Het Rijk der Schaduwen.

Savador keek even zwijgend op Deshas neer. Hij had het behoorlijk druk, dat kon hij wel weten. Er was een kleine glimp van medelijden te zien. 'Wat jij nodig hebt is gewoon een goede nachtrust. Dit is dan wel jouw paleis, maar ik kan je adviseren 's nachts je kamerdeur op slot te doen. Je weet maar nooit wat voor gespuis er naar binnen kan glippen. En daarvoor laat je je broodnodige slaap niet belemmeren, is het wel?' Hij schonk hem een kleine grijns toen Deshas zacht lachte om zijn eerdere opmerking. Savador viel even stil toen Deshas hem zei dat er maar één manier was om achter die zogehete verassing te komen, maar er lag een veelzeggende blik in zijn gouden ogen. 'Ja,' zei hij loom. Hij glimlachte zijn vriend breed toe. 'Een goedenacht.' Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en verliet Deshas' vertrekken om zich naar zijn eigen vleugel te begeven. Hij was wat verbaasd over het feit dat hij nu razendbenieuwd was wat de verassing dan wel niet precies was, terwijl hij net nog een 'ik zie wel wat er van komt'-instelling had. Aangekomen bij zijn eigen vleugel bleef Savador even twijfelend voor zijn deur staan. Een moment later kwam hij binnen en knipte het licht aan. Hij kon er immers niet de hele nacht blijven staan.

Deshas grijnsde even terug naar Savador. ''Bespeurde ik daar nou bezorgdheid?'' vroeg hij geamuseerd toen Savador hem adviseerde zijn kamerdeur op slot te doen om ervoor te zorgen dat hij genoeg nachtrust kreeg. ''Goedenacht'' zei hij nog zacht tegen hem toen hij vertrok. Van ontspannen was niet veel terecht gekomen. Deshas voelde zich nog meer gespannen dan eerst. Hij stond op en rekte zijn stijve ledematen uit. Het liefst zou hij zijn gedachte even op nul zetten. Vermoeid liep hij naar zijn eigen slaapkamer. Hij zag dat Miraç daar al opgerold heerlijk lag te slapen. ''Was ik maar een panter zoals jij Miraç. Dan hoefde ik me helemaal nergens druk om te maken'' mompelde hij zachtjes.

Toen het licht in Savadors vleugel werd aangeknipt stond Vasco meteen op en keek strak naar Savador. Zijn blik had iets wilds en ergens ook psychopathisch. Hij haalde oppervlakkig adem alsof hij een hele tijd gesprint had. ''Jij bent het maar'' mompelde hij schor. De reden dat hij in Savadors vertrekken was, was omdat Ceylin in zijn bed lag te slapen. ''Ze stortte helemaal in van vermoeidheid nadat ze haar hand hadden verbonden. We waren het dichtste bij jou vertrekken dus ik heb haar maar even in jou bed gelegd. Ze sliep zo diep dat ik haar niet wakker durfde te maken maar ik kon haar ook niet zomaar alleen laten'' zei hij en stopte even met praten. ''Het is goed dat je binnen komt want ik moet nu echt weg. Anders sloop ik hier de boel nog of erger.... Ik doe Ceylin iets aan'' eindigde hij. Daarna liep Vasco direct met grote passen langs Savador de vertrekken uit.

In eerste instantie durfde Savador zijn kamer niet in te kijken. Hij schrok dan ook lichtelijk toen zijn kamer verlicht werd en hij warempel Vasco zag zitten. De blik in zijn ogen beviel hem niet. Met zijn hand nog op de deurklink luisterde hij zwijgend naar Vasco's reden. Daarna ging zijn blik naar het bed, waar Ceylin in sliep. Erg vond hij het niet. Aan de andere kant toch weer wel. Op deze manier liep hij weer een risico Diva te verraden. Maar Ceylin leek vast te slapen. Ze zou in deze status blijven liggen op dezelfde plek, geen woord met hem wisselen en de volgende ochtend zijn vertrekken weer verlaten. Dat idee probeerde hij voor zich te houden. Maar dat zou dan ook wel weer jammer zijn. Savador slaakte een zachte zucht en streek verward door zijn haren. De tweestrijd in zijn hoofd had hem zodanig beziggehouden dat hij niet gehoord had dat Vasco zei dat hij echt weg moest. 'Een goedenacht,' wenste hij hem nog na. Daarna stierven Vasco's voetstappen weg en was hij weer alleen met Ceylin. Savador deed de deur dicht, knipte het licht uit en liet met een vingerknip een aantal kaarsen ontvlammen. Hij wilde haar immers niet wakker maken. Daarna verdween hij de badkamer in. Hij kleedde zich uit en nam nog gauw een bad voor hij zijn slaapkleding weer aantrok. Toen hij terugkwam wilde hij niet gaan kijken of Ceylin nog steeds zo vast sliep, maar kroop hij meteen het bed in. Hij hief een hand op en doofde met een vingerknip alle kaarsen weer. Savador lag op het puntje van het kussen. Ceylin had de rest ingenomen, en hij wilde haar niet wekken door het kussen wat meer zijn kant op te trekken zodat ze het konden delen. De dekens lagen ook maar half over hem heen. Ondanks dat vond hij het geen ramp. Door het duister staarde hij naar de contouren van Ceylins fijne gezicht. Hij kon nu toch moeilijk zien of ze nog sliep of niet. Savador deed een poging de slaap te vatten, maar besefte dat hij niet eens zo vermoeid was.

Ceylin had overal doorheen geslapen. Ze was veel te moe om wakker te worden. Ze merkte het niet eens toen Savador naast haar kwam liggen. Het was al een paar uur later dat Ceylin wakker werd. Ze opende half haar ogen maar toen ze Savador naast zich zag liggen schoten haar ogen open en vloog ze overeind. Ze keek hem even verward aan. ''Hoe laat is het? En waar is Vasco?'' vroeg ze zachtjes. Ze streek haar haren uit haar gezicht. Ze haalde het verband rond haar hand even los en keek naar de keurig gehechte wond. Ze bond het verband weer om maar toen ze het vast moest knopen moest ze moeilijk doen.

(Sorry, wist niks anders te bedenken. Zelfs niet voor Deshas xD)

(Geeft niet ;D)

Na een lange tijd die eeuwen leek te duren was Savador dan uiteindelijk toch in slaap gevallen. Een lichte, welliswaar, maar goed genoeg om zijn nachtrust te benutten. Het mocht niet van lange duur zijn, want hij werd weer gewekt door de dekens die half van hem af werden getrokken en even later een zachte stem. Savador staarde Ceylin een lange tijd geschrokken aan. Pas toen herinnerde hij zich weer dat ze te rusten was gelegd in zijn bed. Hij kwam half overeind terwijl haar vragen tot hem doordrongen. 'Kalm aan. Ik weet niet waar Vasco is. Wat is er aan de hand?' vroeg hij slaperig. Hij wreef met een hand vermoeid over zijn gezicht en zag dat Ceylin moeite had het verband om haar hand vast te knopen. Savador kwam dicht bij haar zitten en hielp haar vluchtig een handje mee. Snel en handig knoopte hij het verband weer vast en keek haar toen aan. 'Schuif de zorgen voor nu even aan de kant en slaap nog wat. U kunt uw schoonheid toch niet belemmeren door slaaptekort?' zei hij zacht. Zelf lag er ook nog vermoeidheid in zijn gouden ogen. Savador duwde Ceylin zacht terug in bed en sloeg de dekens over haar heen. Met een geruststellende glimlach keek hij nog even op haar neer voor hij zelf ook weer ging liggen.

Toen Savador begon te knopen liet Ceylin hem zijn gang maar gaan. ''Sorry. Ik wou u niet ook wakker maken. Maar ik schrik nou eenmaal als wakker wordt naast iemand waarvan ik het me niet kan herinneren. Ik slaap te vaak alleen om dat gewend te zijn'' verontschuldigde ze zich zachtjes. Ze liet zich gedwee terug in het bed duwen en liet de dekens over zich heen slaan. Gek genoeg stond ze dat bij Savador wel toe. Als het iemand anders was geweest had hij het niet moeten proberen zo dichtbij te komen. Behalve Vasco en Deshas maar die kende ze al jaren. Savador kende ze pas twee dagen al leek het langer. Ceylin gaf Savador nu wel wat meer deken en kussen. Ze legde haar arm onder haar hoofd zodat ze hem nog kon aankijken. ''Ik heb u niet eens binnen horen komen'' zei ze zacht. ''Ik heb Vasco ook niet weg horen gaan, al zou dat waarschijnlijk wel lawaai gemaakt hebben'' mompelde ze er daarna achteraan. Ze was aan de ene kant moe maar aan de andere kant vond ze het ook wel gezellig om even met Savador te praten. Ze wou hem eigenlijk alleen niet uit zijn slaap houden want hij zag er zelf ook vermoeid uit. ''Ik praat weer eens teveel'' glimlachte ze daarna zachtjes.

Deshas lag onderhand ook in zijn eigen bed. Miraç was strak tegen hem aan gaan liggen. Niet dat Deshas dit heel erg vond. Hij streelde de panter zachtjes en doelloos over zijn rug. Hij moest niet teveel nadenken over Claudia maar toch deed hij dat. Zou Ceylin al weten dat haar zus ook in Aiolanum was? Ze zou er morgen anders snel genoeg achter komen. Deshas blik ging even naar de staande klok tegen de muur. Hij gaf aan dat het drie uur in de ochtend was.

Savador lag eerst op zijn rug en draaide zich op zijn zij toen Ceylin zich tot hem wendde. Hij bleef haar met een glimlach aankijken terwijl hij naar haar luisterde. 'Ik heb zo zacht mogelijk gedaan. En Vasco's vertrek ging voor een keer niet met luid gepraat en gegooi met deuren,' antwoordde hij zacht. 'Het was een verassing te zien dat u mijn bed weer had ingenomen. Niet dat ik het erg vind,' voegde hij er vlug aan toe. Zijn glimlach werd iets breder toen hij Ceylin hoorde zeggen dat ze teveel praatte. 'Nee, praat u verder. Het is niet erg,' wuifde Savador haar woorden vriendelijk weg. Hij was dan nog wel vermoeid, maar nu hij weer wakker was, was de slaap weer ver te zoeken. Eveneens vond hij het gezellig even een praatje met Ceylin te maken, al vreesde hij nog wel altijd voor de risico's. Maar praten kon geen kwaad, hoopte hij.

Ceylin glimlachte even licht met gesloten ogen terug. Daarna opende ze ze weer en keek Savador aan. ''Ik had niet gedacht zo lang te slapen anders had ik hier niet meer gelegen. Maar ik was in slaap gevallen terwijl ik nog met Vasco in gesprek was. Hij heeft me iets verteld wat echt tussen ons moet blijven. Ik weet dat Deshas niet wil dat we dingen voor hem verzwijgen maar...'' begon Ceylin maar maakte haar zin niet af. ''U moet me beloven dit niet aan Deshas te vertellen. Maar Vasco vertelde me dat hij en Emrahnaiya een soort verhouding hebben. Ze hebben nog niets samen gedaan hoor maar ze weten wel van elkaar dat ze elkaar leuk vinden. Deshas ontploft als hij het hoort. Hij zou het Emrahnaiya nooit toestaan om iets met Vasco te hebben. Vasco vroeg mij daarom om raad maar ik zou het zelf ook niet weten'' zei ze daarna. ''Daarbij heeft Deshas de laatste tijd al zoveel aan zijn hoofd. Ik wil hem niet nog meer kopzorgen geven'' voegde ze eraan toe. Door de vermoeidheid vergat ze helemaal om Deshas met zijn titel aan te spreken. Meestal noemde ze hem alleen bij zijn voornaam als ze echt helemaal alleen met hem was.

Savador bleef Ceylin met een zachte blik aankijken. Zijn mondhoeken zakten echter wat meer naar beneden en zijn glimlach verminderde bij het horen van haar woorden. Geheimen voor Deshas bewaren vond hij moeilijk. Het was zijn beste vriend. De afgelopen tijd had hij veel tijd met hem doorgebracht en was het vooral hij waar hij zijn problemen mee deelde. En andersom. Hij voelde ongeloof de overhand nemen toen hij van de verhouding tussen Vasco en Emrahnaiya hoorde. 'Wat ziet dat kind in een dronkelap als Vasco?' bracht Savador er verbijsterd uit. Hij hield zijn stem wel gedempt om de rust van de nacht niet te verstoren. Hij bleef Ceylin met een lichte frons aanstaren toen ze verder vertelde. 'Ik weet er ook geen oplossing op,' zei hij uiteindelijk toen ze was uitgepraat. 'Laat ze Deshas er in ieder geval maar niet achterkomen. Maar het voor hem verzwijgen is ook niet eerlijk. Ze moeten het hem maar zelf vertellen als Deshas wat minder problemen aan zijn hoofd heeft,' besloot Savador toen zacht. Hij schonk Ceylin weer een glimlach en streek onder de dekens over haar verwonde hand. Heel even maar, in de hoop haar niet te laten schrikken. 'U moet in het vervolg wat voorzichtiger zijn. Doet het pijn?' vroeg hij zacht.

''U kent Vasco nog niet zo lang als wij'' zei Ceylin kalm op Savadors verbijsterde woorden. ''Voor lijkt hij een dronkenlap. Ergens is hij dat ook wel dat geef ik toe. Maar Vasco kan heel zorgzaam zijn. Hij was ooit bijna getrouwd. Maar het waren de zenuwen denk ik. En het feit dat hij van zijn verloofde de zee niet meer op mocht. Dat vond ze te gevaarlijk. In die tijd kreeg Vasco een keuze. Er werd hem een geweldig schip aangeboden waar hij de kapitein van mocht worden. In die tijd was hij namelijk nog eerste stuurman. Dus, of hij ging mee met dat schip, of hij moest zijn ene leven opgeven voor het andere. Nu is Vasco de demon van de Stormen dus is het voor hem heel moeilijk om de zee niet meer op te gaan. Dus uiteindelijk liet hij de bruiloft afzeggen. Maar daar gaat het niet om. Het feit dat hij bereid was alles op te geven geeft hem een goede eigenschap. Emrahnaiya zal hem nooit vragen om de zee niet meer op te gaan. Het liefst zou ze met hem meegaan'' vertelde ze zacht. Ze zweeg weer een paar minuten maar sloeg haar ogen op naar Savador toen z zijn hand over de hare voelde. Toen ze zijn vraag hoorde was ze blij om over het Vasco onderwerp te kunnen stoppen. Ook zij had liever geen geheimen voor Deshas. ''Het valt wel mee. Ik had gewoon beter moeten opletten. Ik was te druk op anderen aan het letten maar die redden zich wel. Op een slagveld is er maar èèn iemand waar je voor moet zorgen en dat is jezelf. Zodra je anderen wilt redden gaat het bij jezelf mis. Iedereen die vecht kent dat risico'' zei ze daarna zachtjes zonder Savador aan te kijken.

Savador staarde naar een bepaald punt op de dekens terwijl Ceylin verdervertelde. 'Die kant van Vasco ken ik nog niet. Maar nee, ik ken hem ook nog niet zo lang,' reageerde hij zacht terwijl hij Ceylin weer aankeek. 'Zoals ik Vasco tot nu toe ken baart het me zorgen dat Emrahnaiya de zijne wordt.' Hij zweeg er verder over en staarde Ceylin met een emotieloze uitdrukking aan toen ze antwoordde over haar gewonde hand. Savador schudde even later zuchtend maar met een kleine glimlach zijn hoofd. 'Waarom gaat u dan ook anderen achterna als uw leven zelf geriskeerd wordt met de dood?' vroeg hij zacht. 'Weet u, wellicht is egoïstischer worden wel een idee. Vooral zoals u zegt op het slagveld kan het een enorm voordeel zijn.' Savador lachte even zacht binnensmonds. Waarom wist hij niet precies. Zoals Ceylin nu naast hem lag kon hij haar niet als een strijdlustige vrouw op het slagveld tussen grote massieve kerels inbeelden. En haar egoïstisch inschatten kon hij al helemaal niet. 'Maar goed, dat zou ik niet weten. Rond mijn tiende stond ik er alleen voor en vocht ik alleen. Mijn hele leven lang. Ik was niets anders gewend. Toen kwam Deshas en voor de eerste keer in mijn leven vocht ik samen dan enkel maar tegen iemand,' vertelde Savador zacht terwijl hij Ceylin glimlachend bleef aankijken.

''Tja, ik denk dat ik me verantwoordelijk voelde. Ik had de leiding over 25 legioenen. Als èèn van hen onnodig gewond raakt trek ik dat mezelf aan want ik had daar voor ze moeten zorgen. Strategieën zijn wel leuk en aardig maar als je daar op een slagveld staat is dat toch heel anders dan als je als plan bedacht had en daar moet rekening mee gehouden worden als je een gevecht strategie bedenkt. En dat is waar het bij veel mensen fout gaat. Toch geeft zoiets wel een enorme kick'' grinnikte Ceylin zachtjes. Ze luisterde met een serieus gezicht naar Savadors verdere woorden. ''Ik dacht zoiets wel al te zien'' zei ze uiteindelijk toen hij zei dat hij al vanaf zijn tiende er alleen voor stond. ''U heeft zo'n rotsvaste uitdrukking. Alsof u niemand door wil laten. Alsof u ervan uit gaat dat iedereen een vijand is tenzij ze het tegendeel kunnen bewijzen. Dat is de instelling van een goed krijger weet u dat. Daarom zag ik het meteen, omdat ik er genoeg heb gezien die niet zo denken'' zei ze. ''Dat effect heeft Deshas op meer mensen'' zei ze daarna zachtjes. ''Hoe heeft u Deshas eigenlijk leren kennen?'' vroeg Ceylin daarna nieuwsgierig.

'Strategieën zijn strategieën. Ze zijn er om uitgevoerd te worden, hoeveel strijders je er ook voor moet opofferen. Ze hebben hun krachten en technieken aan je gegeven om voor je te strijden. Het is hun beroep. Daar hoort het sneuvelen ook bij, al zou ik er zelf nooit tussen willen zitten. Mijn leven is me veel te dierbaar,' zei Savador zacht. Hij staarde Ceylin even verbaasd aan bij het horen van haar woorden over zijn instelling. 'Is dat zo?' vroeg hij zacht. Een moment later verscheen er een tevreden glimlach op zijn gezicht. Het was hem een raadsel hoe goed ze dat aan hem kon zien. Hij zou zijn eigen instelling geen haar beter kunnen vertellen. 'Daar heeft u helemaal gelijk in. Ik zou haast gaan denken dat u dwars door me heen kan kijken,' grinnikte hij zacht. Ceylin's volgende vraag liet hem even stilvallen. Savador streek een aantal sluike lokken achter zijn oor en frunnikte wat aan zijn paarse oorbel terwijl hij naar woorden zocht. 'Deshas sliep op de bodem van een meer vlakbij de school waar ik leiding over heb. Op de dag van zijn ontwaking was ik toevallig in de buurt,' legde hij simpel uit. Hij glimlachte Ceylin breed toe. 'En die dag is nog steeds één van de belangrijkste dagen in mijn leven. Deshas heeft immers voor het grootste deel voor mijn roem en rijkdom gezorgd,' voegde Savador er wat zachter aan toe.

Toen Savador vertelde over Deshas' ontwaking kwam Ceylin half overeind. Ze steunde op haar gezonde hand en arm terwijl ze nog steeds op haar zij lag en Savador aankeek. ''Dus dààr heeft hij al die jaren uitgehangen'' was het eerste dat ze bijna riep. ''Op een gegeven moment kwam Deshas niet meer. Omdat Delahin al twee jaar daarvoor plotseling verdwenen was, dachten we dat met Deshas hetzelfde was gebeurd. Het was zelfs voor mij flink schrikken toen we van Vasco hoorde dat hij Deshas op ging halen. Hij was gewoon driehonderd jaar verdwenen en ineens zomaar uit het niets duikt hij weer op'' zei ze terwijl ze weer ging liggen. ''Maar nu snap ik het. En als de rest van het Rijk dit wist dan zouden die rebellen ook wel stoppen denk ik. Ze zijn kwaad op Deshas omdat hij hen driehonderd jaar in de steek liet en daarom willen ze nu iemand anders. Maar als ze horen dat Deshas vast zat dan zullen ze hem zijn afwezigheid waarschijnlijk wel vergeven'' zei ze.

Savador keek op toen Ceylin plotseling half overeind kwam. Ze had een uitdrukking alsof er een lichtje bij haar ging branden. 'Letterlijk,' vulde hij glimlachend aan toen Ceylin zei dat Deshas driehonderd jaar verdwenen was en plotseling weer was opgedoken. Savador draaide zich wat meer naar haar toe en ondersteunde zijn kin met een hand, zodat de mouw van zijn nachtshirt naar beneden zakte en zijn bleke onderarm en de tattoeage van de slang rond zijn pols onthulde. Hij haalde glimlachend zijn schouders op bij Ceylins laatste woorden. 'Wie weet. Laten we erop hopen. Deshas verdient dit niet,' zei hij zacht. 'Maar hiermee bewijzen de rebellen en de leiders erachter hoe dom de mensheid wel niet kan zijn. Het gaat hier om één grote vergissing. Dat is het allemaal niet waard. Vooral voor Deshas niet,' voegde Savador er zuchtend aan toe.

Ceylin knikte instemmend. ''Deshas is een goed leider dat klopt. Hij heeft al veel voor het Rijk gedaan. Ik vind het ook een rare manier om hem te bedanken daarvoor'' zei ze zacht. Haar blik was onopvallend naar Savadors tattoeage gegaan toen ze onderarm onthuld werd. ''Mooi tattoe'' zei ze kalm terwijl ze Savador weer recht in zijn ogen keek. Ze was ondertussen weer gaan liggen. Pas nu voelde Ceylin haar oogleden zwaar worden. Ze dwong zichzelf om ze open te houden. Ze wou eigenlijk nog lang niet slapen maar de strijd met haar lichaam was begonnen en ze wist dat ze het uiteindelijk toch zou verliezen. Maar dat nam niet weg dat ze het zo lang mogelijk kon rekken. Ze keek Savador nog even door haar al half gesloten oogleden aan.

