Fire Trap

Het luxe geframede leesbrilletje kwakkelde bijna van zijn neusbrug terwijl hij als een idiote schaar met overdreven gekweldheid door struikgewas en over hinderlijke boomstronken stapte. Hier en daar een lieveheersbeestje pulveriserend onder de lage hak van zijn herenschoen dat de pech had om geen deel uit te maken van de horde op de vlucht slaande bosdieren. Het moest niet heel moeilijk zijn om te zien dat de zwartharige man meer geprikkeld was dan gewoonlijk. Burneds bedbuddy was weer met toeters en bellen en confetti en wiegende heupen op een rode loper terug op zijn de Payens-vrije school wedergekeerd, nadat ze volgens zijn vermoedens waarschijnlijk was geschorst van een sexy nonnenschool, en die ander.. kende hij niet (en hij wenste met opkomende tranen dat hij dat zo kon houden; er zat 'nar' in de naam). Alas, de Payens had al een aardige reputatie van een lerarenvoet onder haar welgevormde achterste die haar naar zijn kantoor schupte en smakkerds van overige minnaars tussen het tijdrekken door. Wat hem vooral nieuwe toppunten van misnoegen had laten proeven, was haar ach zo innige connectie met dat Burned-joch en het spel dat ze beiden speelden om hem over de schreef te krijgen. Zo 'vermakelijk' vond hij het allemaal niet. Hij was een volwassen man die zijn zaakjes wel op orde had, geen speelgoed. Een leraar die door weer en wind zeeën en landen moest doorkruisen om op zijn plaats van bestemming te komen en de nieuwe generatie te vullen met wonderbaarlijke feitjes. Sensationele educatie waarvoor hij in het vroegst van de morgen zijn bed uitrolde, klaar voor een nieuwe dag om zijn kostbare tijd te pompen in verloren zaken achter leerlingendeskjes. Daar wilde hij vandaag ook eens goed de nadruk op leggen, godgloeiende.
Een aantal schandalige Shadraanse woorden verlieten in half sputterend gevloek zijn mond toen zijn mantelzoom in een paar doorntakken bleef haken, hij er een flinke ruk aan gaf en vervolgens bijna face-first in brandnetels terecht kwam. Hij was een neergedaalde engel om zo zijn beste - in belachelijk dure pantalon gehulde - been voor te zetten voor zijn leerlingen en kijk wat voor leven hij leidde. Met de permanent lijkende frons tussen zijn wenkbrauwen kwam hij tot stilstand voor een hoog hek dat dit deel van het woud van de rest leek te scheiden en ritselde zijn presentiepapiertje tevoorschijn. Hij haalde in een zwierig gebaartje een zwarte schrijfveer tevoorschijn en hoopte tot de lieve vader die in de hemelen zijt dat hij vandaag een sierlijke kruis achter de twee namen kon zetten. Hun afwezigheid zou ze compensatiepunten kosten en dat was de zin van het leven.

[ Deelnemende leerlingen ]

Miss Hayden de Payens
Mr. Bernardo Vidal