Emori struinde op haar gemak door de school. Aangezien ze eigenlijk pas de volgende dag behoorde aan te komen, had ze vandaag alle tijd van de wereld. Maar Emori zou Emori niet zijn als ze deze extra uren niet alsnog ten volste wilde benutten… In feite was de hele reden dat ze eerder was gearriveerd ook geweest dat ze simpelweg niet langer had kunnen wachten. Bruisend van enthousiasme en energie had ze daarom vlug haar enkele koffers en schoudertas in haar nieuwe vertrekken gegooid -welke gelukkig wel alvast klaar waren gemaakt- en had zich daarna direct op een uitgebreide verkenningstocht begeven door de school en over het buitenterrein.
Op dat specifieke moment kwam ze net van een lange wandeling over het grasveld en de aansluitende gebieden rondom haar nieuwe verblijfplaats en werkplek. Nu met een gericht doel, liep ze verder en nam de tijd zich voor te stellen aan eventuele, nieuwe collega’s die ze tegen het lijf liep wanneer ze haar nieuwsgierig aankeken.
Haar volle lippen waren in een tevreden glimlach gekruld, terwijl ze genietend verder wandelde en alle indrukken als een spons in zich opzoog.

Het kostte haar uiteindelijk iets langer dan ze verwacht had en ook een paar keer de weg vragen, voor ze uiteindelijk bij de plaats van bestemming arriveerde: het atelier. De plek waar ze de komende tijd hoogstwaarschijnlijk de meeste tijd zou doorbrengen.
Nog voor ze daadwerkelijk voor de deur stond, bereikte een mysterieuze, meeslepende melodie haar, afkomstig uit de ruimte zelf. Een wenkbrauw ging geïnteresseerd iets omhoog. Wat was dat? En wie zou zich in het lokaal bevinden op een zondag…?
Lang hoefde ze hier niet over na te denken, aangezien het waarschijnlijk maar een paar dingen kon betekenen: Of ze zou zo dadelijk een paar overijverige leerlingen aantreffen (van wie zij ooit zelf deel had uitgemaakt, dan wel op een andere school) of… haar nieuwe “mentor”, haar gids om meer ervaring in het vak op te doen en hopelijk ook nog meer over de kunst te leren...!
Bij die gedachte werd haar gelijk een lichte kriebel in haar onderbuik gewaar, puur van het ingehouden enthousiasme wat ze al dagen, zo niet weken met zich meedroeg, sinds ze te horen had gekregen dat ze een stageplek had bemachtigd op Starshine Academy.
Nog één keer haalde ze daarom diep adem om haar innerlijke rust zoveel mogelijk te behouden, fatsoeneerde haar kleding enigszins, haalde een hand door haar losse, lichtbruine haar en opende tenslotte de deur. Als een golf spoelde de muziek gelijk over haar heen, alsof het haar nog meer naar binnen wilde lokken, haar wilde verleiden zich volledig in de ruimte te begeven en eens goed rond te kijken. Haar glimlach verbreedde spontaan iets, terwijl de jonge vrouw verder naar binnen wandelde. De koele bries die door de openslaande buitendeuren naar binnen blies, speelde vrolijk met haar lange lokken en witte blouse, waardoor haar gelaat leek te dansen en bewegen op de omringende tonen van het lied, zonder dat ze er daadwerkelijk zelf iets voor deed. Het was het element wat haar eigen leek te zijn als het bloed wat door haar aderen stroomde, wat voelde als een deel van haar en haar Puffoonse afkomst. Ze nam dan ook een moment een flinke teug frisse lucht haar longen in te laten lopen voor ze haar hazelnootbruine ogen tenslotte op de enige aanwezige persoon in de ruimte focuste. Er was niet veel voor nodig om te kunnen bepalen wie ze voor zich had: de kleding, haar ogenschijnlijke leeftijd (welke ongeveer gelijkend aan haar eigen leeftijd leek te zijn) en vooral de schmink op haar gezicht zeiden genoeg, ook al kon ze haar vanaf haar huidige positie slechts van de zijkant bekijken. Levina… Dus inderdaad haar mentor.
Alsof ze in feite een kunstwerk op zich bewonderde, keek Emori aandachtig naar de vrouw en de omgeving rondom haar. Het atelier was lichter dan ze gewend was, wat enkel een voordeel betekende voor het werken met kleur. Ook had het een bepaalde.. sfeer die haar aantrok, alsof er nog zoveel te ontdekken viel wat op het eerste oog nog niet zichtbaar was... Wellicht kwam het omdat deze plek het hart en heiligdom was van de kunst in deze school, terwijl het bij de kunstacademie als een levenslijn door het gehele gebouw verspreid was. Maar deze ruimte… was als een klein, op zichzelf staand toevluchtsoord, voor eenieder die zich in de creatieve wereld wilde verdiepen, verborgen tussen de andere plekken en lokalen, waardoor je er haast bewust naar op zoek zou moeten gaan om het te ontdekken…
Prachtig!
Duidelijk goedkeurend, waagde Emori zich nog een stuk verder het lokaal in, net zolang tot ze binnen gehoorsafstand van Levina zou zijn, maar nog niet dichtbij genoeg zou staan om haar onverhoopt te laten schrikken. Haar blik had het schilderij waar ze geconcentreerd aan werkte gevonden en bleef daar op rusten, terwijl haar lippen zich iets van elkaar sperden. “Levina…?” klonk daar haar melodieuze stem voorzichtig, om zo rustig mogelijk de aandacht van de ander te winnen. Een lichte schittering werd in haar donkere irissen zichtbaar bij het bestuderen van het werk wat zich aan haar openbaarde. Wow…!
Ze wachtte geduldig voor de vrouw op zou kijken, zodat ze haar ogen kon ontmoeten, voor ze eraan toevoegde: “Emori Bijoux, de nieuwe stagiaire Kunst.” Haar toon was vrijwel even sereen en toch opwekkend als de omringende muziek.