Savador ademde zacht uit door zijn neus en streek zijn lange haren achter zijn schouders. 'Het zijn gewoon een stelletje ondankbare honden,' eindigde hij vastbesloten over de rebellen. Zijn blik ging naar zijn tattoeage toen Ceylin erover begon. 'Ik heb het niet voor de lol laten zetten. Eigenlijk is het niet eens gezet. Het is een verbond tussen mij en mijn slang. De inkt die je in mijn huid ziet is geen tattoeage maar eigenlijk gewoon mijn huisdier. Van die permanente afbeeldingen moet ik niks hebben,' reageerde hij kalm. In een korte stilte die volgde bleef Savador Ceylin even aanstaren. Het was niet moeilijk te zien dat ze vermoeid was en vocht om wakker te blijven. Savador streek voorzichtig wat haarlokken voor Ceylins ogen weg en glimlachte beminnelijk. 'Moe?' vroeg hij met een zwakke grijns terwijl hij ook weer ging liggen. Hij bleef haar met diezelfde grijns door het duister aanstaren. Met zijn eigen vermoeidheid viel het nog steeds mee, voor zo lang het duurde.

Ceylin luisterde geïntereseert naar Savadors uitleg over die tattoeage. Nou ja soort van dus. ''Ik ben niet bekend met dat soort magie. Maar het klinkt behoorlijk interessant. Ik heb wel een verbond met Luas, maar dat is toch anders. Luas is speciaal getraind. Ik ben de enige die op hem kan rijden omdat hij je alleen op zijn rug laat met een code woord. Daarbij kan hij nogal chagerijnig zijn. Je moet weten hoe je met hem om moet gaan'' zei ze zacht. Ze glimlachte zwakjes toen Savador vroeg of ze moe was. ''De strijd tegen de slaap is de enige die ik nog nooit gewonnen heb. Maar ik weet dat deze vijand genadig voor me zal zijn'' zei ze zacht.

Deshas was zelf eindelijk in slaap gevallen tot hij wakker werd van een ijzig kou in zijn vertrekken. Met een klap was hij wakker. Miraç blies en gromde gevaarlijk emt zijn oren plat naar achteren. Deshas reikte naar zijn schede met zijn zwaard naast zich maar de punt van een zilveren kling drukte al zachtjes tegen zijn adamsappel. ''De Heer der Duisternis die zich laat verassen''. De stem klonk zacht en ijzig. maar ergens ook een vleugje zachtheid erdoor. Deshas' zwarte ogen keken naar de vrouw die de kling tegen hem aan hield. Ze leek een soort blauwe gloed uit te stralen. Ze droeg een felwitte met lichtblauwe jurk. Ze was lijkbleek en had spierwitte haren met donker en lichtblauwe strengen. Haar lippen waren donkerblauw geverfd. Haar lichtblauwe ogen keken ijzig. Haar ogen waren zwart omrand en had blauwe oogschaduw. ''Wat een onverwachte verassing Vrouwe'' zei Deshas zacht terwijl zijn blik op de zilveren kling gericht was.

Savador luisterde zwijgend naar Ceylins woorden over haar verbond met Luas, waarvan hij in eerste instantie niet wist wie of wat het was. 'O, een paard?' vroeg hij uiteindelijk glimlachend. 'Dan kan ik maar beter niet op Luas' rug klimmen. Ik heb het niet zo op paarden en die dieren hebben niets met mij.' Er klonk een zachte lach op Ceylins volgende woorden. 'Mooi gezegd,' prees Savador haar nog nagrinnikend. 'Maar u hoeft niet al uw stamina op te laten branden door deze tegenstander in de vorm van slaap op afstand te houden. Geef uzelf over. Deze vijand kan u immers grootse dromen schenken.' Zijn woorden werden zo zacht dat het geruststellend gefluister werd. Savador trok de dekens wat hoger op en hield zijn blik door het stikdonker gericht op de twee vage contouren die Ceylins ogen moesten zijn, alsof hij er zeker van wilde zijn dat ze zijn advies opvolgde.

Ceylin grinnikte zachtjes toen Savador dacht dat Luas een paard was. ''Ik kan wel paardrijden maar Luas is geen paard. Luas is iets dat tien keer gevaarlijker is dan een paard'' zei ze geheimzinning. Haar grinnik vervaagde in een lichte glimlach. Ze sloot daarna toch maar haar ogen. Ze kroop dicht tegen Savador aan. Half om hem te plagen, half omdat dat gek genoeg veiliger voelde. Want ze had zo het gevoel dat ze veiligheid nog wel nodig kon hebben vannacht. Dat was het laatste wat ze dacht voor ze insliep.

Met enkel een broek en een zwart t-shirt met korte mouwen aan werd Deshas door de gangen gejaagd door de punt van het zwaard van de vrouw die hem net was komen wekken. ''Kan dit niet tot morgen wachten. Ik heb echt mijn slaap nodig'' zei Deshas zacht. ''Dit kan niet wachten Heer Deshas'' zei de vrouw achter hem en prikte met het zwaard in zijn rug. ''Dat ik me laat rondcommanderen door een vrouw'' mompelde Deshas zacht grommend waarna hij nog eens geprikt werd. Ze kwamen langs Savadors vertrekken en Deshas dacht er even over hem wakker te maken. Dat komt morgen wel ging er daarna door zijn gedachten. Toch kwam het witte licht dat de vrouw achter hem afstraalde wel onder de deur door.

Savador glimlachte alleen maar om Ceylins woorden, maar antwoordde niet. Meer om de opbouwende slaap nu niet meer te verstoren. Dat zou hen enkel en alleen maar wakker houden. Toch dacht hij haar woorden nog wel over en durfde hij zich haast niet in te beelden wat voor beest het dan wel kon zijn als het geen paard was, maar wel tien keer gevaarlijker dan dat. Vast een wezen waar hij geen stap bij in de buurt waagde. Savador schrok uit zijn gedachten op toen hij onder de dekens plotseling iets tegen zijn lichaam aan voelde drukken. Hij kalmeerde wat toen hij zag dat het Ceylin was, al roffelde zijn hart onophoudelijk snel in zijn keel nu ze zo dicht tegen hem aanlag. Nu was hij zich het er helemaal van bewust van. Aan haar regelmatige ademhaling kon Savador horen dat ze al in slaap verzonken was. Hij wilde haar wel comfort bieden, maar dat kon hij niet meer maken tegenover Diva. 'Sorry, schat. Misschien de volgende keer,' zei hij zacht grijnzend terwijl hij zijn rug naar Ceylin keerde. Savador wilde net ook een poging doen tot slapen toen hij plots weer klaarwakker was door licht dat onder de deur van zijn vertrekken door scheen. Hij zat alert rechtop in bed terwijl zijn gouden ogen het licht bleven volgen tot het helemaal was weggestorven. Iemand die met een kaars voorbij liep? Maar wie dwaalde er nu nog op dit tijdstip door de reusachtige gangen? Zo stil als hij kon kroop Savador het bed uit. Hij dekte Ceylin nog zorgvuldig toe voor hij in zijn nachtkleding en op blote voeten zijn vertrekken verliet. Zelf had hij niets van licht bij. Het risico om ontdekt te worden door de nachtwandelaar durfde hij ook niet te wagen. Wie weet was het ongewenst bezoek. Sluipend door de gangen en tastend langs de muren volgde Savador geluidloos het lichtschijnsel dat over de muren aan het einde van de gang weggleed.

''Is het echt nodig om me telkens met dat zwaard te prikken? Ik loop toch!'' zei Deshas net op een iets te harde fluistertoon. ''Zwijg! Wil je iedereen hier wakker maken'' siste de vrouw terug. Het klonk zo kil en ijzig en ze lichtte even feller op. Het schijnsel werd weer zwakker toen ze kalmeerde. Deshas was flink geschrokken van de uitbarsting van de vrouw. De vrouw streek hem met haar vingers langs zijn wang waardoor de kou doordrong tot zijn botten. ''Deshas, wees toch niet zo wantrouwig. Er was een tijd dat je op me vertrouwde'' zei ze suikerzoet. ''Lopen'' zei ze daarna weer ijzig en Deshas gehoorzaamde blindelings. Ze liepen door naar de vergaderzaal. Deshas durfde niets meer te zeggen. Hij was niet zozeer bang voor de vrouw. Maar hij kende haar macht. En die durfde hij zonder zijn zwaard niet te tarten. De vrouw legde haar handen op zijn schouders en Deshas huiverde even. ''Kijk uit het raam'' zei ze zacht en duwde hem naar het raam toe.

Met zijn vingertoppen tastend langs de muren bleef Savador behoedzaam het licht volgen, en terwijl hij dat deed besefte hij dat het licht te wit was voor het schijnsel van een kaars. Er kwam geen warme of hartelijke gloed van af en gek genoeg was de warmte zelf plotseling ook ver te bespeuren. De vloer onder zijn voeten voelde ijskoud aan, alsof er net een laag ijs ontdooid was. Savador sloeg een hoek om en kon nu tot zijn grootste schrik zien waar het ijzige licht vandaan kwam. Uit verwarring bleef hij verbouwereerd stilstaan. Was dat nu een vrouw? Misschien een geest die hier ronddwaalde, maar dat betwijfelde hij. Het voelde te levendig. Hij sloop stilletjes weer verder en versnelde zijn pas wat om haar bij te kunnen houden. Hij dook ineen toen de stilte verbroken werd door fluisterende stemmen. Ze was dus kennelijk niet alleen. Savador tuurde langs de wittige gloed heen en zag inderdaad nog een gedaante voor haar uitlopen. Een donkerder gedaante, wiens contouren hem griezelig veel deden denken aan Deshas. Hij wist in het duister zo niet waar ze heen gingen, maar hij volgde hen zonder enige aarzeling. Pas toen ze in een ruimte verdwenen die hij kon herkennen als de vergaderzaal, drukte Savador zich tegen de muur naast de deur, en boog zijn hoofd wat langs de deurpost om toch te kunnen zien wat ze daarbinnen deden. Ze waren tot stilstand gekomen voor een raam. Het was hem een raadsel waarom. Vanaf deze afstand kon hij het ook moeilijk zien. Savador ging op zijn tenen naar binnen en barstte in een zacht gevloek uit toen hij nauwelijks in het midden van de zaal tegen iets opstootte dat waarschijnlijk iets van een stoel was, en daarmee direct zijn aanwezigheid verraadde. Zijn gouden ogen waren gespannen op de vrouw in de spookachtige gloed gericht.

