Savador voelde Deshas' ogen in hem branden toen hij hem passeerde. Hij kreeg er even een akelig gevoel bij, maar dacht er niet over wat afstand van hem te nemen. Echter stopte hij wel toen hij hem aansprak. Met Vasco over zijn schouder en zijn blik strak voor zich uitgericht, luisterde Savador zwijgend naar wat hij te zeggen had. 'Als dat je wens is,' antwoordde hij zacht op zijn vraag. Hij draaide zijn hoofd wat opzij zodat hij over zijn schouder kon zien hoe Deshas de trap afdaalde. Hij keek hem zonder enige verandering in zijn uitdrukking na tot hij haast uit het zicht was verdwenen. Het was hem een raadsel wat hij ging doen. Savador schonk er verder geen aandacht meer aan en droeg Vasco naar binnen. Hij liep direct door naar zijn eigen vleugel, waar hij - bij zijn vertrekken aangekomen - de deur van de badkamer opengooide. 'Neem jij eerst maar eens een bad,' zei hij streng tegen Vasco. Met een ruwe beweging draaide hij de kraan open en liet Vasco alleen. Zelf zeeg Savador neer in een gemakkelijke stoel en staarde naar buiten naar het felle weer terwijl hij geduldig bleef wachten.

Vasco viel zowat om toen Savador hem weer had neergezet. Hij kon zich nog net vastgrijpen aan de muur. Gehoorzaam kleedde Vasco zich daarna uit toen Savador hem alleen liet. Misschien waren het de na effecten van de drank. Misschien vanwege Savadors strenge stem. Hij draaide de kraan weer dicht en liet zich in het hete water glijden. Ceylin was Savador achterna gegaan en klopte even kalm op de deur voor ze binnen kwam. Ze had gezien dat hij zich akelig voelde toen Deshas hem zo had aangekeken. ''Zo is hij al sinds hij klaar is met die vergaderingen'' kwam ze meteen ter zake doelend op de bui van Deshas. ''Hij is zo kwaad de hele tijd maar hij wil niets loslaten. Althans, niet tegen mij. Misschien dat hij met jou wel wil praten. Ik weet niet wat er gebeurd is'' zei ze zacht. Daarna liep ze wat meer op Savador af tot ze naast hem stond. ''Hoe was het in Fuath?'' vroeg ze daarna kalm. Emrahnaiya had haar verteld waar ze naartoe waren gegaan.

Savador bleef geboeid naar de felle flitsen kijken en luisterde naar het zware gerommel dat daarop volgde. Er stond een frons in zijn voorhoofd, maar in feite genoot hij van dit weer. Het was immers een hele tijd geleden dat de lucht voor het laatst in een ware hel was uitgebarsten. Nu was het zo dat hij ermee zat waarom Deshas zo kwaad leek daarnet, anders had hij zich er volledig aan geamuseerd. Savador scheurde zijn blik van de donkere hemel los en keek op toen er geklop op de deur klonk. Het deed hem een plezier te zien dat het Ceylin was. Automatisch verscheen er een kleine grijns op zijn gelaat. 'Ik denk dat Deshas zich even van zijn troon gestoten voelt nu wij de hele dag in Fuath hebben kunnen rondzwerven en hij ondertussen saaie vergaderingen moest bijstaan. Daardoor heeft hij nu geen zin in ons gezelschap. Het kunnen ook andere redenen zijn. Maar ondanks dat kan ik wel een poging wagen later een woordje met hem te wisselen,' reageerde Savador kalm. Hij draaide zich in zijn stoel terug zodat hij weer volledig zicht had op het kwade weer. 'Niets bijzonders,' antwoordde hij zacht op Ceylins vraag. 'Het moest immers ook weer zo nodig gaan regenen. Er was er in ieder geval niet veel te doen.' Vlak nadat Savador uitgesproken was, werd de kamer in een fractie van een seconde fel verlicht door een flits.

''Dan moet je eigenlijk naar Fuath gaan als het doden feest bezig is. Dan is er zoveel te doen dat je aan èèn dag niet genoeg hebt'' zei Ceylin. Ze had zelf nog op dat feest opgetreden in Fuath. Op dat moment kwam Vasco de badkamer weer uit. Hij was met een handdoek net zijn natte haren aan het drogen. Hij zag er in ieder geval beter uit dan voor zijn bad. Hij knikte vermoeid naar Ceylin. Aan niks was nog te zien dat hij zich lam had gezopen een paar uur geleden. ''Ik hoorde dat alles niet lekker loopt met de Heer der Duisternis'' zei hij enkel. Een luidde en felle donderslag en bliksemflits kondigde aan dat Deshas weer terug was. ''Daar zul je 'em hebben'' mompelde Vasco zachtjes. Hij had Deshas bevel wel nog meegekregen voordat Savador hem mee had genomen. Hij grijnsde even kort naar Ceylin. ''Als ik niet levend terug kom Ceylin dan wil ik je even zeggen dat je een prachtig lijf hebt waar ik graag meer mee had willen doen dan enkel naar kijken'' zei hij. Daarna vluchtte hij gauw de kamer uit voordat hij geraakt werd door het kussen dat Ceylin naar hem toe smeet. ''Ja ren maar gauw weg Vasco. Maar als de Heer je niet vermoord dan doe ik het!'' riep ze hem nog na.

