pakte hij dan ook twee borden. Het enige wat ze nog moesten hebben was bestek, maar dat had nog niet zo een grote haast, en brood. Van het brood wist de jongen niet waar het lag en hij keek kort de keuken door voordat hij zich iets tegen een keukenblad leunde. Met een kleine glimlach keek hij naar hoe Iro de tafel schoon boende. ‘Waar heb je het brood liggen?’ vroeg Theneras hem. Een gebakken ei was lekker met of zonder een snee brood, al was het wel zo dat het met brood vaak iets meer vulde, al was het natuurlijk ook een kwestie van wat je lekker vond natuurlijk. Hierna liep hij dan toch maar richting de besteklade te lopen. Hij kon het net zo goed toch nu pakken, dan lag alles maar alvast klaar. Het bestek voor hun beide legde de jongen op de borden. Hierna draaide hij zich weer om naar Iro en glimlachte kort maar warm naar de man. 'En kan ik je nog ergens mee helpen of iets?' Vroeg hij half schouderophalend en zacht glimlachend aan de ander.

Theneras stemde in met wat Iro hem eerder zei te doen en dat was fijn. Hij zelf boende het overtollige meel en de nog restanten van de andere ingrediënten bij elkaar en later in twee keer op zijn hand en gooide die in een groen bakje die hij later weer naar de kassen brengen zou naar de compost hoop te gooien. Daarna veegde hij er nog met een keuken papier na om het weinige water dat er op lag door de spons eraf te halen. Toen hij klaar was vroeg Theneras waar hij het brood had liggen. Iro spoelde de spons nog even uit en trok niet veel later een hoge keuken kastje los waar het brood lag. 'Die heb ik altijd hier liggen.' zei hij en pakte een handdoek die Iro aan een haakje aan de muur had hangen om zijn handen af te drogen. Die hing hij later weer op en dacht even na. 'Hm, in het kastje ernaast staat wat zoet brood beleg, ik pak de vleeswaren en kaas wel.' zei Iro en hij deed een paar stappen richting de koelkast en trok deze open om daar de laatste spullen eruit te halen net als een kan melk die Iro later op tafel zetten voor hij ging zitten en Theneras met een zachte glimlach aan keek.

Hij had de oudere man gevraagd waar het brood lag, en het antwoord volgde al snel. Iro spoelde de spons uit om daarna een hoog keukenkastje open en lichte toe dat hij het altijd daar had liggen. Theneras knikte een paar keer en glimlachte warm naar de man die nu zijn handen aan het afdrogen was. De vlinders in zijn maag hadden het maar druk met fladderen. De warme, tedere glimlach vervormde naar een vrolijke bij het horen dat er ook zoet beleg was. Zoetigheid en suiker lustten de jongen zeer graag dus het klonk hem als muziek in de oren. ‘Thanks. En ik zal het zoete beleg pakken.’ Sprak hij vrolijk glimlachend en knikkend. Hij reikte met een hand naar het kastje waar het brood in lag, maar zoals verwacht kon hij er net niet bij. Hierdoor moest hij op zijn tenen staan en werd zijn shirt ietsjes omhoog getrokken. Maar het brood had hij nu wel goed te pakken. De jongen maakte een geluidje wat je wel als triomfantelijk kon omschrijven. Hij dacht hierna even na. Hoe noemde ze het ook alweer als je net te klein was om er niet bij te kunnen? Hij had mensen wel eens horen zeggen dat ze dan niet genoeg schoppen onder hun kont hadden gekregen. figuurlijke schoppen natuurlijk. Of ja in de meeste gevallen dan. ‘Weetje, Ik denk dat ik weet waarom ik iets kleiner ben en niet heel gemakkelijk bij de hogere kastjes van je keuken kom.’ Begon de jongen, zachtjes grinnikend en grijnzend, terwijl hij met lichte moeite en een gefrustreerde uitademing het andere kastje opentrok. Het scheelde net die aantal centimeter die Iro wel had. Theneras had ook een krukje kunnen pakken of een van de stoelen maar hij vond het wel goed zo. Hij kon er net aan bij en dat was goed genoeg. ‘Ik ben gewoon niet stout genoeg geweest, heb te weinig straf gehad.’ De littekens op zijn rug, die nu onder de stof van zijn short verstopt waren, vertelde een ander verhaal maar dat kon de jongen niet veel uitmaken. Daar draaide het nu niet echt om en daar dacht hij nu dan ook niet echt over na. Het was dan ook niet waar hij nu op doelde. Zijn lichaam was net zo curieus als zijn brein dat was. De nieuwsgierigheid kroop letterlijk door zijn hele lijf. Hij pakte het zoete beleg, al zachtjes mopperend en hopend dat hij niet iets zou laten vallen. Gelukkig gebeurde dat niet en daarna draaide hij zich met een speelse grijns naar de tafel toe, zette het beleg neer en ging ook aan de tafel zitten, en met een zachte en toch geamuseerde twinkeling in zijn licht blauwe ogen.‘Denk je dat ik dat nog kan inhalen?’ vroeg hij suggestief en verleidelijk maar op licht sensuele toon, zachtjes op zijn lip bijtend om daarna breeduit maar speels grijnzend een broodje te pakken. ‘En zo ja, hoor ik graag. Ik sta open voor suggesties~’ Sprak hij zachtjes en met zwoele ondertoon om dan wat jam op zijn brood te smeren. Hij was Iro ongegeneerd aan het plagen. Hij meende de woorden zeer zeker wel, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Hierna maakte hij zijn mes schoon met zijn vingers om die daarna van de jam te ontdoen door zijn vingers af te likken. Theneras keek Iro kort speels aan, glimlachte zachtjes en vouwde zijn boterham daarna dubbel. Zo was het makkelijker eten want bij een simpele boterham met jam was afhappen net zo makkelijk, als het al niet makkelijker was, dan het snijden en met mes en vork eten, vond hij persoonlijk dan.

Hij genoot van het worstelende aan blik van Theneras om bij het brood en het zoete beleg te komen. Diens shirt schoof de tweede keer net iets hoger op. 'Ah, en ik maar denken wat heeft deze jongen toch uit gevreten? ' zei Iro nep serieus een legde zijn handen over elkaar en legde zijn kin dat boven op. Met die houding ging ook een serieuze blik gepaard, maar die verdween al snel toen zijn leerling zich speels grijnzend naar de tafel kwam gelopen. Iro hoorde zijn plagerijtjes wel een kon enkel even hem soms aankijken. Zelf pakte Iro een snee brood en deed daar twee plakken ham op. 'Er zijn manieren, waaronder de rekbank.' klonk het licht onheilspellend. Maar daar kickte hij op. 'Daar leggen ze je op vast met handen en voeten en dan is het simpel draaien aan het wiel en word je van zelf wel langer.' het was eruit voor Iro er erg in had, maar hij kon er zelf wel om lachen en grinnikte zachtjes terwijl Iro zijn boterham op at.

De serieuze toon en blik van Iro liet Theneras geamuseerd kijken waarna hij met een speelse grijns naar hem en de tafel toe liep. Een zachte grinnik bij het aanblik van hoe de man zijn serieuze blik wegsmolt kon hij niet onderdrukken. Onderwijl ze hun broodjes klaarmaakten, praatte Theneras al licht plagend verder. Hij hoorde het licht onheilspellende antwoord van de man en de blond harige jongen keek hem aan met kleine, geamuseerde pret lichtjes in zijn licht blauwe ogen en een zachte grijns op zijn lippen. 'Oh?' bracht hij op zachte toon uit. 'Mhm' bracht bij bedachtzaam uit waarna hij zijn broodje opat. 'Op een rek bank liggen, vastzitten, is voor niet al te lange tijd, niet erg. Maar het echte uitrekken? Nee, denk niet dat mijn ledematen daar heel blij mee zullen zijn.' lachte hij zachtjes naar de man. 'Die van jou?' vroeg hij de oudere man zachtjes. 'Niet dat jij het nodig hebt om langer te worden, hm?' grijnsde hij Iro plagend toe. Hij had hier plezier in en dat was te merken aan hoe zijn ogen aan het sprankelen waren met plagende pret lichtjes. ‘Nou verdorie, dan moet ik het er maar mee doen dat ik forever 1.80 blijf.’ Hij zuchtte gespeeld en dramatisch. ‘Ach, jouw keuken is eigenlijk precies goed. Ik kan er namelijk net aan bij als ik op mijn tenen sta en mezelf helemaal uitrek.’ Speels grijnsde hij even om dan aan zijn tweede broodje te beginnen.

Iro moest even zacht lachen om Theneras zijn woorden. Het was best grappig, maar ook weer waar. De rekbank was een pijnlijk iets, maar soms ook wel handig bij een knel zittende spier of gewoon voor de fun. 'Daar heb je gelijk in, maar er zijn ook leuke dingen daar aan en handig. Voor wie last van zijn rug heeft bijvoorbeeld. Die worden daarmee dan weer geholpen. Maar het kan ook gewoon leuk zijn voor de fun. Natuurlijk gaan ze maar zo ver als dat hij het aan kunt. Vroeger werd het echt als marteltuig benut en maakte het de beul niet uit of hij wat spieren of pezen kapot trekken zou.' zei Iro en hij smeerde zelf ook een broodje en begon daarvan te eten. SM kon heel leuk zijn, maar je had wel afspraken nodig, anders kon het verkeerd aflopen natuurlijk. Iro was er een fan van, maar wanneer hij in een sadistische bui was kon het tot de dood een gevolg hebben voor zijn slachtoffers en zag Iro niet wanneer hij stoppen moest.

Al kauwend op zijn tweede boterham glimlachte hij zacht om de lach van Iro. Het was misschien raar (of misschien was het helemaal niet raar) maar dat was iets waar de jongeman helemaal niet snel genoeg van had. Hij zou er uren naar kunnen luisteren, zo ook gewoon als de man praatte. Zijn stem geluid klonk hem gewoon zeer aangenaam in de oren. Hij stopte net het laatste stukje van zijn boterham in zijn mond toen Iro begon te praten en Theneras luisterde aandachtig en met een licht geamuseerde blik, al was daaronder ook wel iets serieus te zien. Met het laatste stukje brood doorgeslikt knikte hij voor hij antwoord gaf. ‘Mh-hm. Dat het ook wel gebruikt werd bij rugproblemen wist ik niet.’ Gaf hij eerlijk toe. Weer wat geleerd. Hij wist wel wat een rek bank was, mede door zijn Suasama verleden en stiekem ook wel omdat hij een keer een boek over het… onderwerp had open geslagen. Dat was niet gemakkelijk te vinden, en mee nemen kon natuurlijk al helemaal niet, maar zijn nieuwsgierige aard had hem doen kijken...., om het grote, stoffige boek daarna weer snel terug te stoppen in de kast en daarna licht blozend terug te lopen naar een meer publiekelijk acceptabel boek over magie gebruik en what not. Toch wel wat nerveus dat iemand het zou zien, ook al waren de boeken goed en veilig weg gestouwd zodat je ze bijna niet zag, maar hij stond wel met zo een boek in zijn handen. En zin om het uit te leggen als het iemand zou opvallen, nee dat had hij niet. "jaa, ik doe een werkstuk over... marteltuigen.. en al hun werkingen.." umh nee, hij wist haast zeker dat niemand hem zou geloven. Ze hadden er niet eens les in. Ergens snapte hij ook niet waarom de boeken nog in de bibliotheek lagen. Waren ze gewoon vergeten mettertijd of waren er zo en nu mensen, leerlingen zoals hijzelf, die hun nieuwsgierigheid niet konden bedwingen? ‘Voor de fun is het inderdaad beter als je niet te ver gaat en goede regels hebt en veiligheidsmaatregelen enzo, niet? Een beetje zoals onze zwart en wit code?’ Ging hij half vragend verder. ‘En een beul is inderdaad haast niet te stoppen nee, of ja, natuurlijk is hij of zij wel te stoppen maar het is een… baan. Een nare, verschrikkelijke rot baan maar een “baan” en daarvoor wil je betaald krijgen. En het boeit zo een persoon echt niet hoeveel stukken huid, pezen, spieren en of botten er gemold worden.’ Beaamde hij, licht rillend door afschuw. Beulen en martelaars die het deden uit opdracht waren nu niet zijn favoriete soort mensen, helemaal niet zelfs. De grote kerels die zijn rug hadden toegetakeld kon je geen “officiële” beul noemen maar ze kwamen er eng dicht bij in de buurt. Zichzelf zag hij niet als martelaar of beul, hij maakte het zo dat de dood altijd snel kwam en zo pijnlijk mogelijk. Op een enkele uitzondering na dan. Er waren maar een paar moorden geweest waarvan hij kon zeggen dat hij het einde expres lang had laten duren en dat hij vol extase had gekeken hoe het leven uit zijn slachtoffer sijpelde. En Iro… Iro mocht dan, als hij in een bepaalde bui was, een soort martelaar zijn, een sadist wie er van genoot andere pijn te doen, toch bestempelde de jongen hem niet zoals een beul of de mannen die hem getekend hadden. De roodharige man voor hem kon er namelijk niet heel veel aan doen, voor zover Theneras wist dan. Dus nee, hij gaf hem niet de schuld en nam het hem niet echt kwalijk als hij omsloeg. Want vaker wel dan niet zag hij de docent in een positief licht. Iemand die aardig was, geduldig, streng maar rechtvaardig met mooie geverfde rode lokken en met meestal blauwe ogen. Hij zag de persoon wiens aangezicht zijn hart sneller deed slaan en van wie hij vlinders in zijn maag kreeg. Gaf hem het gevoel dat hij wel kon smelten en in een hoopje, meer plasje eigenlijk, een soort menselijke vloeistof kon veranderen. De gedachte daaraan, aan hem en de extra krachtige gevoelens die het opriep liet hem teder, een beetje dromerig zelf, glimlachen om dan voor zichzelf een mok melk in te schenken. De jongen met de blonde haren hield de kan op en keek de dark magic docent aan, expressie vrij leesbaar en zonder masker voor zijn licht blauwe ogen. ‘Jij ook?’ vroeg hij om dan half te wenken naar de nog lege mok.