De volgende dag was Deshas al vroeg wakker. Nadat hij klaar was geweest met zijn wacht en weer terug naar zijn bed was gegaan was hij direct als een blok in slaap gevallen. Maar nu was hij weer wakker omdat het leven inmiddels weer begon. Hij stapte uit zijn hangmat en rekte zich uit. Hij kraakte zowat al zijn botten eerst waarna hij zich aankleedde. Het gespte zijn riem met zijn zwaard om zijn heupen terwijl hij de tent uit liep. Hij zag direct Ceylin zitten. ''Zo, wat zie jij er vermoeid uit'' zei hij zacht tegen haar. ''Weinig geslapen'' was het enige wat Ceylin zachtjes zei. Ze had tijdens har wacht al dingen voor Savador klaargezet. Ninurta was ook al wakker. Hij drukte Deshas een warme kop koffie in zijn handen. Deshas blies zachtjes en nam toen een slok. ''Is Savador nog niet wakker'' vroeg hij nadat hij zijn mond met de rug van zijn hand had afgeveegd. Hij voelde nu pas de stoppels. Dat kwam er van als hij zich twee dagen lang niet schoor. Bij Deshas groeide zijn baard altijd behoorlijk snel. Ceylin schudde licht haar hoofd. ''Volgensmij slaapt hij nog'' zei ze zachtjes. ''Ik blijf erbij dat u hem mee moet nemen Heer'' zei Aamon achter Deshas terwijl hij aan kwam lopen uit de tent. Ook hij moest zich nodig eens scheren. De donkere stoppels stonden ook bij Aamon al op zijn kin. En net als de avond daarvoor zweeg Deshas nu.

Savador werd wakker van het ochtendlicht dat door de tent heenscheen. Omdat zijn tent zwart was liet het nog niet zoveel door als bij een andere, maar genoeg om er wakker van te worden. Hij wilde zich zacht kreunend omdraaien, maar bedacht zich nog net op tijd dat hij in een hangmat lag. Hij kwam slaperig overeind en bleef even rechtopzittend voor zich uitstaren. Er was vandaag iets belangrijks. Hij moest allereerst de slaap uit zijn lijf drijven om het weer op te helderen. Toen het plan van gisteren weer boven water kwam, was hij plotseling klaarwakker. Hij liet zich uit de hangmat glijden om zich van zijn nachtkleding te ontdoen en zijn gebruikelijke kleren aan te trekken. Hij ging nog even snel met een aantal vingers door zijn lange haar om het wat te fatsoeneren en deed vluchtig zijn scheefhangende oorbellen goed die hij gisternacht was vergeten uit te doen voor het slapengaan. Savador trok de tentflap voor de opening opzij en hoorde terwijl hij aan kwam lopen nog net wat Aamon tegen Deshas zei. Voor hij bij het gezelschap tot stilstand kwam maakte hij ongezien een nors gebaar naar Aamon toe dat hij het af moest kappen. Hij hoefde niet aan Deshas hoofd te zeuren over hem en hij hoefde het plan dat hij tegen Ceylin had verteld ook niet te weten. Het werkte alleen maar in het nadeel als Aamon erover door bleef zagen. 'Een goedemorgen,' groette Savador zacht alsof hij nooit een gebaar naar Aamon had gemaakt. Hij kwam zwijgend bij het gezelschap zitten en frunnikte verder aan een oorbel die nog steeds niet goed zat.

Aamon zag Savador vanuit zijn ooghoeken gebaren en zweeg abrupt. Hij keek een vragend naar Ceylin maar die wendde haar blik van hem af. In dit geval gaf ze Savador gelijk. Aamon moest hiermee stoppen voordat hij het zou verpesten. Deshas deed net of hij niets had gezien, maar hij had de stille, onbewuste hints van Ceylin, Aamon en Savador wel opgemerkt. ''Morgen'' zei hij kalm toen Savador hen even later een goedemorgen wenste. ''Goedemorgen'' mompelde Ceylin zachtjes. Daarna keek ze Savador aan alsof ze nu pas door had dat hij erbij zat. ''Koffie?'' vroeg ze daarna met nog steeds een zachte stem. Deshas dronk zijn mok in èèn teug leeg. Daarna stond hij op. ''Ik ga me denk ik maar klaarmaken om te vertrekken'' zei hij kalm. ''Moet je niks eten?'' vroeg Ceylin terwijl ze haar blik nu op Deshas richtte.

Savador keek vanuit zijn ooghoeken even kort naar Deshas terwijl hij nog met zijn oorbel klooide. Dat rotding was weer behoorlijk eigenwijs vandaag. Hij schudde kalm met gesloten ogen zijn hoofd toen Ceylin hem koffie aanbood. Hij haatte dat spul. 'Ik heb liever thee,' zei hij zacht. Hij keek op toen Deshas meldde zich al klaar te gaan maken. Dan was hij maar net op tijd wakker geworden, ging het benauwd door zijn hoofd. Savador zei niets toen Ceylin vroeg of hij niets moest eten. Het zou weinig verschil maken of Deshas rond deze tijd zou vertrekken of na het ontbijt. Hij had zelf immers nog een uur om vanalles gereed te maken voor de sluipachtervolging.

Deshas schudde enkel zijn hoofd. ''Ik kan toch geen hap door m'n keel krijgen als ik denk aan wat waarschijnlijk komen gaat'' zei hij. Hij doelde nu op Lirrel. Zonder het zelf echt door te hebben, slikte hij even als hij aan haar dacht. Ceylin knikte even kalm terwijl ze een kop thee voor Savador inschonk. Ze gaf het hem aan op het moment dat Kronos ook aan kwam lopen. ''Ha lekker, doe mij ook maar'' zei hij terwijl hij ging zitten. Ceylin keek hem even fronsend aan. ''Dit is thee hé Kronos'' zei ze rustig. Kronos haalde zijn schouders op. ''Ik zou nog rioolwater drinken als ik de smaak van gal maar uit m'n mond krijg'' zei hij. Ceylin schonk ook voor hem in en gaf hem een kop thee. ''Dat krijg je ervan als je een hele wijnzak leegdrinkt'' zei Aamon zachtjes maar met een kleine glimlach om te laten zien dat het goed bedoeld was. Ceylin wikelde ondertussen wat brood, ham en kaas in een schone witte doek en gaf dat aan Deshas. ''Neem dan op z'n minst iets te eten mee. Al eet je het niet op, het geeft mij gewoon een prettiger gevoel'' zei ze zacht. Deshas glimlachte licht naar Ceylin. ''Je bent te goed voor me'' mompelde hij waarna hij wegliep om zijn spullen te pakken. Toen Ceylin zeker wist dat Deshas buiten gehoorafstand was boog ze zich naar Savador toe. ''Ik heb voor jou ook alles al klaar liggen'' zei ze zacht zodat ze enkel voor Savador verstaanbaar was.

Savador liet zijn oorbel maar voor wat het was en pakte de dampende kop thee aan die Ceylin hem aanreikte. Hij zei Kronos zacht gedag maar lette verder niet op hem. Zijn peinzende blik was een moment lang op Deshas vastgepind. Daarna, alsof hij hem niet een hele tijd had aan zitten staren, scheurde Savador zijn blik los en blies zacht in de kop waarna hij voorzichtig een slok nam. Hij keek pas weer naar Deshas toen hij wat eten meekreeg en vervolgens wegliep om zich gereed te maken. Zo onopmerkelijk mogelijk boog Savador zich wat meer naar Ceylin bij het horen van haar zachte woorden. Hij gaf haar glimlachend een korte hoofdknik. Dat was ontzettend fijn. Zo had hij een hoop tijd zich helemaal klaar te maken ongeveer een uur na Deshas' vertrek. 'Loop met me mee als het moment daar is,' zei Savador zacht en kort terug, en meer als in een hint om het onbegrijpelijk voor anderen te maken, mochten ze het toevallig ook hebben gehoord.

Ceylin stond op en liep naar Savador toe. Ze maakte zachtjes en voorzichtig zijn oorbel los om hem daarna opnieuw en goed vast te zetten. Ze glimlachte even terug ten teken dat ze zijn woorden begrepen had. Ze gaf haast onzichtbaar een zacht kneepje in zijn schouder. Maar ze liet hem los toen Deshas aan kwam lopen, helemaal klaar om op reis te gaan. Ceylin liep naar hem toe en trok, net alsof ze een bezorgde huisvrouw was, zijn kleding recht terwijl ze hem hoofdschuddend aankeek. ''Hoe lang doe je dit nu al? Zelfs jij moet weten hoe je uniform vast zit'' zei ze zachtjes tegen hem. Deshas liet zijn kleding gewoon rechttrekken. Hij keek Ceylin even zwijgend aan. ''Je moet niet zo bezorgd doen'' zei hij zacht met een bemoedigende glimlach. ''Ik red me wel'' zei hij. ''Weet ik'' zei Ceylin met een geforceerde glimlach. Deshas liet zijn vleermuis vleugels verschijnen nadat hij zijn tas om had gedaan. De rest mompelde iets van succes en drukte hem op het hart heelhuids terug te komen. Deshas keek even naar Savador en grijnsde kort maar kameraadschappelijk tegen hem. Daarna vouwde hij zijn vleugels uit en steeg op. Ceylin keek hem met haar hand boven haar ogen na.

Savador glimlachte zwakjes terug naar Ceylin toen ze hem hielp met zijn oorbel. Het volgende moment staarde hij naar de palm van zijn linkerhand en prevelde zacht iets onverstaanbaars. Even leek zijn handpalm zwart te kleuren, dat net zo snel weer verdween als dat het verscheen. Savador stond daarna op toen Deshas weer aan kwam lopen. Hij grijnsde licht bij het zien hoe Ceylin een verwoede poging deed om zijn kleding recht te trekken. Met over elkaar geslagen armen liep hij er naar toe om zijn vriend uit te zwaaien. Het moest immers zo echt mogelijk lijken. Zodra Ceylin klaar was met aan Deshas te plukken, omhelsde Savador hem kort en losjes, waarbij hij zijn hand zacht op zijn rug klopte. Terwijl hij dat deed liet de zwarte vlek los en vormde een kleine slang op Deshas' rug. 'Wees voorzichtig. We hebben je nog nodig, hier,' zei Savador zacht voor hij hem weer losliet. Hij stapte glimlachend een paar passen achteruit om ruimte te maken toen Deshas zijn vleugels liet verschijnen. Zodra hij was opgestegen, keek hij hem evenals de rest zwijgend na tot hij niet meer was dan een klein stipje in de lucht. 'Aan de slag,' mompelde hij zacht terwijl hij nog naar de lucht staarde. Met een triomfantelijke glimlach sloeg Savador een arm om Ceylins schouder en drukte haar dicht tegen zich aan, zodat het vooral goed zichtbaar voor de anderen was. 'En laten we het nu hebben over jou en mij.. en hen,' zei hij luid genoeg terwijl hij zacht over haar buik wreef. Hij keerde zijn rug naar de rest toe en loodste Ceylin daarna al over haar rug wrijvend en billen knijpend naar zijn eigen tent mee. Binnen, alsof hij nooit aan haar had gezeten, ging hij met zijn rug naar haar toegekeerd staan en sloeg kalm zijn armen over elkaar. 'Ik heb een kaart van de Grijze Torens, een opgezadeld paard als je dat nog niet geregeld had en een traditionele uitrusting van dit legioen nodig, uniform of harnas, liever dat laatste, inclusief helm en zwaard,' zei Savador op een doodserieuze toon. 'Zoals ik gisteren al zei maakt het weinig uit of ik te paard of in mijn slangenvorm ga, maar het is beter om met een zo listig mogelijk uitgedacht plan te werken, Ceylin. Deshas verwacht me niet te paard. Deshas verwacht me ook niet met een zwaard, dat is mijn strijdmethode niet. En allerminst zal hij me in een loeizwaar harnas verwachten. Dit alles is als hij erachter komt dat hij wordt gevolgd, maar zolang ik mijn typische kenmerken verborgen houdt, zal hij iedereen verwachten behalve mij.' Hij zweeg even en keek Ceylin vanover zijn schouder kort aan. 'Ga via de achterkant van deze tent en zorg ervoor dat je ongezien weer terugkomt. De rest denkt nu ongetwijfeld dat we bezig zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat is precies ook de bedoeling,' voegde Savador er zakelijk aan toe.

Ceylin schrok niet van Savador toen hij haar dicht tegen zich aantrok. Ze had wel verwacht dat hij een of ander toneelstukje zou bedenken om haar zonder argwaan mee naar zijn tent te krijgen. Ze speelde het daarom ook meteen mee door zachtjes te giegelen en Savador een beetje dromerig aan te kijken. Het giegelen kwam eigenlijk meer omdat ze moest denken aan de ongetwijfeld verbaasde blikken en openhangende monden die nu op het gezicht van de rest te zien was. Ze zou het later allemaal wel een keer aan hen uitleggen. Net als Savador nam Ceylin direct een serieuze en zakelijke houding en blik aan toen ze in zijn tent was. Ook zij sloeg haar armen over elkaar heen. Ze wachtte tot hij was uitgepraat. Over veel dingen had zij zelf ook al zitten denken. ''Ik kan je geen kaart mee geven van de Grijze Torens'' zei ze daarna kalm. ''Simpelweg omdat er geen bestaat. De ondergrondse gangen en grotten zijn verradelijk en magisch. Ze veranderen zichzelf daarom waagt haast niemand het om de Grijze Torens te betreden behalve diegene die de weg naar binnen en de methode om naar buiten te komen weten. Ik kan je een kaart meegeven die je naar de Grijze Torens leid en een beschrijving naar de grot van Lirrel. Als het goed is moet je daar Deshas treffen tegen de tijd dat jij eraan komt. Hij weet de weg verder wel. Een harnas wordt ook moeilijk want zoiets valt enorm op. Dit legioen is achtergebleven om af te maken waar de rest een paar dagen geleden aan begonnen waren. Je weet wel, de kleine details afwerken. Het zijn dus geen ridders met volle harnassen maar voetsoldaten. Er zijn er wel een paar maar dat zijn er te weinig om niet op te vallen. Maar ik heb daar al iets anders op bedacht. Je gaat als boogschutter. Bij dat uniform hoort een bruine lange mantel met een kap. Als je die over je hoofd trekt ben je ook bijna niet te herkennen, al ben je wel iets breder dan de meeste boogschutters bij de schouders maar dat zal niemand opvallen 's morgens'' zei Ceylin. Ze glimlachte even licht. ''Ongezien terugkomen lukt me wel. Ik kan wel een beetje magie'' zei ze kalm. Er cirkelde zwarte rook om haar heen vanaf haar voeten in een spiraal naar boven. Waar de rook geweest was, veranderde Ceylin. Ze veranderde zo van een vrouw in een man met kort zwart haar en bruine ogen met een stoppelbaard. Ze was wat langer en droeg het officiële uniform van de zwaardvechters. ''Ik zeg gewoon dat je had gevraagd om wat wijn en extra dekens'' zei ze nu met een verzwaarde bas stem. Daarna verdween Ceylin via de achterkant van de tent.

Ze liep over het veld heen om de spullen te halen die ze al voor Savador klaar gelegd had tot ze ineens werd tegengehouden door Ninurta. ''Halt!'' zei hij kort. Ceylin bedacht zich gelukkig net op tijd dat ze nu een soldaat was en ging direct strak in de houding staan. Ze keek Ninurta even aan. ''U riep?'' vroeg ze kalm met zware stem. ''Waar denk jij dat jij naartoe gaat?'' vroeg Ninurta scherp terwijl hij Ceylin eens goed bekeek. ''Heer Savador vroeg om wijn en wat extra dekens'' zei Ceylin doodnormaal. Ninurta keek nog even wantrouwig naar Ceylin en gebaarde haar toen om verder te lopen. Ceylin slaakte vanbinnen een opgeluchte zucht. Ze liep gauw door. Ze liep de goederentent in waar ze alles had verborgen. Alles had ze in een grote zak gedaan die ze nu over haar schouder gooide. Ze keek nog even naar een kan wijn en twee glazen en besloot ze maar mee te nemen. Dat zag er echter uit. Zo liep ze in èèn recht lijn terug naar de tent van Savador. Ze keek even gauw om zich heen of niemand zag dat ze zich niet aankondigde en glipte toen stiekem de tent in. De zak legde ze op de grond terwijl ze Savador aankeek. ''Tja ik heb maar wel wijn en glazen meegenomen. Ik kwam Ninurta tegen die vroeg waar ik naartoe op weg was. Als ik dan net langs hem zou lopen zonder wijn zoals ik gezegd had dan was dat verdacht geweest'' zei ze. Pas daarna nam ze haar eigen gedaante weer aan. Ze zette de kan en de glazen aan de kant terwijl ze de zak leeghaalde. ''Ik heb hier je uniform en een maliënkolder. Zo te zien ook nog een broek, laarzen en je mantel. En ook nog je uitrusting'' zei ze terwijl ze hem eerst zijn kleding aangaf en daarna zelf zijn wapens pakte om hem daar later mee te helpen. De vele riemen die eraan zaten waren nogal onhandig als je de uitrusting nog nooit angedaan had.

Savador liet zijn hoofd wat zakken toen hij Ceylins woorden achter hem hoorde, over dat ze hem geen kaart van de Grijze Torens kon meegeven. Een kleine wending in het plan dus, maar het was geen ramp. 'Dat is niet erg,' antwoordde hij nadat ze was uitgesproken. Met zijn peinzende blik op de grond gericht begon hij met lome passen door de tent te ijsberen. 'Ik heb zo onopmerkelijk mogelijk een spreuk over Deshas uitgesproken. Eentje die een verbintenis tussen mij en de slang op zijn rug, die er nu ongetwijfeld moet zitten, maakt. Zo kan ik hem uit het oog verliezen, maar niet uit mijn hoofd. Hoe ver weg hij nu ook is, in gedachten staat hij aangegeven als een simpele pijl. Ik heb enkel een kaart nodig om in me op te nemen en om mijn koers beter te bepalen. Een kaart naar de Grijze Torens en een beschrijving naar Lirrels grot is voldoende,' vertelde Savador vastberaden, waarna hij weer stilstond. Zonder Ceylin aan te kijken gaf hij een kalme knik met zijn hoofd. Boogschutter was ook goed, als hij maar gekapt of in kledij kon gaan waarin hij anders nooit mee rondliep. Hij keek Ceylin met een lichte glimlach na toen ze de gedaante aannam van een man en de tent verliet om de spullen waar hij om gevraagd had te ordenen.

In de tussentijd dat hij alleen in zijn tent was, nam Savador de twee oorbellen uit, evenals Diva's trouwring. Hij gaf er een kleine kus op en stopte het weg in een doosje, dat hij onder zijn kussen legde. Daarna ging hij in kleermakerszit zitten op het matras, zijn ogen gesloten en zijn handen met de palmen op zijn knieën omhoog. Hij haalde diep adem en liet het in een zacht gemompel weer ontsnappen. Dat herhaalde hij nog een aantal keer tot hij Ceylin weer hoorde terugkomen. Toen Savador daarna zijn ogen weer opende, zagen ze felgroen in plaats van goud. De felheid zou naarmate hij de nieuwe maar tijdelijke oogkleur behield wel verminderen, anders viel dat onder zijn kap ook teveel op. Hij stond op en keek kalm toe hoe Ceylin uit de zak de benodigde spullen haalde. Savador begon zich al van zijn kleding te ontdoen, om het uniform er voor in de plaats aan te trekken. Alleen nog met het uniform en een broek aan, spreidde hij de deken rommelig uit over het matras met hier en daar wat kussens. Zijn gebruikelijke kleding legde hij er als een verfomfaaide hoop naast. 'U zou hier ook wat van uw kleding achter moeten laten,' zei hij zacht terwijl hij eerst de laarzen, en daarna de maliënkolder over zijn uniform aantrok. De mantel trok hij als laatste over alles aan. Alleen de wapens nog, dan zou het compleet zijn. Terwijl hij de wapens aan Ceylin overliet, trok Savador de kurk van de wijnfles en schonk een klein deel in één van de twee glazen. Hij dronk één glas leeg en gooide het achteloos maar met beleid, zodat het niet zou breken, op de grond. Het rolde een stuk naar het matras toe. Het andere glas zette hij kort aan Ceylins lippen zodat er een afdruk overbleef en plaatste het daarna in de buurt van het matras, aan de andere kant. Als laatste verspilde hij wat wijn door het op de vloer te gieten. Nieuwsgierigaards die het lef hadden zijn tent binnen te komen, zouden denken wat hij wilde dat ze dachten. Nu was bijna alles gereed. Savador richtte zich tot Ceylin om te zien of ze klaar was hem te bewapenen.

Ceylin bleef toekijken toen Savador zich omkleedde maar wendde haar blik even af toen zijn broek zou verwisselen. Ze glimlachte even licht toen hij het maliënkolder over zijn uniform aantrok. Ze liep naar hem toe en maakte zwijgend zijn mantel weer los en gooide dat over haar schouder. Ze trok hem zijn uniform en maliënkolder weer uit zodat hij alleen nog maar een hemd en zijn broek en laarzen aanhad. Het hemd propte ze in zijn broek waarna ze het maliënkolder met lange mouwen en capuchon over zijn hoofd trok en daaroverheen het uniform met korte mouwen waarna ze de koorden een beetje aantrok. ''Andersom, anders niet niemand van welk leger je bent'' zei ze zacht terwijl ze zijn mantel weer vastmaakte. Zijn haren deed ze strak in een lage staart. Daarna pakte ze de wapenuitrusting. Een riem die schuin over zijn borstkas liep met achter een pijlenkoker gevuld met pijlen en een boog die vast zat met twee lussen die met èèn ruk los te trekken waren. Ze verborg een speciale schede met een kleine dolk in zijn laars en eentje met een grotere dolk bevestigde ze aan zijn riem om zijn middel die ook weer met kleinere riempjes in verbinding stond met de riem om zijn borstkas. Aan de andere kant van zijn heup bevestigde ze twee zwaarden. Een lange dunne, en een korte dikke. Beide hadden een speciale schede. Om zijn linker onderarm bond ze nog een stuk leer en om zijn rechterhand deed ze een speciale handschoen waar enkel zijn wijs-, middel-, en ringvinger in gingen. Daarna trok ze eerst zwijgend aan eigen uniform en maliënkolder uit. Haar hemd met korte mouwen trok ze uit haar broek. Ze maakte haar haren los en haalde de vlecht uit waarna ze haar haren flink door de war schudde. Ze zag er behoorlijk verfromfraaid uit zo.

Savador bleef zwijgend maar wat verdwaasd toekijken hoe Ceylin hem zijn uniform en maliënkolder weer uittrok. Hij schonk haar een verontschuldigend glimlachje toen ze de kleding juist bij hem aantrok. 'Ik wist het,' loog hij met datzelfde glimlachje. Hij bleef roerloos stilstaan terwijl Ceylin zijn haar in een staart deed en hem uitrustte met verscheidende wapens. Toen ze klaar was en zichzelf een warrig uiterlijk gaf, kon Savador het niet laten een zachte lach te onderdrukken. 'Dat ziet er behoorlijk geloofwaardig uit zo,' zei hij nog nalachend terwijl hij er nog een extra schep bovenop deed door haar met ruwe bewegingen een aai over haar hoofd te geven. Daarna nam hij zijn serieuze houding weer aan en liep naar de achterkant van de tent. 'Vergeet de kaart niet, Ceylin. Het is bijna tijd om te vertrekken,' herinnerde Savador haar met een net zo zakelijke toon in zijn stem als dat hij zijn plan een kleine tijd geleden aan haar uitlegde. Hij trok de tentdoek een stuk opzij maar wachtte geduldig tot Ceylin ook zover was om hem vast naar zijn paard te leiden.

''Ja lach maar'' zei Ceylin licht sarcastisch. Maar de grijns op haar gezicht verried dat ze maar een grapje maakte. Ze greep naar de zak en haalde er een kaart uit. Daarna nam ze Savador mee. Ze liepen helemaal naar de rand van het kampement. Ceylin floot even hard en schel op haar vingers. Een gezadeld paard kwam aangalloperen. Het was een mooie haflinger. Ze had een zwart zadel en zwart tuig dat scherp afstank tegen de lichtbruine huid en haast witte manen. ''Ze mag er misschien lief en onschuldig uitzien. Maar Lian is snel. Alleen Hunter is sneller'' zei Ceylin tegen Savador terwijl ze de merrie bij de teugels vasthield. Met een arm door de teugels rolde ze de kaart uit. ''Hier ligt het kamp. En deze weg moet je volgen om bij de Torens te komen. Als je denkt dat je teveel tijd verliest is hier een binnedoor weggetje'' vertelde ze terwijl ze de weg die ze vertelde volgde met haar wijsvinger. ''Goed onthouden als je bij de Grijze Torens bent. Twee keer links, dan rechtdoor en vervolgens drie keer rechts'' zei ze uiteindelijk tegen hem. Daarna gaf Ceylin de teugels van Lian aan Savador. ''Succes'' fluisterde ze haast.

Savador trok de kap van zijn mantel al ver over zijn hoofd toen hij nog maar amper een voet buiten zijn tent had gezet. Hij volgde Ceylin zwijgend en met gebogen hoofd naar de rand van het kampement. Hij keek alleen even op nadat ze op haar vingers floot en zijn paard al galloperend kwam aangesneld. 'Ze hoeft niet lief of onschuldig te zijn, als ze me maar naar de Grijze Torens kan brengen,' zei Savador op Ceylins woorden. Hij had het niet zo op paarden, en dan vooral niet op de kleinere onschuldige. Juist die paarden konden fel uit de hoek komen wanneer je het niet verwachtte. Over Ceylins schouder keek hij zwijgend mee toen ze hem uitleg gaf over de kaart. Savador omhelsde haar even kort toen ze was uitgesproken. Daarna steeg hij in alle stilte op en probeerde haar routebeschrijving nu hij in het zadel zat weer boven te halen. Twee keer links, rechtdoor, daarna drie keer rechts. Hij knikte vastbesloten. Dit kon niet misgaan. Hij pakte met een hand de teugels vast en haalde iets tevoorschijn. Hij overhandigde het voorzichtig aan Ceylin. 'Als me iets mocht overkomen en ik kom niet meer terug, lever deze twee oorbellen af per luchtpost aan Diva Lenore,' zei hij zacht. 'Tot wederziens.' Savador trok de kap verder over zijn hoofd en sloeg kort met de teugels tegen Lians nek, waarna ze in een volle vaart wegstoof.

Ceylin nam de oorbellen voorzichtig aan en keek er even naar. Ze keek Savador zwijgend na. ''Déanfaidh mé mo chara. Bealtaine na Déithe tú a chosaint. Turas go maith'' sprak ze zachtjes. ''Dat zal ik doen mijn vriend. Mogen de Goden je beschermen. Een goede reis?'' herhaalde Aamon zachtjes terwijl hij achter Ceylin stond. ''Nu begrijp ik mijn visioen, waarom hij je nodig had. En waarom ik Savador en Heer Deshas beide in de Grijze Torens zag. Waarom heb je het me niet verteld Ceylin?'' vroeg hij zacht. Ceylin draaide zich niet om naar haar neef. ''Het was beter als niemand behalve wij ervanaf wisten. Alstjeblieft speel mee Aamon'' zei Ceylin zacht en keek hem nu even vanover haar schouder aan.

Deshas had de hele reis nog niet echt iets door gehad over de spreuk van Savador. Maar hij voelde wel sterke aanwezigheid van zwarte magie en had zo zijn vermoedens. Toen hij bij de bergen was landde hij voorzichtig. Zijn vleugels klapte hij op zijn rug in terwijl hij naar het grote gapende zwarte gat voor hem staarde. Hij zuchtte even licht. ''Ik vraag me af of ze veel veranderd is'' mompelde hij doelend op Lirrel. Deshas schudde even zijn hoofd om overtollige gedachte even aan de kant te schuiven. Daarna liep hij de duisternis in. Op zoek naar Lirrel. Hij herinnerde zich nog maar al te goed de weg naar haar toe. Bij de eerste twee splitsingen ging hij beide keren links. Vervolgens ging hij èèn keer rechtdoor en de splitsingen daarna ging hij drie keer rechtsaf. In de verte zag hij al het vage gouden schijnsel van Lirrels grot.

In één rechte weg liet Savador Lian in een rap tempo over het landschap stormen. Onder zijn kap prevelde hij zachte verwensingen, want een rit te paard in een snelheid als deze sloeg hij nog altijd liever over. Maar dit was een uitzondering te noemen. Het ging nu om het welzijn van zijn enige vriend. Savador sloot zijn ogen even terwijl hij voelde hoe hij in het zadel heen en weer werd geschud. Als vanzelf kwam de kaart in gedachten te boven, maar Deshas lag al ver voor. Hij moest zich haasten, wilde hij hem te hulp schieten wanneer dat nodig was. Vliegend moest hij natuurlijk veel sneller zijn. Zodra zijn groene ogen openschoten, greep Savador de teugels stevig beet en liet het paard wenden richting het binnendoorweggetje dat Ceylin hem op de kaart nog had aangewezen. 'Sneller!' siste hij ongeduldig in het lange paardenoor. Het ging wat hem betreft al te snel naar zijn doen, maar niet snel genoeg voor een vriend die zijn hulp wel kon gebruiken. Savador keek voorzichtig over zijn schouder en zag het kampement aan de horizon al ver verwijderd liggen. De punten van de hoogste tenten waren nog maar nauwelijks te zien. Als hij deze koers bleef volgen, zou het hem vanzelf wel bij Deshas brengen.

Deshas merkte dat hij onbewust langzamer was gaan lopen naarmate hij dichterbij kwam. Hij verliet het duister en stapte in het licht toen hij de grot betrad. Hij slikte even ongemakkelijk. Hij kon zich nog goed de laatste keer herinneren dat hij hier was geweest. De hele grot was vergeven van het goud. Gouden munten, beelden, sieraden, meubels. Bijna alles leek van goud. Toch stonden er ook dingen van hout, steen, edelstenen en stof tussen. Het leek zowat meer goud dan toen Deshas hier de laatste keer was. In de hoek van de grot lag een heel klein meertje waar het goud ook half in begraven was. De munten die overal op de grond verspreid waren rinkelde als Deshas erop trapte of opzij trapte als hij zijn voeten neerzette. ''Lirrel!'' riep hij maar hoorde alleen zijn eigen stem weergalmen in de grot. ''Lirrel, waar zit je!'' riep hij opnieuw. Hij hoorde zijn echo opnieuw langzaam wegsterven door de akoestiek van de grot.

Savador staarde onder de rand van zijn kap naar opdoemende donkere pieken recht voor hem, scherp afgetekend tegen het felle licht van de ochtendzon erachter die steeds hoger aan de hemel klom; ongetwijfeld de Grijze Torens. Hij zat goed; meer dan goed zelfs. Hij had ook niet durven denken dat hij er al zo snel zou kunnen zijn. In gedachten bedankte hij Ceylin vurig voor haar toelichting over het weggetje binnendoor. Dat was een grote hulp geweest. Maar hij was er nog niet. De bergen lagen nog een heel stuk van hier vandaan. Savador sloeg ruw met de teugels en stootte zijn hakken hardhandig in Lians paardenlijf, waarop de merrie een verontwaardigd gehinnik onderdrukte maar ondanks dat haar pas een graadje versnelde. Ongeduldig als hij was, hadden ze nu geen tijd te verliezen. Savador trok aan de teugels en liet Lian haar snelheid behouden naarmate ze steeds dichterbij naderden. Ze moesten zich ook niet té dichtbij wagen. Deshas was vlak in de buurt volgens de kaart. In een rustige looppas liet hij Lian hem via een zanderig pad bergopwaarts langs zwerfkeien loodsen, die later overgingen in kleine rotsen en uiteindelijk in de Grijze Torens zelf. Uit behoeding liet Savador een hand op het gevest van het lange dunne zwaard aan zijn heup rusten, terwijl zijn gifgroene ogen vanonder zijn kap de omgeving bespeurde. Hij was Deshas' woorden immers nog niet vergeten over al het vreemde gespuis dat zich hier schuilhield.

''Ik wist dat je hoe dan ook ooit terug zou komen'' weergalmde een zachte stem achter Deshas. Met een ruk draaide Deshas zich om zodat de munten rinkelden. Hij staarde recht in de ogen van een gouden standbeeld. ''Lirrel'' fluisterde hij zachtjes. Een stroom van munten vloog op en verzamelde zich als een tornado rond haar lichaam. Toen alle munten ineens stopen en door de zwaartekracht weer op de grond vielen zag Lirrel er iets menselijker uit. Haar huid had een lichte goudkleur en glom. Haar ogen waren lichtbruin als melkchocolade. Haar haren waren lichter dan goud en blond maar straalde door het gouden schijnsel van alles in de grot als de zon. Ze droeg een korte bruin met oranje jurk en oranje en bruine linten op haar benen. Deshas week voorzichtig wat achteruit toen Lirrel van haar standbeeld standaard afstapte. ''De vraag was alleen wanneer'' zei ze zachtjes op haar eigen eerste woorden. Het meest bijzondere aan Lirrel was dat onder de rok van haar jurk een staart uitkwam. Tot halverwege was het èèn dikke staart maar daar zonderde hij zich af in negen kleinere staarten. Een van die staarten wikkelde zich zachtjes om Deshas' middel en trok hem dichter naar zich toe. Zonder dat hij het echt doorhad was Deshas' eigen staart ook al tevoorschijn gekomen. En voor hij er erg in had kuste Lirrel hem zachtjes in zijn nek terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg.

De kaart in gedachten bracht Savador langs verwilderde berglandschappen van ruige rotsen en diepe afgronden. Twee keer had hij nog net op tijd een misstap van Lian weten te voorkomen, want behalve het landschap om hen heen maakte ook het pad waar ze over heen reisden steeds meer deel uit van de onverschrokken wildernis. Uiteindelijk vervaagde het stuk van de kaart in zijn achterhoofd naarmate hij een groot zwart gapend gat naderde; ongetwijfeld Lirrels grot. Het pijltje dat Deshas voorstelde bleef op deze plaats steken. Voor nu had Savador een groot genoegen aan de kaart gehad. Hij had de route te paard gevolgd en zijn bestemming bereikt. Nu volgde het tweede deel van de reis, dat verderging in de grot zelf. Kaartloos, maar dat hoefde nog niet direct te betekenen dat hij geheid zou verdwalen. Hij slaakte een zachte zucht terwijl hij afsteeg. Je moest maar wat voor je vrienden over hebben. Met zachte dwang trok Savador Lian aan de teugels mee en knoopte die stevig vast aan een boom met flinke takken. Hij klopte de merrie even geruststellend op haar neus toen ze een zachte hinnik onderdrukte op het moment dat hij zich omdraaide en haar alleen achter wilde laten. Daarna verdween hij toch de grot in. Hij had nu geen tijd te besteden aan paarden terwijl een goede vriend zijn hulp harder nodig had. In het pikkeduister vond Savador op de tast nauwelijks zijn weg, maar hij nam niet het risico vuurmagie te gebruiken. Dat zou direct zijn aanwezigheid kunnen verraden. Op Ceylins woorden kon hij zijn weg hoe dan ook beter vinden. Twee keer links, rechtdoor en vervolgens drie keer rechts. Nadat hij die beschrijvingen had opgevolgd, duurde het niet lang of aan het einde van de grotachtige tunnel scheen hem al een vaag, goud licht tegemoet. Savador verminderde de snelheid van zijn pas toen hij zachte stemmen hoorde, die aanzwelden wanneer hij dichter in de buurt van het goudachtige schijnsel kwam. Hij voelde zijn hart ongeremd sneller slaan uit gierigheid toen hij al het goud en pracht en praal in de grot zag. Een paar zakken gevuld met alle kostbaarheden hier, en hij en Diva hoefden nooit meer te werken. Bijna had hij zijn aanwezigheid met de verlanging de grot binnen te stormen en alles te grijpen wat hij pakken kon verraden. Hij had nog maar net een glimp van twee personen opgevangen, of Savador drukte zich plat tegen de wand naast de grotopening. 'Desantio,' mompelde hij haast geluidloos met over elkaar geslagen armen. Het volgende moment werd hij onzichtbaar en stak hij zijn hoofd om het hoekje om de grot in te gluren. Tot zijn grootste tevredenheid zag hij dat hij bij was met Deshas' goedbedoelde achtervolging. Hij zag ook een nogal wat uniek ogende vrouw bij hem. Ze zag eruit alsof ze geheel uit goud gesmeden was. Zelfs haar haar zag er waardevol uit, als duur ogende fijne lokken. Dat moest vast Lirrel zijn. Toen hij nog eens beter keek, zag hij dat ze in een soort omhelzing stonden. Het was hem een vraag waarom. Savador boog zich weer terug en trok de kap tot zo ver dat kon verder over zijn hoofd. De bruine ogen van die vrouw leken door alles en iedereen heen te kunnen kijken.

(ik duik even bad in!)

Deshas was even geschrokken toen Lirrel hem in zijn nek kuste. En hij moest zich losmaken uit haar omhelzing voordat hij kansloos was tegenover haar. Deshas pakte voorzichtig de polsen van Lirrel vast om zich uit haar omhelzing te bevrijden. ''Lirrel, kap...''. Hij kreeg niet eens de kans om zijn zin af te maken want Lirrel kuste hem volop zijn mond. Eerst was Deshas' blik geschrokken en verrast. Maar daarna trok er een vage waas overheen. Alsof hij onder een betovering was, een soort sluimering. Alsof hij alles ter wereld vergeten was behalve dit moment met Lirrel. Lirrel duwde hem zachtjes tegen de grond en hij liet gewoon gebeuren. Ze trok zachtjes aan zijn kleding. Deshas genoot zwijgzaam van haar zachte aanrakingen maar voel plots iets anders tussendoor. Iets dat de vage wolk in zijn hoofd wat ophelderde. De aanwezigheid van duistere magie. En hele sterke. Deshas' onderbewustzijn besloot hem een handje te helpen. Hij mompelde onbewust zachtjes een spreuk. Zijn ogen werden geheel fel rood. Zonder echt te weten waar hij naar zocht keek Deshas opzij en ineens zag hij bij de ingang van de grot de een persoon. Door de speciale blik die hij had kon Deshas de hitte golven van de man zien. Zijn postuur lijkt op dat van Savador dacht hij loom. Savador! schoot het daarna door zijn hoofd. Hij schoot overeind zodat Lirrel van hem af rolde. Deshas keek haar recht aan. ''Je probeerde me onder je betovering te brengen'' zei hij kwaad en ongeloofwaardig terwijl hij opstond. Lirrel keek hem even aan en stond toen ook op. ''Ik weet waar je voor komt Deshas. Jij komt voor Daimon. Jij komt voor hulp en raad. En je hebt een ongelofelijk nieuwsgierige opvolger'' zei ze zo snel achter elkaar dat Deshas niet echt doorhad dat ze iets over een opvolger zei. ''Weet ik. Maar ik ben blij dat hij me achtervolgde'' zei hij simpel. Hij keek naar de nu weer lege plek. Zijn vermoede was bevestigd door Lirrel. Savador stond daar ergens. Alleen.....waarschijnlijk onzichtbaar.

Savador was zo stil als hij kon een stuk verder naar de grotopening geschuifeld om het tafereel daarbinnen verder te observeren. Hij wilde zich echter meteen weer terugdraaien toen hij Deshas en Lirrel nu op de grond zag liggen. Moest Deshas het nu echt op dit moment terugbetalen voor ruil nog voor zijn demonische krachten waar hij nu bij zat? Behalve dat was er ook een andere reden waarom Savador zich terug had getrokken. Deshas leek even recht in zijn ogen te kijken, en dat terwijl hij nog onzichtbaar was. Hij baalde aanzienlijk toen zijn aanwezigheid was ontdekt en hij de twee over hem hoorde praten. En het was nog zo'n goede dekmantel geweest. 'Nu ik toch niet meer onopgemerkt ben,' begon Savador zacht terwijl hij nog onzichtbaar de grot binnenliep. Aan de beurtelingse kleine inzakken van de bergen gouden munten waar de vloer mee bezaaid was, was duidelijk te zien waar hij liep. 'Kan ik mijn gedaante net zo goed weer bekend maken.' Na die woorden werd hij zichtbaar, vlak voor Lirrels neus. Hij trok de kap van zijn hoofd en staarde haar roerloos aan. Toen de gifgroene oogkleur langzaam maar zeker plaats maakte voor de terugkerende gouden kleur van zijn ogen, was duidelijk de afgunst in zijn blik af te lezen. Behalve daaraan, was het ook op te merken aan zijn gejaagde ademhaling. 'Vuile loeder,' beet Savador haar sissend toe. Het riep een grote haat bij hem op Deshas zo te zien worden ingepalmd door een andere vrouw dan Felicia. 'Alsof je nog niet genoeg hebt wat je gouden valse hartje begeert.' Hij liet zijn ergens stikjaloerse blik door de grot gaan, doelend op alle kostbaarheden in Lirrels bezit. Daarna keek hij haar weer fel aan. 'Je zorgt er maar voor dat wij levend en wel en met jouw raad binnen nu en een niet te lange tijd op weg kunnen naar Daimon. Ik ken je dan nog niet eens amper een minuut, mens, maar iemand van jouw soort moet toch ook wel weten dat we hier niet zijn gekomen om enkel te dollen?' Savador scheurde nadat hij was uitgesproken zijn blik los van Lirrel om Deshas vanover zijn schouder aan te kijken. 'Vergeef me dat ik je helemaal hier gevolgd ben, Deshas, maar ik was niet de enige die erover eens was dat je mijn hulp goed kon gebruiken,' sprak hij een heel stuk kalmer tegen hem als dat hij tegen Lirrel deed.

Zoals Deshas al verwachtte hoorde hij niet veel later de stem van Savador. Hij glimlachte even zwak toen hij zijn eerste woorden hoorde en zich bekend maakte. ''Doordringebde blik. Dat leer ik je nog wel eens'' zei hij. Hij zweeg toen Savador uitviel tegen Lirrel. Hij wist dat het toch weinig uit zou halen. Lirrel was Lirrel. Daar was niets aan te veranderen. In het ergste geval zou ze Savador keihard in zijn gezicht uitlachen na deze woorden. Lirrel keek Savador aan. Ze liet hem gewoon uitpraten. Ze sloeg haar armen kalm over elkaar en keek even opzij naar Deshas. ''Je hebt een leuke opvolger Deshas. Hij doet me denken aan Heer Zefian. Precies hetzelfde ongeduldige rotkarakter'' zei ze met een kleine glimlach. Daarna ging haar blik weer naar Savador. Ze kegde haar hand even zachtjes tegen zijn wang. ''Je bent leuk, maar je moet echt nog leren wanneer je mag spreken, en wanneer niet'' zei ze. en kraste zachtjes met haar nagel in zijn wang voor ze hem losliet. Haar stem sloeg telkens over van fluweel zacht, nar zo scherp als een mes zodat het door de hele grot galmde. Ze liep terug naar de standaard waar ze als standbeeld had gestaan. Deshas keek Savador aan toen hij zich verontschuldigde. ''Het geeft niet. Als je me niet gevolgd had dan was ik nu Lirrels bezit geweest'' zei hij zacht. Daarna bleef het een tijdje stil. ''Hij heeft wel gelijk Lirrel'' zei Deshas ineens na een korte stilte. Lirrel hield stil maar draaide zich niet om naar Deshas. ''Je kunt het niet van Daimon winnen Deshas. Niet zoals je nu bent. Maar daar kom je zelf nog wel achter'' zei ze kalm terwijl ze een voet op de standaard zette. ''LIRREL!'' schreeuwde Deshas nu met monsterlijke stem. Lirrel keek even over haar schouder naar Deshas. ''Je bent zo schattig en verleidelijk als je boos bent Deshas. Maar ik ben niet bang voor je'' zei ze nog steeds kalm. Deshas liep naar Lirrel toe. Haar standaard stond tegen een grotwand. Deshas zette met een ruw gebaar zijn hand tegen de wand aan en boog zich wat zodat zijn gezicht dichter bij dat van Lirrel was. ''Wat wij hadden jaren geleden, was een contract. En geen relatie'' zei hij zacht maar dreigend tegen haar. Lirrel lachte even kort en keek Deshas aan. ''Dacht je nou echt dat ik op je val?'' vroeg ze geamuseerd. ''Deshas, je bent nuttig. Dus je bent gewild. Dat zal ik niet ontkennen. Als je van mij was dan had ik grootse dingen kunnen doen. Maar ja, je bent niet van mij. Nog niet althans'' zei ze. ''Als jullie zo graag naar Daimon willen, dan ken jij de regels Deshas'' zei ze en veranderde weer in een standbeeld.

Savador bleef Lirrel met een vuurschietende blik aanstaren toen ze hem zat te vergelijken met iemand met een ongeduldig rotkarater. Dat ze het lef had. Stom mens. 'Hou je snertgat, troela,' siste hij haar toe toen ze het waagde hem met een hand tegen zijn wang de les te lezen. 'Ik denk dat jij hier degene bent die moet nadenken voor je spreekt. Tenzij het daarboven ook gevuld is met goud?' Hij was blij toe toen hij werd losgelaten en ze weer terugging naar de sokkel waar ze op thuishoorde. Savador keerde zijn rug naar Deshas en Lirrel toe toen ze in een discussie raakten. Hij knielde neer bij een grote hoop gouden muntstukken en begon ondertussen een kleine juten zak met alle kostbaarheden binnen handbereik te vullen. Terwijl Deshas haar bezighield kon hij dat net zo goed snel even doen. In de tussentijd ving Savador genoeg op van het gesprek tussen de twee om op te maken dat Lirrel gewoon een vuile bedriegster was die Deshas alleen gebruikte voor haar eigen doeleinden. Hij stond op en draaide zich pas weer om toen Lirrels stem wegstierf en ze in een standbeeld was veranderd. Hij bleef er een tijd zwijgend maar verbaasd naar kijken. 'Typisch,' snoof hij toen. 'Nu hebben we er nog niet veel aan gehad, is het wel?' Savador gooide de overvolle juten zak over zijn schouder en keek Deshas aan. 'Tenzij jij weet wat de regels zijn, of waar ze ook over mocht wauwelen?' eindigde hij met een zachte vraag.

Deshas bleef met een nijdige uitdrukking op zijn gezicht naar het standbeeld van Lirrel staren. ''Altijd leuk om te weten dat ze je alleen maar willen gebruiken'' zei hij zacht maar vol sarcasme. Hij liep naar een sofa en schoof he goud met een ruw gebaar tegen de vlakte voor hij neerplofte. ''Ik weet maar al te goed wat de regels hier zijn. Allereerst zou ik dat goud neerleggen Savador'' zei hij terwijl hij een blik op de zak wierp. ''Waarom denk je dat Lirrel zo rijk is? Ze geeft zelf niets om al dat spul. Ze walgt ervan omdat het de zwakte van het menselijk hart is. Een van de zeven zonden. Ze heeft het allemaal vanwege haar werkwijze. Lirrel verlangt naar macht. En zij weet heel veel manieren om dat te krijgen. De regels hier zijn dat als je verder wilt, je iets van waarde achter moet laten. Als je terug komt, krijg je terug wat je hebt achter gelaten. Dus waarom is ze zo rijk? Niemand kwam ooit terug. Maar daarom moet je dat goud hier laten. Als je het mee wilt nemen moet je er iets van waarde voor achterlaten'' zei hij zacht. ''Eindelijk iemand die ik het niet hoef uit te leggen.'' Deshas keek om toen hij een andere stem hoorde. Deze klonk zwaarder, mannelijker. Nu pas merkte hij een tweede standbeeld op. Deze kwam iets stroever los. Nu pas zag Deshas dat het standbeeld een tiener was. Zijn huid was lichter dan die van Lirrel maar nog altijd donkerder dan die van Deshas en Savador. Zijn haar was net dat van Lirrel blond alsof het van goud was maar hij had zwarte plukken erdoorheen zitten en had het in een korte staart op zijn rug tot halverwege hangen. Toen hij zijn ogen open sloeg schrok Deshas van de gelijkenis. Bijna net zo zwart als de zijne. De jongen was vrij gespierd en droeg eigenlijk alleen maar een bruin met oranje broek. Hij had dezelfde lichaamsbouw als Deshas maar had de gelaatstrekken van Lirrel in zijn gezicht. ''Arany'' stelde hij zichzelf voor. ''Lirrel liegt. Ze valt wel op je. Ze wil het alleen aan zichzelf niet toegeven'' vertelde hij daarna. ''Jij bent Deshas toch? Dan vrees ik dat ik degene ben die je moet vertellen dat ik je zoon ben. Aangezien mam er kennelijk geen zin in heeft vandaag'' zei Arany met een korte blik op het standbeeld van Lirrel. ''Jullie willen dus naar Daimon? Hij was hier een aantal dagen geleden nog'' zei Arany terwijl hij zijn blik weer op Deshas en Savador richtte.