Vals maar tevreden grijnzend keek Deshas toe hoe Savador de man martelde. Hij was hier echt voor in de wieg gelegd. Hij keek toe hoe Savador uiteindelijk de pols van de man vast pinde. ''Pas een beetje op mijn vloer wil je? Die krassen krijg ik nooit meer uit dat marmer'' zei hij kalm. Meer om te laten zien aan de man die kermend van de pijn op de grond lag, en zijn kameraden, dat het hem niks kon schelen wat er met hen gebeurde of ze nou informatie gaven of niet. Zijn vloer vond hij belangrijker. Toen hij zag dat de man koppig met zijn andere hand naar het wapen reikte trapte hij met de hak van zijn schoen op de vingers van de man en zette er al zijn gewicht op zodat hij de vingerkootjes van de man hoorde kraken. ''We gaan niet vals spelen. Als je een echte vent was zou je het gewoon volgens de regels spelen hier. Jammer genoeg wel de onze'' zei hij koud. De man keek op naar Deshas en Savador met een mengeling van angst, nijd en haat. Duidelijk met tegenzin trok hij zijn pols hard terug. Hij hield er een groot gapend gat in zijn pols, een uitwendige botbreuk en heel veel helse pijn aan over gepaard met gebrul van de pijn. Deshas trok de dolk los uit de grond en sneed simpel de kleding van de man open. ''Ik vraag het je nog èèn keer. Waar zitten jullie bondgenoten?'' vroeg hij dreigend. Toen de man nog steeds zweeg stootte Deshas de dolk in zijn onderbuik. Hij draaide in zijn buik het lemmet om tot het horizontaal stond en haalde zo de man open vanaf zijn navel tot aan zijn keel. De verminkte man viel achterover op de grond nog na stikkend in zijn eigen bloed. ''Op naar de volgende'' zei Deshas kil terwijl hij Savador de dolk weer gaf.

Savador veegde wat bloedspetters aan zijn broek af terwijl hij met een vals grijnsje toekeek hoe Deshas zijn beurt weer benuttigde. Hij glimlachte zijn puntige tanden bloot toen de man onder drang van Deshas deed wat hij hem had opgedragen. De pijn kon hij zelf bijna voelen, maar het was te amuserend om zich te bekommeren om de wanhoop waarin de man nu verkeerde. Het was totaal zijn eigen schuld. Als hij niets wilde loslaten, moest hij maar onder het mes. Het werd er alleen maar beter op toen Deshas de dolk in de onderbuik van het slachtoffer ramde en hem tot zijn keel openhaalde. Hij had al veel onsmakelijke dingen gezien in zijn leven, maar dit ging echt alles te boven. Niet dat hij moeilijk tegen blootliggende ingewanden kon. Het was zelfs geweldig om te zien. 'En dan zegt ie tegen mij dat ik op zijn vloer moet passen,' mompelde Savador op een gemaakte verontwaardigde toon, doelend op de grote bloedplas waarin hun eerste slachtoffer nu baadde. Hij wierp Deshas een kleine grijns toe om aan te tonen dat het niet gemeend was. Daarna nam hij de dolk weer aan en ging opnieuw het overgebleven rijtje af, zoekend naar een passend tweede slachtoffer. 'Laten we er nu één nemen die niet zo sterk in zijn schoenen staat. Verzet is leuk, maar panisch gesmeek zonder dat ik er nauwelijks iets voor hoef te doen is nog leuker.' Op die woorden trok Savador een willekeurige andere man tussen de anderen vandaan, eentje waarbij de angst duidelijk van zijn gezicht was af te lezen. Hij had hem nog amper losgelaten, of hij begon zacht tot alle mogelijke Goden te prevelen. 'Dat stoort me aanzienlijk,' siste Savador zacht. Hij rukte de kaken van het nieuwe slachtoffer van elkaar en greep met wijsvinger en duim naar zijn tong. Die trok hij in zijn volle lengte uit om het daarna in een snelle ruk van de dolk af te snijden. Hij gaf de man echter geen tijd om het uit te schreeuwen, want hij stopte de man zijn eigen afgesneden tong in zijn mond. Met de andere hield hij ruw zijn neus dichtgeknepen. 'Slikken. Je moet je troep bijhouden. En waag het niet één druppel bloed aan me te laten zien. Anders is het aan mijn collega hier om je verder van kant te maken.' Om de man nog extra te dwingen, duwde Savador hem naar achteren tot hij tegen een muur aangedrukt stond. Ondertussen overhandigde hij de dolk weer aan Deshas.

''Bloed valt schoon te maken Savador'' grijnsde Deshas terug naar zijn vriend. Hij keek met een veelbelovende grijns toe toen Savador het volgende slachtoffer uitkoos. Toen hij de man zijn tong afsneed en direct in zijn mond propte kon Deshas zich niet langer meer inhouden. Hij barstte in lachen uit. Hij klapte zowat dubbel van het lachen terwijl de ongelukkige man met moeite zijn eigen tong door probeerde te slikken. Hij moest kokhalzen en braakte haast alles weer uit maar liet dat wel uit zijn hoofd. Toen Deshas na een paar minuten wee bekomen was van het lachen nam hij de dolk over van Savador. ''Jammer dat je hem zijn tong af hebt gesneden. Nu krijgen we dus helemaal niks meer uit hem. Nou ja, veel maakt dat toch niet uit'' zei hij een beetje hikkend omdat hij nog steeds moest lachen. Hij liep naar de man en veegde met zijn duim bloed langs zijn mondhoek weg. Hij stopte zijn duim even in zijn mond. ''Dat was een druppel teveel'' zei hij weer ijzig kalm. Aan niets was te zien dat hij net zo in een lachbui was uitgebarsten. Met duim en wijsvinger hield hij het oog van de man open. ''Dit is niet bepaald voor de zwakke maag'' waarschuwde hij in het algemeen. Daarna prikte hij de oogbal van de man aan de punt van zijn dolk en trok hem ruw met een ruk los van zijn zenuwen. Deshas keek er even kalm na. ''Blauwe ogen. Dat zie je niet vaak meer hier in het Rijk'' zei hij alsof hij het over een zeldzaam diersoort had.

'Wellicht. Maar bloed gaat hardnekkig tussen je vegels zitten,' reageerde Savador kalm op Deshas' woorden zonder zijn martelhandelingen met zijn slachtoffer ook maar voor een moment te laten rusten. Hij had al zijn concentratie op het martelen gericht, zodat er nu een bloedserieuze uitdrukking op zijn gezicht stond. Hij draaide zich dan ook wat verbaasd naar Deshas om toen hij plotseling in lachen uitbarstte. Een moment later kon Savador zijn eigen lach ook niet meer bedwingen. Hij lachte met Deshas mee, niet eens precies wetend waarom. Het was gewoon aanstekelijk. De andere mannen moesten hen vast een stelletje doorgedraaide psychopaten vinden zoals ze daar met z'n tweeën stonden te lachen. Savador maakte plaats voor Deshas zodra hij de dolk had overgenomen. 'Excuseer me. Ik liet me even zo erg gaan dat ik me niet meer realiseerde waarom we dit leuke werk nu precies doen,' verontschuldigde hij zich glimlachend toen ook hij uitgelachen was. Even later leek de bedrukte sfeer voor de nog wachtende slachtoffers en de adrenaline-achtige sfeer voor hem en Deshas weer terug te komen, alsof hun plotselinge lachbui nooit plaats had gevonden. Savador bleef met nog een overgebleven grijns toekijken hoe Deshas de man met de verloren tong onder handen nam. Had hij het toch nog gewaagd bloed te verspillen. Dwaas. Glunderend zag hij hoe Deshas het volgende moment één van de oogballen van de man zonder aarzeling uit zijn kas rukte. 'Wat maakt het uit? Hij is het niet waard genoeg om te blijven leven met een kleine zeldzaamheid als dat. Maak hem af, Deshas. Maak de show af,' zei Savador breed grijnzend zonder zijn blik af te wenden.

''Ik ben niet degene die het schoon maakt'' reageerde Deshas met een kleine glimlach weer terug op Savador toen hij zei dat bloed hardnekkig tussen je voegen ging zitten. Hij liep naar een andere man en gaf hem het oog. ''Maak jezelf eens nuttig en hou vast'' zei hij enkel. Daarna liep hij terug naar zijn slachtoffer. Hij bleef even stil staan en keek daarna naar Savador. ''Ooit eens iemand gevierendeeld?'' vroeg hij. Hij knipte met zijn vingers waarna er vier briesende schaduw paarden stonden. Ze schraapte met hun hoeven over de vloer. ''Jongens, niet over het marmer'' zei Deshas even nep-zielig. Ze zagen eruit als helle paarden. Aan hun zadelknoppen zaten zwarte touwen gebonden. Het uiteinde van elk van die touwen bond Deshas vast aan de polsen en enkels van de man zodat hij tussen de vier paarden in stond die elk een andere windrichting op stonden. Deshas verzamelde wat kracht in zijn vingertoppen en stuurde bliksem op de vier paarden af. Die rende tegelijk elk een andere kant uit. Net zolang totdat ze de man helemaal uit elkaar trokken. ''Ik snap niet waarom ze het vierendelen noemen. Het zijn immers vijf stukken lichaam die overblijven'' zei Deshas kalm terwijl hij rustig stond toe te kijken hoe het gruwelijke werk voor hem werd gedaan en ijzig gegil veranderd in het gekerm van een stervende dat langzaam wegstierf.

Savador grinnikte even zacht toen hij Deshas' vraag hoorde. Hij maakte het zichzelf al gemakkelijk door comfortabel tegen de muur te leunen toen Deshas al vier paarden liet verschijnen. Als kind had hij het enkel in boeken van zijn ouders kunnen lezen, die niet voor zijn leeftijd waren weggelegd. En nu kon hij het dan zelf een keer met eigen ogen ervaren. Een heuse vierendeling. Hij probeerde ieder bloedspatje in zich op te nemen toen Deshas hem dan eindelijk niet meer langer liet wachten en de paarden ieders een andere kant opjoeg met behulp van bliksem. Het was wat hij noemde een spektakel. Savador wierp zijn vriend een glunderende blik toe toen hij zijn opmerking hoorde, alsof dit alles de normaalste zaak van de wereld was. 'Ja, dat is een waar raadsel, is het niet?' reageerde hij dromerig terwijl hij met een afwezige blik naar wat er van de man overgebleven was staarde. Opeens verscheen er een ondeugende blik in zijn ogen. 'Moet je dit zien,' zei hij terwijl hij Deshas grijnzend aanstootte. Savador trok een nieuw willekeurig slachtoffer uit de rij en plaatste een hand tegen zijn gezicht. Hij dacht er nog nauwelijks bij na dat er nog wel een paar voor de nodige ondervraging over moesten blijven. Uit zijn handpalm vormde zich een bol van een donkere substantie, dat zich om het hoofd van de man sloot. Daarna siste hij zacht een spreuk, waarna een tiental schaduwwezentjes met vlijmscherpe tandjes opgeroepen werden, amper groter dan een rat. Omdat ze zo klein waren, pasten ze met z'n allen onder de bol. Het was nog moeilijk te zien, maar het hoofd van de man werd als het ware kaal en leeggevreten, van zowel binnen als buiten. Savador bleef met een brede grijns toekijken hoe de man stuiptrekbewegingen begon te vertonen, gemengd met een gedempt gekreun. Er moest vast één van de wezentjes in zijn keel zijn gekropen om daar ook de boel van binnenuit kapot te vreten. Het duurde niet veel langer, of binnen tien minuten leek de bol te vervagen en viel het hoofdloze lichaam neer van de man. De schaduwwezens verdwenen langzaam vanzelf nu hun werk gedaan was.

Deshas leunde gemakkelijk tegen een van de zuilen aan terwijl hij afwachtend naar Savador keek. Zijn grijns werd breder naarmate het hem duidelijk werd wat Savador van plan was. Hij liep met zijn handen in zijn broekzakken naar Savador toe. Hij floot eventjes tussen zijn tanden door. ''Dat ik daar zelf niet op gekomen ben'' zei hij daarna terwijl hij op het hoofdloze lichaam neer keek. ''Ik weet dat dit leuk is maar laten we niet vergeten waarom we dit doen behalve voor de lol'' zei hij daarna. Hij ging kalm voor een van de overgebleven mannen staan. ''Je hebt gezien wat zwijgen en jammeren je oplevert. Ga jij me vertellen waar jullie bondgenoten zitten?'' vroeg hij kalm. De man keek besluiteloos toe. Hij wou zijn kameraden niet verraden maar ook niet sterven. Hij slikte even zacht terwijl hij keek naar de hagedissenstaart die bij Deshas onderhand verschenen was. Hij greep met de staart de man om zijn middel en bracht diens gezicht dicht bij de zijne. ''Zijn jullie echt zo stom? Je weet wat er met je kan gebeuren als je zwijgt'' siste hij met gevorkte tong zodat hij de man ermee tegen zijn wang sloeg. De man bleef zwijgen en Deshas zuchtte. Hij keek even naar Savador. ''Volgensmij hebben ze allemaal een doodswens'' zei hij kalm. Met zijn staart smeet hij de man door de hele lengte van de zuilen hal heen. Hij trok zijn zwaard en richtte waarna hij gooide. Vlak voor de man op de grond viel werd hij gespiest door Deshas' zwaard. Opgefokt sloeg Deshas zacht met zijn staart heen en weer.

Savador draaide zich met een tevreden uitdrukking naar Deshas toe, die wat vervaagde toen hij hem erop wees dat ze dit niet alleen voor de lol deden. Met tegenzin moest hij toegeven dat hij wel gelijk had. Hij liet zijn zin voor martelen even links liggen en keek zwijgend toe hoe Deshas één van de overgebleven mannen ondervraagde, die net als de voorgaande slachtoffers geen woord losliet. Een stelletje dwazen. Uiteraard werd hij dan de dood in gejaagd. Savador liep naar Deshas toe en legde kalm even een hand op zijn schouder. 'Bekommer je er niet om. Ze moeten ons ooit de waarheid vertellen. Wellicht laten ze meer los hoe meer ze in de minderheid zijn. Maar dat neemt direct ook een aantal kansen weg. De één kan immers meer weten dan de ander,' stelde hij hem zacht gerust. Daarna richtten zijn gouden ogen zich dreigend op de overgebleven rij. Met een zwiep van zijn hand sloeg Savador een flinke steekvlam langs de mannen heen, die allemaal een aantal onwillekeurige stappen achteruit deinsden. Het was meer om te dreigen dan ze direct te verwonden. 'Luister goed! We hebben het al meerdere keren gevraagd, maar jullie lafhartige idioten vertikken het om ook maar één woord aan ons los te laten! Geduld raakt op en kennelijk heeft een temperamente marteling te weinig invloed. Maar laten jullie vandaag niets los, reken er maar op dat we jullie vrouwen, kinderen, vrienden, familie en kennissen ook niet met rust zullen laten. We maken ze af! Ieder persoon die jullie liefhebben maken we af! Heb je die niet, ga er dan maar vanuit dat we je meest waardevolle bezit van je ontnemen, inclusief je geluk. Sukkelaars als jullie verdienen het om eeuwig door een eindeloze bron van ellende en zonde te dwalen!' snauwde Savador heethoofdig. Als een fysieke marteling niet werkte, dan maar op de mentale manier. En een beetje bluffen kon daarbij geen kwaad. Ze moesten iets loslaten, en gauw.

Deshas stond met zijn rug naar de mannen toe gekeerd. Zijn geduld begon op te raken. De woorden van Savador hielpen al meer. Zelfs de mannen die eerst zeker hadden gekeken leken nu te twijfelen. ''We vinden jullie bondgenoten toch wel. Of jullie hier nu iets loslaten of niet. Jullie hebben al genoeg verteld'' sprak hij plotseling zo ijzig koud dat zelfs de temperatuur leek mee te dalen. Gek genoeg dacht Deshas ineens aan Celebrian. Hij keek over zijn schouder naar het groepje mannen dat hem even verbaasd aankeek. ''Jullie zijn bang. Vooral de woorden van Savador hebben daaraan meegeholpen. Als je angst voelt laat je je gedachten op de vrije loop gaan. En jongens, jullie schreeuwen heel wat af in jullie gedachten. Ik weet genoeg. Dat wist ik al toen ik binnen kwam. Ik wou enkel kijken of ik meer uit jullie kon trekken'' zei Deshas simpel. Hij had gewoon de hele tijd hun gedachte al staan lezen. Al vanaf het moment dat ze de grote hal in waren gekomen had Deshas in hun hoofd rondgespookt op zoek naar bruikbare informatie. En die had hij gevonden, meer dan genoeg zelfs. Hij had meer gevonden dan hij zelfs had willen weten. Van de soldaten die het groepje mannen de hele tijd bewaakt had, stapte er nu een naar voren. ''Dus u bent hier klaar Heer?'' vroeg hij onzeker. Deshas knikte rustig. ''Wat doen we met de overlevende Heer?'' vroeg dezelfde man daarna. Deshas keek even kort naar Savador. ''Er zijn geen overlevenden'' sprak hij daarna kil. Op dat bevel werd van de rest van de mannen de strot door gesneden. ''Stuur iemand om deze troep op te ruimen en zoek uit waar die mannen vandaan komen. Spies ze in hun eigen dorp allemaal maar op een schandpaal als voorbeeld wat er gebeurd als ze mijn geduld op de proef willen stellen'' beval hij daarna zacht.

Savador herstelde zich van zijn lichte woede toen Deshas zijn preek onderbrak. Hij keek hem vanover zijn schouder met een licht opgetrokken wenkbrauw aan om zijn woorden, maar stapte toen naar achteren tot hij weer achter hem stond. Hij geloofde dat zijn werk hier nu gedaan was, en dat hij de rest aan Deshas over moest laten. Savador vouwde zijn handen ineen achter zijn rug en bleef fier rechtop op de achtergrond afwachten tot Deshas zijn zegje gedaan had. Pas toen Deshas een soldaat opdroeg de rest met andere woorden af te maken, trad hij weer op de voorgrond. Savador klopte zijn vriend met een vermoeide zucht op zijn rug en liet zijn hand erop rusten. Er stond toch een kleine grijns op zijn gezicht. 'Dat was dat. En we hebben onze lol gehad. Ik stel voor dat we een fles wijn opentrekken en het voor nu rustig aan gaan doen voor we onszelf weer in bloederige fenomenen storten, tenzij je nog de lust voelt dit probleem direct de wereld uit te helpen,' zei Savador zacht terwijl hij wat bloed van zijn pink likte.

Deshas schudde zijn hoofd. ''Nee, even wat rusten lijkt me wel een goed idee. We hebben alle tijd om dat probleem aan te pakken. We hebben wel even wat rust verdiend lijkt me zo'' zei hij tegen Savador. Niemand wist dat hij nu wist waar de overige rebellen zaten. En die zouden het wel uit hun hoofd laten om zich nu op straat te wagen dus die liepen niet weg. Verder waren de enige die hen konden waarschuwen nu afgemaakt. Het had dus geen haast. ''Ga je mee? Ik heb in mijn vertrekken betere wijn staan dan hier in de keuken'' zei hij kalm tegen Savador. Hij was al onderweg naar de trap. Daar aangekomen trok hij in het voorbij gaan zijn zwaard uit het lijf van de man die hij gespiest had. Hij deed nu niet de moeite om het ding schoon te vegen. Dat zou hij straks in zijn vertrekken wel doen.

Savador glimlachte even kort toen Deshas met zijn idee instemde. Hij haalde zijn hand van zijn rug terwijl hij de zaal even rondkeek, die nu letterlijk in een bloedbad veranderd was. Hier en daar lagen verminkte stukken van wat er van de in vierengedeelde man was overgebleven, ingewanden lagen over de vloer verspreid en even verderop lag de door Deshas uitgerukte oogbal. Maar bovenal lag er overal een hoop bloed. Ze hadden zich weer flink kunnen uitleven. Het gevoel van opgekropte woede dat gewoonweg te weinig plek in zijn lijf leek te hebben, en dat haast altijd wel aanwezig was, leek een heel stuk verminderd te zijn. 'Met genoegen,' antwoordde Savador grijnzend toen Deshas hem uitnodigde een glas wijn te komen drinken in zijn vertrekken. Zoveel mogelijk het bloed vermijdend om zijn schoenen en de vloer buiten de zuilenhal schoon te houden, werkte hij zich een weg naar de trap. Zo mochten zijn dagen er altijd wel uitzien; eerst alles afreageren op hulpeloze slachtoffers met talloze martelmethodes, waarna hij uitrustte in een comfortabele stoel met een glas wijn. Het enige wat er dan nog ontbrak was Diva die hem vergezelde. Savador volgde Deshas zwijgend naar zijn vertrekken en bleef voor de deur die naar zijn vleugel leidde kalm op hem wachten.

Aangekomen bij de deur die naar zijn vertrekken leidde hield Deshas zijn hand even voor het slot. Zwarte rook sprong over zijn van handpalm en zocht zijn weg door het sleutelgat. Na het horen van een droge klik opende Deshas de deur voor hem en Savador. Hij knipte met zijn vinger waarna de gordijnen open schoven om genoeg licht door te laten om wat te kunnen zien en tegelijkertijd zei hij Miraç dat hij zich koest moest houden. De panter die al was opgestaan ging braaf weer liggen. En terwijl Deshas dit deed liep hij in een recht lijn door naar een zwarte kast waar hij een fles wijn en twee glazen uit trok. De inrichters van zijn vertrekken hadden zich eigenlijk maar aan drie kleuren gehouden: Rood, zwart en goud. Niet dat dit voor Deshas een probleem was want zelfs met die donkere kleuren leken zijn vertrekken nog steeds gigantisch. Hij schonk de glazen vol en nam zowel de fles als de glazen mee naar de kamer ernaast waar een grote bank, twee comfortabele stoelen, een tafel, een haard, een schouw, wat kasten en een harp stonden. ''Ga zitten gebood hij hij Savador kalm terwijl hij hem een glas wijn aangaf en zelf van zijn eigen glas een slokje nam.

Savador bleef kalm wachten terwijl Deshas zijn deur ontgrendelde. Hij volgde hem zwijgend zijn vertrekken binnen en wierp bij binnenkomst Miraç even een norse blik toe. Hij had geen zin in het kattenkwaad van dat beest. Het was dan ook een opluchting voor hem toen Deshas zijn huisdier beval zich koest te houden. Savador bleef in het midden van de kamer staan om die even te bewonderen. Het leek haast nog reusachtiger dan de kamer in zijn eigen vertrekken. Zodra Deshas de wijn had gepakt en twee glazen had volgeschonken, volgde hij hem naar een andere kamer, waar hij zijn advies opvolgde en neerzeeg in één van de comfortabele stoelen. Savador pakte het glas wijn aan dat hem werd toegereikt en leunde achterover in zijn stoel. Hij was hier nog maar amper twee minuten of hij zat al onderuit gezakt. Dat martelwerk had zijn woede zodanig weggewerkt, dat hij er gewoon moe van was geworden. Hij nam kalm een slok van zijn wijn. Dit hadden ze verdiend, vond hij. Wat hem betreft zou hij het ook niet erg vinden als ze zich zat dronken. Het mocht onderhand wel weer een keer, zich gewoon laten gaan. Savador liet de hand met zijn wijnglas zakken en staarde Deshas met een tevreden zucht aan. 'Aiolanum is zo gek nog niet,' zei hij plotseling zacht. 'Ik dacht dat het allemaal te rijk en te machtig was voor iemand als ik. Maar het is perfect.' Een kleine grijns sierde Savadors gezicht terwijl hij nog een slok van zijn wijn nam.

Deshas was zelf ook in een stoel gaan zitten. ''Ja, nu vind je het nog leuk. Een beetje moorden, een beetje zuipen. Maar wat dacht je van alle verantwoordelijkheden Savador?'' zei hij en moest een klein beetje lachen. Hij nam zelf nog een slok van zijn wijn en zakte ook wat onderuit in zijn stoel. De reden dat hij moest lachen was omdat hij precies hetzelfde tegen Delahin had gezegd. En hij had nu precies hetzelfde geantwoord als Delahin jaren geleden had gedaan. Nog eens in precies dezelfde kamer ook al was deze kamer toen nog van Delahin geweest. Met een afwezige maar tevreden glimlach op zijn gezicht staarde Dehas een beetje voor zich uit. Een beetje ronddwalend in zijn herinneringen totdat de werkelijkheid hem weer terug riep. Plotseling keek Deshas Savador aan. ''Hoe vond je het eigenlijk in het Rijk? Ik hoorde dat jullie niet echt ver zijn geweest. Enkel naar Fuath. Maar toch'' zei hij. Door alle gebeurtenissen en zijn rotbui had Deshas nog geen kans of moment gezien om het te vragen.

Savador keek van zijn wijnglas naar Deshas op toen hij reageerde op zijn woorden. 'Verantwoordelijkheden komen later. Plezier komt eerst,' antwoordde hij grijnzend terwijl hij de wijn doelloos in zijn glas rond liet draaien. Hij bleef er met een afwezige blik naar kijken en was eveneens in de stilte die volgde diep in zijn gedachten verzonken. Hij hield zijn glas stil en keek op toen Deshas hem terug naar de werkelijkheid riep met een vraag. 'Niets bijzonders,' zei hij simpel en voor de tweede keer voor vandaag. Ceylin had hem er ook al over gevraagd. 'Een café hier, een plein daar. Onvriendelijk weer waar we halsoverkop voor moesten schuilen, Vasco die zich plat had gezopen. En dat is waar ook..' Savador nam een slok van zijn wijn voor hij verderging. 'Ik heb je dochter een halshanger geschonken, als je dat nog niet had opgemerkt.' Hij toonde even een zwakke glimlach aan Deshas. 'Maar goed,' vervolgde hij zacht na een korte stilte. 'Echt lang zijn we er ook niet gebleven. Met andere woorden heb je niets bijzonders gemist.' Savador wierp zijn vriend een geruststellende blik toe. 'En hoe slaapverwekkend waren jouw vergaderingen? Op de schaal van tien?' Hij nam kalm een slok terwijl hij op Deshas' antwoord wachtte.

Deshas grijnsde even schaapachtig naar Savador. ''Ik vrees dat die bui een beetje mijn schuld was'' zei hij. Maar toen Savador over Vasco begon verdween die grijns weer. ''Ik vond dat dom en onverantwoord van hem. Ik weet niet precies wat Vasco je allemaal over Fuath verteld heeft maar er zit ook een nogal lugubere kant aan het verhaal. Fuath is een broeinest oor slavenhandel. Meestal heb ik er weinig op tegen omdat het over het algemeen mensen van buiten het Rijk en Shadra zijn maar de laatste tijd zijn er steeds meer 'handelaren' geneigd ook onoplettende of nieuwe mensen in het Rijk mee te lokken in zo'n slavencontract. En als ik even beredeneer als een slavenhandelaar dan ben jij en Emrahnaiya uitstekende handelswaar. Je bent lang, vrij gespierd en maakt een gehardde uitdrukking wat aanduid dat er flink wat nodig is om jou stuk te krijgen. Emrahnaiya is mooi met een ondschuldig gezicht. Die kun je aan iedereen kwijt. Kortom, jullie zouden bakken met geld opbrengen'' zei Deshas simpel en dronk zijn glas leeg. Hij schonk zichzelf bij en zette de fles weer op tafel terwijl hij verder naar Savador luisterde. Een lichte glimlach was weer bij hem te zien toen hij zei dat hij Emrahnaiya een ketting had gegeven. ''Ik heb haar maar heel even gzien bij terugkomst van jullie. Niet lang genoeg om het op te merken'' zei hij zacht. Hij zuchtte even diep toen Savador naar de vergaderingen vroeg. ''Op een schaal van een tot tien zeg je? Dan een min drie'' verzuchtte hij. ''Het was verschrikkelijk saai dat kan ik voorop stellen. Politiek gebabbel wat me toch geen hout interesseert. En bijna alles was slecht nieuws. Het meeste daarvan hoef ik niet te herhalen aangezien je dat al weet. Het enige goede van die vergaderingen was dat de Raad bereid is om die demon in me samen te laten smelten met mij. Zo hoef ik niet meer aan hem te gehoorzamen maar andersom. Ze wouden dat zo snel mogelijk geregeld hebben, het liefst morgen nog'' eindigde hij.

'Ja. Nog bedankt daarvoor. Als Emrahnaiya en ik geen schuilplaats hadden gevonden, vrees ik dat er nog iets anders nat was geworden behalve mijn hoofd,' zei Savador op Deshas' woorden met een bloedserieuze uitdrukking op zijn gezicht, waarna hij met een koppig gebaar zijn glas even achterover sloeg. Toen hij die weer liet zakken stond er een grijns op zijn gezicht om aan te tonen dat het niet gemeend was. Regenbuien vielen dan nog mee, maar flinke stortbuien waren haast hetzelfde als een douche. En zijn angst voor water en een volle blaas gingen dan niet echt samen. Savador nam een net zo serieuze houding aan als Deshas toen hij verderging over Vasco. Pas nu hij dit allemaal hoorde begreep hij maar al te goed waarom Deshas in eerste instantie ziedend op de zeerot was geweest. En hijzelf voelde de woede nu ook beetje bij beetje omhoog kruipen. 'Ik? Een slaaf?' vroeg hij op een ongelovige toon. Het volgende moment onderdrukte hij een zachte lach. 'Nooit van mijn leven. Dat armzalige gedoe heb ik uitgebannen. Het gaat nu enkel nog om roem en rijkdom. Het is op mijn levenspad gekomen, en dat ligt er nog steeds. Een hoop kilometer verderop, welliswaar, maar het wacht op me.' Savador dronk van zijn wijn en staarde even peinzend voor zich uit. 'Nooit geweten dat ik filosofisch kon zijn,' mompelde hij toen schouderophalend. Hij richtte zich weer tot Deshas toen hij vertelde over zijn vergaderingen. 'Dan hoop ik voor jou dat ze het klaarkrijgen. Ik geloof dat die demoon de zwakste niet is. Het zou nog eens wat worden als zelfs jij dat schepsel niet kan overmeesteren,' zei Savador zacht.

''Dat roep je nu Savador, maar ze zijn keihard daarbuiten. Het maakt ze niet uit op welke manier ze je te pakken nemen. Ze vinden heus wel wat geloof me. Je zou echt niet de eerste zijn die ik vrij zou moeten kopen'' zei Deshas serieus tegen hem. Toen Savador verder ging over die demon keek Deshas een beetje afwezig voor zich uit. ''Zijn kracht is fantastisch. En hoewel ik hem niet geheel naar mijn wil kan ombuigen kan ik wel flink wat druk op he uitoefenen. Dit zorgt wel voor een grote onstabiliteit. Het zou geweldig zijn als ik dat kwijt was en hij enkel naar mij luistert, of nog beter, een deel van mij is'' zei hij tegen Savador. ''Nog altijd even belust op macht en moord Deshas?'' Het kwam vanaf de bank. Deshas draaide zich met een ruk om en stond direct op, zijn zwaard al half uit de schede en zijn glas lag op de vloer. Op de bank lag een jonge vrouw. Ze was er zomaar ineens verschenen. Ze leek razend veel op Diva maar was op sommige punten toch anders. Ze was ouder en langer. Haar ogen schenen niet fel en ze had gouden vlekjes in de irissen. Ze droeg een zwarte jurk tot over haar knieën en met een lage V-hals. Ze was wel het precieze evenbeeld van Katherine. Dat zorgde ervoor dat Deshas' hand witter werd dan normaal doordat hij in het gevest kneep. ''Kap daarmee Claudia'' zei hij schor maar hatelijk. De vrouw, Claudia, stond op van de bank en liep naar Deshas toe. ''Wat? Kun je het niet aan? Gevoelige snaar geraakt mijn Heer?'' vroeg ze expres overdreven gespeeld. Deshas trilde van woede en sloeg Claudia daarna tegen haar gezicht met de rug van zijn hand zodat haar gezicht opzij vloog. ''Ik zei kappen'' snauwde hij met opeen geklemde kaken. Claudia keek Deshas even vals maar tegelijkertijd ook verleidelijk glimlachend aan. Ze werd kort omringt door zwarte rook. Toen die optrok kon ze Ceylins tweelingzus zijn. Haar ogen waren hetzelfde maar haar haren waren niet rood maar bruin met blonde plukken en stijl. ''Die klap was echt nergens voor nodig'' snoof ze. ''Verdwijn'' siste Deshas zacht. Claudia keek even van hem naar Savador. ''Zonder mezelf voor te stellen? Is dat niet wat grof Deshas?'' vroeg ze.

'Zoals zij een manier vinden om me te overmeesteren, heb ik ook veel manieren om vrij te komen,' wuifde Savador Deshas' waarschuwende woorden over slavenhandelaars met een onbezorgde glimlach weg. 'Waar is mijn trots als mijn vrijheid en gelijkertijd mijn macht word afgenomen? Niemand is me te baas, Deshas. Enkel jij, dus koester dat.' Savador schonk hem kort een warme glimlach. Hij ondersteunde zijn kin met een hand en zweeg toen Deshas verderging over de demoon in hem. Hij deed zijn mond al open om te reageren, maar zijn woorden werden hem ontnomen toen iemand hem voor was. Evenals Deshas was Savador wat overdonderd van een andere aanwezigheid, zonder dat ze dat door hadden gehad. Maar in tegenstelling tot hem reageerde hij er niet zo opvliegerig op. Zijn aandacht was immers getrokken door de vrouw op de bank, die ongelofelijk veel op Diva leek. Zijn hart begon automatisch sneller te slaan, wat hij tevergeefs probeerde te kalmeren. Het was Diva niet, en ze kon het ook niet zijn. Diva zat nu op de school. Daarbij was deze vrouw langer en haar ogen zagen niet felblauw als wat hij zo liefhad. Savador staarde haar ongelovig aan maar bleef wijselijk zwijgen toen Deshas er overduidelijk niet vrolijk van werd. Hij vloog echter wel overeind toen hij de vrouw, die kennelijk Claudia heette, in haar gezicht sloeg. Zijn hand pakte Deshas' pols stevig beet. 'We zouden het rustig aan gaan doen, Deshas. En als man zijnde sla je geen vrouwen. Kalmeer wat,' probeerde Savador zijn vriend kalm gerust te stellen. Hij duwde hem zacht terug in zijn stoel en richtte zijn blik toen weer op Claudia. Ze zag er plotseling anders uit. In het eerste geval dacht hij haast Ceylin voor zijn neus te hebben, maar deze vrouw had een andere haarkleur. 'Daarbij wil ik deze.. vrouw de gelegenheid geven zich aan mij voor te stellen,' voegde Savador er wat dromerig aan toe terwijl hij Claudia van top tot teen bekeek. Hij had het woordje vrouw zomaar voor Godin willen vervangen.

Deshas gromde wat onverstaanbaars toen Savador zijn pols beetgreep. ''Verradelijke slang is een betere omschrijving'' mompelde hij zacht toen Savador wel wou dat Claudia zich aan hem voorstelde. Claudia legde haar hand even tegen Deshas wang' en zorgde ervoor dat hij gedwongen was haan aan te kijken. ''Ben je nog steeds boos op me om wat ik driehonderd jaar geleden heb gedaan?'' vroeg ze kalm. Ze keek daarna naar Savador. ''Mijn naam is Claudia, bunúsach van de vervorming'' stelde ze haar naam en kracht mee voor. Bunúsach, was de naam van hun ras. ''Wat doe je hier Claudia?'' vroeg Deshas wat kalmer nu terwijl hij zijn pols zachtjes lostrok omdat Savador die nog altijd vast had. ''Nou om eerlijk te zijn was ik benieuwd naar wat mijn lieve zusje hier deed. Toen besefte ik dat, als zij naar Aiolanum ging, jij daar moest zijn. Welke reden zou Ceylin anders hebben om hierheen te reizen?'' vroeg ze simpel maar met een grijns. ''Ceylin is mijn tweelingzusje. Waarschijnlijk heb je haar al gezien'' zei ze ter informatie tegen Savador. ''Je hebt je voorgestelt, dan kan je nu weer vertrekken'' zei Deshas bot tegen Claudia. ''Best, dan vertel ik je toch niet dat ik weet waar Delahin zit en waar die rebellen hem verborgen houden'' zei ze schouderophalend. Deshas keek met een ruk naar haar op. ''Manipulerend rotwijf. Je hebt m'n gedachte gelezen'' snauwde hij ongelovig naar haar. ''Maar nogmaals, waarom ben je hier? Hebben je rebelse vriendjes je laten stikken?'' vroeg hij. ''Jij bent geen haar beter Deshas! Jij deed hetzelfde bij die mannen van daarnet niet dan?'' kaatste Claudia fel naar hem terug. Toen ze zijn tweede vraag hoorde zweeg ze even. ''Ik heb me aan mijn deel van de afspraak gehouden. En zij wisten de consequenties als zij hun deel niet na kwamen'' zei ze zacht. ''Dat is iets anders. Jij bent niet te vertrouwen. Dat heb je me driehonderd jaar geleden al geleerd'' zei Deshas zacht op haar eerdere woorden. ''Begin daar nou niet weer over! Deshas ik deed gewoon wat ik moest doen'' snauwde Claudia hem vurig toe. ''Nee! Je deed wat het beste was voor jezelf. Driehonderd jaar geleden stonden we op hetzelfde punt. Toen koos je voor verraad. En nu wil je hetzelfde doen met die rebellen? Hoe kon je zelfs maar denken dat ik je zou willen helpen'' zei Deshas luid.

Savador negeerde Deshas' mompelende opmerking straal en hield zijn blik afwachtend op Claudia gericht. Hij hoorde haar tegen Deshas spreken, hij wist niet wat er driehonderd jaar geleden gebeurd was en hij kon er ook niet over oordelen, maar hij had er weinig tegen kunnen doen of hij was verkocht. De vrouwen hier in het Rijk maakten hem gek met hun verleiding. 'Zeer aangenaam,' zei hij zacht. 'Savador, opvolger van de Heer der Duisternis.' Hij had het nog amper door dat hij Claudia een hele tijd onbewust aanstaarde dat hij zelfs niet eens merkte dat Deshas zijn pols lostrok. Savador wendde zijn blik af en deed alsof zijn neus bloedde. Hij verkoos Ceylin immers boven deze vrouw. En Diva nog altijd boven wie dan ook. Het was enkel dat Claudia hem met haar eerste aanblik als een evenbeeld van Diva voor hem en van Katherine voor Deshas misleid had. Dat hield hij zich immers vol. Het gesprek tussen haar en Deshas was amper tot hem door gedrongen, maar nu hij niet meer door Claudia's ogen gevangen werd gehouden kon hij ieder woord meevolgen. Waarschijnlijk had Deshas geen beste banden met haar. Ze stonden te kissebissen als twee blazende katten. 'Kom, kom. Laten we het vredig houden. Jullie lijken wel een getrouwd kibbelend koppel,' kwam Savador kalm als ongerimpeld water tussen beide. Hij zeeg bedaard weer neer in zijn stoel en nam een slok van zijn wijn.

Claudia zuchtte even toen Savador hen tot rust probeerde te manen. ''Je opvolger heeft gelijk Deshas. Luister eens naar hem. Dat zou je vaker moeten doen. Je bent nog net zo koppig als vroeger'' zei ze wat zachter. ''Ik verraad in elk geval geen mensen die me nodig hebben zoals sommigen'' kon Deshas tegen werpen. Tegelijkertijd draaide Deshas en Claudia elkaar de rug toe en sloegen hun armen over elkaar. Maar Savador had gelijk. Ze moesten allebei kalmeren. Maar het was een grote klap voor Deshas geweest om Claudia ineens weer voor zijn neus te zien staan. ''Weet je echt waar Delahin is? Hoe weet ik zeker dat je me nu niet zit voor te liegen'' vroeg Deshas uiteindelijk maar keek Claudia niet aan. ''Waarom zou ik je over Delahin voorliegen. Hij is mijn voogd mocht je het nog niet weten. Hij was de enige die ik had nadat ik was weggelopen. Daar maak ik geen grapjes over Deshas'' zei Claudia beledigd. Na een tijdje zwijgen moest Deshas wel toegeven. ''Goed, ik zal naar je luisteren maar niet nu. Ik ben moe Claud. Morgen heb ik alle tijd voor je'' zei hij uiteindelijk en draaide zich weer om naar Claudia. Die glimlachte even licht naar Deshas. ''Je hebt me al tijden geen Claud meer genoemd. Goed dan. Morgen'' zei ze tegen hem. Ze keek even naar Savador. ''Tot ziens dan maar weer neem ik aan. Excuses voor de stroeve kennismaking'' zei ze en liep de deur uit. In de deuropening bleef ze even staan en keek vanover haar schouder naar Savador. ''Eigenlijk mag ik dit niet zeggen omdat verassingen leuker zijn. Maar u zult verast zijn als u naar bed gaat'' zei ze mysterieus glimlachend tegen hem. Toen Claudia weg was liet Deshas zich met een zucht weer terugvallen in zijn stoel.

Savador bleef onderuit gezakt en met opgeheven glas toekijken hoe Deshas en Claudia nog even door gingen met bekvechten. Hij slaakte een zachte zucht toen ze uiteindelijk de rug naar elkaar toekeerden. Veel erger kon het al niet meer worden, tenzij ze nog een stapje verder gingen en elkaar naar de haren vlogen. Toch deed hij geen poging er nog een keer tussen beide in te springen. Hij zat net zo lekker. Het was dan ook een hele geruststelling toen Deshas Claudia afwimperde door te zeggen dat hij moe was, en ze aanstalten maakte om de kamer te verlaten. Tot zijn grootste ergernis betrapte hij zichzelf erop dat hij het ergens wel jammer vond. Savador keek van zijn halflege glas op toen Claudia hem nog even aansprak. Hij leunde direct over zijn armleuning toen ze wegliep om haar bouw van de achterkant eens te bekijken. Hij wist niet hoe snel hij zich weer terug moest draaien toen ze hem vanover haar schouder recht aankeek. Met een onschuldige uitdrukking nam hij een klein nipje van zijn beetje wijn. Savador kuchte zachtjes toen hij haar woorden hoorde. Zijn gezicht was betrokken van een aantal wijndruppels die in zijn verkeerde keelgat waren geschoten. Hij trok een beetje wit weg. Nog witter dan normaal. Wat hij nu precies van haar hint moest denken wist hij niet. Hij dronk zijn glas leeg en keek Deshas toen aan. 'Maak je toch niet overal zo vreselijk druk om. We kwamen hier om te ontspannen,' sprak Savador kalm. Hij zette zuchtend zijn glas neer en stond langzaam op. 'Is het wel veilig voor me om naar bed te gaan?' vroeg hij toen zacht aan Deshas.

Deshas keek Savador vermoeid aan toen hij tot hem sprak. ''Ik weet het maar het is zoveel tegelijk. Eerst die opstand, daarna Claud en dat gedoe met Delahin. Alsof ze me geen pauze gunnen. We hebben jaren ruzie gehad en ineens staat ze weer voor m'n neus'' zei hij met een zwakke glimlach. Hij lachte even zacht toen hij Savadors vraag hoorde. ''En dat zegt tegen mij dat ik me niet druk moet maken. Geen zorgen Savador. Claudia is niet bepaald belust op mannen tenzij ze er iets uit kan trekken dat voordeel voor haarzelf heeft. Delahin heeft haar geleerd gedachtes te kunnen lezen en beinvloeden. Ze gebruikt het overal ook onbewust. Ik denk niet dat ze op zichzelf doelde toen ze het over een verassing had. Maar ze lijkt je wel te mogen dus ik denk niet dat het iets naars is'' zei hij. ''Er is maar een manier om erachter te komen niet?'' zei hij daarna met een iets bredere grijns.