True Colors ||Ronodan

Het was ergens in de late namiddag. De levendige lentezon scheen nog helder aan de hemel, maar was inmiddels al iets gaan zakken. Langzaamaan stroomden de lokalen leeg en waagden veel leerlingen zich naar de eetzaal voor de avondmaaltijd. Stukje bij beetje verstomden de geluiden in het deel van het kasteel waar de lessen gewoonlijk werden gegeven.
Maar de deur van het atelier was nog uitnodigend op een kier geopend. Voor eenieder die er toevallig zou passeren, was zachte pianomuziek hoorbaar. Het golfde over de aansluitende gang als een koele bries op een hete zomerdag, omarmde je, lokte je, om toch stiekem even om het hoekje van de deur te spieken wat zich in deze ruimte afspeelde...
Daar, te midden van misschien wel tientallen verschillende verftubes, penselen, kwasten, doeken, paletten en andere materialen, was een enkele verschijning zichtbaar. Haar lange, lichtbruine, ietwat krullende lokken waren handig bijeengebonden in een losse staart bovenop haar kruin. Haar oorspronkelijk witte, luchtige blouse was bezaaid met verfspetters in alle kleuren van de regenboog. De lichtblauwe skinny jeans die ze eronder droeg en die haar lijf op de juiste plekken accentueerde, had hetzelfde lot moeten ondergaan, maar ze had het er voor over. Ze had niet voor niets oude kleding aangetrokken. Het kon nou eenmaal gebeuren dat er stoffen sneuvelden in de "oorlog van de kunst en creativiteit". Het sloot tegelijkertijd perfect aan bij de gelijkende stipjes en strepen op haar fijne, lelieblanke gezicht.
Twee hazelnootbruine ogen keken aandachtig naar het grote doek op de schildersezel voor haar neus, terwijl haar vrouwelijke heupen onbewust soepel mee bewogen op de meeslepende melodie die haar als een warme deken omarmde. Nogmaals boog ze iets naar voren, waardoor ook haar zachte lokken haast leken te dansen. Nogmaals kantelde ze haar hoofd iets.. Alles om dat ene puntje, dat ene plekje nog net wat op te vullen met schaduwen, licht of een leuk kleurtje. Het landschap wat zich langzaamaan openbaarde op het maagdelijk witte doek werd zo stukje bij beetje opgevuld.
Na nog een paar puntjes op de i te hebben gezet, besloot Emori zich weer even terug te trekken en wat flinke ademteugen te nemen. Soms betrapte ze zichzelf er namelijk op dat ze haar adem abrupt inhield als ze bij een belangrijk deel van haar werk was aangekomen. In deze korte pauze gunde ze zichzelf een welverdiend rustmoment waarin niet alleen haar heupen, maar haar hele lichaam sierlijk op de muziek mee bewoog. Vredig glimlachend draaide ze zich even van het doek weg, stopte een nog schoon penseel achter haar oor en wandelde naar de platenspeler. Met een haast ondeugende uitdrukking op haar snoet draaide ze het volume nog iets hoger en begon hier en daar zelfs wat mee te neuriën met haar honingzoete stem. Haar lange, dunne vingers leken ondertussen af en toe over een onzichtbare piano te strelen en de toetsen licht in te drukken, al… kon ze voor nu enkel nog maar dromen dat ze zulke prachtige stukken kon spelen... Als het op dit elegante instrument aankwam, was ze slechts nog een beginner.
Naarmate het lied vorderde en ze meegezogen werd in de muziek, ging haar bedachtzame blik weer door de ruimte, op zoek naar de nieuwe kleur die ze nu zou gebruiken voor de bloemen die ze nog had te schilderen in het lente-spektakel wat ze voor ogen had gehad.
Hm.. Misschien… geel? Nee. Nee, geel was te… standaard. Paars dan? Hm… Nah.
Al gracieus dansende, bewegende, wandelde ze richting de verftubes, bemerkte plotseling een vergeten detail in de lucht van het schilderij, herstelde het snel met wat blauwe verf en keerde terug naar de tubes. Geen moment stond haar lichaam daadwerkelijk stil, alsof de wind zelf, die zachtjes door het open raam naar binnen blies, met haar speelde en haar als een pop met zich mee droeg en haar slanke lijf leidde. Het toonde dat ze in ieder geval enige training had gehad binnen de dans, al was het niet haar specialisme. De kunst was nou eenmaal zo veelzijdig en kende vele stromingen en vakgebieden. Het was een avontuur en uitdaging tegelijkertijd om alle verschillende kanten ervan te exploreren, al was ze hier en nu, met haar schilderwerk en de liefelijke pianomuziek op de achtergrond, nog het meest in haar element. Er hing dan ook een bepaalde… sfeer om de jonge vrouw heen, alsof ze voor even vrij was van dagelijkse beslommeringen, zorgen en gedachtes, alsof ze… boven zichzelf uitsteeg en vanuit een ander perspectief naar de werkelijkheid keek, zolang ze zo in haar eigen wereld verkeerde, al dansende, neuriënde en schilderende... Vrij van de aanwezigheid van anderen, althans.. voor zover zij wist…
Met een ontspannen zucht richtte ze haar blik weer op, naar buiten, naar de zonnestralen die voorzichtig door het glas naar binnen kropen en haar gelaat teder belichtten.
Ondanks dat ze nog maar pas op Starshine Academy was gearriveerd, voelde ze zich deels al thuis. Het was haar dan ook niet ongewoon om het zich thuis te maken op nieuwe plekken, maar zeker als ze weer een penseel in haar hand had en een doek en verf om zich mee te uiten, dan redde ze zich wel.
Met een gezonde dosis goede moed, liet ze haar vriendelijke ogen daarom weer op haar werk rusten, maande haar lichaam enigszins tot een rustiger tempo, om zo de eerste accenten aan te brengen voor wat uiteindelijk sierlijke flora zou moeten worden in het schilderij.

De muziek die speelt:

& @Ronodan

De reflectie in de enige spiegel die hij bezat, had net zo goed die van een wildvreemde kunnen zijn. Hoewel hij wist hoe hij eruit zag was er een reden dat het enige spiegelde oppervlak wat hij in de kamers van Angani had dubbelde als een kijkraam om te communiceren met de eigenaar van een zelfde soort instrument op Puffoon. Maar als de mist dan optrok, en de ander uit het beeld was verdwenen, dan was het enige wat terug staarde een gezicht wat hij elke keer wanneer hij ernaar keek minder leek te herkennen. Donkere wenkbrauwen, een redelijk rechte neus als hij zich bedacht hoe vaak hij wel niet een mep in het gezicht had gekregen keken terug naar hem. Uiteraard ook de piercings die menig persoon vroeger met angst had bekeken. Alsof hij iets onmenselijks was, iets monsterlijks. Maar dat leek in deze tijd redelijk normaal te zijn. Het aspect van zijn gezicht wat hem echt de spiegel deed vermijden waren echter zijn ogen. De verschillend gekleurde irissen die hem altijd hadden bestempeld en hem altijd onderscheiden zouden, als duivelskind. Onnatuurlijk en daarom bij voorbaat in en in slecht. Zijn ene pupil zo donker van kleur als koffie. Het was haast onmogelijk om de dunne lijn te ontdekken die de iris van de pupil onderscheidde. Het leek het helblauw van zijn andere iris extra te benadrukken. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen en wreef even over zijn neusbrug als hij daarmee het beeld van zijn netvlies kon verwijderen. Ronodan was nog niet eens tien minuten terug geweest in Angani of hij had de volgende lading werk op zijn dak gekregen.

Met een zachte zucht haakte hij zijn vingers achter de knoop van de stropdas en trok het ding achteloos los. De zwarte reep stof eindige in elkaar gezakt op zijn bureau. De nette jas viel erachteraan. Een van de knopen van zijn overhemd schoot weg toen hij hem met iets teveel kracht open sjorde. Hij ging er niet naar zoeken. Met de bovenste drie knopen los had hij in elk geval weer het gevoel adem te kunnen halen. De mouwen rolde hij op tot zijn ellebogen. Zo moest het dan maar. Een beetje meer bewegingsruimte in zijn stoffen gevangenis. Met een gefrustreerd gebaar schudde hij de bordeaux rode lokken, opgeschoren aan de linkerkant, even los en zakte neer op de pianokruk die achter het bijbehorende instrument aan de andere kant van de kamer stond. Zijn vingers streken even over de ivoren en damasten toetsen. Alleen al het aanzicht van de piano kalmeerde hem wat. Hij drukte een enkele toets in en luisterde naar het geluid. Eerst helder en aanwezig. Daarna zacht wegstervend. Als hij kon had hij er langer willen zitten. Misschien zijn vingers over de toetsen laten dansen en zijn gedachten meesturen met de eeuwige chaotische stroming in zijn hoofd en geest. Maar zelfs Angani voelde vijandig nu. Een snelle blik om hem heen deed hem weer opstaan van de kruk en naar de deur lopen, zijn passen steeds geagiteerder en zijn houdng steeds meer paranoïde tot hij uiteindelijk de deur weer achter zich dicht deed. De nerven van het hout was het enige waar hij zijn focus op durfde te leggen. 'Je kan niet vluchten,' mompelde hij zachtjes. Het waren niet zijn woorden.

Waar hij precies heen was gegaan? Geen idee. Zolang het maar uit de buurt van de Toren was en het liefste ook ergens zonder al te veel studenten. Gek genoeg had dat hem naar de lokalen gedreven. Ze waren grotendeels verlaten. De dag was al flink gevorderd dus waarschijnlijk waren de lessen van die dag over. Dan zou de kans klein zijn dat hij iets anders dan de enkele verdwaalde student tegen zou komen. Eindelijk vertraagde hij zijn pas. Maar een herkenbaar geluid liet hem helemaal stoppen met lopen. Het was niet de piano uit het muzieklokaal. Dat geluid had hij herkend. Zijn nieuwsgierigheid, nu toch wel enigszins geprikkeld, liet hem op het geluid af gaan. De deur stond op een kier en de muziek was luid en duidelijk te horen. Zonder enig geluid te maken duwde hij de deur zachtjes verder open. Een klein beetje maar. Genoeg om duidelijk de kamer te kunnen zien. Wat hij zag was een jonge vrouw. Haar kleding besmeurd met verf en haar lange bruine haren bijeen gebonden in een staart om daarna weer als een waterval naar beneden te vallen. Ze was omringd met verfspullen. Maar in combinatie met haar eigen geverfde uiterlijk leek ze thuis te horen in het lokaal. Alles, van de muziek tot de energie die zacht zoemend in het lokaal vibreerde, het leek één met haar te zijn. Een pure harmonie in die seconde van het moment. Ze leek zelf een schilderij te zijn en dat had hij ook geloofd als hij haar niet had zien bewegen. Als haar ademhaling en het kalm kloppen van haar hart niet zo nadrukkelijk aanwezig waren geweest voor hem. Hij herkende haar niet. Het maakte ook niet uit. Hij was op zoek gegaan naar de oorzaak van de pianomuziek die nog altijd door het lokaal danste....en dat was zij.

Emori keek vredig glimlachend naar het doek voor haar. Ze had het gevoel alsof ze haar werk stukje bij beetje steeds beter leerde kennen, alsof… het zich als een verhaal langzaam aan haar openbaarde, waarbij elke penseelstreek als een bladzijde was die ze aarzelend, maar des te nieuwsgieriger omsloeg… De kleine haartjes van het flinterdunne penseel dat ze nu tussen haar vingers geklemd hield, streken nagenoeg onzichtbaar over de minuscuulste details in het schilderij. Ze was één met haar omgeving; één met haar werk, één met de kleurrijke verf, één met de gereedschappen van de kunstenaar in haar zachte handen… Zelfs met de bries die nog altijd rijkelijk naar binnen stroomde en gretig met haar lange lokken speelde, haar als een zorgzame moeder omarmend en ondersteunend. Ze ademde de frisse lucht in met elke beweging die ze maakte en werd direct vervuld van nieuwe energie. Alsof ze zo geleidelijk aan werd meegezogen in een nu ietwat… andere sfeer -een diepere, dragende- veranderde ook de muziek met de aankondiging van een nieuw lied. Wat opgeschrikt bij de plotseling veel zwaardere tonen, keek ze even op en genoot enkele seconden met gesloten ogen van de innige omhelzing van de klanken die de cello nu produceerde, lichtelijk ondersteund door andere instrumenten. Wat precies de reden was voor deze onverwachte verschuiving in haarzelf, van de merkwaardige verandering van de lucht in het schilderij die ze plotseling toch een donkerdere kleur gaf dan ze van plan was geweest en van de muziek die als een dreigende storm alles in zijn greep hield? Ze kon het werkelijk waar niet zeggen. Maar dat het haar ergens intrigeerde, was zeker, zoals het een kunstenaar in hart en ziel betaamde.
Hierdoor met een geïnteresseerde, geconcentreerde uitdrukking op haar gezicht staarde ze even naar de ooit zo strakblauwe lucht van de beeltenis die ze had gecreëerd, welke.. grauwer was geworden, naar hoe de bloemen meer witte tinten hadden gekregen dan de ogenschijnlijk oogverblindende kleuren die ze eerst voor ogen had gehad... Als een duistere waas omhuld werd het schilderij bedekt met een nieuwe laag, welke eerder een sfeer van sereniteit met de reinste mysterie in zich droeg.
Hoe… hoe was dit zo gekomen…? Hoe kon haar innerlijke ervaring ineens zo zijn omgeslagen als de verandering van eb en vloed, dag en nacht, waardoor alles om haar heen wel mee moest veranderen...?
Veel tijd om over deze vraag na te denken, werd haar niet gegund. Haar hand leek als vanzelf verder en verder te schilderen, gedreven door pure inspiratie. Niet langer leek ze nog te twijfelen over welke tinten gepast waren. Niet langer vroeg ze zich stilletjes af welke details nog toegevoegd moesten worden. Ze wist... Ze wist.. alles. Uit een automatisme, een reflex bijna, leidden haar vingers de penseel waar het wezen moest. Of… was het andersom? Het leek haast alsof het een eigen leven was gaan leiden, de kunst zelf een stem had gekregen...
Emori merkte niet hoe ook de lichte bries ondertussen in kracht was toegenomen en steeds gretiger aan haar lokken en kleren begon te trekken, alsof het haar wilde verleiden eerdere gedachten achter zich te laten en daadwerkelijk in deze nieuwe realiteit te stappen.
Pas bij een klap, keek ze op. Haar donkere wenkbrauwen schoten verwonderd iets omhoog, waarbij haar hazelnootbruine ogen zochten naar de oorzaak van het geluid. Na slechts enkele seconden trof haar blik de pot met penselen die door de krachtige wind was omgewaaid, waardoor de houten gereedschappen als een waaier over de vloer lagen uitgespreid. De glazen pot in scherven er omheen. In het verdwijnende licht van de late namiddagzon, was het haast een kunstwerk op zich hoe de materialen een samenspel hadden tussen enerzijds ruw en donker en licht en glad, hoe het schitterde in de zonnestralen in de nieuwe vorm die nu voor haar was uitgelegd.
De jonge vrouw nam een moment het aandachtig te bekijken, zich onwillekeurig afvragend wat had gezorgd voor de toenemende kracht van het element wat nog altijd wild om haar heen danste... Haar hoofd draaide zich even vragend naar het raam, maar zodra ze opkeek, leek de wind in één keer weer te zijn gaan liggen… Alsof… alsof… enkel haar aangezicht het had doen temmen… Of.. was er iets anders aan de hand..? Wat gebeurde er..?
Niet had ze in de gaten hoe er ondertussen een lange, breedgeschouderde man in de deuropening was verschenen. Toen ze nog richting het doek had gestaan, was zijn gestalte voor een deel verborgen gegaan achter het hout van de deur, maar tegelijkertijd met het omwaaien van de pot, was ook de deur verder open gewaaid, als een door de wind geleide introductie tussen twee volslagen vreemden.
De seconden tikten voorbij in het moment van onwetendheid waarin Emori tenslotte op haar knieën bij de scherven neerhurkte om deze voorzichtig op te pakken en op een doek te leggen, zodat ze het later gemakkelijker weg kon gooien. Daar, in de weerspiegeling van een glinsterend stuk glas, zag ze hem eindelijk: het was het rood van zijn lokken wat haar aandacht als eerste trok. Zijn haren waren nog roder dan het bloed wat zachtjes langs haar hand sijpelde toen ze deze, gelijktijdig met het opmerken van de man, aan het vlijmscherpe materiaal sneed.
Duidelijk opgeschrikt keek ze op, haar ogen schoten naar de deur. De adem werd haar spontaan benomen bij de plotselinge verschijning die ze noch gezien, noch gehoord had. Niet te vergeten dat ze zojuist nog volledig opgegaan was in haar eigen moment van pure concentratie en grillige inspiratie.
Wie… Wie…?
Maar haar gedachten kwamen voor even niet verder.
Zwijgend staarde ze daarom maar naar hem, compleet overrompeld en niet in staat direct weer weg te kijken. Alsof ze een kunstwerk bestudeerde -een schilderij in een galerie met vele anderen dat uit het niets haar aandacht had getrokken- bleef ze naar hem kijken, liet haar donkere ogen aandachtig over zijn gelaat gaan, vrij van oordelen, enkel vervuld met… nieuwsgierigheid, een gretige vorm, één die soms slechter dan goed voor haar was. Pas toen haar ogen de zijne vonden en een lichte schok acuut door haar hele lijf trok, kwam ze weer enigszins bij zinnen. Juist op datzelfde moment, was de wind opnieuw gaan stromen, haar wanhopig zoekend, maar dit keer ook verder glijdend dan enkel haar fijne gelaat en de deur. Ook de vreemdeling werd nu liefkozend omarmd om hem haast verder naar binnen te leiden, te lokken zelfs, wellicht…
Terwijl de frisse lucht haar longen weer vulde, stond Emori zo kalm mogelijk op, haar ogen nog onlosmakelijk verbonden met de blauwe en bruine irissen voor haar… Een innige stilte vulde de ruimte zodra ze recht stond en haar armen langs haar lichaam vielen. Het dragende lied was ondertussen afgelopen en de plaat tijdelijk gestopt met spelen. In deze stilte, was enkel nog het ruisen van de wind als een heimelijke fluistering, gepaard met het zacht, vrijwel onhoorbaar tikken van de druppels bloed die langs haar ene hand op de grond sijpelde, hoorbaar. Het was dezelfde wond die Emori tenslotte weer met beide benen op de grond zette, althans… haar weer een stem gaf om mee te spreken, al leek er nog altijd iets in haar houding veranderd te zijn, maar wat… daar kon ze zelf geen antwoord op geven, evenmin als de omslag in sfeer die zich in de enkele minuten hiervoor had voltrokken. “Wie ben je..?” klonk haar melodieuze stem uiteindelijk zacht, als een zucht, meegedragen op de wind. Het was wellicht niet de eerste vraag die je iedereen zomaar stelde. Het was daarbij vaker de gewoonte om eerst jezelf voor te stellen, maar op de één of andere manier was het op dit moment de enige vraag aan hem die haar volle lippen had weten te ontsnappen, nu ze eindelijk haar blik wist los te scheuren en ze voor even haar ogen naar het raam richtte, waar de wind maar bleef binnenstromen als een gulzige rivier.
Wat.. was er gebeurd…? Wat gebeurde er.. nu..?
Duidelijk ietwat verward, maar desalniettemin verrassend kalm, keek ze weer om, naar.. hem en wachtte met een iets steviger bonkend hart op zijn reactie.

