Het Rijk der Schaduwen.

Savador leek na binnenkomst direct ter plekke te bevriezen toen zijn gouden ogen de felblauwe van Belial kruisde op het moment dat hij zich naar hem omdraaide. Het was alsof hij in Diva's ogen keek. Hij kon pas weer in beweging komen toen Belial zich weer had omgedraaid en vroeg waar hij hem mee kon helpen. 'Ik wilde alleen even wat praten,' antwoordde Savador simpelweg terwijl hij met een bleke vinger over de landkaart streek in het voorbijgaan. Hij stelde zich aan de andere kant van de kaarten en berekeningen van Belial op en keek zwijgend toe hoe hij, alsof het hem al van jongs af aan was aangeleerd, berekeningen opschreef. Woorden schoten hem nu te kort. Want waar moesten ze eigenlijk over praten? Hij vond het wat gênant te vertellen dat Belials ogen hem zoveel aan zijn vrouw deden denken dat hij enkel daarom in zijn bijzijn wilde zijn. Savador besloot daarom maar te zwijgen en liet zijn ogen over de kaart gaan. 'Wat doet u als ik vragen mag?' vroeg hij uiteindelijk zacht.

Belial knikte in eerste instantie alleen even op Savadors woorden. Hij onderstreepte even kort iets op het vel waar hij op aan het werken was. Hij liet zijn schrijfgerei even rusten na Savadors vraag. ''Ik ben parcours aan het uitzetten als test voor mijn rekruten. Ze hebben een seizoen training achter de rug en ik wil weten op wie ik kan rekenen en wie niet. Ik ga ze ook flink bestoken met moeilijke raadsels vandaar de vele berekeningen. Alles moet bij zulke dingen op de millimeter kloppen'' legde hij uit. Hij legde zijn pen nu neer en wreef even in zijn ogen met zijn duim en wijsvinger. ''Maar ik denk dat wat afleiding weinig kwaad kan'' vervolgde hij en keek Savador weer aan. ''Mag ik vragen, waarom leek u zo geschokt om het maar te formuleren?'' vroeg hij daarna. ''Het zijn mijn ogen hé? U zult niet de eerste zijn die er vragen over heeft'' vervolgde hij daarna zachtjes.

Savador probeerde zichzelf niet te verliezen in de oneindigende blauwe diepte in Belials ogen zodra hij zijn werk even liet rusten. De precisie waarmee deze man te werk ging en zijn hele opgezette plan dat aan hem werd uitgelegd, drongen allemaal een aantal minuten later pas tot Savador door. Hij was te veel gefascineerd door de ogen om voor alles kraakhelder te blijven. Hij merkte dat hij enkel zwakjes knikte nadat Belial was uitgesproken. De vragen die Belial daarna aan hem stelden, kwamen aan als een onverwachte klap. Hij stond met zijn mond vol tanden terwijl hij naar de juiste woorden probeerde te zoeken. 'Ja,' gaf Savador uiteindelijk zacht verzuchtend toe, want met die vragen sloeg Belial precies de spijker op zijn kop. Nu moest hij zijn reden wel geven. 'Mijn vrouw.. ze zijn identiek aan die van mijn vrouw,' vervolgde hij nog zachter. Savador richtte zijn blik op de landkaarten terwijl hij het met drang te boven haalde.

Belial knikte even kort op Savadors zachte woorden. Hij staarde daarna een paar tellen zwijgend in de verte. Zijn gedachten werkte op volle toeren terwijl hij stap voor stap terug ging in zijn leven. De logica in zijn hersenen stak de kop weer op. Savador kwam niet uit het Rijk en dus gewoon van Shadra, de wereld van de sterfelijken, en dus moest zijn vrouw dat ongetwijfeld ook zijn. Als hij daarna de leeftijd van Savador moest schatten, ging hij terug in de tijd van zijn leven of het mogelijk was dat Savadors vrouw, verwant was aan hem. Wat Belial niet wist, was dat Diva vele malen jonger was dan Savador. Maar hij had sowieso maar weinig informatie nodig om tot een goede conclusie te komen. Hij keek Savador even aan. ''Is het een mogelijkheid dat uw vrouw eveneens de gave heeft om zich in een schaduw wezen te veranderen? Als dat zo is heb ik wel een verklaring als ze felle ogen heeft'' zei hij simpel. En of ze familie van me is of niet dacht hij erachteraan. ''Bent u al lange tijd weg van haar?'' vroeg hij daarna kalm om het gesprek ook maar een beetje aan de gang te houden.

Savador keek Belial even kort aan maar richtte zich in de ongemakkelijke stilte die daarna volgde afwezig weer op de landkaart. Hij keek pas weer op toen een vraag van Belial de stilte uiteindelijk verbrak. Hij dacht een paar enkele seconden na voor hij antwoord gaf. Diva nam de gedaante aan van een schaduwwezen als haar oorbel verwijderd werd. Ze kon er in veranderen, maar de methode en op welke manier hoefde deze man niet te weten, of Savador moest een hele goede band met hem krijgen en hem vertrouwen. En dat ging niet zo snel in zijn werk. Hij knikte alleen maar zwak met zijn hoofd als ja-antwoord. Woorden of enige andere informatie die niet voor vreemden waren bestemd konden beter bewaard blijven. 'Al best een tijd, inderdaad. Sinds mijn reis naar dit Rijk,' beantwoordde Savador Belials tweede vraag kalm. Hij zou deze man niet opzadelen met het feit dat hij haar sindsdien ook vreselijk miste. Zijn blik was nog op de kaart gericht, maar hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Praten over relaties en dergelijke vond hij alles behalve erg met Deshas, of één van de weinige anderen die sterke banden met hem hadden. Maar als een nieuweling in zijn leven hem doodgooide met vragen over zijn partner, riep dat als automatisch wat wantrouwen op. Wat dat betreft nam hij Diva misschien teveel onder zijn hoede. Maar ze was in zijn ogen van hem en van hem alleen. Aan de andere kant had deze man waarschijnlijk met dezelfde brandende vraag te kampen: of Diva en haar familie gerelateerd aan hem waren. Savador zweeg en schoof daarom zijn wantrouwen aan de kant. Althans, hij deed een poging tot. Zijn ogen rustten nog altijd op de landkaart, maar hij bleef kalm in eenzelfde houding staan alsof hij meer vragen van Belial verwachtte.

Belial sloeg zijn ogen neer toen Savador ja knikte. Zoiets had hij wel al verwacht. Zijn gedachten hadden het allemaal eerder uitgerekend dan hijzelf. Hij probeerde nog verder terug te denken. Het was mogelijk. Hij was ooit naar Shadra geweest, lang geleden. Dat was nog in de tijd dat in het Rijk werd gejaagd op schaduw wezens. Ze waren toen met z'n allen weggevlucht, tenminste, degene die het overleefd hadden. Op Shadra hadden ze zich langzaamaan aangepast. Het was hen gelukt menselijke vormen aan te nemen. Alleen de felheid van hun ogen hadden ze nooit weg gekregen. Belial had daar iemand ontmoet, toen in zijn menselijke vorm. Nee, verbeterde hij zichzelf toen in gedachte. Inmiddels waren ze mensen geworden die in schaduw wezens konden veranderen dan andersom. ''Emilien'' zei hij plots zacht. Toen hij zich herinnerde dat Savador er ook nog bij zat keek hij hem weer aan. ''Lang geleden ben ik op Shadra geweest. Het was toen te gevaarlijk hier in het Rijk voor schaduw wezens. Er werd op ons gejaagd vanwege onze ondoordringbare huid. Vele zijn naar Shadra gevlucht. Een aantal zijn zelfs nog gebleven. Ook ik was meegegaan. En daar leerde ik een vrouw kennen. Ze heette Emilien. Maar zij was sterfelijk en ik niet. Toen zij gestorven was en onze kinderen het huis al uit ben ik terug gekeerd naar het Rijk der Schaduwen. Er bestaat een mogelijkheid dat uw vrouw en ik familie van elkaar zijn'' gooide hij uiteindelijk zijn hersenspinsels op tafel.

Savador keek vragend naar Belial op toen hij zacht een vrouwennaam mompelde. Hij negeerde de kleine rilling over zijn rug toen Belial hem terug aan keek en begon te vertellen. 'Dat vermoeden had ik al,' zei hij zacht toen Belial uiteindelijk uitgesproken was. Er viel weer een korte stilte terwijl hij naar een bepaald punt op de landkaart bleef kijken. Eigenlijk had hij nooit geweten dat er nog een hele geschiedenis achter het bestaan van schaduwwezens en mensen die zich daarin konden veranderen buiten het Rijk zat. Hij dacht dat het gewoon wezens waren, zoals ieder ander wezen, maar dan nog een tikkeltje demonischer. 'En bestaat er ook een mogelijkheid dat u of enig ander naast verwant persoon van u momenteel of in het verleden te maken had met een haast onophefbare vloek? Eentje waarbij kristal je lichaam langzaam maar zeker bedekt en het behoorlijke minpunt met zich meedraagt dat iedereen onder die vloek zijn of haar dertigste levensjaar niet haalt,' vroeg Savador zacht. Hij streek een lok uit zijn gezicht achter zijn oor om Belial aan te kijken.

Belial keek Savador peinzend aan toen hij zijn vraag stelde. ''Kristal zegt u'' mompelde hij zacht terwijl hij nadacht. Het keek verstoort op toen er iemand de tent binnen kwam. Het was een jonge knul die met zijn blik in de verte gericht en zijn handen op zijn rug in de houding bleef staan wachten. ''Devine, wat doe je hier?'' vroeg Belial scherp. Devine keek Belial nu pas aan. ''Excuseer dat ik u stoor meneer, maar de berichten uit Uafás zijn zojuist binnen gekomen en mij werd opgedragen het u direct te melden'' zei de jongen duidelijk articulerend. Belial knikte even. ''Die berichten kunnen wachten. Devine, nu je hier toch staat. Ga dat boek over kristal vervloekingen eens halen'' droeg Belial de jongen op. Die knikte en liep daarna met stevige passen weer weg. ''Ik weet het niet zo uit mijn hoofd maar het klonk me te bekend in de oren'' zei hij tegen Savador. Devine kwam niet veel later terug met het boek waarna Belial hem weer wegstuurde. Hij sloeg het boek open en bladerde het door. ''Ik heb hier een spreuk die aan uw omschrijving voldoet. En ik zie ook al waarom hij me zo bekend voor kwam. Ik herinner me dat mijn zoon eens thuis kwam, helemaal gehavend en gewond. Hij vertelde iets over een gevecht en dat hij door iemand vervloekt was maar geloofde het zelf niet. Hij was 25 jaar toen ik vertrok dus ik zou niet weten of het klopt'' zei Belial.

Savador hield zijn blik afwachtend op Belial gericht toen het erop leek dat hij nadacht, maar draaide zijn hoofd met een ruk richting de opening van de tent toen er iemand binnen kwam. Hij zag dat het een joch was die zonder aankondigingen binnen was gekomen. Savador wierp de knul een vuile blik toe terwijl hij aan Belial uitlegde wat hij hier kwam doen. Hij keek Belial weer aan nadat hij de jongen had opgedragen een boek voor hem te gaan halen. 'Niet alleen mijn vrouw, maar ook haar zuster had eronder te lijden. Inmiddels is het bij mijn vrouw opgeheven, maar bij haar zuster is me niet bekend. Wellicht zit het in de familie?' zei hij op Belials woorden. Hij keek weer op toen de jongen weer was teruggekomen, met het boek waar Belial om gevraagd had. Savador liep om de tafel met kaarten heen en ging naast Belial staan om over zijn schouder mee te kijken. 'U weet niet hoe lang ik en mijn vrouw hebben gezocht naar een boek met nuttige informatie over deze vloek. U weet niet hoeveel bibliotheken we hebben doorgespit,' zei hij wat ongelovig met zijn blik met een diepe frons op de pagina gericht. Hij zweeg toen Belial over zijn zoon vertelde. 'En hij heeft er ook niets over losgelaten wie hem vervloekte?' vroeg Savador daarna zacht. Als hij nu eens wist wie alle ellende in het verleden voor Diva heeft veroorzaakt, kon hij die relschopper opzoeken om hem of haar vervolgens bij de kladden te grijpen. Savador realiseerde zich plotseling iets waardoor hij zacht op zijn tong beet. Bij Diva mocht de vloek dan wel zijn opgeheven, maar wie zei dat zijn kinderen van haar dan ook vloekvrij waren?

''U moet begrijpen dat het al eeuwen geleden is dat mijn zoon thuiskwam van dat gevecht. Ik weet het me niet goed meer te herinneren'' zei Belial verontschuldigend. ''Maar ik denk sowieso dat u er weinig aan zult hebben. Het speelde zich af op Shadra dus vrij waarschijnlijk is de dader allang gestorven. Dat is enkel het vervelende aan vloeken. Ze blijven voorbestaan, ook zonder dat degene die hem heeft uitgesproken nog leeft. Maar deze spreuk is venijnig omdat het een erfelijke vloek is. Als een familielid hem eenmaal heeft kun je er haast niet vanaf komen'' zei hij. ''Maar als je er eenmaal af bent dan komt die vloek ook niet meer terug'' eindigde hij zacht. Zijn blik ging langs de twee pagina's die samen de spreuk en gevolgen uitlegde. Het boek was geïllustreerd met tekeningen die overduidelijk met de hand waren gemaakt en geschetst. Tja, zo ging dat in die tijd.

'Het geeft niet,' praatte Savador Belials verontschuldigende woorden weg. 'Het is een pak van mijn hart te weten dat degene die de hele oproer over deze vloek heeft veroorzaakt vermoedelijk al dood is. In de kotten van de hel waar dat onderkruipsel thuishoort. Aan de andere kant moet de persoon die zo dom is een vloek als dat uit te spreken, ook de manier weten om het weer op te heffen,' zei hij kalm. Hij zweeg en keek Belial aan bij het horen van zijn laatste zin. Savador bleef hem nog een aantal seconden aanstaren voor hij zich een nieuwe vraag bedacht. 'Denkt u dat het ook erfelijk zal zijn voor mijn kinderen?' Hij hield zijn blik op de vloer gericht terwijl hij zijn vraag stelde.

Belial keek om naar Savador die naar de grond staarde terwijl hij zijn vraag stelde. ''Dat ligt eraan. Als de vloek is opgeheven voor u kinderen krijgt dan nee. Dan zal die vloek stoppen bij degene die hem opgeheven heeft. Maar als u al kinderen heeft gehad voordat uw vrouw bevrijd was van de vloek, dan heeft u grote kans dat uw kinderen ook met die vloek te kampen krijgen'' zei hij logisch. Belial stond ondertussen op en en begon zijn kaarten en andere spullen op te ruimen. Daarna keek hij weer naar Savador. ''Als u uw vrouw weer ziet, wilt u haar dan over mij vertellen. Misschien interesseert het haar niet maar als u dat zou willen doen dan zou dat prettig zijn'' zei hij. Hij verzamelde alles van de tafel. ''Ik had nog wel wat langer willen praten maar ik heb nog een kleine vergadering over mijn rekruten met een paar oudere jongens die mee zijn. En ik moet het bericht van Uafás echt gaan beantwoorden anders wordt Heer Deshas een beetje kwaad op me'' zei hij. ''Een prettig verblijf verder in het Rijk toegewenst'' zei hij nog voor het vertrok.

Savador keek Belial weer schichtig door een paar sluike lokken aan toen hij antwoord gaf op zijn vraag. Er gleed een kleine opgeluchte glimlach over zijn gelaat, die nauwelijks zichtbaar was. Zover hij zich kon herinneren was Diva allang van de vloek bevrijd toen ze was bevallen. Dat moest dus betekenen dat zowel Elwin als Asema een vloekloos leven zouden lijden met een normale levensduur. Dat hoopte hij tenminste. Savador keek zwijgend toe hoe Belial zijn kaarten en papieren opruimde waar hij zijn berekeningen op had gemaakt en luisterde ondertussen naar zijn vervolgende woorden. Zijn glimlach werd iets breder toen hij uitgesproken was. 'Dat zal ik doen,' beloofde Savador. Hij vond het wat jammer dat Belial alweer moest gaan. Het had een mannelijke Diva kunnen zijn. Hij mompelde iets van een zacht gedag voor Belial de tent verliet en hem alleen achterliet. Savador bleef nog een lange tijd staren naar de lege plek op tafel waar het boek had gelegen, over die rotvloek en de grote nadelen ervan waar ook hij in het verleden mee te kampen had gehad. Omdat hij vrees had om Diva te verliezen. Uiteindelijk scheurde hij zijn blik los om ook de tent te verlaten. Zodra hij de tent uitkwam, merkte hij meteen dat de avond inmiddels ouder was geworden. Savador besloot om terug naar het kampvuur te gaan om te kijken of Deshas er nog zat. Hij zou met teveel piekeringen in zijn hoofd zitten als hij nu al zijn bed opzocht.

Toen Savador de tent verlaten had kwam Ceylin direct op hem afremmen. ''Een of andere dronkenlap heeft Deshas uitgedaagd. Maar Deshas is zelf ook niet helemaal helder meer. Heer Delahin heeft geprobeerd hem tegen te houden omdat hij brokken gaat maken als hij in deze staat gaat vechten maar hij wou niet luisteren. Savador, je moet hem tegenhouden'' zei ze tegen hem. Nog voordat ze op antwoord wachtte greep ze hem bij zijn pols en trok hem mee naar het kampvuur. Bij het kampvuur stond Deshas al met getrokken zwaard. Tegenover hem stond een andere man, nogal wankel maar ook met getrokken zwaard en een geconcentreerde blik. Op het knapperen van het vuur was het verder doodstil. Delahin keek toe met een vertrokken blik. Opeens zette Deshas zich af. De andere man wist niet hoe snel hij opzij moest springen voor hun zwaarden een harde oorverdovende knal van metaal tegen metaal lieten weergalmen.

Savador schrok lichtelijk toen hij, direct nadat hij de tent was uitgestapt, snelle voetstappen door het gras op hem af hoorde komen. Hij draaide zich met een ruk richting de persoon. Uit verdediging begon zijn rechterhand, die hij tot een vuist geknepen had, al automatisch te ontvlammen. Het doofde langzaam maar zeker toen hij tot zijn opluchting zag dat het Ceylin was. Ze overviel hem wat met haar woorden. Voor hij ook maar iets kon zeggen, werd hij al bij zijn pols gegrepen en meegetrokken naar het kampvuur. Daar aangekomen zag hij dat Deshas goed fout bezig was. Het was duidelijk te zien dat hij en zijn uitdager niet meer kraakhelder waren. Ze stonden in een doodse stilte tegenover elkaar. De spanning was te snijden. Toen plotseling, als vanuit het niets, maakte Deshas in een flits zijn slag, even later gevolgd door het geluid van metaal tegen metaal. Savador trok zich voorzichtig uit Ceylins greep los en gaf haar een zacht kneepje in haar schouder. 'Geen zorgen,' stelde hij haar zacht gerust. Hij verscheen in een steekvlam tussen beide en vergde al zijn spierkracht om hun zwaarden van elkaar los te houden. De kling van het zwaard van Deshas' uitdager hield hij in bedwang door zijn hand er stevig omheen te klemmen. Het blad sneed in zijn handpalm en bloed dat fel afstak tegen zijn bleke huid sijpelde langs zijn pols over zijn arm naar beneden. Savador staarde de man met een kille blik aan terwijl hij zijn hand liet opwarmen en de hitte aan het zwaard doorgaf, zodat de man het op een zeker moment wel moest loslaten. Daarna keek hij richting Deshas. Ook zijn zwaard haalde zijn hand open tijdens het in bedwang houden, maar Savador gaf geen kick. 'Ophouden, Deshas,' zei hij op een tamelijk kalme toon, maar de strenge blik in zijn gouden ogen vertelde dat het gemeend bedoeld was.

Ceylin keek bezorgd naar wat Savador precies van plan was. Deshas spieren trilde van de kracht waarmee hij zijn zwaard tegen dat van de man tegenover hem hield. Wie nu als eerste los zou laten, zou een flinke snee te pakken hebben. He verbaasde Deshas daarom even toen Savador tussen beide kwam. Hij bleef Savador strak aankijken terwijl hij vanuit zijn ooghoeken de man wie hem had uitgedaagd verschrikt zijn zwaard loslaten met in een ingehouden pijn kreet. Deshas staarde Savador nu razend en dodelijk aan. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zijn gevecht te onderbreken! Toch bleef hij zwijgen. Zijn spieren ontspande zich daarna waarna dichtbij, alsof het vlak boven hun hoofd was, een donderslag te horen was. Voorzichtig om Savador niet een grotere snee te geven dan hij al had, trok hij zijn zwaard terug zodat Savador de kans had zijn hand op tijd terug te trekken. Deshas blik ging even naar het bloed dat aan het robijnen lemmet kleefde. Niet het bloed waar hij naar verlangt had. Hij smeet het zwaard met veel kracht in de grond, precies tussen de voeten van een soldaat die daar zat. De jongeman keek angstig op naar Deshas kwaadaardige, kille blik. ''Glanadh agus mheilt'' beval hij snauwend. Hij liep langs Savador en bleef voor de man staan die hem had durven uitdagen. ''Cede maiori'' siste hij dreigend tegen hem. De man ging haastig een stap opzij waarna Deshas met grote, stevige passen wegliep. Bij elke stap die hij zette stak opnieuw een oorverdovende knal van de donder de kop op, gevolgd door een verblindende lichtflits. Delahin zuchtte even zacht en zag een aantal soldaten vragend kijken. ''Cede maiori: Ga opzij voor uw meerdere'' vertaalde hij zacht. De zachtheid van Delahins stem klonk haast als gefluister na al dat lawaai.

Savadors blik veranderde niet toen hij in de dodelijke blik in de ogen van Deshas staarde. Hij hoorde achter hem dat de man de hitte gevoeld had, maar schonk er geen aandacht aan. Hij sloot even fronsend zijn ogen toen de stilte waarbij alleen het knappen van het kampvuur en het zachte tikken van zijn bloed dat op de grond viel te horen was, onverwachts onderbroken werd door een oorverdovende donderslag. Deshas moest vast razend zijn, maar dit was voor zijn eigen bestwil. Savador opende zijn ogen pas weer toen hij Deshas het zwaard voelde wegtrekken. De sneeën in zijn beide handpalmen brandden en klopten van de pijn. Toen hij zijn armen slap liet hangen druppelde het bloed zo snel uit de wonden dat het haast stroomde. Maar hij negeerde het en keek toe hoe Deshas in zijn kwade bui zijn zwaard wegwierp, waarna hij met letterlijk donderende passen het kampvuur verliet. Toen Savador er zeker van was dat hij buiten gehoorbereik was, wierp hij een vuile blik naar de man die Deshas had durven uit te dagen. 'DWAAS!' barstte hij woedend uit, want het was vooral mede dankzij hem gekomen dat Deshas nu slechtgezind was. Daarna richtte hij zich met dezelfde ziedende blik tot Delahin. 'En u, Heer. Ik had beter verwacht. Het was uw leerling, en het is wel heel triest als de opvolger van die leerling de rollen moet omkeren om hem buiten problemen te houden, nietwaar?' zei Savador kalmer, maar zeker niet minder snauwend. Hij veegde in een ruw gebaar woedend zijn bebloedde handen aan zijn broek af. Wat een teleurstelling was het om te zien dat de Heer voor de Heer er niet voor het uiterste gezorgd had dat Deshas zijn stommigheden zou staken, maar er enkel duf bij was gaan staan en toe stond te kijken.

Delahin bleef Savador rustig aankijken tijdens zijn uitbarsting. ''Wat had ik moeten doen Savador? Denk jij nou werkelijk dat Deshas nog naar mij luistert? Vroeger kon hij niet anders. Maar toen was hij nog een kind. Nu is hij volwassen, hij moet zijn eigen keuzes maken. Ik heb geprobeerd hem tegen te houden, maar ik mag hem niet langer dwingen naar me te luisteren. Dat moet hij nu uit eigen beweging doen. Ik had gehoopt dat ik hem tot een goede opvolger gemaakt had. Maar als hij deze fouten nog steeds maakt dan heb ik ergens toch een fout gemaakt'' zei hij. Daarna stond hij op. ''Misschien moet jij straks met hem praten. Kennelijk ben jij de enige waar hij wel naar luistert'' vervolgde hij. ''Een goedenacht allemaal'' zei hij in het algemeen en verliet het kampvuur. Ceylin was opgestaan en liep naar Savador toe. ''Dat was best dapper van je'' zei ze zacht terwijl ze zijn pols pakte en die verbond. Dit deed ze ook bij zijn andere hand.
Deshas zat aan de rand van het kampement. In de grond staken pijlen omhoog. Om zijn schouder droeg hij een gespannen boog. Zijn blik was alert in de verte gericht terwijl hij de rook uitblies van zijn pas opgestoken sigaret. In het donker was het minuscule lichtpuntje het enige zichtbare in het donker.

'Of Deshas nu de Heer van het Duister zelf is of niet, zijn meester mag hem nog altijd wel een duw in de juiste richting geven!' wierp Savador bijtend terug naar Delahin. Hij wendde onrespectvol zijn hoofd van de Heer af toen hij zei een mogelijke fout te hebben gemaakt in het maken van Deshas tot opvolger. Hij wilde het niet horen. Hij wilde op het moment ook geen woord meer met hem wisselen nu hij dat over zijn beste vriend had gezegd. Hij keerde helemaal zijn rug naar de Heer toe toen hij hem erop wees dat hij straks maar met Deshas moest praten. Dat was hij zowiezo al van plan, maar voor nu was hij klaar met Delahin. Het was een opluchting dat het zijn leermeester niet was en dat hij uiteindelijk het kampvuur verliet. Savadors blik en uitdrukking verzachtte toen hij Ceylins stem vlak naast hem hoorde. Hij liet het zwijgend toe dat ze zijn handen verbond en schonk haar enkel een kleine glimlach op haar zachte woorden. 'Dankje Ceylin,' zei hij uiteindelijk. Hij kneep zijn verbonden handen even tot vuisten om te controleren of het verband strak genoeg maar niet te strak zat. 'Ik ga naar Deshas toe.' Na die woorden klopte Savador Ceylin nog zacht op haar schouder voor hij ook het gezelschap verliet. Hij beende langs de verscheidende tenten door het pikkedonker. Het was dat hij het verband zou verbranden als hij nu vuurmagie gebruikte om zijn weg te verlichten, anders had hij dat geheid gedaan. Aan de rand van het kampement zag hij de donkere omtrek van een silhouette zitten, waar af en toe een klein lichtje oplichtte. Deshas, wist hij. Savador ging zwijgend naast hem zitten en staarde over het veld in de verte. 'Ik wil je niet met wonden laten zitten, Deshas. Ik wil alleen het beste voor je. Dat weet je..,' zei hij zacht.

Deshas gaf eerst geen antwoord op Savador. Hij blies de rook van zijn sigaret uit en drukte hem uit tegen de steen waar hij op zat. Daarna trok hij een pijl uit de grond liet hem omringen bij de punt door mooie zwarte vlammen en zette de pijl op de pees. ''Dat weet ik. Ik waardeer het ook wel. Het is alleen moeilijk om dat te laten zien als je razend bent'' zei hij waarna hij de boog oprees en de pees naar achteren trok. Eèn zilveren flits was genoeg om de pees los te raken. Acht seconden later bleef er een klein silhouet staan en viel toen neer. ''Haas'' concludeerde Deshas zacht. Niet precies waar hij op joeg dus nam hij niet eens de moeite zijn pijl terug te halen. ''Hoe ging je gesprek met Belial?'' vroeg hij daarna. Hij keek Savador even aan. Daarna laadde hij zijn boog opnieuw. Hij zag weer iets wegschieten en liet los. Ditmaal had hij een goed schot. Hij hoorde zachtjes gekerm uit de verte komen.

Savador bleef stug voor zich uitkijken. Het deed hem goed nu het zo donker was dat je haast niets zag. Hij reageerde niet meteen toen Deshas op zijn woorden antwoordde, maar keek zwijgend toe hoe hij een schot met de boog loste en niet veel later een klein silhouette raakte. Waarschijnlijk een klein prooidier. Hij had gelijk toen hij Deshas hoorde concluderen dat het een haas was. 'En dronken,' maakte Savador Deshas' zin uiteindelijk met een zwakke grijns af. Hij zweeg de eerste paar seconden weer op zijn tweede vraag. 'Belial is tot de conclusie gekomen dat hij en Diva mogelijk familie van elkaar zouden kunnen zijn,' antwoordde hij zacht terwijl hij omhoog naar de maan keek. Die was niet veel meer dan een dunne bleke sikkel aan de duistere hemel. Vandaar ook waarschijnlijk dat het donkerder dan normaal was. 'Ik mis haar,' zei Savador plotseling zacht, totaal van het onderwerp af. Hij liet zijn hoofd even hangen maar keek toen met een kleine glimlach opzij naar Deshas. 'Mis jij Felicia niet?' Het was eigenlijk de eerste keer dat hij openlijk met hem over relaties praatte.

Deshas schraapt even ongemakkelijk zijn keel. ''Ja, en dronken'' zei hij zachtjes. Hij stond op en hing de boog even om zijn schouder. ''Ik ben zo terug'' zei hij zacht. Hij liep met stevige passen naar de plek waar hij het laatst geschoten had. Hij knielde neer bij zijn prooi en sloot zijn ogen even. Toen hij ze weer opende waren ze fel rood. Door deze speciale ogen was hij in staat in het donker te kijken. Hij draaide de man die hij geraakt had op zijn rug. Of tenminste als je het een man kon noemen. Het was meer een monster. Deshas controleerde of het monster echt dood was en wierp het toen over zijn schouder. Hij liep terug naar Savador terwijl zijn ogen weer normaal werden. Hij gooide het dode ding neer bij de steen, ging weer zitten en hoorde zijn antwoord op de vraag over Belial. Hij keek op toen Savador hem vroeg of hij Felicia niet miste. ''Jawel. Natuurlijk mis ik haar. Maar ik weet dat ze toch bij me is. Ze stroomt net als het bloed door m'n aderen. De gedachte dat ze altijd bij me is, waar ik ook ben, en de gedachte dat ik haar snel weer zal zien zorgt ervoor dat ik de pijn van het missen niet voel'' zei hij met een kleine glimlach.

Savador had wat afwezig toegekeken hoe Deshas zijn prooi ging ophalen. Althans, zo ver hij dat kon zien door het duister. Hij volgde iedere beweging die hij maakte, zijn blik was op hem gericht, maar het drong nauwelijks tot hem door waar hij mee bezig was. Vandaar ook dat hij haast niet verrast was te zien dat Deshas geen normale prooi, maar iets dat sterk leek op een mens met monsterlijke trekken mee terugnam. Zijn blik viel er even later pas op. Savador schonk zijn vriend een kleine glimlach op zijn antwoord. 'Geluksvogel,' zei hij zacht. 'Het moet allemaal vast niet meer zo nieuw voor je zijn als dat het voor mij is. Almachtige Heer der Duisternis. Hier een minnaar, daar een lang vergeten kind. Toe maar.' Ondanks dat er weinig emotie in die woorden klonken, zei Savador het met een vlakke grijns op zijn gezicht.

Deshas keek Savador even aan na het horen van zijn laatste woorden. ''Daar heb je wel gelijk in. Nieuw is het niet meer voor me. Sinds jij Diva hebt, heb je niet meer gereisd. Nou ja, niet zo ver en lang meer als nu. Ik reis mijn hele leven al. Dan leer je je anders te binden. Zelfs met Emrahnaiya heb ik een oppervlakkige vader dochter relatie. Als je zoals ik altijd onderweg bent is het noodzakelijk dat soort dingen te kunnen'' zei Deshas. Het was niet altijd even prettig om alleen zulke relaties te kunnen hebben. Maar anders kon hij niet zijn taken vervullen als de Heer der Duisternis. ''Het is dat Felicia nog leerplichtig is en ik wil dat ze haar studie af maakt. Anders had ik haar meegenomen naar het Rijk. Ik denk dat voor jou hetzelfde geldt voor Diva'' zei hij. Hij keek voor zich uit en glimlachte even kort. Als Savador toch eens wist wat hij en Ceylin van plan waren. Terwijl hij eraan dacht kwam er een kleine havik aangevlogen. Hij landde op Deshas' schouder en kraste even terwijl hij zijn poot uitstak. Om de poot zat een briefje. Deshas haalde het briefje los en liet snel zijn ogen eroverheen glijden. Daarna stak hij het papiertje in zijn zak en stuurde de havik weer weg. ''Hoe dan ook. Over een paar dagen gaan we terug naar Shadra. Dan kun je Diva weer zien'' zei hij luchtig alsof het incident met de havik nooit had plaatsgevonden.

Savador pulkte wat aan het verband om zijn handen terwijl hij zwijgend naar Deshas luisterde. Hij keek op bij zijn verdere woorden. 'Zolang je Felicia goed in de gaten houdt als ze hier in het Rijk komt. Het is één van de weinige nuttige familieleden die ik nog heb, en ik wil haar graag nog levend behouden. We zijn er vaak genoeg voor elkaar geweest, vooral rond de terreurische tijd van onze oom. Maar ik denk dat ik wel van je op aan kan gaan.' Er gleed een zwakke glimlach over zijn gezicht, maar hij keek Deshas niet aan. In plaats daarvan was zijn blik nog gericht door het donker in de verte. 'Diva slaagt,' zei Savador plotseling vastberaden, alsof dat al vaststond. 'En nadat ze geslaagd is en erna mogelijk wil starten met werk, dan koop ik een huis op Shadra, groter dan Villa Lenore en groter dan het paleis in Aiolanum. Ik wil dat onze kinderen op onze eigen geboorteplaneet opgroeien. En bovenal wil ik dat Diva gelukkig is.' Zijn gouden ogen fonkelden in het maanlicht terwijl hij dat zei. Savador scheurde een moment later zijn blik van de donkere omgeving recht voor hun neus los en keek opzij toen er een havik op Deshas' schouder landde. Hij stelde geen vragen toen hij het briefje om de poot losmaakte en doorlas. Maar het riep vraagtekens op toen Deshas daarna gewoon weer verder met hun gesprek ging. Savador zei er niets over en staarde weer voor zich uit. Hij bewaarde zijn nieuwsgierigheid voor later. 'Diva heeft het te druk met studies. Als ik weer terugkom dan gaat het drukke leven weer gewoon verder, helaas,' reageerde hij wat triest op Deshas' laatste woorden.

PROFILE MAGICIAN

» .: Les1: schaduwen :.

Het Rijk der Schaduwen.

Het Rijk der Schaduwen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen