Savador bleef Deshas met een klein triomfantelijk glimlachje aankijken, maar zijn mondhoeken zakten echter wat naar beneden toen hij kon zien dat hij loog. Hij liet zich door zijn vriend meetrekken het paleis uit en liep hem op de voet achterna de plateaus af. Hij vroeg zich af wat Deshas van plan was. Bij het eerste plateau aangekomen, versnelde hij zijn pas zodat hij naast hem kon blijven lopen. Hij hield evenals Deshas halt voor een groot gebouw. Geschreeuw en ijzige kreten trokken zijn aandacht. 'Wat is dat voor een gekrijs?' vroeg Savador zacht terwijl hij met halfdicht geknepen ogen tegen het gesteente opkeek.

''Dat is het gegil van een mens op het moment dat hij beseft dat de volgende pijnlijke klap zijn laatste is. Het gekrijs van een stervende'' zei Deshas al even zacht maar op neutrale toon. Alsof het hem totaal niks kon schelen. Zonder er verder nog woorden aan te verspillen liep Deshas gewoon naar binnen. Binnen kwamen er een aantal bewakers aanlopen. Ze bogen wat stijfjes voor Deshas. ''Een waarlijk onverwacht genoegen Heer. Wat brengt u naar deze afschrikwekkende plek?'' vroeg een van de mannen. Deshas draaide er niet omheen maar kwam meteen ter zake. ''Ik wil dat je alle gevangene die anders deze avond de dood onder jullie handen gevonden zouden hebben naar èèn grote cel brengt. Ik heb hier iemand die even zijn woede kwijt moet'' zei hij zijn laatste zin iets zachter. De bewakers keken even kort naar Savador en liepen toen zwijgend weg.

Savador liet een korte gniffel ontsnappen op Deshas' woorden. Behalve arme zielen waarbij ieder moment de plotselinge dood kon opspelen, vond hij Deshas' onverschillige toon ook amuserend. Hij volgde zijn vriend zwijgend naar binnen, benieuwd waarom hij hem hier heen bracht. Hij bleef staan en wachtte kalm toen een paar bewakers een praatje met Deshas maakten. Savadors mondhoeken krulden om tot een kleine tevreden grijns zodra hij erachter kwam waarom hij naar deze plek werd gebracht. 'Wel, wel,' zei hij grijnzend terwijl hij met over elkaar geslagen armen toekeek hoe de bewakers op weg waren alles gereed te maken voor Deshas' order. 'Ik moest het al die tijd maar met kasten doen om mijn woede te kunnen uiten. Nu krijg ik de plotselinge gelegenheid het fysiek op personen af te reageren. Wat je allemaal wel niet kan doen met macht.' Savador keek Deshas aan. Zijn grijns werd iets breder. 'Jouw positie is als mijn laatste gouden cent in mijn buidel. De laatste manier om er nog een hoop macht bij te krijgen voor ik deze wereld verlaat,' eindigde hij zacht.

''Na alles wat jij mee hebt moeten maken lijkt me zoiets ook niet meer dan redelijk. Daarbij ben je een goed magiër dus kan ik met een gerust hart dit Rijk later aan je over laten'' zei Deshas simpel. Hij keek nog altijd strak voor zich uit terwijl hij dat zei. Maar daarna draaide hij zijn hoofd met glimlachte even kort een klein glimlachje naar Savador. ''Sommige mensen zeggen dat geluk alleen puur toeval is. Maar ik geloof niet in het toeval. Ik denk dat geluk zich maar een keer in je leven aanbied en dat je het dan met beide handen moet grijpen'' zei hij. Daarna richtte hij zijn blik weer op de bewakers die een aantal gevangenen ruw een cel binnen duwde. De meeste waren verdwaasd en wisten niet wat hen overkwam. Dit was nieuw voor ze. Meestal was het wachten, op het rijtje af. Wachten tot iemand je kwam halen om je het hiernamaals in te martelen. Sommige gezichten stonden hoopvol. Een koude, valse glimlach sierde Deshas' gezicht met de gedachte aan de gezichten van de gevangenen als ze erachter kwamen wat het lot hen te bieden had. ''Als je verder nog iets aan wapens wil of helemaal gekalmeerd bent, roep me dan. Ik sta buiten bij de deur op je te wachten'' zei Deshas nog tegen Savador toen de bewaker wenkte dat hij kon komen.

Savador sloot glimlachend zijn ogen en grinnikte zacht om Deshas' woorden. 'Geloof me, je zult er geen spijt van krijgen dat ik het ben die je als je opvolger hebt aangewezen,' antwoordde hij zelfverzekerd. Een hand ondersteunde zijn elleboog. Met de hand van de andere arm streek hij nonchalant over zijn onderlip. Savador opende zijn ogen weer en keek Deshas nog even glimlachend aan voor hij zich op het wenkende teken van de bewaker met langzame passen naar de cel waar de gevangenen in werden geduwd begaf. 'Geef me tien kleine minuten. Er zullen zoveel bajesschoften zich als vrijwillig doelwit voor me opstellen, dat ik me voor één keer niet hoef in te houden. Ik ben ze zeer dankbaar,' zei hij nog met een kleine grijns tegen Deshas voor hij de deur achter zich sloot.

Binnen de cel bleef Savador nog even roerloos tegen de deur leunen. Zijn gouden ogen gleden over het stelletje ongeregeld. 'Opstellen! In een rij!' beval hij toen met een verheven stem. De gevangen dromden door elkaar heen, angstig en zichzelf afvragend wat er stond te gebeuren, en deden braaf wat hij ze opdroeg. Daarna ging Savador kalm de rij langs. Nerveuze gezichten gleden langs hem voorbij. Bij een forse kerel die alles behalve angstig leek te zijn, bleef hij stilstaan. Behalve fors in spieren was hij ook fors in lengte. Minstens twee koppen torende de terechtgestelde boven Savador uit. Een perfect slachtoffer om mee te beginnen, vond hij. 'Zelfs in je laatste minuut nog flink proberen te zijn. Indrukwekkend, hoor,' zei Savador zacht. Zijn schaduwslangen had hij onopgemerkt al opgeroepen, die nu langs de benen van hun meester een weg omhoog werkten. Toen ze als lange schaduwen om zijn nek lagen, sloegen ze in één keer plotseling toe. In plaats van via de mond, zoals bij zijn laatste slachtoffer, hapten ze zich direct een weg door het gespierde lichaam en vernielden overal belangrijke zenuwen en bloedvaten. Het duurde ook niet lang of de man lag kermend op de vloer. Savador was ondertussen al doorgelopen naar de volgende kandidaat. Een ieler ventje dit keer. Zwijgend drukte hij zijn handpalm tegen de mond van de man en creëerde een grote steekvlam, die van zijn mondholte tot diep in zijn keel alles verschroeide. Hier liet hij het niet bij. Wat volgde was één grote vlammenzee, die de helft van de gevangenen schreeuwend en stervend op de grond achterliet. Opgevolgd door wat bloedvergiet, door hier en daar wat ledematen af te hakken met een pure duistere spreuk. Zonder bloed was het immers niet leuk. Het schoelje raakte steeds sneller en sneller op. Waar eerst de lelijke smoelen waren van de gevangenen, bleven schroeiplekken en bloedplassen achter. De laatste gevangenen kropen op handen en knieën angstig weg, maar Savador trok ze aan hun benen via schaduwslangen weer naar zich toe. De laatste manier waarmee hij doodde was normaal, fysiek geweld. Zodra ieder slachtoffer dood was, zakte hij zuchtend door zijn knieën om even bij te komen. Zijn gezicht en kleding zaten helemaal onder het bloed. Ook een aantal haarlokken dropen van het bloed, maar hij vond het alles behalve erg. Het was een grote hulp geweest zijn opgekropte woede af te reageren. Bovendien had het een tevreden gevoel achtergelaten.

Na een kleine tijd nog in het bloedbad te hebben gezeten, verliet Savador de kamer alsof hij gewoon even doodnormaal naar het toilet was geweest. Hij liep direct naar Deshas toe, met een al net zo tevreden uitdrukking als hij zich voelde. Hij had niet de moeite genomen om het bloed weg te werken. Deshas mocht zien dat hij zijn woede succesvol had gebotvierd. 'Dat was veel beter dan kasten aan gort te slaan,' zei Savador grijnzend terwijl hij naast Deshas tot stilstand kwam. Met zijn puntige tong likte hij het bloed op en rondom zijn lippen met genot af.

Deshas reageerde niet meer op Savadors woorden. Dat kon ook niet meer want hij was al door de deur verdwenen. Zelf stelde Deshas zich schuin tegenover de deur, leunend tegen de muur, op. Met zijn armen over elkaar en een nonchalante houding wachtte hij tot Savador klaar was. De commandant van de bewakers was bij hem komen staan terwijl ze gezamelijk zo luisterde naar het kermen en het schreeuwen van de stervenden achter de deur. ''Zo te horen geniet hij hiervan'' zei de commandant met zijn blik strak op de deur gericht. Een kleine, haast onzichtbare glimlach verscheen rond Deshas' mond. ''Welk weldenkend mens zou dat niet doen? Tenminste als ze van Shadraanse aard zijn of hiervandaan komen'' zei hij kort. Het was goed voor Savador om zich eens lekker uit te leven. Niet alleen om woede van deze gebeurtenis af te reageren. Savador had zoveel woede in zich dat hij een uitlaatklep als dit wel kon gebruiken. Daarbij was het een mooie training. Toen Savador weer naar buiten kwam zag Deshas direct de tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Het plaatje werd helemaal compleet door het feit dat hij onder het bloed zat. Zelfs de ijzig statige commandant naast hem leek even te schrikken van Savador al was dat enkel in zijn ogen te zien. ''Genoten neem ik maar aan'' zei Deshas op een kalme toon. ''Zullen we dan maar eens terug gaan naar het paleis?'' vroeg hij daarna.

Savador verborg zijn kleine glimlach achter een hand bij het zien van de verschrikte blik in de ogen van de commandant. 'Ik kon er geen genoeg van krijgen,' versterkte hij zijn antwoord op Deshas vraag met een brede grijns. Hij knikte kort toen Deshas vroeg of ze terug zouden gaan naar het paleis. 'Veel anders heb ik hier niet meer te zoeken. Tenzij jij nog een aantal gevangenen onder handen wilt nemen?' vroeg hij zijn vriend. Savador liep al naar de uitgang, maar bleef vlak bij de deur staan tot Deshas een beslissing had genomen.

