Vandaag was een glorieuze dag, want hij kreeg de adembenemende eer om twee vuurtorens les te geven, twee rooien, peenhoofden, fucking Lady Krissandra La Rouge en haar nieuwe gingermaatje Herr Timothy Von Rodenstein, hoezee. Voor die speciale, sensationele aangelegenheid had hij zijn slechtste humeur meegenomen toen hij met zijn verkeerde been op de meest verbolgen manier uit bed was gestapt. De lange man bleef even tussen een paar schaarse bramenstruiken staan om de omgeving in zich op te nemen. Hier in het duistere bos was het stil, ver verwijderd van het rumoer in en rondom de school. Kalende bomen reikten naar de grijze herfsthemel om hoog boven zijn hoofd samen te pakken tot een soort natuurlijke afdekking van in elkaar geklauwde takken, waardoor het gehele bos verzonken was in lugubere schaduwen. Door dat dikke netwerk van takken was het braakliggende terrein rondom het woud nauwelijks nog te zien. Een beer kon hier nog ongezien zijn gang gaan. Maar hij moest verder wezen, helemaal aan de oostkant van het bos. Daar, vlakbij de rand, was een afgesloten stuk omheind door hoog hekwerk en daar zouden ze voor de veiligheid gaan oefenen met de nieuwe spreuk. Hij spoog wat Shadraanse verwensingen in het rond waar een pompeuze madame met hoepeljurk en al van haar graat zou vallen toen gemene distels de stof van zijn pantalon beetgrepen en moest de tailcoat van zijn rokkostuum meerdere keren van uitstekende takken lostrekken, maar - thank god - het was niet ver meer, en het laatste stuk liep glooiend over een effen paadje dat hij huppelend kon afleggen als hij wilde. Het hek stond er gammel maar manshoog bij. Savador wierp nors een blik richting de hemel, heimelijk bezorgd of het wel droog zou blijven. Niet dat het hem ook maar een zier kon schelen dat zijn leerlingen er als verzopen katjes bij liepen - een pak laten stomen was duur hier, zijn schoenen zouden nota bene kunnen krimpen en laat hij nu wel wezen dat het verschrikkelijk zou zijn als hij al zijn favoriete, dierbare schatten van leerlingen geen les kon geven omdat hij te druk was met het onderniezen van dat akelige wijf van een Yvaine op de ziekenzaal. En dat was heus niet om zijn waterfobie. Dat had er niets mee te maken. Nee.  
Zijn pak fixerend ging hij voor het hek staan, bovenop een klein heuveltje waar hij goed zicht had en waar zijn twee schatten hem al konden zien staan als ze aanliepen. Als ze aanliepen. Met een humeurige trek om zijn mond sloeg Savador zijn armen over elkaar en haalde een antiek zilveren zakhorloge uit zijn borstzak, gereed om iedere laatkomer een fikse uitbrander te geven.

Cicero:

Tot zijn grootste ergernis - als het zelfs al even mogelijk was dat deze in niveau kon groeien - toonde een zacht ritmisch getik om hem heen dat zich gauw verluidde aan dat de dag besloot hem nog meer te tormenteren met een miezerbui, fuckledeedle-dee. Al licht rillend onder het gevoel van water op zijn huid, zocht hij naar iets om zijn kolerigheid op af te reageren en vond het al gauw in de vorm van een verdwaald insect op zijn dure kledij. Hij squashte het met een draaiende beweging van zijn duim alsof hij een sigaar uitdrukte, om de platgedrukte derrie met een zwiep van zijn wijsvinger vervolgens van zijn anders zo smetteloze tailcoat weg te katapulteren. Bos. Smoezelig, vunzig. Bah. Even more so als er ook nog eens regen bij kwam als je een grote watervrees had. De kniezerige man spuide zijn ongenoegen in een zachte grauw terwijl hij zijn armen om zichzelf heen klampte en iets ineengekrompen stond, alsof dat hem moest beschermen tegen de vallende druppels. De eerste rode peper die hij aan zag komen stiefelen (not hard to miss met haar zo rood als een kloppende zweer op je asscheek) moest dat joch hoe-heet-hij-ook-alweer-Valkery zijn, halleluja. Kennelijk had hij nooit van etiquette gehoord, want de roodharige verscheen voor Savador-maten vol in zijn gezicht met een glimlach van oor tot oor waar de afschuwelijke, ontzettende, godsgruwelijke vrolijkheid vanaf spatte, waarbij hij ook nog eens een kans liep om zijn gezicht te verminken met speekseldruppeltjes uit die Raziaanse mond. 'Je staat te dichtbij!' luidde zijn sissende wijze ter begroeting terwijl hij, met zijn armen nog om hem heen geslagen als een bibberende eskimo, een metertje of drie naar links schoof, bij de ginger vandaan. Een regen van boven was meer dan genoeg.
Het was nu enkel wachten op - die ander. Hij liet het niet graag toe dat zijn gedachten afdwaalden naar háár - of haar ongenaakbare voorgevel. En dat zat zelfs tot zo'n niveau dat hij het niet eens meer kon evenaren om kwetsende aanspreekvormen aan haar gestalte te koppelen. Enkel en alleen maar om het feit dat hij dan weer aan haar moest denken. Die confrontatie in de gymzaal die dag was schunnig verlopen; misschien had hij zich nog nooit zo awkward in zijn hele leven gevoeld, en dat was toch wel wat met een trotse man als Savador. Hij zag haar aankomen, en niet alleen. Hij stond zijdelings naar haar toegekeerd met Valkery naast zich, maar hield haar nu al heimelijk in de gaten. Vanuit zijn ooghoek volgde hij haar hotsend en stotend op haar paardenbeest, want lopen, ben je gek. Dat beest poepte hem van een vogel in een struik en sloeg even royaal op hol. De eens zo serene stilte in het bos werd verstoord door een geslaakt gilletje, het zwiepende geluid van takken en wild hoefgeroffel op de zompige bosgrond. Hij deed niets om haar te helpen en draaide zijn hand er niet voor om dat hij er stiekem van genoot.    
'My..' murmelde hij met een smalende uitdrukking voor zich uit, een paar enkele tellen nadat de heisa voorbij was en de stilte wederkeerde, alsof hij het tegen het iele boompje voor zijn neus had. 'Someone took her clumsiness along.' Het kwam eruit op dat gruwelijke snobistische, halfvragende toontje dat hij goed op kon zetten en waar iedereen zich zo vreselijk aan ergerde. Op dat gebied was het nu vooral onuitstaanbaar omdat hij het niet eens direct tegen haar had.
'But enough of this rubbish. Now see here!' Hij knipte een paar keer idioot in zijn vingers alsof ze een stelletje honden waren en priemde met een wijsvingertje op de plek bij hem om ze bij hem te roepen, godgloeiende kom hier. 'We gaan zometeen het stuk bos binnen dat hier achter me is afgesloten met een hek, om bepaalde redenen. Daar komen wat nadrukkelijke regels bij kijken. Ik wil niet hebben dat we gaan rondzoeven als een stel schlemielen in een zeepkistenrace. Ik wil ook niet hebben dat we gaan rondmoffelen als een stel zwijnen op truffeljacht. Niet totdat ik het zeg. Het is hier afgesloten om bepaalde redenen en ik heb geen zin in ouders die bij me komen grienen omdat hun zoon of dochter een arm moet amputeren. Is dat duidelijk? Voordat we elkaar echter tot smithereens gaan bombarderen en ik uit vertier misschien een dans maak in een regen van alsnog verloren armen en benen - ' In een langzame beweging sloeg hij zijn armen weer om zijn borst heen en richtte zijn focus vooral op Timothy en een struikje rechts van hem en een boompje voor hem, duidelijk Kriss' blik ontwijkend. 'Kan iemand me vertellen wat de Fire Trap inhoudt - in volwassenentaal?'

Hij was nota bene al vroeger vertrokken om er totale zekerheid over te hebben dat hij niet midden in een bui terecht kwam, zo gauw mogelijk met zijn les kon beginnen en weer te wieberen - en dan stond hij hier nog onder de bomen te sikkeneuren, in de schaduw waar hij alsnog gebombardeerd werd door regendruppels en boompluis en bladeren en wilgenkatjes en andere onschone bosdingetjes die op zijn schone pak neerdaalden, en die speciaal voor hem nog even in het herfstseizoen bleven hangen om zijn irritatiefactor op te laten spelen, wel verdomme. En voor wie. Intolerabele schurftige bonhommige pezewevers met hun vuile stinkende broekhoestspagaten en vieze niet bepaald opvrolijkende -
The things he did for a living. Beeld op dit moment het vervagende boslicht in, een spotlight die zich op de in ach en wee neergeknielde zwartharige leraar richtte en een muzikant die uit de bosjes kwam gedraaid om een zielig solostuk op een viool te spelen. Madamemoiselle Pompadoer Van Hinder en Ginder kwam weer aangestapt op haar ruin gekleurd als beschimpte brie uit grootmoeders keuken, en het was een zonnestraaltje op zijn zwartgallige dag dat ze bijna van de paardenkont gelanceerd werd. Het was datzelfde monstrum waar Dayé zijn bilspleet op had laten rusten, dat briesende gevaarte dat in de schoolstallen alle ruimte van zijn zwarte hengst Vadorilimo inpikte. Hij had gehoopt dat wandelend concert van buikwinden niet meer te hoeven zien, maar enfin, het leven leek zelf één grote, catastrofale buikwind te zijn. Het feit dat de miezerregen neerdaalde was voor hem iets om verslagen een hand over je ogen te leggen, ach, zoveel tegenslagen - en voor de leerlingen was dat als een kneuterig koekje bij zijn Engelse thee en een blijdschapssprongetje waarbij je vreugdevol je kleren van je lijf afwierp, want dat betekende dat hij ze vandaag extra mocht zien ploeteren, hoezee.
Sakkerend in gedachten trok Savador zijn schouders haast tot zijn oren op, zowel geïrriteerd door de twee blauwe nieuwsgierige ogen die hem nu pas met de volledige aandacht aanstaarden als door de vurige roodharige die het duidelijk vertikte om bij hem te komen staan. Well then. Even omrekenen - dat stond gelijk aan, pak 'm beet, ongeveer twee weken strafwerk? Maar hij rechtte zijn rug en staarde snobbig voor zich uit, zijn ogen half gesloten en zijn houding roerloos, allereerst afwachtend op een uitleg zoals hij gevraagd had. De uiteenzetting over de Fire Trap kwam er, maar niet van de roodharige brat die zich naast hem had opgesteld. Verrassend genoeg kwam het over de lippen van Van Valnor, en haar heldere stem zweefde door het luisterende bos, het geroffel van de regen voor een ogenblik verbrekend. Je zou zeggen dat zowel de kwantiteit als de kwaliteit van het antwoord hem tot een staat van tevredenheid zou brengen. In feite vond hij het eigenlijk een heel klein beetje niet zo enig.
'No one?' predomineerde zijn stem zoetjes over alle overige geluiden, inclusief de laatste woorden van Kriss' uitleg. Hij tuitte veelbetekenend zijn lippen. 'My, such a pity.' Quasi-berouwvol plukte hij aan zijn sikje, zijn ogen gesloten en een halve, zelfingenomen grimas zichtbaar op zijn gelaat. Het was alsof hij er haast een sport van maakte om haar straal te negeren. En het was daarom ook niet zo vreemd op Savador-termen dat hij direct zijn kans greep toen Timothy het antwoord aanvulde, des te meer verduidelijkend dat hij de jongen in ieder geval niet negeerde en haar wel.
'Oooh, we have a genius among us,' begon de reactie waar het sarcasme vanaf spatte. Hij plakte de naam van de jongen erachteraan, ondanks dat het klonk alsof hij 'Mr. Fuckery' in zijn gezicht blafte. 'Hoewel waarachtig correct, u bent de eerste. Yes indeed, de impact brengt 'een waar vuurspektakel' tot stand. Like this -' De griezelige kalmte die de leraar in zijn woorden en in zijn houding droeg, was als een totaal contrast toen hij plotseling en geheel onverwachts zijn herenschoen met enige kracht in de bosgrond plantte en er achter hen iets onmiddellijks tot ontploffing kwam, juist voor de benen van het vastgebonden paard. Een enorme klap, die vogels in de verre verte uit de boomkruinen verschrikt deed opvliegen, galmde door het woud en stukjes kluiten aarde en mos regenden om het drietal neer. En terwijl de kluiten neervielen, blikte de zwartharige leraar schalks voor zich uit, zijn mond verwrongen en zijn hand ertegenaan gedrukt met een opgerichte pink, alsof hij er niets mee te maken had. Zo was de boodschap wel duidelijk, nietwaar? Het feit dat ze een les als deze niet in het gangbare stuk van het bos beoefenden moest nu wel begrijpbaar zijn, zelfs voor hen. Pas toen de regen van aarde voorbij was en de nagalm niet meer door het bos echode, kwam de leraar in beweging en beende Valkery met een zwiep van zijn mantel voorbij, alsof hij nooit een mini-bombardement had geactiveerd. Savador draaide zich om om het grote hangslot dat het hekdeur met stevige kettingen bij elkaar hield los te morrelen met een roestige sleutel. 'Zodra het waarom tot ieders dikke schedel is doorgedrongen, volgt u mij langs het hek en verzamelt u zich bij de eerste boom die u ziet, recht vooruit en niet te missen. Geen stap verder en geen struik ervan verwijderd.'