Het Rijk der Schaduwen.

Irene keek Savador beledigd aan. Met een paar ferme passen was ze bij hem. ''Wil je terug in het ijs? Dat is zo geregeld. Spreek nòòit in mijn bijzijn zo over Vrouwe Celebrian. Want ik verzeker je dat het het laatste is wat je zegt'' dreigde ze met zachte fluwele stem. Deshas kwam direct tussen beide en hield hen allebei op een armlengte van elkaar af. ''Savador, Vrouwe Irene is een ijsheks. Je doet er goed aan haar niet te beledigen want je uit magisch ijs krijgen kan me wel een jaartje of tweehonderd kosten'' zei hij streng tegen hem. Normaal gesproken sprak hij Savador niet zo corrigerend toe. Maar nu hing zijn leven eraf. Hij zag door zijn haat voor water niet hoe gevaarlijk Irene was en dat kon hem zijn leven kosten en meer. Daarna keek hij naar Irene. ''Vrouwe, laat m'n opvolger met rust. Hij staat hier geheel buiten. Dit is nog altijd wel mijn rijk dus ik maak hier de dienst uit'' zei hij fel tegen haar. Irene kalmeerde toen wat. ''Ik heb genoeg gezien hier. Je kent je waarschuwing Deshas. Neem hem niet te licht. Maar aangezien ik hier niet gewenst wordt kun je verdere help vergeten'' zei ze terwijl ze haar zwaard trok en de zilveren kling op Deshas richtte. Daarna loste ze op in sneeuw. Deshas wou haar nog tegen houden maar was te laat. ''Te gek. Nu kan ik het zelf weer oplossen'' gromde hij kwaad. Ergens wou hij tegen Savador uitvallen. Als hij zijn grote mond niet had opgetrokken dan had Irene hem misschien meer kunnen helpen. Maar Deshas bleef zwijgen. Hij kon Savador beter te vriend houden. Hij was immers een van zijn weinige vrienden die hij echt vertrouwde.

Savador bleef met een bokkige blik toekijken hoe Vrouwe Irene hem beledigend aanstaarde en op hem af kwam gelopen. Hij onderdrukte een zachte proest toen ze dreigend tot hem sprak. 'Ik ben zo bang,' siste hij sarcastisch met zijn gezicht dicht bij het hare. Het was dat Deshas ertussen sprong anders had hij er nog wel meer beledigende woorden aan vuil gemaakt. Hij hield niet van die ijzige wijven. Beter gezegd had hij een godsgruwelijke hekel aan ze. Savador staarde zijn vriend nors aan toen hij streng tot hem sprak. 'Een heks is ze zeker,' snoof hij zacht op een achteloze toon terwijl hij Vrouwe Irene met argwaan vanuit zijn ooghoeken van top tot teen bekeek. Hij bleef Vrouwe Irene hooghartig aankijken toen Deshas ook haar op haar gedrag wees. Met een 'inderdaad, mens'-blik. Savador was blij toe toen de Vrouwe op het punt stond te vertrekken. Dat ze haar krengige instelling en haar ijzige temperatuur maar direct met haar meenam. Hysterisch geval. Toen ze helemaal opgelost was in sneeuw, begon Savador de overgebleven sneeuwvlokken op de grond ruw met zijn voet plat te stampen. 'Gek, gek mens!' tierde hij terwijl hij tussendoor vloekte om de gesmolten sneeuw die aan zijn voetzolen kleefden. Een moment later richtte hij zich zwaar hijgend weer op en streek kalm een aantal zwarte lokken in zijn gezicht weg, alsof er nooit iets gebeurd was. 'Zeg, maar vertel eens. Wat zit er verscholen in de bergen?' vroeg Savador met een vragende blik op Deshas.

Deshas besteedde geen aandacht meer aan Savador. Laat hem maar zeiden zijn gedachte. Hij had geprobeerd hem te waarschuwen maar als hij niet wou luisteren was het niet meer Deshas' probleem. Hij was naar het raam gelopen en zette zijn handen op de vensterbank terwijl in zijn ogen een peinzende blik lag. Hij staarde in de verte naar de bergen. Jij weet wat daar zit. Jij weet wat daar ontwaakt is. En het bewaakt iets... Hij hoorde Irene's woorden nog steeds door zijn gedachte. ''Vervloekte allesziende heks'' mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Savador. In eerste instantie hoorde hij door zijn overpeinzingen de woorden van Savador niet eens. ''Hè wat?'' vroeg hij en keek verstoort op. Het was niet tot hem doorgedrongen wat Savador nou helemaal tegen hem had gezegd. Zijn gedachten waren verder weg.

Savador veegde kalm zijn natte voeten af aan de gladde vloer. Het droogvegen aan de bekleding van de stoelzitvlakken vond hij ook weer zo onfatsoenlijk. 'Inderdaad,' reageerde hij intussen instemmend op Deshas' gemompel, zonder dat hij echt doorhad dat het niet op hem was gericht. Hij keek eveneens op toen Deshas' plotseling alert reageerde. 'Ik vroeg wat er verscholen zit in de bergen,' herhaalde hij kalm. 'Ik weet dat het me waarschijnlijk niets aangaat. Eerst een licht dat onder de deur van mijn vertrekken schijnt, daarna een ijzig mens dat als een walgelijk spookt door de gangen zweeft, dan word ik ter plekke bevroren - mooi is dat - en tenslotte een hoop gewauwel over iets of iemand dat iets bewaakt in de bergen. Waar is mijn nachtrust dan heen? Bij Medusa verspild door die loeder!' Savador slaakte een geërgerde zucht. Met droge voeten liep hij naar Deshas toe en ging zwijgend naast hem voor het raam staan.