Ceylins woorden drongen pas door nadat er even een gespannen stilte tussen twee zware donderslagen viel. 'Het dodenfeest,' mompelde Savador bedenkelijk. Het was niet echt als vraag bedoeld. Hij staarde met een peinzende blik voor zich uit. Hij had er in ieder geval nog niet eerder van gehoord. Savador keek op toen de badkamerdeur openging en Vasco de kamer binnentrad. Het deed hem goed te zien dat hij nog lang niet meer zo troebel uit zijn ogen keek en een sterke walm van alcoholgeur met zich meedroeg dan voorheen. Hij zat kaarsrecht in zijn stoel toen er plotseling een luide donderslag klonk, gevolgd door een oogverblindende flits. Dat klonk haast alsof de bliksem was ingeslagen, maar kennelijk was het een letterlijk denderende aankondiging dat Deshas was wedergekeerd. Savador kon het volgende moment een zachte binnensmondse grinnik niet onderdrukken op Vasco's woorden, die het alvast op een rennen zette voor Ceylin. 'Trek het u toch niet zo aan, vrouwe. U moet er hem toch wel een beetje gelijk in geven? Vat het op als compliment,' zei Savador met een brede grijns. Hij durfde er zelf niet bij te zeggen dat hij eveneens dezelfde gedachte als Vasco had, maar het enkel niet waarmaakte omdat zijn liefde voor Diva hem tegenhield.

Ceylin keek even om naar Savador toen hij begon te praten. ''Mannen. Ze zijn hetzelfde, maar dan ook echt allemaal. Demon of niet'' zei ze. Ze probeerde boos te klinken maar door haar grijns mislukte dat totaal. Ze draaide zich daarna helemaal om naar Savador. ''Geef maar toe dat u dezelfde gedachten had'' zei ze met een kleine glimlach. Ze liep weer naar Savador toe en boog zich naar voren met haar handen op de armleuningen. Haar gezicht was nog maar een paar centimeter verwijderd van dat van Savador. ''Ik zou het niet eens erg vinden wist u dat'' fluisterde ze daarna zacht tegen hem.

Vasco was naar de grote zaal gegaan waar volgens een paar bedienden Deshas zat. Hij slikte even toen hij voor de deur stond. Daarna klopte hij op de grote dubbele deuren waarna hij naar binnen liep. ''U wou me spreken Heer?'' vroeg hij zacht. Deshas zat aan de andere kant van de zaal. Het was een grote troonzaal met aan het einde een kleine, brede trap naar een soort verhoging uit steen gehouwen. Daarop stond een troon geheel gemaakt menselijke botten en zwart satijn en fluweel. Deshas wenkte met een knik van zijn hoofd Vasco dichterbij. Twijfelend en angstig liep Vasco langzaam dichterbij. De waanzinnige blik was nog altijd niet uit Deshas' ogen verdwenen. Daarbij zat aan zijn handen bloed, rood bloed, dus niet zijn eigen. Deshas stond op uit zijn troon en liep de trap af om Vasco halverwege de zaal tegemoet te treden. Toen Vasco voor hem stond keek Deshas hem even dreigend aan. Hij was nu duidelijk iets groter dan Vasco hoewel ze normaal gesproken van dezelfde lengte waren. Dat gaf aan dat de demon in Deshas nu naar boven kwam. Zonder waarschuwing gaf Deshas Vasco een klap tegen zijn wang waarbij hij met zijn scherpe, zwarte nagels een diepe snee maakte. Als een afgeslagen hond staarde Vasco naar de grond. ''Ik had je intelligenter ingeschat Vasco. Maar kennelijk heb ik me in je vergist. Je brengt het leven van mijn dochter en mijn opvolger in gevaar door je stomdronken te zuipen. Wees je leven dankbaar dat zij verstandig zijn. Emrahnaiya is net pas wakker en Savador is voor het eerst in het Rijk. Vooral hij weet nog niet hoe sommige dingen werken. Je kunt ze dan zeker niet alleen laten in een stad als Fuath waar ze beide elk moment als slaaf gevangen en verkocht hadden kunnen worden'' zei Deshas ijzig kalm waardoor het nog angstaanjagender klonk.

Ceylins woorden lieten zijn mondhoeken omkrullen tot een nog bredere grijns. Savador keek even kort over zijn schouder om haar zijn grijns te tonen. Aan haar eigen grijns zag hij dat ze het niet echt meende. 'Wees gerust. U mag dan wel beeldschoon zijn, ik denk heus niet alleen aan dat ene wat u denkt waar ik naar verlang,' zei hij kalm. Hij draaide zijn hoofd met een kleine rilling over zijn rug terug toen Ceylin hem erop betrapte dat hij niet veel anders dan Vasco dacht, en zich naar voren boog zodat haar gezicht nu erg dichtbij was. Savador probeerde strak voor zich uit te staren en deze vorm van plagen te negeren. Hij kon zichzelf er niet van weerhouden toen hij haar fluisterende woorden hoorde. Zijn hart begon aanzienlijk snel te kloppen. Hij draaide zijn gezicht naar Ceylin toe om haar kalm in haar ogen te staren. Zijn bleke hand streek zacht over haar wang. 'Madam, denkt u dat ik één of andere man ben die u met gemak om uw slanke vingertje kan draaien?' vroeg Savador zacht. 'Ik kan veel meer zijn dan dat, moet u weten.' Hij trok zijn hand langzaam weer terug, maar verlangde in het diepste geheim naar meer. Savador richtte zijn blik met een hooghartige grijns weer op het onweer terwijl hij nonchalant een donkere lok om zijn vinger begon te draaien, om zijn zachte vraag eerder op deze manier te verduidelijken.

Vasco was op een knie gezonken voor Deshas. ''Ik vraag u vergeving Heer'' ze hij haast fluisterend. Vasco gaf het niet graag toe maar zelfs hij was voor Deshas bang als hij zo deed. Deshas keek neer op Vasco en snoof even. ''Vooruit dan, het zij je vergeven. Maar de volgende keer kost het je meer dan enkel een snee in je wang'' zei hij. ''Stuur Ceylin naar me toe'' zei hij daarna koud. Vasco keek verbaasd op. ''Ceylin Heer?'' vroeg hij onzeker. ''SPREEK IK SOMS NOVAANS?'' vroeg Deshas schreeuwend. Het noodweer schreeuwde met hem mee. Zijn felrode irissen leken vuur uit te spuwen. Vasco krabbelde overeind en haastte zich de zaal uit.

Ceylin keek Savador van onder haar wimpers aan. ''Ik zou niet eens durven zo te denken'' zei ze met een lichte grijns op zijn vraag. Ze liep om de stoel heen tot ze achter hem stond. ''En dat geloof ik maar al te graag'' antwoordde ze simpel op zijn verdere woorden. Ze draaide zich in reflex om naar de deur toen Vasco binnen stormde. Haar hand zweefde al boven het gevest van de dubbele schede van haar zwaarden. Ze liet haar hand weer slap langs haar lichaam vallen toen ze Vasco herkende. ''Vasco? Wat heeft hij met je gedaan?'' vroeg ze geschrokken toen ze de diepe snee in zijn wang zag. ''Niet belangrijk'' zei Vasco zacht en ontwijkend. ''Hij wil je spreken Ceylin. Ik moest je naar hem toe sturen. Maak hem nu niet kwader dan hij al is'' zei Vasco nog steeds zacht. Hij zag lijkbleek alsof hij een spook had gezien. Des te meer het zwarte bloed op zijn wang afstak tegen zijn huid.

Savador liet een kleine grijns zijn bleke gezicht sieren terwijl hij wat achterover leunde in zijn stoel. Ceylin stond nu recht achter hem, wat hij om de één of andere reden niet goed vertrouwde. Meer in de zin als dat hij haar geplaag niet vertrouwde. Hij wilde het allemaal over zich heen laten komen, maar stond tegelijkertijd met tegenzin klaar om in te grijpen als ze te ver mocht gaan. Diva nog een keer verraden betekende het einde van hun relatie, dat wist hij met pijn in zijn hart. En daar zou hij levenlang spijt van krijgen. Evenals Ceylin draaide Savador zich in een ruk om toen de deur van zijn vertrekken openzwaaide. De snee in Vasco's wang verraadde direct dat hij zijn straf van Deshas gekregen had. En misschien was dat nog niet eens het enige wat hem te wachten stond. Eigenlijk wilde hij Ceylin nu hij dit gezien had in zijn kamer houden, maar daar zou hij Deshas alleen maar kwader mee maken. 'Ga,' beval Savador Ceylin nors op een toon die verre weg niet leek op de haast charmante manier van spreken die hij net gebruikte. 'Dan zorg ik wel voor de dingen hier.' Met die woorden stond hij op en duwde hij Vasco in zijn plaats in de stoel. Hij nam plaats op een kruk voor Vasco. Een klein doekje gebruikte hij om het bloed uit de snee te deppen. Even voelde Savador zich een babysitter zoals hij Vasco's zorg op zijn schouders nam. Het was haast net alsof die man nog een klein onvoorzichtig joch was dat na het ravotten onwel of met sneeën en kleerscheuren thuiskwam.

Ceylin keek nog even onzeker van Savador naar Vasco maar verdween toen toch naar buiten. Vasco had zich in eerste instantie door Savador op de stoel laten duwen. Maar nu kwam hij weer een beetje bij zinnen. Er kwam iets meer kleur op zijn wangen terug. ''Bij Aamon Savador. Ik ben een volwassen vent, ik kan best voor mezelf zorgen'' zei hij en duwde zijn hand weg. Hij stond op en liep naar de badkamer toe. Hij veegde zijn bruine lokken aan de kant. Hij bekeek de snee nauwkeurig in de spiegel. Hij trok een kastje open e haalde er hechtdraad en een naald uit. Hij begon de snee te hechten en gromde af en toe een verwensing. Zijn wang brandde als de neten. Maar het was niet de eerste hechting die hij zelf moest zetten.

Ceylin was bij de troonzaal gekomen. Ze had haar rug gerecht en had een serieuze uitdrukking op haar gezicht. Ze klopte tweemaal op de deur voor ze binnen kwam. Ze knielde even voor Deshas neer die met zijn rug naar haar toe stond. ''U wenste me te spreken Heer?'' vroeg ze kalm maar zonder emotie. ''De rebellen hebben vorige week Diabhail bereik. Waarom heb je mij dit niet direct gemeld? Waarom moest ik dit vandaag pas in de vergaderingen horen?'' vroeg Deshas luid. Hij was kwaad, niet eens meer. Hij was razend. ''Denken jullie allemaal dat ik gek ben? Er gebeurd van alles achter mijn rug om en dat ben ik zat. Ceylin, jij trommelt een paar troepen op en vertrekt naar Diabhail. En wel onmiddellijk. Ik wil dat die rebellie de kop in wordt gedrukt. Je dood iedereen, je toont geen medelijden en ik sta alle middelen toe. Stel het voorbeeld wat er gebeurd als men zich niet naar mijn wil buigt. Het volk is wat losbandiger geworden na mijn lange afwezigheid en het lijkt me tijd om te laten zien dat ik niet de zwakke schakel ben in een rij van sterke heersers'' zei hij op bevelende toon. Ceylin boog haar hoofd even. ''Natuurlijk, direct Heer'' sprak ze. Daarna verdween ze weer. Deshas liep terug naar zijn troon en zuchtte even zacht en geërgerd.

Savador liet de hand met het met bloed doordrenkte doekje zakken toen Vasco hem erop wees dat hij het best zelf kon doen. 'Dat heb ik gezien, ja. Als Emrahnaiya en ik je niet terug op de kar hadden getild, dan lag je nu nog met een dronken smoelwerk te apengapen ergens in een regenplas voor een godvergeten café. Wellicht geroosterd en geladen door de bliksem. Dwaas,' reageerde hij nors. Savador liet het toch toe dat Vasco opstond en in de badkamer verdween om vanaf nu voor zichzelf te zorgen. Hij kon een zacht geproest iedere keer nadat hij Vasco een verwensing in het rond hoorde slingeren niet inhouden. Al wist Savador niet de precieze reden waarom Deshas hem op zijn plaats gewezen had met een flinke snee, hij had zo het sterke gevoel dat het Vasco's eigen schuld was geweest. Na een kleine tijd stond hij op en liep hij richting de badkamer. 'Ik ga naar Deshas,' zei hij toen hij voor de deur stond. 'Vasco!' Savador gaf even een krachtige bons op de deur. Hij bleef nog even op antwoord wachten voor hij zich omdraaide en zijn vleugel verliet. Het was even zoeken geweest, want in eerste instantie had hij gedacht dat Deshas in zijn eigen vleugel was. Door een hulpzame bediende werd hij geleid naar de troonzaal. Savador sloot de manshoge deuren achter zich en liep verder de zaal in. Voor een verhoging met iets dat leek op een troon bleef hij staan. Deshas, die aanwezig was, leek een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht te hebben. 'Ik dacht dat een praatje geen kwaad kon,' zei Savador zacht, zijn woorden voorzichtig en overwegend. Zelfs hij wist nog dat je maar beter niet met Deshas kon sollen wanneer hij in een kwade bui was.

''Bliksem zoekt altijd het hoogste punt op. Zolang ik met mijn smoel op de grond lag zou het mij in een stad als Fuath nooit geraakt hebben'' wierp Vasco nog tegen vanuit de badkamer. Vasco antwoordde in eerste instantie niet toen Savador meldde dat hij naar Deshas ging. Pas toen hij op de deur bonsde reageerde hij pas. ''Je doet maar! Maar Savador ik waarschuw je, maak hem niet kwaad. Hij is levensgevaarlijk zolang hij zo is'' riep hij terug. Het klonk al minder boos dan eerst. Hij was kwaad omdat hij het niet kon hebben dat hij bang was voor Deshas. Maar ook omdat het alweer bijna avond was. Zijn psychopathische trekken van de maand speelde weer op al zou het deze nacht rustiger worden.

Deshas keek met een geërgerd gezicht naar buiten. De storm was alleen maar erger geworden. Het lukte Deshas niet meer om zichzelf te kalmeren. Hij was gespannen, dat zag je aan elke ledemaat die strak stond. Zijn blik was naast geërgerd ook afwezig. Alsof hij heel diep in gedachte verzonken was. Maar toen de deur open gingen en Savador binnen kwam keek Deshas met een ruk om. Zijn rode ogen boorde zich in de gouden van Savador terwijl hij al half uit zijn troon was opgestaan. Pas toen hij Savador herkende ging hij langzaam weer zitten, maar de spanning in zijn lijf bleef. Hij zweeg op Savadors woorden. Meer om aan te geven dat hij zijn gezelschap nu wel kon gebruiken dan om te zeggen dat hij geen zin had om te praten. Misschien dat een gesprek met Savador de mist in zijn hoofd wat ophelderde en de woede wat wegnam.

Savador vertrok geen spier toen Deshas half uit zijn troon opstond en zijn felrode ogen zich in de zijne boorden. Hij stond echter al wel klaar om zijn reflexen te laten werken, mocht hij hem in zijn razernij aanvallen. Maar Savador vond dat wat te sterk. Deshas viel hem niet zomaar aan. Zelfs als hij als een dolle hond op hem af zou stormen zou Savador stijf op zijn plek blijven staan, al was het dan alleen om hem enkel tegen te houden. Het was zijn enige vriend, en dat moest hij koesteren. Evenals Deshas vertoonde Savador ook een wat lossere houding toen hij weer langzaam in zijn troon neerzeeg. 'Je hebt het flink tekeer laten gaan buiten,' ging hij zacht verder terwijl hij naar het raam liep. 'Ik heb een onweersbui zo hevig niet meer meegemaakt sinds mijn vader er niet blij mee was toen ik zijn collectie aan opgezette slangen gebruikte als speelgoed. Hij was een bedreven verzamelaar, moet je weten.' Savador bleef met een strakke uitdrukking op zijn gezicht naar buiten staren. Hij vertelde eigenlijk nooit over vroeger of over zijn eigen familie. Een moment later verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht, want ondanks zijn verpeste jeugd had hij toch negen jaar lang comfort en liefde van zijn ouders gekregen, al was dat veel te kort geweest naar zijn gevoel. Daarna draaide hij zich naar Deshas om met dezelfde serieuze uitdrukking als voorheen. 'Wat heeft je zo ziedend gemaakt?' vroeg Savador uiteindelijk. Het was de vraag die hij het liefst als eerste had willen stellen, maar direct de spijker op zijn kop slaan zou Deshas alleen maar meer hebben geïrriteerd.

Deshas volgde Savador zwijgzaam met zijn blik toen hij naar het raam toe liep. Hij luisterde naar zijn woorden en heel kort kon er even een glimlachje bij hem vanaf. Het was enkel een minuscuul trekje rond zijn mondhoek en het was snel weer verdwenen. Maar het was absoluut een glimlach geweest. Zijn uitdrukking was ook weer serieus toen Savador zich naar hem omdraaide en de vraag stelde die Deshas het liefst had willen ontwijken. Maar nu kon hij er niet meer onderuit. Hij kon Savador nu ook niet zomaar wegsturen. Hij probeerde hem enkel te helpen dat wist Deshas ook wel. En ergens was hij zijn vriend daar dankbaar voor. Vooral om het feit dat hij hier niet direct over begon. Toch was er wel een grimas op Deshas' gezicht te zien. ''Het loopt niet zo lekker in het Rijk'' begon hij. Het was het eerste wat hij op normale toon gezegd had sinds hij klaar was met zijn vergaderingen. En nog trilde zijn stem licht van woede. ''Ze denken hier dat ik achterlijk ben. Dat ze makkelijk dingen achter mijn rug om kunnen beslissen alleen omdat ik driehonderd jaar ben weggeweest. Dingen worden niet meer gerapporteerd en ik als ik ergens een gloeiende hekel aan heb, dan is het dat ik buitengesloten wordt van dingen die in mijn eigen rijk gebeuren. Verder zijn er rebelse opstanden. Het liefst was ik zelf heen gegaan om het de kop in te drukken maar ik heb Ceylin gestuurd. Zelf denken het aan te kunnen is alleen maar grootsheid waanzin. Eèn man kan geen heel leger verslaan. Ik ben sterk maar niet onsterfelijk. Dat zou ik niet overleven'' vertelde Deshas.

Savador bleef Deshas kalm aankijken terwijl hij antwoord gaf op zijn vraag. Toen hij uitgepraat was kon hij wel begrijpen dat hij er zo woedend van werd. En hij maar hopen dat het al die tijd een kleinigheidje was geweest, dat Deshas kwaad en zich buitengesloten voelde doordat hij vandaag niet met hen mee kon. Er zat een veel grotere reden achter. Savador slaakte een zachte zucht terwijl hij zich weer naar het raam keerde. 'Ongehoorzaamheid is een zonde die direct bij ieder levend wezen uitgeband moet worden. Het liefst met een zo hard mogelijke vuist,' sprak hij zijn mening nors. 'Wees alles behalve timide voor je volk, Deshas. Jij bent hier de baas, is het niet? Dat moet er, nu ik dit allemaal hoor, er hoognodig bij het volkje in dit Rijk ingestampt worden.' Savador deelde Deshas' woede lichtelijk. Hij kon er niet tegen als er niet geluisterd werd naar de leider, terwijl die het toch echt het meest voor het zeggen had. Iedereen die niet boog was een ondankbare hond, die voor eeuwig achter de hellepoorten behoorde te branden. Hij draaide zich in een ruk naar Deshas om toen hij hoorde dat hij Ceylin erop af had gestuurd. 'Ceylin?' vroeg Savador geschrokken. 'Toch niet in haar eentje!' Het was meer een stemverheffing dan een vraag. Hij betrapte zichzelf erop dat hij zich om de één of andere reden zorgen maakte om Ceylin, ook al zou het geval zo zijn dat Deshas in het meest logische geval hele strijdtroepen met haar had meegestuurd.

''Natuurlijk niet in haar eentje. Ik heb haar de leiding gegeven over ongeveer de helft van alle strijdtroepen hier in Aiolanum. Dat is minstens zo'n vierduizend man misschien zelfs meer. Je moet je niet laten misleiden door haar uiterlijk Savador. Ceylin is een strategisch genie. Ze is èèn van mijn beste krijgs officieren. Omdat zij veel rondreist weet ze meestal beter dan wie dan ook hoe de dingen in het Rijk verlopen'' zei Deshas tegen Savador alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Voor hem was dat ook zo. Hij had Ceylin in de strijd gezien. Hij had nog veel strategische zetten van haar geleerd. Deshas stond op uit zijn stoel en ging naast Savador staan met zijn blik naar buiten gericht. Het begon zichtbaar wat op te klaren. De zwarte wolken waren nu grijs en grauw. De donder klonk minder dreigend en de bliksem was al lang niet zo fel meer. Zijn rode ogen kregen om de rand van zijn irissen hun zwarte kleur weer terug. Deshas stond met zijn handen in elkaar gevouwen op zijn rug. ''Ik was van plan zelf ook nog flink op te treden maar het is nu het belangrijkst dat die rebellen gedood worden. Daarna zal ik dat stelletje uitgekotste insecten zelf eens met ijzeren vuist aan pakken. Denk maar niet dat ik zachtzinnig voor ze zal zijn. Wie niet horen wil moet maar voelen'' zei Deshas met veel haat in zijn stem. Even flikkerde de strijdlust en de felheid in zijn ogen op, maar daarna kalmeerde hij weer wat.

Savador luisterde met ontzag naar Deshas' woorden over Ceylin, maar voelde zich naarmate hij verdersprak steeds gerustgestelder voelen. Hij dacht al iets strijdlustigs op te merken aan die vrouw, en dan niet alleen in schoonheid en verleiding. Als het inderdaad waar was wat Deshas zei, dan kon Ceylin het met gemak aan. En hij zag zijn vriend niet voor een leugenaar aan. Met een kleine glimlach draaide Savador zich tevreden weer terug naar het raam. Waar maakte hij zich nu zorgen om? Terwijl hij toekeek hoe het onweer zich steeds verder van Aiolanum leek te verwijderen, merkte hij dat Deshas zijn troon verlaten had en naast hem was komen staan. Hij wierp hem vanuit zijn ooghoeken even een korte blik toe. Het deed hem goed te zien dat hij al wat kalmer was. Het volgende moment sprak Deshas woorden uit die hij zo uit zijn eigen mond had kunnen ontnomen. Savador keek hem even zijdelings aan, verbaasd over het feit dat ze vaak dezelfde ideeën en gedachtes hadden. Er verscheen een brede glimlach op Savadors gezicht terwijl hij Deshas een vriendschappelijke klap op zijn rug gaf.

Deshas had de ontzag in Savadors ogen gezien. Hij sloeg zijn armen over elkaar. Zijn ogen hadden hun normale kleur terug. De lucht was nog steeds donker maar het onweer was gestopt. Deshas grijnsde even kort terug naar Savador toen hij hem een klap op zijn rug gaf. ''Verbaasd? Ik dacht dat je ondertussen wel door zou hebben dat we erg veel op elkaar lijken Savador. Het is nog een reden dat ik jou graag als opvolger wou. Ik zie veel van mezelf terug in jou'' zei hij tegen hem. Op dat moment kwam er een bediende binnen. ''Heer. Ceylin is weer terug'' zei de man. ''Stuur maar door naar binnen'' zei Deshas veel kalmer nu. De bediende knikte, zelf ook opgelucht dat Deshas weer voor zoverre normaal was. Ceylin kwam even later binnen lopen. Ze had haar donkerrode haren in een vlecht maar een aantal plukken waren door het vechten losgeraakt. Ze droeg een uniform met het wapen van Aiolanum al was de hare in de vorm van een tuniek. Om haar heupen had ze een zwarte riem met daaraan een dubbele schede voor haar duozwaarden. Op haar rug droeg ze een pijlen koker, een boog en daaroverheen een schild. Ze had zwarte vegen op haar wang en bloedvlekken op haar kleding. Ondanks dat ze verder nog onder het stof zat bleef ze bloedmooi. Het enige wat aan haar op te merken was, was verband om haar linkerhand dat er vluchtig omheen was geknoopt. ''Hoe is het gegaan?'' vroeg Deshas als eerst. ''Ik vrees dat we een gesprek als dit beter kunnen verplaatsen naar de vergaderkamer. We hebben het grootste deel van de rebellen te pakken gekregen. In Diabhail zat de grootste groep. Er zijn er een kleine twintig man ontsnapt en naar hun bondgenoten gegaan dieper het Rijk in. We hebben verder iedereen gedood op hun leiders na. Ik dacht dat u die liever zelf nog even wou uithoren'' zei Ceylin zakelijk.

Savador grijnsde zwak naar Deshas terug. 'Ja. Dat heb ik al meerdere keren gehoord,' antwoordde hij zacht terug. Het was immers al oud nieuws dat hij veel weg had van Deshas, en andersom precies hetzelfde. Hij draaide zich om toen een bediende de melding gaf dat Ceylin was wedergekeerd. Toen ze eenmaal de troonzaal betrad, gehuld in uniform, kon Savador zijn ogen moeilijk van haar af houden. Heldhaftige vrouwen, daar ging zijn hart sneller van kloppen. Door de strijdlustigheid die Ceylin uistraalde, kon hij moeilijk het gesprek tussen haar en Deshas volgen. Hij moest een aantal dingen eerst in stilte overdenken voor hij doorkreeg wat er precies gaande was. Hij richtte zich zwijgend tot Deshas. 'Waarom niet de gelegenheid nemen de leiders van die schoften tesamen met een marteling uit te horen? Kun je met een gerust hart dat laatste restje woede kwijt,' stelde Savador met een kleine glimlach voor om zich ook in de zaken te mengen die er nu speelden.

(Saf, nog gefeliciteerd met je 2000ste bericht xD)

Deshas knikte kalm op Ceylins woorden. ''Uitstekend gedaan'' zei hij kalm. Toen merkte hij haar hand op. Hij pakte zwijgend haar pols beet en knoopte het verband los. Hij keek naar de snee in haar hand. Het zwarte bloed was opgedroogd en had korsten gemaakt. Beide zijde huid waren rafelig. Kortom het zag er vrij slecht uit. Deshas keek zwijgend weer op naar Ceylin. Die trok schuw haar hand terug. ''Ik zag die man niet aankomen. Toen ik me omdraaide stond hij daar ineens. Hij greep mijn arm vast en hief zijn zwaard op. Ik kon m'n arm op tijd terug trekken voor ik iets ergers had dan een snee'' biechtte ze zacht op. ''Maar dat is het risico van het vak'' voegde ze eraan toe met verharding in haar ogen. ''Laat even naar die wond kijken Ceylin. Dat is een bevel'' zei Deshas toen hij zag dat ze hem wou tegenspreken. Daarna keek Deshas naar Savador. ''Ga je dan mee? Jouw idee klonk me als muziek in de oren'' grijnsde hij kil.

(Dankje XD en excuses voor het wachten, kapper kwam >o>)

Savadors gezicht betrok even toen hij de snee in Ceylins hand zag. Enige lelijkheid bij Ceylin kon hij zich haast niet indenken, maar dit zag er toch niet echt smakelijk uit. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht toen ze zich ondanks dat flink wilde houden. Dat zag hij graag. Aan opgevers heeft de wereld niets. Savador richtte zich tot Deshas toen hij zijn woorden hoorde. 'Natuurlijk ga ik mee. Voor geen goud dat ik enig bloedvergiet wil missen. Al mag ik er van de buitenkant ouder uitzien, het houd mijn geest jong,' antwoordde hij met een brede grijns.

(Geeft niet. Bent ge weer netjes geknipt dan nu? xD)

Deshas grijnsde nogmaals op Savadors woorden. Hij knikte naar Ceylin dat ze iet langer hoefde te blijven als ze niet wilde. Ceylin vertrok ook weer met het mompelde antwoord dat ze eerst een bad wou nemen. Ze zou later wel verder verslag uitbrengen. Deshas nam Savador mee naar de zuilen hal waar een klein groepje mannen stonden te wachten. Sommige met hun blik naar beneden gericht, wetend dat er toch niet veel hoop meer in zou zitten. Anderen juist met hun gezicht strak vooruit en met een strijdlustige blik in hun ogen. Er zat zelfs een enkeling tussen die vol bewondering de mooie zaal rondkeek. Logisch, meestal kwam niemand die in het Rijk woonde bij Deshas over de vloer tenzij ze machtig en belangrijk waren. Of net zoals Ceylin, artiesten. Maar de aanblik van zowel Deshas als Savador deed alle mannen onwillekeurig een stapje achteruit zetten. Over Savador gingen onderhand ook al de nodige verhalen de ronde om te weten dat het een man was waar je voor op moest passen. Deshas liep, statig rechtop en met zijn handen ineen gevouwen op zijn rug, langs het rijtje mannen. ''Wat zijn jullie een zielig zooitje. Noemen jullie jezelf strijders?'' vroeg Deshas met verachting en minachting in zijn stem. Hij keek om naar Savador. ''Kies jij maar beste vriend. Met welk van deze minkukels zullen we eens beginnen?'' vroeg hij vals.

(Ja hoor xD)

Savador keek Ceylin nog even met een laatste sprankje van bewondering in zijn ogen na voor hij Deshas naar de zuilenhal volgde. Gehoorzaam zoals een leerling zich behoorde op te stellen in het bijzijn van zijn leermeester, bleef Savador kalm wat op de achtergrond staan toen Deshas de groep mannen afging. Pas toen hij tot hem sprak kwam hij naar voren. 'Laten we ons plezier benutten, te beginnen bij de imbecielen die nog wat strijd durven te tonen. Verzet is altijd amuserend, vooral omdat ze diep van binnen moeten weten dat het toch allemaal gedaan is,' antwoordde Savador direct met een brede grijns, alsof die woorden al op zijn tong rustten. Met een minachtende blik ging hij alle mannen langs en bleef hij uiteindelijk staan bij degene met de meeste vechtlust in zijn ogen. Zwijgend greep Savador hem bij zijn kraag en gooide hem languit over de vloer voor Deshas' voeten neer. 'Dat lijkt me wel een gepaste dwaas. De lust voor strijd in je blik zullen we met eveneens een lust voor strijd uit je zwakke brein rammen.' Savador liep naar de man toe en zette een voet op zijn hoofd, waar hij met opzet druk op uitoefende. 'Hoop is niet meer voor jou weggelegd, geloof het nu maar,' siste hij zacht terwijl hij zich wat voorover boog. Daarna keek Savador met een kleine glimlach naar Deshas op en gaf hem de gelegenheid zijn eigen gekozen slachtoffer het eerst af te ranselen.

De man plat voorover. Omdat hij met zij handen op zijn rug was vastgebonden kon hij zichzelf niet tegen houden toen hij door Savador voorover werd gesmeten. Toch gaf de man nog geen kik. Deshas trok even lichtelijk een wenkbrauw op. Hij zakte op èèn knie naast de man. ''Als je denkt dat het nu al pijn doet wacht dan maar tot straks'' zei Deshas zacht tegen hem e zag de man licht huiveren. Hij stond weer op. ''Staan!'' beval hij kort. Hij trok de man ruw overeind toen het hem te langzaam ging. Hij streek al zijn haar bij zijn oor weg en greep naar zijn dolk. ''Zeg eens. Waar zitten jullie bondgenoten?'' vroeg hij simpel. De man keek Deshas hatelijk aan. ''Dat zeg ik nog in geen miljoen jaar'' siste de man. Deshas haalde zijn schouders op. ''Zelf weten'' zei hij simpel. Met een achteloos gebaar sneed hij de man zijn oor af. Een ijzig geschreeuw weergalmde door de zaal en weerkaatste tegen de zuilen. Deshas overhandigde de dolk aan Savador. ''Jouw beurt'' zei hij droogjes alsof ze een dom bord spelletje aan het spelen waren.

Savador zag Deshas zijn slag slaan. Met een tevreden glimlach sloeg hij kalm zijn armen over elkaar heen toen hij zag dat hij alle lokken van de man bij zijn oor wegstreek. Hij vermoedde al wat hij van plan was. Een zachte lach kon hij niet langer meer onderdrukken toen Deshas inderdaad deed wat hij had gedacht. Hij voelde de adrenaline door zijn lijf gieren toen hij de dolk die Deshas hem toereikte aannam. Nu was het zijn beurt. Savador smeet de man ruw weer op de grond zodat hij rechtop zat en greep zijn handen op zijn rug beet. In een paar snelle bewegingen sneed hij de huid tussen de vingers van de man in, telkens tot hij op bot stuitte. 'Ach wat jammer nou. Ik kan niet verder.' Hij likte met een brede grijns het bloed van het lemmet toen hij de man iets van een gejammer hoorde onderdrukken. Onduidelijk, omdat hij zichzelf waarschijnlijk nog forceerde zich niet aan de pijn toe te geven. Maar het gaf hem een machtig gevoel genoeg om hiermee door te zetten. 'Doet het pijn?' vroeg hij geamuseerd. Hij greep de pols van de man strak beet. 'Nu ik toch bezig ben kan ik gelijk je hele hand doen, nietwaar? Dan kan ik je in ieder geval van de pijn in je hand verlossen.' Het lemmet flitste toen Savador de pols van de man dwars met de punt van de dolk doorboorde. Zijn pols was nu letterlijk aan de grond vastgepind. Het gegil van de man klonk hem als muziek in de oren. 'Probeer nu eens op te staan,' beval Savador snauwend terwijl hij opstond. 'En tengels af van dat wapen. Je doet het maar mooi met je eigen kracht.' Met een opgewonden blik in zijn fonkelende ogen stapte Savador achteruit tot hij weer achter Deshas stond, om hem zijn beurt weer te geven. Zijn gouden ogen scheurden zich niet van de man los. Geboeid bleef hij afwachten op wat er zou gebeuren als de man deed wat hij vroeg. Hij zou zich helemaal open kunnen halen, of misschien rukte hij zijn eigen hand er wel af. Savador glunderde om ieder bloederig idee dat in hem opkwam.