Deshas schudde licht zijn hoofd op Savadors vraag. ''Vanacht is het niet voor mij weggelegd. Ik moet mijn krachten ergens anders voor sparen'' zei hij enkel. Hij keek nog even om naar de commandant en knikte hem een kort gedag waarna hij op zijn gemak naar Savador liep. Hij liep samen met Savador weer naar buiten en liep met zijn handen in zijn zakken weer terug. Inmiddels was het nacht geworden en was de hemel duistermaar bezaaid met sterren en een halve maan. Wat vreemd aan deze maan was, dat hij rood van kleur was. Buiten keek Deshas er ook even na met een licht bezorgde trek om zijn mond. ''Hij is vroeg deze maand'' mompelde hij. Maar daarna liep hij gewoon door. Terug langs alle huizen, winkels, gilden en plateau's.

Savador volgde Deshas naar buiten en liep samen met hem zwijgend terug naar het paleis onder de nachtelijke hemel. 'Waar heb jij je krachten op deze late avond nu nog voor nodig?' vroeg hij nieuwsgierig op Deshas' woorden. Hij richtte zijn blik recht voor zich uit terwijl ze de zeven plateaus weer beklommen. 'Vroeg?' verbrak Savador even later de stilte weer met een vraag. Hij volgde Deshas' blik en staarde naar de bloedrode halve maan, dat het enige onheilspellende was aan de heldere nachthemel. Hij vroeg zich in stilte af waarom het een bezorgde uitdrukking bij Deshas opriep.

''Misschien heb ik ze helemaal niet nodig vannacht. Maar volgens die rode maan kan ik ze maar sparen voor de zekerheid'' zei Deshas met zijn blik nogmaals gevestigd op de maan. ''Eens in de maand wordt die maan bloedrood. Dat blijft dan zo voor een paar dagen. Geen idee waarom, het is gewoon zo. Met die maan veranderd ook het getij van de Bitterzee en zelfs de Bloedbaai. Ik heb je al eens verteld dat Vasco de Demon van de Stormen is. Het is deze maan die iets met hem doet. Iets angstaanjaagends. Hij wordt een regelrechte psychopaat. Zolang deze maan aan de hemel staat is Vasco in staat met zijn schip door het luchtruim te varen. Dan plundetrd en terroriseerd hij andere steden in het Rijk. Ik kan het hem weinig kwalijk nemen, zo is hij nou eenmaal. Hij kan er ook niks aan veranderen. Maar ik moet mijn krachten sparen voor het geval dat Vasco niet in de hand te houden is en compleet ontspoort. Dan moet ik hem tot bedaren kunnen brengen. Maar de maan is erg vroeg deze maand bloedrood gekleurd. Ik maak me zorgen dat het de komende dagen erger zal zijn met Vasco dan gewoonlijk'' vertelde Deshas.

Terwijl het paleis al boven de plateaus opdoemde, luisterde Savador zwijgend naar Deshas' uitleg. Zijn gouden ogen scheurden zich niet van de maan los terwijl ze verderliepen. Zodra Deshas was uitgesproken, haalde Savador glimlachend zijn schouders op. 'Laat die oude zeerot plunderen wat hij wil. Zolang hij maar niet bij ons langskomt kan het toch geen kwaad?' zei hij met een grijns. In tegenstelling tot andere bekenden van Deshas, mocht hij Vasco wel. Hij vond het heimelijk ook niet erg dat Vasco het Rijk plunderde zolang hij er nog geen heerser over was. Dat was voor nu nog niet zijn probleem, vond hij. Bij het zevende plateau aangekomen, bleef Savador voor de ingang van het paleis even staan om Deshas voor te laten gaan.

''Je schijnt te vergeten dat ik ook verantwoordelijk ben voor de andere steden en dorpen uit het Rijk Savador. Het is ook geen groot probleem dat Vasco plunderd als hij in deze staat is. Maar er zijn grenzen. Zodra hij ondschuldigen gaat vermoorden moet ik ingrijpen'' zei Deshas toen ze weer voor het paleis stonden. Daarna ging hij de deur door en wachtte daar even op Savador. ''Ik weet niet hoe het met jou zit maar ik wil nog even trainen, al is het maar om me scherp te houden. Als ik jou was zou ik een bad nemen. Dat bloed mag dan een teken van overwinning en triomf zijn maar als het opdroogt is het lastig weg te krijgen en krijg de de bacterieen op je dak ermee'' gaf Deshas als wijze raad mee. Hij wachtte nog even op Savadors reactie of eventuele andere woorden voordat hij zou vertrekken. Een aantal bediendes die langsliepen keken even met een blik van afgrijzen, schrik en angst naar Savador die onder het bloed zat waarna ze gauw verder liepen.

Savador deed alsof hij Deshas' woorden over het Rijk beschermen en zijn verantwoordelijkheid erover niet hoorde. Hij wilde het ook niet horen omdat het hem weinig baatte. Alles leek een stuk minder erg te zijn nu het nog niet in zijn bezit was. Laat Vasco maar plunderen. Later zou alles weer hersteld zijn, als hij eenmaal heerser over het Rijk was. Savador volgde Deshas glimlachend het paleis binnen. 'Ga jij maar trainen. Mijn energie is voor vandaag na die uitlaatklep opgebrand. Dat was wel het meest fantastische moment dat me ooit is overkomen qua bloedvergiet,' antwoordde hij grijnzend. Hij wierp de bediendes die hem geschrokken aanstaarden een venijnige blik toe. Daarna keek hij Deshas weer glimlachend aan terwijl hij aanstalten maakte om naar zijn vleugel te gaan. 'Ik neem een bad en ga naar bed. Ik durf het je bijna niet te zeggen, maar diep verlang ik om een paar vrouwen van Ceylin's ras naar mijn kamer te laten sturen om me in slaap te komen zoenen.' Savador onderdrukte een zacht ondeugend lachje achter zijn hand. 'Wellicht een andere keer. Een goedenacht.' Hij schonk Deshas nog een kleine glimlach voor hij zich omdraaide en met stevige passen op weg ging naar zijn eigen vleugel.

Deshas haalde zijn schouders even op. ''Het is toch niks serieus. Het is niet dat je van ze houd zoals je van Diva doet ofzo'' zei hij droog. Hij keek Savador even na toen hij wegliep. ''Maar wees voorzichtig met wat je precies wenst'' mompelde hij waarna hij zelf de andere kant op liep. Zijn handen diep in zijn zakken en zachtjes een deuntje fluitend. Halverwege kwam hij Ecrin tegen. ''Ik dacht dat je al op weg was naar je eigen huis op het vijfde plateu Ecrin'' zei Deshas licht verbaasd. De meeste leden van de Raad waren ondertussen al weg tenzij ze hier werkte. Er zaten er namelijk een paar die het gezag over de legers hadden en dat soort dingen en die woonde en werkte gewoon in het paleis. Micah deed dat ook. Je moet je vrienden dichtbij houden maar je vijanden nog dichterbij. Dat was zijn logica. En dat was vandaag maar weer eens een slimme zet gebleken. Ecrin had haar blik afgewend van Deshas. ''Ik was eigenlijk net van plan te gaan'' zei ze kalm. Ze zag eruit alsof ze nog wat ontdaan was over het verraad van Micah en Aaron. ''Ik was net van plan wat te gaan trainen. Voel je er iets voor om mee te gaan?'' vroeg Deshas daarna plompverloren. Ecrin keek even op en voor het eerst die avond had ze een kleine glimlach op haar gezicht.

Deshas had wel gelijk gehad betrefd Ceylin. Ze was nog lang niet klaar met het plagen van Savador. Ze was naar zijn vertrekken gegaan en had daar eerst uitgebreid een bad genomen. Nu zat ze met alleen een handdoek om haar lichaam geslagen in het raamkozijn haar haren uit te kammen. Ze had ze opgestoken dus waren ze nog droog. Ze hoefde ze alleen maar uit de klit te halen. Van haar hangende punt oren staken nu alleen de uiteindes tussen haar lokken uit. Ceylin hield haar blik gericht op een foto voor zich terwijl ze zacht neuride. Ze had de foto van Diva gevonden. Ze zat met haar rug naar de deur toen ze die open hoorde gaan. ''Ze is erg mooi. Uw geliefde bedoel ik'' zei Ceylin kalm zonder zich om te draaien. ''Ze lijkt verdomd veel op Katherine'' mompelde ze daarna haast fluisterend.

Savadors tevreden uitdrukking verdween even toen hij Deshas' laatste woorden nog hoorde. Het was eigenlijk als grap bedoeld, want hij wilde zich voornemen niet opnieuw vreemd te gaan. Als hij Diva kwijt was hoefde het niet meer. Heel de snak naar macht en de hoge eervolle posities. Savador hield zijn blik peinzend op de grond gericht toen hij de deur naar zijn vertrekken opende. Deshas' woorden hadden zware twijfels bij hem opgeroepen. Hij was nu eenmaal een man met behoeftes, en hij was er alles behalve vies van om met een mooie vrouw tijd in bed te delen. Daar was hij nooit eerder achtergekomen sinds het moment van zijn leven dat hij met Diva had gedeeld. Hij schrok toen hij niet de enige was in zijn vertrekken. Maar hij schrok nog meer toen hij zag dat het juist Ceylin was, alsof zijn grap waarheid was geworden. Ze stond haar haren uit te kammen met niets meer dan een handdoek om haar heen. Savador voelde zich direct wat ongemakkelijk worden. Hij zweeg op Ceylins woorden over Diva's foto. 'Wat doet u hier?' vroeg hij zacht. Hij liep naar haar toe. 'En waarom bevind u zich op dit tijdstip niet in uw eigen vertrekken?' Zodra Savador besefte dat hij nog onder het bloed zat, wendde hij gauw zijn gezicht van Ceylin af. Hij wilde haar niet doen laten schrikken.

Ceylin stopte met het kammen en legde de borstel naast zich neer. ''Nou, eigenlijk omdat ik geen eigen vertrekken heb hier'' begon ze kalm waarna ze opstond. Ze keek Savador aan maar schrok niet van het bloed. Ze had wel gehoord waar hij en Deshas heen waren gegaan. ''Ik en mijn reisgenoten trekken rond. Zeker Heer Deshas heeft ons een slaapplaats aangeboden voor vannacht maar we hebben geweigerd. We vinden onze eigen slaapplaats wel. Desnoods overnachten we gewoon onder de sterrenhemel. En waarom ik hier ben? Simpel, ik wou nog een bad nemen voor ik vertrok. Als u wilt dat ik weg ga...'' zei ze ondschuldig maar maakte haar laatste zin niet af. Met een hand draaide ze Savadors hoofd terug en veegde wat opgedroogd bloed van zijn wang. ''Ik denk dat u ook wel een bad kunt gebruiken'' grinnikte ze zachtjes maar goed bedoeld. Ze stond dicht bij Savador. Er zat tussen hen in maar een paar centimeter.

Deshas stond hijgend en bezweet in de oefenruimte. Hij had zijn zwarte jas al uit gedaan en droeg dus als bovenkleding alleen nog zijn shirt. Een paar plukken haar waren los gekomen uit zijn staart. Tegenover hem stond Ecrin, al net zo vervromfraaid, hijgend en zwetend. Beide met wapens in de hand. ''Nooit geweten dat je zo'n goed schermer was Ecrin'' grijnsde Deshas. Ecrin grijnsde terug. ''U dacht toch niet dat Raadsleden niet konden vechten?'' vroeg ze. ''Ja eigenlijk wel'' zei Deshas op plagende toon. Ecrin lachte even. ''Dat neemt u terug'' riep ze uit terwijl ze aanviel. Lachend parreerde Deshas haar stoot.

Savador staarde Ceylin zwijgend aan. Hij voelde zijn hart kort ontvlammen zodra zijn ogen de hare ontmoetten, maar probeerde het zo onverschillig mogelijk te negeren. Hij moest zijn gevoelens nu niet de vrije loop laten gaan als hij Diva wilde behouden. Savador slikte een brok in zijn keel door toen Ceylin vroeg of hij wilde dat ze wegging. Aan de andere kant wel, dan hoefde hij zich in ieder geval geen zorgen te maken dat hij Diva's vertrouwen nog meer schond, maar aan de andere kant wilde hij haar om de één of andere reden niet laten vertrekken. Hij liet het toe dat Ceylin zijn hoofd terugdraaide en wat opgedroogd bloed van zijn wang veegde, maar hij liet alles over zich heenkomen met een ernstige blik. Hij voelde zich nog ongemakkelijker worden toen hij merkte dat ze wat dicht bij hem stond. 'Dat was ook het eerste wat ik van plan was te doen bij terugkomst,' antwoordde Savador houterig, zijn blik gevangen in Ceylins ogen. Het lukte hem zijn ogen af te wenden en de dichte positie van hem en Ceylin te onderbreken door naar de badkamer te lopen. In de deuropening van de badkamer bleef hij stilstaan. 'U mag hier overnachten, en ik wil best een stoel gebruiken zodat u het bed voor uzelf heeft. Ik laat u niet buiten overnachten. Ik vrees dat dat te gevaarlijk voor u is,' zei hij zacht. Hij wachtte nog kort op een reactie van Ceylin voor hij de deur sloot. In de badkamer trok Savador zijn met bloeddoordrongen kleding uit en gooide het zuchtend op een hoopje neer in de hoek. Had hij vandaag zijn tweede set kleding ook nog eens vuil gemaakt. Hij keek in de spiegel en streek met een hand over de vage donkerrode plekken die hier en daar op zijn huid zaten. Het bloed was zelfs door zijn kleding heengedrongen en hadden tekens van zijn leedvermaak achtergelaten. Hij had het leuk gevonden, maar nu er kennelijk een moeilijke beslissing stond te wachten nu Ceylin zich in zijn vertrekken bevond, leek het allemaal maar simpele koek en ei geweest te zijn om zijn woede kwijt te kunnen. Iets dat, nu hij eraan terugdacht, ineens niet meer zo leuk was. Savador liet het bad vollopen tot er een kleine laag was, genoeg om zich mee te wassen door zijn handen in een kommetje te houden. Hij bleef echter aarzelend op de luxe badkuip neerkijken. Het water in de kleine laag leek als een boos oog terug te staren. Savador vermande zich met een geïrriteerde zucht en stapte de kuip in. Hij moest dat bloed eraf wassen. Zo kon hij niet naar bed gaan. Met snelle bewegingen spoelde en schrobde hij het bloed er grotendeels af. Hij waste ook gelijk zijn haren. Lang bleef hij er echter niet inzitten. Dat was absoluut niet zijn ding. Na een kleine twee minuten verliet hij de badkamer weer en kwam de andere vertrekken binnen met een handdoek om zich heen geslagen. Hij liep direct door naar de stoel waar zijn tas opstond om een pyjama te zoeken. 'Ik dacht dat u al in uw bed lag,' zei Savador afwezig terwijl hij in zijn tas rommelde. Hij had nog niet eens op of om gekeken om te zien of Ceylin daadwerkelijk nog niet in het bed lag.

Ceylin leunde tegen de vensterbank aan terwijl ze haar blik op Savador gericht hield. ''Maar ik kan ook heel gevaarlijk zijn hoor'' grijnsde ze. Ze liep naar de sofa waar ze haar kleding had neergelegd. Ze keek niet om toen Savador weer binnen kwam. ''Dat was snel'' zei ze enkel tegen hem. Ze stond met haar rug naar hem toe. Ze maakte de handdoek los en liet die gewoon op de grond vallen. Ze pakte een dunne zomerjurk die eigenlijk dienst deed als nachtjapon. Ze trok hem aan en haalde haar haren eronderuit. Ze sloot nog even haar ogen en concentreerde zich om de rest te bereiken met wie ze anders vannacht was verder gereisd. Daarna pakte ze haar donkerrode mantel en raapte de handdoek op. ''Ik kan toch ook net zo goed op de bank slapen?'' zei ze tegen Savador terwijl ze de handdoek opruimde. Ze liep daarna naar Savador toe en legde haar hand op zijn schouders. ''Ik ben wel meer gewend hoor'' zei ze daarna zacht in zijn oor. Ze liep naar de sofa en wikkelde zich in haar mantel waarna ze ging liggen.

Deshas en Ecrin waren nog een hele tijd doorgegaan met oefenen. Deshas had het uiteindelijk wel van haar gewonnen maar Ecrin had het hem heel erg moeilijk gemaakt. Het was ook puur geluk geweest dat hij had gewonnen in dit geval. Deshas had Ecrin gedag gezegd en was nu op weg naar zijn eigen vertekken. Hij werd meteen royaal begroet door Mirac. Deshas aaide de speelse panter even over zijn kop heen.

Savador richtte zijn blik even op Ceylin, maar wendde die beschaamd meteen weer van haar af toen hij zag dat ze naakt en met haar rug naar hem toestond. Hij keek pas weer om toen ze haar nachtkleding had aangetrokken. Als reactie op haar hand op zijn schouder en haar zachte woorden in zijn oor, zette hij onwillekeurig een stap achteruit en voelde hij het ritme van zijn hart versnellen zonder dat hij het tegen kon gaan. Tijdens het diner had hij volop van haar aanwezigheid en vrouwelijkheid genoten, maar dat was enkel en alleen omdat het toen ook juist voor de entertainment bedoeld was. Nu hij zich samen met haar alleen in een kamer bevond, moest hij oppassen dat het niet uitliep tot iets waar hij Diva pijn mee deed. 'U mocht wat mij betreft ook het bed gebruiken,' zei Savador zacht toen Ceylin zich op de bank in haar mantel wikkelde. Hij bleef haar nog even ongemakkelijk aanstaren om eigenlijk ook op een reactie te wachten. Daarna liep hij richting het bed en ging op de rand neerzitten om zijn pyjama aan te trekken. Snel en zwijgend in de hoop dat Ceylin niets van hem zou kunnen zien. De handdoek liet hij maar ergens op de grond slingeren. Dat werd wel opgeruimd. Savador trok de dekens om zich heen en liet zijn hoofd in het mansgrote kussen wegzakken. Hij voelde zich nu wat schuldig nu hij in een reuzegroot, haast koninklijk bed lag en Ceylin het maar met een harde bank moest doen. Maar ze had er zelf voor gekozen. Na een lange tijd voor zich uit te staren, draaide Savador zijn hoofd richting Ceylin. Hier en daar brandden nog enkele kaarsen, dus ze konden elkaar gewoon aankijken. 'Wilt u dat ik vannacht een licht voor u laat branden?' vroeg hij zacht.

Ceylin legde haar armen op de leuning van de bank toen Savador haar vroeg of hij het licht aan moest laten. ''U behandeld me alsof ik van porselein ben. Maar ik kan een harde zijn hoor. Niettemin waardeer ik het wel'' zei ze tegen hem. ''Ik ben gek op zorgzame mannen'' grijnsde ze daarna zacht om hem een beetje te plagen. ''Maar u hoeft voor mij geen lichtje aan te laten'' vervolgde ze daarna weer serieus. Ze mompelde nog iets van een welterusten en maakte het zichzelf toen gemakkelijk op de bank. Het duurde ook niet lang voor ze in slaap viel. Maar midden in de nacht schoten haar ogen open. Ze kwam half omhoog van de bank en staarde uit het raam naar de rode maan. De sterren eromheen fonkelde nu ook rood. ''Ik moet Deshas hiervoor waarschuwen'' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Ze gooide haar mantel van zich af en liep naar Savador toe. Ze boog zich over hem heen en schudde hem zachtjes wakker. Ze legde daarna meteen een hand over zijn mond om te voorkomen dat hij misschien van de schrik zou gaan schreeuwen. ''Ik moet u om een gunst vragen'' fluisterde ze daarna toen ze haar hand terug trok. ''Ik had gehoopt hier 's morgens nog te zijn. In de afwezigheid van Heer Deshas heb ik iets gevonden om zijn dochter te wekken. Hij weet niet dat ik van haar bestaan afweet. Maar nu moet ik dus weg en kan ik de spreuk niet uitvoeren. Dus ik geef hem aan u mee. Maar wilt u dan alstublieft deze spreuk uitvoeren?'' vroeg ze zachtjes. Zonder verder nog iets te zeggen drukte Ceylin haar lippen op die van Savador. Toen ze weer losliet lichtte zijn lippen even goudkleurig op. De kleur vervaagde langzaam weer. ''U hoeft alleen Emrahnaiya's hand te kussen, dan komt alles goed'' zei ze zacht. Ze drukte hem daarna iets in zijn handen. ''Dit is de sleutel van haar kamer. Ik ben u echt heel erg dankbaar als u dit voor me wilt doen'' fluisterde Ceylin. Iemand klopte in een bepaald ritme op de deur. ''Ik moet nu gaan. Maar ik zie u vast nog wel eens. Tot ziens'' zei ze zacht. Ze stond weer op, greep haar spullen en vertrok terwijl ze de deur zachtjes achter zich dichtdeed.

Binnen een paar minuten stond ze aan Deshas' bed, aangekleed en wel in haar reiskleiding. Ze schudde Deshas wakker die versuft overeind kwam. Slaperig keek hij Ceylin aan en liet zich toen terug in zijn kussen vallen. ''Ceylin, kan dit niet wachten tot morgen. Ik dacht trouwens dat jij al weg was'' mompelde hij haast onverstaanbaar. ''Ik was van gedachte veranderd maar dat doet er nu niet toe. De sterren rond de maan zijn rood. U weet wat dat betekend Heer'' zei ze. Ineens was Deshas klaarwakker en overeind geschoten. ''Vasco'' fluisterde hij. Ceylin knikte en gooide hem zijn kleding toe. ''Kop op, kleed u aan. We hebben niet de hele nacht de tijd'' zei ze commanderend tegen hem. Voor deze keer kon dat Deshas even niks schelen.

Savador schonk Ceylin een kleine grijns. 'Ik ben niets anders gewend dan met mijn echtgenote,' reageerde hij vriendelijk op dat hij haar behandelde alsof ze van porselein was. Haar verdere woorden bezorgden een lichte verkleuring op zijn lijkbleke gezicht. Hij nam zich voor de kamer gauw te verdonkeren voor ze het op zou merken. Door simpelweg zijn arm in de hoogte te houden en in zijn vingers te knippen, doofden alle kaarsen als op commando. 'Een goedenacht,' wenste hij Ceylin in het duister zacht toe. Hoewel hij zich doodmoe voelde, kon Savador in het eerste geval de slaap maar niet vatten. Door Ceylins aanwezigheid ging zijn hart sneller tekeer dan anders en allerlei piekeringen verhinderden dat hij zijn nachtrust kreeg. Uiteindelijk zakten zijn oogleden als vanzelf dicht en viel hij in een droomloze slaap. Een lange tijd later schrok hij wakker door iets dat aan zijn bed schudde, en even later door iets zachts dat over zijn mond werd gelegd. Zijn gouden ogen schoten open en hij keek recht in Ceylins gezicht, dat over hem heen gebogen was. Hij besefte dat het zachte ding haar hand was. Savador kwam half overeind terwijl Ceylin iets zei. In zijn halfslaperige toestand drong het maar half tot hem door. 'Hoe laat is het?' vroeg hij wat nijdig. Zijn ogen gleden zoekend door het vertrek, op zoek naar een klok. Viel hij eindelijk in slaap, werd hij midden in de nacht weer gewekt. Maar hij kon het Ceylin niet kwalijk nemen. Eigenlijk kon hij ook niet boos op haar zijn. Toen Savador zijn hoofd weer terugdraaide, had hij niet kunnen voorkomen dat Ceylin zomaar uit het wilde weg haar lippen op de zijne drukte. Hij kneep zijn ogen stijf dicht om de wilde hartkloppingen en het genot tegen proberen te gaan, maar het waren natuurlijke behoeftes. Hij slaagde er niet in. Zodra de kus eindigde streek Savador even over zijn lippen, zonder zijn ongelovige blik van Ceylin af te scheuren. Het volgende moment werd hem iets in zijn handen gedrukt en voor hij het wist maakte Ceylin al aanstalten om te vertrekken. 'Waar moet u heen?' riep Savador haar niet-begrijpend en met iets van teleurstelling na. Zo snel als ze gekomen was, vertrok ze ook weer. Ergens vond hij het verschrikkelijk jammer, al wilde hij daar niet aan toegeven. Alleen achtergelaten in zijn kamer, opende Savador zijn hand en keek naar de sleutel. Ceylins woorden waren dan niet helemaal tot hem doorgedrongen, hij had wel meegekregen wat hij volgens haar moest doen. Hij trok de dekens van zich af en stapte het bed uit om zich naar Deshas' vleugel te begeven, niet de tijd nemend om zijn pyjama eerst te verwisselen voor gewone kleding.

Eenmaal daar aangekomen, sloop Savador met geruisloze passen door de gangen naar het in schaduwen gehulde kamertje aan het einde van de gang. Dat hij Deshas' dochter kon wekken was geweldig, maar het was hem een raadsel waarom alles opeens zo snel achter elkaar gebeurde en hij er maar de helft van begreep. Waarom moest Ceylin plotseling zo snel weg? Savador keek naar de sleutel op zijn handpalm. Hij liet vragen voor nu maar links liggen. Dit kwam eerst. Zo stil als hij kon stak hij de sleutel in het slot en draaide die met een droge klik om. De deur ging zacht krakend open. Zoals de laatste keer dat hij hier was geweest, was het nog stikdonker en werd er hier en daar zwakjes wat plekken van de kamer verlicht met kaarsen. Hij sloot zacht de deur achter zich en liep naar het bed waar Emrahnaiya in rustte. Ze lag er net zo vredig bij als de eerste keer toen hij haar gezien had. Savador zeeg zwijgend neer op de rand van haar bed zonder zijn blik van haar af te wenden. Hij bleef nog een kleine tijd naar haar kijken voor hij uiteindelijk haar hand beetnam. De zwarte lokken die anders in zijn gezicht zouden gaan hangen streek hij uit voorzorg achter zijn oren. Daarna drukte hij een zachte kus op Emrahnaiya's hand.

Zo goed en zo kwaad als het ging kleedde Deshas zich aan. De helft van zijn lichaam sliep nog waardoor ze hem tegenwerkte. Ceylin had hij zijn vertrekken al uitgestuurt met de boodschap dat ze paarden moest gaan regelen. Deshas greep naar zijn zwaard en gespte de schede vast aan zijn riem waarna hij zijn zwaard erin schoof. Toen hij zijn kamer uit holde griste hij zijn handschoenen van een tafeltje mee. Op de gang liep hij half rennend, half struikelend, omdat hij zijn tweede schoen probeerde aan te krijgen. Daarna rende hij met grote passen door de gangen en liep bijna iemand omver. Hij mompelde een excuses maar zag in zijn haast niet dat het Savador was. Deshas was alweer verder gesprint voordat hij erbij stil had kunnen staan. Eenmaal beneden aangekomen verminderde hij zijn pas en trok zijn handschoenen aan terwijl hij richting stallen liep. Ceylin en een paar van haar reisgenoten stonden al klaar en waren al opgestegen. Deshas maakte zijn zwarte mantel vast en sprong behendig op de rug van een zwarte hengst. Hij liet het beest steigeren en galopeerde weg met Ceylin en de rest achter hem aan.

Emrahnaiya liep nog altijd met haar oogleden gesloten, zich niet bewust van de wereld om zich heen. Ze voelde het ook niet toen Savador een kus op haar hand drukte. Maar meteen daarna ging er een goudgele schok door haar heen. Alsof ze net weer boven water kwam nadat ze een tijdlang onder water haar adem had moeten inhouden opende ze haar ogen en snakte naar adem. Haar irissen waren donker, zo donker dat ze bijna zwart waren maar er zat een vleugje zilver doorheen. Emrahnaiya haalde nog wat oppervlakig adem en keek toen naar Savador. Haar blik niet begrijpend en verward. ''Wie bent u?'' vroeg ze met een zachte stem. Pas in haar blik waren wat trekjes was Deshas te zien. Verder leek ze maar bar weinig op haar vader.

Savador liet Emrahnaiya's hand los nadat hij had gedaan wat hij volgens Ceylin had moeten doen. Voor even dacht hij dat er niets gebeurde, maar vlak daarna zag hij een goudgele schok door haar heen gaan. Hij boog zich half over Emrahnaiya heen, zodat hij haar aan kon kijken als ze ontwaakte. Dat gebeurde niet veel later. Haar ogen gingen open en ze waren zwart, zo zwart als de nacht. Het enige licht dat hij in haar irissen van de duisternis kon onderscheiden, was een vleugje zilver, als een maan die de stikdonkere nacht verlichtte. Savador staarde zwijgend in haar ogen terug toen Emrahnaiya hem aankeek. 'Stil,' zei hij zacht zodra ze begon te spreken. 'Niet praten, maar bijkomen. Dan leg ik alles uit. Mijn naam is Savador, opvolger van de Heer der Duisternis. Jouw vader, Deshas. Er was een vloek over je uitgesproken die ervoor zorgde dat je in een ellenlange slaap zou verkeren. Die heb ik zojuist verbroken. Als alles uitkomt ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt, maar voor nu moet je eerst bijkomen.' Savador pakte Emrahnaiya's hand beet en streek er zacht over om haar gerust te stellen. Dit alles en de plotselinge gebeurtenis van haar ontwaking kon immers als een vloedgolf over haar heen komen.

Emrahnaiya was rechtop in bed gaan zitten. Ze zweeg gehoorzaam toen Savador haar zei stil te zijn. De verwarring en verbazing was van haar gezicht te lezen nadat hij uitgesproken was. Ze probeerde het allemaal te begrijpen maar het was nogal een verandering na wat voor haar realiteit was geweest. Emrahnaiya besefte dat er erg veel tijd voorbij moest zijn gegaan. ''Hoe lang heb ik in die slaap gelegen? En waar is mijn vader nu? Als u hier bent neem ik aan dat mijn vader hier ook moet zijn'' vroeg ze daarna. Ze wou eigenlijk opstaan om zelf antwoord op haar vragen te zoeken maar haar benen leken wel water. Ze wankelde en viel terug op het bed tegen Savador aan. ''Pardon'' zei ze zachtjes.

Deshas en Ceylin waren al een tijdje aan het rijden. De ijskoude nachtlucht maakte Deshas pas echt goed wakker. Hij had er geen idee van wat er gebeurde in het paleis maar ineens ging er een schok door hem heen. Alsof er een grote verandering was geweest. Ceylin kon het aan Deshas' gezicht zien maar zweeg. Zel had ze een glimlach op haar gezicht. Het was Savador waarschijnlijk gelukt om Emrahnaiya wakker te krijgen. Deshas en de anderen waren nog niet zo heel ver van Aiolanum verwijderd toen het schip van Vasco al over hen heen vloog. Ze gingen naar een klein dorp niet veel verderop. Deshas, Ceylin en de rest reden er in een vliegende galop achteraan.

Savador keek kalm toe hoe de verbazing en verwarring Emrahnaiya tegelijkertijd leken te overvallen. Hij wachtte rustig af tot ze wat gekalmeerd was van de schok. 'Hoe lang weet ik niet precies. Ik kan wel zeggen dat het een lange tijd moest zijn geweest. Je vader bevind zich als het goed is nog in dit paleis,' beantwoordde hij Emrahnaiya's vragen ongehaast. 'Luister, je bevind je nu in het Rijk der Schaduwen, in een plaats genaamd Aiolanum in een paleis. Dat paleis is zo goed als in bezit van je vader,' voegde Savador er uitleggend aan toe. Hij wilde er nog iets van zeggen, het tegengaan toen Emrahnaiya een moment later al op eigen benen wilde staan. Hij zag haar wankelen en op het punt staan van vallen. Dat was al wel te verwachten. Savador ving haar op maar liet haar niet los. In plaats daarvan bood hij haar comfort door haar tegen zich aan te laten leunen. Ze zou het nu wel zwaar hebben door de hele verwarring die haar plots overviel. Zo verkeerde je in een eindeloze slaap en zo was je ineens weer wakker, nietwetend waar je je bevond en in welk jaartal. 'Doe het rustig aan, lieverd, je bent pas wakker,' suste Savador haar zacht gerust.