(Sorry dat ik zo laat pas reageer. Het was vandaag mijn beurt om te koken dus ik moest het eten in de gaten houden)

Deshas keek strak voor zich uit. ''Waarom ben je hier Vrouwe?'' waagde hij het uiteindelijk te vragen. Een spierwitte oplichtende hand met lichtblauwe nagels strekte zich uit en wees richting de bergen die vanuit het raam van de vergaderzaal te zien waren. ''Jij weet wat daar zit. Jij hebt het er zelf heen gebracht Heer Deshas. Jij hebt het in slaap gesust, maar het leeft weer. En het bewaakt iets. Iets dat je nodig zult hebben. En iets waar je naar verlangt. Aan jou om te beslissen welk van de twee je ècht nodig zult hebben'' zei ze zacht in zijn oor maar hard genoeg om voor Savador verstaanbaar te zijn. De spierwitte haren van de vrouw golfde rond haar hoofd en gezicht, alsof ze onder water stond. ''Je opvolger is niet de beste sluiper die ik ken'' zei ze daarna. Een seconde daarna viel de stoel om en draaide zowel Deshas als de vrouw zich met een ruk om. De hand van de vrouw schoot naar voren en ze zette Savador vast in een omhulsel van ijs. ''Vrouwe, is het nodig om mijn opvolger te bevriezen?'' vroeg hij terwijl hij langs haar heen liep. De vrouw ontdooide Savador weer door haar hand slap naast haar lichaam te laten vallen. ''Dit gesprek was niet bedoeld voor meerdere oren'' zei ze ijzig. Alle zachtheid was nu uit haar stem verdwenen. Deshas keek even naar Savador. ''Dit is Vrouwe Irene. En eigenlijk hoort ze hier niet te zijn'' zei hij terwijl hij zijn blik weer op Irene richtte. ''Vrouwe Celebrian stuurde me. Ze dacht dat je mijn hulp goed kon gebruiken'' was het enige dat Irene als verdediging zei.

(XD arme jij)

Savador had de woorden van de vrouw onbewust opgevangen. Het wekte direct zijn nieuwsgierigheid. Hij wilde meer horen, meer informatie oppikken van zaken die niet voor hem bestemd waren, maar plotseling stond hij stijfjes stil en leken zijn zintuigen even uitgeschakeld te zijn. Van niets was hij zich nog bewust, enkel het kille ijs om hem heen dat tot diep in zijn botten doordrong vertelde hem nog dat hij niet dood was. Het was alsof de wereld even stilstond. Zijn bevroren blik was nog altijd gericht op de vrouw badend in het witte licht, maar wat ze het moment na zijn bevriezing deed of zei drong niet tot hem door. Pas toen het ijs om hem heen klaarblijkelijk weer ontdooid werd, tikte de klok voor Savador weer verder. Met een onderdrukkende kreun viel hij op zijn knieën en huiverde om het kille nagevoel dat het ijs op zijn huid achterliet. Met behulp van een stoel die nog wel recht stond, hielp hij zichzelf overeind. Zijn gouden ogen schoten van de vrouw naar Deshas en weer terug toen Deshas haar aan hem voorstelde als Vrouwe Irene. 'Ik kan wel merken dat je contacten hebt met dat gekke mens,' zei Savador snauwend toen de Vrouwe zei dat ze door Celebrian gestuurd was. Met een zuur gezicht deed hij een verwoede poging zich weer warm te wrijven. Ondertussen deed hij alsof zijn neus bloedde en hij geen woord gehoord had van het gesprek tussen haar en Deshas.

PROFILE MAGICIAN

» .: Les1: schaduwen :.

Het Rijk der Schaduwen.

Het Rijk der Schaduwen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen