Met zijn hazelnootkleurige ogen op de grond gericht, baande de jongen zich een weg door de gangen van de school. Hier en daar was hij toch verplicht om snel even op de kijken wilde hij niet tegen iemand aanlopen, maar al bij al maakte hij zich zo klein mogelijk. In de tijd dat hij op de school had verbleven, had hij wel geleerd om zich wat meer open te stellen en normaal zou hij ook op een ‘normale’ manier door de gangen gelopen hebben. Het probleem was dat hij al later was dan hij in eerste instantie had laten weten. Hij hoopte dus dat hij niemand zou tegenkomen die hij kende, want als iemand eenmaal tegen hem begon te praten, kon hij gewoon niet gewoon doorlopen. Dat zou onbeleefd zijn en hij wel veel te keurig opgevoed om zo onbeleefd te zijn -niet dat zijn ouders erg veel aan die opvoeding hadden bijgedragen van zodra hij het voor elkaar had gekregen om in zijn dierlijke vorm te veranderen en iemand zo slim was geweest om hem te vangen. Hij had eigenlijk altijd verschillende mensen om hem heen gehad en op dit moment was hij meestal in het gezelschap van de heer van de lucht.

Het korte tripje naar huis had hem wel goed gedaan. Het was fijn geweest om zijn moeder nog eens te zien en te lachen met de flauwe grapjes van zijn vader. Spijtig genoeg waren alle leuke momenten van korte duur en het leek wel alsof hij na een dag al terug in de shuttle had moeten zitten om terug naar Starshine academy te gaan. In werkelijkheid was hij toch bijna een maand weggeweest, dus in principe had hij niet te klagen. On the bright side, hij had wel nog meer kunnen oefenen met lezen en schrijven. Hij kon nog altijd geen ‘moeilijke’ boeken lezen en zijn handschrift was nog altijd niet optimaal, maar het was toch al iets.

Voorzichtig klopte hij op de deur van Angani voordat hij de klink naar beneden duwde en zijn hoofd om de deur stak van zodra hij deze een stukje had opengeduwd. ”Sorry dat ik wat later ben.” Zijn mondhoeken krulden om in een glimlach terwijl hij de deur verder opendeed en de kamer in stapte. Nadat hij de deur achter zich weer had gesloten, liep hij zijn rugzak van zijn schouders glijden en zette hem keurig tegen de muur. ”Heb ik nog iets gemist?”

Zijn ogen gleden kalm van regel naar regel. Hij liep een beetje te ijsberen terwijl hij in zichzelf mompelde. Soms sloot hij zijn ogen en herhaalde hij voor zichzelf wat hij zojuist gelezen had. Hij moest er zeker van zijn dat hij het zich tot op de lettergreep herinnerde en kon citeren. Daarna pas probeerde hij de nieuwe spreuken uit. Soms greep hij van zijn bureau een pen om in het boek aantekeningen te maken. Waarom werkte iets niet, waarom juist wel? Daarna begon het overnieuw. Het mompelen, het herhalen, het uitproberen.
Hij wierp een korte blik op de klok. Hij had nog wel even. Dyo was buiten nu waarschijnlijk aan het jagen sinds het al een paar uur geleden was sinds hij de griffioen voor het laatst weg had horen gaan om te eten. Daarbij had hij hem sterk geadviseerd om hem niet te storen wanneer hij bezig was met nieuwe magie. Het was nooit een goed idee om Ronodan te storen, maar op moment dat hij uit deze concentratie werd gehaald kon je maar beter een verdomd goeie reden hebben.

Verstoord keek hij dan ook op toen de deur ineens open ging. De kleine gestalte die zijn hoofd om de hoek stak was Dallas. Hmm, om eerlijk te zijn verbaasde het hem om de jongen terug gezien. In zijn schoenen was hij zeer zeker niet terug gekomen. Maar hij had dan ook niet te maken met de eigenaardige situatie waarin Dallas zich bevond. Zijn blik, onveranderd bleef rusten op de jongen die hij toch zeker een maand niet had gezien. Hij zei niets tegen de jongen. Ronodan draaide zich van hem weg en liep naar de tafel waarop een schaal met fruit stond. Hij greep er een appel uit en gooide Dallas deze toe. 'Voor je uit houden,' was de enige aanwijzing die hij hem meegaf. Hij liet zijn blik nog een keer over de pagina gaan waarna hij zich concentreerde op de appel die hij Dallas gegeven had. Het vreemde aan veel luchtmagie is dat het onzichtbaar bleef totdat de spreuk effect nam. Zo ook hier mee. Je zag dat hij iets aan het uitvoeren was maar pas toen de appel uit elkaar spatte was het niet duidelijk geweest dat hij aan het oefenen was geweest met de luchtdruk op één geconcentreerde plek om de appel uit elkaar te laten barsten. Zijn blik ging nu weer terug naar Dallas. 'Een paar nieuwe gezichten in de school… Heb je nog geoefend?' vroeg hij zelf. Al vanaf dag een had hij gezegd dat hij niks aan Dallas had als de jongen niet op z'n minst kon lezen en schrijven.

Hij leek niet tevreden met het resultaat. Met een zachte grom had Ronodan zich weer naar het boek gekeerd en iets met een vermoeide zucht weer doorgekrast waarna zijn blik zich weer even oprichtte om de jongen aan te kijken en hem een vraag te stellen. Dallas leek even niet in staat te zijn om te reageren waardoor hij het boek en de pen weg legde en lichtelijk ongeduldig op antwoord bleef wachten. Vandaag nog graag. Bij het zin van zijn trillende arm en het horen van zijn roffelende hartslag leek Ronodan iets te ontspannen. Toen de jongen eindelijk begon te spreken merkte hij de trilling op in zijn stem. Hij moest hem echt hevig hebben laten schrikken net. Hij knikte op de woorden van Dallas waarna zijn blik terug ging naar het boek. Hij scheurde er een blanco pagina uit en schoof dat over het bureau richting Dallas. Met een zachte klap legde hij de pen er bovenop. 'We gaan het zien,' sprak hij zacht en niet eens zó onaangenaam. Maar de blik in zijn ogen deed de toon in zijn stem teniet. Hij legde ook het boek naast het vel papier neer. 'Kan je dat overschrijven voor me?' zei hij, doelend op de handgeschreven tekst die tussen de doorgekraste aanwijzingen stonden. Hoewel het een vraag was had het meer als een bevel geklonken. Hij zou Dallas in elk geval niet aanraden om zonder goede reden te weigeren.

Zijn blik ging even terug naar de jongen toen hij iets nieuws vroeg. Hij weerhield zich ervan om een sarcastische opmerking te maken. Hij had hem nu wel hard genoeg aangepakt. 'Ik probeer een manier te vinden om luchtdruk onder controle te houden,' vertelde hij waarna hij naar de boekenkast liep op zoek naar een ander boek. Er zaten basis elementen van andere spreuken in verwoven. Als hij die kon aanpassen kon hij de uitkomst veranderen. Maar dat was lastig en bevatte veel proberen.. en falen. Hij legde het boek achter zich op tafel. 'Was jij zelf geen luchtmagiër. Deels dan,' klonk zijn afwezige stem.