''Ben je klaar met schelden en klagen?'' vroeg Deshas sarcastisch toen Savador zijn preek besloot met een geërgerde zucht. Daarna richtte hij zijn blik weer op de bergen in de verte. ''Ze heten de Grijze Torens'' zei hij daarna zacht. ''Er zit daar zoveel in die bergen'' zei hij een beetje Savadors eerdere vraag ontwijkend. ''Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Nu Irene me niet verder wil helpen sta ik alleen voor de raadsels. Ik zal naar Lirrel moeten voor antwoorden. Toevallig woont zij ook in de Grijze Torens, maar het is een uitstapje dat ik liever niet zou maken. Nu heb ik geen keus'' zei hij. Het was onduidelijk of Deshas het nu tegen Savador of tegen zichzelf had. ''Ken je de mythe van Daimon?'vroeg hij plotseling en keek Savador ven kort aan. ''Daimon was een demon hier. De demon van het karakter. Dit hield in dat hij karakters van anderen kon beïnvloeden. Daimon had een hoog aanzien hier in Aiolanum maar het steeg hem naar zijn hoofd. Hij werd gevaarlijk. Levensbedreigend zelfs. Ik heb lang met hem gevochten. Ons gevecht leidde uiteindelijk naar de Grijze Torens. Daar is hij in de diepte gevallen. Ik ben hem achterna gegaan maar toen ik hem vond was hij compleet verlamd. In die bergen bevinden zich speciale stenen waarmee je voor eeuwig verlamd kan raken. Hij was in zo'n stapel stenen terecht gekomen. Dat ging jarenlang goed. Tot nu dan. In die bergen leeft veel. Het kan zijn dat door de trillingen in de aarde de stenen zijn gaan schuiven en Daimon vrij gekomen is. Tenminste ik vermoed dat Irene het over Daimon had'' zei Deshas uiteindelijk.

Savador plaatste zijn handen op de vensterbank en negeerde Deshas' sarcastische vraag. Zijn gouden ogen waren roerloos gericht op de bergen, die volgens Deshas de Grijze Torens heetten. 'Wat had je nu aan dat geval gehad al zou ze je verder hebben geholpen? Zulke types lopen je enkel in de weg,' mopperde Savador nors toen hij zei dat hij er alleen voor stond nu Vrouwe Irene weg was. Dat was in zijn geval in ieder geval wel zo. Hij wist nu al dat hij niets anders dan voortdurende ruzie met de Vrouwe zou hebben gehad als ze was gebleven, en hij hield er niet van zich druk te staan maken om personen waarvan hij het niet waard vond enige moeite aan te verspillen. Savador scheurde zijn blik van de Grijze Torens af om Deshas aan te kijken toen hij hem een vraag stelde. Hij zweeg toen hij uitgepraat was. Nu al kreeg hij een wee gevoel in zijn maag als hij Deshas zou moeten vergezellen naar die bergen. Levenslang verlamd raken was nog wel het laatste wat hij wilde. 'Goed,' reageerde Savador zacht. 'En wat is daar dan zo waardevol bij die Grijze Torens dat bewaakt word? Werd het wel door Daimon bewaakt?' Savador keek zijn vriend vanuit zijn ooghoeken afwachtend aan en richtte zich toen weer op de bergen. De Grijze Torens leken er nu in de duisternis nog mystieker en geheimzinniger bij te liggen dan voor hij al deze verhalen hoorde.

''Ik vrees dat alleen Irene dat weet. En Lirrel, hoop ik dan maar'' antwoordde Deshas kalm op Savadors vraag wat er dan bewaakt werd. Hij zou het echt niet weten. Hij zag er trouwens ook niet naar uit om Lirrel weer te zien. Ze speelde gemene spelletjes. En hij voelde er al helemaal niets voor om Savador daarmee naartoe te nemen. ''Al dat geklets over dingen die ik wil en die ik nodig heb is allemaal vagers gepraat. Ik heb nooit begrepen waar die lui het over hebben'' zei Deshas zacht grommend en geërgerd. Hij keek ineens om naar Savador. ''Weet je ik heb de laatste tijd het gevoel alsof Emrahnaiya iets voor me verborgen houd'' zei hij zacht en zorgelijk. Hij zei het zo plotseling. Alsof hij het nooit over de Grijze Torens had gehad. Nu kon hij er niets aan veranderen. Dat zou hij wel overdenken als het weer ochtend was. ''Maar nu ben ik het die je van je nachtrust beroofd. Ga anders maar terug naar bed Savador'' zei Deshas daarna terwijl hij weer voor zich uit staarde.

'Dan gaan we dat toch op de bodem uitzoeken?' stelde Savador simpel voor toen Deshas geen idee had wat er dan wel niet bewaakt werd bij de Grijze Torens. Hij had het met tegenzin gezegd, maar hij kon zichzelf en Deshas niet met vraagtekens laten zitten. 'Spoedig genoeg, als je wenst,' beloofde hij zacht. 'Allereerst moeten we onze verloren nachtrust inhalen. Ook jij, Deshas.' Savador zweeg abrupt toen Deshas plotseling sprak over Emrahnaiya en daarmee onbewust direct de spijker op zijn kop sloeg. Hij bleef fronsend en strak voor zich uitstaren terwijl hij naar woorden zocht. Voor hij ook maar een toepasselijk antwoord had bedacht stelde Deshas al voor dat hij terug naar bed moest gaan. 'Dat is geen slecht idee,' stemde hij er zacht mee in. Hij legde even een hand op Deshas' schouder. 'Als jij belooft ook terug je bed in te kruipen. Je hebt het nodig.' Savador draaide zich om en liep met zachte passen weg. In de deuropening van de zaal bleef hij nog even stilstaan en keek hij Deshas vanover zijn schouder aan. 'Wellicht dat het over een tijdje aan het licht komt,' zei hij uiteindelijk zacht over Emrahnaiya. Hij wilde het niet verpesten voor Emrahnaiya en Vasco, maar hij wilde ook niets voor Deshas verzwijgen. Dat was het meest neutrale antwoord dat in hem opkwam en geen schuldige gevoelens bij hem opriep. Na die woorden gezegd te hebben, verliet Savador in stilte de zaal om zich terug naar zijn eigen vertrekken te begeven. In zijn eigen vleugel aangekomen opende en sloot hij zo zacht mogelijk de deur en tilde hij de dekens voorzichtig op om weer naast Ceylin in bed te kruipen, hopend dat hij haar niet gewekt had.

Deshas staarde naar de vensterbank terwijl hij naar Savadors woorden luisterde. Hij keek hem over zijn schouder na. Pas toen hij zeker wist dat Savador weg was zuchtte hij zachtjes. Hij opende het raam en een zwoele nachtwind streek over zijn wangen. Het speelde met de punten van zijn zwarte haren. ''Het spijt me Savador. Maar nachtrust zal moeten wachten. En dit keer kan ik je jammer genoeg niet meenemen'' zei hij zacht in zichzelf. Hij nam een aanloopje en sprong uit het raam. Hij rolde door op de grond zodat hij zich niet zou bezeren en kwam tot stilstand met een knie op de grond. Hij stond op en huiverde even. De stenen voelde koud aan onder zijn blote voeten. Hij keek even omhoog naar het raam waar hij uit gesprongen was. Daarna sloop hij naar de stallen. Bij de stallen zadelde hij vlug en stil een zwarte hengst en trok hem zachtjes aan de teugel mee naar buiten. Het enige geluid wat te horen was, waren de hoefijzers die op de stenen tikte. ''Deshas!'' riep iemand ineens op fluistertoon naar hem toe. Met een ruk had Deshas zich omgedraaid en keek in het gezicht van Claudia. Ze gooide hem wat kleren, schoenen en zijn zwaard toe. Behendig ving Deshas het op. Zijn lichtelijk opgetrokken wenkbrauw was het enige wat zijn verassing verried. ''Succes'' was het enig wat Claudia hem zei waarna ze weer verdween. Snel trok Deshas de schoenen haar, gespte zijn riem met schede en zwaard o zijn middel en sloeg zijn zwarte mantel om. De rest van de kleren propte hij in de zadel tassen. Hij slingerde zich in het zadel en schopte het paard flink in zijn flanken. De zwarte hengst stoof weg en liet het klapperen van hoeven op de stenen langzaam wegsterven.

Al had Savador zichzelf en Deshas voorgenomen om de verloren uren rust in te halen, nu hij eenmaal in bed lag kon hij niet meer in slaap komen. Hij voelde zich vermoeid, maar niet moe genoeg om de laatste kleine uurtjes voor de ochtend kwam te benutten aan nachtrust. Door het duister staarde hij piekerend naar het plafond en luisterde hij zwijgend naar het tikken van de klok, Ceylins regelmatige ademhaling en de onheilspellende nachtgeluiden op de achtergrond. Emrahnaiya zou het onopvallender aan moeten doen om het nog een tijd voor haar vader verborgen te houden. Hetzelfde gold voor Vasco, maar hij zag die kerel er wel voor aan zijn mond voorbij te praten in Deshas' bijzijn. Zuchtend draaide Savador zich om, zodat hij weer met zijn gezicht naar Ceylins kant lag. Hij voelde in ieder geval niets voor een ruzie met Deshas om een kleine verzwijging. Het nadenken over van alles en nog wat ging nog even door, maar uiteindelijk werden Savadors oogleden zwaar en vielen ze langzaam dicht. De slaap overviel hem met een klap. Hij zou de volgende dag tot laat in de middag doorslapen als het moest. Zijn kostbare tijd verspillen aan het onverwachte bezoek van deze nacht was het alles behalve waard geweest, op het probleem van de Grijze Torens na.

De volgende dag zat Ceylin peinzend gebogen over een aantal landkaarten van het Rijk. Ze droeg haar uniform en naast haar stond een halfleeg bord met haar ontbijt. Die ochtend was zij al vroeg wakker geweest en had Savador maar laten slapen. Inmiddels zat ze in de eetzaal. Bij haar aan tafel zaten Emrahnaiya en Vasco. De sfeer was drukkend en gespannen. ''Ik begrijp echt niet waar vader heen zou zijn gegaan. Hij had het dan toch wel verteld'' was Emrahnaiya die als eerste de stilte doorbrak. ''Je vader is een verstandig man Em. Hij zal vast zo zijn redenen hebben'' antwoordde Vasco daar luchtig op. Maar toch lukte het hem niet een zweem van bezorgdheid door zijn stem te verbergen. ''Wees eens even stil. Ik probeer te denken ja'' brak Ceylin ruw en geïrriteerd het gesprek tussen de twee af. Ze raakte gefrustreerd van het feit dat Deshas hààr niet eens verteld had waar hij heen was.

Deshas was ondertussen al halverwege zijn toch richting de Grijze Torens. Hij was vergeten hoe lang die toch was geweest. Hij was een keer gestopt om wat uit te rusten en zich om te kleden. Een hele dag vergaderen, een halve nacht slaap en een halve nacht rijden waren niet bepaald gezond. Toch had Deshas zichzelf moeten dwingen wat rust te nemen. Nu zat hij weer op Hunters rug. De zwarte hengst stoof over het veld heen op de twee grijze berg pieken af. Deshas schudde even met zijn hoofd om zichzelf wakker te houden terwijl de donkere kringen onder zijn ogen fel afstaken tegen zijn lijkbleke huid.

(Excuses, moest op bezoekuur)

Toen Savador door het felle ochtendlicht de volgende dag gewekt werd, was hij verbaasd over het vroege tijdstip dat hij al wakker was. Hij had het veel later ingeschat. De inspanning van vannacht was niet goed voor zijn gezondheid geweest. Goed uitgerust was hij in ieder geval niet. Dat kwam allemaal door die ijssnol, dacht hij met een zuur gezicht. Met zijn ogen nog gesloten ging hij overeind in bed zitten en tastte naar een punt van de deken om die van zich af te rukken. Het was veel te vroeg naar zijn doen. Een paar uur meer slaap zou hij best hebben kunnen benutten. Maar Ceylin lag niet meer naast hem, en dat moest betekenen dat ze vast al aan het ontbijten was. Het zou onfatsoenlijk zijn als hij niet kwam opdagen. Hij was hier immers nog steeds te gast. Savador slofte naar de andere kant van de kamer en verdween de badkamer in om zich klaar te maken. Na een vluchtig bad trok hij langzaam en slordig zijn gebruikelijke zwarte kleding aan, waarna hij op weg ging naar de eetzaal. Nog half slapend schoof hij bij Ceylin, Vasco en Emrahnaiya aan tafel aan. Zijn lange haar, dat hij met lome bewegingen met een kam doorborstelde, zat nogal in de war en er hing maar één van zijn paarse oorbellen aan zijn oorlel. De andere had hij meegenomen om hier in te doen. Het maakte hem maar weinig uit, zijn humeur was nu niet op zijn beste stand. Hij zou zich hier ook hebben geschoren als het moest, maar gelukkig was dat door zijn haast altijd wel gladde huid nooit noodzakelijk. Zijn gouden ogen gleden duf langs het gezelschap. 'Waar is Deshas?' vroeg Savador zacht.

(Geeft niet. Ik heb alle begrip voor je situatie)

Ceylin keek even op oen Savador binnenkwam maar richtte zich toen weer op de kaarten en haar overpeinzingen. Ze streek met een ruw gebaar een lok haar die uit haar vlecht was losgekomen achter haar oor. ''Weg'' zei ze kortaf op Savadors vraag. Ze was liever niet kortaf tegen hem maar haar geduld raakte onderhand op. Ze kraste dorpen en steden door waar hij echt niet kon zitten. Emrahnaiya viel maar even in voor Ceylin met een uitleg. ''Vader is waarschijnlijk vannacht verdwenen. Zijn bed was vanochtend leeg maar wel beslapen. En zijn zwaard ontbreekt. Hij heeft niemand wat gezegd en heft zomaar de benen genomen. Ceylin probeert uit te zoeken waar hij heen is'' lichtte Emrahnaiya Savador toe. ''Zonder succes'' voegde Vasco toe aan het feit dat Ceylin probeerde uit te vinden waar Deshas was. Ceylin keek met een ruk op. ''Als je me eens zou helpen in plaats van daar maar op je luie kont te zitten Vasco zou je een stuk nuttiger zijn'' zei ze fel alsof ze haar troepen commandeerde terwijl ze hem een kaart toesmeet. ''Wie heeft hem voor het laatst gezien?'' vroeg ze daarna algemeen zonder op te kijken.

(Dank je)

Savador stopte midden in een beweging tijdens het doorborstelen van zijn haar toen hij Ceylins antwoord hoorde. Hij bleef haar een moment onbeweeglijk aanstaren. 'Hoezo weg?' vroeg hij toen wat snauwend terwijl hij de hand met de kam liet zakken. Zijn gouden ogen boorden zich in die van Emrahnaiya toen zij het woord van Ceylin overnam. Aan haar uitleg had hij in ieder geval een stuk meer. Zijn blik ging ook kort even naar Vasco toen hij de uitleg kort aanvulde. Savador streek de lokken die hij al doorgekamd had achter zijn schouder en snoof zacht. Hij wist al waar Deshas heen was. En hij vond het een rotstreek dat hij zijn advies niet had opgevolgd en zonder hem iets te zeggen toch was gegaan. Hij had nog beloofd dat ze het samen tot op de bodem zouden uitzoeken. Maar misschien was Deshas beter af in zijn eentje. Hijzelf kende de Grijze Torens en het gevaar dat er huisde niet. Savador keek Ceylin kalm aan toen ze fel tegen Vasco uitviel. 'Snoes, wees toch gerust. Dat humeur is nergens voor nodig,' zei hij sussend terwijl hij alsof er niets aan de hand was zijn andere oorbel in deed. 'Dat moet ik waarschijnlijk zijn geweest,' antwoordde hij echter eerlijk toen Ceylin vroeg wie Deshas voor het laatst heeft gezien. 'Vannacht nog. Wellicht weet ik ook waar hij heen is, maar laat hem zijn gang gaan. Hij is niet voor niets alleen gegaan. Het betekent dat hij dit zelf af wil handelen en wij hem enkel voor zijn voeten lopen als we hem gaan zoeken.' Savador legde de kam neer en schonk voor zichzelf zwijgend wat thee in.

Ceylin keek opnieuw op toen Savador antwoord gaf op haar vraag. ''Ik ga ook zeker niet naar hem toe om hem te helpen. Ik heb een heel andere boodschap over te brengen'' zei ze strijdlustig. ''Daarbij is hij weer eens eigenwijs en vol van grootheidswaanzin'' zei ze er zuchtend achteraan. Vasco keek Ceylin met een opgetrokken wenkbrauw aan. ''Ceylin, ik vind de beredenering van Savador zo gek nog niet klinken. Als hij had gewild dat we hem gevolgd waren dan had hij tenminste een boodschap achtergelaten'' ze hij kalm. Emrahnaiya zweeg verder maar de bezorgdheid was ook bij haar van het gezicht te lezen. ''Ik ga Luas voeren en zadelen'' zei Ceylin stijfjes. Daarna liep ze richting de deur. In de deuropening stond Claudia. Pas nu de twee tegenover elkaar stonden was goed te zien dat het tweelingen waren. Claudia duwde haar zus hardhandig tegen de muur. Eèn hand plaatste ze naast haar hoofd terwijl ze met de ander Ceylins kin tussen haar duim en wijsvinger hield zodat Ceylin gedwongen werd Claudia aan te kijken.''Cey, je kunt hem niet eeuwig blijven beschermen weet je. Hij is geen kind meer. Laat hem gaan'' zei ze zacht maar met een valse blik in haar ogen. Ceylin bleef hardnekkig zwijgen en duwde Claudia aan de kant. Met stevige passen liep ze de eetzaal uit.

Deshas was van een galop over gegaan naar een stap gang. Hij zat knikkebollend in het zadel. Met zijn laatste beetje krachten stuurde hij Hunter naar de schaduw van een boom. Daar liet hij zich letterlijk uit het zadel vallen. Gras had nog nooit zo lekker gelegen. Deshas mompelde nog zacht iets tegen zijn paard maar viel toen in slaap. Hij kon het niet helpen, hij was zo moe. Misschien was hij te overmoedig geweest door direct te vertrekken. Hij had misschien beter naar Savador kunnen luisteren en eerst twee uur slaap pakken. Maar dan was de kans dat hij iemand wakker had gemaakt groter geweest en ze hadden hem nooit alleen weg laten gaan. Deshas vermoedde wel dat vooral Ceylin razend op hem zou zijn. Maar hij voelde zich vooral schuldig tegenover Savador.

Savador nam kalm een slok van zijn thee toen Ceylin en Vasco het woord namen. Hij keek Ceylin over zijn theeglas na toen ze wat slechtgezind de zaal verliet. 'Ik had vannacht niet moeten zeggen dat ze door mocht praten,' zuchtte hij mompelend. Dat en Deshas' stille vertrek kon haar slechte humeur veroorzaken. Hij glimlachte Claudia nog even vriendelijk toe. Zodra Ceylin buiten hoorafstand was keek Savador Vasco en Emrahnaiya beide strak aan. 'Hoe ik het weet doet er niet toe, maar ik zou als ik in jullie schoenen stond er maar voor zorgen dat het voorlopig nog opvallender blijft,' begon hij streng. 'Deshas begon gisternacht al iets te vermoeden. En dan richt ik mijn blik vooral op jou, Emrahnaiya. Wees nobel tegenover je vader en zadel hem niet met nog meer stress op met jullie geheime liefdesverbond. Wacht liever tot alles beter verloopt en ga het hem dan vertellen. Dingen verzwijgen is wel het laagste wat je kunt doen,' eindigde hij sissend. Daarna zette Savador het glas weer aan zijn lippen en dronk in rust zijn thee op.

''Ze is gewoon ongerust. Ze geeft het misschien niet toe maar ze maakt zich dodelijke zorgen om Deshas en dan wordt ze prikkelbaar. Dan behandelt ze iedereen als haar rekruten. Vertrouw me daar maar op Savador. Tegen die jongens is Ceylin niet de verleidelijke vrouw zoals jij haar hebt leren kennen'' zei Vasco kalm. Hij nam een slok van zijn koffie maar verslikte zich haast toen hij Savadors verdere woorden hoorde. Hij sloeg zichzelf even op zijn borst. Hij schoot meteen in de bescherming tegenover Emrahnaiya. Nu hij het toch niet langer verborgen hoefde te houden voor Savador. ''Je kunt het haar niet kwalijk nemen Savador. Emrahnaiya wil haar vader juist geen pijn doen of nog meer zorgen geven'' zei hij. Ondertussen was hij opgestaan en had een hand zacht op haar schouder gelegd. ''Vader zou het nooit toestaan. Ik was niet van plan het geheim te houden voor hem. Er kwam alleen telkens weer wat anders tussendoor'' zei ze zacht maar schuldbewust. Bij wijze van troost streek Vasco even over haar schouder.

