Rustig liep de jongen door het nattige gras. Wat was het koud vandaag zeg, zacht blies hij zijn handen warm door er een kommetje te maken. Hij voelde wel dat het geen zomer meer was. Jammer, hij had liever de warme zomer. Al vond hij de herfst ook niet zo erg, de regen was best verfrissend en de bladeren verkleurde eerst voordat ze van de bomen vielen. Vooral de verkleuring vond hij het mooiste. Rood, oranje, geel en wat al niet meer. Het was zo mooi als je er naar keek. Vooral als het heel veel bomen bij elkaar waren. Dan had je een hele mix vol met kleuren, prachtig gewoon. Er naar kijken alleen maakte hem al blij en vrolijk. De wereld had zulke mooie dingen in zich, simpele dingen zoals een blad dat verkleurde. Zo mooi, maar je moest er maar bewust van zijn. Helemaal in zijn nopjes wreef hij over zijn handen terwijl hij doorliep. Als het goed was moest hij er bijna zijn. Hij had vanaf het klaslokaal kunnen zien. Door het raam turen kon zo ontspannend en rustgevend zijn. Het Duistere Bos, had hij ontdekt. Of zo noemde de leerlingen het. Natsuki vroeg zich af wat voor een duistere dingen hier waren dat het bos zo duister maakte. Misschien kwam het doordat de bladeren zo dicht op elkaar waren dat het geen zonlicht binnen liet? Zou het donkere bos dan geen betere naam zijn? Zachtjes grinnikte hij in zichzelf, ach het was geen slechte naam. Het zou jammer zijn als het alleen het bos was. Ja toch, daar was geen lol aan. Opnieuw stopte de jongen met lopen. Hij trok zijn winterjas, van bruin zachte suede, wat dichter tegen zijn lichaam. Dus dit was het duistere bos? Een os zoals ieder ander strekte voor hem uit. Peinzend staarde hij naar de bomen. Wat was hier duister aan? Het zag er best licht uit, de zon was misschien half verstopt achter de wolken maar het was niet pikdonker en hij kon redelijk ver naar voren kijken. Misschien was het gewoon een gebeurtenis die het hier duister maakte. Nou ja, het leek er nu wat verlaten bij te staan. Zonder dat zijn vrolijkheid afnam liep de jongen het bos in. De geuren van natte grond en planten drongen zijn neusgaten in. Opgelaten snoof hij de herfstgeuren op. Heerlijk, zulke pure geuren. Zonder het zelf te merken gloeide hij een beetje op. De jongen had zijn magie helemaal niet onder controle. Hij deed wel zijn best maar de lessen waren moeilijker. Moeilijker dan hij gewent was, misschien kwam het ook wel omdat hij een beetje uit zijn element was. Niet qua magie maar meer het onderwerp. Hij had geen moeite met dingen op muziekale grond maar met magie prutste hij maar wat. Hopelijk zal hij zijn achterstand snel inhalen. Maar nu, nu wilde hij even zorgeloos ontspannen. Starend naar de duizenden kleuren die boven hem uit praalde.

*Dimi ^.^*