Savador luisterde naar Ceylins woorden en staarde intussen zwijgend over het trainingsveld. 'Dan is het geluk Deshas waarschijnlijk geschonken. Ik moet er eigenlijk niets over zeggen, ik ben geen filosoof noch geen geleerde, maar dat geluk van hem is een mirakel in zijn strijd. Dat kan niet zomaar opraken, denk ik zo. Het zou hetzelfde effect hebben als hij opeens niet meer wist hoe je stabiel op twee benen staat en loopt. Hij raakt het niet kwijt. Wat dat betreft is Deshas zelf een bron van geluk,' sprak Savador vastberaden. Hij zweeg toen er een man aan kwam rennen met een brief bestemd voor Ceylin. Savador bleef op zijn plek staan en keek pas over haar schouder mee toen ze de inhoud van de brief algemeen kort samenvatte. Hij keek met een kleine glimlach op toen ze vroeg of hij zin had om mee te gaan. 'Met alle genoegen,' besloot hij. Dat kon direct ook voor afleiding zorgen. Voor zowel hemzelf als voor Ceylin. Het was beter dan hier de hele dag met zorgen rond te lopen. Savador wachtte geduldig tot de man die Ceylin tot haar geroepen had weer verdwenen was, en richtte zich toen weer tot haar. 'Is het ver reizen naar het noorden?' vroeg hij zakelijk.

''Normaal gesproken is het twee dagen reizen. Daar waar wij heen gaan in elk geval en als we te paard zijn. Maar ik schat dat Luas het in een halve dag kan doen'' zei Ceylin schattend. Luas was in elk geval een stuk sneller dan een paard. Ze liep toen met stevige passen op de rekruten af en viste uit haar zak een zilveren fluitje. Ze blies hard en schel zodat alle rekrukten direct rechtop in een rij stonden. ''Jullie hebben mazzel dat ik weg moet. Want naar wat ik tot nu toe gezien heb kon m'n grootmoeder het nog beter. Ik had jullie compleet afgemaakt. Maar door onverwachte omstandigheden neemt Martin het vanaf hier van me over. Ik verwacht hetzelfde gehoorzame gedrag en respect tegenover hem als jullie tegenover mij hebben'' zei ze luid terwijl ze de rij afliep. Bij de laatste jongen bleef ze staan. ''En Martin gaat mij verslag uitbrengen, dus als een van jullie het waagt iets te flikken dan zal de rest een demonstratie ledematen kliefen te zien krijgen'' zei ze zachter en dreigender maar voor allen nog te verstaan terwijl ze de koorden van het uniform van de jongen voor haar wat strakker aantrok. Die probeerde geen angst te laten zien maar het angstzweet parrelde op zijn voorhoofd. ''Ben ik duidelijk?'' vroeg ze kalm. Bijna als een man antwoorde de rekrukten met 'Ja mevrouw'. Ceylin draaide zich om en liep weer richting Savador. Ze blies nog eens maar dit maal op twee vingers. Een groot hagedisachtig wezen kwam aanrennen. Zijn staart sloeg wild heen en weer en zijn gespleten tong flitste naar buiten. De grote scherpe nagels boorden zich in de grond terwijl het beest even snoof. Zijn kop, poten en staart hadden gevaarlijke stekels. Het dier schuurde even met zijn kop tegen Ceylin aan ter begroeting, ervoor zorgend dat hij haar niet met de stekels raakte. ''Het is al goed Luas'' mompelde Ceylin zacht. Ze klom op zijn rug waar een speciaal zadel was vastgemaakt. Ze keek naar Savador. ''Ga je mee?'' vroeg ze met een kleine glimlach.

De frons in Savadors voorhoofd werd dieper naarmate Ceylin verdersprak. 'Te paard?' herhaalde hij zacht maar met afgunst in zichzelf nadat ze zich naar haar rekruten keerde. Hij ging nog liever kruipend dan te paard. Maar als het op die manier volgens Ceylin sneller ging, dan voelde hij er niets voor om als een flauwe zielepoot te gaan klagen. Savador streek zuchtend zijn lange lokken achter zijn schouders en keek toe hoe Ceylin haar rekruten met harde hand inlichtte over haar vertrek. Het moest dan maar. Hij wachtte geduldig tot ze weer naast hem stond toen haar preek voorbij was. Dan konden ze nu eindelijk vertrekken. Niet dat hij tegen de reis opkeek. Enkel tegen de heen en terugreis. Dat werd weer een hoop stijve ledematen en klamme botten. Savador schrok zich te pletter toen er een groot hagedisachtig beest als een dolle stier op hen af kwam rennen. Onbewust gingen zijn zintuigen en ledematen al op scherp staan en vloeide de adrenaline door zijn lijf, klaar om zichzelf te verdedigen. Hij slaakte een zucht van verlichting toen het wezen Ceylin begroette in plaats van haar tegen de vlakte te slaan. Met ontzag keek hij toe hoe ze met gemakzucht op de rug van het beest klom waarna ze hem vroeg of hij meeging. 'Op dat ding?' vroeg Savador kleintjes. Hij wees met een zwakke vinger op Luas. In ieder geval ging hij ervan uit van wel. Voorzichtig en op zijn hoede plaatste Savador zijn bleke handen ergens op de huid van het wezen waar geen gifstekels uitstaken en probeerde te beredeneren hoe hij het gemakkelijst op de rug kon klimmen. Dit was nogal wat anders dan een paard bestijgen.

Ceylin greep de teugels stevig beet en fluisterde Luas wat in het oor. ''Kom op, hij bijt heus niet hoor. Tenminste als hij je niet als vijand ziet'' zei ze droog tegen Savador. Ze rolde even glimlachend met haar ogen toen Savador moeilijk deed om op te stijgen. ''Stop nou eens met dralen'' grijnsde ze terwijl ze hem achter haar op het zadel trok. Luas zette zich even schrap, alsof hij Savador er zo weer af zou gooien maar Ceylin gaf hem een ferme tik tegen zijn hals. ''Luas, gedraag je'' zei ze streng waarna Luas ontspande. Ceylin keek even kort over haar schouder naar Savador. ''En jij dacht dat Luas een paard was'' '' grijnsde ze kort waarna ze in de teugels kneep en Luas met verbazingwekkende snelheid vooruit schoot. Mensen moesten haastig aan de kant springen en zich tegen de muur drukken om zich niet te laten pletten door het grote beest dat met veel snelheid door de straten raasde. Al gauw waren ze Aiolanum uit en liet Ceylin Luas nog een tandje sneller gaan. Ze boog zich iets naar voren zodat Luas zijn snelheid kon behouden. Ruiter en dier leken op dat moment èèn.

Savador liet zich wat beschaamd in het zadel trekken. Wist hij veel. Hij reed immers ook niet iedere dag op een groot hagedisachtig wezen met gifstekels die je, als je niet goed keek waar je het dier aanraakte, zomaar lek konden prikken. Hij gleed alweer half uit het zadel toen hij Luas zijn spieren voelde aanspannen. Pas toen Ceylin hem strafte en het wezen weer ontspande, klom Savador er weer in. 'Het zit in ieder geval net zo oncomfortabel als op een paard,' snoof hij verontwaardigd bij het horen van haar woorden. Hij kon zijn zin amper afmaken of Luas kwam plotseling pijlsnel in beweging. Het had hem bijna uit zijn zadel geblazen. Nog net op tijd kon hij zijn beide armen strak om Ceylins middel slaan en zich krampachtig tegen haar aandrukken. Ze was nu zijn enige houvast. Ondanks dat probeerde hij er tegelijkertijd ook wat afstand tussen te houden omdat hij niet te close wilde worden. 'Verdomme, Ceylin!' vloekte Savador luid boven het geraas van de wind dat in hun gezicht sloeg uit. Zijn lange haren wapperden wild in de wind, maar hij hield zijn hoofd met zijn ogen stijf dichtgeknepen gebogen tegen haar schouder. Dit was weer typisch iets dat Savador in zijn jongere jaren fantastisch had gevonden, maar het nu op oudere leeftijd liever oversloeg.

Ceylin lachte luid boven de wind uit om Savadors reactie. ''Kom op Savador. Doe eens niet zo bekrompen'' lachte ze tegen hem. Maar toch remde ze voor hem iets meer af. Ze gingen nog steeds wel snel maar het was geen windkracht tien meer dat in hun gezicht blies. Ze legde een hand even op de zijne en gaf er zacht een kneepje in. Meer om te zeggen dat hij zich moest ontspannen. Ze reden een flinke tijd zo door. Luas was ondanks dat Savador nu ook nog op zijn rug zat alsnog erg snel. Maar Ceylin remde langzaam af toen ze in de verte iets zag. Een soort donkere vlek. Toen ze dichtbij genoeg was herkende ze de donkere vlek als een paard. Maar ze wist ook direct wie het paard was. ''Hunter!'' riep ze uit. Ze liet Luas stoppen en maakte zich los uit Savadors krampachtige 'omhelzing'. Ze sprong van het beest af en zag toen pas Deshas liggen. ''Deshas!'' gilde ze zodat Hunter direct alert opkeek. Hij ging beschermend voor de slapende Deshas staan. Pas toen hij Ceylin herkende ging hij aan de kant voor haar. Ceylin knielde bezorgd bij Deshas neer. Eerst dacht ze dat hij dood was totdat ze hem zag ademhalen. ''Lig je hier nou te pitten!'' schreeuwde ze naar hem. Deshas was met een klap wakker en overeind. ''Nee, nu niet meer'' mompelde hij nors terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef. Hij had nog steeds donkere kringen onder zijn ogen. Hij had helemaal niet het gevoel geslapen te hebben. Hij was nog net zo moe als eerst. Daarbij was hij stijf van het slapen op de grond en geïrriteerd door het ruwe wekken van Ceylin.

Savador reageerde niet op Ceylins enthousiasme. Lach maar, dacht hij met een zuur gezicht. Hij wilde haar weleens zien op haar vijftigste. Hij was blij toe toen Luas eindelijk wat vaart minderde. Dat werd de hoogste tijd. Hij durfde weer op te kijken nu ze een stuk minder snel gingen en hij Ceylins hand geruststellend op de zijne voelde. De rest van de rit durfde hij het aan om gewoon net als haar rechtop in het zadel te blijven zitten. Maar het duurde niet al te lang of Ceylin liet Luas tot stilstand komen. Ze waren er toch nog niet? Savador liet haar verdwaasd gaan toen ze afsteeg en op een paard in de verte afsnelde. Zelf steeg hij ook af, al liet hij zich meer half vallend van Luas' rug afglijden, en snelde achter Ceylin aan. Savadors blik viel direct op Deshas, die roerloos in het gras lag, en hij voelde zijn hart een slag over slaan. Tot zijn grootste opluchting kwam Ceylin tot de ontdekking dat hij simpelweg lag te slapen. Een nogal vreemde plek om dat te doen. Het was hier open en bloot. Belagers hadden van alles met hem kunnen uithalen. Savador ging naast Ceylin staan en keek wat afkeurend op zijn vriend neer. 'Ik had het je nog gezegd, naïeveling. Benut de rest van de nacht voor je nachtrust. Maar nee, meneer moest en zou er direct op uit gaan, in de kot van de nacht waar het gevaar op de loer ligt.' Ondanks dat zijn woorden streng klonken, gleed er een moment later een kleine glimlach over Savadors bleke gelaat. 'Kom overeind, luilak,' grijnsde hij op een vriendschappelijkere toon terwijl hij Deshas aan zijn arm overeind trok.

Deshas keek even verward op toen Savador ook naast Ceylin kwam staan. Dat Ceylin hier ineens opdook oké, maar Savador? Vragen zou hij later wel stellen. Hij liet zich als een lappenpop door Savador overeind trekken en steunde even op zijn schouder omdat hij nog niet zo wakker was als hij had gedacht. Hij keek sowieso wat duf uit zijn ogen. ''Ik ben van m'n zadel afgevallen'' zei hij ineens alsof hij het nu zelf pas door had. ''Ik stuurde Hunter aan de kant om uit te rusten voor een minuut of vijftien. Maar ik ben van zijn zadel gevallen. Ik kan me niet herinneren dat gras zo lekker lag om op te slapen'' brabbelde hij een beetje alsof hij stomdronken was. Toen Deshas weer een beetje op eigen benen kon staan liet hij Savador los. Ceylin keek hem hoofdschuddend aan. ''Had je nachtrust dan ook gehouden dwaas'' zei ze tegen hem terwijl ze terug liep naar Luas. ''Eerst moest ik wakker worden. En nu moet ik van haar slapen. Weet je Savador, van vrouwen vrees ik dat ik nooit iets zal begrijpen'' zei hij. Hij wachtte even tot Ceylin buiten gehoorafstand was. ''Als jij denkt dat midden in de nacht weggaan al onverstandig is dan zul je me helemaal een stommeling vinden als ik je vertel dat als Claudia me geen kleding en m'n zwaard had gegeven voor ik weg was, dat ik hier in m'n pyjama op blote voeten en zonder wapen had gestaan'' zei hij licht grijnzend. ''Wat doe jij hier eigenlijk?'' vroeg Deshas pas als allerlaatst.

Savador ondersteunde Deshas zuchtend met een hand op zijn schouder toen hij duf tegen hem aanleunde. Hoofdschuddend luisterde naar de reden van zijn dutje in het grasveld. 'Dat komt er nu van. Hou maar op, Deshas. Wellicht is het beter als je nu rechtstreeks terug naar Aiolanum gaat om daar je bed op te zoeken. Wanneer je genoeg uitgerust bent mag je je stoute schoenen weer aantrekken. Maar zo kun je niet verder. Moet je jezelf eens zien! Die wallen zijn zo diep als het diepste ravijn en zo donker als de nacht zelf.' Zijn woorden klonken weer wat streng, maar hij kon, ondanks dat hij iedereen met grote zorgen achterliet, om de één of anderen reden niet boos op Deshas zijn. Savador keek Ceylin na toen ze weer terug naar Luas liep. Daarna richtte hij zich met een kleine glimlach weer tot Deshas. 'Vooral in de staat waarin je nu verkeerd zou je er niets van kunnen begrijpen. Maar groot gelijk geef ik je, ik ken het fijne ook niet van vrouwen,' zei hij grijnzend. Die grijns verbreedde wat bij het horen van zijn verdere woorden. 'Wees Claudia dan maar dankbaar.' Hij gaf Deshas een zachte klap tegen zijn schouder. Savador tuurde over het grasveld naar Ceylin terwijl Deshas vroeg wat hij hier eigenlijk deed. 'Ceylin neemt me mee naar het noorden waar één van haar legioenen is achtergebleven,' legde Savador een moment later glimlachend uit. 'Ik moest mezelf toch met iets bezig houden terwijl jij weg was?'

Deshas zuchtte even zachtjes. ''Je hebt gelijk. Als ik in deze staat naar Daimon ga dan veegt hij de vloer met me aan'' zei hij. Zijn blik ging even in de richting waar Aiolanum ongeveer moest liggen. ''Al vrees ik dat ik geheid nog eens van m'n paard ga flikkeren als ik nu nog terug moet rijden ook'' zei hij. Maar ja hier kon hij ook niet blijven, en verder kon hij ook niet gaan. Ceylin, gevolgd door Luas kwam weer aanlopen en hoorde Deshas' woorden. ''Denk je dat je Hunter alleen terug kunt sturen?'' vroeg ze. Deshas keek even naar het paard. ''Hunter? Die komt makkelijk op eigen houtje thuis. Daar maak ik me geen zorgen over'' zei hij. ''Stuur hem maar terug naar Aiolanum. Ik neem je wel mee naar de legioenen van Rusalka. Dan kun je daar uitrusten en morgen met een paard van daar naar de Grijze Torens rijden. Tenminste ik vermoed dat je daar heen moet aangezien je deze weg genomen hebt'' zei Ceylin. Deshas was benieuwd hoe Ceylin dat wou doen maar deed wat ze zei. Hij fluisterde iets in Hunters oor en het paard galopeerde weg. Ceylin trok zonder veel omhaal Deshas op het zadel en ging achter hem zitten zodat hij niet anders kon dan horizontaal en ongemakkelijk over het zadel liggen. Zo was er nog genoeg ruimte om Savador ook mee te krijgen. ''Nou ik had wel iets comfortabelers verwacht Cey'' mompelde Deshas. ''Het is slikken of stikken Des. Je hebt jezelf in de nesten gewerkt. Dus wees blij dàt ik je überhaupt nog kom helpen'' zei Ceylin. Ze wachtte tot Savador ook weer op Luas klom.

Savador keek Deshas recht aan. 'Dat heb je zelf helemaal voor elkaar gekregen, idioot. Wellicht dat je in het vervolg toch maar beter naar het advies van je goede vriend Savador moet luisteren,' zei hij grijnzend. Hij keek Hunter na toen die op Deshas' commando weggaloppeerde. Ergens vond hij het aanzicht van een normaal paard zoveel beter dan een eng groot hagedisachtig beest waar ze het nu mee moesten doen, en die bovenal vijfmaal zo snel was. Met tegenzin liep Savador weer op het flinke wezen af toen Ceylin zelf al was opgestegen en Deshas over het zadel had getrokken. Nog wat ongemakkelijk greep hij zich aan het zadel vast en hees hij zich eroverheen. Heel dat gedoe met berijdingen op dieren zou hij nooit helemaal onder de knie krijgen. Het leuk gaan vinden zou hij het ook niet. Savador legde zijn handen losjes op Ceylins dijen, klaar om haar vast te grijpen als ze Luas weer in volle vaart weg zou laten stuiven. 'Alsjeblieft. Nu niet zo hard, Ceylin,' zei hij haast smekend in haar oor.

Ceylin wachtte geduldig tot Savador ook in het zadel zat. ''Alsof dat nu nog mogelijk is nu we Deshas ook nog mee moeten vervoeren'' zei Ceylin tegen Savador toen hij haast smekend tegen haar zei niet zo hard te gaan dit keer. ''Reáchtáil Luas'' zei ze daarna tegen het beest. Luas spande al zijn spieren en stoof weg al was het vele malen langzamer dan toen ze daarnet met Savador had gereden. Ceylin had èèn hand om de teugels geklemd en met haar andere zorgde ze ervoor dat Deshas niet weg zou glijden van het zadel af in de ongemakkelijk positie waarin hij lag. Voor Deshas zelf was de rit nog vele malen ongemakkelijker dan het voor Savador was. Hij had het gevoel dat Luas al zijn ingewanden door elkaar schudde.

Er leek wel geen einde aan te komen. Deshas had inmiddels het gevoel dat hij op dit moment zo zou kunnen overgeven totdat hij voelde dat Luas eindelijk vaart minderde. Hij richtte zijn hoofd een beetje op en zag het kampement in de verte. Ceylin trok zachtjes aan de teugels tot Luas tot stilstand kwam toen ze dichtbij het kamepent waren. Deshas liet zich al van Luas glijden nog voor hij stilstond. Hij stond pijnlijk op en wreef even zacht over zijn buik. ''Ceylin ik ben driehonderd jaar hoor. Ik hou zulke ritten echt niet vol'' zei hij tegen jaar. ''Zeur niet Deshas. Ik ben zevenhonderd en ik heb al die jaren niet vastgezeten op de bodem van een of andere godvergeten meer'' zei ze tegen hem terwijl ze zelf van Luas sprong. Het was Deshas een raadsel hoe ze dat wist maar zweeg.

Savador was opgelucht te horen dat Ceylin het niet mogelijk vond om in een rap tempo weg te stuiven. 'Met u weet je het maar nooit,' zei hij zacht op haar woorden. 'Vrouwen,' voegde hij er mompelend aan toe. 'Zo onvoorspelbaar als de nacht.' De grip op Ceylins dijen verstevigde, maar het was nu niet het geval dat hij zich helemaal tegen haar aan moest drukken uit angst eraf te waaien. Ze gingen tot zijn tevredenheid nu ook een stuk minder snel. Het duurde ook niet te lang of Savador kon Ceylin alweer loslaten toen Luas vaart minderde. Het kampement in de verte had zijn aandacht getrokken. Evenals Deshas liet hij zich van de rug van het beest glijden en knakte een aantal stijve botten. Terwijl Deshas en Ceylin zaten te kibbelen was Savador vast vooruit gelopen. Geïnteresseerd als hij was wilde hij het fijne van het kampement weten.

De soldaten die op wacht stonden bij de grenzen van het kampement zagen Savador al als eerste aankomen. ''Halt'' riep de een tegen hem. Deshas zag het vanuit zijn ooghoeken gebeuren en liep gauw samen met Ceylin en Luas ook naar Savador. Toen de soldaten hen aan zagen komen gingen ze direct recht in de houding staan. Deshas had sowieso de hoogste positie in het Rijk maar ook Ceylin had veel overwinningen op haar naam staan. Zij werd als een van de weinige vrouwen in de krijgskunst gerespecteerd. Deshas keek de soldaat die Savador een halt had toegeroepen minachtend aan. Hij keek met zoveel haat dat de man onbewust achteruit deinsde. Hij begreep nu pas dat Savador bij Deshas en Ceylin hoorde en dan automatisch ook een vrij machtige positie moest hebben. ''Een van jullie twee. Ga Rusalka halen en snel'' beval Ceylin tegen de mannen. Een van hen rende direct weg en kwam even later met een man aanlopen. Eveneens in uniform en compleet gewapend. ''Vrouwe Ceylin. Ik had u eigenlijk eerder verwacht'' zei de man tegen haar. Hij maakte een soort buiging voor deshas door naar de grond te staren en zijn kaarsrechte bovenlijf een beetje naar voren te kantelen voor hij tegen hem sprak. ''Ik had niet verwacht dat u mee zou komen Heer'' vervolgde hij. Daarna bleef zijn blik vragend hangen bij Savador. ''Dit is Heer Savador Rusalka. Hij is de opvolger van de Heer der Duisternis'' lichtte Ceylin hem kalm toe. Ze keek een stuk serieuzer sinds ze in het kampement was. Rusalka knikte even terwijl hij met een hand door zijn korte baard ging. ''Nou dan is het me een eer u drieeën te verwelkomen'' vervolgde hij. Hij keerde zich naar Ceylin. ''Eigenlijk had ik direct willen bespreken waar ik u voor het laten komen. Ik weet niet of beide heren daar ook bij zouden willen zijn?'' vroeg Rusalka twijfelend met zijn blik op Deshas en Savador.

Savador had de wachters al van een afstandje opgemerkt maar was gewoon doorgelopen. Hij stopte abrupt toen hij door één van hen werd tegengehouden, maar niet uit gehoorzaamheid. Meer door verontwaardiging. Hij wierp de wachter een vuurschietende blik toe. 'Halt?' herhaalde hij zacht maar dreigend, alsof hij niet kon geloven dat hij niet verder mocht. Opeens gingen ze allen in een rechte houding staan toen Deshas samen met Ceylin en Luas aan kwamen lopen. Zijn ontevreden blik gleed furieus langs de wachters, alsof hij ze in wilde prenten dat hij de volgende keer eenzelfde eerbiedige houding tegenover hem verwachtte. Savador zweeg toen één van hen bevolen werd Rusalka te halen waarna er even later een man zich bij het gezelschap voegde. Hij staarde echter nors terug toen Rusalka's blik bij hem bleef hangen. Onbewust stak Savador zijn borst wat uit toen hij door Ceylin voorgesteld werd, doordat hij ook als één van de hogere posities hier in het Rijk gezien wilde worden. Zijn blik ging kort even naar Deshas toen Rusalka vroeg of ze de bespreking wilde bijwonen. 'Geen probleem,' nam Savador het woord. 'Als je nu wilt rusten leg ik het die vent zometeen wel uit,' zei hij zacht tegen Deshas, onverstaanbaar voor de anderen.

Deshas wou eigenlijk al weigeren. Hij wou die bespreking wel bijwonen maar hij hield zich in voordat Savador hem weer zou zeggen dat hij nu echt eens rust moest nemen. ''Als je me maar wel verteld wat jullie besproken hebben'' zei hij tegen Savador. Daarna wende hij zich naar Rusalka. ''Om eerlijk te zijn Rusalka ben ik een beetje moe. Ik heb eigenlijk een beetje slaap nodig. Ik heb nogal een zware nacht achter de rug'' zei hij. Meer hoefde die man naar Deshas' smaak ook niet te weten. Rusalka knikte even. ''Goed dan'' zei hij kalm. Hij riep een van de voorbijlopende soldaten bij zich en legde hem de situatie uit. De jongeman knikte kort dat hij zijn bevel begrepen had. ''U kunt Devon volgen Heer. Die zal u naar een tent brengen waar u even kunt slapen en uitrusten'' lichtte Rusalka hem kort toe. Devon draaide zich om en liep met afgemeten stevige passen weg terwijl Deshas hem volgde. Daarna richtte Rusalka zich naar Ceylin en Savador. ''Als jullie mij verder zouden willen volgen'' zei hij waarna hij zelf de andere kant op liep naar de tent van de leiders.

Savador knikte geruststellend naar Deshas. Het lag er eigenlijk maar net aan waar de bespreking precies over ging en hoe saai het zou worden. Hij zou weinig op kunnen nemen als er niets werd besproken dat zijn interesse wekte. Hij bleef kalm met zijn handen achter op zijn rug gevouwen wachten toen Rusalka iemand regelde die Deshas naar een tent zou brengen. Hij keek zijn vriend zwijgend na en had er nu alle vertrouwen in dat hij niet weer weg zou glippen met een behoorlijke slaaptekort. En zowel, dan zou Savador hem persoonlijk terug zijn tent in gooien. Die kerel had nu niets anders dan slaap nodig, en niet zo'n beetje ook. Savador wierp nog een laatste blik in de richting waar Deshas samen met Devon verdwenen was voor hij met Ceylin Rusalka volgde naar een tent.

Deshas liet zich door Devon naar een donkere tent brengen. Mooi, zo zou er maar weinig licht binnenkomen anders zou hij helemaal niet in slaap vallen. ''Heeft u verder nog iets nodig?'' hoorde Deshas Devon achter zich vragen toen hij de tent binnenstapte. Deshas schudde enkel zijn hoofd. Te moe om te praten. Hij hoorde hoe Devon hem alleen liet en buiten naar twee soldaten riep niemand behalve Ceylin, Savador of Rusalka de tent in te laten. De man was slimmer dan Deshas eerst had gedacht. Daarna kleedde hij zich uit. Hij hiel alleen zijn broek aan. Zijn kleding gooide hij over de kruk die er stond en keek even naar de brede hangmat die gevuld was met kussens en twee dikke dekens. Eèn om op te liggen en èèn om over je weer te trekken. Het was typisch iets van het Rijk en daarbij nog eens makkelijk ook. Je hoefde het beddegoed er niet af te halen maar je kon het on de hangmat mee oprollen. Je kon het ook bijna overal ophangen dus was het ideaal voor legioenen die soms weken onderweg waren. Deshas zette zijn schede tegen de zijkant van de hangmat voordat hij zich in de dekens een kussens liet vallen. Het voelde meteen vertrouwd. Hij rolde zich in een deken en was direct in slaap.

Rusalka had Savador en Ceylin meegenomen naar een wat lichtere tent zodat ze goed al het licht op de tafels hadden. Binnen waren nog drie andere leiders van de legioenen waar Rusalka op het moment de baas van was. Dit grote legioen bestond eigenlijk uit vier kleinere. Elk van de leiders begroette Ceylin en Savador met een kleine hoofdknik. Er werden zes glazen wijn ingeschonken en uitgedeeld. Rusalka gebaarde Ceylin en Savador plaats te nemen. Hij stelde Savador kort voor aan de leiders al was dat haast overbodig omdat zij wel gehoord hadden over Savador. Ceylin was de eerste die daarna het woord nam. ''En nu ter zake. Want in je brief was je vrij vaag Rusalka. Je had het over ongewone verdwijningen'' zei Ceylin kalm. Rusalka streek even over zijn baard voor hij antwoord gaf. ''Het is dan ook een vrij vage zaak Vrouwe. Maar we hebben nu al een aantal nachten dat er zomaar soldaten van ons verdwijnen. We vinden ze de volgende dag dan wel weer terug maar dan lijden ze aan een vreemd soort geheugen verlies. De meeste zijn zelfs niet eens meer in staat om te praten'' zei hij daarna. Een andere man met blonde golvende lokken en vrij jong van uiterlijk en gezicht en met blauwe ogen, eigenlijk niet bepaald iemand die je verwacht in het Rijk der Schaduwen tegen te komen, vulde Rusalka daarop aan. ''Wij denken dat het de rebellen zijn die in de heuvels zitten. Maar ik geloof dat ze ergens ondergrondse gangen hebben. Ze zijn onvindbaar'' zei de man.

Savador volgde Rusalka zwijgend een andere tent binnen. Hij liet Ceylin eerst voor hij haar op de voet volgde. Binnen zag hij direct dat ze niet de enige waren die de bespreking zouden bijwonen. Hij knikte zwak naar de drie andere mannen terug op hun zwijgende begroeting en nam op Rusalka's gebaar plaats op één van de stoelen. Savador schoof zijn glas wijn naar zich toe en hield het aan de voet vast terwijl hij het gezelschap ijzig aanstaarde toen Rusalka hem voorstelde. Alsof hij met die blik wilde zeggen dat hij dan wel een opvolger mocht zijn, maar net zoveel respect verwachtte. Ceylin begon de bespreking en Savador nam kalm een slok uit zijn glas. Ondanks dat hij zijn ogen fronsend gesloten had stonden zijn oren open voor de probleemstelling waar de bespreking kennelijk over ging. Iets met verdwijningen, teruggevonden soldaten die lijden aan geheugenverlies, rebellen. Dingen die hem eigenlijk niets aangingen. Maar hij vond dat hij wel degelijk recht had om zich ermee te bemoeien. Anders zat hij hier niet. Toen zijn gouden ogen openschoten keken ze de blonde man recht aan. 'Je zou soldaten van Erdse afkomst in moeten schakelen voor een snelle manier om erachter te komen of ze ondergrondse gangen hebben, en zo ja, waar die zich dan bevinden. Erdanen hoeven enkel een tik met hun grote teen te geven en de trillingen verraden al of er zich een ondergrondse ruimte bevind,' kwam Savador ter zake. Hij zette zijn wijnglas neer en sloeg kalm zijn armen over elkaar heen.

De blonde man luisterde naar Savador en wachtte tot hij geheel was uitgesproken. ''Dat had een optie geweest. Tenminste als onze banden met het Verboden Rijk niet verbroken waren'' zei hij kalm daarop. Zij kende Erd wel maar dat leek hen net zo onebreikbaar als Shadra. Zij kwamen nooit voorbij het rijk waar ze woonde. En het Verboden Rijk, was het rijk van Heer Fennon. Niemand wist zelfs maar waar het lag. ''En de slaven dan?'' vroeg een andere man opeens. Hij leek wel precies het tegenovergestelde van de blonde man. Hij had zwart haar zo donker als de nacht. Al zag je dat het bij de slapen al wat grijs begon te vertonen. Iemand met veel ervaring dus. ''Kronos weet je hoe moeilijk het is om een slaaf op te sporen die aard magie bezit. Dat zijn de enige die zich verzette dus die worden over het algemeen als eerste gedood'' zei Ceylin. ''Ja, maar daar weet hij alles van niet waar Kronos?'' vroeg de blonde man grijnzend. ''Kop dicht Ninurta'' snauwde Kronos de blonde man toe. Ceylin had het tafereel gade geslagen en boog zich een beetje naar Savador. ''Kronos was lang geleden in de tijd van de Grieken de zoon van de titaan Ouranos. Zijn vader was jaloers op hem en wierp hem de diepte van de aarde in. Zijn moeder was razend om die daad en spoorde Kronos aan zijn eigen vader te castreren. Toen heeft Kronos heel lang geheerst. Hij trouwde maar elk kind dat uit dat huwelijk voorkwam werd meteen gedood omdat volgens een voorspelling èèn van zijn kinderen hem zijn macht zou afnemen. Op een gegeven moment was het zo erg dat Kronos ook Hestia, Hera, Hades en Poseidon doodde. Toen Kronos' vrouw in verwachting was van Zeus vluchtte ze naar Kreta zodat Kronos haar dit kind niet af kon pakken. En op een dag kwam Zeus en dwong Kronos om iedereen die hij gedood had wat van zijn leven te schenken. Toen heeft Zeus samen met zijn broers en zussen Kronos verbannen naar een eiland waar hij werd bewaakt door monsters. Heer Delahin heeft hem daar nog gevonden. Maar dat was in zijn glorie dagen'' vertelde Ceylin. Haar blik ging daarna naar de blonde man, Ninurta. ''Over Ninurta kan ik weinig zeggen. Hij is de Demon van de Strijd. Nu lijkt hij nog menselijk maar wacht maar tot je hem ziet vechten. Hij staat ook hoog in aanzien bij Deshas. Hij beschikt over 32 legioenen. Dat is maar twee minder dan ik heb'' zei ze. Ceylin zelf had de macht over 34 legioenen en soms kon Ninurta dat niet hebben.

Savador staarde de blonde man ijzig aan toen hij zijn idee met een aantal argumenten tegenwierp. 'Goed, als we dan nog geen briljante oplossing hebben voor het op te sporen van de rebellen, laten we ons dan eerst bekommeren om de verdwijningen van soldaten,' stelde hij voor, niet wachtend op de meningen van anderen. 'Aan leeggeroofde legioenen, waarbij de soldaten figuurlijk met een leeg hoofd terug worden gevonden, hebben we natuurlijk niets in tijden van strijd. Ze zouden zich nog amper kunnen herinneren wat hen in de training is aangeleerd. Ze zouden nog amper weten hoe ze met een wapen moeten omgaan. Wellicht is het een verstandiger idee allereerst het kampement door middel van een magische barrière te beschermen voor belagers van buitenaf. En dan bedoel ik niet een simpele omheining van magie, maar een koepel die het kamp zowel van boven en onderen als de hele rand beschermt. We hebben een Legendarische Magican aan ons zijde. Moeilijk genoeg kan dat toch niet zijn, wel dan?' kwam hij met een andere optie voor de dag. 'En daarna kunnen we ons verder bezighouden over de opsporing en aanpak van de rebellen.' Savador leunde met over elkaar geslagen armen achterover in zijn stoel en zweeg. Hij had zijn zegje gedaan, en wat anderen ervan dachten kon hem niets schelen. Hij keek Ceylin zijdelings aan toen ze zich wat naar hem toeboog en hem informeerde over Kronos, de zwartharige man die precies het tegenovergestelde leek te zijn van de blonde. Zijn gouden ogen waren tijdens haar uitleg op Kronos vastgepind, en gleden daarna naar de blonde man, Ninurta, toen Ceylin vervolgens ook wat over hem vertelde. Nu Savador dit allemaal hoorde had hij enigzins toch wat meer respect voor beide mannen gekregen. Hij had ze op het eerste gezicht enkel als een paar legioenenleidertjes gezien, niets meer niets minder.

''Kronos, Ninurta hou eens op met jezelf te gedragen als kinderen'' zuchtte de laatste man aan de tafel. Net als Rusalka had hij bruin haar dat bij deze man tot net boven zijn schouders reikte. Hij had rustige ogen en zag er niet echt uit als een heldhaftig type. Kronos snoof even kort en Ninurta hield nu ook zijn mond. De man luisterde aandachtig naar Savadors tweede voorstel. Hij had wel gelijk. De oorzaak wisten ze nog niet maar het gevolg moesten ze zien te belemmeren. Ineens spande alle spieren van de man aan. Hij greep krampachtig Rusalka's arm beet. De andere inclusief Ceylin keken de bruin harige man direct scherp aan. ''Voer dat plan uit Rusalka. Doe wat die man zegt'' zei de man uiteindelijk voordat zijn blik weer een beetje normaal werd. Zijn stem had geklonken alsof hij een tekort aan lucht had gehad. Ceylin ontspande weer wat. ''Wat zag je Aamon?'' vroeg ze kalm. Aamon keek Ceylin recht aan met zeeblauwe ogen. ''Overwinning'' sprak hij enkel. Ceylin knikte even maar was niet blij met het antwoord. ''Wie gaat Heer Deshas eigenlijk inlichten?'' vroeg Ninurta ineens. ''Ik weet niet of we hem wel al wakker moeten maken'' zei Ceylin twijfelend.

Savador keek op toen de derde man - die vanaf het begin van de bespreking nog niets had gezegd - Kronos en Ninurta op hun gedrag wees. Hij bleef kalm toekijken toen de man even later naar Rusalka's arm greep en voor een moment last leek te hebben van kortademigheid, al was het hem een raadsel waarom. Aan Ceylins vraag te horen kennelijk iemand met een visioenengave. Savador mengde zich er weer tussen toen er getwijfeld werd of ze Deshas moesten wekken. 'Laat hem voor nu slapen,' zei hij standvast. 'Het is niet zo dat de rebellen op klaarlichte dag als er genoeg leidinggevende rondlopen, inclusief de aanwezigheid van de Heer der Duisternis zelve, het kamp binnendringen om soldaten weg te snaaien, is het wel? Geef voorlopig iedere soldaat die zijn geheugen lief is het strikte commando binnen de grenzen van de kampementen te blijven tot Heer Deshas ontwaakt is. Laat anders vast acht personen met enige ervaring in de magie ieders aan iedere windrichting van de rand van het kampement middelmatige barrières plaatsen in de tussentijd. Het zal niet hetzelfde succesvolle effect hebben als wanneer Heer Deshas het doet, het zal ook een stuk minder sterk zijn, maar het houdt grijpgrage rebellen tijdelijk op enige afstand.' Savadors gouden ogen boorden zich beurtelings diep in de pupillen van de aanwezigen in het gezelschap. Toen hij was uitgepraat nam hij kalm een slok van zijn wijn.

Rusalka knikte kalm. ''Goed. Ninurta jij gaat iedereen verzamelen die zoiets als een barriere kan maken. Ik wil die met dubbele wacht beveiligd hebben. Kronos jij gaat over de wacht van vanavond. Als er nog iemand verdwijnt wordt dat jou aangerekent'' zei hij. Ceylin, Ninurta, Kronos, en Aamon stonden op. ''Verder nog iets?'' vroeg Ceylin kort. ''Ja, ik zou graag willen dat u met een kleine patrouile vanavond gaat uitzoeken hoe dat zit met die verdwijningen'' zei hij. Ceylin knikte. ''Ik ga erachteraan'' zei ze. ''Jullie mogen gaan'' zei hij daarna. Ceylin knikte, dronk haar glas leeg en liep de tent uit. Aamon kwam achter haar aan en pakte haar bij haar pols. ''Die opvolger, Savador. Houd hem goed in de gaten Ceylin. Hij kan je hulp goed gebruiken binnekort'' zei hij. Ceylin keek om en glimlachte even. ''Bedankt voor de waarschuwing Aamon. Het is goed je weer te zien'' zei ze zacht. Ze omhelsde even even kort waarna ze weer verder liep. Aamon keek haar een beetje dromerig na. ''Ja'' fluisterde hij enkel zachtjes.

Savador bleef met gesloten ogen zwijgend van zijn wijn drinken terwijl zijn idee werd geaccepteerd en de taken werden verdeeld. Het gaf hem een zelfvoldaan gevoel. Zo zag hij het nu al graag en zo verwachtte hij het later ook te zien. Toen iedereen opstond zette hij zijn lege glas neer en schoof zijn stoel naar achteren om hun voorbeeld te nemen. Savador keek even kort naar Ceylin toen zij de taak kreeg om kleine avondpatrouilles te lopen. 'Wees voorzichtig,' drukte hij haar nog op het hart voor ze de tent uitliep. Daarna knikte hij de mannen kort toe ter gedag voor hij zelf ook de tent verliet. Nog amper een stap buiten de tent bleef Savador al stilstaan. Hij had net een glimp opgevangen hoe Ceylin Aamon omhelsde. Het maakte hem ziedend. Niet zozeer omdat het Ceylin was, hij wilde immers zelf niet te close met haar woorden, maar meer bij het zien dat een andere man vrouwelijke aandacht kreeg. Misschien doordat hij het zelf miste nu hij al een hele tijd weg van de school buiten het Rijk was. Om niet te laten blijken dat hij het nog net had gezien liep Savador een paar enkele seconden later pas verder. Maar hij liet het wel degelijk merken toen hij Aamon in het voorbijaan vanover zijn schouder met grote argwaan van top tot teen bekeek alsof het een oud stuk vuil was. Hij verspilde er geen woorden aan, maar zweeg en begaf zich naar de donkere tent waar Deshas rustte. Daar leunde Savador tegen het tentzeil aan en sloeg kalm zijn armen over elkaar heen. Terwijl de taken werden uitgevoerd bleef hij hier wachten tot Deshas wakker werd en het echte werk kon beginnen.