Ceylin liep te sjouwen met een grote emmer vol rauw vlees. Ze had haar mouwen opgerold en liep met vaste tred en de zware emmer naar de stallen. Ze zette de emmer bij de deur neer en keek even zuchtend naar Hunters stal. Die was leeg zoals ze vanmorgen al gezien had. Het enige bewijs dat Deshas weg was samen met zijn zwaard dat verdwenen was. Natuurlijk was hij op Hunter gegaan. Dat was zijn lievelings paard. En daarbij ook de snelste. Ceylin floot op twee vingers een een gigantisch hagedis achtig beest kwam aansnellen. Hij duwde zijn kop begroetend tegen Ceylin aan. ''Dag grote jongen van me'' zei ze zacht en streek hem over zijn kop, de giftige stekels ontwijkend. Ze deed een graai in de emmer en gooide Luas een stuk rauw vlees toe. Lange, scherpe, zwarte giftanden grepen het stuk vlees uit de lucht en slikte het in zijn geheel door.

'Des te aantrekkelijker ze is,' liet Savador per ongeluk ontsnappen na Vasco's woorden over Ceylin. Dat had hij liever voor zichzelf willen houden. Zijn priemende blik was nog altijd op Vasco en Emrahnaiya gericht. Hij bleef zwijgend toekijken hoe Vasco overduidelijk schrok van zijn woorden en zich in zijn koffie verslikte. Savador liet een kleine zucht ontsnappen toen hij uitgepraat was. Misschien was hij wat te strikt met zaken die hem nauwelijks aangingen. 'Wel..,' zei Savador zacht. Hij sloot zijn ogen en vouwde zijn handen onder zijn kin. 'Het is niet erg. Zelf heb ik ook een relatie met iemand waar men liever het fijne niet van wil weten. Het mag blijven en bestaan. Ik zou het begrijpen als Deshas zich erover op zou winden, maar het zou wat overdreven zijn als hij het verbood.' Hij opende half zijn ogen en staarde Vasco met een wat ijzige blik aan. 'Liever zorg je ervoor dat haar niets overkomt. Dat is ook jouw taak nu,' zei hij kil, doelend op Emrahnaiya. Een moment later krulden zijn mondhoeken om tot een kleine glimlach, als teken om ze geluk te wensen. De moeheid leek uit zijn lichaam verdreven te zijn. 'Wellicht moet ik Ceylin straks wat goed humeur inpraten,' mompelde Savador zacht in zichzelf waarna hij zijn armen nadenkend over elkaar heen sloeg. Met zijn gedachten zat hij eigenlijk bij Deshas, en vroeg hij zich af of hij ondertussen de Grijze Torens al bereikt had. In gedachten bad Savador op een goed en veilig verloop.

Vasco staarde net zo ijzig terug naar Savador. Ookal zou die man ooit de nieuwe Heer der Duisternis worden, dat was nog ver weg dus vond Vasco dat hij niet alles van hem hoefde te pikken zoals hij dat wel van Deshas deed. ''Geen zorgen. Ik mag dan wel een zuiplap zijn ik heb nog altijd wel een goed stel hersens'' zei hij kalm toen Savador hem zei goed op Emrahnaiya te passen. Hij wist ook wel dondersgoed dat dat betekende dat hij veel minder drank mocht drinken tenzij hij er zeker van was dat Emrahnaiya veilig zou zijn als hij zich lam zou zuipen. Emrahniaya had haar hand zachtjes op die van Vasco gelegd. Maar daarna ging haar blik naar het raam. ''Het weer is rustig. Geen stormen maar ook geen zon. Net of hij slaapt. Of helemaal niets meer voelt'' zei ze zacht maar daarom niet minder bezorgd. De lucht was inderdaad grijs maar zonder wolken. Ook de zon was ver te zoeken. Claudia leunde tegen de tafel aan toen ze Savadors laats gemompelde woorden hoorde. ''Als je wilt, breng ik je wel. Zusjelief is nu waarschijnlijk nog bij de stallen maar straks gaat ze naar het veld en als je de weg niet weet in een gigantisch stad als Aiolanum dan kun je uren ronddwalen'' zei ze luchtig tegen hem.

Savador had zijn blik weer op Vasco gericht toen hij zijn ijzige ogen voelde branden. 'Dat is dan te hopen,' reageerde hij bloedserieus op zijn verdedigende woorden. 'De vorige keer zou het Emrahnaiya lang niet zo veilig af zijn gegaan als ik er niet bij was geweest. Gelukkig leert ze snel genoeg en had ze het besturen van een kar vlug onder de knie, anders zat ze nog samen met jou in de gotende regen voor een eng café om je weer goede zinnen in dat dronken hoofd van je bij te praten. Dat kind is pas ontwaakt, Vasco. Ik wil je enkel in de vorm van een waarschuwing op je vingers tikken.' Toen hij uitgesproken was, bleef Savador zowel hem als Emrahnaiya nog strak aanstaren, om zijn woorden kracht bij te zetten. Zijn blik verzachtte een moment later enigzins weer. Al waarschuwde hij Vasco voor zijn drinkgedrag, het was niet zo dat hij totaal geen vertrouwen in hem had. Hij wilde alleen zijn steentje bijdragen om een oog op de dochter van zijn beste vriend te houden. Savador scheurde zijn blik van het bijna verse koppel af en keek naar buiten toen hij Emrahnaiya's zachte woorden hoorde. De lichte frons in zijn voorhoofd verraadde dat hij zich wat zorgen maakte. Hij hoopte dat Deshas in orde was. Al wilde hij het zelf zo graag, hij was nog lang niet klaar om al in zijn voetsporen te treden, mocht hij het niet overleven. Hij moest nog veel dingen van hem leren en over het Rijk, en naast dat ook zijn tijd met hem als goede vrienden benutten. Savador schrok uit zijn overpeinzingen op toen hij Claudia's stem hoorde. Hij gunde haar een kleine glimlach terwijl hij al instemde door van zijn stoel op te staan. 'Dat waardeer ik zeer,' zei hij vriendelijk. Hij knikte Emrahnaiya en Vasco nog even toe voordat hij met langzame passen al aanstalten maakte de zaal te verlaten. Ergens hoopte hij dat Claudia hem niet in het ooitje nam. Haar ongeinige instelling tegenover Deshas was Savador immers nog niet vergeten.

Claudia zette zich af van de tafel toen Savador opstond. Ze liep met vaste tred voor Savador uit. Vanwege de hoge naaldhakken die ze droeg heupwiegde ze licht. Vasco keek haar even na waarna hij van Emrahnaiya een por kreeg. ''Wat? Ik vroeg me alleen maar af hoe ze kan lopen op die dingen'' riep hij uit. Maar toen hij naar Emrahnaiya keek zag hij haar glimlachen. Ze gaf hem zachtjes een kus op zijn wang.

Buiten verlangzaamde Claudia haar snelle pas iets zodat ze op gelijke snelheid met Savador liep. De punten van haar lange haar zwierde een beetje achter haar aan. Het leven in de stad was ondertussen ook weer op gang gekomen. Claudia moest Savador even bij zijn hand pakken om hem niet in de mensenmassa te verliezen terwijl ze hem tussen de mensen door trok. Toen het wat rustiger was liet ze hem weer los. Al vanaf een aantal meters waren schreeuwende bevelen te horen. Claudia keek droog naar haar zus die rechtop stond. Ze had haar schouders naar achteren, haar heupen iets naar voren gekanteld, haar borst vooruit, benen iets uit elkaar en haar kin iets opgeheven. ''Lopen stelletje lamzakken!'' snauwde ze naar hen. Ze had haar handen in elkaar gevouwen op haar rug. Claudia kwam aanlopen en prikte Ceylin in haar zij. ''Ik heb iemand hier die graag een woordje met je wilt wisselen'' zei ze simpel. Ceylin keek even kort over haar schouder naar Savador. ''Een moment'' zei ze tegen zowel hem als Claudia. Ze richtte zich weer tot de rekruten. ''Ingerukt!'' riep ze luid. De jongens vielen direct uitgeput neer. ''Wie zei dat jullie mochten rusten? Opdrukken! Vijftig keer!'' snauwde ze opnieuw. Kreunend en zuchtend lieten de jonge rekruten zich in het gras op hun buik vallen en begonnen zich op te drukken. ''Je hebt arm spieren! Gebruik ze dan ook hansworst'' riep Ceylin tegen een jongen die naar haar smaak niet diep genoeg ging. Daarna draaide ze zich om en wenkte Savador met wat meer vriendelijkheid in haar blik dichterbij te komen.

Savador volgde Claudia zwijgend naar buiten. Hij was wat verrast toen ze plotseling zijn hand beetnam, maar toen hij de gigantische drukte zag begreep hij waarom. Hij liet zich geheid door haar meetrekken. Het geschreeuw dat al van verre was te horen deden zijn mondhoeken omkrullen tot een kleine glimlach. Ceylin wist maar al te goed hoe ze haar mannen in het zweet moest laten werken. Zo zag hij vrouwen graag, fier en onbevreesd, gepaard met dat ze flink van zich af konden bijten. Naast Claudia kwam Savador tot stilstand toen ze de commando's van haar zus verstoorde. Hij keek wat verontwaardigd naar Claudia bij het horen van haar woorden. Hij kwam hier niet om een woordje met Ceylin te wisselen. Zijn eigenlijke bedoeling was om haar humeur wat op te vrolijken. Maar nu hij er verder over nadacht kwam dat dicht bij elkaar in de buurt, dus hield hij zijn mond. Met een geamuseerde grijns keek Savador toe hoe Ceylin de jongens beval om zich op te drukken. Hij kon het met andere woorden afranselen op afstand noemen, maar het zou alles behalve slecht voor ze zijn. Hij scheurde zijn blik los van de opdrukkende rekruten toen Ceylin hem wenkte. Savador zette voorzichtig een paar passen in haar richting. 'Ik zie dat je wel weet hoe je je werk moet doen,' begon hij met een grijns gericht op de rekruten. Daarna keek hij haar weer met een wat serieuzere blik aan. 'Je leek me vanmorgen nogal slechtgezind. Ik dacht dat een opvrolijkend praatje wel kon helpen,' zei Savador zacht.