Het tweede lied wat speelt:

Hij had haar gade geslagen al was het maar voor even. Die paar tellen had hij met over elkaar geslagen armen, leunend tegen de deurpost gekeken naar haar. De bewegingen die ze maakte. Het sierlijk meezwieren van haar bruine lokken, al leken ze in het licht van de namiddagzon haast met goud doorsponnen. De dalende zon zette eveneens de rest van het lokaal in brand. Het acentueerde de kleuren die zij tot leven wekte op het doek. Haar slanke vingers vonden telkens opnieuw nieuwe sierlijke bewegingen om de penseel naar het doek te brengen. Hij had haar gezicht nog niet eens gezien. Langzaam stierf de piano muziek weg en maakte hij zich geruisloos los van zijn plek bij de deurpost. Klaar om weer net zo stil te verdwijnen als dat hij gekomen was. Deze stille ontmoeting alleen voor hem om zich te herinneren. Zijn hand lag al op de klink, om de deur weer iets toe te doen en haar verder te laten schilderen in de sereniteit waarin hij haar gevonden had. Hij aarzelde...

De speler waar eerst nog de rustgevende tonen van de piano weerklonken had maakte plaats voor een ander soort geluid. Het was zwaarder en leek bijna overgave af te dwingen. Het liet hem zijn blik nog een moment langer gevestigd houden op het apparaat, totdat hij vanuit zijn ooghoek haar bewegingen zag veranderen en met haar ook haar werk. Alsof ze met haar hand over het doek had geveegd had zich een verzamelende storm over haar losgelaten, haar in zijn greep genomen. Zijn vingers waren van de klink afgegleden terwijl een zachte bries van achter aan de haren trok die aan de rechterkant van zijn gezicht zo vrijelijk naar beneden vielen. Net over de schouders. Net in contact met het wit van zijn overhemd. Bloed op sneew. Hij dwong haar tot stilte, de bries. Ze liet hem met rust, angstig en terug getrokken. Hij wierp een laatste blik op de vrouw, dansend in haar eigen realiteit. Hij moest haar met rust laten. Hij draaide zich om, alweer vergetend dat hij de deur wat toe had willen trekken om haar te laten in haar afzondering. Een tweede keer werd hij tegen gehouden. Het geluid van glas dan brak sneed dwars door hem heen. Het scheurde de harmonie, de muziek en haar eigen ritme aan flarden en liet hem een vluchtige blik over zijn schouder werpen.

De deur was opengewaaid en half draaide hij zich terug naar wat zich binnen afspeelde. Daar zat ze. Niet langer bewegend alsof de wind zelf haar poppenspeler was. Haar slanke handen hielden geen penseel meer vast maar waren bezig de genadeloos scherpe scherven van de grond te verzamelen. Een nieuwe bries, sterker deze keer, leek hem naar binnen te willen duwen maar hij legde hij in stille woede het zwijgen op. Genoeg nu! Zijn hand rustte nog steeds op de deurpost die hij eigenlijk nooit had losgelaten. Haar ogen nog steeds op haar gericht al had hij al twee keer geprobeerd te ontsnappen aan een blik die ze niet op hem liet rusten. Tot nu toe. Opgeschrikt had ze zich omgedraaid, zijn aanwezigheid opgemerkt. Nu pas kon hij een gezicht plaatsen bij de rest van haar. Een zacht gezicht. Alles aan haar. Het bevatte een zekere zachtheid die bij hem niet eens in de kleinste maten aanwezig was. Grote bruine ogen staarden de wereld in, op dit moment, naar hem. Staren was hem niet ongewoon. Zelfs in een tijd als deze, waarin zijn uiterlijk niet langer als abominabel beschouwd werd waren er nog steeds mensen die hem nakeken. Hij had zich er nooit iets van aangetrokken en zou er nu ook niet mee gaan beginnen. Maar irritant was het wel. Hij wilde haar iets toesnauwen maar de woorden kwamen niet verder dan de kaofonie in zijn hoofd waar ze gevormd waren. Opgesloten in de eeuwige stormen. Hij hoorde haar weer. Hoe ze hem zachte fluisteringen toespeelde en liefdevol langs zijn wang streek. Bijna sussend. Hij liet haar spreken dit keer, zijn hand bleef ontspannen.

Ze stond op, maar hij weigerde haar blik los te laten. Hij wilde die blik vasthouden. Bijna alsof hij niet vertrouwde wat ze van plan was te gaan doen. Alsof hij elk moment moest kunnen ingrijpen op...iets.
De stilte wikkelde hen langzaam in. Maar niet voor hem. Zij was de muziek geworden en het was zij die die muziek ook weer doorbrak. Haar woorden hadden zacht geklonken maar droegen helder in de stilte. Weer die fluistering. Weer die zachte dwang in zijn rug die als een ongeduldig kind zachtjes trok aan zijn haren. Hij gaf eraan toe. Zijn hand had de deurpost losgelaten en zijn gelaat zich volledig naar haar omgedraaid. Hij liep een paar passen het lokaal in. Zijn hand reikte uit en hij duwde voorzichtig de naald van de platenspeler die tot dan niks anders had veroorzaakt dan zachte ruis. Voor dat moment had hij zijn blik losgehaald van haar. 'Je moet dat verbinden. Als er vuil in komt kan het gaan ontsteken,' was het eerste wat hij zei. Zijn stem het totale uiterste van de hare. Haar stem had zacht geklonken, bijna verzuchtend. Melodieus en enigszins nieuwsgierig. Een lichte vrouwenstem. De zijne was zwaar. Denderend als de donder over het land wanneer hij schreeuwde. Zacht resonerend van de bas wanneer hij zijn volume onder controle hield. Een rauwige klank erdoorheen en de overblijfselen van een leven lang een oude taal spreken. Het accent was duidelijk hoorbaar.

Het uiterste geduld en sereniteit omarmden haar. Emori bruiste vaak van energie, van leven, maar wist dit met de jaren steeds beter te controleren, waardoor ze naar de buitenwereld soms het toonbeeld van innerlijke kalmte was. Dan nog kon haar lichaam behelst worden met tintelende spanningen bij nieuwe sensaties en indrukken als een kind wat vele dingen voor het eerst ervoer. Het was het jeugdige deel van haar wat haar nooit volledig zou verlaten, wat ervoor zorgde dat ze tegelijkertijd een volwassen vrouw en een leergierig lerende bleef, altijd openstaand voor het onbekende. Waar de maatschappij regelmatig een kader schepte voor de denkende mens, als houvast om de wereld om hen heen te interpreteren, had Emori al op jonge leeftijd los weten te breken uit dit keurslijf, om haar eigen omgeving met een zo open mogelijke blik in zich op te nemen. Het was mede dankzij haar ouders en opvoeding waardoor zij hiertoe in staat was gesteld, maar daarbij leek zich ook iets eigens -een bepaalde kracht of ruimdenkendheid- in haarzelf te bevinden welke haar ertoe zette om alles en ieder telkens weer met een frisse, nieuwe blik te bekijken, verlost van normen en opgelegde overtuigingen over wat men zou “moeten vinden” over bepaalde zaken. Het zorgde ervoor dat ze de man voor haar ook bekeek met een bepaalde rust die je wellicht deed afvragen wat er precies in haar hoofd zou omgaan... Niets in haar fijne gelaat gaf weg of ze richting het positieve of negatieve zou neigen in haar innige observatie van hem. Haar ogen namen gretig de feiten van zijn verschijning in zich op, waarbij in haar gedachten voorbij werd gegaan aan wat de “sociale wereld” ervan zou vinden, wat zíj er daardoor van zou moeten behoren te vinden, maar ging in plaats daarvan direct als een soepele stroom over in haar eigen, unieke belevingen. Ze bleef naar hem kijken...; Zijn rode lokken die zachtjes meebewogen op de bries welke was gaan liggen, zijn getrainde lichaam verborgen onder de redelijk nette kleding, geaccentueerd met andere uiterlijkheden en… de ogen die je naar het hart grepen en je aandacht haast leken op te eisen, zonder daadwerkelijk die aandacht te wensen. De ogen… De ogen... ze.. spraken, zonder daadwerkelijk iets weg te geven...
Zijn uiterlijk verraadde dat hij in ieder geval aan de buitenkant slechts iets ouder leek te zijn dan zijzelf, maar ze zou zich niet waardig gunnen voor een school en… ontmoeting als deze als ze daarbij niet beter wist. Ondertussen bekroop een ander vermoeden haar, een vermoeden over de werkelijke identiteit van de persoon voor haar… Het groeide met de minuut dat ze samen in de ruimte, vervuld van de brandende zonnestralen, spendeerden.
Tevens in haar beleving werd meegenomen hoe hij niet direct antwoordde op haar vraag. Ook hij leek zich niet verplicht te voelen aan de sociaal wenselijkheid te voldoen. Het vulde tegelijkertijd de stilte van haar kant, maar haar ziel sprak boekdelen tegen haar: Wie hij ook was… ze wilde meer over hem te weten komen, hem aftasten, als een vluchtige kans wat voor even binnen handbereik lag, maar net zo makkelijk weer kon verdwijnen...
Er viel dan ook geen aarzeling of onzekerheid te lezen in haar onderzoekende blik, terwijl ze hem nauwlettend volgde met haar eigen indringende, hazelnootbruine ogen op het moment dat hij zich naar de platenspeler bewoog om de naald eraf te halen.
In de tussentijd was haar hand enigszins gaan kloppen door het bloed wat er maar uit bleef druppen. Het koste uiteindelijk zijn woorden om haar blik er weer kort naartoe te bewegen. Zijn stem was duidelijk als de slag van de donder en verspreidde zich door het lokaal als een zware trilling van een diepe bas. Het zou het achtergrondgeluid kunnen vormen van de nieuwe setting waarin haar huidige schilderij zich bevond…
Geen woorden werden meer van haar kant gesproken. Het was niet nodig geweest. Het feit dat ze hierna naar een tafel verderop reikte om de schone doek die daarop lag er vanaf te pakken en deze beschermend op de bloedende wond te drukken, zei genoeg. Met één hand -haar minder dominante hand- probeerde ze het vluchtig om de plek te binden, zodat het haar niet zou beletten om verder te werken en te voorkomen dat het onverhoopt haar werk zelfs zou beschadigen. Meer dan dat wenste ze er op dit moment niet mee te doen. Het zou slechts een verspilling van tijd zijn als ze zich voor zoiets kleins -in haar ogen- helemaal naar de ziekenzaal zou begeven. Desalniettemin hadden de woorden van de man waarheid gesproken.
Haar lange, slanke vingers deden hun uiterste best het veilig vast te knopen, maar het geïmproviseerde verband wat ze had gebruikt, bleef iedere keer losschieten, omdat ze het met één minder geoefende hand simpelweg niet voor elkaar kreeg het strak genoeg vast te trekken. Een lichte frons verscheen op haar lelieblanke wangen. Hm…
Uiteindelijk schoten haar glinsterende ogen weer op naar de vreemdeling die zich nog altijd in haar buurt bevond. Ze zou ook...
Enkele seconden tikten voorbij, voor Emori plots resoluut met haar gebruikelijke elegantie zijn kant op bewoog. Zonder enige gêne of terughoudendheid overbrugde ze uit het niets de ruimte tussen hun afzonderlijke lichamen, een duidelijk doel voor ogen, eventuele persoonlijke ruimte ietwat voorbijgaand, zodat ze vlak voor hem kwam te staan. Nu pas bemerkte ze het daadwerkelijke lengteverschil. Haar hoofd moest zich hierdoor iets oprichten om zijn interessante ogen weer te kunnen ontmoeten. Ze kon het niet helpen dat haar ademhaling onbewust toch iets was versneld, welke wellicht voelbaar zou zijn in zijn hals door haar eigen hoogte ten opzichte van de zijne.
Geleidelijk aan reikte haar gewonde hand, met de doek er losjes omheen geslagen, naar hem. Ze kon haast zijn lichaamswarmte onder haar vingertoppen voelen... “Zou je…?” sprak ze hierbij tenslotte zacht, zijn blik niet loslatend, om te vragen of hij zou vriendelijk zou willen zijn de doek voor haar steviger vast te binden.
Het was in feite een allerminst diepgaande vraag, maar iets in de sfeer die al in het lokaal had gehangen sinds ze hem had opgemerkt, zorgde ervoor alsof het eerder aanvoelde alsof ze hem een heimelijk voorstel deed, hem mee wilde voeren in een mysterieuze richting...
Een tedere glimlach, de eerste die ze hem toonde, verscheen om het geheel ietwat te verzachten. Het haalde haar gehele gezicht op en sloot aan bij het warme licht rondom hen. Zwijgend bleef ze naar hem kijken, haar hand naar hem uitgestoken ter hoogte van zijn borstkas. Haar eigen lichtbruine lokken, verlicht met het goud van de zonnestralen, dansten lichtjes rond haar smalle schouders.
Ergens kriebelde de nieuwsgierigheid naar zijn reactie...

Ze was hem aan het veroordelen. Haar onderzoekende blik had hem gezien en haar brein probeerde het in elkaar te puzzelen. Puzzelstukjes zoals de nette kleding die hem alles behalve comfortabel leek te zitten, hoe non-chalant hij de mouwen ook had opgerold of de knoopjes open had getrokken om hem niet het gevoel te geven dat hij voor elke ademteug moest vechten. De piercings die nog minder in dat plaatje thuis leken te horen. Of de dingen die ze niet zag. Het subtiel veranderen van de wind om hem heen waar hij liep. Wat voor oordeel ze velde maakte niet uit. Maar het kon niks zijn wat hij niet eerder gehoord had. Het maakte hem sceptisch om haar blik. Bijna geamuseerd en hij leek terug te glijden in zijn comfortabele afstandelijkheid. Ondertussen waren zijn ogen blijven hangen bij haar gewonde hand, waar hij net nog een opmerking over had gemaakt in plaats van haar zijn naam te vertellen zoals ze gevraagd had. Hij had het haar gezegd nadat, zonder de naald op de afgedraaide plaat, er volledige stilte had geheerst in het lokaal. Het druppen van haar bloed, gestaag en bijna afstembaar op de klok had het hem laten zeggen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar reageren en zijn blik had haar weer opgezocht. Ze had er niet op gereageerd. Ze was zelfs gestopt met hem ongegeneerd te bekijken. In plaats daarvan had haar lichaam zich soepel gedraaid naar de tafel waar ze haar spullen had uitgestald om daarna iets wat op een doek leek te pakken en zichzelf daarmee provosorisch te verbinden. Ze was aan het prutsen, maar hij maakte geen aanstalte om haar te helpen. Integendeel. Hij kon alleen toekijken.

Trekkend met zijn tanden probeerde hij het verband zo strak mogelijk te krijgen, maar het bleef teveel speling houden. Hij negeerde het open en dichtslaan van de deur. 'Niet je slimste actie daarbuiten hmm?' hoorde hij zacht een stem achter zich. Ronodan verschoof zichzelf zonodig nog meer met zijn rug naar de deur gekeerd terwijl hij het verband strak probeerde te trekken. Hij hoorde voetstappen achter zich dichterbij komen en een stevige greep die zijn pols omklemde zodat hij wel op moest kijken. 'Ik kon hem makkelijk hebben,' mompelde hij zachtjes terwijl hij toestond hoe de ander het verband weer los haalde en met snelle slagen zijn hand verbond. 'Je greep een dolk met je blote hand vast. Je bent niet onaantastbaar Ro,' de ander probeerde boos te klinken, maar een zachte grinnik tussendoor verried dat het lang niet zo ernstig was als gespeelt. Een zachte zucht klonk daarna naast hem. 'Ik wou dat ik je niet zo vaak hoefde op te lappen,' Ronodan draaide zijn hoofd opzij. 'Zorg er dan voor dat ik je niet telkens hoef te redden,' Het bleef even stil na die woorden. De ander keek naar de grond om de liefdevolle glimlach op zijn gezicht te verbergen. 'Nou, je kan weer even vooruit. Volgens mij overleef je het wel,' hoorde Ronodan hem nog zeggen waarna hij met een korte stoot tegen zijn schouder weer wegliep.

Het was maar een seconde of tien geweest. Die ene flits van een herinnering. Hij voelde het vervaagde litteken op zijn hand branden als hij keek naar hoe zij bezig was. Hij kon en wilde niet langer in die herinnering blijven hangen. Zij zette hem op scherp toen ze uit het niets in beweging was gekomen en doelgericht op hem afliep. Hij bleef staan al kon hij het niet waarderen hoe dicht ze bij hem was gaan staan. Misschien toch beter de ruimte bewaren tussen hen. Maar een drukkend gevoel van de wind in zijn rug hield hem staande, exact waar hij was. Zijn blik moest hij bijstellen naar beneden. Haar hart bonkte in zijn schedel en hij probeerde het buiten te sluiten door zich op iets anders te focussen. Nu ze zo dichtbij was kon hij haar op een geheel andere manier bestuderen. Dingen die hem eerder vanaf die afstand niet waren opgevallen. Een springerig bruine haartje bij haar slaap. De stille hint van haast onzichtbare sproetjes rond haar neus. Haar ogen, die uit veel meer bleken te bestaan dan die enkele hazelnoot kleur. Als een eigen palet die ze, zoals het schilderij, zelf bijgewerkt had om het zo sprekend mogelijk te laten lijken. Haar gezicht was momenteel gedecoreerd met kleine kleurige verfspetters wat haar niet leek te deren en haar lippen hadden een natuurlijke rozige kleur van zichzelf dat er iets op smeren onnodig was. Ze weken van elkaar, haar lippen, om hem een halfbakken vraag te stellen terwijl haar warme adem langs zijn hals streek terwijl ze het vroeg.

Zijn ogen lieten haar gezicht los en dwaalden af naar haar uitgestoken hand. Waarom zou hij? Als ze zo nodig verbonden moest worden was er een dokter en een assistent in het gebouw aanwezig om dat voor haar te doen. Zo ver lopen was het ook weer niet. Er mankeere iets aan je hand, niet je benen. Maar de bries leek hem sussend toe te spreken. Het is binnen twee minuten gedaan. Daarna kan je weer weg. Zijn hand reikte omhoog en pakte de hare. Het contact met haar hand zond een schok door zijn lijf waardoor het voelde alsof elke spier zich aanspande. Het was niet om wat hij had verwacht te voelen, maar om wat hij niet had verwacht. De energie die door haar aderen stroomde onder haar zachte huid. Hoe had het zich zo verborgen kunnen houden?
Hij trok kalm de doek los en wikkelde het als een verband om haar gewonde hand heen. Rond haar pols knoopte hij de twee punten waar hij mee geëindigd was vast zodat de doek stevig op zijn plek zou blijven zitten. Zijn hand trok zich terug terwijl haar slanke vingers door de zijne weg gleden.

Een kleine lach tekende zich rond haar lippen toen ze bemerkte hoe hij naar haar hand keek. Oké, dat was duidelijk een “nee” op haar vraag. Prima. Dan zou ze wel even-
Maar ze had die gedachte nog niet afgemaakt, of er ging een lichte schok door haar hele lijf heen. Als door een naald geprikt, schrok ze op. Haar heldere ogen schoten naar haar hand die zachtjes toch door hem werd aangeraakt. In een flits, in de enkele seconden dat hij haar aanraakte, voelde ze zijn energie stromen. Intens, krachtig… Als een kolkende zee tintelde het onder zijn aanraking door. Het greep haar en leek haar zodanig mee te sleuren dat haar keel wel samengeknepen leek te worden. Haar hart begon spontaan steviger te bonzen.
Ineens.. wist ze wie ze voor zich had, eindelijk. Hij was… Hij was…
Net voor ze het antwoord op haar lippen kon proeven, was het doek al omgeknoopt en trok hij zijn hand weer terug. Ietwat uit het veld geslagen, liet ze haar blik van haar hand, weer naar zijn gezicht gaan.
Langzaam trok ook zij zich terug, maar op de één of andere manier leken haar kleine voeten onderwijl als aan de grond genageld. Het was niet haar intentie of gewoonte om op een dergelijke, geringe afstand bij een vreemd persoon te blijven staan, maar de wind die haar zachtjes in de rug bleef duwen, zijn richting op, leek haar standvastig op haar plaats te houden. ..Hm?
Haar zoete glimlach toonde zich aan hem toen ze zijn ogen weer ontmoette. “Dank je…”
Een kort moment van stilte, van aarzeling, viel. Weer leek ze voor even diezelfde energie te voelen door de bries die om hen beiden heen dansten, hen dichter naar elkaar leek te brengen, waardoor ze zijn levendige, stormende geestkracht haast in haar eigen binnenste kon voelen. Hoe? Emori had werkelijk geen idee.. Maar alsof diezelfde natuurlijke ademtocht die hen beiden omringde haar het antwoord toefluisterde, begon het haar eindelijk meer en meer te dagen. Ze zag een beeld voor zich wat ze ooit had gezien in één van de vele boeken uit de oneindige, literaire voorraad van haar ouders. De letters van een beschrijving zo onmiskenbaar, zo… uniek, dansten voor haar ogen, als op haar netvlies gebrand. Het was als een vluchtige herinnering van grote betekenis wat zich aan haar openbaarde, al kon ze niet bedenken waarom het van al haar gedachten, van al haar herinneringen zich boven de rest uitvocht en de weg naar haar bewustzijn wist te vinden, maar… het vond het.
Daarom sperden haar zachte, volle lippen zich uiteindelijk nog een keer van elkaar: “..Ronodan.” maakte ze plotseling af, zelf ook duidelijk ietwat verbaasd met het uitspreken van zijn naam. Ronodan… Ja. Ja, dat was zijn naam. Nu herinnerde ze het zich weer van wat ze ooit gelezen had over hem. Hij was… de beschermheer van haar thuisplaneet, van Puffoon. Maar hoe.. had zij dat kunnen weten? Hoe had ze hem zo kunnen herkennen? Hoe had ze zich dat juist nu kunnen herinneren..?
Daarbij had ze hem nooit eerder ontmoet of gezien. Dan had ze dat waarschijnlijk wel onthouden. Zijn verschijning was er één die je immers niet snel vergat.
En toch was het haar uit het niets te binnen geschoten op het moment dat de wind haar letterlijk een duwtje in de rug had gegeven. Merkwaardig…
Nu had ze tenminste wel een naam bij het gezicht met de intrigerende ogen voor haar. Het was de eerste beantwoording van vele vragen die nog in haar hoofd rondspookten over de vreemdeling. Echter leek Ronodan zelf juist op dat moment aanstalten te maken om te vertrekken… Ze zag hoe zijn lichaam zich al van haar weg leek te willen draaien, zijn blik zich kort ergens anders op vestigde.
Ah, blijkbaar betekende dit het einde van hun ontmoeting. Ach ja, misschien zou ze hem nog weleens in of rond de school tegenkomen…
Maar nee… Nee, zo gemakkelijk ging het niet. Dacht je werkelijk dat dit het einde was…? De wind niet… Nog leek het element rondom haar niet tevreden, niet gerust gesteld.
Enthousiast en levendig bleef het maar in haar rug duwen, ondanks dat de ander toch echt weg leek te willen lopen. Zodra Emori wat verwonderd omkeek, om te zien of de donder wellicht was losgebroken, bemerkte ze plots hoe het buiten zelfs haast… windstil leek. Zelfs de kleinste bladeren in de bomen verderop leken nauwelijks te bewegen.
Maar hierbinnen… stormde het wel degelijk, afgaande op de kracht waarop ze nog steeds richting… hem werd gestuurd.
Eigenwijs als ze was, weigerde de jonge vrouw echter nog een stap te zetten. Nee, zo was het wel genoeg geweest. Ze hadden genoeg gespeeld; De pot die eerder was omgevallen, de deur die was opengewaaid en het trekken aan haar kleren en lokken… Waarom ging de wind niet liggen? Wat wilde het van haar? Van hem? Of… van hen beiden..
Ha, ze dacht er bijna over alsof het… een levend iets was, maar dat was… dat was belachelijk. Ze was vast nog wat overdonderd door de onverwachte ontmoeting en begon dingen te voelen en zien waar deze niet waren. Ze moest het maar gewoon negeren en-
Alsof de bries die weer sterker en sterker stroomde haar zondige gedachte had gehoord, nam het nog eenmaal flink in kracht toe, zodanig dat het Emori slechts voor enkele tellen uit balans wist te brengen. Met een gedempt, ietwat verschrikt geluidje helde ze voorover. Haar goeie hand greep al naar de eerste houvast die ze kon vinden, welke zich toonde in de vorm van-
Oh dear…
Voor Emori het goed en wel besefte, lagen haar beide handen al uitgespreid over zijn borstkas, maar daarbij wist ze nog net een vlug stapje te zetten wat voorkwam dat ze ook met de rest van haar lichaam en haar gezicht hetzelfde lot zou ondergaan. Enkele millimeters voordat dat zou gebeuren, stond ze weer stevig en ving zichzelf op met haar armen tegen zijn lichaam gedrukt, voor de klap zou plaatsvinden. Zichtbaar geschokt keek ze eerst achterom, waardoor ze de stof van zijn overhemd zachtjes langs haar wang voelde glijden in de beweging.
Wat was er toch aan de hand?! Had iemand soms een spreuk losgelaten op het atelier? Was dit een grap?
Op het moment dat haar handen hem weer aanraakten, was de bries echter weer gaan liggen, waardoor Emori met geen mogelijkheid kon zeggen wat in godsnaam de werkelijke oorzaak zou moeten zijn…
Nu pas bemerkte ze de warmte die onderwijl doorsijpelde onder haar handpalmen door, gepaard met het vaag voelen kloppen van.. een hart. Het bracht gelijkmatig ook een warme gloed op haar wangen en daarmee een lichtroze kleur. Ze…
Een stuk langzamer dan ze had omgekeken, keek ze weer terug richting Ronodan.
Oh. Oh…!
“Ik…” begon ze voor het eerst aarzelend. Ze kuchte en vermeed zijn blik voor even. Zo vlug ze kon, trok ze haar handen weer terug, liet haar ogen toch nog even naar zijn overhemd gaan, waarbij ze het niet kon laten het ietwat te fatsoeneren waar ze het verkreukeld had, puur uit een aangewakkerd schuldgevoel. Haar vingers trokken zich echter iets terug toen ze meer naar boven eerder zijn blote huid tegenkwamen dan de witte stof en haar blik bleef rusten op de kapot getrokken knopen. Hoe zou..?
‘Em, doe normaal!’ schoot het kort door haar heen, terwijl ze hem gelijk een verontschuldigende blik toewierp en een pasje achteruit zette.
Met moeite wist ze haar ademhaling en hartslag weer onder controle te krijgen bij de hernieuwde, grotere afstand. Langzaamaan nam ook de gloed bij haar wangen af.
“Ik ben Emori..” klonk het uiteindelijk weer een stuk kalmer, zonder echt te weten waarom ze hem nu zomaar haar naam had verteld… Wellicht was het omdat ze inmiddels achterhaald had wie hij was en dat ze zo weer quitte stonden. Of… was het.. ergens diep in haar.. ook een manier om eindelijk aan de ogenschijnlijke wens van de wind te voldoen en daadwerkelijk het gesprek met hem aan te gaan..? Blijkbaar was een val in zijn armen daar voor nodig geweest...
Je zou je bijna gaan afvragen welke poppenspeler er stiekem achter de schermen mee keek en alles zo opzette, van het element tot de attributen, om zijn gewenste uitkomst te zien uitspelen…

Voor een kort moment waren zijn ogen terug geschoten naar haar toen hij dacht eenzelfde soort schok door haar lijf te zien trekken. Misschien had hij het zich ingebeeld. Zijn blik ging al snel weer terug naar de taak die hij, ergens onwillig, op zich had genomen. Zijn hoofd leek ruzie met hem te zoeken. Je had toch een keuze. Oh kop dicht.
Ondanks de irritatie die zich binnenin hem langzaam begon om te zetten in woede bleven zijn handelingen, het omslaan van de doek, het vastknopen, beheerst en met een zekere voorzichtigheid. Pas toen hij de knoop een laatste kleine ruk had gegeven om zich ervan te verzekeren dat het vast zat, zochten zijn ogen de hare weer op.
Nou? Waar wacht je nog op? Je wilde vertrekken toch. Je hebt gedaan wat ze van je vroeg. Je kan gaan. Het kostte hem elk beetje concentratie in zijn lijf om die impuls van zijn hersenen door te sturen naar zijn voeten. Kom in beweging! Een impuls die weer onderbroken werd voordat het signaal over had kunnen komen toen zij weer begon met spreken. Haar zachtroze lippen hadden zich omgekruld tot een glimlach terwijl ze hem met haar zachte stem bedankte. Waarom? Omdat hij een knoop in een doek kon leggen? Doe niet achterlijk. Wees niet zo'n.....
Zijn blik schoot omhoog toen ze zijn naam sprak. Het klonk vreemd om in haar stemgeluid te horen. Het miste een zeker accent. Maar zij bracht een zachtheid toe aan de naam die hij nog nooit eerder op zo'n manier had gehoord. Alsof ze het over een compleet ander persoon had.

Als ontwaakt uit een diepe slaap konden zijn voeten zich eindelijk bewegen. Vanuit die beweging kreeg hij ook de rest van zijn lichaam weer aan de praat. Maar, zou je niet blijven om met haar te praten? Nee! Ze wist je naam. Dat is het onderzoeken waard....Nu is het genoeg! Ze was eindelijk stil. Te bang van hem om nog iets te zeggen of te doen. Hij was hier ook al te lang geweest. Met nog een korte blik op haar draaide hij zich om zodat hij naar de deur kon lopen. Iets wat hij eigenlijk op de eerste plaats al had moeten doen. Zwakjes probeerde ze aan zijn kleding en haar te trekken, maar hij negeerde elke nieuwe poging om hem nog langer hier te houden. Er was maar één geluid in het lokaal wat hem zover kreeg om zich om te draaien. Het gesmoorde geluid wat zij maakte toen ze voorover viel.

Zijn handen schoten uit om haar tegen te houden als ze voorover zou vallen en grepen haar middel vast. Zijn blik was op haar gericht. Onder zijn handen voelde hij dwars door de stof van haar kleding heen de lijnen van haar lijf en de warmte die ze uitstraalde. Ondertussen hadden haar armen zich tegen zijn bortkas gelegd zodat ze haar eigen val kon breken. Voor een moment was het windstil in zijn hoofd. De eeuwige chaos bleef een seconde lang bevroren voordat het zijn asymetrische systeem van gedachten en herinneringen weer oppakte. Toen ze zich terugtrok lieten zijn handen haar ook gaan, langzamer dan hoe zij zich had herpakt. Nu bemerkte hij ook de rozige gloed op haar wangen. Ze begon tegen hem te stamelen voordat haar handen weer naar voren kwamen om zijn kleding recht te trekken. Hij wilde haar handen vastpakken om aan te geven dat ze wel genoeg gedaan had, maar hij stopte in zijn beweging toen haar vingers even langs zijn huid streken en ze haar handen zelf al terug trok. Het gaf hem ademruimte toen ze weer naar achteren stapte. Er was iets aan haar wat hij niet kon plaatsen en als hij eerlijk was begon hem dat een beetje gek te maken.

Ze stelde zich voor als Emori, ook al had hij niet om haar naam gevraagd. 'Ronodan,' begon hij na een korte stilte. 'Maar dat scheen je al te weten,' vervolgde hij als de onuitgesproken vraag dat hij zich afvroeg hoe. Achter hem duwde de wind zachtjes de deur van het lokaal dicht. Hij had het niet eens meer door.

Ze had zijn grote handen rond haar middel gevoeld. Haar zachte huid -weggestopt onder de dunne stof van haar witte blouse- leek nog altijd te gloeien waar hij haar vluchtig had aangeraakt. Ze bemerkte het met een lichte verwondering. Maar dat was niet het enige wat haar was bijgebleven… Terwijl ze op het moment zelf even te druk was geweest met niet te ver voorover tuimelen, begon het haar nu ineens te dagen hoe ondertussen zijn sterke armen haar hadden opgevangen, hoe.. zijn handen haar hadden gegrepen en haar eigen hart gelijktijdig haast een slag over had geslagen en de adem in haar keel was gestokt… De onbewuste sensatie van het voelen kloppen van zijn hart onder haar vingertoppen, het voelen van.. zijn warmte en de lichte daling en stijging van zijn borstkas bij de kalme ademhaling. Het…
Hm..
Uiteindelijk had hij haar langzaam weer losgelaten toen ze zich had teruggetrokken, maar ergens dacht ze zijn steun nog te voelen.
…Wat?
Oh ja, natúúrlijk… Hmpf, waar zat ze toch met haar hoofd?
Ze had hem nog even langer aangekeken met haar eeuwig nieuwsgierige blik toen ze zich had voorgesteld. Haar glinsterende ogen observeerde kort zijn lippen toen deze zich van elkaar sperden om een reactie te vormen. De bevestiging die volgde, deed de verbazing in haarzelf toenemen. Dus toch… Ronodan. Welke spelletje had haar geest met haar gespeeld dat ze dat wist..?
Bij zijn volgende opmerking, openbaarde zich een waar labyrint aan mogelijkheden in haar gedachten; tientallen, verschillende manieren waarop ze nu kon reageren. Ze kon hem de waarheid vertellen, al zou deze niet veel meer duidelijkheid scheppen. Ze kon er omheen draaien, een leugen vertellen of…
Zodra haar blik weer was opgericht naar zijn ogen, openbaarde het antwoord zich als vanzelf: Geen woord werd gesproken. Geen verbale reactie gegeven, exact zoals hij had gedaan toen ze hem eerder had gevraagd wie hij was. In plaats daarvan glimlachte ze enkel sereen en liefelijk naar hem, wat op zichzelf een bepaalde… mysterieuze sfeer afgaf. Emori had zelf nauwelijks in de gaten waarom ze juist zo besloot te reageren, maar iets in haar binnenste kriebelde om hem.. ergens.. net zo vragend te houden richting háár, dan andersom… Hierdoor kreeg de stilte opnieuw de kans de ruimte te vullen…
Waarom zou ze deze breken als in feite de stilte bij deze persoon juist zoveel meer van betekenis leek? Zoveel… interessanter? Zoveel… aanlokkelijker..?
Ze liet het moment dan ook voortduren… en voortduren… Onderwijl tintelden haar handen en middel nog altijd na van het korte moment waarop ze voorover was gevallen… Maar ze besloot er maar niet al te veel aandacht aan te besteden.
Ze had niet in de gaten gehad hoe de deur ondertussen was gesloten.

Uiteindelijk boog haar hoofd iets voorover. “Het is.. een eer.” prevelde ze met een zekere.. lading, waarin enige, oprechte eerbied doorklonk. Hoe ze het ook wendde of keerde, ze had hier wel met een Legendarische Magiër te maken. Het kon haar daarbij niet veel schelen hoe dit specifieke individu bekend stond op haar planeet. Ze had zeker die verhalen wel gehoord. Maar haar eerbied was er één uit de puurste vorm; de eerbied voor zijn werkelijke krachten, voor de overweldigende magie wat voor haar meer zei dan de geruchten. Dat waren slechts menselijke hersenspinsels waar Emori zich weinig in interesseerde. In deze ietwat gebogen positie, kon ze het niet laten haar donkere ogen toch kort op te slaan naar hem. Ook de glimlach was niet van haar lelieblanke gezicht geweken…
Uiterst beheerst, ging ze hierna weer rechtstaan, streek haar kleren recht en draaide zich richting het glas wat nog altijd treurig op het doek op de grond lag. Alsof Ronodan in feite nu deel uitmaakte van haar werkruimte, alsof… ze wederom in haar element was, maar hij daar nu bij aanwezig mocht zijn, hurkte ze er bij neer. Terwijl ze dit keer een stuk voorzichtiger de rest van het glas op het doek legde, deze dichtknoopte en weggooide, voelde ze wel degelijk al die tijd zijn aanwezigheid in haar buurt branden, alsof ze exact wist waar hij zich bevond, zonder even op of om te kijken… even…
Ze liet het lijken alsof ze rustig weer haar eigen gang ging, maar niets was minder waar…
Waar ze kon, wierp ze hem af en toe een vluchtige, stiekem blik toe, als een plotselinge sensatie iedere keer als hun blikken elkaar kruisten… Alsof.. ze hem ergens vroeg haar te volgen met zijn ogen, haar te blijven observeren, haar.. te onderzoeken.
Nadat het glas was opgeruimd, begon ze ook andere werkmaterialen wat te ordenen en op te ruimen -wat overigens nodig moest gebeuren- wederom zonder te spreken, hem slechts enkel af en toe en onverwacht weer aankijkend. Slechts één keer draaide haar rug zich geheel naar hem toe op het moment dat ze de penselen, die bij de schildersezel waren gelegen, terug op hun plaats stopte in een andere pot. Juist op dit moment reikten haar kleine handen hierna ook naar het elastiek in haar lange lokken, welke ondertussen iets was losgeraakt. Zachtjes begon ze het geheel los te halen en liet haar lichtbruine haren als een vrije waterval over haar schouders lopen. Een moment twijfelde ze het elastiek opnieuw in te doen, maar iets… hield haar tegen. In plaats daarvan stopte ze het weg in haar broekzak en ging ondertussen met haar andere hand nog even door haar zachte haar om het nog wat.. losser te gooien.
Waar de manier waarop haar haren eerst waren opgestoken haar een wat jeugdigere uitstraling had gegeven, openbaarde zich nu eerder de vrouw, die ze tegelijkertijd was.

Kalm draaide ze zich tenslotte weer met haar fijne lichaam Ronodan’s richting op en begon de vele, verschillende verftubes, die overal verspreid lagen over de tafel voor haar, te verzamelen. Hiervoor was het genoodzaakt dat ze enigszins voorover boog om overal bij te kunnen. De wind leek dit een goed excuus te vinden om aanlokkelijk met haar nu losse lokken en de luchtige kleding te spelen, deze enigszins op te lichten, te laten dansen en weer te laten dalen... Slechts enkele seconden aaneen werden hierdoor meer details van haar gehele gelaat getoond toen de wind aan haar blouse sjorde en haar onderliggende hemd zich kort toonde, welke haar slanke figuur en vrouwelijke vormen meer omarmde dan de blouse erboven.
In deze positie keek ze plotseling weer op naar Ronodan en boorden haar ogen recht in de zijne, zijn blik grijpend. “Wat bracht je hier..?” vroeg ze met een zekere… interesse, doelend op het feit dat hij het atelier was binnengekomen. 'En wat houdt je nu hier..?', voegde ze er heimelijk nog in gedachten aan toe.
Alsof ze het antwoord op het moment zelf van zijn lippen wilde zien rollen, liet ze haar blik nu langer op zijn gezicht rusten. Haar handen hielden daarbij kort iets in met het opruimen van de spullen, terwijl ze geduldig op zijn antwoord wachtte…

Zijn armen hadden zich over elkaar geslagen zodra hij haar losgelaten had. De zachte vezels van haar kleding nog voelbaar op zijn vingertoppen. Hij had zijn eigen naam herhaald, zijn stem doorspekt met een ander stemgeluid dan zij eraan had gegeven. Hard en medogenloos. Niet langer een accent maar een woord uit een oude taal die slechts nog weinigen spraken. Samen met die naam sprak hij een onderliggende vraag uit, vermomd als een mededeling. Alsof hij haar nog niet direct een vraag durfde te stellen. Die directheid zou hem blootstellen aan haar grillen. Aan dat pulserende aantrekken en afstoten wat ze al de hele tijd, misschien onbewust, aan het doen was. Die controle wilde hij niet verliezen. Ondanks dat had ze hem wel begrepen, maar haar antwoord was de stilte. Enkel een glimlach die hem ergerde omdat ze hem in het ongewisse liet. Dat hij hetzelfde bij haar gedaan had liet hij maar even buiten beschouwing. Toen ze bleef zwijgen was het enige wat hij kon doen luisteren. De geluiden die een levend wezen zo gewoon waren maar die zoveel konden zeggen over je ware gedachten. Een versnelde ademhaling, of een verhoogde hartslag. Het kon wijzen op nervositeit, of een leugen. Maar als haar hart al versnelde, of haar ademhaling veranderde, dan wist ze zich goed aan te passen aan die veranderingen. Oh, zij was goed.

Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op toen ze haar hoofd iets boog. Dat gebeurde ook niet elke dag. Maar als zij het deed voelde het lichtelijk oncomfortabel. Het paste niet bij haar, zulk gedrag. Een aparte gedachte voor hem, gezien haar afkomst en daarmee in zijn ogen haar plek in de maatschappij. Dat was de enige reden dat hij er niks van zei. Haar houding bevatte een gewaagde brutaliteit in de manier waarop ze naar hem opgekeken had voordat ze zich had omgedraaid om de rest van de potscherven op te ruimen. Zelf kwamen zijn voeten in beweging en brachten hem met geruisloze passen naar de dichtsbijzijnde tafel zonder zijn ogen van haar af te halen. Zijn ogen volgden haar toen ze door haar knieën ging en de scherven opruimde. In niks maakte zijn lichaam aanstalten om haar te helpen of het zelfs maar te vragen. Dat was niet zijn taak. Een korte, zeer pijnlijke steek schoot door hem heen en uit reflex schoot zijn hand naar zijn hals. Maar hij onderbrak de beweging halverwege en dwong zijn arm terug in de over elkaar geslagen positie met de ander. De pijnsteek had tijdelijk de eeuwenoude donkere wolken aan kracht laten verliezen. Vooral wanneer hij haar blik opmerkte. Onbeschaamd en lichtelijk leunend tegen de tafel achter hem bleef hij haar bestuderen. Toen ze verder ging met het opruimen van de spullen waar ze mee had staan werken kon hij zijn blik los trekken. Zijn ogen gleden langs het lokaal. De spullen die voor de meest uiteenlopende kunst technieken werden gebruikt, de geur van verf en lichtelijk terpentine...het schilderij waar zij mee bezig was geweest. Alles nam hij in zich op terwijl hij vanuit zijn ooghoeken haar in de gaten bleef houden. Zijn blik bleef pas weer bij haar hangen toen ze zich volledig had omgedraaid. Met een vreemd gevoel van wantrouwen bleef hij kijken hoe ze de lange lokken haar bevrijdde en vrijelijk naar beneden liet vallen. De blik waarmee hij keek was veranderd. Niet langer observerend om haar te begrijpen als wezen, maar om haar te zien als vrouw. Zijn armen waren losgekomen uit de positie van voor zijn borstkas gekruist en hadden de rand van de tafel achter hem gevonden terwijl voor een enkel moment de gedachte met hem speelde hoe zacht haar lokken waren als hij met zijn vingers erdoorheen zou strijken.

Haar plotselinge draaien schudde hem wakker en haast met een betrapt gevoel richtte hij zijn blik op haar ogen. Hij slikte even onhoorbaar en wendde zijn blik uiteindelijk opnieuw af om met geboeide interesse naar een poster aan de muur te kijken van een kunsttentoonstelling die jaren geleden ergens gehouden was. Maar toen hij har blik voelde branden keek hij langzaam terug. Haar directheid kwam als een dolkstoot en verrastte hem in zoverre dat hij niet meteen een antwoord klaar had. Uiteindelijk ging zijn blik van haar naar de platenspeler. 'Muziek,' was het eerste wat hij zei terwijl hij een knikje richting het apparaat gaf. 'Ik wilde weten wie de pianomuziek draaide,' gaf hij daarna als toelichting, al zou dat niet echt benantwoorden wáárom hij hier was gekomen of eerder, waarom hij niet meteen was weggegaan toen hij had gezien dat de bron van de muziek de platenspeler was geweest.

Iets in zijn blik deed haar breder glimlachen. Ze kon er niet direct haar vinger op leggen, maar iets aan zijn uitdrukking toonde dat hij ietwat opgeschrikt leek bij haar plotselinge vraag. Maar… waarom plezierde haar dat ergens? Waarom wilde ze hem juist verrassen? Hem prikkelen, waardoor zijn aandacht op haar gericht bleef..?
Het was een vreemde gewaarwording die ze niet zozeer van zichzelf herkende. Normaal gesproken was ze eerder als de bries die door het lokaal stroomde: vrij van geest, vrij om eenieder die in haar pad kwam zacht aan te tikken en te beroeren, voor het weer even vluchtig verder blies, alsof het er nooit daadwerkelijk geweest was. Soms bleef ze langer aanwezig om iemand te leren kennen en een band op te bouwen, maar nooit was ze zodanig blijven.. “hangen” als ze nu leek te doen. Nooit had ze zich, als de wind zelf op het moment deed, geestelijk op één plek bevonden waar ze eindeloos rondtolde, net zolang voordat ze hém… niet alleen beter zou leren kennen, maar daarbij… daarbij…
Ja, wat wilde ze eigenlijk van hem?
Haar blik nam in helderheid toe, alsof ze ondertussen letterlijk voor de geest probeerde te halen wat haar aan hem intrigeerde. Wat… wilde ze van hem? Waarom wilde ze zijn aandacht? Waarom wilde ze dat zijn ogen haar volgden? Ze kende hem nauwelijks. Het feit dat ze meer over hem te weten wilde komen alleen, was niet voldoende om te verklaren waarom ze hem… hier wilde houden. Nu.
Pas bij zijn reactie op haar vraag, begon het haar langzaamaan te dagen. De manier waarop hij over de muziek had gesproken, had een bepaalde… zachtheid in zich gehad die ze eerder nog niet van hem had gehoord, die haar eerlijk gezegd ietwat verraste en plotseling wist ze het: ze wilde hem begrijpen. Ze zou niet oordelen. Ze wilde niet oordelen. Enkel… begrijpen, ervaren, in de puurste vorm.
Ze wilde niet bij wijze van spreken zomaar een dik boek openslaan, om slechts over de pagina’s te neuzen. Nee, ze wilde weten wát er daadwerkelijk stond, wat tussen de regels door geschreven stond. Ze wilde weten wíe ze nu voor zich had. Waar ze gewoonlijk niet de tijd, noch moeite kon of wilde nemen daar bij stil te staan, omdat ze al weer verder dreef naar het volgende, had alleen al zijn komst, gepaard met de verandering van sfeer in haar eigen werk, ervoor gezorgd dat haar interesse, haar oprechte interesse op hem was gevallen.
Met de openheid van haar blik, de vrijheid van haar ziel en de onvoorspelbaarheid van haar wezen was dit “uitpluizen” wellicht anders in de ogen van iemand als Emori Bijoux dan voor vele anderen. Wanneer werkelijk de aantrekkingskracht in een andere persoon groot genoeg was om haar ontembare geest te prikkelen, dan had er een onbeschrijfelijke omslag met de meest uiteenlopende gevolgen plaatsgevonden. In feite… kon ze zich niet herinneren dat het eerder in deze mate was gebeurd. Ze had het soms bemerkt wanneer ze zeer geïnspireerd werd door het werk van een ander, door muziek of andere vormen van kunst, maar nooit eerder… door een persoon…
Was het de wind die haar toefluisterde toe te geven aan dit heimelijke verlangen, aan deze wens? Was het het element wat haar überhaupt op die gedachte had gebracht? Of was het haar eigen wezen wat dit in haar had geactiveerd, slechts aangestuurd door de bries die haar een duwtje in de goede richting had gegeven..?
Ze keek naar hem. Ze kon niet anders. Ze moest. Ze moest wel… Ze had zijn woorden gehoord, maar wist niet direct een antwoord te geven, omdat het voor de verandering stormde in haar hoofd, waar het normaal rustig en kalm was. Ietwat verward probeerde ze de verschillende stukken informatie in haar gedachten aan elkaar te puzzelen en te achterhalen waarom ze juist bij Ronodan stil bleef staan, waarom het haar onrustig maakte… op een positieve manier, dat wel. Waardoor wilde ze juist hém begrijpen…?

Nogmaals gleden haar ogen over hem heen. Wat was er toch met hem…? Hij was een verschijning als ieder ander. Uiteraard uniek, maar nog steeds… een mens, een magisch krachtig mens, maar een mens. Maar ook daarvan waren er meer. Ze had er sommigen van aangetroffen op deze school. En toch hadden ook zij niet in haar losgemaakt wat ze nu ervoer. Wat was er.. anders aan hem? Wat…? Het was bijna om gek van te worden…
Wederom bleven haar ogen hangen bij de zijne, de ogen die haar zoveel vertelden en tegelijkertijd… niets weggaven. Niets… weggaven..? Nee. Nee, ze waren… stil. Ondoordringbaar. Bij andere personen was er altijd enig teken van leven in te zien, bij de één helderder doorschemerend dan bij de ander, zoals bij haarzelf. Maar bij hem.. was het stil. Zelfs iemand met de scherpe, oplettende blik van een kunstenaar als zij, kon niet ontdekken wat er precies in hem omging.
En dat was het. Dat… was het waarom. Dat was het antwoord op haar vragen, op de wens om hem te willen begrijpen, want… ze kon het niet. Ze kon hem gewoonweg niet direct begrijpen. Hij was als een gesloten boek, vergrendeld achter misschien wel duizend sloten, in uiterlijk en innerlijk. Verbaal had hij nauwelijks iets weggeven, terwijl ze inmiddels al even zich samen in de ruimte hadden doorgebracht. Zijn ogen waren gesloten, al waren de oogleden geopend. Zijn houding was krachtig, maar toch.. ergens.. ook zacht, sinds het moment dat haar haren nu vrij rond haar schouders vielen.
Het verwarde haar, maar het was het antwoord: ze kon hem niet direct begrijpen, niet zoals ze anderen soms kon lezen met haar onderzoekende ogen en scherpe geest. Met haar open blik en oog voor detail.
Hij.. Hij gaf haar… niets, niets om mee te werken, alsof hij als het ware een onbeschilderd doek was, waar in feite wel degelijk oneindig veel achter school. Er was zoveel te halen en toch gaf hij haar nagenoeg… niets.
Dat was de reden waarom ze zijn aandacht had willen behouden, waarom ze zelf had gezwegen en zijn blik had opgeëist, puur om te zien hoe híj zou reageren, om zijn eigen “spel” mee te spelen: als hij niets weg zou geven, zij ook niet.

Het was ook om deze reden dat zijn antwoord op haar vraag weer een gevoel van enige sereniteit in haar losmaakte. Aansluitend gleed haar blik naar de platenspeler. Hij had haar eindelijk meer gegeven, zonder dat ze het uit hem had moeten trekken (wat ze wilde voorkomen) of zelf per ongeluk al het antwoord had gevonden, zoals met zijn naam.
Muziek… De pianomuziek had hem hierheen geleid. Het was het eerste, verdere stukje informatie wat ze gretig tot zich nam om haar aangewakkerde drang, omsloten door nieuwsgierigheid, enigszins te sussen. Het schepte ruimte in haarzelf om eveneens te reageren en zelf meer weg te geven, zijn vluchtige beweging van toenadering volgend, zoals ze ook had gedaan toen hij deze juist niet had gegeven eerder. Haar eerste reactie was haar glimlach. Het was dezelfde als daarvoor, maar leek toch in betekenis ietwat te verschillen, al was dit slechts zichtbaar in het kleinste detail van haar mondhoeken die iets verder omhoog krulden.
Met haar ene heup leunde ze nu tegen de tafel, zodat ze hem met het lichtjes draaien van haar hoofd kon aankijken. “Ik vind pianomuziek één van de prettigste soorten muziek om mee te werken.” begon ze vriendelijk te spreken, verre van terughoudend. Het was een omslag in wat ze eerder vertoonde, maar op de één of andere manier paste het bij haar als het stromen van een rivier: soms vlug, dan weer langzamer, scherp of juist kalmer. De jonge vrouw schikte zich naar de situatie even vrij als het water, maar het kwam in elke vorm natuurlijk en congruent over. Het zou überhaupt niet in Emori opkomen om zich anders voor te doen dan hoe ze werkelijk was.
Haar armen vouwden zich weliswaar over elkaar, maar haar blik was open en toegankelijk, zoals deze al die tijd wel al was geweest, hoe weinig ze ook in andere opzichten had weggegeven tot nu toe. Haar ogen gleden kort weer naar de platenspeler, terwijl ze een moment de juiste woorden leek te zoeken om te spreken, om een heldere uitleg te vinden voor wat ze hem wilde vertellen. “Zelf bespeel ik verschillende instrumenten: de gitaar en viool. Ik hoop ooit ook beter piano te leren spelen, maar ik ben op dit moment nog maar een beginner. En toch…” Vanuit haar ooghoeken zocht ze kort naar hem. Het had slechts enkele seconden geduurd, voor ze weer wegkeek. “Toch heeft dat instrument me altijd al meer geïntrigeerd dan welke dan ook. De mate van gevoel wat erin verscholen ligt, is…” Een ingehouden zucht diende af te maken wat ze met woorden niet had kunnen doen. “Het uit wat woorden niet kunnen zeggen.” bevestigde ze met haar eerste lach in zijn aanwezigheid. Deze had liefelijk en ietwat aanstekelijk geklonken.
Haar kleine handen maakte een aansluitend gebaar. “Enkele klanken, verweven in een prachtige melodie, kunnen in feite al zoveel meer uitdrukken dan welke zinnen of gebaren dan ook.. Het is…” Plotseling kwamen de woorden als een waterval, maar ze had het hier dan ook over één van de kunstvormen die haar het dichtst bij het hart lag. “Het is de taal van de ziel, denk ik.” besloot ze met een bevestigend knikje, meer voor zichzelf dan voor de ander. Haast met eenzelfde soort eerbied als ze hem eerder had toegeknikt, liet ze haar blik nog op de platenspeler rustte, alsof dat voor heel even de belichaming van het geliefde instrument was. Voor even leek de jonge vrouw door de woorden weer tijdelijk verzonken in haar eigen, oneindige wereld van creativiteit en inspiratie…
Het duurde dan ook enige tijd voor ze tenslotte weer opkeek naar hem. Haar verrassend krachtige uitdrukking toonde dat ze stond achter de mening die ze had geuit en daarin wellicht zelfs een koppige Erdse was die zich niet gemakkelijk er vanaf zou laten praten, ondanks wat hij er wel of niet van zou vinden. Maar daaronder toonde zich nog een tweede laag; het Puffoonse in haar, wat tegelijkertijd ook interesse toonde in zíjn zienswijze. Het was de mengeling van juist deze twee werelden wat Emori ook maakte tot wie ze was. Oprecht benieuwd bleef ze hem daarom aankijken, in afwachting op zijn reactie op zowel de daadwerkelijke inhoud van haar woorden, als het feit dat ze hem eigenlijk… nu ook meer van zichzelf had laten zien…

Ze was zo ongrijpbaar. Leek haast een waargeworden manifestatie van het element wat hij beheerste en manipuleerde. Maar zij liet zich niet ketenen zoals hij dat wel met de magie kon. Als hij dacht te begrijpen hoe ze dacht en haar volgende stappen kon voorspellen, dan sprong ze weg. Weer een andere richting. Weer een nieuwe stroming. Het dreef hem bijna tot waanzin en intrigeerde hem tegelijkertijd. Hij weigerde te geloven dat dat de enige reden was die hem hier gehouden had. Nee, er moest meer achter haar zitten. Die grote hazelnoot bruine spiegels lieten hem alleen een beeld zien wat ze zelf wilde dat hij zag. Er zat meer achter haar en het irrriteerde hem dat hij het niet uit haar kon krijgen. In gedachten was hij terug gegaan naar het schilderij wat een paar meter bij hem vandaan stond. Hoe makkelijk ze was over geschakeld. Hoe snel het allemaal was veranderd. Dat kleine glimlachje wat ze hem gaf. Alsof dat alles moest uitleggen maar ze sprak in een taal die hij niet kon begrijpen. Ze begreep de regels die hij stelde maar ze verboog ze ondertussen naar haar eigen hand...en hij kon niets anders dan erin meegaan.

Hij had er niet veel kwaad in gezien haar de reden te vertellen waarom hij hier was, al was dat maar een klein deel van het verhaal. Zijn eigenlijke reden om überhaupt door de gangen tussen de lokalen te dwalen was omdat hij had willen ontsnappen aan Angani. Ro, je kan niet weglopen, dat weet je. Ik vind je toch wel. Ik ben joú. Met zijn blik nog steeds op de platenspeler vast gelijmd waren zijn wenkbrauwen iets naar elkaar toegekropen en knarsten zijn tanden bijna terwijl hij de stem probeerde te negeren. Pas toen Emori sprak leek hij zich weer te kunnen ontspannen en keek hij haar kant op. Opnieuw vond ze een nieuwe stroming waar ze moeiteloos op mee leek te zeilen en uit het niets bepaalde zij het gesprek. Ze vertelde hem over de instrumenten die ze bespelen kon, iets wat hij kon afleiden aan de slanke vingers die hij eerder zo zorgvuldig geobserveerd had toen ze nog een penseel vast hadden gehouden. Ook de gitaar had hij kunnen plaatsen toen zijn vingers door de hare waren gegleden nadat hij haar hand verbonden had. De lichte eeltvorming op de toppen van haar vingers hadden het verraden. Het waren de kleine beetjes informatie die hij van haar verzameld had in de tijd dat hij hier was. Maar toen begon ze over de piano en iets in zijn blik veranderde. De manier waarop ze over het instrument vertelde liet hem terug denken aan zijn eerste ervaring ermee. De toetsen waren uitgesleten en altijd vettig. Het houten huis waar de snaren in gespannen waren was al meerdere keren niet heel vakkundig gerepareerd en de hoogste tonen klonken te schel om ooit nog goed gestemd te krijgen. Het hout had vlekken bevat waarvan niemand meer wist waar ze vandaan kwamen, maar dat was de piano waarop hij het geleerd had. Achttien jaar als hij het zich goed voor geest kon halen. Zijn haren zwartgekalkt met houtskool omdat het rood teveel op zou vallen in een simpele kroeg als dat. In de zwakke verlichting van de stompjes kaarsen aan de muur had hij een passie gevonden die zelfs de eeuwen had overleefd. Zijn gedachten gingen even terug naar Angani waar nu een heel ander soort piano stond. Een vleugel van ivoor, damast en mahonie. Een instrument die voor zijn achttienjarige zelf niet eens in zijn verbeelding was voorgekomen. Hij speelde er vaak op. Midden in de nacht waren de tonen dan door de hele Toren te horen.

Zacht liet hij zijn adem ontsnappen. 'Muziek is onbegrepen. Het kan ruzies uitvechten, angsten uiten en wegnemen. Voor zij die spelen is de piano een gevaarlijk instrument. Het kan zoveel meer blootleggen dan de speler bedoeld had,' sprak hij zacht. Oude emoties zaten verscholen in zijn stem. Elke keer als hij achter de piano was gaan zitten, woedend en zijn frustratie op de toetsen had losgelaten. Hoe Haraldur dan achter hem was gaan staan, de viool had gepakt en er dwars tegenin gespeelt had. Iets wat hem dan alleen nog maar meer frustreerde. Maar hun disharmonie veranderde altijd in samenzang van de twee snaarinstrumenten.

Ze was naar hem blijven kijken in afwachting van zijn antwoord. Ergens speelde de vraag of hij zichzelf ook bewust was van het feit dat hij voor enkele seconden zijn adem had ingehouden op het moment dat ze over muziek en in het bijzonder over de piano had gesproken. Waar zijn borstkas eerder gestaag op en neer was gegaan, was deze voor even stil komen te liggen zodra ze had gesproken. Emori knipperde daarom verrast toen een ademtocht dan toch bij hem ontsnapte en zijn zware basstem weer door het lokaal schalde als een eigen, uniek instrument waar ze best langer naar zou willen luisteren…
Zijn woorden deden enige herkenning en goedkeuring doorschemeren in haar blik. “Precies…” verzuchtte ze eerst enkel, duidelijk zelf nog de inhoud van zijn boodschap verwerkend. Het was als een subtiele bevestiging op wat zij had gezegd en op haar vermoeden dat hij in ieder geval zelf ook enige genegenheid naar de muziek had gevoeld, daarbij misschien ook naar het instrument wat de kern had gevormd van het lied. Waar ze eerder al hier en daar vluchtig was blootgesteld aan zijn stemgeluid, leek deze nu een bepaalde… klank te bevatten die als een interessant omhulsel om zijn opmerkingen hadden gelegen en haar aandacht had getrokken.
Wacht… Wat lag daar verscholen wat hem zo deed spreken…?
Aangezien ze zich er inmiddels van bewust was dat ze hem wenste te begrijpen, juist omdat hij, net als nu, maar minuscule hints weggaf over zijn ware gezicht, nam ze de informatie die ze kreeg wederom gretig in zich op. Echter weerhield ze zichzelf ervan direct door te vragen, om verder te onderzoeken waar ze iets had opgemerkt. Ergens voelde het niet als het… goede om te doen om op die manier stukje bij beetje de vele lagen die hij om zich heen had, die samen de persoon “Ronodan” maakten, weg te pellen. Daarbij… kon ze niet voor zichzelf ontkennen dat ze juist de uitdaging die zijn korte reacties haar boden prettig vond. Het bleef haar keer op keer prikkelen, haar aandacht vasthouden en leek hen beiden scherp te houden. Ze kon namelijk als enige aan zijn uitdrukking aflezen dat hij haar ook met enige, achterliggende vragen leek te observeren. Verder bleef het onzichtbaar wat hij vond en dacht, maar dat hij geen aanstalten meer had gemaakt toch nog te vertrekken na haar “val”, vertelde haar dat de vragen -gepaard met de voor haar onzichtbare belevingen binnenin hem- genoeg bleken te zijn voor hem, voor nu, om te blijven, hier… bij haar.
Mooi… Eens zien hoe hij dan zou reageren als ze…

Haar blik gleed aansluitend naar een punt verder in te ruimte, geconcentreerd, alsof ze iets leek te zoeken. Niet direct leek ze te vinden wat ze zocht, waardoor ze zich weer voor even naar de man naast haar draaide. “Muziek kan inderdaad uiting geven aan het gevoel, maar… het kan het ook beïnvloeden, het prikkelen en vormen tot iets… nieuws. Zoals een lied soms een kind kan kalmeren als het huilt of in slaap kan sussen als het onrustig is.” begon ze kalm te spreken. Nogmaals gleed haar blik hierna naar de spullen die verderop waren gelegen, maar wederom kon ze het niet direct ontdekken.
Na een lichte aarzeling begaf ze zich daarom maar naar de plaats zelf toe en begon wat grote doeken en andere objecten opzij te halen om erbij te kunnen.
Niets… Hm, waar had ze het toch gelaten? Zoveel had ze nou ook weer niet meegenomen naar het atelier. Het moest hier ergens liggen… Ze had het speciaal meegenomen, zodat ze haar vingers kon “losspelen”, alvorens ze was gaan schilderen, zoals ze wel vaker deed. “Ik zie het als… op zichzelf staand, met een eigen energie, een eigen kleur die je gevoelsleven zodanig kan raken, dat het zelfs je gemoedstoestand kan veranderen.” ging ze ondertussen onverstoord verder, zonder Ronodan verder van enige uitleg te voorzien waar ze precies naar op zoek was en met welk doeleinde. “Al moet je er wel voor open staan, in zekere zin, denk ik. Bij sommigen komen de tonen niet verder dan het oordeel ‘leuk of niet leuk’ en-“ Abrupt was ze gestopt met spreken toen ze het eindelijk had ontdekt: daar, verstopt tussen kannen verf die Levina of een leerling eerder moest hebben laten staan, leunde haar kleine, zwarte vioolkoffer tegen de grootste kan van allemaal. Emori was glad vergeten dat ze het daar had neergezet, om het zo veilig buiten bereik van de losse verf te houden, vermoedelijk.
Glimlachend wandelde ze er naartoe, Ronodan met zijn eventuele vragen achterlatend.

Het was de rust in haar doen wat haar handelen en het stromen van haar geest in verschillende richtingen verre van een chaotische indruk gaf. Het leek eerder alsof ze het gesprek met hem nu alsnog voortzette en het enkel nog een extra lading wilde geven door het kleine instrument erbij te pakken. Haar slanke vingers omklemden het handvat en trokken de koffer naar zich toe, waarna ze ermee naar Ronodan liep. Met de blik van een leergierige stagiair, klaar om meer van hém te leren, gepaard met de kalmte van een docent die wist waar ze het over had, keek ze naar hem en plaatste haar vrije hand kort tussen zijn schouderbladen (het schokje wat dit bij haarzelf veroorzaakte, besloot ze voor nu maar te negeren), waardoor ze hem zonder pardon richting het schilderij kon loodsen, waar hij haar eerder aan had zien werken.
Had hij hierin een keuze? …Wellicht.
“Kijk. Ik wil je laten zien wat ik bedoel, al.. heb ik ergens het vermoeden dat je dat al weet…” sprak ze ondertussen liefelijk verder, alsof het zachtjes strelen van de wind langs hun lichamen en haar eigen stemgeluid één waren geworden in de tussentijd. Ondanks dat ze het tegen een Beschermer had, sprak ze als een gelijke tegen hem, maar wel verre van respectloos.

Zichtbaar in haar element en daardoor duidelijk met -nog enigszins ingehouden- enthousiasme, klikte ze de koffer open op het moment dat ze bij het doek waren aangekomen en nam het instrument met strijkstok eruit. “Zelfs iets ‘simpels’ als de sfeer van een schilderij kan ongelofelijk door de kracht van muziek worden bepaald, bijna alsof muziek.. een hogere vorm van kunst is, wat al het andere kan vormen en buigen naar zijn wil.” Om haar eigen woorden te ondersteunen begon ze daarop kort een kleine, vluchtige melodie te spelen op de viool. Het vrij duistere landschap van het schilderij leek plotseling een andere sfeer te bevatten dan wanneer je er slechts een vluchtige blik op wierp: waar de donkerste schaduwen eerst naargeestig en onvoorspelbaar hadden geleken, vormden deze een nu mysterieus en bijna sprookjesachtig contrast met de rest, puur door de opzwepende, fantasierijke tonen die het instrument in Emori’s behendige handen produceerde. Ze was dermate ervaren met de viool, waardoor haar muziek men bijna in een hypnose leek te kunnen brengen, iets waar ze gewoonlijk voorzichtig mee was, maar wat nu ook extra diepte creëerde in de kans die ze had aangegrepen het gesprek met Ronodan aan te gaan en voort te zetten...
Had ze immers zojuist niet zelf uitgelegd hoe muziek meer kon veroorzaken dan woorden..? Hoe beter kon ze hem dan bestuderen en tegelijkertijd in gelijke mate hem meer vertellen over zichzelf, dan via het instrument in haar handen? Het instrument welke haast een aanvulling op haarzelf vormde, door de mate waarin ze er vertrouwd mee leek?
Zonder daadwerkelijk te stoppen met spelen, ging de melodie op een gegeven moment over in zwaardere, diepere klanken, vergelijkbaar met het lied wat had aangestaan toen ze Ronodan voor het eerst had opgemerkt. Als donderslag bij heldere hemel deed het beeld voor hen weer de rillingen over je rug lopen bij één, enkele aanblik. Het leek uit te dragen dat je elk moment kon verwachten volledig door de onderliggende duisternis opgezogen te worden, voor altijd verloren…
Nog één keer veranderde de meeslepende tonen hierna in een meer… neutraal lied, waardoor je eerlijker en objectiever naar het schilderij zou kijken, puur zoals het was: verf op doek, door een mens aangebracht en geordend, verschillend te interpreteren, maar aan de feiten viel niet te twijfelen. Het was het laatste wat zij op dit moment had willen “toevoegen” aan hun conversatie, waardoor ze aansluitend langzaamaan stopte met spelen en de strijkstok weer terugtrok.
Daarmee was ook de “hypnose”, de voortzetting van de conversatie op een nieuw niveau, het uitdiepen van hun beiden gedachten, beëindigd…
Afwachtend keek Emori daarom naar opzij om zíjn reactie als vanouds te peilen, zelf geen woord meer sprekend. Zij had voor nu meer dan genoeg gezegd, misschien… zelfs nog wel meer dan ze van plan was geweest door de aard en onderliggende betekenissen van de liederen die ze hem had laten horen… De melodieën waren als vanzelf in haar opgekomen en ze kon niet precies verklaren waarom ze juist deze had gespeeld, maar dat het ook iets met haarzelf had gedaan daardoor, was zeker.

Hij wilde naar haar stem blijven luisteren. Gewoon hier op de tafel gaan liggen, zijn ogen nietsziend op het plafond gericht en haar stem zijn hoofd laten vullen. Luisterend naar hoe ze praatte over muziek..of kunst....voor zijn part over de school. Maar er was iets aan haar stem. Misschien was het haar toon. Of de kalmte waarmee ze sprak. Misschien was dat wel de reden waarom hij nog steeds hier was. Hij wilde weten waarom haar stem zo prettig en kalm klonk. Waarom ze zijn hoofd, al was het maar voor even, tot rust kon manen. Hoe dat ongrijpbare dat haar nu zo leek te definiëren hem zo aantrok. Die onwetendheid over al die zaken liet hem juist weer frustreerde.
Hij keek op toen ze verder sprak en haar stem weer de ruimte en zijn hoofd vulde. De frustratie sijpelde weer weg. Zijn blik volgde haar toen ze door het lokaal liep, op zoek naar iets waar hij alleen maar naar kon gissen. Ondertussen sprak zij gewoon verder, alsof ze niet tussen de spullen op zoek was naar...iets. Ze had het blijkbaar gevonden want de gedachtenstroom die ze tussen hen in gooide stopte abrupt. 'Zelfs zij die niet openstaan worden beïnvloed door de impact. Muziek kan iets...ontwaken zelfs als het niet meteen als ontwaken herkent wordt,' bracht hij zijn gedachten erbij die zich onzichtbaar vervlochten met de hare maar zijn ogen bleven haar als een roofdier nauwlettend in de gaten houden.

Maar zijn ogen lieten haar los om zich op de koffer te richten waar ze mee terug kwam. Een harde glans lag over zijn blik toen hij de koffer herkende als een opbergplaats voor een viool. Van de koffer schoten zijn ogen terug naar haar. Bijna alsof hij haar met zijn blik alleen wilde vragen wat ze van plan was al had hij een ongemakkelijk gevoel te weten waar dit heen zou gaan. Zijn hoofd draaide mee toen de afstand weer in zoverre verkleind was dat hij haar lichaam bijna tegen de zijne voelde. Niet veel later drukte haar hand met zachte dwang tussen zijn schouderbladen om hem van zijn plek bij de tafel vandaan te krijgen en richting het schilderij te duwen. Zijn eerste passen gingen stroef, alsof hij zich verzette. Maar na die eerste paar stappen gaf hij zich gewonnen en liet zich door haar meevoeren naar het schilderij. Zijn blik bleef strak op het schilderij en haar woorden brachten geen rust meer. Oh ja, hij had wel een idee wat ze van plan was.

Achter hem hoorde hij hoe ze de vioolkoffer open klikte. Zijn spieren spanden zich aan toen de eerste tonen van het vervloekte instrument hem bereikte. Zijn voet verplaatste zich, al was het minuscuul, een beetje achteruit. Maar hij bedacht zich dat zij daar moest staan. Zijn ogen waren strak gericht op het doek voor hem. Het leek hem bijna op te willen slokken terwijl zij doorspeelde. Zijn hand, die naast zijn lichaam had gehangen, had zich tot een vuist gebald en trok wit weg van de kracht die hij erop zette. Zijn kaken hadden zich op elkaar geklemd en een frons stond op zijn voorhoofd die op zijn gezicht duidelijk het onaangename gevoel aangaf wat hem beslopen had en nu de tanden in zijn nek zette. Het weer buiten leek in zijn chaos mee te gaan. De lucht betrok en de warme namiddagzon werd gevangen genomen door donkere wolken. Het tikken van de regen tegen het raam begon zachtjes. Maar tesamen met de donder die op kwam zetten en de bliksem die het lokaal in een spookachtig licht zette werd ook de regen steeds heviger. Het stortte zich met geweld tegen het raam aan, alsof het er dwars doorheen wilde. Ook de wind voelde zijn onrust en trok aan het venster. Uiteindelijk schoot het raam open en drongen wind en regen zich met geweld naar binnen zodra zij de strijkstok van het instrument had gehaald. Hij leek met het sterven van de muziek weer in beweging te kunnen komen. Zonder naar haar te kijken liep hij met stevige passen naar het raam en hing zichzelf half over het venster, blootgesteld aan de geselende regen en genadeloze wind terwijl hij het raam vastgreep en terug trok naar zich toe. De wind trok aan hem, geschrokken en schuldbewust. Het was goed, rustig maar. Wil je weg?
Ze omhelsde hem, streelde zijn haren als om hem te sussen en te vragen de controle weer te nemen over het noodweer van buiten. Met een klap trok hij het raam stevig dicht terwijl buiten de storm iets tot rust leek te komen. Doorweekt van de regen gleed zijn hand van de klink waarmee hij het raam op slot had gedraaid.

Er was iets veranderd… Er was iets anders in zijn houding zodra ze de strijkstok weer van het instrument in haar handen had gehaald. Haar blik was als eerste blijven rusten op zijn rug die zich onder zijn witte overhemd verdacht leek aan te spannen. Ze kon de welvingen van de spieren door de dunne stof heen bemerken. Het deed haar licht fronsen, maar nog niet direct opschrikken.
Dit gebeurde pas toen haar ogen verder zochten naar meer signalen wat de muziek werkelijk met de man voor haar had gedaan… Geleidelijk aan waren ze afgegleden naar zijn handen, waarvan er één nu tot een vuist was gebald, zodanig stevig dat zijn knokkels wit zagen en zijn nagels zich wel in zijn eigen handpalm moesten boren… Het ongemakkelijk verplaatsen van zijn voeten en zijn hoofd wat zich boog, deden het eerst nog ietwat gealarmeerde gevoel in haar binnenste zo mogelijk vertienvoudigen.
Wacht… Wat.. Wat had ze precies-
Maar verder dan dat kwam ze niet, kon ze niet komen, zodra het geluid van de oorverdovende donder haar trommelvliezen vulde als het klappen van de drum, de geluiden op een waar slagveld, wat haar weerhield om ook maar één noot verder te spelen dan ze had gedaan.
Nu zichtbaar wat uit het veld geslagen met deze plotselinge gewaarwordingen, richtte ze zich naar buiten. Waar zojuist nog de late namiddagzon haar fijne gelaat voorzichtig had beschenen en het gehele lokaal in een warm licht had overgoten, werd deze nu in de greep van duisternis gehuld. Donkere wolken spanden samen de kroon in het uitgestrekte luchtruim, alsof een grauwe wereld vol verdriet en naargeestige gedachten op hen neerdaalden... Binnen de kortste keren werd het gebrom van de donder in hevigheid en frequentie aangevuld door het tikken van de regen op de ramen en onder de aandacht gebracht door het scherpe zoeklicht van de bliksem.
Voor even was Emori de adem benomen, terwijl ze het nauwlettend in zich opnam… Het was een ware manifestatie van het gezegde “als een donderslag bij heldere hemel”. De slopende storm leek namelijk verre van te voorspellen zijn geweest, noch aangekondigd in welke vorm dan ook. Het oogde als een vrijgevochten dier wat eindelijk uit zijn beklemmende kooi had kunnen ontsnappen en nu wild aan de hemel danste, alles in zijn pad verwoestend en meetrekkend in zijn tocht. Ongrijpbaar… Los van al het aardse waar zijzelf of een ander grip op had, of…
Of… had Ronodan..?
Bij die gedachte was haar blik onbewust weer naar voren gegaan, naar hem… In de seconden die volgden gleden haar ogen afwisselend van zijn gelaat, naar de bloeddorstige chaos buiten. Ja… Juist op het moment dat haar muziek hem zodanig leek te hebben geraakt dat onrust ook haar eigen hart had gegrepen, onrust over zijn welzijn, over wat ze wel niet onbedoeld in hem had losgemaakt met haar muziek, was buiten eenzelfde soort.. spanning losgebarsten, als een uitroep die Ronodan zelf niet gegeven had, maar zich uitte in de vorm van de neerstromende regen als zoute tranen, het slaan van de donder als het schallen van een boze mannenstem door de ruimte en de helle bliksemschichten als de scherpte van een blik geraakt tot in het diepst van de ziel…
Nee. Nee, het kon gewoonweg geen toeval zijn dat ze hem zo gepijnigd had en het weer tegelijkertijd uit het niets was omgeslagen. Het was alsof.. zijn magie hierin als in een trechter werd meegezogen naar één bron van agitatie en hartzeer, van hem afkomstig.
Had.. zij dit werkelijk veroorzaakt? Waren het haar liederen geweest die hem zo uit balans hadden gebracht op dit moment…?
Het vervulde haar eigen beleving van oprechte schuldgevoelens naar hem, maar gek genoeg ook naar het element wat nu zonder controle rondspookte in de nabijgelegen omgeving. Ze kon hierdoor niet anders dan zich tevens afvragen of het ook net zo in zijn hoofd stormde, of het ook daar zo uit controle was geraakt…

Het blijvende en zelfs toenemende slaan van de regen tegen de ruiten, gepaard met donder als slagen van een zweep zo fel en overweldigend in geluid, leken haar steeds meer te verbieden in ieder opzicht ook maar één beweging te maken. De ruisende wind zelf leek haar te vragen voor nu afstand te houden, niet dichterbij te komen, voor ze alles onverhoopt nog erger zou maken… Ze had.. al genoeg veroorzaakt, onbedoeld of niet. Hm…
Zwijgend plaatste Emori daarom de viool terug in de koffer en schoof deze zachtjes weg, om te laten zien aan hem, aan het element, aan de storm en iedereen, dat ze niets dan goede bedoelingen had gekoesterd, dat ze enkel betrokken was geweest bij het wezen van de Legendarische Magiër, waardoor ze hem een zeer persoonlijk stuk van zichzelf had willen laten zien met haar muziek en zich zo tegelijkertijd openstelde meer over hem te leren. Op geen enkele manier had ze de rollen willen omdraaien of hem zomaar in het ongewisse willen storten, waarbij ze hem zo van zijn stuk had gebracht…

En toch… Toch zou Emori, Emori niet zijn als het gelijktijdig niet iets anders in haar losmaakte, iets in haar deed ontwaken waar ze zich eerder simpelweg niet van bewust van was geweest of waar eerder nog geen behoefte voor had bestaan… Of ze het nou wilde of niet.
Het zien van Ronodan die voor even geheel de controle leek te verliezen over zichzelf en daarmee het element wat zo nauw verbonden was met zijn persoon, deed iets met haar… Het groef zich in in haar reinste kern, nog voor ze zich het goed en wel beseft had; In het diepst van haar eigen zijn, ontwaakte daar het Erdse. Het Puffoonse bleef onderwijl onverstoord nog door haar heen stromen zoals de regen buiten. Dat bracht de rust, de kalmte, maar het Erdse wat de overhand kreeg, zorgde daarbij voor een aanvullende stabiliteit die haar rotsvast met beide benen op de grond zette. Geen storm, geen regen, geen bliksem of donder zou haar daar nog vanaf kunnen brengen. Geen spanning, geen ongemakkelijkheid, geen angst of verdriet van de man voor haar zou haar kunnen doen afschrikken. Ze werd er eerder… door aangetrokken, geactiveerd om niet slechts passief te blijven toekijken hoe hij leed, maar in te grijpen. En wel nu.
Het bewoog haar benen zonder dat ze er eerst erg in had, zo zijn richting op. Haar ogen waren ondertussen onlosmakelijk op hem gericht, terwijl hij het raam, wat zich geopend had, weer probeerde te sluiten. Bij zijn poging het dicht te klappen, greep het water hem direct venijnig en overspoelde hem waar het hem maar kon raken, terwijl de storm aan zijn kleren en lokken sleurde, al leek dit direct ietwat rustiger te worden zodra het hem bereikte…

Ze stond stil, vlak achter hem, wachtte… en wachtte… Als het nodig was, zou Emori uren wachten voor ze het juiste moment gevonden had die laatste afstand tussen hen te overbruggen. In die minuten leek haar geduldig plots oneindig, haar sereniteit allesoverheersend, haar hoofd helder en zijzelf… in balans. Op dat specifieke moment vormde ze het ware contrast met de storm die binnenin hem en buiten rond de school het nu voor het zeggen had. Maar zij… Zij was nu als het wit wat tegen het zwart afstak in haar schilderij, het licht tegen het duister, de zon na de regen, het zoete na het bittere… Ze was -voor even, net zo plotseling ontwaakt als de chaos- de natuurlijke tegenhanger van wat ze zelf in hem had losgemaakt… De stilte ín de storm.
Vervuld van deze innerlijke rust, bleef ze naar hem kijken en positioneerde zich nog steeds vlak achter hem. Ze was ineens weer zo dichtbij… Zou hij haar hartslag kunnen opmerken, net zoals hij eerder hier en daar zoveel meer leek te zien en opmerken dan zij dat kon…?
“Ronodan…” fluisterde de jonge vrouw uiteindelijk met een toon die exact uitdroeg wat in haarzelf huisde, wat haarzelf leidde en wat krachtig tegen de chaos rondom haar, binnenin hem, in wenste te druisen. Gevaarlijk, moeizaam, grillig of niet… Ze was er. Ze bleef er, bij hem. Ze zou niet zomaar toelaten dat hij nu in de greep zou blijven van de donkerte waar hij zojuist in was gestort, mede dankzij háár toedoen, hoe dit ook had kunnen gebeuren. Het kon haar niet schelen wat ze ervoor moest doen.
Niet afwachtende of hij zich zou omdraaien, geen tijd verspillend, vonden haar zachte handen zijn bovenarmen al, waardoor ze zijn lichaam voorzichtig naar zich toe kon draaien. Zachtjes drukte ze zijn rug daarbij tegen het venster, om hem extra steun te geven. Een volgende stap naar voren werd door haar gezet en nog één.. en nog één… Geen moment hadden haar handen losgelaten, noch was haar blik afgeweken van zijn gezicht. “Ronodan…” herhaalde ze bijna… teder, alsof ze tegen één van haar geliefden sprak, in plaats van tegen een vreemde.
Ze liet bewust een stilte vallen om de rust die ze zelf uitstraalde nog uitgesprokener op de voorgrond te laten treden.
Tenslotte, zodra hun lichamen elkaar bijna raakten wat haar belette verder te lopen, gleed één van haar handen af naar zijn wang om hierop te blijven rusten. Onbekende of niet, het deerde niet. Het maakte geen wezenlijk verschil. Niet op dit moment. Niet voor Emori. Zijn pijn was niet anders dan van een ander, niet “minder” puur omdat ze hem nog niet door en door kende, dus waarom zou ze hem alleen laten, waar ze iemand die haar nader stond wel die steun zou geven? Ze wilde er voor hem zijn en niet alleen omdat haar muziek de aanleiding was geweest voor dit alles. En niets… zou haar daarvan kunnen weerhouden, hoezeer de storm ook buiten voort raasde.
Haar andere hand reikte naar een schone handdoek die ze altijd klaar had liggen, voor het geval dat, al.. was het uitbreken van een storm dan wel het laatste waarvoor ze het gedacht had te gebruiken… Zorgzaam en beschermend sloeg ze de zachte stof rond zijn brede schouders en gebruikte beide handen om het er losjes op te laten vallen, juist op de plekken waar de regen hem zojuist het meest te pakken had gehad. Als vanzelf vouwden haar warme handpalmen zich hierna weer rond zijn gezicht, waarbij haar pinken net onder zijn kaken steunden, welke al even gespannen aanvoelden als de rest van zijn lijf…
Emori was inmiddels zo dichtbij dat ze de bewegingen van zijn borst wederom kon volgen, kon zien zelfs, door zijn doorweekte overhemd en ze de kou van hem kon voelen afstralen, de uiterlijke en… de innerlijke… Als ze zich goed concentreerde, bemerkte ze de stroom lucht die af en toe aan zijn lippen of neus ontsnapte en haar gezicht of haren kietelde.
Met de uiterste zorgvuldigheid, maar zonder hem daarbij het gevoel te geven alsof hij zo kon breken in haar grip, boorde ze haar ogen weer in de zijne, zijn blik voorlopig niet meer loslatend. Het bruine van haar irissen toonde een onbeschrijfelijke warmte die wellicht zelfs haarzelf nog zou verbazen als ze zich er volledig bewust van was geweest. “Mijn muziek heeft meer in je losgemaakt dan mijn bedoeling was…” begon ze tenslotte te spreken, nu verder komend dan enkel zijn naam om hem terug naar de realiteit te halen. Even wachtte ze om de juiste woorden te vinden. Wat afwezig streken haar vingers onderwijl wat van de kletsnatte, rode lokken uit zijn gezicht om maar niet zijn ogen kwijt te hoeven raken en.. onbewust.. ook kort de lijnen van zijn gelaat te kunnen volgen… Waar het nog kon, zette ze toch nog een laatste pas vooruit, maar met de beweging, was haar hartslag onbedoeld ietwat versneld. Het was het enige wat de verdere kalmte in haar zelf doorbrak, voor even. “Het spijt me.” eindigde ze hierna, haar woorden vol van betekenis, vol van lading en doordrenkt van oprecht berouw.
Pas nu stond ze zichzelf weer toe haar ogen te laten afdwalen naar zijn borst, waarbij haar handen automatisch volgden en zo ter hoogte van zijn hart op zijn natte overhemd bleven rusten.

Het was een nadeel aan zo dicht in contact staan met je element. Soms verried ze hem. Controle luisterde dan nauw en het weer was zeer manipuleerbaar. Ze had de woede in hem gevoeld, het verdriet. Maar voornamelijk de pijn en de schuld. De chaos in zijn hoofd had zich vertaald naar de chaos buiten. De regen die de tranen waren die hij nooit zou laten. De donder en de bliksem die de woede waren zoals zijn eigen stem wanneer dit tot uiting kwam. De wind, geselend en genadeloos. De onmacht en het schuldgevoel waar hij zichzelf mee strafte, zwaarder dan welke beul dan ook had kunnen doen. Het was het raam dan open sloeg en hem alarmeerde om in actie te komen. Hij had zijn blik losgescheurd van het schilderij en was met stevige passen naar het raam gelopen om het te sluiten voordat het atelier zou wegdrijven door de regen. Die ene actie slokte al zijn gedachten op. Hij weigerde zich nog om te draaien naar het schilderij. Hij wist niet meer of zij er nog was, hij sloot het geluid wat ze onbewust maakte buiten. Zijn handen lagen plat op de vensterbank en zijn blik was naar buiten gericht terwijl de natte stof van zijn overhemd aan zijn lijf plakte en de druppels water uit zijn haar naar beneden vielen. Alsof de regen op deze manier toch binnen zijn werk voort wilde zetten. Normaal gesproken had hij geen probleem met een bui. Hij hield van de regen. Wanneer een storm los barstte was hij buiten te vinden. Maar deze storm was anders. Dit was er een die hij graag buitensloot.

Maar hij kon haar niet langer meer negeren. Haar bestaan werd weer bekend toen hij haar hartslag hoorde, vlak achter hem. Ze was naar hem toegelopen. Haar stem, ondanks dat het slechts een fluistering was, overstemde elke vorm van chaos. Zijn hoofd bewoog zich een beetje haar kant op, alsof hij dan dingen kon ontdekken die niemand anders horen kon. Het was niet veel later dat hij haar handen voelde. Smal en vrouwelijk maar toch met een zekere kracht toen ze zijn armen vast pakte. Het was met zachte dwang dat hij zich om liet draaien en het hout van de vensterbank in zijn rug voelde toen zijn blik door de hare werd getrokken en ze opnieuw zijn naam uitsprak. Haar stem klonk zo anders. Zacht en teder, alsof ze elkaar al jaren kende. De warmte van haar hand die langzaam de weg naar zijn wang had gevonden brandde op zijn koude huid. Zijn ogen volgde haar beweging toen haar hand naar een handdoek greep en deze gebruikte om hem een beetje af te drogen nadat de regen zich over hem had uitgestort. Toen ze haar handen rond zijn gezicht legde kon hij niet anders dan haar aankijken. Haar woorden lieten hem fronsen en hij wilde het ontkennen. Maar het geluid van de storm buiten, de kou die in zijn huid trok van zijn doorweekte kleren, het bewees allemaal het tegendeel. Haar handen gleden af naar zijn borst en hij zuchtte zachtjes. 'Geef jezelf niet teveel credit,' zijn woorden hadden afstandelijk geklonken, maar zijn stem verried het tegendeel. Feit bleef dat ze iets van hem gezien had wat hij niet aan anderen wilde laten zien. Dus hij verwijderde zichzelf van haar. Achter hem bleef de storm doorgaan, het begon langzaam erger te worden leek het wel.

Haar ogen waren afgedwaald naar haar handen die haast nog kleiner en smaller leken dan normaal hoe ze zo op zijn krachtige borst rustten… Ze voelde de natte stof plakken aan haar eigen huid en bemerkte voorzichtig onder haar vingertoppen de hartslag die zich binnenin hem bevond. Stevig, versneld, onregelmatig… Het leek gelijk te bonken met het slaan van de donder, van het tikken van de regen tegen de ruiten, alsof wat buiten gebeurde slechts een echo was van wat zich binnen in Ronodan zelf voltrok. Met enige.. bewondering en verwondering keek Emori ernaar, naar de plek van zijn hart, en nam het aandachtig in zich op, wenste ergens deze vorm van magie te begrijpen, de band te begrijpen die een mens had met een element… Hoe een energie van binnenin, zo naar buiten kon worden gebracht, rond kon kolken, alles in zijn greep kon houden…
Echter zou zijzelf het waarschijnlijk nooit helemaal kunnen bevatten. Emori besefte zich wel degelijk dat ergens in haarzelf ook enige magie huisde. Het was een sluimerend besef, een instinct wat ze bezat en niet volledig kon negeren, maar echt aandachtig eraan besteden, deed ze niet. Magie… was in die zin niet aan haar besteed. Het had simpelweg geen rol gespeeld in haar leven tot nu toe en daarbij hadden haar ouders haar duidelijk genoeg gesteld dat ze zich beter voor dat deel van haar kon afschermen, zolang het toch niet van betekenis was. Dat ze zich beter kon wapenen tegen dat.. nog oncontroleerbare deel… Maar ook een deel gehuld in een verborgen kracht… Al wist ze dit zelf op dat moment nog niet.
En toch.. toch kon ze voor zichzelf niet de constante, haast overweldigende prikkels ontkennen die de storm, die de aanwezigheid van de manifestatie van de windmagie bij haar opriepen… Het was als een getouwtrek binnen in haarzelf tussen de vragen en aantrekkingskracht die sinds de onverwachte ontmoeting waren bovengekomen en de rationele gedachte waarom ze ineens deze weg was ingeslagen. Waarom ze… in zíjn buurt wilde blijven. Waarom ze ineens een persoon zo wenste te begrijpen, hoe moeilijk dat ook bleek te zijn. Waarom ze.. haar ogen gewoonweg niet van Ronodan en de storm af kon houden en ze haar werk, haar taken.. al het andere.. voor even glad vergeten was... Terwijl dat normaal nooit zomaar zou gebeuren. Niet op deze manier.
Merkwaardig…

De zucht deed zijn borst dalen onder haar handpalmen, waardoor ze ietwat opschrok uit haar eigen gedachtestroom. Zijn woorden bereikten haar, weerklonken in haar hoofd, maar ze reageerde er niet direct op. Ze nam de tijd niet alleen de inhoud, maar ook de toon op zich te laten inwerken. Er was een contrast hoorbaar tussen wat hij zei en daadwerkelijk liet horen wat haar aandacht trok, waardoor de jonge vrouw uiteindelijk langzaam opkeek om zijn ogen te ontmoeten, onaangedaan door het feit dat ze plots zo dicht bij elkaar stonden en ze hem aanraakte. Slechts haar nog altijd ietwat versnelde hartslag duidde op het feit dat ze uit instinct had gehandeld om de stabiliteit te bieden die hij op dit moment nodig leek te hebben, maar alsnog.. ergens… wist dat ze zich gewoonlijk niet zo tegenover een vreemde zou opstellen…
Woorden waren niet nodig om uit te drukken dat ze door zijn opmerking heen prikte, dat ze kon zien dat hij wel degelijk in ieder geval deels beïnvloed werd door de muziek die zij geproduceerd had. Haar blik zei meer dan genoeg en daar wilde ze het bij laten. Ze wenste geen gelijk te krijgen, hier een “ja-nee” discussie van te maken, waarin ze hem confronteerde met zijn tegenstrijdigheden. Dat zou alleen de afstand maar vergroten die hij door die ene zin leek te willen opwerpen, om welke reden dan ook. En dat.. wilde ze voorkomen.
Hm…
Nee, het was voldoende dat hij wist dat ze verder keek dan zijn woorden alleen, dit niet zomaar voor waarheid aannam en ze haar eigen realisaties niet zomaar zou gaan ontkennen door wat hijzelf beweerde, maar.. dat ze tevens het respect bezat hem wel die ruimte te gunnen, ondanks wat ze had gezien.

Op deze manier was ze hem iets langer blijven aankijken dan eigenlijk de bedoeling was geweest, vastgezogen in zijn blik, waardoor ze uiteindelijk onverwacht haar gezicht wel moest afwenden toen ze uit het niets bemerkte hoe haar wangen enigszins begonnen te gloeien. Het ging vanzelf...
Om daarin zelf niet te veel weg te geven, trok ze ook langzaam haar handen terug en wandelde langs hem heen naar het raam, om naast hem te gaan staan. Buiten leek de storm in grote mate nog onveranderd… Nog altijd verwoestend en gevaarlijk krachtig baande het zich een weg over het buitenterrein van de school. Zelf was ze zojuist voor een moment zo opgegaan in die bruine en blauwe ogen voor haar, dat ze niet had beseft hoe het blijven aanwakkeren van de storm, naast in zekere zin.. beeldschoon, ook steeds meer een gevaar begon te vormen voor het gebouw van Starshine Academy en de bewoners ervan…
“Ro…” fluisterde ze daarom tenslotte min of meer onbewust een afkorting van zijn naam, ook omdat haar aandacht nu te zeer werd gegrepen door het gevaarte buiten. De waarschuwende toon die er desalniettemin in door had geklonken, liet doorschemeren dat ze zich enige zorgen leek te maken over wat het ongecontroleerde element zou kunnen losmaken in de omgeving. Haar zachte handen steunden op de vensterbank, terwijl Emori zich tot haar volledige lengte oprichtte om het nog beter te kunnen bekijken, zelf nauwelijks teruggeschrokken van de felle regen op het raam voor haar en de bliksem die haar doordringende, bruine ogen in flitsen verlichtte. Zelfs het brommen van de donder deed geen rilling langs haar rug lopen als het op haarzelf aankwam, enkel een zorgelijke frons verschijnen voor het lot wat andere dingen en personen wellicht zouden moeten ondergaan als dit zo door bleef gaan en dan wel de Legendarische Magiër in haar bijzijn of iets of iemand anders niet in zou grijpen…

Hij wist dat hij haar niet zou overtuigen. Hij had het geweten zodra hij de woorden uitgesproken had. Haar blik, onbewust misschien, versterkte dit. Alsof haar bruine ogen exact door hem heen leken te kijken. Er bekroop hem een onprettig gevoel en hij wilde zijn blik afwenden van haar. Maar ze hield hem gevangen. De donkere poelen waarin elke lichtflits van de bliksem weerkaatst werd hielden hem aan haar gezicht geketend. Een gevangenis waar hij onmogelijk uit leek te kunnen breken. Onmogelijk uit leek te willen breken. Dus met zijn woorden had hij geprobeerd afstand te creëeren, een muur op te roepen. Alles om haar weer verder weg te drijven. Ze kwam nu wel heel dichtbij…
Maar de discussie die hij had gedacht, had gehoopt bijna, om op te werpen met zijn woorden, bleef uit. De discussie die hij had kunnen gebruiken om haar nog verder weg te duwen. Hij hing er wel. Maar ze bleef zwijgen. Hem geen gelijk gevend, maar het hare ook niet opeisend. En dat verraste hem. Het voelde bijna jammer toen ze haar blik afwendde. Alsof hij nog wel even wat langer geketend aan haar had willen zijn. Al merkte hij nu pas het rood op haar wangen op en de warmte die ze uitstraalde. Hij voelde een nieuwe ademteug zijn longen vullen zodra haar handen zich terug trokken, in de tussentijd zo oppervlakkig geademd dat het nu voelde alsof hij onder water was geweest al die tijd. Zijn blik volgde haar niet toen ze langs hem liep, naar het raam, om daar haar gedachten te laten zoemen. Hij kon haar achter zich horen. Haar hartslag, haar ademhaling. Onveranderd en standvastig als het aardeelement wat ze representeerde. Al.. was het minder snel dan toen ze nog tegenover hem stond. De storm joeg haar geen angst aan. Zijn hoofd draaide zich een beetje opzij om haar vanuit zijn ooghoeken te kunnen zien. Geen… angst.

Hij verstijfde bij haar stem. Ze was niet de eerste die zijn naam tot enkel die twee letters afkortte. Maar iedere keer als hij die afkorting hoorde stak het ergens binnen. Hij keek om naar haar, van haar naar de dreigende storm buiten, begrijpend waar ze op doelde. Haar stem droeg immers zorgen mee. Hij zette zacht een paar stappen naar achteren terwijl zijn vingers de knopen van het doorweekte overhemd zochten. 'Open het raam,' zijn stem klonk bevelend, maar met een verrassende kalmte. Hij liet de klamme stof van zijn schouders glijden, wachtend tot Emori had gedaan wat hij op zo'n dwingende manier gevraagd had. Het overhemd liet hij op de grond vallen en samen met het afleggen van de stof voelde hij een bekend gevoel van vrijheid en rust over hem heen vallen. Dat zijn gehavende huid zichtbaar was voor de ogen van de rest van de wereld kon hem niet schelen. Of ze de striemen op zijn rug zouden herkennen nog minder. Hij riep zijn vleugels op. Twee, met bloedrode veren bedekte vleugels, als hij ze uitstrekte wijd genoeg om bijna het halve lokaal te vullen. Sterk genoeg om hemzelf en een eventuele ander te dragen. Nu hingen ze nog op zijn rug, in rust en ingevouwen. Hij wachtte tot ze opzij ging aangezien nu wel duidelijk moest zijn wat hij van plan was. Met twee stappen was hij bij het raam. Met een derde erdoorheen. Twee vleugelslagen waren nodig om hem weg te laten schieten, de verduisterde hemel tegemoet. Ze trok aan hem, de wind. Wilde hem laten voelen wat hij veroorzaakt had door de ijskoude regen in zijn gezicht te gooien, met donder naar hem te brullen. Maar hij was sterker dan zij. En weldra zou ze dat voelen.

Haar blik was min of meer onbewust opzij gegleden toen zijn zware basstem haar weer bereikte en ze zijn voetstappen achter zich had gehoord. “Wat?” vroeg ze ietwat overdonderd toen haar ogen zijn gelaat weer vonden en opmerkten hoe hij zijn shirt begon uit te trekken. Duidelijk gevangen door enige verbazing, deed ze maar wat er van haar gevraagd werd en opende het raam. Ze hoefde nauwelijks kracht te zetten, omdat de wind het direct greep en nog net niet het venster meesleurde in haar verwoestende pad. Zo herkende ze het element nauwelijks meer…
Zonder enige schaamte, maar nog altijd wat verwonderd, keek ze vervolgens toe hoe Ronodan zijn shirt met een zachte plof op de grond liet vallen en nam de tijd zijn lichaam te bestuderen. Niet op de manier waarop een vrouw gewoonlijk een halfnaakte man zou observeren en andersom (hoewel… misschien deels…), maar eerder… uit interesse, met het oog van een kunstenares. Zijn bovenlijf leek als door het leven getekend, letterlijk, door de striemen en andere plekken die erin waren gekrast, door wat dat ook veroorzaakt had. Het was alsof iedere schram, ieder litteken een eigen deel van zijn verhaal in zich droeg, waardoor ze er wel even naar moest blijven kijken.
Ze schrok pas weer op toen iets anders haar aandacht greep: vleugels. Al had ze geweten wie ze voor zich had en zou dit haar daarom niet bijzonder moeten verrassen, toch staarde ze er vragend naar, geïntrigeerd en… enigszins onder de indruk. Het was dat hij haar naderde dat haar lichaam automatisch opzij stapte en ze daardoor weer terug de realiteit in gezogen werd door het tikken van de regen achter haar die nu ook haar kleding bevochtigde. “Doe voorzichtig…” sprak ze nog zacht, maar net luid genoeg om boven de rollende donder uit te komen net voor hij het gebouw ineens verliet. Het was er als vanzelf uitgeschoten. Dat was het laatste wat ze had kunnen zeggen tegen hem, want voor ze het wist was hij de lucht in geschoten, recht op de kern van de storm af.
Met ingehouden adem sloeg ze hem hierna gade, voor zover dat ging in de enkele bliksemflitsen die haar net genoeg licht verschaften, hopende dat hij een antwoord zou weten op het natuurgeweld, omdat het aan hem verbonden leek te zijn. Ze negeerde de regen op haar huid, de wind die aan haar trok en leunde juist door het raam heen om het beter te kunnen zien, vrij van angst en vervuld van nieuwsgierigheid en… leergierigheid.

Hij had haar laatste woorden opgevangen maar er geen reactie meer op kunnen geven. De brullende donder overheerste zelfs zijn stem. Ze leek daarmee in al haar furie zijn aandacht op te eisen. Hij versnelde, de snijdende wind en de regen die als zweepslagen op hem neer kwamen te negeren. Alsof ze hem daarmee tot de orde wilde roepen. Hem wilde opleggen zijn eigen magie onder controle te houden. Hij gromde even zachtjes toen ze hem opnieuw uit zijn baan dreigde te slaan. Hij had de memo ontvangen. Maar ze was genadeloos, sloeg hem naar achteren met sterke rukwinden waarbij hij veel kracht bij moest zetten om niet tegen de grond geslagen te worden. Met een ruw gebaar streek hij zijn inmiddels doorweekte lokken rood haar uit zijn gezicht om nog net de aanstormende bliksem zijn kant op te zien komen. Hij stoof er recht op af. Met een geconcentreerde beweging van zijn armen ving hij de bliksem op en herleidde haar terug de hemel in. Tintelingen trokken langs zijn arm en verkrampte zijn hand een beetje bij de enorme kracht die erachter had gezeten. Kleine schokken baanden zich een weg door zijn lijf en hij moest een paar keer diep ademhalen voordat hij verder kon. Zijn kaken had hij ondertussen stevig op elkaar geklemd en zijn wenkbrauwen waren in een frons naar elkaar toegekropen. Het kostte hem steeds meer moeite om in de lucht te blijven al toonde de storm nog geen teken van stoppen. Zo aangedaan maakte hij zijn element zelden mee.
Het aparte aan luchtmagie was dat je lange tijd geen fysieke verandering in zowel de magiër als het element kon zien tot er opeens een merkbaar verschil aanwezig was. Zo ook hier. Alleen aan een enkele armbeweging kon je soms zien dat Ronodan ergens mee bezig was, maar de wind leek hem totaal te negeren tot de storm opeens aannemelijk afnam. Met trillende ledenmaten had hij de rust bij haar afgedwongen en na zwaar tegen gestribbeld te hebben leek ze eindelijk aan hem toe te geven. Nog een paar keer probeerde ze hem met stevige wind tegen de grond te slaan, maar een uitgestoken arm was meestal al genoeg om haar abrupt te laten stoppen en een andere kant op te waaien. De regen werd minder. Niet meer met zoveel haat over hem uitgestort maar verzachtend terwijl een aantal wolken boven hem begonnen te breken. Zo nam hij haar kracht af en dwong haar om zich terug te trekken.
Hij zakte bijna meteen door zijn knieën op het moment dat hij weer door het open raam was gevlogen en de vloer van het atelier onder zijn voeten had gevoeld. De storm buiten was niets meer dan wat zacht nadruppelen van de regen en de kalme bries die ze eerst geweest was. Compleet doorweekt, uitgeput van zowel de mentale als de fysieke inspanning en met zijn armen nog een beetje natrillend van de klappen die hij van de bliksem gekregen had, was hij zowaar weer blij om vaste grond te voelen. Normaal gesproken vond hij het heerlijk om dwars door een storm heen te vliegen, maar deze had hij onbewust zelf gecreëerd. Ze was alleen maar destructief en haatdragend geweest. Ze had de school gesloopt als ze die vrijheid had gekregen.

Ademloos had ze toegekeken hoe hij hoger en hoger de lucht in vloog, ergens wensend dat zij tot hetzelfde toe in staat zou zijn… De manier waarop zijn grote vleugels krachtige slagen maakten en hem regelrecht de storm in brachten… Ze had geen doodswens, dus om midden tussen de donder en bliksem te belanden, was niet per se haar grootste droom, maar om te kunnen vliegen… Om zo… één te zijn met een element… Het prikkelde iets nieuws in haar wat ze lange tijd niet zo had ervaren. Misschien… nog nooit. Wat eerst slechts een vonk, een… hint van interesse was geweest in de magische energie sinds Ronodan was verschenen, leek nu uit te groeien tot meer.
Haar lange, bruine lokken kleefden inmiddels aan haar gezicht omdat ze van top tot teen doorweekt was geraakt, zo ver hing ze door het raam naar buiten om tussen de bliksemflitsen door zoveel mogelijk te kunnen zien. Een zachte kreet ontsnapte haar, welke compleet verloren ging in het overweldigende geluid van buiten, toen Ronodan uit het niets recht de lichtflits indook, in plaats van het te ontwijken zoals ieder ander nadenkend persoon zou doen. Wat was hij van plan?
Verslagen kon ze zelf niets anders doen dan staren. Ze weigerde haar blik nu af te wenden, alsof… ze hem daarmee zou verraden, al kon ze niet veel anders doen nu om hem te helpen. Maar ze moest bijblijven. Ze móest weten wat er precies met hem gebeurde, zodat ze in kon grijpen als het nodig was. Hoe? Daar had ze geen idee van.
De mogelijkheid deed zich pas voor toen Ronodan op indrukwekkende wijze de bliksem een andere kant op wist te sturen en vervolgens in stilte met iets anders bezig leek te zijn. Emori kneep haar ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien, maar… in feite viel er niet veel meer te zien dan hier en daar een beweging van zijn arm. Enige spanning viel van haar af op het moment dat de storm vervolgens langzaam maar zeker in kracht en intensiteit leek af te nemen.
In een reflex sprong ze opzij toen Ronodan hierna weer terug naar het raam kwam, zodat hij direct naar binnen kon komen. Ze had zich nog maar net naar hem toegedraaid, of hij zakte al door zijn benen. Nu wel ietwat opgeschrokken, haastte de jonge vrouw zich naar hem toe, maar haar vingers hadden nog maar net zijn schouder voor even gevonden, of een hevige schok dwong haar terug. Een zachte uiting van pijn en het vastgrijpen van haar stekende pols lieten doorschemeren wat zich in haar voltrokken had, maar verder hield Emori zich groot. Zij was hier niet degene die werkelijk de inspanning had geleverd zojuist. “Gaat het?” vroeg ze daarom zachtjes en negeerde de schokjes die even door haar lichaam tierden. Het moest vast de lading van de bliksem zijn die bij de aanraking van huid op huid kort in haar door schokten. Om deze reden ondernam ze niet gelijk een nieuwe poging hem te ondersteunen, maar zakte in plaats daarvan op haar knieën naast hem neer op de grond en overhandigde hem een droge doek. “Dat was…” Ze zocht even naar het juiste woord, terwijl ze na enkele seconden toch probeerde voorzichtig met de doek zijn huid droog te deppen, de willekeurig steek negerend. “…indrukwekkend.” maakte ze uiteindelijk af, met een stem vol ontzag en respect. Enige bezorgdheid viel in haar donkere ogen te lezen, maar leek zwaar overstemd te worden door iets anders… Iets wat haar eigen aandacht gegrepen had: een nieuw aangewakkerd vuur in haar binnenste. Een vuur van… een geïnspireerde magiër. Iemand die de affiniteit met luchtmagie met de roodharige man voor haar gemeen had, al… had ze zich daar voor dit moment niet zo mee bezig gehouden… bezig mógen houden. Maar ze kon niet voor zichzelf ontkennen dat ze in werkelijkheid voor meer dan enkel haar stage juist naar deze “magische school” was gekomen… Stiekem.
En nu… kwam de waarheid eindelijk naar boven. Wie had dat gedacht..?

Zijn handen hadden zich plat op de vloer gelegd om daar steun aan te vinden nu zijn benen hem niet meer konden dragen. Zelf druppelend en nahijgend hoorde hij de voetstappen van Emori achter zich terwijl ze op hem af kwam. 'Emori…,' In zijn stem had een warschuwende toon gelegen maar verder dan haar naam was hij niet gekomen. Haar handen hadden hem amper aangeraakt of ze trok zich al terug alsof ze zich gebrand had, wat in zekere zin ook zo was. Hij was elektrisch geladen en tegelijkertijd doorweekt. Hij was nu een grote geleider. Hij had haar willen waarschuwen maar ze was sneller geweest dan hij. Ronodan dwong zichzelf om op zijn knieën te gaan zitten en keek om naar de jonge vrouw wiens bruine lokken bijna zwart leken door het water en ook aan haar gezicht plakte. Hij probeerde daarop overeind te komen maar zijn benen werkte nog niet genoeg mee waardoor Ronodan zich in plaats daarvan naar haar omdraaide en zich weer op de grond liet zakken. Hij kon haar nu op z'n minst aankijken. 'Een beetje trillerig. Maar het gaat wel,' antwoordde hij naar waarheid. Hij moest zijn lichaam even laten rusten en de kans geven te ontladen. Dan zou hij weer prima kunnen functioneren. Hij nam langzaam de doek aan die ze hem nu aanreikte en maakte zijn gezicht droog. Niet dat het heel erg veel nut had. Hij liet de doek weer zakken terwijl hij zijn ademhaling weer onder controle kreeg. Hij keek op naar Emori toen zij de doek overnam en weer begon te spreken. Er lag iets in haar ogen wat hij herkende. 'Het heeft me jaren gekost voordat ik bliksem eindelijk kon herleiden, laat staan het te manipuleren,' begon hij zacht. 'In een storm als deze kan ze gevaarlijk zijn voor de school. Het herinnert je dat luchtmagie zich niet laat beheersen. Da ze altijd een eigen wil zal hebben. Ze is niet zoals woud magie. Ze is niet zoals aardmagie. Ze leeft. Ze ademt. Ze praat. Ze kan razend zijn en vol woede en verdriet. Ze kan ook zacht zijn en liefdevol. Om er zo verbonden aan te zijn is een ongekende ervaring,' ging hij door, misschien zelfs nog iets zachter. Het was ongewoon voor hem om zo spraakzaam te zijn. Vooral tegen iemand die hij vandaag pas ontmoet had. Maar wat hij in Emori's ogen had gezien had hij herkende als niet alleen iets van zichzelf. Maar ook als iets van heel lang geleden. Toen hij nog dagelijks anderen trainde in luchtmagie. Het had een woordenstroom in hem losgemaakt die verbonden lag aan dat gevoel. Toen hij het zelf doorhad legde hij zichzelf weer het zwijgen op.

Op haar knieën zat ze voor hem en drukte de schone doek voorzichtig op zijn natte huid om het stukje bij beetje droog te deppen. Kalm reikte ze daarop ook naar zijn halflange, doorweekte lokken om deze uit te knijpen, waarbij er toch iets van een berustende glimlach rond haar volle lippen verscheen. “Een beetje trillerig…” herhaalde ze zijn antwoord en schudde verbluft haar hoofd. “Hij vloog net een STORM in en voelt zich alleen… ‘een beetje trillerig’.” fluisterde ze er achteraan met een grijns. Haar toon suggereerde dat ze hevig onder de indruk was en het tegelijkertijd bijna niet kon geloven. Wat wilde je dan ook zonder magische opvoeding?
Zijn uitleg hoe hij de bliksem kon herleiden, schepte daarom een hoop duidelijkheid. Aandachtig had ze geluisterd. Haar hand was ondertussen spontaan stil komen te liggen. Als vanzelf begonnen haar ogen steeds helderder te glinsteren alsof de sterrenhemel voor even in het bruin van haar irissen gevangen zat. Haar hoofd knikte hevig bij de woorden over luchtmagie en de ontembare kant ervan. Hoe zachter hij begon te spreken, hoe meer Emori onbewust juist voorover begon te leunen om iedere klank die over zijn lippen rolde op te kunnen vangen. Ze wilde niks missen, te zeer geboeid door het onderwerp en Ronodan’s kennis erover.
Toen hij uiteindelijk stil viel, zocht ze gelijk weer naar zijn blik. “Je praat over het element alsof het een levend wezen is.” Een bredere lach tekende zich op haar gezicht. “Dat is ook hoe ik haar zie. Ik heb het gevoel alsof…” Ze maakte even een wijds gebaar met haar handen, waardoor ze Ro’s schouder per ongeluk net aantikte en gelijk weer een schokje kreeg. Het had een zachte, heldere lach van haar kant als gevolg, zich plots bewust van haar eigen aangewakkerde enthousiasme. “…alsof ze er altijd is, alsof ze me… leidt en me soms ook iets duidelijk probeert te maken. Ze eh…” Ze aarzelde een moment. Ze streek een natte lok haar uit haar gezicht en wendde haar blik kort af, omdat ze bang was dat Ronodan haar nu voor gek zou verklaren om wat ze hem zou zeggen. “Ze bracht mijn aandacht ook naar jou toen je in de buurt was eerder.” Een lichte blos verscheen op haar wangen. “Sorry. Dat klinkt vast-“ Ze schudde glimlachend haar hoofd, waardoor haar eigen lange lokken even heen en weer dansten voor ze weer aan haar kaak en slanke hals bleven plakken. Juist op dat moment leek de wind zelf te protesteren tegen deze verontschuldiging door even luid en duidelijk tegen het raam te bonken. Opgeschrokken keek Emori op en realiseerde zich nu pas dat de regen nog altijd rijkelijk naar binnen stroomde, ook al was het in hevigheid afgenomen. Oh nee! De schetsen! Haar schilderij! Ze… Ze moest… Er moest- Zonder er verder bij na te denken, hief de jonge vrouw daarop als in een reflex vlug haar hand waardoor een verrassend krachtige luchtstroom zich direct regelrecht naar het geopende raam verplaatste om deze stevig dicht te duwen. De hevige klap die volgde, deed het glas in het kozijn zelfs even gevaarlijk trillen.
Wacht… Had… Was…
Had… Had zíj dat gedaan?!
Verslagen staarde Emori naar de hand die nog altijd geheven was, alsof het niet aan haar toebehoorde. Evenmin als de magie die het zojuist had losgelaten. “Ik…” stamelde ze. “Dat… Dat was ik niet. Dat… kan ik niet zijn geweest. Toch? D-dat was jij.” Al leek ze zelf niet helemaal overtuigd van die redenatie, aangezien haar vingertoppen nog steeds na tintelden van de getoonde magische energie en haar hartslag was verhoogd door de plotselinge stroom van adrenaline. Had zij dat echt gedaan…? En… waarom voelde het zo… goed?

PROFILE MAGICIAN

» A world full of colors
» Life is like dark and light, black and white and all the colors in between|| Eragon
» Ronodan Ágústson W.I.P.
» Spirit in the sky || Ronodan
» I'm not a stranger - Ronodan

True Colors ||Ronodan

True Colors ||Ronodan

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen