Deshas was inmiddels wakker geworden van alle geluiden om hem heen. Hij lag een beetje futloos in de kussens voor zich uit te staren. De zwarte kringen onder zijn ogen waren zo goed als weg. Het leken nu meer op grijze vegen maar na een aantal nachten goed doorslapen zou dat ook wel weg zijn. Deshas wreef even in zijn ogen terwijl hij opstond. na de koude harde aarde onder zijn voeten gevoeld te hebben was hij in een keer helemaal wakker. Hij trok zijn schoenen aan en gespte zijn riem met zijn zwaard om zijn heupen. Terwijl hij zijn zwarte shirt aantrok duwde hij het tentzeil opzij en keek verbaasd naar Savador terwijl hij zijn shirt naar beneden trok. ''Je houding zegt kalmte maar je blik zegt woede en jaloerzie. Wat is er gebeurd bij die bespreking?'' vroeg Deshas terwijl hij Savador met oprechte bezorgdheid aan bleef kijken. Hij moest zijn blik wel losscheuren toen er ineens naar iedereen geroepen werd. Het enige wat Deshas duidelijk opving van het geschreeuw was aanvallers. Hij zag verderop ook wezens, te onduidelijk om te zien wat het was, op het kampement afrennen. Maar het waren er weinig. Zwaar in de minderheid tegenover hen. Dat waren, of de slechtste technieken die hij ooit in de strijd had gezien, of het was geen echte aanval maar een schijnaanval. Deshas zag Ninurta langsrennen en hield hem aan. ''Ninurta. Stuur niet alle mannen daarheen. Het zijn er veel te weinig voor een echte aanval. Houd de oost- en westgrens in de gaten en ga met flink wat soldaten naar het noorden. Daar is het kamp het zwakst dus is dat de meest logische aanvalsplek'' zei hij tegen Ninurta. Die knikte en rende daarna de andere kant op terwijl hij bevelen schreeuwde. Deshas keek weer naar Savador als teken dat hij nog steeds op antwoord wachtte. ''Jij bent me nu even belangrijker'' zei hij simpel tegen zijn vriend.

In alle rust en stilte die even in het kamp heerste, bleef Savador geduldig naast de opening van de tent wachten, als een trouwe hond op zijn baas. Hij keek opzij toen het tentzeil opzij werd geduwd en hij in Deshas' meer uitgeruste gezicht keek. Hij sloeg zijn gouden ogen even neer toen hij de blik van gemengde woede en jaloezie opgemerkt had. 'Niet zozeer tijdens de bespreking,' begon Savador met een zucht terwijl hij zijn kin met gesloten ogen op zijn borst liet rusten. Hij wilde verderspreken toen er duidelijk een kleine heisa binnenin het kampement en net er buiten ontstond toen er aanvallers hun richting op kwamen gestormd. In een ruk stond hij al klaar om erop af te rennen en mee te vechten, toen hij zag dat dat niet echt nodig was. Zijn schouders zakten naar beneden, hij sloeg zijn armen opnieuw over elkaar heen en hij leunde wat achterover tegen het tentzeil om zijn nonchalante houding weer aan te nemen. Hij keek Deshas nog steeds niet recht aan maar bleef met gesloten ogen kalm afwachten tot hij Ninurta, die langs kwam rennen, zijn bevelen had gegeven. Savador opende zijn ogen pas toen Deshas zich weer tot hem keerde. Hij staarde over de chaos van de hoofden van voorbijrennende soldaten en leidinggevers die hier en daar commando's in het rond slingerden, afwezig naar de vage omtrekkingen van bergen in de verte. 'Het was meer wat er net na gebeurde,' vervolgde hij alsof hij nooit onderbroken was. 'Ik kwam de tent uit en ik zag Ceylin en Aamon in een omhelzing. Hij is het niet waard. Maar daar gaat het niet echt om. Het is denk ik meer mijn eigen verlangen die met de dag groter wordt.' Hij keek Deshas zijdelings even kort aan. 'Heimwee kan ik het niet noemen. Ik ben opgelucht even van die helschool verlost te zijn om hier mijn bevelingen uitgevoerd te laten worden. Daar word er toch niet naar me geluisterd, of ik nu als schoolhoofd boven iedereen uittoren of niet. Nee, het is anders dan dat. Niemand hier kan haar plaats vervangen. Zelfs Ceylin niet,' eindigde Savador zacht. Hij scheurde zijn blik van Deshas los om weer naar de bergen te kijken, maar richtte zich daarna weer met een kleine glimlach tot hem. 'Maar bekommer je niet te veel om mij. Momenten als deze gaan en komen, maar zitten enkel in de weg in een strijd waar uiterste concentratie voor nodig is.' Savadors blik gleed bij die woorden naar de rand van het kampement, waar de aanvallers met niet al teveel moeite werden uitgedreven.

Deshas keek Savador aan. ''Je mist Diva dus'' concludeerde hij. Zijn gedachtes waren al verder dan die ene zin maar hij sprak zijn gedachtes nog maar niet uit tegen Savador. Langzaam maar zeker drongen de geluiden van de strijd tot hem door. ''Zullen we maar eens kijken hoe ze het ervanaf brengen. Als mijn theorie klopt dan zal Ninurta nu ongeveer wel wat hulp nodig hebben'' zei hij kalm. Daarna rende Deshas richting de noordgrens. Daar aangekomen zag hij inderdaad een groter leger. Zijn blik ging even rond. Hij zag verscheidene bekenden vechten. Langs hem rende Ninurta, of tenminste wat nog op hem leek. Onder het rennen transformeerde de blonde man tot een gigantische rood gouden vogel met een leeuwenkop. Hij brulde woest. Met een duikvlucht stoof hij op twee vijanden af en doorboorden hun borstkassen met zijn scherpe klauwen waarna hij ze mee nam de lucht in en ze op duizelingwekkende hoogte weer los liet. Er stoof iets bruins langs hem heen. Het was een grote bruine wolf met zeeblauwe ogen maar in plaats van een gewone staart een slangenstaart. ''Aamon'' riep Deshas naar het beest. De wolf keek even kort om. ''Het rechterflank'' riep Deshas alleen. De wolf knikte kort en rende toen verder maar sloeg rechts af. Deshas nam zijn eigen demonen gedaante aan en stortte zich in het gevecht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij ineens Kronos met zijn dubbelzijdige bijl een paar koppen afklieven. ''Ze zijn allemaal dood daar bij de zuidgrens. Ik heb een paar mannen achtergelaten en dacht kom, laat ik hier maar eens helpen'' zei Kronos als toelichting tegen Deshas toen hij hem zag kijken.

Savador bleef strak voor zich uitstaren toen Deshas met zijn conclusie direct de spijker op zijn kop sloeg. Het verwijten zou hij niet, maar het toegeven evenmin. Hij wilde niet als een zielepiet overkomen nu zijn hulp hier ook gewild was. Hij was dan ook wat opgelucht toen die opgekropte gevoelens eruit waren, en Deshas van dit gelukkig naar een ander onderwerp overging. Hij knikte zwak en met een klein grijnsje op zijn woorden terwijl hij al recht ging staan. Savador volgde Deshas op de voet toen hij richting de noordgrens begon te rennen. Zijn lange haren wapperden wild achter hem aan. Ondanks zijn leeftijd was hij nog uitermate snel en had hij geen moeite zijn vriend bij te houden. Bij de noordgrens zaten ze meteen in de strijd. Naast Deshas bleef Savador eveneens het strijdlustige tafereel van alle kanten bekijken. Hij herkende Ninurta die zich dapper in de strijd waagde, maar bleef met ontzag toekijken hoe hij een moment later de gedaante aannam van een haast mythisch wezen. Evenals bij Aamon, die de gedaante had van een bruine wolf, had hij niet gedacht dat de strijdmanier van dit kampement gepaard zou gaan met gedaanteverwisselingen. Toen Savador zag dat Deshas ook zijn andere gedaante aannam, liet het hem geen keus. In een langzame metamorfose groeiden zijn zwarte lokken aan zijn rug vast, verbleekte alles wat anders dan wit gekleurd was, maakte zijn huid plaats voor schubben en nam zijn lichaam loom maar zeker een lang en slank postuur aan. Op de plaats waar Savador nu stond, staarde een grote witte slang met halsflappen als bij een cobra en met gele priemende ogen sissend neer op de aanvallers. De zwarte tong flitste dreigend in- en uit de slangenbek. Tamelijk kalm gleed hij op de aanvallers af, maar die houding maakte het er alleen maar dreigender op. De helse blik in de verticale pupillen zeiden iets heel anders. Door zijn lichaam om hen heen te cirkelen omsloot hij een klein deel van de aanvallers. Om ze te proeven liet Savador zijn gevorkte tong vlakbij de hoofden van de tegenstanders in en uit zijn bek flitsen. Een moment later stortte hij zich met opengesperde bek op ze neer om ze dood te bijten, zijn lading gif in hun lichamen te spuiten of om ze op te eten.

Deshas vocht als een wild beest en sloeg als een gek om zich heen. Maar al die tijd speelde er maar een gedachte door zijn hoofd. Waarom een aanval overdag met zo'n slechte tactiek? Dit was pure zelfmoord. Voor die tegenstanders dan. Ze wisten dat er zich demonen in dit kamp bevonden die zich konden transformeren. Ze moesten waarschijnlijk zelfs weten dat Ninurta de Demon van de Strijd was. Deshas zag ineens een aantal vijanden terugtrekken. Normaal gesproken had hij er niet op gelet als hij niet gezien had dat ze iets met zich meedroegen dat flink tegenspartelde. Het waren zijn mannen die daar gewoon ontvoert werden. Deshas steeg direct op en kwam in de lucht Ninurta tegen. ''Waarschuw Savador en volg me dan samen met hem achter die soldaten daar aan. Ik wil nu voor eens en voor altijd weten waar ze onze mannen mee naartoe nemen'' zei hij met monsterlijke stem. Ninurta knikte en Deshas vloeg achter de terugtrekkende soldaten aan. Vanuit de lucht zocht Ninurta naar Savador. Toen hij de man gevonden had zag hij dat hij een gigantische slang was geworden. Dat zou Kronos weer helemaal niks vinden. Weer iemand die kon transformeren. Ninurta lachtte al zachtjes in zichzelf als hij aan het gezicht van Kronos dacht. Daarna dook Ninurta op Savador af. ''Heer Deshas wil dat we hem volgen. Hij gaat achter de terugtrekkende vijanden aan omdat die onze soldaten meenemen'' zei hij tegen hem. Nogal met gegrom en zwaar accent omdat hij nu de kop van een leeuw had natuurlijk.

Savador had er helemaal niets van meegekregen wat er gaande was op het slagveld. Hij had het veel te druk om zijn woede te botvieren op de aanvallers en zijn amusement door hen beurtelings op verschillende manieren van het leven te beroven te verkrijgen. Degene die hij opschrokte, beet hij eerst dood met zijn twee grote hoektanden, zodat ze niets schadelijks in zijn lichaam konden uithalen. Lijken doorslikken ging in zijn hele geheel. Degene die hij vol met gif spoot hield hij met zijn staart in een strakke greep. Savador hief zijn grote massieve kop met een ruk op toen er iets op hem afdook. Hij staarde venijnig in het gelaat van de leeuwenkop van Ninurta, liet de twee puntjes van zijn zwarte gevorkte tong hem uit verontwaardiging bijna aanraken. Alsof hij wilde zeggen hoe hij het durfde zijn pret te bederven. 'Dus dat is hun methode,' zei Savador meer in zichzelf met een sinistere sissende stem, die gepaard ging met lange lettergrepen op de 's' en die half fluisterend was. Zijn bleke slangenromp draaide kort in de richting waar de meeste aanvallers zich bevonden, en toen weer terug naar Ninurta. Savador gaf een korte knik met zijn kop, sloeg het laatste beetje leven uit zijn nog levende slachtoffers met een soepele zwiep van zijn staart, en kwam toen in een snelvaart kronkelend in beweging om Deshas te volgen.

Ninurta had geen spier bewogen toen Savador zijn tong naar hem had uitgeflitst. Hij keek hem even kort na. Maar daarna steeg hij op en vloog erachteraan. Hij haalde Deshas langzaam maar zeker in tot hij naast hem vloog. Deshas' rode ogen keken ingespannen naar zijn achtervolgers die van alles probeerde om hem kwijt te raken. Vanuit zijn ooghoeken zag Deshas Savador ook. Daarna concentreerde hij zich weer helemaal op de soldaten voor hem. Ineens doken ze een groot gat in. Deshas stoof er met een duikvlucht achteraan, direct gevolgd door Ninurta. Zijn vleugels hield hij strak naast zijn lijf om snelheid te behouden en niet vast te raken in de nauwe doorgang waar hij maar net doorheen kon. De tunnel eindigde in een gigantische ondergrondse grot. Een mierennest was het te noemen want alle rebellen zaten hier bij elkaar. Deshas spreidde zijn vleugels zodat hij in de lucht bleef hangen en niet op de grond viel. Je val zou wel gebroken worden een een groot kussen zag hij maar nu bleef hij in aanvalspositie.

Het lange slangenlijf van Savador gleed een aantal meters verder achter hem aan en beukte tijdens de kronkelbewegingen onbewust aanvallers aan de kant. Hij had het amper door, want zijn gelige ogen waren vastgepind op de rebellen die zonder pardon soldaten uit hun kampement meenamen. Hij kwam met een noodgang tot stilstand toen ze plotseling in een zwart gat verdwenen en Deshas gevolgd door Ninurta vlak voor zijn snuit erachteraan doken. Savador dook er met zijn kop in, maar bleef met zijn halsflappen klemmen. Zijn staart sloeg wild in het rond en kwam denderend neer op de grond terwijl hij zich met zijn lijf erdoorheen probeerde te wurmen. Er kwamen een aantal scheuren in de tunnel. Wild sissend volgden de mepbewegingen van zijn staart elkaar sneller op om meer kracht te kunnen zetten. Uiteindelijk kronkelde er een dichte zwarte nevel om zijn bleke schubben heen. Zwarte magie, die hem voor nu krachtiger kon maken. Stukken van de tunnel brokkelden af en Savador gleed langs de wand van de doorgang naar beneden, en kwam op een groot kussen terecht. Direct nadat zijn val gebroken was richtte hij zich in de lengte op. Hij kon meteen zien dat ze zich nu in een grote ondergrondse grot bevonden, want ondanks dat hij nu in zijn slangenvorm was, hadden zijn oogzintuigen nog enkele menselijke functies behouden. Hij kon dus net zo goed kijken als wanneer hij in zijn gewone gedaante was. Savador liet zich langzaam van het kussen afglijden zodat hij nu vlak onder Deshas tot stilstand kwam.

Deshas keek even Ninurta aan die naast hem zweefde. ''Ninurta, téigh go dtí an chuid eile a fháil. Úsáidimid an nead seangÚn uair amháin agus do gach deireadh'' zei hij in het oud-Shadraans tegen hem. Ninurta knikte en vloog terug door de tunnel waar ze door gekomen waren. ''Klaar om plezier te maken Savador'' riep Deshas naar de grote slang onder hem. Zonder verder op antwoord te wachten stortte hij zich daarna op een groepje rebellen die angstig wegstoven. Hij leek wel een hongerige wolf die al in geen dagen gegeten had en nu vlak voor zijn neus een groepje kreupelen schapen had. De grot vulde zich met het gegalm van geschreeuw, doodskreten en gevechtsgeluiden. Maar Deshas lette er niet op. Dit was om wraak te nemen. En wraak zou hij nemen ook.

Ongeduldig bleef Savador op de angstige gezichten van de rebellen neerkijken toen Deshas iets tegen Ninurta in het Oud-Shadraans zei. Ze moesten al weten wat hen te wachten stond. De ongemakkelijkheid was duidelijk van hun gelaat af te lezen. Savador hief zijn kop naar Deshas op om hem vastberaden toe te knikken. De emotieloze maar strenge uitdrukking die altijd wel aanwezig was bij slangen, was bij hem veranderd. Op zijn bek stond iets dat sterk leek op een grijns. Eindelijk! Haast tegelijk met Deshas stormde Savador als een dolle stier op een ander groepje rebellen af. Met een onheilspellend gesis joeg hij ze allereerst door de hele grot voor hij op verscheidende manieren hun levens wegnam. Tijdens die wilde achtervolgingen sloeg zijn staart vaak genoeg tegen de grotwand aan, zodat er gruis en grote stukken gesteente van boven neerdaalde. Hij zorgde er wel voor dat hij iedereen behalve Deshas raakte en probeerde tegelijkertijd zijn staart zo veel mogelijk bij de wanden weg te houden. Dat ging nogal moeilijk als je lichaam nog een aantal meters achter je aangleed en bij iedere beweging uitzwenkte. Wraak nemen op die malloten was leuk, maar Savador voelde weinig voor een instortende grot terwijl ze er nog in zaten.

Niet lang nadat Deshas Ninurta weg had gestuurt kwam hij weer terug met achter zich aan nog meer strijders. Niet teveel, dan zou de grot overvol zijn om normaal te kunnen vechten. Ook Deshas bleef doorvechten en manouveerde tussen de vallende brokken aarde door. Hij hield pas stil toen niets, behalve zijn strijders, meer bewoog. Hij zocht tussen de lijken en gewonden naar Savador en had hem al snel gevonden. ''Wat zeg je ervan? Wegwezen en de boel laten instorten?'' vroeg hij kalm. Niettemin hijgde hij licht van de uitputting. Maar de strijdlust in zijn ogen vlamde nog vurig op wat aangaf dat Deshas nog prima door zou kunnen vechten mocht het nodig zijn.

Savador had niet op of om gekeken toen Ninurta de grot weer binnentrad samen met een kleinschalige groep strijders. Hij merkte het wel aan de weinige slachtoffers die nog overbleven om te doden. Stuk voor stuk werden ze afgeslacht, door hem, door Deshas, door Ninurta en de andere strijders. Uiteindelijk lag de rotsachtige vloer bezaaid met lijken. Savador draaide zijn kop in Deshas' richting toen hij zijn kalme vraag hoorde. 'Ik had me graag nog meer uitgeleefd, vriend, maar de ruimte valt eronder te lijden en blijkelijk is er geen overlevende meer over. Laten we de boel hier in puin vallen,' besliste hij met zijn halfgeopende bek in een brede grijns. Savador had zijn staart al opgeheven om de scheuren in de wanden en door de grond onder hen te verdiepen, maar wachtte eerst geduldig af tot Deshas ook zover was en de rest zichzelf in veiligheid brachten door de grot te verlaten.

Deshas knikte even en samen met Ninurta vloog hij een paar keer heen en weer om de strijders die geen vleugels hadden weer terug naar boven te brengen. Uiteindelijk stuurde Deshas Ninurta naar boven zodat alleen hij en Savador nog in de grot waren. ''Laat de boel even instorten dan neem ik je weer mee naar boven'' zei hij kalm tegen Savador. Hij zou snel moeten zijn anders zaten ze hier allebij gevangen. Deshas had zijn vleugels al klaar om op te stijgen en bleef dicht bij Savador staan zodat hij hem snel vast kon grijpen als de grot instortte. Alleen zou Savador als slang nooit snel genoeg zijn. Als Deshas hem meenam kon hij hem weg krijgen voor de tunnel zou instorten.

Savador wachtte geduldig af tot Deshas en Ninurta iedere strijder die zelfstandig niet uit de grot weg kon komen, naar boven hadden gebracht. Zelf had hij zich al in zijn volle lengte opgericht om de schade te vergroten. Zijn staart kwam langzaam in beweging toen hij het teken van Deshas hoorde. Dat liet hij zich geen tweede keer zeggen. Na een aantal krachtige slagen van zijn staart op de bodem, stortten er al grotere rotsblokken naar beneden en begon de grond, gevolgd door de hele grot, hevig te schudden. Het teken dat de verborgen grot niet langer meer stand zou houden. De scheuren in de wanden liepen door tot het rotsachtige plafond, waardoor er even later ook doorspiesende druipstenen loskwamen. Savador was uit reactie al richting de uitgang gegleden, en bleef daar wachten op Deshas.

Toen Savador tegen de muur aansloeg met zijn staart stoof Deshas weg. Hij greep Savador met twee armen om zijn slangen lijf en schoot de tunnel in. Hij had gelukkig genoeg snelheid kunnen maken om zijn vleugels in te klappen. Toch kon hij niet voorkomen dat afbrokkelende stukken aarde hem tegen zijn vleugel raakte waardoor ze snelheid verloren. Onder het stof en de aarde kwamen Deshas en Savador weer uit de tunnel tevoorschijn die achter hen instortte. Daar liet Deshas Savador weer los op de grond en landde zelf terwijl hij even naar de schaafwond op zijn vleugel keek. Ninurta had zijn menselijk gedaante weer aangenomen en kwam op Deshas aflopen. Eigenlijk was zijn hele bovenlijf ontbloot. Hij had een aantal lelijke krassen op zijn borstkas zitten. Zwijgend pakte hij diens vleugel en keek er even naar. ''Ik zou het wel ontsmetten maar het ziet er verder niet uit als iets ernstigs'' zei hij enkel. Deshas knikte kort en nam zijn eigen menselijke gedaante weer aan. De bruine wolf met de slangenstaart kwam ook aanlopen. Aamon hinkte een beetje met zijn voorpoot. Ninurta ondersteunde hem toen hij weer terug transformeerde in een menselijke gedaante. Aamons arm was opengehaald en zat al onder het opgedroogde bloed. ''Ik vrees dat die laatste me toch iets te snel af was'' verzuchtte hij terwijl hij even naar zijn arm keek. Het was een diepe mooie snee wat duidde op een scherp, goed verzorgd zwaard. Ook Aamon had geen bovenkleding meer aan. Het zou toch scheuren bij de transformatie van mens naar beest dus trokken hij en Ninurta hun bovenkleding altijd uit.

Savador liet zich geheid meevoeren door Deshas, en probeerde er zeker van te zijn dat hij zijn massieve lichaam niet zou bewegen voor hij weer een stabiele ondergrond onder hem voelde. Dat zou tijdens het vluchten enkel vertraging opleveren, waardoor ze alsnog vast zouden komen te zitten. Voor even was hij bang dat ze niet snel genoeg waren, toen hij zijn kop moest buigen tegen het neerdalende stof en aarde. Maar het felle daglicht scheen hen al gauw tegemoet en hij voelde het gras langs zijn schubben strelen. Hij bleef nog even in zijn slangenvorm toekijken hoe Ninurta in zijn menselijke gedaante aan kwam lopen en de schaafwond op Deshas' vleugel bekeek. Met een venijnig gesis draaide Savador zijn slangenkop met een ruk richting Aamon toen hij als wolf kwam aangehinkt, en even later ook zijn menselijke gedaante aannam. Na de glimp van de omhelzing die hij tussen hem en Ceylin had opgevangen, kon hij het niet echt meer goed met hem vinden. Ergens deed het hem een genoegen de diepe snee in Aamons arm te zien. Savador nam uiteindelijk als laatste zijn menselijke gedaante weer aan en streek zijn kleding goed. In tegenstelling tot Ninurta en Aamon had hij nog wel zijn kleding behouden. Het veranderde automatisch in schubben tijdens zijn metamorfose. Als het anders had gelegen, zou hij iedere keer geheid naakt zijn als hij zijn menselijke gedaante weer aannam, en daar voelde hij weinig voor. Een zachte kreun onderdrukkend voegde Savador zich bij de drie mannen, zijn bleke hand op zijn buik gedrukt. 'Ik moet in mijn slangengedaante toch echt eens aanleren mijn slachtoffers niet in hun hele geheel door te slikken. Dat ligt nu ontzettend zwaar op de maag,' zei hij zacht.

Deshas keek even naar Savador toen hij hem hoorde sissen. Aamon keek verongelijkt van de een naar de ander. ''Wat heb ik hem misdaan?'' vroeg hij zacht aan Ninurta die zijn schouders ophaalde. ''Hij mag je gewoon niet denk ik'' zei hij daarop. Deshas legde even zijn hand op Aamons schouder. ''Nee het ligt niet aan jou'' zei hij tegen hem. Hij liet Aamon weer los toen Savador zich bij hen voegde. Hij lachte even zacht om zijn woorden maar niet om hem uit te lachen. ''Toch zaten er wel een aantal mooie acties tussen Savador'' grijnsde hij. Hij keek om toen Ceylin ook aan kwam lopen. Haar uniform was bij de zijkant gescheurd en ze zat onder het stof en bloed. Aamon keek haar even grijnzend aan. ''Hoe krijg je het toch voor elkaar om altijd met een besmeurd uniform terug te komen?'' vroeg hij waarna hij een stomp ontving van Ceylin tegen zijn gezonde arm. ''Ik ben niet degene die gewond is. Man, wat heb je in godensaam met je arm gedaan?'' vroeg Ceylin terwijl ze bezorgd naar Aamons gewonde arm keek. Deshas greep Savador even bij zijn arm voordat hij weer dingen zou gaan denken hiervan. ''Ik wou het je al eerder vertellen maar met dat gevecht tussendoor zag ik geen kans. Maar er is geen reden om jaloers te zijn op Aamon. Ceylin en hij zijn familie'' zei Deshas kalm en keek Savador even aan. Ceylin keek even verbaasd naar de twee. ''Jij dacht dat Aamon en ik...'' begon ze. ''Hij heeft vast die omhelzing gezien'' zei Aamon zacht terwijl hij naar Savador bleef kijken. Ceylin glimlachte even naar Savador. ''Savador, Aamon is mijn neef. Ik heb hem al een lange tijd niet meer gezien'' zei ze tegen hem.

Savador keek Deshas met een flauw grijnsje aan toen hij om zijn woorden lachte. Hij haalde even nonchalant zijn schouders op. Toen ging zijn blik naar Ceylin toen ze aan kwam lopen. Vast uit haar zoveelste overwinning. Dat was duidelijk te zien aan haar bloeddoordrenkte uniform, en hij betwijfelde of dat van haar was. In ieder geval het directe beeld van een vrouw die niet vies was van strijdlust. De jaloezie wakkerde in Savadors gouden ogen op toen Aamon zich meteen op haar richtte. Hij deed zijn mond al open om een botte opmerking te maken, toen hij voelde dat hij bij zijn arm werd gegrepen. Hij rukte zich opstandig los, maar kalmeerde toen hij zag dat het Deshas was. Zijn woorden die een moment later volgden verdreven alle woede even uit zijn lichaam. Had hij dus voor niets een opbouwende haat voor Aamon gevoeld. Hij vond het toch wat hinderlijk dat de rest het ook had kunnen horen. Savador ontweek alle blikken en staarde met een verwrongen gezicht naar een willekeurig punt in de verte, want hij vond het alles behalve grappig dat hij er volkomen naast had gezeten. Hij durfde Ceylin enigzins schichtig aan te kijken toen ze vertelde dat zij en Aamon neef en nicht van elkaar waren. 'Dat was te verwachten,' zei Savador bot terwijl hij Aamon vanuit zijn ooghoeken nog even van top tot teen bekeek, niet van plan zich bij zijn vergissing neer te leggen.

Na Savadors botte woorden viel er even een ongemakkelijke stilte die Ceylin snel verbrak. ''Nou het had best gekund hoor. Ik bedoel Aamon en ik lijken geen steek op elkaar. En ik kan me vergissen Ninurta maar volgensmij dacht jij bij onze eerste ontmoeting precies hetzelfde'' zei ze en keek even naar Ninurta wiens bleke huid wat roder werd. ''Ceylin heeft gelijk. Jij kon het ook niet weten Savador. Het is ook onze fout dat we het niet verteld hebben'' gaf Aamon toe. ''En nu genoeg van dit gezeur. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb honger gekregen. Dus als jullie me willen excuseren, ik ga een hele koe verorberen en net zo lang drinken tot ik erbij neerval'' zei Deshas waarmee hij meteen een heel ander onderwerp in de groep gooide wat leidde tot een dankbare blik van Aamon. Deshas keek even om naar de groep nadat hij een paar passen vooruit had gelopen. ''Gaat er niemand mee?'' vroeg hij simpel. Ceylin schudde haar hoofd. ''Ik ga me eerst wat opfrissen. Daarna kom ik er wel bij zitten maar ik zal eerst m'n uniform moeten repareren voor ik ook maar iets kan gaan eten'' zei ze waarna ze met een korte groet wegliep. Aamon en Ninurta haalde even hun schouders op en liepen toen met Deshas mee. ''Kom je ook mee Savador?'' vroeg Ninurta terwijl hij even over zijn schouder naar hem keek. deshas wachtte nog even op antwoord voor hij verder liep.

Savador had zijn blik los van Aamon gescheurd en richtte zich weer op een doelloos punt in de verte. Hij zei niets op Ceylins woorden, maar keek pas weer terug toen Aamon toegaf dat het ook de fout van hem en Ceylin was geweest. Ceylin had hij niets kwalijk genomen. Het was meer iedere man die het durfde aan haar te zitten en die tegelijkertijd onbewust maar zeker verlangens bij hem opwekte. Hij haatte het. Savador was blij toe toen Deshas met een geheel ander onderwerp kwam aanzetten. Hij keek Ceylin kort na toen ze wegliep. 'Ja. Wat eten gaat er wel in,' antwoordde hij afwezig op Ninurta's vraag terwijl hij nog naar Ceylin keek. Uiteindelijk scheurde Savador zijn blik los om de drie mannen te volgen. Hij had inmiddels ook wel wat honger gekregen van die veldslag.

Deshas liep terug naar het kampement. Inmiddels was het begonnen met schemeren. Een aantal kookvuurtjes waren al zichtbaar van eerder teruggekeerde groepen. Toen Deshas in het kamp was zag hij al gauw Rusalka en Kronos zitten. Beide waren weer schoon van de gevechten en hadden hun uniformen verwisseld voor makklijker zittende kleding. Hun wapens waren er ook alleen nog maar in de vorm van dolken en kleine messen, hoewel Kronos' dubbelzijdige hakbijl naast de boomstronk lag waar hij op zat. Nog besmeurd met bloed en een doek eroverheen gegooid om later schoon te maken. Rusalka stak zijn hand al op toen hij het groepje aan zag komen om te wenken dat ze bij hen konden komen zitten. Toen zowat iedereen plaats had genomen werden borden eten uitgedeeld en glazen met bloed. Deshas nam ook een glas aan en ging bij Savador staan. ''Oude traditie van het Rijk. Na elke gewonnen strijd drink je het bloed van je slachtoffers'' lichtte hij hem toe. ''Als je niet wilt is het niet verplicht Savador, er is ook wijn'' zei hij tegen hem waarna Deshas zelf ging zitten. Ondertussen was er iemand bij Aamon gekomen die zijn arm nu verbond en kleding mee had voor hem en Ninurta. Nadat de wonden van Ninurta ook verzorgd waren trokken hij en Aamon hun kleding aan. ''Geef toe dat, ondanks dat het een onverwachte aanval was, het wel een mooie strijd was'' zei Kronos om de stilte te verbreken. ''Alleen omdat jij je enkel bezig hield met kop klieven'' lachte Rusalka terwijl hij een slok uit zijn glas nam. De rest lachte even zachtjes en Kronos haalde enkel zijn schouders op om zijn bijl op schoot te nemen en schoon te maken.

Savador volgde Deshas zwijgend het kampement weer binnen en liet hem leiden naar Kronos en Rusalka, die gebaarde om bij hen te komen zitten. Hij zeeg neer naast één van de mannen en nam het bord eten en het glas met een donkerrode vloeistof aan. Het leek sterk op bloed. Zijn conclusie werd bevestigd toen Deshas hem vertelde over de oude traditie van het Rijk. 'Bedankt, maar nee. Ik wil mijn overwinning proeven,' zei Savador zijn vriend grijnzend toen hij vertelde dat er ook wijn was. Hij nam direct een slok om zijn woorden te versterken. Zijn gezicht betrok lichtelijk, al vond hij bloed niet het vieste wat er bestond. Hij zou gewoon aan de smaak moeten wennen. Over zijn glas gluurde Savador sluw naar Aamon en keek roerloos toe hoe zijn arm verbonden werd. Het was nu niet meer zo dat hij hem haatte, maar hij zou zich waarschijnlijk nog wel wat afstandelijk houden. Hij lachte ook niet mee met de rest op de woorden van Kronos en Rusalka. Savador scheurde zijn blik los van Aamon en begon zwijgend van zijn bord eten te eten.

Nadat de rest weer een beetje uitgelachen was nam Aamon een slok van zijn glas en ging toen wat rechter zitten waarmee hij aangaf dat hij wat wou zeggen. ''Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik in het begin maar weinig vertrouwen in je had Savador. Je leek me niet echt iemand die ervaring had met veldslagen dus ik begon me al af te vragen waarom Ceylin je mee had genomen. Maar je hebt meer dan genoeg bewezen dat je een waardig krijger bent naar mijn weten dan'' zei hij. Ninurta viel Aamon direct bij. ''Je bent inderdaad een goed vechter. Je kan later als je zelf Heer der Duisternis bent in elk geval op onze steun rekenen'' zei hij. Ceylin, die de woorden van Aamon en Ninurta had gehoord, kwam aanlopen. Ook zij had andere, meer vrouwelijke kleding aan. Ze droeg wel nog een broek maar daaroverheen een wijnrode tuniek tot haar knieën. De tuniek had korte mouwen waardoor te zien was dat ze eronder een witte trui aan had omdat de witte mouwen eronder uitkwamen. Haar haren had ze uit de vlecht gehaald waardoor de donkerrode lokken golvend over haar schouders vielen. Ze ging op een vrije plaats zitten met haar uniform op schoot om de scheuren te repareren. Rusalka reikte haar ook een glas bloed aan. ''Tja, dat is wel de enige manier om respect van dit soort mannen te winnen. Door te laten zien wat je waard bent als krijger'' zei ze tegen Savador. Deshas knikte op de woorden van Ceylin. ''Zo heb ik het ook moeten doen'' grinnikte hij omdat hij terug dacht aan zijn eerste ontmoeting met Ninurta en Aamon. Kronos bleef even naar Ceylin kijken. ''Ik kan er nog niet aan wennen, een vrouw als krijger'' concludeerde hij en nam een slok van zijn eigen glas bloed. Hij kende Ceylin nog niet zo heel lang maar wist wel al dat ze behoorlijk dodelijk kon zijn.

Savador keek van zijn bord op en staarde Aamon niet met een allervriendelijkste blik aan toen hij zijn naam hoorde vallen. Hij legde in een langzame beweging zijn eten neer om zich helemaal op hem te richten. Eens kijken wat hij nu weer ging vertellen om zijn vertrouwen te winnen. Zijn gouden ogen flitsten naar Ninurta toen hij Aamons worden direct opvolgde. 'Allicht. Denken jullie dat ik mijn hele vijftigjarige bestaan op mijn luie achterste heb gezeten? Pardon, maar vijfentwintig jaar vuurstudie plus vijfentwinig jaar studie in de duistere magie is vijftig jaar kennis. Daarbij opgeteld ook nog een hoop handige trucjes die Deshas me heeft aangeleerd, vult de kennis enkel bij. Bij mijn manier van vechten komt dan alleen magie bij te pas, soms gepaard met fysiek geweld, maar het vechten met een wapen is me nooit aangeleerd. Daarom alleen moet je niet direct het zwakste van me gaan denken,' vertelde Savador grijnzend met zijn glas fier opgeheven. Hij nam met gesloten ogen een slok van het bloed. Hij opende ze pas weer toen Ceylin zich bij het gezelschap voegde. Het was hem een raadsel hoe ze keer op keer weer als herboren uit de strijd kwam. Het ene moment zat ze onder het bloed, het ander moment liep ze er net zo knap bij als altijd. 'Die moeten er ook zijn,' viel Savador Kronos met een kleine grijns in de rede. Zijn gedachten gingen even naar Diva; zij was immers ook niet de slapste. 'Graag zelfs.' Zijn blik ging vanuit zijn ooghoeken kort naar Ceylin waarna hij opnieuw een kleine slok uit zijn glas nam.

''Dat je kennis hebt wil niet meteen zeggen dat je ook kunt vechten'' zei Ninurta kalm. ''Trouwens wij gebruiken ook magie hoor. Alleen anders dan dat van jou'' zei Aamon. ''Jullie kunnen op meer fronten magie gebruiken dan wij'' zei Ceylin als toelichting van Aamons woorden. ''Aamon bijvoorbeeld heeft de gave om verleden en toekomst te zien en ruzies bij te leggen. In zijn ware gedaante die je ongetwijfeld op het slagveld gezien hebt is het voor hem een mogelijkheid om vuur te spuwen'' vertelde ze. ''Ja maar daar houd het ook wel mee op'' zei Aamon droogjes. ''Nou 't lijkt mij wel gaaf om de toekomst te weten. Dan weet ik in het vervolg tenminste wat me te wachten staat als ik weer naar Gula ga'' grinnikte Ninurta. ''Gula is Ninurta's vrouw. Zij beschikt over de kracht van regeneratie en genezing'' zei Deshas zacht tegen Savador. ''Jij mag helemaal niet iets te klagen hebben Nin. Jij streed tegen de elementen en je hebt het van ze gewonnen ook'' riep Rusalka tegen hem. Ninurta haalde een schouder op. ''Nou makkelijk was het niet hoor als de hele natuur zich tegen je keert'' zei ze. Ceylin grinnikte even licht. ''Dat weet ik nog. Zelfs de rotsen en de gesteenten kwamen in opstand tegen je'' lachtte ze zacht. Maar daarna keek Ceylin naar Rusalka. ''Maar ja, jouw verleden is niet zo heldhaftig'' zei ze zacht. Nu was ook de aandacht van Ninurta en Aamon gewekt. ''Rusalka behoorde eigenlijk niet eens tot de demonen'' zei Deshas plotseling waardoor acht paar ogen hem direct aankeken. ''Rusalka was vroeger een soort nimf. Het idee was hetzelfde maar hij was geen vrouw. Bij het meer waar hij woonde was vlakbij een koninkrijk. Rusalka was ongelukkigerwijs verliefd geworden op de prinses van dat koninkrijk toen zij op een dag aan het baden was in het meer. Hierna verlangde hij naar een menselijke ziel om de liefde van deze mooie jonge vrouw te winnen. Rusalka's zuster, wel een nimf, probeerde hem nog te waarschuwen voor deze onmogelijke liefde. Dan besloot Rusalka de hulp in te roepen van de heks Ježi Baba. Deze is wel bereid zijn wens in te willigen, echter op voorwaarde dat Rusalka zijn stem inruilt, waardoor hij in de mensenwereld stom zou blijven. Maar als zijn geliefde hem ooit ontrouw zal zijn, zal de betovering verbroken worden, en moet Rusalka voor eeuwig een uitgestotene blijven. Zonder na te denken stemde Rusalka hiermee in. Nadat Rusalka het hart van zijn geliefde had verover, en mee naar het kasteel was gegaan, kwam hij nogal onheilspellend over op het persooneel. De prinses houdt weliswaar van haar bruidegom, maar raakt uiteindelijk toch enigszins geïrriteerd door zijn ergerlijke stilzwijgen en zijn eigenaardige gedrag. Tijdens het bruiloftsfeest maakt een van de uitgenodigde heren hiervan misbruik en probeert openlijk de liefde van de priness voor zich te winnen. Machteloos moest Rusalka toekijken hoe de prinses hem ontrouw werd, en hij vluchtte naar de kasteelvijver om tegen zijn vader, de schaduwgeest, zijn leed te beklagen. Op het ogenblik dat de prinses de lichtzinnige hertog haar liefde verklaarde, sleurde de schaduwgeest zijn zoon weer de schaduw in, en bedreigt de ontrouwe prinses. Diep getroffen door het verlies van haar ware geliefde, verzonk de prinses in een diepe wanhoop. Terug bij het meer riep Rusalka, ontheemd en door zijn zusters uitgestoten, ten einde raad opnieuw de hulp van Ježi Baba in. Deze verklaarde dat Rusalka alleen kon gered worden als hij bereid was zijn ontrouwe minnaares te doden. Dat wou en kon Rusalka echter niet over zijn hart krijgen: hij hield nog steeds zielsveel van de prinses. Op dat moment kreeg de schaduwgeest eveneens bezoek van een boswachter en zijn neefje, een koksmaatje. Zij waren bezorgd om de depressieve toestand waarin hun meesteres, de prinses, verkeerde. Zij wisten te vertellen dat zij door een boosaardig wezen tot een huwelijk was gedwongen, en door zijn toverij geestesziek geworden zou zijn. Als hij dat hoort, jaagt de woedende schaduwgeest ze allebei weg. Daarna bracht de schaduwgeest de nimfen, Rusalka's zusters, op de hoogte van het lot van hun broer. Als een dwaallicht – halfweg tussen levend en dood – moest hij nu voor eeuwig over het meer dwalen en achteloze mensen met zijn vage schijnsel de dood in lokken. Verdrietig en verteerd door berouw keerde de prinses terug naar het meer waar zij haar geliefde Rusalka voor het eerst had ontmoet. Wanneer zij zijn schim zag opduiken, smeekte ze hem om een kus, maar hij waarschuwde haar dat dit haar dood zou veroorzaken. Het kon de prinses echter niets meer schelen: dat had ze er graag voor over, want zonder hem had het leven voor haar geen zin meer. Wanneer Rusalka haar tenslotte toch teder kuste, bracht dit ultieme bewijs van zijn liefde voor haar de rust van de dood'' vertelde Deshas. Een tijdje was het stil rond het vuur terwijl Rusalka ongemakkelijk in het vuur staarde. ''De Heer vond me. Nog niet zo lang nadat hij de positie van Heer Delahin had overgenomen. Hij verloste me van mijn lot als dwaallicht, maar de krachten die het met zich meedroeg was niet ongedaan te krijgen'' eindigde hij het verhaal.