Ceylin stond nog steeds recht in de houding toen Savador dichterbij kwam. Ze kon ook niet anders omdat ze het verkeerde voorbeeld voor haar rekruten zou geven dan. ''Ze haten me nu maar later, als deze training hen het leven red, zullen ze me dankbaar zijn'' zei Ceylin koeltjes op Savadors grijnzende woorden maar ze zei het wel met een kleine glimlach. ''Ik kan denk ik zo'n praatje wel goed gebruiken. Ik maak me gewoon zorgen om Deshas. De laatste keer dat hij zoiets als dit deed kwam hij er zeker niet ongehavend vanaf. Hij was bijna zijn arm verloren en daaraan dood gebloed'' zei ze tegen Savador. ''Die man heeft nog meer hechtingen dan twintig kledingstukken bij elkaar'' mompelde ze erachteraan. Ineens tikte een van de jongens op haar schouder. ''Maarten kun je niet zien dat ik in gesprek ben?'' vroeg Ceylin dreigend zonder zich om te draaien. ''Hoe wist u dat ik het was?'' vroeg de jongen onder de indruk en met verontwaardiging. Ceylin draaide zich om. ''Ik hoorde jullie ruzie maken over wie naar me toe moest komen om te zeggen dat jullie klaar waren. Jullie fluisteren niet zo zacht als jullie denken Maarten. Werk daar aan'' zei ze simpel. Beschaamd boog de jongen zijn hoofd. ''Zeker mevrouw'' mompelde hij. ''Jullie krijgen vijf minuten rust. Daarna mogen jullie verder met de oefeningen waar we gisteren bij gebleven waren'' zei Ceylin. Ze lette verder niet meer op de jongen die terug naar de andere liep om te doen wat hen was opgedragen maar keek weer naar Savador. ''Maar weet je. Ik heb alle reden om me zorgen te maken. Het weer staat e niet aan vandaag'' zei ze zacht tegen hem.

Savador keek Ceylin vanuit zijn ooghoeken peinzend aan terwijl ze sprak. 'Het komt goed,' stelde hij haar zacht gerust. Hij legde een hand op Ceylins schouder en kneep er zacht in. 'Deshas bewandelt dan wellicht nog wel vaker het roekeloze pad, maar ik zie het niet gebeuren dat hij gewond of zelfs helemaal niet meer terugkomt. Ziet u mij al zijn plaats innemen? Het is te vroeg. Van alles waar Deshas kennis over heeft zou ik nog niet eens een kwart van hebben geleerd. Mijn kennis is slechts een korreltje zout in vergelijking met het zijne. Hij moet terugkomen om van dat kleine beetje een hele hoop te maken. Zonder Deshas gaat dat niet.' Haast net zo fier als Ceylin richtte Savador zich met zijn borst wat vooruit en zijn handen op zijn rug zwijgend op de rekruten. Hij liet het commanderen echter aan haar over, daar had hij niets over te zeggen. Savador draaide zijn hoofd verstoord naar de jongen toe die Ceylin op haar schouder tikte. Hij keek hem met een norse blik na en keek toen weer naar Ceylin toen ze haar woorden zacht vervolgde. 'Daar kunnen genoeg andere redenen achter zitten. Het is onnodig om u daar zorgen over te maken. Wellicht breekt tegen de middag de zon wel door,' antwoordde Savador zacht, zijn gouden ogen op de grauwe lucht gericht. Eigenlijk hoopte hij daar niet op, hij zag bewolking veel liever dan zon, maar als het bij ieder zorgen over Deshas zou wegnemen dan streefde hij er zelfs naar.

Ceylin glimlachte even zwakjes naar Savador. ''Ik weet wel dat ik me geen zorgen moet maken. Ik heb hem zelf nog helpen trainen. En hij heeft een van de beste zwaardvecht leraren gehad die er bestaan hebben. Maar juist omdat hij zo ongelofelijk goed was ben ik bang hem kwijt te raken. Soms in de hitte van de strijd denkt hij niet langer na. Dan gaan ingevingen vòòr logica. En meestal leid dat tot roekeloze gevechten die hij met veel geluk weet te winnen. Maar zijn geluk raakt een keer op en daar ben ik zo bang voor Savador'' zei ze zacht met een bezorgde blik. Toen er iemand aan kwam rennen verborg Ceylin haar bezorgde kant direct achter een muur van kilte en een strenge blik. De man die aan kwam rennen overhandigde haar zwijgend een brief. Ceylin nam die aan en las hem door. ''Ik moet naar een aantal achtergebleven legioenen in het noorden'' zei ze in het algemeen. Ze keek even om naar Savador. ''Heb je anders zin om mee te gaan?'' vroeg ze daarna. Ze voelde er weinig voor om die reis nu in haar eentje te maken. En nu Deshas er toch niet was dacht ze wel dat Savador verder ook niet veel te doen zou hebben. Terwijl Ceylin op antwoord wachtte speurde ze de omgeving rond zich af tot ze de persoon gevonden had waar ze naar op zoek was. ''Martin!'' riep ze naar de man verderop. De man die van uiterlijk ongeveer midden twintig, kwam direct aanrennen en ging kaarsrecht in de houding staan tegenover Ceylin. ''Kun jij de training van vandaag afmaken? Ik moet onverwacht naar de legioenen van Rusalka in het noorden'' zei ze tegen hem. Martin knikte even. ''Natuurlijk mevrouw'' zei hij kort en liep toen naar de rekruten toe.

PROFILE MAGICIAN

» .: Les1: schaduwen :.

Het Rijk der Schaduwen.

Het Rijk der Schaduwen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen