Delahin had zijn blik weer op Savador gericht toen hij begon te spreken. Hij keek hem bedachtzaam aan waardoor de rimpels in zijn voorhoofd goed te zien waren, en knikte licht. ''Hij wou in eerste instantie niet dat je maak ik hieruit op'' zei hij rustig. Daarna verscheen er een licht glimlachje op zijn gezicht. ''Ik vind dat je dat prima gedaan hebt. Het maakt nu niet veel uit dat ze je doorhadden. Lirrel is wat dat betrefd een echte heks. Ze ziet en weet werkelijk alles. Niet normaal meer'' zei hij zacht. Hij spugde even de andere kant op nadat hij Lirrels naam in zijn mond had gehad. Daarna keek hij weer naar Deshas. Die was net klaar en stond kaarsrecht met een emotieloze blik. Delahin stond moeizaam weer op. Toch liep hij statig recht op Deshas af. Hij bekkek hem van top tot teen. Hij greep daarna naar zijn eigen zwaard en liet de punt vlak voor de keel van Deshas passeren. Deshas had onbewogen blijven staan. Niets was er aan zijn houding of gezicht veranderd. Delahin knikte goedkeurend. ''Plaats rust'' zei hij kalm. Deshas ontspande zich iets meer en stond met zijn benen nu wat uit elkaar. Delahin liep terug richting Savador en wekte Deshas mee te komen. ''Deshas....Sin dom ferah...'' begon hij. ''Sis tirah'' maakte Deshas het met een zelfverzekerde stem af. ''Sin dom anare....'' ''fwortes''. ''Sin dom terious.....'' ''forfamia''. Deshas maakte tot nu toe alles goed af. Iets in Delahins ogen glinsterde vals. ''Sin dom moswares.....?'' vroeg hij zacht. Deshas zweeg twee tellen. ''Sison qwuartro'' zei hij daarna. Een lichte glimlach verscheen op Delahins gezicht. ''Qwuartre verbeterde hij Deshas. ''Opdrukken Deshas'' zei hij met dezelfde rustige stem waarmee hij hem verbeterd had. Deshas zuchtte licht. ''Hoe vaak?'' vroeg hij. ''Tien keer lijkt me wel voldoende'' zei Delahin simpel. Deshas ging op zijn buik liggen waarna hij zich begon op te drukken. Hier zou hij morgen zoveel spierpijn aan overhouden. ''Had ik je maar in dat kristal laten zitten'' verzuchtte hij. ''En dat maakt nog vijf keer erbij om het af te leren'' grijnsde Delahin na die opmerking. Zijn blik ging weer naar Savador. ''En? Hoe verloopt jouw training Savador. Lukt het Deshas een beetje om je iets wijzer te maken over lang verloren spreuken?'' vroeg hij kalm.

Savador gaf een kleine knik op Delahins woorden over dat Deshas in het eerste geval niet wilde dat er gezelschap met hem meekwam naar de Grijze Torens. Hij voelde de woede licht in hem opzwellen toen de Heer over Lirrel begon. 'Ze is meer dan een heks. Ze is een afgedankte loeder met het onrespectvolle gedrag van een rotte toverkol in de diepste uithoeken van één of andere godvergeten plaats waar geen sociaal mens meer komt. Dat heeft dat vieze vuile ding zo vals gemaakt, omdat ze met d'r krent richting de buitenwereld gekeerd staat!' sneerde Savador kwaad, met als gevolg een mep met zijn vuist tegen de grotwand. Er verscheen een diepe frons in zijn voorhoofd zodra hij besefte dat zijn korte lontje de overhand nam in het bijzijn van Delahin. Dat was ook de reden waarom hij het volgende moment zacht zijn keel schraapte en kalm rechter ging zitten, alsof hij nooit was uitgebarsten. Savador probeerde het te vergeten en keek zwijgend toe hoe Delahin naar Deshas toekwam toen hij klaar was. Hij gaf Deshas het bevel om een rustpositie aan te nemen. Daarna volgde iets in een vreemde taal tussen hen dat sterk leek op een reeks vraag en antwoord-stukken, wat Savador maar nauwelijks begreep. Hij hield het maar op een vast onderdeel van de oude trainingsmethode tussen de Heer der Duisternis en zijn opvolgers. Hij keek op toen Delahin weer tot hem sprak na Deshas, die een fout maakte, te hebben opgedragen om zich vijftien keer op te drukken. 'Ik ben een heleboel spreuken wijzer geworden en het heeft me een groot voordeel opgeleverd in tijden van strijd, inderdaad,' antwoordde hij standvast op de vraag van de Heer. Daar was geen woord van gelogen, want dankzij Deshas en de van hem aangeleerde spreuken wist Savador vaak genoeg uit benauwde situaties te ontsnappen.

Delahin had even een wenkbrauw opgetrokken toen Savador zo uitbarstte. Meer had hij niet gedaan maar Deshas kende dat gebaar maar al te goed. Hij stond ondertussen weer op. Delahin keek even om en glimlachte licht naar Deshas. ''Nou, nu ik weer weet dat je niet alles van je training vergeten bent is het goed je weer te zien knul'' zei hij en greep Deshas beet onder zijn arm. Hij wreef ruw met zijn knokkels over Deshas' hoofd. ''Deshas duwde Dehalin weg. ''Delahin alstjeblieft. Ik ben geen jochie meer'' grijnsde hij. Delahin was altijd een soort vader voor hem geweest. Het was goed om hem weer terug te zien. ''Kom, ik wordt ziek van die grotten'' zei Delahin uiteindelijk. Hij wou al weglopen maar stopte toen. Hij keek Deshas en Savador aan. ''Weet een van jullie de uitweg want ik vrees dat mijn oude geheugen mij in de steek laat'' zei hij. Deshas grijnsde even breed en liep naar een dof kristal in de muur. Hij mompelde iets en blies toen zachtjes een paars licht in het kristal. Via de wand lichtte nog meer paarse kristallen op en verlichtte zo de weg terug.

Savador was wat opgelucht toen Delahin opstond en geen reactie gaf op zijn uitbarsting. Hij keek met een brede grijns toe hoe Deshas behandeld werd als een klein kind. Savador stond uiteindelijk ook op toen Delahin zei weg te willen uit deze grotten. Tijdens het opstaan merkte hij dat hij nog even wankelde, maar na een paar seconden tegen de muur te hebben geleund voelde hij de duizeligheid weer wegtrekken. Hij ging naast Delahin staan en keek toe hoe Deshas de weg terug verlichtte door middel van de kristallen. Savador maakte geen aanstalten om al terug te lopen. Zijn starende blik was peinzend gericht op de kristallen. Hij streek er even zwijgend over. Het deed hem vreemd genoeg sterk denken aan de vloek waar Diva en Celedë aan het begin van het schooljaar onder te lijden hadden. Het dodelijke kristal dat hun lichaam langzaam maar zeker bedekte, dat stond nog duidelijk in zijn geheugen gegrift. Savador schoof een tel later zijn overpeinzingen aan de kant en keek Deshas en Delahin met een zwakke glimlach aan. 'We kunnen gaan,' zei hij zacht terwijl hij al vooruit begon te lopen.

Deshas was net als Delahin al gaan lopen tot hij merkte dat Savador stil was blijven staan. Delahin keek ook om en Deshas zag zijn blik wazig worden. Hij legde een hand op Delahins arm zodat diens blik weer helder werd en omkeek naar Deshas. Deshas schudde licht zijn hoofd. ''Laat zijn gedachte maar voor hemzelf'' zei hij zacht. Delahin keek even naar Savador maar probeerde er niet meer achter te komen waarom hij zo peinzend was blijven staan. Toen Savador in beweging kwam deden Deshas en Delahin dat ook weer. Langzaam aan vervolgde ze hun weg terug. Heel anders dan de weg dat ze gekomen waren. De gangen waren immers magisch en veranderde dus van richting zodat je nooit dezelfde weg liep. Dat maakte het zo gevaarlijk om deze grotten in te gaan. Bij een tweespiltsing hield Deshas even halt. ''Gaan jullie maar vast, ik moet hierlangs om mijn ziel weer bij Lirrel op te halen'' zei hij tegen Delahin en Savador. De kristallen bogen af naar rechts maar Deshas rende de linkergang in. Delahin keek hem even na en vervolgde toen de weg naar buiten. Hij maakte zich maar weinig zorgen om Deshas. Die redde zich wel.

Deshas kwam nu vanaf een andere kant de grot in. Lirrel veranderde meteen terug naar een menselijk wezen en keek hem aan. ''Je hebt toch niet weer die ziekelijke man van een opvolger van je meegenomen of wel?'' vroeg ze als eerste. Deshas schudde kalm zijn hoofd. ''Ik kom voor wat ik hier heb achter gelaten'' zei hij net zo rustig. Lirrel nam zijn hand beet en haalde het teken terug. ''Het is je kennelijk gelukt Daimon te doden. Misschien ben je toch neit zo waardeloos als ik dacht'' grijnsde ze licht. Deshas trok zijn hand terug en keek even naar het standbeeld van Arany. ''Stuur die knul eens naar Aiolanum. Dat zal hem goed doen'' zei hij zacht. Daarna vertrok hij weer.

Savador liet Deshas en Delahin voorgaan en volgde hen zwijgend via een andere weg dan dat ze hier waren gekomen. Het feit dat het gangenstelsel binnenin de grotten veranderden was dus geen uit een duim gezogen fabeltje geweest. Evenals Deshas hield hij halt toen hij plotseling stil bleef staan. Hij keek hem na toen hij een linkergang in verdween om zijn ziel bij Lirrel op te halen. Dat moest immers niet vergeten worden, anders had dat vreselijke mens er een ziel bij. Hij liever dan ik, dacht Savador bruusk. Nu bleven alleen hijzelf en Delahin achter. Savador keek hem vanuit zijn ooghoeken even zwijgend aan, maar vervolgde toen de weg die verlicht werd door de kristallen.

Zwijgend liep Delahin door. Hij volgde de kristallen toen die ineens ophielden met gloeien en de schemering de uitgang van de Grijze Torens verlichtte. Delahin liep door al was zijn pas iets langzamer geworden. Voor het eerst in eeuwen zou hij weer buiten komen. Hij hief zijn hand even op tegen het licht van de late avondschemering. Zijn ogen moesten na al die jaren duisternis weer wennen al het licht. Een frisse wind kwam hem tegemoet waaien. Niet veel later kwam Deshas aanlopen vanuit de zwarte duisternis. Over zijn schouder droeg hij een vrij grote en zware zak. Hij liep richting Savador en overhandigde hem de zak. ''Ik kon het niet laten'' grijnsde hij. ''Gewoon een bedankje voor het redden van m'n huid daarbinnen'' zei hij. De zak was tot de rand toe gevuld met goud en edelstenen. Behalve zijn ziel had Deshas ook wat anders opgehaald. In ruil dat hij Arany dingen over magie en vechten zou leren, mocht hij een hele zak vol goud en edelstenen vullen. Toen Deshas bij Lirrel was weggegaan had hij al besloten het aan Savador te geven. Wat moest hij ermee? Hij was al steenrijk. Deshas liet zijn vleugels verschijnen. Delahin kon zichzelf in een grote jaguar transformeren. Ze wachtte nu eigenlijk alleen nog op Savador.

Savador had zijn blik tijdens het lopen op Delahins rug gevestigd, maar richtte zich op het licht dat de uitgang van de grot aantoonde. Zonder zijn blik ervan los te scheuren, liep hij er recht op af. Terwijl ze de grot uitliepen en weer buiten stonden, moest hij zijn ogen halfdicht knijpen tegen een bries. Nu pas zag hij dat het al dik tegen de avond was. Met een ruk draaide Savador zijn hoofd richting een door duisternis omhuld stuk toen hij daarvandaan een geluid hoorde. Hij ontspande zich toen hij zag dat het Deshas was. De grote zak die hij met zich meedroeg deed zijn nieuwsgierigheid opwekken. Helemaal toen het hem werd overhandigd. Hij keek Deshas zwijgend aan bij het horen van zijn woorden en keek toen weer naar de zak. Die zat bomvol met allerlei kostbaarheden. Savador keek zijn vriend breed grijnzend aan. 'Je weet nog half niet hoe goed je mijn dag hiermee maakt,' zei hij terwijl hij de zak goed en strak dicht begon te knopen. Toen hij weer overeind kwam, zag hij dat Deshas zijn vleugels gereed had, en ook Delahin had een andere gedaante aangenomen. Savador nam zelf zijn grote slangengedaante aan en nam de zak goud tussen zijn kaken. Langzaam liet hij het door zijn keel glijden om het in één keer door te slikken. Een andere manier was er niet om de zak mee te nemen. Hij zou het later wel weer naar boven braken. Met een kleine opbolling in zijn slangenlijf die vanaf buitenaf duidelijk zichtbaar was, wierp Savador een afwachtende blik op Deshas en Delahin, ten teken dat hij ook gereed was.

Delahin kwam naast Deshas staan. ''Je verwend hem veelste veel'' gromde hij zachtjes omdat hij nu een jaguar was. ''Weet ik'' antwoordde Deshas koeltjes. Hij keek toe toen Savador de zak doorslikte om hem mee te krijgen. ''Daar ga je later last van krijgen'' zei hij tegen hem maar meer niet. Hij liep naar Lian die nog altijd vastgeboden aan een boom stond en knoopte de teugels van de merrie los. ''Rith ar ais go dtí an campa Lian'' fluisterde hij zachtjes in de oor van het paard. De merrie hinnkte even en gallopeerde toen weg. Deshas spreidde zijn vleugels en vloog haar achter na, op de voet gevolgd door Delahin die ook een sprintje trok.

De zon was net achter de horizon weggezakt toen Deshas samen met de anderen weer aankwam in het kampement. Toen hij landde vloog Ceylin hem direct om zijn hals zodat hij bijna achterover viel. Iemand anders bekommerde zich om Lian. Ceylin omhelsde ook Savador, al was dat moeilijker in zijn slangen gedaante. Ze keek even verbaasd naar de jaguar. Maar haar ogen werden groot van ontzag toen Delahin weer zijn normale gestalte aannam. Ze maakte een kleine bleefde buiging naar hem. ''Heer'' zei ze zachtjes.

Savadors verticale pupillen in zijn ogen, die nu nog slangachtiger waren, versmalden zich toen hij Delahins grommende opmerking hoorde. Hij bleef de jaguar naast Deshas even zijdelings met een harde blik aanstaren, die verzachtte toen Deshas tot hem sprak. Hij wist dat hij daar groot gelijk in had. Toch draaide hij zijn massieve slangenkop even koppig de andere kant op om zich niet bij dat feit neer te leggen. Savador bleef kalm wachten tot Deshas Lian had losgemaakt en haar het bevel gaf terug naar het kampement te gaan. Na Deshas en Delahin kwam ook hij al kronkelend in beweging om ze te volgen.

Terug bij het kamp aangekomen, legde Savador zijn lijf even te rusten. In beweging zijn met een volle maag gaf alles behalve een prettig gevolg. Hij richtte zich wat op toen Ceylin, na Deshas omhelst te hebben, naar hem toekwam. Hij streek zacht met zijn kop langs haar hoofd, die in verhouding tot het zijne nu veel kleiner was. Nadat ze hem weer losliet, richtte Savador zijn kop richting de grond en opende zijn bek om de goudzak weer naar boven te forceren. De opbolling bewoog langzaam maar zeker terug richting zijn kop. Het duurde ook niet lang of de zak goud kwam samen met veel slijm en speeksel met een doffe plof neer in het gras. Savador nam zijn menselijke gedaante weer aan en wreef kort over zijn buik toen hij bukte om de zak op te pakken. Hij kon eten wat hij wilde als slang, maar eenmaal weer in mensenvorm gaf het altijd wel buikkrampen mee.

''Zo te zien is alles goed gegaan'' zei ze zacht toen ze zag dat Savador een flinke zak uitspuwde. Haar stem klonk opgelucht. Ineens schoot haar wat te binnen. Ceylin trok Deshas met zich mee en fluisterde zachtjes iets in zijn oor. Deshas moest een beetje haar kant opbuigen om het te horen. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht en hij keek Ceylin even aan. Daarna rende hij gauw weg. Ceylin keek hem even na en keek toen naar Savador en Delahin. Ze zag dat Savador gewond was bij zijn slaap. Ze pakte hem bij zijn pols. ''Eerst die wond maar eens verzorgen'' zei ze zacht. Ze keek even naar Delahin. ''Gaat u ook mee Heer?'' vroeg ze zacht. Ze trok Savador zacht aan zijn pols mee naar een groot kampvuurtje. Ze droeg onderweg iemand op om naald en draad te halen. Ze duwde Savador zachtjes op een boomstronk en trok er zelf ook een bij. Ze kreeg later waar ze om gevraagd had. Ze maakte een fles alcohol open en gooide een flinke scheut op een witte lap. Ze depte zachtjes en voorzichtig de wond bij zijn slaap om het te ontsmetten. Ze maakte met een paar kruiden een soort papje en smeerde dat voorzichtig op de wond. ''Dat wordt een mooi litteken'' zei ze zacht terwijl ze het heel voorzichtig probeerde te hechten. Dit lukte niet geheel dus deed ze er nog een klein beetje verband overheen.

Terwijl Savador zijn goudzak van het meeste slijm en speeksel probeerde te ontdoen, wierp hij zijdelings een slinkse blik op Ceylin, die Deshas wat influisterde, waarna hij wegrende. Hij keek hem zwijgend na. Het was hem een raadsel wat ze hem verteld had. Toen hij bij zijn pols werd gepakt richtte hij zich tot Ceylin. 'Dat is echt niet nodig,' sputterde Savador snel tegen, maar hij werd al aan zijn arm meegetrokken naar een kampvuur. Hij liet zich op een boomstronk duwen maar staarde nors voor zich uit toen Ceylin de benodigde spullen gereed maakte om zijn wond te verzorgen. Het deppen en het papje dat daarna op zijn wond werd gesmeerd beging hem nog wel, maar hij beet zijn tanden op elkaar toen ze het begon te hechten. Naalden had hij liever niet in zijn huid. 'Je ziet er toch nauwelijks iets van,' reageerde Savador tijdens de hechting onverschillig op Ceylins woorden. Toen ze klaar was keek hij haar aan. 'Bedankt, maar het was niet noodzakelijk geweest,' herhaalde hij zijn eerdere woorden zacht.

''Vooral in de buitenlucht heb je meer kans om een ontsteking op te lopen'' zei ze zachtjes. Iedereen rond het vuur zat ondertussen met een bord met voedsel. Ook Ceylin werd er eentje in haar handen gedrukt. Ze gaf er ook eentje aan Savador. Delahin was begonnen met oude herinneringen en verhalen op te halen en vele rond het kampvuur luisterde geinteresseert naar wat hij te vertellen had. Ceylin keek om toen Deshas weer aan kwam lopen. Hij keek haar even grijnzend aan. ''Drie keer raden wat ik heb gevonden onderweg terug'' zei hij kalm waarna hij een viool tevoorschijn haalde. ''Ceylin, ik wist niet dat je speelde'' zei hij zacht. Hij had het immers bij haar spullen zien liggen. Ceylin pakte de viool en de strijkstok gauw af van Deshas. ''Omdat het je ook helemaal niets aangaat'' zei ze. ''Speel eens een stukje'' zei Kronos die eerst diep in gesprek met Delahin was verwikkeld maar zich nu ook in het gesprek van Ceylin en Deshas bemoeide. Ceylin twijfelde nog even. ''Ik speel alleen als Deshas gaat zingen'' grijnsde ze daarna. Dat zag ze Deshas nog niet zo gauw doen. Deshas hief verzoenend zijn hand op. ''Je hoort mij alleen zingen als Delahin het ook doet'' zei hij. Delahin zuchtte even diep maar keek de rest daarna met een kleine glimlach aan. ''Ik ben ook altijd degene die het eerst moet'' zuchtte hij. Ceylin zette de strijkstok op de viool en begon zachtjes te spelen. Delahin dacht even na maar begon toen met een zware stem iets zomaar te zingen:

''Toen ik zeven was, was ik eens verdwaald. Op een heel druk plein waar het jaarmarkt was. En ze hebben de hoop over hoop gehaald. Maar ze hadden me 's avonds pas. En toen ik optocht naar huis want dan was het weer feest, omdat ik gevonden was. En m'n vader die huilde geloof ik het meest. Maar verder van huis ben ik nooit geweest'' zong hij kalm. Ceylin liet de tonen van de viool weer opzwellen en keek naar Deshas. Die keek ongemakkelijk. Nu moest hij wel. Hij zuchtte even maar zette toen ook in. ''Toen ik negen was, wou ik weg naar zee. Maar mijn vader was daar op voorbereid. Hij zei je mag met een van mijn schepen mee. Maar je hebt nog een beetje tijd. En ik had voor het antwoord al even gevreesd, en wist niet goed wat ik wou. Nu ken ik de wereld waarover je leest. Maar verder van huis ben ik nooit geweest'' zong hij zacht.

Savador wuifde Ceylins woorden met een kleine glimlach weg. 'Dan maar een ontsteking,' zei hij simpel. Hij nam het bord met eten aan dat hem werd toegereikt en zette dat op zijn schoot. Evenals vele anderen van het gezelschap rond het kampvuur, luisterde hij zwijgend naar de verhalen die Delahin te vertellen had. Met een kippenbout in zijn mond draaide Savador zijn hoofd richting Deshas toen hij weer terug was gekomen. Zijn blik was gevestigd op de viool in zijn handen. Aan zijn woorden te horen een bezit van Ceylin. Hij keek afwachtend richting Ceylin toen er gevraagd werd of ze een stukje kon spelen. Dat wilde hij ook weleens horen. Er verscheen een flauw glimlachje op zijn gelaat toen Deshas en Delahin Ceylins muziekstuk zouden bijstaan met gezang. Als ze maar niet dachten dat hij ook nog eens ging zingen. Savador luisterde zwijgend naar het lied. Zijn eten had hij er even voor laten rusten.

Toen Ceylin stopte met spelen keek ze even van Deshas naar Delahin. ''Bij Medusa, wat een vader lied de hele tijd zeg'' grijnsde ze waarna ze een stukje vlees in haar mond stak. Deshas had op die woorden enkel zijn schouders opgehaald. ''Je wilt dus een moeder lied horen?'' vroeg Aamon grijnzend terwijl hij ceylin aankeek. Hij had een beetje een spottende blik in zijn ogen. ''En dat mag jij voor me zingen'' glimlachte ze liefjes naar hem waarna Aamons gezicht betrok. Deshas lachte even. ''Ja, had je dat maar niet moeten zeggen'' zei hij nog zacht nalachend. Ceylin zette de viool weer op haar schouder en begon weer te spelen. ''De dag dat ik geboren werd schoot 's ochtens het kanon. Twee klokken uit de toren en de oorlog die begon. Mijn vader met zijn hellebuis stond snikend op het grind. En riep: he buur let op het huis, want Ayla heeft een kind'' begon hij op een rap tempo. Kronos keek even op na die woorden. ''Ayla?'' vroeg hij. ''Zijn moeder'' grijnsde Ceylin terwijl ze doorspeelde en Aamon onverstoort door zong. ''De oorlog is allang voorbij mij heeft hij niet geraakt. Mijn vader is gewoon soldaat en is soldaat gemaakt. De gaten in de toren kun je als je goed kijkt zien. En ik was daar de klepperman. Ik riep: de klok luid tien. Ayla, Ayla, Ayla. Moeder ben ben je boven? Ayla, Ayla, Ayla. Maak je iets voor mij? Ayla, Ayla, Ayla. Gooi takken in de oven. Ik ben een dikke oude man en niemand houd van mij'' zong Aamon. Om die laatste zin moesten de anderen even zachtjes lachen. Ceylin speelde zachtjes door. ''Ik heb mannen op mijn pad ontmoet met striemen op het gezicht. Soldaten met een scheve mond en linkerogen dicht. Maar verder ook nog prinsen met hun broek vol pracht en praal. Maar dom tot in hun achterste en ze trouwde allemaal'' zong hij. Het refrein zong Ceylin nu voor hem maar de laatste zin bleef wel van Aamon.

Savador staarde met een lege blik voor zich uit terwijl hij afwezig op een stuk kip kauwde. Het was intussen de beurt aan Aamon om een lied te zingen. Hij merkte nauwelijks dat hij zijn tanden haast kapot beet op een botje. Het lied deed hem na een paar enkele coupletten voor een klein moment aan zijn eigen moeder denken. Dat was ook de reden waarom hij zich niet zo erg in het vertier en de gezelligheid mengde als de rest. 'Ik ben zo terug,' zei hij tegen Deshas waarna hij hem zijn eigen bord eten overhandigde om voor hem te bewaren. Daarna stond Savador op, nam de goudzak mee, en verwijderde zich van het amusement. Zo hoefde hij zich direct ook geen zorgen te maken toevallig uitgekozen te worden als nieuwe zangkandidaat. Verder binnen het kamp was het stiller; de meesten moesten natuurlijk rond het kampvuur zitten, vooral na gehoord te hebben dat Heer Delahin ook aanwezig was. Hij verdween zijn eigen zwarte tent binnen en zag direct dat alles nog precies zo was achtergelaten als hij en Ceylin daarvoor hadden gezorgd. Savador legde de goudzak in zijn hangmat en sloeg er een deken overheen. Daarna ontdeed hij zich van zijn boogschuttersuitrusting en verwisselde dat voor een eigen gebruikelijke set van zwarte kleding. Nu hij zich omkleedde herinnerde hij zich dat hij zijn oorbellen nog aan Ceylin moest terugvragen. Het was immers niet nodig geweest ze te laten dienen als afscheidsgeschenk aan Diva. Savador verliet zijn tent en ging weer terug naar het kampvuur. Toen hij weer terugkwam, zong Aamon net het laatste couplet voor Ceylin voor hem insprong. Hij had gehoopt dat het lied al afgelopen zou zijn wanneer hij terugkwam. Savador zeeg op zijn oude plek neer en pakte met een kleine glimlach naar Deshas toe zijn afgeleverde bord eten weer uit zijn handen.

Deshas keek even naar Savador en knikte op zijn woorden. Hij luisterde naar de rest van het lied maar keek niet om toen Savador weer terug kwam. Ninurta was ondertussen ook bij het kampvuur aangekomen. ''Aamon werkelijk, je zingt als een kraai met een keel ontsteking'' grijnsde hij. Ceylin zag dat Savador zich weer had omgekleed. ''Ik heb je oorbellen nog'' zei ze tegen hem. Uit haar zak haalde ze een klein bundeltje zijde lappen. Ze vouwde ze open en gaf Savador zijn oorbellen terug. Kronos keek even van Savador naar Ceylin. ''Een man die oorbellen draagt'' zei hij hoofdschuddend. Deshas trok even een wenkbrauw op. ''Waarom zo afkeurend?'' vroeg hij. Daarna streek hij zijn zwarte lokken achter zijn oren waardoor in beide oorlellen een zilveren ringetje zichtbaar werd. ''Het is een oud gebruik van sommige volken om een man oorbellen te geven als hij zich als een waardig krijger heeft getoont'' vertelde hij. Delahin knikte even en streek zelf bij een oor zijn haar weg. Hij had een klein knopje met een zwarte steen in zijn oorlel zitten. Kronos keek even naar Ninurta. ''Zeg me alstjeblieft neit dat jij ook in die onzin gelooft'' zei hij. Ninurta streek zijn blonde lokken ook voor zijn oor weg en liet een gouden ringetje zien in zijn oorschelp. ''Bij ons was je als Titaan pas een echte man als je met de sterkste van je volk had gevochten en verslagen'' zei hij koppig.

Savador wendde zich tot Ceylin toen ze hem net zijn oorbellen wilde teruggeven. 'Dank je voor het bijhouden,' zei hij zacht. Hij pakte zijn oorbellen uit Ceylins hand en streek wat haren bij zijn oren opzij om ze terug in te doen. Terwijl hij het piepkleine gaatje in zijn oorlel probeerde te vinden, staarde hij Kronos een lange tijd onbewegelijk aan na het horen van zijn voor hem beledigend overkomende woorden. In zijn blik was verontwaardiging te zien. Gelukkig nam Deshas het voor hem op, snel gevolgd door ook een paar anderen. Savador keek zwijgend toe hoe ze beurtelings hun oorbellen toonden, waarna hij Kronos met een hooghartige blik en een zelfvoldane grijns weer aankeek. 'Ik draag ze niet om een echte man of een sterke krijger te zijn. Zoals bij jullie volkeren is het traditie in mijn familie dat mannen oorbellen dragen uit eer voor de slangen. Vooral oorbellen met vormen waarin je slangen kunt ontdekken,' legde hij uit. Hij sloot zijn ogen terwijl hij glimlachend zijn schouders ophaalde. 'Bij ons draait het om niets anders dan slangen,' voegde hij er opschepperig aan toe. In andere ogen kon het anders liggen, maar voor Savador was het een hele eer als Sathandiai in de ban te zijn van slangen, en andersom.

''Nooit geweten dat er zulke families nog steeds bestonden'' zei Ceylin zachtjes maar wel geïnteresseerd. Aamon keek even naar een man achter hem. ''Belial, kwam jij niet uit zo'n familie?'' vroeg hij. Belial was een man met brede schouders, en donkerrood haar. Maar het meest bijzondere waren zijn ogen. Die waren fel blauw. En nu Deshas hem weer zag moest hij direct aan Diva denken. Het waren precies Diva's ogen die Belial had. ''Ja, maar mijn familie had zoiets met raven'' zei Belial kalm. Maar zijn opmerkelijke ogen staarde Deshas recht aan. Alsof hij dwars door hem heen kon kijken. ''Ik had niet eens gezien dat je daar zat Belial'' zei Deshas onbewust zachter. ''Ik ben vanmiddag pas aangekomen om u te spreken Heer. Maar er werd mij verteld dat u naar de Grijze Torens was dus heb ik hier gewacht'' zei Belial opnieuw weer verbazingwekkend kalm. Ceylin boog zich wat meer naar Savador toe. ''Dat is Belial. Men noemt hem ook wel eens Lenore. Ken je het verhaal van Lenore? Lenore was een mooie jonge vrouw die op jonge leeftijd de dood vond. Belial heeft om voort te bestaan, net als de meeste demonen overigens, bloed nodig. Het is hun voedingsbron. En Belial zou alleen maar bloed van mooie jonge vrouwen drinken. Maar ik vraag me af wat Belial hier te zoeken heeft. In echt grote oorlogen zijn er twee kleine groepjes strijders. De zonen van het licht, die Vrouwe Clera toebehoren en de zonen va de duisternis. Die laatste staan over het algemeen onder Deshas' bevel. Maar als Deshas afwezig is, dan gaat Belial over hen. Hij houd ze getraind, zoekt nieuwe rekruten als andere te oud zijn. Kortom, houd de boel dus draaiende. Daarom vaag ik me af wat hij nu hier doet'' zei Ceylin zachtjes tegen Savador.

'Wij behouden onze eer zolang onze familie nog bestaat,' reageerde Savador op Ceylins zachte woorden terwijl hij zijn hoofd wat schuinhield om zijn andere oorbel in te doen. Hij richtte zich langzaam weer op en staarde verbluft in de meest aan Diva gelijke ogen die hij ooit had gezien. Ze waren van een man die zich bij het gezelschap had gevoegd. Wat er daarna werd gezegd drong nauwelijks tot Savador door. Zijn blik was vastgepind op Belials ogen, alsof hij erdoor gevangen werd gehouden. Pas toen hij Ceylins stem vlakbij hoorde, kwam hij langzaam maar zeker weer tot de realiteit. Hij draaide zijn hoofd met een ruk richting Ceylin toen haar woorden tot hem doordrongen. 'Lenore?' herhaalde hij zacht. Hij zweeg om Ceylin haar verhaal af te laten maken. Savador knikte zwak met zijn hoofd nadat ze uitgesproken was ten teken dat hij het begrepen had. Hij ontfermde zich niet echt over het feit over wie Belial was en wat hij hier deed. Hij vroeg zich meer af of de felle oogkleur iets speciaals te betekenen had en of Diva's familie misschien afstamde van Lenore zelf.

''Ceylin bedoelde het denk ik iets anders Savador'' zei Delahin rustig en keek hem aan. ''Een familie zoals jij ons net beschreven hebt is iets wat heel oud is en zelfs hier in het Rijk zeldzaam zijn. Het is niet iets dat nog vaak voorkomt. Ceylin bewonderd het gewoon dat jij die traditie nog steeds in ere houd'' lichtte hij toe. Ceylin knikte even licht op de woorden van Delahin. Deshas had zich inmiddels weer Belial gericht. ''Vind je het goed als ons gesprek morgen pas plaats vind? Ik ben nogal moe'' zei hij zacht. Belial sloot zijn ogen even. Toen hij zijn ogen weer opende knikte hij. ''Als u dat wilt Heer'' zei hij. Zijn blik ging even over Ceylin en Savador toen Belial opmerkte dat ze het over hen hadden. Hij stond niet veel later op en keek naar Deshas. ''Met uw permissie Heer, heb ik nog wat dingen die ik moet afhandelen'' zei hij. ''Het is niet erg Belial. Je kunt gaan'' zei Deshas. Belial knikte, maakte een kleine stijve buiging en liep weg bij het vuur en de anderen.

'Mijn woorden waren ook niet uit verontwaardiging, maar uit feitelijke zin,' zei Savador zacht met een zuinig glimlachje op Delahins woorden. Hij moest de Heer en Ceylin toch groot gelijk geven. Zover hij wist ging zijn familie generaties en generaties terug, zover in het verleden dat zelfs zijn vader, toen hij nog leefde, het niet meer bij had kunnen houden. Zijn grootvader of overgrootvader had hij nooit gekend. Hij zweeg tijdens het gesprek tussen Deshas en Belial, en keek de man peinzend na toen hij zich van het kampvuur en het gezelschap verwijderde. Zelfs toen hij al uit het zicht verdwenen was, bleef hij naar het punt in de verte staren waar hij was verdwenen. De ogen van die man zaten hem nog steeds dwars. Hij sloeg daarna nadenkend zijn ogen neer. Savador staarde een minuut zwijgend naar het bord met eten op zijn schoot, maar de afwezige blik alsof hij in diepe overpeinzingen verkeerde was nog aanwezig in zijn gouden ogen. Hij schoof het bord een moment later in Deshas' schoot. 'Ik hoef niet meer,' zei hij zacht als een klein kind dat geen hap meer door zijn keel kon krijgen.

Deshas keek Savador aan toen hij bleef zwijgen. Hij kon wel raden wat hem dwars zat. Deshas zette Savadors bord op de grond en bleef hem nog een paar minuten zwijgend aankijken. ''Belial is nu waarschijnlijk alleen in de tent van de leiders. Ik zeg alleen dat als je met hem wilt praten dat nu je kans is. Het komt door die ogen hé?'' vroeg hij zacht. ''Het zijn precies Diva's ogen. Ik vond de gelijkenis ook al zo angstaanjagend goed'' zei hij zacht. Delahin was ondertussen aan een nieuw verhaal begonnen over zijn tijd als Heer der Duisternis. Niemand zou er nu op letten of Savador ertussenuit zou knijpen of niet. Alleen Ceylin zou het wellicht merken.

Savador bleef roerloos naar zijn schoot staren. Hij merkte wel dat Deshas minutenlang naar hem bleef kijken, maar was met zijn gedachten te ver weg om erop te reageren. Pas toen hij zijn zachte woorden hoorde, scheurde hij zijn lege blik van zijn schoot af en keek zijn vriend aan. 'Er is niets anders waar het door komt,' antwoordde hij zacht terug. Er gleed een zwakke glimlach over zijn gezicht. 'Jouw idee klinkt zo slecht nog niet. Ik denk dat ik even een praatje ga maken.' Bij die woorden stond Savador op en veegde terwijl hij dat deed wat viezigheid van zijn broek. Hij schonk Deshas nog een kleine glimlach voor hij ook van het kampvuur en de opbouwende spannende sfeer van Delahins verhaal wegliep. Terwijl hij over het kampement liep, dacht hij even kort aan Diva. Bij het gezien te hebben van Belials soortgelijke ogen kon hij haar een heel stuk moeilijker even uit zijn hoofd zetten dan voorheen. Hij had Diva's foto ook niet moeten laten liggen in Aiolanum. Voor de tent van de leiders aangekomen bleef Savador nog even twijfelend voor de opening staan. Op een zeker moment trok hij het zeil ervoor opzij en ging zwijgend naar binnen.

Deshas keek Savador even na. Daarna richtte hij zich net als de rest ook op Delahin. Ceylin boog zich even naar hem toe. ''Waar gaat hij heen?'' vroeg ze zacht. Deshas keek haar even aan. ''Kun je dat echt niet zelf uitvogelen?'' vroeg hij met een lichte grijns. Ceylin gaf hem een zachte stomp tegen zijn schouder en vormde met haar mond het woord 'etter'. Deshas grinnikte enkel zachtjes.
Belial keek op toen het tentzeil opzij getrokken werd. Zijn fel blauwe ogen keken Savador recht aan. Maar daarna richtte hij zijn aandacht weer op zijn berekeningen en kaarten waar hij eerder overheen gebogen had gezeten. ''Kan ik u ergens mee helpen Heer?'' vroeg hij kalm. Met twee vingers volgde hij een weg op een landkaart terwijl zijn andere hand blindelings berekeningen achter elkaar opschreef. Hij hoefde er haast niet eens meer over na te denken. Bijna alles ging als een goed geoliede machine. Zijn ogen schoten net als zijn hand regel na regel door.