Savador bleef Deshas een lange tijd met een blik vol ongeloof aanstaren toen hij hoorde dat hij het goud maar beter kon laten liggen. Zijn mondhoeken krulden even later om tot een brede grijns. 'Nee, ik denk dat ik deze munten toch maar liever in mijn portefeuille schuif,' wuifde hij zijn waarschuwing onverschillig weg terwijl hij liefdevol op de zak goud klopte. Hij onderdrukte een zachte proest toen Deshas over regels begon die over Lirrel golden. 'Over belachelijke regels gesproken. Ik neem wat goud mee en ik zorg ervoor dat ik me nooit meer opnieuw hierbinnen waag. Wat kan die snol me aandoen als ik me er per ongeluk niet aan houd? Als ze toch niets om alle kostbaarheden hier geeft, wil ik wel zo vrij zijn om het van haar af te helpen.' Savadors grijns verzwakte wat toen hij een stem hoorde. Even dacht hij dat Lirrel weer van haar voetstuk gekropen was, maar de stem was mannelijker. Hij nam de jongen kort in zich op toen hij begon te spreken. Waarschijnlijk ook één van het standbeeldenras. Maar hij kreeg al wat meer respect voor hem toen hij bekendmaakte dat het een zoon van Deshas was. 'Als jij naar de raad van die jongen luistert, Deshas, dan ga ik vast naar buiten om mijn paard van nieuw bagage te voorzien,' zei Savador glimlachend, doelend op de zak goud. De munten onder de zolen van zijn laarzen verschoven toen hij van het kleine bergje stapte. Halverwege de grot bleef hij staan. 'O, dat was waar ook. Ik moest iets van waarde achterlaten, is het niet?' vroeg hij meer aan zichzelf. Met een grijns van oor tot oor schoof Savador het lint dat zijn haar in een staart hield uit en liet het achteloos op de grond ergens tussen de muntstukken vallen. 'Alsjeblieft, Lirrel.' Hij lachte luid terwijl hij eigenwijs met de zak over zijn schouder al richting de uitgang van de grot liep.

Deshas zuchtte diep toen Savador van plan was de grot te verlaten. ''Hij is gek'' hoorde Deshas Arany naast zich zacht fluisteren. Ineens schoten er bij Savadors enkels gouden skelet handen en armen uit de grond die naar zijn broek grepen en zich om zijn enkels klemde. Ze trokken hem tegen de grond aan zodat nog meer skelet handen hem grepen. Ze sleepte hem voorzichtig mee naar het kleine meertje. Arany wou ingrijpen maar Deshas greep de knul bij zijn pols. ''Hij moet deze les zelf leren. Maar laat het niet te ver komen'' zei hij zacht. Arany keek Deshas even bewegingloos aan maar zette toen een stap terug. Deshas wende met een verbeten blik zijn gezicht af toen de handen hem al halverwege in het water gesleept hadden. Hij wou dit Savador niet aandoen. Als hij hierna nog niet wou begrijpen hoe deze wereld in elkaar zat, dan was Savador misschien toch niet zo'n goede keuze geweest als opvolger. Hoe kon je over een rijk heersen dat je niet wilde kennen? Op momenten als dit vervloekt Deshas in gedacht Delahin. Delahin had hem veel te vroeg al bevorderd en zelf afstand gedaan. Dat bleek maar weer nu hij gefaald was als leraar tegenover Savador. ''STOP!'' galmde het plots weer door de grot. De handen hielden Savador nog steeds stevig vast maar trokken hem niet verder het meertje in. Deshas keek met een ruk naar de sokkel van Lirrel, maar die was leeg. In plaats daarvan stond ze in de grot opening. Zowel haar negen staarten als haar gouden lokken haar sloegen woest alsof het slangen waren of alsof er een sterke wind over haar heen blies. Heel de grot schudde en trilde en al het goud rinkelde. ''Het menselijk ras is zó voorspelbaar. Zó zielig. En zó zwak'' zei ze met een stem waar de minachting en verachting vanaf droop en die door alles heen zou kunnen snijden. Ze bleef vlak voor de neus van Savador staan. Haar ogen leken vuur te schieten. ''Wat een zwakke vertoning'' zei ze hoofdschuddend terwijl ze zo op Savador neerkeek. Haar blik ging even naar Deshas. ''Ik had gehoopt dat je met iets beters aan zou komen Deshas. Maar het kan ook aan de leraar liggen waardoor de opvolger zo zwak is'' zei ze hatelijk. Deshas boog beschaamd zijn hoofd. Hij verweet het zichzelf.

Met zijn hoofd rechtop en zijn borst wat vooruit beende Savador nog nalachend en fier de grot al bijna uit, tot hij haast struikelde toen hij plotseling om zijn enkels gegrepen werd en iets aan zijn broek voelde rukken. Hij schrok zich wezenloos toen hij naar beneden keek, maar probeerde ondanks dat hij stevig was vastgegrepen enigzins de gouden skelettenhanden te verbrijzelen onder zijn voetzolen. Het haalde niet veel uit, want de knokige handen slaagden erin hem onderuit te halen, waardoor hij plat op zijn rug viel. Savador draaide zich op zijn buik toen hij merkte dat hij werd weggesleept, en klauwde met zijn vingers over de grond om een verwoede poging te wagen zichzelf tegen te houden. Zijn goudzak bleef daarbij eenzaam achter. 'Deshas!' riep hij zijn vriend wanhopig toe. Deshas deed niets, zei geen woord, keek alleen zwijgend toe. Hij kon het nauwelijks geloven. Ze waren toch vrienden? De ongeloof was duidelijk in zijn gouden ogen af te lezen. Savador vloekte in het Shadraans terwijl hij naar het kleinere zwaard aan zijn dij tastte. Hij plantte het lemmet in de bodemgrond en hield zich met twee handen stevig aan het heft vast, maar als resultaat gaf het alleen een diepe kras in de bodem. De munten gleden stralend aan hem voorbij, alsof ze hem dit lot gunden. 'Verdomme! DESHAS!' Het kleinere zwaard bleef uiteindelijk in de bodem steken en liet hem, net als de zak goud, ook achter. Savador barstte uit in een oorverdovend geschreeuw alsof duizenden messen hem staken toen hij eerst met zijn voeten, daarna met zijn benen en ten slotte met heel zijn onderlichaam de natte kilte van zijn grootste angst aanvaarde. Zijn vingers groeven zich zo ver dat kon in aan de oever van het meertje in de hoop zijn bovenlichaam nog wel droog te houden. Terwijl hij al zijn kracht en moeite moest inzetten om zich boven water te houden, stroomden de munstukken rinkelend langs hem heen. Het maakte hem gek. Toen, als met een klap, stopten de handen en leek alles plotseling voorbij te zijn. In een ruk draaide Savador zijn hoofd richting de grotopening. Hij hield zich zwijgend toen Lirrel verachtelijke woorden sprak, maar knarsetandde woedend. Hij staarde met een ziedende blik naar haar op toen ze vlak voor hem kwam staan. Hoe durfde ze zo over hem te spreken! 'Je weet niet wat je zegt, mens. Je weet niet waarover je het hebt!' siste hij haar hatelijk toe. 'Wie is hier nu zwak? Help me liever hieruit dan dat je me verder de grond instampt!' Hij ramde woedend met een vuist op de wateroppervlakte, waardoor hij zijn eigen gezicht bespatte. Savador onderdrukte een zacht gejammer om van zijn angst te bekomen, en richtte zich later met een net zo ziedende uitdrukking als voorheen naar Lirrel op. 'Als ik later de macht heb hier, zul je wensen dat je dat nooit gezegd had! Je zou jezelf liever de dood inwensen dan dat je mij als het moment daar is onder ogen komt!' eindigde Savador woedend, van hard naar steeds zachter, tot het niet meer dan een dreigend gefluister was.

Met een gezicht waar een mengeling van ingehouden woede en pijn op te zien waren, wende Deshas zich af van het tafereel. Hij kon dit gewoon niet aanzien. Niet bij Savador. Maar ook al waren ze vrienden als leraar was het nu zijn plicht om niet in te grijpen hoe zwaar het ook was. Toen Deshas hem zo hoorde schreeuwen wou Deshas overeind springen maar Arany hield hem tegen. ''Laat me los'' fluisterde Deshas met een schorre stem. Elke spier in zijn lijf schreeuwde dat hij nú Savador moest helpen. Maar zijn verstand hield hem tegen. Lirrel bleef staan waar ze stond. ''Ik voel er helemaal niks voor om jou te helpen'' zei ze doodnormaal. ''Eerst scheld je me uit, probeer je mijn regels te ondermijnen en dan moet ík je nog gaan helpen?'' vroeg ze. ''Doe je dat ook bij Deshas? Als iets je niet aanstaat doe je het gewoon niet?'' vroeg ze. Ze keek Deshas even aan. ''Logisch dat je zwak bent, als je leraar zo soft is dat hij er niks van zegt'' zei ze beschuldigend tegen Savador maar doelde ermee op Deshas. Schuld weerspiegelde in de ogen van deze laatste. Lirrel keek weer naar Savador. ''Kil air'' zei ze fluweel zacht tegen de skelet handen. Die begonnen verder te slepen. Maar nu sprong Deshas op. ''GEARR'' schreeuwde hij en de handen stopten abrupt. Lirrel keek met een ruk om. ''Hoe durf je. Hierbuiten mag jij misschien Heer der Duisternis zijn maar hierbinnen gelden mijn regels Deshas'' siste ze vervaarlijk. Deshas wist in zijn achterhoofd dat hij zich op gevaarlijk terrein begaf. Maar de woede was sterker. Zijn staart was weer tevoorschijn gekomen en sloeg hard heen en weer. Zijn ogen die felrood waren geworden keken Lirrel strak aan. ''Nee Lirrel. Ik ben nog altijd Heer der Duisternis. DUS IK BEPAAL HIER HOE EN WAT BEGREPEN?'' schreeuwde hij met monsterlijke stem. ''Jij mag dan veel macht hebben, maar je blijft met je poten van Savador af'' siste hij terug. ''Lig dó dul'' zei hij zacht tegen de skelet handen. Die lieten Savador los en verdwenen in de grond. Zonder Lirrel uit het oog te verliezen haastte Deshas zich naar Savador en trok hem overeind, weg bij het water vandaan. ''Vertel ons hoe we bij Daimon komen voor ik je open rijt vanaf je navel tot je keel'' gromde hij. Lirrel bleef hem even onbeweeglijk aanstaren. ''Wat heb je ervoor over?'' vroeg ze kalm. Deshas sloot even zijn ogen om na te denken. ''Een zie telt voor twee toch? Jij verteld ons de weg naar Daimon, en dan laat ik mijn ziel hier achter'' zei hij. Lirrel keek hem even aan. ''De ziel van de Heer der Duisternis'' mompelde ze afwegend. ''Eenmaal...'' begon Deshas met dreigen. ''Al goed. Maar als je binnen 48 uur niet terug bent is je ziel van mij'' zei ze. Deshas stak zijn hand uit. ''Deal'' fluisterde hij. Lirrel greep zin hand beet en merkte hem zodat ze na 48 uur zijn ziel automatisch zou krijgen. ''Arany, laat je vader en zijn opvolger zien waar Daimon zich schuilhoud'' zei ze tegen haar zoon. Ze liep terug naar haar sokkel en veranderde weer in een standbeeld. Arany knikte licht. Hij liep naar een muur die rijk versierd was met gouden slangen. Hij stak zijn hand uit. ''Lig dom trí'' zei hij zacht. De slangen bewogen en een geheime grot deur opende zich. Arany keek om naar Deshas en Savador. ''Als u mij zou willen volgen'' zei hij beleefd met een kleine buiging.

Savador richtte zijn starende blik koppig op de gouden munten rond Lirrels voeten. Hij vond het niet waard om nog langer naar haar op te kijken. Hij vond het al helemaal niet meer waard om hier moeite in te steken. 'Ach, loeder. Je hebt een te lange tijd doorgebracht in deze van de buitenwereld bekeerde grot. De schitteringen van al de kostbaarheden hier hebben je maniakaal en geestelijk geschift gemaakt. Als ik een feeks als jij op deze manier behandel betekent dat nog niet dat ik me zo tegen iedereen opstel. Jij zult de band tussen mij en Deshas nooit begrijpen,' siste Savador op een achteloze toon terug. 'En nu wil ik eruit!' Hij trapte ruw met zijn voeten onder water om zijn woorden kracht bij te zetten. Nog even, en hij was hier degene die doordraaide. Hij greep met beide handen naar Lirrels enkels toen hij na haar bevel plotseling verder het water werd ingesleept door de skelettenhanden. Als hij onder water moest, dan zij ook. Het was echter niet nodig al zijn kracht op te eisen door Lirrel mee te trekken. Deshas was hem uiteindelijk te hulp geschoten door het commando te geven dat ervoor zorgde dat de handen weer stopten en even later weer verdwenen. Savador liet zich geheid door Deshas overeind helpen. Zijn broek en de zoom van zijn uniform en mantel dropen van het water. Zijn kleding plakten aan zijn huid wat een onfijn gevoel gaf. Hij wierp Lirrel door zijn sluike lokken door een hatelijke blik toe, maar bleef roerloos en zwijgend staan terwijl zij en Deshas een deal maakten. In de tussentijd liet hij zijn kleding wat afdruipen. Hij keek Lirrel met een grimmige uitdrukking na tot ze weer in een standbeeld was veranderd, vurig hopend dat hij haar nooit meer hoefde te zien. Behalve als hij dan eindelijk de macht had, dan zou hij haar weleens laten zien hoe 'zwak' hij dan wel niet was. Savador rukte ruw aan zijn kleding om de meeste druppels kwijt te raken. Meer dan veertig jaar studie en ervaring, en hij werd uitgemaakt voor zwakkeling. Daar kon hij niet tegen, en vooral niet als iemand als Lirrel dat hem de kop inramde. Met een nors gezicht volgde hij Arany zwijgend naar een stuk van de muur waar gouden slangen op waren afgebeeld. Savador verdween al door de doorgang, maar bleef halverwege wachten tot iemand anders de leiding weer had overgenomen.

Deshas sloot zwijgend aan bij Arany. Arany liep vooruit terwijl Deshas er maar een beetje achteraan slofte. Hij liep ook een meter achter Savador en niet bepaald met de tred van een energieke krijger vlak voor een gevecht zoals hij zich wel zou moeten voelen. Over het algemeen gave situaties als dit hem ook een enorme kick, maar nu drukte er iets zwaars op zijn schouders. En het zorgde ervoor dat hij ongelofelijk veel piekerde en totaal geen zin en fut meer had. Arany leidde hen langs grote ondergrondse watervallen maar Deshas besteedde er maar weinig aandacht aan. Ook aan zijn afwezige blik, waarmee hij Arany blindelings volgde, was te zien dat zijn gedachten heel ver weg waren. ''Ik hoop dat je me kunt vergeven Savador'' zei hij plotseling. ''Ik ben je behoorlijk tekort geschoten'' vervolgde hij zachtjes zonder hem aan te kijken.

Savador volgde Arany vlak op de voet door de doorgang. Hij zweeg terwijl hij met zekere, ferme passen wat enige afstand van de jongen hield, een nat spoor van de mantel die net niet over de grond sleepte achterlatend. Evenals de zoom van zijn mantel, dropen ook de punten van zijn haren van de nattigheid. Het was dan wel niet goed te zien vanaf de buitenkant, maar van binnen maakte Savador zich meer zorgen over dat hij druipnat was dan wat er net in de grot was gebeurd. Op dat akkefietje van Lirrel na dan, dat mens zou het nog gaan bezuren als hij later met de titel Heer der Duisternis rondliep. Niemand noemde hem zwak zonder eerst zijn kennis en ervaring zelf te evenaren. Hij probeerde zijn gedachten wat aan de kant te zetten toen Arany hen langs ondergrondse watervallen leidde. Onbewust ging Savador helemaal aan de kant van het pad lopen dat het verst van de watervallen verwijderd was. Nog een keer in aanraking komen met water vandaag vermeed hij liever. Hij keek met een ruk over zijn schouder toen hij Deshas opeens tot hem hoorde spreken. Tijdens het lopen bleef hij hem nog een lange tijd zwijgend aanstaren nadat hij was uitgesproken. Daarna duurde het niet lang of er verscheen een zuinige, maar vriendschappelijke glimlach op Savadors bleke gelaat. 'Vergeven voor wat? Lirrels gedrag stoorde me tien keer zoveel dan dat je me in eerste instantie niet te hulp schoot. Maak je er niet druk om, Deshas. Er moet nog heel wat meer inzitten dan dat om een band met me te breken. Zo eenvoudig gaat dat niet,' stelde Savador hem met een iets bredere glimlach gerust. Hij draaide zijn hoofd weer om en liep met dezelfde glimlach verder, zijn pas wat inhoudend om dichter bij Deshas in de buurt te blijven lopen.

Deshas liep met gebogen hoofd, hangende schouders en zijn handen diep in zijn broekzakken verder. ''Dat is niet waar ik op doelde. Het is meer wat Lirrel zei. Ik ben je tekort geschoten als leraar. Als ik je beter getraind had, dan had ze je niet zwak genoemd'' zei hij zacht terwijl hij Savador nog steeds niet aankeek. Arany keek even om toen hij het gesprek oppikte. Zwak zo ik niet zeggen. Ik zou eerder zeggen onwetend. Maar ja, ik denk dat het uw eerste keer is hier in het Rijk, toch Heer Savador? Dan is het ook niet meer dan logisch dat u nog niet zoveel weet over onze gebruiken en gewoonten'' zei Arany kalm. ''En voor iemand als Lirrel die al duizenden jaren leeft, kan dat heel belangrijk zijn'' maakte Deshas de beredenering van Arany zacht af. ''Precies'' zei de jongen terwijl hij weer voor zich uit keek en verder liep.

De glimlach op Savadors gelaat verdween weer toen hij zag dat Deshas er nog niet vrolijker van werd. Hij liep erbij alsof hij in een totale depressie zat. Hij zweeg even nadat Deshas was uitgesproken. 'En wat dan nog?' zei hij toen uiteindelijk met een onverschillig gebaar. 'Het is maar een oude krankzinnige heks die het zegt. Daarbij wed ik erop dat jij me nog het meest traint van alle Legendarische Magicans met opvolgers samen.' Hij schonk Deshas weer een bemoedigende glimlach. Savador richtte zich tot Arany toen hij zich in het gesprek mengde. 'Het is mijn eerste keer hier, ja, maar dat neemt nog niet het feit weg dat ik ook over een stel hersens beschik die nog werken ook, in plaats van dat ik zo onwetend ben als een pasgeboren Novaan. Ik ben een opvolger en te gast hier. Mijn rank is daarom de laagste niet, dus verwacht ik respect en begrip,' antwoordde Savador wat bars op de woorden van de jongen. De geruststelling op zijn gezicht was nu compleet verdwenen, en had plaatsgemaakt voor een harde uitdrukking terwijl hij Arany zwijgend verder langs de watervallen volgde.

''Dan is dat bij mijn moeder ver te zoeken. Maar ik ga ook niet ontkennen dat ze niet een beetje getikt is. Ze leeft al zo lang alleen dat zoiets wel normaal is voor haar. Maar ziet u, mijn moeder is gevaarlijk onder de mensen. Ze heeft zelf voor ballingschap gekozen. Ze heeft niet altijd hier geleefd. Ooit leefde ze ook in Aiolanum. Maar ze kon haar krachten daar niet onder controle houden. Ze werd gek van de drukte en de zonden van de mensen daar. Dingen zoals ijdelheid, hebzucht en lust'' zei hij zacht. Deshas keek even naar Arany en daarna naar Savador. Het lukte hem een kleine glimlach op zijn gezicht te krijgen. Al was het maar een geforceerde. Ze liepen nog een tijdje door. Gang na gang gingen ze door. Over ravijnen en kliffen die allemaal in de grotten waren uitgesleten. Uiteindelijk hield Arany halt. ''Ver der hier kan ik jullie niet brengen. Dit is verboden terrein voor mij. Daimons schuilplaats bevind zich een paar meter verderop. Hij keek even naar Deshas. ''U weet de weg terug?'' vroeg hij. Deshas knikte kalm. Arany glimlachte hem even bemoedigend toe. Maakte daarna voor zowel hem als Savador een korte buiging en veranderde daarna in een gouden adelaar. Hij verliet Savador en Deshas en vloog de duisternis weer in.

'Ze kan me beter wel erkennen als een waardig opvolger als ze me later te vriend wil houden. Ik zal niet lieflijk met haar omgaan als ze me blijft behandelen als een stuk rottend ongedierte,' reageerde Savador nors op Arany's woorden. Hij liet even later een zachte maar spottende lach horen. 'En zij dan?' zei hij argwanend toen Arany hem vertelde dat Lirrel gek werd van de zonden van de mens. 'Wil je me vertellen dat die knolraap van een moeder van jou niets voelt voor die slechte eigenschappen? Dat ze een schoon en zuiver mens van binnen is? Waarom streefde ze dan naar een zoon van de Heer der Duisternis? Beetje vreemd, is het niet.' Savador zweeg verder en volgde Arany kalm door de gangen en over ravijnen en kliffen. Hij kwam tot stilstand toen Arany meldde hier niet verder te kunnen. Hij keek de gouden adelaar waarvan Arany de gedaante had aangenomen na, en keerde zich toen tot Deshas. 'Goed, dat hebben we dan ook weer gehad. Nu nog even snel langs die vent en dan kunnen we weer terug. Ik wil mijn kleding verwisselen,' begon Savador ongeduldig te klagen. Eigenlijk waren het ook de spanningen nu ze ieder moment de persoon onder ogen konden komen waarover bekend was dat het niet het vredelievendste wezen hier was.

''Macht'' antwoordde Deshas kort op Savadors vragen richting Arany. Maar hiermee was hij klaar met het onderwerp. Ondanks alles mocht hij Arany wel. Vooral omdat hij er heel sterk uitzag. Hij keek naar Savador toen hij begon te klagen. ''Nou je hebt er wel zin in hé?'' vroeg hij met licht sarcasme maar ook met een lichte grijns. ''Kom op, wees eens wat blijer. Je mag zo meteen lekker iemand in elkaar meppen'' zei Deshas grijnzend. Hij keek even nar de duisternis voor zich en kraakte zijn vingers en nek. Daarna liep hij met stevige passen verder. Toen hij een gigantische grot betrad begon hij langzamer te lopen. Zijn passen waren die van een goed getraind krijger: in evenwicht en licht verend. Deshas' scherpe blik ging rond de grot die door oplichtende kristallen en andere magische edelstenen een blauw groenige gloed verspreidde door de grot. Toen hij nog niks zag besloot Deshas om zijn prooi maar te roepen. ''Daimon! Ik ben thuis!'' riep hij op spottende toon door de grot. ''Waar zit je lafhartig stuk vuil'' galmde het daarna met veel haat. Hij keek op toen hij van een rots boven zich geluid hoorde. ''Deshas wat een aangename verassing'' grijnsde er een man kil boven hen. Hij sprong soepel naar beneden, veerde even door zijn knieën en ging toen weer recht staan. Hieraan zag je dat hij net als Deshas de balans en houding van een goed getraind vechter had. De man voor hen had ijsblauwe ogen die erg fel afstaken tegen zijn zwarte haar. Hij was kleiner van lengte als je hem naast Deshas zou zetten aar het scheelde niet veel. Deshas verbaasde zich over het feit dat het Daimon gelukt was zich te kunnen scheren in deze grotten. Zijn kin was glad en stoppelloos. ''Laat me raden, jij komt hem halen?'' vroeg Daimon terwijl hij een hoofdknik gaf naar een groot stuk kristal tegen de muur. Daarnet had Deshas het niet goed gezien maar nu zag hij dat er iemand in zat. Toen hij beter keek herkende hij Delahin erin. ''Is dat Delahin?'' Deshas hoorde zijn eigen stem overslaan. Hij herkende het magische kristal. Logisch dat Delahin zo doods had aangevoeld. Bij magisch kristal leek het net of je in een coma lag. Ver weg van de wereld maar ergens toch nog dichtbij.

Savador trok zijn neus op bij het woord macht. Dat woord wilde hij enkel en alleen horen wanneer zijn naam in dezelfde zin stond. 'Macht is ook één van de menselijke zonden. Ongelofelijk sneu dat ze mensen die er een zwak voor hebben zwakkelingen noemt, terwijl ze er zelf eveneens naar streeft. Wat heb ik nu plotseling een vreselijke medelijden met haar,' zei hij sarcastisch op Deshas woorden over Lirrel terwijl hij wat viezigheid van zijn bovenkleding veegde. Daarna hield hij er ook zijn mond over dicht. Het was verspilling nog enige energie in dat vrouwmens te steken. Er verscheen een lichte grijns op Savadors gezicht toen hij de aansporende woorden van Deshas hoorde om wat vrolijker te zijn. Hij volgde hem zwijgend toen hij richting de donkere grot voor hen verderliep. Hij bleef een aantal meter achter hem toen hij behoedzamer begon te lopen toen ze eenmaal de grot betraden. Zelf speurden Savadors gouden slangachtige ogen ook de omgeving af, maar behalve rotsen en edelstenen die een onheilspellend licht verspreidden, kon hij weinig van de rest van de grot onderscheiden. Hij bleef uit voorzorg stilstaan toen Deshas met geroep en gespot Daimon uit zijn schuilplaats lokte. Hij voelde weinig voor een verassingsaanval. Savador keek met een ruk op toen er een stem door de grot galmde, die van bovenaf leek te komen. Hij hield zich wijselijk zwijgende terwijl Deshas en Daimon met elkaar spraken, maar nam de laatste in de tussentijd nauwkeurig in zich op. Hij scheurde pas zijn blik weer los toen Deshas iets opmerkte in de kristallen. Toen hij beter keek drong het tot hem door dat het een persoon was - Delahin. Savador staarde Daimon vanuit zijn ooghoeken aan terwijl hij in stilte kampte met twee vragen: of de opsluiting van Delahin zijn doen was en of hij ook werkelijk een strijdvaardige vechter was zoals zijn houding dat al verraadde.

Daimon keek schichtig naar Deshas. ''Geschokt?'' vroeg hij met een valse grijns. ''Ik heb kunnen trainen in de tijd dat ik vrij was. En ik ben al heel lang vrij. Jullie hebben het niet eerder opgemerkt'' zei hij droog. Deshas bleef zwijgen. Hij bleef met een ongelovige blik naar Delahin staren maar hield Daimon vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Daimon verdween in zwarte rook en verscheen geen seconde later achter Deshas. Deshas had het al aan zien komen. Hij had Daimon bij zijn pols gegrepen, zijn zwaard uit de schede getrokken en tegen Daimons nek gelegd in een enkele beweging. ''Nog net zo snel als vroeger'' zei Daimon zacht terwijl hij opkeek naar Deshas. Het leek wel of hij hem wou doorboren met zijn ijsblauwe ogen. Daimon verdween weer in zwarte rook maar dit keer kon Deshas hem achterna. In bloedrode rook verdween hij en cirkelde samen met Daimon sipralen. Het leek heel mooi maar eigenlijk waren ze nu al aan het vechten. Telkens als de rode rook met de zwarte in contact kwam gaf een van de twee een mep tegen de ander. Uiteindelijk vlogen ze uit elkaar en namen hun normale gedaante weer aan. Alleen aan het feit dat Deshas' en Daimons ademhaling gejaagder ging was te zien dat ze gevochten hadden. ''Dit gevecht is behoorlijk oneerlijk. In machtsverhouding ben jij sterker dan ik Deshas'' zei Daimon plots. Daarna rende hij op Deshas af. Deshas sprong opzij maar werd door Daimon bij zijn pols gegrepen. ''Misschien kunnen we het wat eerlijker maken'' zei Daimon terwijl hij de hand van Deshas stevig beetgreep. Deshas probeerde zich los te trekken maar voelde zich zwakker worden. Hij zakte slap op zijn knieen en werd alleen nog maar door Daimon overeind gehouden. Toen Daimon Deshas los liet viel deze plat voorover op de grond en bleef daar roerloos liggen. Daimon liep naar een ander, leeg, magisch kristal en legde zijn hand ertegen. Een zwarte vloeistof verliet zijn hand en nam de vorm van Deshas' demon aan in het kristal. Deshas kreunde zachtjes terwijl hij op zijn armen probeerde te steunen. Hij keek op naar Daimon toen hij vlak voor hem stond. Deshas' irissen waren zilverachtig wit met een zwart randje eromheen. In het midden lag keurig een zwarte pupil. ''Hoe voelt het om weer sterfelijk te zijn?'' vroeg Daimon zachtjes. ''Je kunt je in het begin even zwak en wat onwennig voelen maar geloof me, dat gaat over'' zei hij. Zijn blik ging nu naar Savador. Hij hoefde niet te raden wie die man was. Hij legde zijn hand in de lucht met de palm naar boven gericht en maakte eenmaal een kom hier gebaar met vier vingers. Ineens kwam er uit de duisternis een stoel met veel snelheid aangeschoven en schepte Savador. ''Je hebt zelfs voor publiek kunnen zorgen'' zei hij grijnzend tegen Deshas die weer op probeerde te staan. Zijn armen trilde en leken wel slappe worsten.

Savador deed een pas achteruit toen het waarschijnlijk op vechten tussen Daimon en Deshas uitdraaide. Deshas wist een aanval van Daimon met zijn zwaard te pareren toen hij plotseling achter hem verscheen uit zwarte rook. Hij zette nog een paar enkele passen achteruit zodra het gevecht losbarstte in een snelheid die hij nauwelijks met het blote oog kon volgen. Het was in ieder geval wijselijk om zich er nu niet direct tussen te mengen, maar in plaats daarvan hulp te bieden op afstand wanneer dat noodzakelijk was. Zonder erbij na te denken, reikte Savadors hand al over zijn schouder naar een aantal pijlen uit de pijlenkoker op zijn rug, waarna hij langzaam maar geconcentreerd ook de boog pakte. Hij legde de boog in een hand, liet simpelweg de pijl in brand vliegen, waarna hij de pees tot aan zijn gezicht naar zich toetrok. Met zijn lichaam dwars en de arm waarmee hij de boog vasthield recht, bleef Savador nog een tijd in alle richtconcentratie staan. Hij richtte op Daimon. Maar uiteindelijk liet hij de boog weer zakken. Het was te gevaarlijk om zomaar pijlen in het wildeweg te lossen, vooral op de snelheid waarmee Deshas en Daimon vochten. Het was bijna niet bij te houden. Alleen een puur geluksschot zou hem hebben kunnen helpen. Alsof hij alle tijd gewoon toe had staan kijken, liet Savador de boog slap in een hand hangen zodra de twee hun normale gedaantes weer hadden aangenomen. Daimon stormde op Deshas af en greep zijn hand beet. Het was overduidelijk te zien wat voor nadelig effect dit voor Deshas als gevolg had. Het maakte Savador kwaad zijn vriend zo suf gemaakt te zien worden. De woede zwelde helemaal op toen Deshas daarna als een slappe lappenpop op de grond ineenviel. Hoe durfde Daimon het ziekmakende lef te hebben Deshas zo te behandelen! Savador had de boog alweer met een aangebrande uitdrukking op zijn gezicht opgeheven en richtte trillend de pijlpunt op Daimon toen hij zich tot hem richtte. Hij was echter zo in concentratie om recht op Daimons hart te richten, dat de schepping van de stoel achter hem totaal onverwachts kwam. De pijl werd net op het moment dat hij achterover in de stoel viel afgeschoten en boorde zich met een nog natrillende pijlschacht in de grotwand. Savador staarde Daimon met een ziedende blik aan. 'Ik weet niet wat je uitgehaald heb, maar geef hem zijn kracht terug!' siste hij hem opdringerig toe, doelend op Deshas.

''Vind je dit niet eerlijker dan?'' vroeg Daimon kalm aan Savador. Hij had zijn handen ineen gevouwen op zijn rug. Met behulp van de wand was het Deshas ondertussen gelukt op te staan. Hij wankelde zwaar op zijn benen alsof hij een dronkenlap was die iets te diep in het glaasje had gekeken. Hij was vergeten hoe misselijkmakend het sterfelijk zijn voelde. Deshas had het gevoel alsof hij zijn hele maag en ingewanden eruit kon gooien nu. Hij leunde voorzichtig met zijn rug tegen de grotwand en kreeg niet veel mee wat er tussen Daimon en Deshas gebeurde. Het misselijke gevoel trok langzaam weg en Deshas kon weer normaal op zijn benen staan. Met een sissend geluid trok hij zijn zwaard uit de schede. Het geluid deed Daimon direct omdraaien om het sissende gesnerp te beantwoorden met zijn eigen zwaard dat uit de schede op zijn rug getrokken werd. Daimon liep eerst langzaam maar steeds met snellere passen op Deshas af en liet zijn zwaard neerkomen. Deshas parreerde de aanval goed maar merkte dat de klap die hij te verduren kreeg veel zwaarder aankwam dan normaal. Hij besefte dat de demon inmiddels een deel van hem was geworden. Zonder dat deel was hij gewoon de helft zwakker dan zijn normale sterkte. Daimon sloeg Deshas met een sterke vuistslag tegen de grotwand. Deshas ging zowat over zijn nek en onderdrukte zacht een kreun. Hij keek naar Savador. Kan jij hem afleiden, dan probeer ik mijn krachten terug te krijgen. Zo kan ik niet vechten stuurde hij in gedachte door. Zijn stem zou waarschijnlijk zwakker en verder weg klinken dan gewoonlijk.

Savador zweeg op Daimons woorden. Terwijl hij nog onderuitgezakt van de val in de stoel erin bleef liggen, keek hij langs Daimon naar Deshas, die het gelukt was om ondanks zijn verzwakking op te staan. Ook aan de onstabiliteit die hij onderging was goed te zien dat hij niet de beschikking had over zijn totale krachten. Savadors blik ging weer naar Daimon. Vuile hond. Zelf krachten afnemen van anderen was voor hem een doodnormale zaak, maar het moest toch maar niet gebeuren dat het hem of zijn enige vriend overkwam. Daar kon hij nu slecht tegen. Hij bleef nog steeds roerloos in de stoel liggen toen Daimon met zijn zwaard klaar in de aanslag op Deshas kwam afgesneld. Maar zijn hand ging onopgemerkt weer naar de pijl en boog. Savador staarde zorgelijk terug in Deshas' ogen nadat hij tegen de vlakte was geslagen en zijn stem in gedachten hoorde. Met gesloten ogen gaf hij een nauwelijks zichtbare knik met zijn hoofd om hem gerust te stellen. Zonder die demoon was Deshas nergens. Hij moest het nodig hebben om zijn positie als Heer der Duisternis waardig te stellen. Savador had de pees met een nieuwe vlammende pijl weer aangespannen, richtte zorgvuldig, en liet los waarna de pijl vlak naast Daimons hoofd zich in de grotwand boorde. 'Nee,' gaf hij als late reactie op zijn eerdere vraag. 'Je bewijst je lafheid hiermee. Ik ken je nog maar amper, maar mijn eerste denkbeeld van jou is die van een in zijn schulp kruipende lafaard. Dat heb je goed voor elkaar, vriend,' vervolgde Savador met opzet op een overdreven spottelijke en hatelijke toon.

Daimon glimlachte enkel flauwtjes om Savadors woorden. Zijn houding en gezicht waren geen milimeter veranderd toen Savador de pijl had afgeschoten. Zelf creeerde hij daarna een bal van bliksem. Hij gooide het ding op en sloeg het recht op Savador af met het lemmet van zijn zwaard. Ondertussen was Deshas zachtjes naar het kristal waar zijn demon in zat geslopen. Een stekende pijn ging even door hem heen. Hij legde zijn hand op het kristal maar vlak naast zijn duim boorde zich een dolk in het kristal. Daimon had het nog maar net gezien en begrepen dat Savador hem enkel aan het afleiden was. Met een paar grote stappen was hij bij Deshas en drukte het lemmet van zijn zwaard tegen diens keel. Toch moest hij nu wel een klein beetje omhoog kijken naar Deshas. Deshas staarde enkel vermoeid terug. ''Moeilijk is het niet? Om een sterveling te zijn? Vooral als je al zo lang vermengd bent met een demon. Het kruipt in je bloed, het zit onder je huid. En het wordt langzaam aan een deel van je. Wat je nu voelt is de helft van je leven dat langzaam afsterft. Jij kunt niet langer zonder die demon en die demon niet langer zonder jou. Als de een sterft, sterft de ander ook....'' Daimon werd midden in zijn zin onderbroken. Deshas had hem een knietje gegeven en Daimon klapte voorover terwijl hij naar lucht hapte. Deshas mepte hem nog flink tegen zijn kaak zodat hij bloed uitspuwde. ''Ik ben niet zwak. En niet langer een sterveling'' zei hij zacht. Hij smeet zijn eigen zwaard tegen het kristal. Net zolang tot het brak. Er stroomde een soort groenige vloeistof uit. Toen Deshas in aanraking kwam met de demon smolt hij weer samen. Daimon veegde ruw het bloed langs zijn mondhoek weg en hief zijn zwaard op om Deshas' hoofd af te hakken.

Savador had in zijn ene hand de boog nog vast van zijn eerste schot, en in zijn andere een nieuwe pijl gereed om een poging te doen Daimon enigzins te raken. Hij moest zijn nieuwe aanval echter staken toen hij de bliksembal die Daimon met de kling van zijn zwaard wegsloeg op hem af zag komen. Hij moest zich gehaast opzij werpen om niet door de bal geraakt te worden. Gepaard met veel geknetter en met een brandachtige lucht, boorde de bliksembal zich door de stoel heen. Savador zelf was in een pijnlijke val op de grond terecht gekomen, maar was in ieder geval veilig geweest. Zodra hij opkeek zag hij dat Deshas al bij het kristal stond waar zijn demonische krachten in waren opgesloten. Mooi, het had dus gewerkt. Of toch niet helemaal. Daimon had dit opgemerkt en stond binnen een mum van tijd weer bij Deshas. Vanaf de grond bleef Savador zwijgend toekijken hoe Deshas fel van zich afsloeg. Hij schoot ondanks de pijn van zijn harde val met een ruk overeind toen Daimon op het punt stond om Deshas' hoofd af te hakken. Tijdens het rennen verloor hij zijn boog, maar zijn andere hand ontklemde de pijl nog steeds stevig. Die ramde hij krachtig in Daimons arm voor hij Deshas onder het blad van zijn opgeheven zwaard wegbeukte. Savador smakte tijdens een tweede val volop tegen een aantal kristallen aan die boven de grond uittorenden, en viel door de klap met een doffe plof versuft neer op zijn rug. Hij voelde iets warms en nats langs zijn slapen en over zijn gezicht druipen, maar negeerde het. Deshas' veiligheid was hem nu veel belangrijker.

Daimon schreeuwde het uit van de pijn en greep naar zijn arm waardoor hij zijn zwaard uit zijn handen liet kleteren. Het bloed liep over zijn vingers hoe stevig hij ook drukte. Ruw trok Daimon eerst de pijl van Savador eruit en drukte daarna zijn hand weer stevig tegen de wond aan. Deshas lag ook op zijn rug. Hij legde twee vingers tegen zijn slapen en draaide even met zijn ogen zodat ze hun gebruikkelijke gitzwarte kleur weer hadden. Deshas leunde even op zijn ellebogen en keek opzij naar Savador. Hij zag dat hij bloedde maar Deshas kon hem nu nog niet helpen. ''Je weet me god niet hoe dankbaar ik je ben. Blijf liggen. Nu zal dit snel over zijn'' zei hij tegen hem en sprong weer overeind. Hij greep naar zijn zwaard dat hij had laten vallen en liep op Daimon af. Hij trok zijn hoofd aan zijn haren ruw naar achteren en legde het lemmet van zijn zwaard tegen zijn keel. ''Savador, een klein raadelstje: Het is rood en kan niet vliegen'' zei hij kil grijnzend. Daarna sneed hij de strot van Daimon door. Het bloed droop over zijn gehele lichaam en stak fel af tegen de lijkbleke huid van Daimon. Deshas sleepte de langzaam stervende Daimon, Deshas had namelijk zijn hoofd er niet helemaal afgehakt, mee naar het ravijn aan de rand waar ze waren binnen gekomen. Deshas liet zijn staart verschijnen en wikkelde die om Daimons middel. Daarna gooide hij hem de afgrond in. Deshas keek even naar beneden terwijl hij het bloed van Daimon van zijn duim likte. Daarna snelde hij terug naar Savador. Hij knielde bij zijn vriend neer en scheurde een stuk van zijn mantel af. Hij begon voorzichtig het bloed op zijn slapen te deppen. ''Dat was heel stom. Je had een hersenschudding kunnen oplopen' zei hij zacht en ergens misschien streng. Maar daarna verscheen er een kleine glimlach op Deshas' gezicht. ''Maar toch goed dat je het deed. Ik ben blij dat je me gevolgd bent. Je hebt het goed gedaan'' zei hij nog steeds zacht maar nu met trots in zijn stem.

Savador bleef roerloos stilliggen. Zijn hoofd voelde aan alsof het tonnen en tonnen woog. Bovendien maakte de bonkende pijn binnenin het er niet beter op. Toch stond er een kleine tevreden glimlach op zijn gezicht toen hij Daimon uit pijn tekeer hoorde gaan als een speenvarken dat op het punt stond geslacht te worden. Savador had half zijn ogen gesloten toen Deshas hem beval te blijven liggen. Hij zou ook niet op kunnen staan. Dan was het gegarandeerd dat hij anders het gevoel had direct weer in te storten. Die klap was de zachtste niet geweest. Hij draaide zijn gezicht richting Deshas toen hij tot hem sprak. De kleine glimlach veranderde in een bredere grijns op zijn woorden. Met een kalme blik en dezelfde grijns kwam hij ook onder ogen hoe Deshas de strot van Daimon doorsneed, alsof hij naar iets vredigs keek in plaats van bloedvergiet. Het deed zijn eigen pijn even verzachten. Savador draaide zijn hoofd weer terug toen de meeste lol eraf was en Deshas Daimon al meesleepte naar de rand van een ravijn om hem af te voeren naar de diepste uithoeken van de hel. Hij bleef recht voor zich uit staren toen Deshas daarna bij hem kwam om zijn bloed te stelpen. Op Deshas' laatste woorden keek Savador hem met een kleine glimlach aan. 'Wat bloedvergiet voor de troost,' mompelde hij terwijl hij zich, ondanks dat zijn lichaam honderden kilo's zwaar aanvoelde, aan Deshas' schouders overeind hielp. Steun zoekend bij de grotwand, bevoelde Savador een pijnlijke plek op zijn hoofd, vlakbij zijn slapen en goed verborgen onder zijn lokken. Zijn vingertoppen streken over een gapend gat. Savador veegde zorgeloos het bloed van zijn handen aan zijn broekspijpen af en ging licht wankelend al op weg naar de uitgang van Daimons grot.

Deshas hielp Savador overeind te komen maar was er niet gerust op. ''Zou je nou echt niet even blijven zitten. Het was een vrij harde klap Savador'' zei Deshas toen zijn vriend al naar de uitgang liep. Hij wou hem al achterna lopen tot hem plots iets te binnen schoot. Delahin! Deshas draaide ze om en greep weer naar zijn zwaard. Na een paar stevige slagen brak ook het kristal waar Delahin in opgesloten zat. Opnieuw kwam er wat groene vloeistof uit terwijl Delahin meespoelde. Deshas kreeg haast de neiging hem met een stok te prikken om te zien of er nog wat leven in zat tot hij de man zag ademhalen. Haastig hield Deshas zijn oude leraar overeind. Delahin keek versuft uit zijn ogen. De ouderdom was bij hem al beter te zien dan bij Deshas. Delahins gezicht vertoonde kraaienpoten bij zijn ooghoeken en diepe denkrimpels in zijn voorhoofd. Zijn haar dat ooit hele vuurrood geweest moest zijn begon al een beetje lichter te worden. Bij zijn slapen en hier en daar door zijn haar heen zat al een zweempje zilverachtig grijs. Maar Delahins ogen keken fel, alert en levendig. Hij keek even naar Deshas naast hem. ''Nee maar. Deshas. Jongen je bent behoorlijk gegroeid'' Delahins stem kraakte een beetje na zo lang niet gebruikt te hebben en klonk zwaar. Een echte basstem. Zijn blik ging nu naar Savador verderop. ''En wie is dat?'' vroeg hij kalm. ''Dat is Savador, mijn opvolger'' zei Deshas met een kleine glimlach. Delahin wenkte Savador een stukje dichterbij maar zelf liep hij ookal op hem af. Delahin liet zijn alerte adelaarsblik even over Savador gaan. ''Aangenaam Savador'' zei hij daarna kalm. Hij draaide zich even om naar Deshas. ''Man wat sta je daar nou als een zoutzak te staan. Ga eens wat goed. Dertig rondjes langs de omtrek van de grot lijkt me wel goed om mee te beginnen'' riep hij naar Deshas. Deshas fronste zijn wenkbrauwen maar bleef staan. ''Spreek ik soms Utopiaans? Lopen!'' riep Delahin nu iets strenger. Deshas begreep het nog steeds niet helemaal maar begon al zacht vloekend te rennen.

Savador streek met zijn handen over de grotwanden om tijdens het lopen ook steun te krijgen en mompelde iets dat leek op 'Waait wel weer over,' op Deshas' woorden. Hij liep door en had niet in de gaten dat Deshas in plaats van hem te volgen, Delahin uit het kristal bevrijdde. Bij het geluid van geknars en iets dat leek op brekend glas, draaide Savador zich om en bleef met zijn schouder tegen de wand geleund staan. Vers bloed sijpelde langs zijn slaap weer naar beneden, maar hij had nu alle oog voor Delahin; de Heer voor de Heer. De hereniging tussen hem en Deshas toverde een nauwelijks zichtbare glimlach op zijn bleke gelaat, die direct weer verdween toen de meester zelve zich tot hem richtte. Savador bleef even twijfelend staan toen Delahin hem tot zich wenkte, maar zette als een schuwe hond een paar passen in zijn richting wanneer hij merkte dat hij zelf ook al een beetje zijn richting op kwam gelopen. 'Heer..,' antwoordde hij zacht met een respectvolle knik met zijn hoofd als wederzijdse kennismaking op Delahin. Savador schrok ervan hoeveel moeite het hem kostte om zijn stem voort te brengen. Alsof hij ook al te futloos was om te praten. Hij liet zich met zijn rug tegen de grotwand op de grond zakken en bleef daar een beetje voorovergebogen zitten. Hij wilde graag nog meer tegen Delahin zeggen uit respect nu Deshas was opgedragen rondjes te sprinten langs de grot en ze hier alleen waren. Misschien moest Savador Deshas' advies opvolgen en gewoon een tijdje blijven zitten. Dan zou het duizelige en zware gevoel wel weer wegtrekken.

Delahin bleef even met zijn armen over elkaar geslagen kijken hoe Deshas aan het rennen was. ''Kom op, dit is pas je achtste ronde. Je kan nog niet moe zijn'' zei hij tegen hem. Daarna ging hij naast Savador zitten. ''Waarom mag jij wel zitten?'' vroeg Deshas hijgend aan Delahin toen hij lnags rende. ''Omdat ik oud ben en jij niet'' riep Delahin droog terug naar Deshas. Delahin ging gemakkelijk zitten terwijl hij naar Deshas keek. ''Oh ja, dit heb ik gemist. Deshas rondcommanderen'' zei hij grijnzend. Hij keek daarna even opzij naar Savador. ''Kun jij me even toelichten wat er gebeurd is en wat ik gemist heb?'' vroeg hij kalm. Hij hield vanuit zijn ooghoeken Deshas in de gaten dat hij niet stiekem ging lopen terwijl hij moest blijven rennen. Hij keek om toen Deshas met zijn handen op zijn knieen uithijgde. ''Het is onmogelijk dat je nu al klaar bent. Twintig keer optrekken'' zei hij tegen hem waarna hij in zijn vingers knipte en van schaduwen twee rechtopstaande balken met daartussen een staaf maakte. Deshas kreunde en legde zijn handen om de stok waarna hij zich begon met optrekken. Hij mompelde zachtjes iets. ''Wat zeg je?'' vroeg Delahin scherp. ''We hebben net keihard gevochten'' zei Deshas nu luider. ''Keihard zeg je? Dan heb je te weinig getraind. Het zou je met gemak af moeten gaan. Doe nog maar eens twintig keer bij. En Deshas, het heet optrekken. Dus trek je op'' zei Delahin met licht sarcasme. ''En wee je gebeente als ik ook maar een druppeltje zweet zie''.

Savador richtte haastig zijn hoofd op toen hij uit de sterke bron aan krachtige magie kon aanvoelen dat Delahin naast hem was komen zitten. Hij forceerde zichzelf zijn hoofd en zijn houding recht te houden. Hij merkte dat rechter zitten hielp tegen zijn futloosheid. Het verminderde behoorlijk. Hij richtte zijn blik met een kleine spottende glimlach op Deshas die zo nu en dan langs kwam rennen. Savador keek schichtig opzij naar Delahin toen hij zijn vraag hoorde. Daarna vermande hij zich wat en richtte zijn blik weer op Deshas terwijl hij begon uit te leggen: 'Deshas is allereerst naar Lirrel gegaan om raad te vragen over Daimon. Daarna is hij hierheen gegaan om Daimon eigenhandig uit te schakelen. Ik ben hem heimelijk gevolgd om hem hulp te bieden wanneer dat nodig was, maar mijn dekmantel hield het niet lang vol.' Savador zweeg na die woorden zonder zijn blik van Deshas af te wenden. Zijn gouden ogen volgden hem de hele grot rond en namen iedere beweging in zich op toen Deshas van het rennen over moest gaan naar het optrekken. Hij kon het niet laten een zachte proest te onderdrukken toen Deshas alsmaar met meer en meer taken werd opgezadeld. Arme knul. Savador was blij toe dat zijn eigen training niet zo zwaar was en grotendeels gelukkig alleen maar bestond uit het bijleren van nieuwe spreuken.