Ja, hij was heel makkelijk. Maar wat verwachtte je? Ronodan had misschien een heel aparte kijk op liefde, maar zeker niet op lust. Je zou hem wat dat betreft misschien wel verslaafd kunnen noemen. Dit was onschuldig vermaak. Maar hij speelde haar spelletje wel mee. Want wat voor spel zou het zijn als ze zo makkelijk te krijgen was. Waarom zou je dan nog jagen? Hij kon haar hartslag en ademhaling horen veranderen door zijn aanraking. Zijn mondhoek trok zachtjes in een lichte grijns toen ze haar hand op zijn been legde. Maar toen ze zich weer terugdraaide en haar afstand nam werd die grijns alleen maar breder. Waar zij haar blik van hem afwendde bleef hij haar strak aankijken. Zijn heterochromische ogen verrieden weinig meer dan wat ze niet al allebei wisten. Hij snoof even, de grijns nog altijd op zijn gezicht terwijl hij opstond, zijn eigen glas in handen. Hij liep om de bank heen en zette het ding terug bij de fles waar hij bij gestaan had. Toen hij terug liep bleef hij achter de bank staan en boog zichzelf naar voren, zijn handen steunend op de rugleuning. Hij bracht zijn hoofd naar haar oor waarna hij voorzichtig een paar lokken rood haar weg schoof. 'Wat kan ik zeggen van Valnor. Ik ben ook maar een man,' fluisterde hij grijnzend waarna hij weer rechtop ging staan. 'Ik kan het je moeilijker maken. Zou je dat willen?' vroeg hij zachtjes. Ze pestte hem. En hoewel hij het ergens charmant kon noemen hoopte hij voor haar dat ze wist wanneer ze moest stoppen. Je moest een man nooit te lang blijven plagen.

Het kon hem eigenlijk niet zozeer schelen wat haar ertoe gedreven had voor zijn deur te eindigen. Maar hij zou er wel goed gebruik van maken. De stress van werk had hem flink op zijn nek gezeten en deze vurige jonge dame was eigenlijk een welkome afwisseling daarvan. Nadat hij zijn glas had weggezet was hij achter de bank langs gelopen en had zich lichtelijk voorover gebogen zodat zijn hoofd op hoogte van Kriss' oor zat. Hij was amper uitgesproken of de roodharige dame draaide zich om. Ronodan week weer wat naar achteren, zijn handen nog steeds steunend op de rugleuning van de bank en zijn ogen op haar gefixeerd. Hij liet zich dichterbij trekken en voelde een tinteling door enkele spieren gaan toen ze haar slanke vingers achter zijn broekrand had gehaakt om hem die beweging te laten maken. Toch lieten zijn ogen haar niet los. Hij wilde zich elk aspect van haar perfecte gezichtje kunnen herinneren. Haar lange, zwarte wimpers. Haar witte tanden die zich nu zacht in haar rozig kleurige lippen drukte. Hij voelde haar vingers bewegen maar als versteend kon hij alleen neerkijken op haar gezicht. Pas toen zij naar achteren week werd die betovering doorbroken. Hij keek niet om toen ze van de bank af sprong en om hem heen liep. Zijn gezicht stond nog altijd onbewogen, maar de stof van de bank was vastgeklemd tussen zijn wit weggetrokken vingers. Hij concentreerde zich op zijn eigen ademhaling en liet los terwijl hij zich langzaam omdraaide en met zijn rug tegen de bank aanleunde. Hij keek toe hoe ze zich elegant op de pianokruk liet zakken. Met een zachte trekking van zijn mondhoek liep Ronodan beheerst naar de piano. Hij ging niet zitten. Zijn blik was strak gericht op de rode kruin van de jonge dame voor hem. Hij boog zich voorzichtig voorover. Een lichte aanraking van zijn vingers volgde de zachte huid van haar arm en rustte op haar hand. Zijn vingers spreidde de hare over de toetsen heen. 'Ik heb de tijd om te oefenen,' beaamde hij zacht. 'Maar ik geloof, en dat geldt voor elk instrument, dat je muziek nooit kunt laten leven zonder passie,' ging hij zachtjes, haast fluisterend verder terwijl hij lichte druk uitoefende op haar vingers en daarmee een paar toetsen indrukte. Hij liet haar hand weer met rust en boog iets terug toen ze zich weer naar hem omdraaide. Een kleine grijns speelde om zijn lippen toen ze uitgesproken was. Hij ging naast haar op de kruk zitten met aan elke zijde een been. Nu zij half omgedraaid zat sloeg hij een arm om haar middel en trok haar iets meer zijn kant op. 'Ik begon me al af te vragen of je nog wel adem kon halen in dat ding,' grijnsde hij zacht sprekend in haar oor terwijl zijn vingers de rits van haar jurk vonden en hem in een kalme vloeiende beweging naar beneden trok.

Het had voor hem serieus iedereen kunnen zijn. Het had hem vrijwel niet uitgemaakt wie er voor zijn deur had gestaan. Toeval had gewild dat het Kriss was. Gevoel had gewild dat hij er geen vragen om ging stellen. Je mocht een gegeven paard immers niet in de bek kijken wel? Dit zou niet heel anders eindigen dan andere keren. Het was een eenmalig iets en de kans was groot dat hij haar hierna niet eens meer zou aanspreken. Misschien stonden Razianen niet bovenaan zijn lijst van rassen die hij echt niet moest. Maar ze dachten niet verder dan het hier en nu. Nooit dachten ze na over de consequenties die hun acties meebrachten. Ze waren gepassioneerd, dat zeker. Maar Ronodan twijfelde aan hun intelligentie op langere termijn. Op dit moment liet hij zich graag bedwelmen door haar zoete geur en verleidelijke stem. Zacht, maar met een vloeiende beweging trok hij haar rits naar beneden nadat ze hem dat gevraagd had. Een grijns verscheen op zijn lippen toen ze haar handen in zijn nek legde en hij naar haar woorden luisterde. Zijn handen gleden langs haar schouderbladen en volgde het zandloper figuur van haar taille om bij haar heupen te eindigen. Hij voelde zijn hartslag en lichaamstemperatuur gestaag omhoog gaan. Ook andere delen van zijn lichaam begonnen te reageren op Kriss' zachte aanrakingen en verleidelijke woorden. 'Ik kan je verzekeren, ik ben een man met vele talenten,' grijnsde hij zachtjes.

Ze daagde hem uit op een manier die zo typerend was voor haar Raziaanse karakter. Vurig en met passie en, als hij het durfde te zeggen, zelfs een beetje ongeduld. Niet dat hij hier een bezwaar tegen zou maken. Ze was niet de eerste vrouw de voor deze reden in Angani was. Sommigen waren verlegen. Anderen juist heel direct. Kriss echter gaf hem het idee dat ze de regels kende, maar het was moeilijk om te achterhalen of ze een ervaren speler was. Ondanks dat was het iemand die wist hoe het spel in elkaar stak en dat bracht een nieuwe uitdaging met zich mee.
Hij hoorde haar zachte woorden, Voelde haar warme adem langs zijn huid strijken. Hij sloot zijn ogen zoals ze van hem gevraagd had. Ze was visueel onzichtbaar voor hem geworden, maar de kleine geluiden die ze maakte verrieden haar positie. Haar zachte ademen, haar lichte voetstappen. Zelfs het kloppen van haar hart dat zijn eigen melodie kende waren manieren om haar van de levenloze omgeving te onderscheiden. Ronodan hoorde haar afstand nemen en een andere kamer in gaan. Pas toen ze ver weg genoeg was opende hij zijn ogen en liet zijn blik de kamer door gaan. Het eerste wat hij opmerkte, waren haar kleren die op een georganiseerde manier door de amer verspreid lagen. Ze toonden een niet zo subtiel spoor van figuurlijke broodkruimels om te volgen en leidde overduidelijk richting zijn slaapkamer.

Hij stond op, sloot wederom zijn ogen voor een moment, maar constateerde dat hij niks hoorde wat hen zou kunnen onderbreken en liep daarna naar zijn slaapkamer. In de deuropening bleef hij staan, zijn handen rustend tegen de deurposten. Hij nam haar nauwkeurig in zich op, elk detail van haar lichaam bekijkend. Ze lag in een uitdagende positie op de lakens van het strak opgemaakte bed. Ze had de grote waaier gepakt die op een speciaal daarvoor gemaakte standaard bovenop de secretaire had gestaan. Ze had hem uitgeklapt en op zo'n manier vast dat er net genoeg voor de verbeelding over was gebleven. De handbeschilderde waaier die ze vast had, had ooit toebehoord aan een keizerlijke prinses die ze was...vergeten na een bezoek aan een van Puffoons grootste handelssteden. Kriss had het ding met dezelfde arrogantie en zelfvertrouwen vast als hare opgedofte majesteit destijds had gedaan. Maar Ronodan vertrok geen spier. Enkel zijn ademhaling en de verkennende blik in zijn ogen onderscheidde hem van een standbeeld. Na die paar seconden gleden zijn handen van de deurpost en kwam hij dichterbij. Ze hadden genoeg gedraaid en uitgedaagd. Zijn hand gleed over de houen palen van het bed die de basisconstructie vormden. Het was een ouderwets bed zoals hij eigenlijk alleen bij de hogere klasse had gezien. Zo'n variant met vier omhoogstaande palen waartussen planken bevestigd waren om gordijnen aan op te hangen. Gordijnen die hij overigens nooit dicht had. Het bed was een van de weinige meubelstukken die hij gehouden had toen hij zijn intrek in Angani had genomen. Al was het maar omdat hij het bed niet zo gemakkelijk de Toren uit kreeg en er de moeite niet voor wilde doen. Zijn vingers voelde het vakmanschap van de zorgvuldig ingekerfde en gepolijstte beeltenissen van Puffoonse vogels en andere dieren. Hij zakte wat meer op zijn knie die nu op het matras steunde en boog zich meer naar Kriss toe. De toppen van zijn vingers streken zacht langs haar been omhoog. Hij kon haar spieren onder haar zachte huid voelen. Zijn bewegingen waren teder en aftastend. Onderzoekend waar haar lichaam op reageerde. Hij boog zich nog verder over haar heen. Zijn hand was ondertussen bij haar hals uitgekomen en zijn vingers streken een paar verdwaalde lokken weg waarmee hij de zachte huid van haar hals ontblootte. Vlak onder haar oor raakte zijn lippen haar huid aan. Het was vluchtig en licht. De grootste fout die hij kon maken was te snel willen gaan. Dat was wat onervaren tienerjongens deden. Maar zo'n hoogtepunt, daar moest je naartoe werken. Dat was wat de meeste mensen verwarden met liefde.