Deshas luisterde naar Savadors woorden. Hij reageerde niet op de woorden over Felicia. Natuurlijk zou hij voorzichtig met haar doen. Hij hield van haar. Hij zou het niet over zijn hart verkrijgen als er iets met haar zou gebeuren. ''Dat zijn grote plannen voor de toekomst mijn vriend'' zei hij kalm toen Savador uitgesproken was. Hij staarde peinzend in de verte toen Savador zei dat Diva het toch te druk zou hebben. ''Tja, daar kan ik niks aan veranderen. Zo druk is school nou eenmaal'' zei hij. Maar Diva was wel een heel goede student. Het was logisch dat ze druk bezig was deze laatste periode. ''Je moet wel uitkijken dat ze zich niet overwerkt. Diva is een goede studente maar ze wil vaak teveel hooi op haar vork nemen'' zei hij zacht.

Savador zweeg even op Deshas' reactie. 'Ik weet het,' zei hij uiteindelijk zacht. 'Maar ik heb genoeg verhalen gehoord over problemen in relaties die ik destijds alleen maar achteloos weg heb gewuifd. Puur omdat ik alleen was en het zelf niet had ervaren. Het waren standaard verhalen over koppels die trouwden, kinderen kregen, maar waarbij de relatie niet lang daarna in het vaakste geval bergafwaarts ging. Ik wil dat voorkomen. Diva is de enige voor me. En ik weet dat ik in het verleden zelf vaak genoeg de fout in ben gegaan en haar vertrouwen heb geschonden. Dat wil ik weer rechtzetten.' Savador keek van zijn schoot op en richtte zijn blik weer turend in de verte. 'Ik heb niet iedere dag gezegd hoeveel ik van haar hou. Ik heb niet iedere dag tijd voor haar vrijgemaakt om haar haar welverdiende aandacht te gunnen. Al was het dan alleen maar om haar geur in me op te nemen. In plaats daarvan ging ik vreemd. Meer dan een keer. Dat is het stomste wat je kunt doen, maar dat besefte ik niet omdat ik een vaste relatie nooit heb ervaren. Maar ik weet nu beter dan dat. Ik hoop alleen dat Diva dat ook inziet,' vervolgde hij zacht. Hij onderdrukte het volgende moment een zachte gniffel en keek Deshas aan. 'Sorry. Je bent geen psychiater,' verontschuldige Savador zich met een zwakke grijns. Het was fijn zijn hart even te luchten, maar hij wilde Deshas niet opzadelen met problemen die hem nauwelijks iets aangingen.

Deshas lachte zelf ook even zachtjes. ''Dat klopt, ik ben geen psychiater. Maar ik ben wel een vriend. Die zijn gelukkig een stuk goedkoper'' grijnsde hij. Hij stond op en strekte zijn stijve ledematen even. ''Ik denk dat ik zo mijn ben maar eens ga opzoeken. Ik wil morgen eigenlijk weer terug naar Aiolanum. Ik moet daar nog een paar dingen regelen voor we terug kunnen naar Shadra'' zei hij tegen hem. Hij gooide zijn eerder gedode prooi over zijn schouder en trok de overige pijlen uit de grond. ''Ik heb trouwens begrepen dat jij Ceylin wat magie gaat leren'' zei hij ineens. Hij had het niet echt gehoord, hij had Ceylins gedachte gewoon opgevangen toen ze daaraan dacht. Daarom moest Deshas ineens ook denken aan het feit dat het wel tijd werd om Savador binnenkort weer iets nieuws te leren.

Savadors grijns werd iets breder bij het horen van Deshas' woorden. Hij keek zwijgend toe hoe hij het volgende moment van zijn plek opstond om zich uit te rekken. Het zag ernaar uit dat zijn woede en zijn dronken bui wat gezakt waren. Precies zoals hij had gehoopt dat het zou uitpakken na een gesprek met Deshas gevoerd te hebben. Het hielp. Voor het vervolg moest hij dat maar in zijn achterhoofd knopen. 'Dat lijkt me een verstandig idee. Ik denk dat ik wellicht je voorbeeld volg,' zei Savador zacht mompelend op de woorden die Deshas erna zei. De wat duffe blik in zijn ogen die uit lichte vermoeidheid was verschenen, verdween direct weer waardoor hij weer glashelder uit zijn ogen keek toen Deshas erover begon dat hij Ceylin magie zou bijleren. Dat was waar ook; door de reis naar de Grijze Torens en het hele gebeuren erna was hij het helemaal vergeten. 'Als daar nog genoeg tijd voor is. Anders moet ik het haar leren zodra ik hier weer terugkom,' antwoordde Savador zacht. Hij probeerde de beschaming in zijn toon verborgen te houden. Hoe had hij het kunnen vergeten? Hij had het Ceylin voor zijn vertrek naar de Torens immers nog beloofd. Savador stond even later zelf ook op en wachtte kalm tot Deshas alle pijlen had verzameld en gereed was.

''Ik denk dat je daar nog wel tijd voor hebt. Ceylin gaat namelijk met ons mee. Daarom kunnen wij terug naar Aiolanum. Het gebied is uitgekamd en alle sporen van de rebellen zijn verdwenen. Ze hebben zich verder zuidwaarts geschaard. Meer richting Aiolanum. Waarschijnlijk om nieuwe leden te werven maar we zijn van plan de overlevende te onderscheppen. Ze zullen maar met weinig zijn en de meeste moeten wel gewond zijn zo niet erger'' zei Deshas kalm tegen Savador. ''Ik ga eerst deze ongenode gast naar de andere brengen. Ik weet niet wat jij van plan bent maar ik ga daarna naar bed'' zei hij vervolgens. Hij streek even kort langs zijn kin. Hij moest zich nu echt hoognodig scheren. Hij moest er ondertussen uitzien als een ontsnapte bajesklant. ''Hoe krijg jij het voor elkaar je bijna nooit te hoeven scheren. Drie dagen en ik zie eruit als een ontsnapte gevangene'' grinnikte hij zachtjes.

Savadors mondhoeken krulden om in een tevreden glimlach bij het horen van Deshas' woorden. 'Mooi,' zei hij zacht. 'Dan kun je die magische koepel rondom en over het kamp nu ook wel laten opheffen. En ik zal Ceylin alles leren wat ik kan.' Zijn blik viel even kort op het gedode monsterachtige wezen terwijl Deshas verdersprak. Savador lachte zacht om zijn laatste woorden. 'Wat dat betreft had je in mijn familie geboren moeten worden. Slangachtige kenmerken hebben heeft zo zijn voordelen. Je huid is zo glad als vrouwenbenen. Je hoeft je amper te scheren,' zei hij breed grijnzend. Savador zette zijn handen in zijn zij en slaakte een zachte vermoeide zucht. 'Ik denk dat ik nu mijn bed ook maar eens ga opzoeken. Het is al laat,' eindigde hij zacht.

Deshas grijnsde even om Savadors woorden. ''Mazzelaar'' zei hij. ''Een goedenacht Savador'' vervolgde hij daarna op een meer serieuze toon. Hij liep met kalme passen terug naar het kampvuur. Hij gooide het gedode monster vlak voor de voeten van Aamon neer. Die keek even op naar Deshas. ''Een Samplacha?'' vroeg hij verbaasd. ''Wat doen die in deze streek?'' vroeg Ninurta terwijl hij het monsterlijke wezen bekeek. Deshas bleef Aamon onbewogen aankijken. ''Ze zijn een voorteken. Dat weet je. Die rebellen waren niet aan het vechten. Ze waren aan het vluchten'' zei hij tegen hem. ''Heer. U denkt toch zeker niet.......?'' begon Ninurta maar maakte zijn zin niet af. ''Jawel Ninurta. En ik denk dat we het morgen tegen komen. Verdubbel de wacht voor deze nacht Aamon. Een goedenacht verder'' zei hij en liep naar zijn eigen zwarte tent. Eenmaal in de tent maakte hij zich klaar om zijn hangmat in te duiken. Toen hij comfortabel genoeg naar zijn smaak lag staarde Deshas nog lange tijd peinzend naar de nok van de tent. Uiteindelijk viel hij in een onrustige slaap dat eveneens voor onrustig weer buiten zorgde.

Savador knikte Deshas nog even respectvol toe. 'Een goedenacht,' zei hij zacht terug. Daarna draaide hij zich om en liep door het zwijgende kampement in de nacht terug naar zijn eigen tent. Eenmaal binnen ontdeed hij zich van zijn kleren. Hij trok alleen een dunne broek en een zwart T-shirt aan. Deze nacht voelde toch wel wat kouder aan naar zijn doen. Savador klom in zijn hangmat maar ging nog niet meteen liggen. Terwijl hij half rechtop zat deed hij zijn oorbellen uit en wierp ze op het matras op de grond voordat hij zijn hoofd te rusten legde op het kussen. Het liet nog maar eens blijken dat Savador veel vermoeider was dan hij had gedacht, toen hij nog geen tien minuten erna al in een diepe slaap viel.

De volgende morgen werd Deshas al vroeg wakker door lawaai van buiten. Het duurde even voor hij besefte dat het lawaai afkomstig was van het opbreken van het kampement. Ze liet zich terug in de kussens vallen ook al wist hij dat hij er eigenlijk uit moest. Na vijf minuten klom hij uit de hangmat en rekte zich even uit. Hij trok zijn kleding weer aan maar nam zijn overhemd in zijn hand mee terwijl hij naar buiten liep. Een soldaat kwam hem direct tegemoet rennen met zijn zwaard die hij gepoetst en geslepen had. Deshas voelde even aan beide zijkanten. ''Eèn kant om te verdedigen. Eèn kant om aan te vallen'' mompelde hij zachtjes. Hij klopte de soldaat even op zijn schouder om hem zonder woorden te vertellen dat hij het goed gedaan had. De opluchting was duidelijk te zien op het gelaat van de jongeman. Deshas stak zijn zwaard terug in de schede om zijn riem die hij in zijn tent al om zijn heupen had gegespt. Hij liep verder naar de vaste kampvuur plaats van de leiders. Het gedode monster was weg. Evenals de meeste anderen. Ninurta zat nog te ontbijten maar Aamon was waarschijnlijk bezig te helpen met opbreken aangezien hij er niet bij was. Behalve Ninurta was Ceylin verder de enige die erbij stond. Zij ging over de thee, de koffie en andere etenswaren. Af en toe schreeuwde ze een bevel naar een van haar manschappen. Toen ze Deshas aan zag komen gaf ze hem een mok koffie. Deshas nam hem aan en dronk hem in èèn teug leeg. Hij liep zwijgend door naar de emmer water en pakte zijn dolk. Ninurta had al dor wat hij doen wou en gaf hem een zak dat nog het dichtste in de buurt kwam van een waterzak. Hier zat enkel geen water in maar iets dat scheerschuim moest vervangen maar net zo goed werkte. Deshas begon zich zwijgzaam te scheren.

Ook Savador kon nog moeilijk doorslapen met al het lawaai om zijn tent heen. Hij trok fronsend het kussen onder zijn hoofd vandaan en legde dat met een zacht gekreun over zijn gezicht heen. Wakker worden op zo'n manier, daar werd hij toch zo humeurig van. Maar hij moest er uit, of hij nu zin had of niet. Bij de gedachte dat ze terug naar Aiolanum zouden gaan, en daarna weer terug naar Shadra, deed hem rechtovereind in de hangmat schieten. Koppig als hij was zou hij het hard ontkennen dat hij heimwee had, maar hij moest ergens toch wel toegeven dat hij het thuis miste. Savador liet zich uit de hangmat glijden en begon zich zwijgend aan te kleden. Als laatste deed hij zijn oorbellen in en pakte al zijn spullen in zijn tent bijeen in één enkele tas. Hij wilde het risico niet lopen al zijn spullen te laten vernielen als ze zijn tent uiteindelijk op zouden breken. Hij nam ze uit voorzorg toch maar liever met zich mee. Hij wilde net de tent verlaten, toen hij zich bedacht Diva's trouwring nog onder zijn kussen te hebben liggen. Hij hoefde niet lang met zijn hand de hangmat af te tasten, of hij vond het kleine sieraad al. Savador schoof het om de gebruikelijke plek om de ringvinger van zijn rechterhand, naast de vinger met de ring met Diva's familiewapen erop, en drukte er een kus op. Als er iets kostbaars was dat hij op deze reis had meegenomen, dan was het de trouwring wel. Toen hij er zeker van was dat hij alles had, slingerde Savador de tas en de goudzak van Deshas over een schouder om op weg te gaan naar de rest. Daar aangekomen kon hij het niet laten te grijnzen toen hij Deshas zich zag scheren. Hij zou bijna medelijden krijgen. 'Een goedemorgen,' wenste Savador iedereen in het algemeen toe terwijl hij neerzeeg. Hij zette de tas en de zak met goud naast zich op de grond neer.

Deshas keek even kort om toen hij de stem van Savador hoorde en zag hem nog net grijnzen. Hij schudde met een kleine glimlach zijn hoofd en richtte zich weer op de emmer water die hij ook als een soort spiegel gebruikte. Zich scheren met een dolk was niet echt iets nieuws voor hem. Hij vond het makkelijker dan met een scheermes als hij eerlijk was. Toen hij klaar was was hij zijn gezicht zodat ook de laatste restjes 'scheerschuim' weg waren. Hij pakte een doek en maakte zijn gezicht droog. De doek sloeg hij over zijn schouder terwijl hij de dolk schoonmaakte. ''Goedemorgen Savador'' zei hij zacht terug op zijn eerdere begroeting. Hij borg zijn dolk weer op en trok zijn overhemd aan, knoopte het dicht en propte het overige deel in zijn broek. ''Ik ga de rest maar eens helpen met opbreken'' zei hij en legde de doek over de rand van de emmer water zodat de punten net aan niet nat werden. Ninurta stond ook op. ''Het wordt tijd dat ik ook maar eens m'n handen uit de mouwen ga steken'' zei hij en liep achter Deshas aan. Ceylin had voor Savador onderhand thee gezet. ''Heb je een beetje kunnen slapen ondanks het lawaai vanmorgen vroeg?'' vroeg ze zachtjes terwijl ze hem de kop thee aanbood.

Terwijl Deshas zich schoor en even later aanstalten maakte om de rest te helpen met opbreken, gevolgd door Ninurta, keek Savador zijn tas na of hij alles wel had. De rest van zijn spullen lagen nog in zijn vleugel in Aiolanum, besefte hij tot zijn geruststelling toen hij het gevoel had iets te hebben vergeten. Hij keek op toen Ceylin tot hem sprak. 'Wat je slapen kunt noemen,' antwoordde hij zuchtend terwijl hij de kop die ze hem toereikte aanpakte. Het deed hem glimlachen te zien dat er dampende thee in zat. Zij hield er tenminste rekening mee wat hij 's ochtends het liefst dronk. 'Ik hoorde dat je meereist naar Aiolanum. Wanneer wil je beginnen met je training aan magie?' vroeg Savador na een voorzichtige slok te hebben genomen. Hij keek van zijn kop thee zwijgend naar Ceylin op.

Ceylin haalde even een schouder op. ''Tja, zo is de laatste dag nou eenmaal in een kampement. Lange uren, weinig slaap'' zei ze. Zijzelf was ook nog vrij moe al moest ze dat zien te onderdrukken. Savadors vraag deed haar even van haar eigen dampende kop thee opkijken. ''Inderdaad. Deshas heeft waarschijnlijk verteld dat we mee terug reizen. Wij zijn hier inderdaad klaar dus je bent nog lang niet van me af'' glimlachte ze naar Savador terwijl ze een slokje thee nam. ''Wat betreft de lessen. Wanneer het jou uitkomt lijkt me. Ik kan er altijd wel tijd voor vrijmaken aangezien ik het onder mijn diensturen laat vallen. Daar mag ik altijd voor weggeroepen worden. Dus kies jij maar een tijd uit en ik zal zorgen dat ik klaar sta'' zei ze tegen hem. Ze begon een beetje op te ruimen op de plek waar ze stonden. Dat zij nou voor het ontbijt moest zorgen hoefde niet te betekenen dat ze verder helemaal niets meer hoefde te doen. Zo af en toe liepen Deshas, of anderen mannen uit het kamp, langs als ze met spullen aan het sjouwen waren. Er werden door Deshas, Rusalka en de andere leiders ook nog hier en daar de nodige bevelen gesnauwd.

'Dat merk ik,' reageerde Savador met een zachte zucht. Ook hij was nog behoorlijk moe. En hij had nog wel gedacht klaarwakker en gereed te zijn toen het in hem opkwam weer snel genoeg terug naar Shadra te kunnen. Hij glimlachte Ceylin lichtelijk toe. 'Alsof ik dat erg vind,' zei hij grijnzend op haar woorden dat hij nog lang niet van haar af was. Savador staarde een lange tijd in de doorzichtige bruinige vloeistof in zijn kop. Hij voelde de damp zijn gezicht verwarmen terwijl hij peinsde. 'Dat ligt er maar net aan welke magiesoort je wilt leren. Voor duistere magie kunnen we het beste 's nachts de lessen plannen. Voor vuurmagie.. laten we zeggen.. tegen zonsondergang, zoiets? Alhoewel het ook op het midden van de dag kan, wanneer de zon het hoogst aan de hemel staat,' sprak Savador waarna hij een slok van zijn thee nam. Hij keek Ceylin daarna zwijgend aan. 'Maar het kan ook gerust buiten die periodes om. Het is alleen zo dat het gebruiken van magiesoorten bij bepaalde omstandigheden het beste is, vooral om het te leren kan dat in voordeel werken.' Savador nam nog een slok thee terwijl hij toekeek hoe Deshas en een paar andere mannen voorbij kwamen en spullen sjouwden. Hij zou zometeen ook maar eens zijn handen uit de mouwen steken.

''Nou ik ben een duister wezen dus lijkt het me makkelijker te beginnen met duistere magie'' zei Ceylin beredenerend. Ze keek even rond. Van het kampement was nog maar weinig te herkennen. Het enige wat nog overeind stond waren half afgebroken tenten. ''Kun je nagaan dat we pas een uur of drie bezig zijn'' zei ze tegen Savador. ''Ik denk dat we over een half uurtje wel kunnen vertrekken als ze in dit tempo doorwerken'' vervolgde ze. Ze dronk haar thee op en begon de kist in te pakken maar liet hem open staan. Ze keek naar Savador. ''Als je klaar bent wil je dan je glas omspoelen en ik deze kist doen? Dan kan hij namelijk dicht'' zei ze tegen hem. Zelf liep ze naar een hele stapel tentzeilen en begon sommige tot miniformaat op te vouwen. Anderen rolde ze klein en strak op voor ze ze in hun beschermhoes stopte. Tussendoor veegde ze irritante lokken haar die in de weg zaten uit haar gezicht. Op een gegeven moment kwam Deshas aanlopen. ''We zijn bijna klaar voor vertrek Ceylin. Ga jij Lian maar gereed maken'' zei hij tegen haar. Er klonk iets raars door zijn stem. Een soort spanning. Zoals vlak voor het doorsnijden van de strot van een groot gehaat persoon.

Savador glimlachte even zwak. 'Goed dan. Dan beginnen we met duistere magie,' besloot hij zacht op Ceylins woorden. Hij keek het kampement zwijgend rond toen ze er daarna over begon. Althans, wat er nog van over was. 'Tegen de tijd dat ik mijn thee op heb zijn ze wellicht al klaar.' Hij dronk zijn kop leeg en trok op Ceylins verzoek een emmer water naar zich toe om het om te spoelen. Met een betrokken gezicht hield hij het kopje aan het oortje vast om het enkel een paar keer in het water onder te dompelen. Daarna deed hij het terug in de kist en stond op om Ceylin te helpen. Savador had net een tentzeil gepakt toen Deshas aan kwam lopen en Ceylin opdroeg om Lian gereed te maken. Hij keek hem even over zijn schouder aan toen hij de vreemde toon in zijn stem opmerkte, maar ging daarna zwijgend verder met de tentzeilen op te vouwen en op te rollen.

Deshas had Savador vanuit zijn ooghoeken ging kijken maar ging er verder ook niet op in. Ceylin stond langzaam op en keek Deshas onderzoekend aan. Hij keek schuldbewust terug wat het voor Ceylin alleen nog maar verdachter maakte. Daarna liep ze zwijgend langs Deshas weg naar Lian. Inmiddels was het hele kamp met de grond gelijk gemaakt en was iedereen bezig om het vast te binden aan hun 'vervoer'. Sommige laadde dingen in in wagen terwijl anderen paarden of vreemde demonische beesten bepakte. Deshas hielp nog even zwijgend met de laatste tentzeilen en gaf ze aan iemand anders mee die ze inlaadde. Hij keek even naar Savador. ''Als je wilt kun je op een van de wagens mee. Dan hoef je niet op zo'n hobbelende zak botten'' zei hij met een klein grijnsje. Hij probeerde niet te laten zien dat het een geforceerde glimlach was. Hij leek al de hele ochtend nerveus voor iets.

Savador ging in stilte verder met zijn werk. Hij zag dat Deshas ook hielp met de tentzeilen, maar besloot om voorlopig maar niet teveel op hem te gaan letten. Zijn toon had vreemd geklonken, dus vond hij het niet meer dan normaal om zich voor nu maar zwijgende te houden tot hij wist wat er precies aan de hand was. Hij keek echter wel op toen Deshas tot hem sprak. Hij schonk hem een kleine grijns terug, al wist hij ergens gewoon dat Deshas moeite in zijn glimlach stak. Daar kende hij hem nu wel goed genoeg voor. 'Als er plek voor me is,' antwoordde Savador kalm, wiens grijns nu een nauwelijks zichtbare glimlach was geworden. Hij keek Deshas nog even aan maar maakte toen de laatste dingen van zijn werk af.

''Kom op zeg. Jij bent opvolger van de Heer der Duisternis. Als er geen plek is trappen we er iemand anders wel af. Die gaat dan maar lopen'' lachte Deshas maar was wel degelijk serieus. Toen de tentzeilen opgevouwen of gerold waren stond hij op. ''Kom je? Dan gaan we vertrekken'' zei hij tegen Savador. Verderop stond iedereen al klaar voor vertrek. Sommigen controleerde nog teugels van rijdieren. Anderen, zoals Delahin, Ninurta en Aamon veranderde zichzelf in een dier. Anderen moesten gewoon lopen en weer sommigen zaten op karren. Belial kwam opeens met een groepje van ongeveer zeven jongens aanrijden en een paar oudere knullen. Ze reden op een soort jachtluipaarden al hadden deze nogal demonische trekjes en waren ze groter dan gemiddeld. ''Belial, ik dacht dat jullie al weg waren'' zei Deshas met lichte veraste toon. ''We moeten een stukje dezelfde kant op dus we reizen een eindje mee'' zei hij terwijl hij een schouder ophaalde. Deshas zei niets maar gaf een hoofdknik naar de hele stoet met de bedoeling dat ze zich een beetje zouden verspreiden. Die beesten waar ze op reden waren behoorlijk snel en als iets of iemand van plan was ze aan te vallen kon de aanval snel afgeslagen worden. Het leek erop dat Belial Deshas' bedoelingen ook al snel begrepen had. Hij stuurde elke zeven van zijn nieuwelingen met een oudere jongen mee naar een bepaalde plek bij het reisgezelschap.

Savador lachte zacht met Deshas mee terwijl hij overeind kwam. Eigenlijk vroeg hij zich af hoeveel moeite hij had moeten steken in die lach, als grijnzen hem nu al moeite kostte. Hij liep eerst naar de plaats waar ze ontbeten hadden om zijn spullen te pakken en volgde hem daarna zwijgend toen hij hem meldde op het punt te staan om te kunnen vertrekken. Hij ging niet direct naar de eerste de beste willekeurige kar, maar bleef even kalm wachten tot Deshas ook gereed was. Savador herkende de dierlijke vormen van Ninurta en de rest, maar hijzelf voelde er weinig voor om in zijn slangenvorm kilometers terug te reizen. Daar was zijn lijf in slangenvorm niet voor gemaakt. Hij moest zo nu en dan een pauze inlassen en zich in de zon laten warmen, anders hield hij het niet vol. Het was een geluk dat hij op de kar mocht. Savador klom op één van de eerste karren en zette zwijgend zijn tas en goudzak naast zich op de bodem neer. Hij keek over zijn schouder naar een aantal jonge berijders van een vreemde soort jachtluipaarden, maar bovenal was zijn blik gefixeerd op Deshas. Savador vroeg zich nog steeds in stilte af waar hij nu precies mee zat.

Deshas was niet de enige die zich vreemd gedroeg. Ook Ninurta en Aamon leken zenuwachtig voor iets. Zelfs Rusalka was een beetje snauwerig naar zijn manschappen terwijl hij normaal gesproken altijd rustig was. Belial had het ook al in de gaten. Hij keek Deshas even met een opgetrokken wenkbrauw aan maar Deshas wende zijn blik snel af. ''Rijden'' riep hij naar de voorste kar. Die zette zichzelf in beweging en de rest volgde. Deshas liet zelf zijn vleugels verschijnen en steeg op. Belial was naast de waar Savador zat gaan rijden. ''Ik kan u aanraden uw leermeester goed in de gaten te houden. Als Heer Deshas zo doet staat er geheid iets te gebeuren. Is er gisteravond nog iets belangrijks gebeurd?'' vroeg hij zacht en keek Savador doordringend aan. Belial haatte het net zo erg als Deshas om buitengesloten te worden. Ze stonden hier samen als een team, een leger. Als iedereen als individuelen gingen vechten dan zouden ze snel verslagen zijn dan als ze samen als èèn sterke man vochten.
Deshas hield zijn blik strak voor zich gericht. Hij voelde hoe zijn hart bonsde in zijn borstkas. Als zijn vermoedens klopte, en alles duidde erop dat het zo was, dan had hij een lange zware dag voor de boeg. Maar niettemin zou hij er flink van genieten.

Savador richtte zijn blik automatisch op de weg voor hen toen de kar in beweging kwam. Hij moest zijn hoofd wenden toen hij iemand tegen hem hoorde praten en keek direct in de blauwe ogen van Belial na het keren van zijn gezicht. Hij nam zijn woorden emotieloos in zich op. Savador staarde Belial aan op zijn vraag en tuurde een klein moment zwijgend voor zich uit in de verte. 'Alleen dat hij een brief kreeg per luchtpost waar ik niks van de inhoud afwist,' antwoordde hij uiteindelijk. Dat Deshas gisteravond in zijn dronken bui ook een klein akkefietje veroorzaakt had voegde hij er niet aan toe. Dat was gewoon te onlogisch dat hij daar nog de zenuwen van had, en Belial moest er immers bij zijn geweest of er minstens al iets van hebben gehoord. Meer liet Savador niet los. Hij had ook niets meer om los te laten, maar als dat wel het geval was geweest zou hij ook niet alles aan Belial verteld hebben. Tenzij hij hem net zo goed als Deshas kon vertrouwen, natuurlijk; maar dat nam een hele tijd.

Belial keek Savador nog even onderzoekend aan maar reed toen naar voren. ''Brucal!'' riep hij naar een van de oudere jongens. Die kwam direct naar hem toe gereden. ''Jij houd je ogen open voor de linkerflank, ik neem de rechter. Ik wil alles gerapporteerd hebben. Er worden hier geheimen bewaard en daar hou ik niet van'' zei hij zacht tegen de jongen. Brucal knikte een keer kort en reed toen weg de linkerkant uit. Belial keek hem even na en ging zelf de rechterkant op. De jachtluipaarden waar ze op reden gingen nog best snel.
Halverwege hield Deshas ineens halt. Een zwaar gegrom liet de aarde trillen en iedereen hield halt. Deshas landde en Ceylin sprong van Lian af. Hij bleef alert in d verte staren. Dezelfde beesten waarvan Deshas er de avond ervoor èèn had neergeschoten sprintte tussen de bomen van de omliggende bossen door. In het midden van de weg een paar meter voor hen stond een groot beest. Het leek op de onmenselijke monsters maar was vele malen groter, dreigender en demonischer. ''Mijn Heer. Ik had u al verwacht'' grijnsde hij met zachte slissende stem. ''Je wordt slordig Fola. Je laat je dienaren teveel rondslingeren op de plekken waar jij bent geweest'' riep Deshas terug. Waar was hij op uit? Fola lachte even kort. Het was meer een kort gesnuif dan lachen te noemen. ''Benieuwd naar wat er met die gekken van soldaten van jou gebeurd zijn? Het waren niet die rebellen kan ik verzekeren'' zei hij smalend. Dat kon Deshas niet hebben. Al zocht hij meer een excuus om Fola te grijpen. Hij trok zijn jas uit en maakte zijn riem los met zijn zwaard en gaf beide aan Ceylin. ''Ga naar Aiolanum. Hou de poorten gesloten en wacht daar op mijn terug keer'' zei hij tegen haar. Deshas keek om naar Savador. ''Savador. Jij hebt de leiding. Als je niet weet waar je heen moet vraag dat dan aan Ceylin'' riep hij naar hem. Deshas richtte zich nog eenmaal op Ceylin. ''Ik wil weten hoe hij het gedaan heeft als ik terug ben'' zei hij. Ceylin wou hem tegenhouden maar Deshas keek naar Fola. ''Je krijgt tien tellen'' riep hij. ''Eèn......twee...'' begon hij kalm met tellen terwijl Fola ervandoor ging. ''Negen.....tien'' schakelde Deshas direct over. Hij begon te lopen. Lopen werd al snel een pas verhoogd tot rennen. Rennen werd sprinten en in dat sprinten nam Deshas zijn eigen demonen gedaante aan terwijl hij met hoge snelheid achter Fola aanrende zodat beide al snel uit het zicht verdwenen waren.

Savadors gouden ogen volgden Belial zwijgend toen hij verder reed en één van zijn oudere jongens bij hem riep. Hij trok er lichtelijk een wenkbrauw bij op. Hij hoopte maar dat hij hem te vriend kon houden en geen dingen hoefde te doen die hun vrede schaadde. Met een ruk keek hij op toen hij een zwaar gegrom hoorde en ze plotseling tot stilstand kwamen. Hij besefte dat zijn kar niet de enige was; iedereen hield halt en leek hun aandacht te richten op iets in de verte. Savador volgde hun voorbeeld. Er verscheen een diepe frons in zijn voorhoofd toen hij dezelfde beesten herkende als dat Deshas er gisteravond nog één had geschoten. Maar bovenal ging zijn aandacht uit naar het monsterlijke, veel grotere beest in het midden. En het kon warempel nog spreken ook. Misschien was dit waar Deshas zich al een tijd druk om maakte. Hij en dat monsterlijke ding leken elkaar al te kennen. Maar Savador ontfermde zich over het feit dat Deshas zijn zwaard aan Ceylin overhandigde. Hij had hem altijd al met zijn zwaard zien vechten. Dat wapen was één met hem. Waarom liet hij het dan hier achter? In die overpeinzingen liet hij de woorden naar hem gericht over zich heenkomen, alsof hij er niet helemaal bij was. Hij had hier een ongemakkelijk gevoel over. 'Deshas!' riep hij hem nog na, maar Deshas was al in een rap tempo weggesprint, achter dat monsterlijke wezen aan. Hij staarde het tweetal geërgerd na tot ze niet meer waren dan twee vage puntjes in de verte. Daarna kwam Savador overeind. Hij kreeg de leiding nu, en leidingsschap, dat was precies hetgene wat er in zijn Shadraanse bloed zat.
'Om het bos heen. We gaan niet regelrecht in de armen lopen van nog meer monsterlijke wezens die zich er wellicht nog schuil kunnen houden!' begon hij zijn bevelen in het rond te smijten. 'We blijven koers zetten naar Aiolanum, en we stoppen niet voor we daar zijn. Mogelijke vijanden dringen we met geweld zo ver mogelijk uit onze buurt, maar dit gebeurt ook tijdens het reizen. We stoppen niet! Als we worden blijven lastiggevallen tot Aiolanum blijven de soldaten met meer ervaring achter bij de grens om ze terug te dringen. Diezelfde soldaten - en ik wil alleen de beste van de beste - zullen ook de buitenste beschermlaag tijdens de terugreis vormen, is dat duidelijk!' Hij wachtte niet op antwoord maar liet zijn ogen de troepen afspeuren. De wat jongere rekruten die mee waren droeg Savador op om vlak naast de karren te blijven rijden, zodat ze direct gereed waren voor twee taken; de waardevolle spullen in de karren verdedigen als belagers door de buitenste verdedigingsring van de meer ervarende strijders heen wisten te dringen, en de soldaten aan de buitenkant te hulp schieten wanneer dat nodig was. Vooral de kar met het wapenschap kreeg veel verdediging, maar Savador besloot dat hijzelf ook een waardige bescherming verdiende. 'Heer!' riep hij Delahin daarom toe. Hij maakte een klein wenkgebaar dat hij wat voor zijn kar uit moest lopen en ging zelf weer zitten. Hij was immers een opvolger en daarnaast was zijn eigen leven hem nog veel te waardevol. 'Rijden!' klonk Savadors uiteindelijk bevel als een zweepslag over de vlakte.

Ceylin klemde Deshas zwaard in haar handen terwijl ze hem nakeek. Hij vocht nooit zonder zijn zwaard. Wat was hij van plan? Ze keek om naar Savador toen hij bevelen begon te geven. Ze liep naar een van de karren en legde daar Deshas spullen in. Ze besteeg zelf Lian weer. Ze keek even naar de soldaten waarvan er een paar onnozel stonden te doen. NOU JULLIE HEBBEN HEM GEHOORD. LOOPPAS'' schreeuwde ze zodat ook de achterste mannen haar konden horen. Iedereen kwam gehaast in beweging om naar zijn positie te gaan. Ze zette Lian weer in beweging. Maar onder haar uniform haalde ze een soort bedeltje tevoorschijn. Ze klemde het in een hand terwijl ze zachtjes woorden in het oud- Shadraans prevelde.
Belial werd na terugkeer direct ingelicht over Deshas' verdwijning. Hij had eenmaal kort geknikt en zijn eigen groep van veertien man plus hemzelf opnieuw gehergroepeerd. ''Wij gaan wel achter die Samplacha aan. Die beesten van Fola. Dan kunnen jullie doorreizen zonder al te veel onderbrekingen'' zei hij tegen Savador nadat hij weer even naast de kar was gaan rijden. Daarna wendde hij zijn jachtluipaard weer af. De ene helft schoot de bossen in aan de ene kant en de andere groep deed precies hetzelfde aan de andere kant om een klopjacht te openen.
Delahin was ondertussen ook naar Savador toe gelopen. De jaguar liep kalm maar alert voor de kar. Zijn staart zwiepte rustig heen en weer terwijl de oplettende groene ogen alles in de gaten hielden. Hoewel Delahin het niet toe zou geven was ook hij bezorgd om Deshas. Sinds hij geleerd had met een zwaard om te gaan sliep hij er haast mee. Het lag nog net niet in zijn bed maar wel altijd in handbereik ernaast. Daarom baarde het Delahin zorgen dat Deshas er nu zonder zwaard op uit ging.

Deshas sprintte nog steeds tussen de bomen door. Het half hond half slangachtige wezen voor hem was het enige wat hij zag. Hij hoorde zijn eigen gejaagde ademhaling en het geluid van zijn poten die met vaste tred om de zoveel seconden neerplofte op de grond. Zijn rode ogen alleen gefixeerd op dat ene ding. Om Fola eens goed te grazen te nemen. Hij zag dat hij al een aantal meter op hem in begon te lopen. Het zou nu slechts nog maar een kwestie van tijd zijn voor hij hem had ingehaald. Maar Deshas had geen haast. Hij had een hele dag.