Wat waren de afgelopen paar weken snel gegaan. Celia had het bijna niet doorgehad. Maar ja, veel bijzonders gebeurde er ook bijna niet in haar leven. Niet langer. Ze leefde als een schim langs de anderen in de school. Ze zag en hoorde alles maar werd door hen niet gezien. Eerst had ze het wel best gevonden. Ze had niet gedacht meer dan dat van het leven te willen. Een rustige periode voor de verandering waarin weinig gebeurde en zij op haar gemakje haar leven kon leiden. Kon doen en laten wat ze zelf wilde. Niemand die haar lastig viel. Maar de laatste tijd besefte ze zich, dat dat niet langer meer genoeg was. Een vreemd gevoel overviel haar. Een gevoel van eenzaamheid. Ze was gestopt met het tellen van de dagen dat ze hier was. Het waren er teveel geworden. Het was vervaagd en overgegaan in het alledaagse leven. Ze volgde zwijgend haar lessen, deed mee met de schoolactiviteiten waaraan haar deelname verwacht werd. Maar er zat geen leven in. Alsof ze een enorme sprong door de tijd had gemaakt. Het had haar uit bed getrokken en op blote voeten naar buiten gejaagd. Het was zomer, dus warm genoeg. Het gras in het bos voelde prettig en zacht aan onder haar blote voeten. De stenen waren verwarmd van de zon die er de hele dag op geschenen had. En het hele bos was in diepe rust. Hier was ze ook al zo'n schim. Haar aanwezigheid verstoorde niets. Al even onzichtbaar als ze zich voelde verplaatste Celia zich tussen de bomen door. Haar lange, zilverwitte haar hing los over haar schouders. En zoals altijd had ze haar zwaard bij zich. Ze had de riem met de schede losjes om haar schouder gehangen zodat het leer schuin voor haar borst langs liep. Ze kon erbij als het nodig was. Maar aan haar manier van dragen was te zien dat ze niet echt verwachtte problemen tegen te komen.

Ze had al vrij snel in de gaten dat ze niet langer alleen was. Deze personen waren er ook niet op uit om zich stil te verplaatsen. Ze kon duidelijk horen dat het niet één iemand was, maar ze kon niet zeggen of ze twee of drie mensen hoorde. Wat ze wel voelde was de extreem sterke magische energie die de ander afstraalde. Het was als een klap in je gezicht. Celia zuchtte in gedachten. Waarom nou weer aardmagie? Een paar seconden later kreeg ze een silhouet in het oog. Celia voelde hoe haar handen begonnen te gloeien en ze greep naar haar zwaard toen de persoon op haar afkwam. Het was niet zozeer de vrouw waardoor ze de reflex had om naar haar wapen te grijpen. Het was het...ding dat ze bij zich had. Celia probeerde iets te relaxen al bleven haar spieren gespannen. Ze dwong zichzelf haar hand van haar wapen te halen. Dat was geen beste indruk om te wekken tegenover iemand die op magisch gebied overduidelijk sterker was dan zij. Iets waar ze slecht tegen kon. De vrouw was akelig opgewekt, zeker voor het uur van de nacht. 'Ik ben niet sip,' was het enge wat ze zei. Het klonk vrij koud, maar iedereen die langer dan tien minuten in Celia's gezelschap had doorgebracht wist dat dat was omdat ze echt niet anders kon. Het lag niet in haar om zich in andermans gevoelens te verplaatsen en zich te beseffen dat haar toon gevolgen kon hebben voor wat anderen voelde. Daarbij, als ze wel sip was geweest dan zou ze het zeker niet aan een vreemde vrouw vertellen alleen maar omdat ze ernaar vroeg. Wie deed dat wel? Sip was niet het juiste woord. Ze voelde zich onzichtbaar. Maar wat was nieuw? Daar was ze voor gemaakt toch?

Wat wilde deze vrouw toch van haar? De rest van de wereld liet haar met rust, waarom zij dan niet? En dat beest van haar mocht ook wel wat meer afstand nemen als het aan Celia lag. Ze bleef de vrouw strak aankijken toen ze opnieuw begon te spreken. 'Ik wist niet dat het zo'n probleem was als je je op deze school niet gedraagt alsof de wereld bestaat uit suiker zonneschijn,' begon ze spottend. Ze wist heel goed dat dat niet was wat de vrouw bedoelde. Maar zo kwam het wel op haar over. Misschien gedroeg ze zich niet als een vrolijke leerling omdat niet elke leerling vrolijk was. Zij leefde in de realiteit. En die was hard, genadeloos en zeker alles behalve vrolijk. Niet dat deze vrouw dat scheen te begrijpen. Die leek in haar eigen fijne wereldje te leven waar alles goed en lief was en elk pijntje weg gekust kon worden. Celia's ogen schoten terug naar het beest toen ze het hoorde schuiven. Met een paar seconden zou ze haar zwaard weer hebben. Hij liet het maar uit zijn hoofd. Daarna richtte ze zich weer op de vrouw voor haar. 'Hoeveel daadwerkelijk vrolijke leerlingen heeft u op deze school zien rondlopen?' vroeg ze de vrouw daarna als een soort antwoord op haar vraag. Ze wist dat ze niet de enige was die het moeilijk vond om hele dagen met een glimlach op het gezicht rond te lopen. Er waren nog genoeg anderen.
De vrouw sprak verder. Ze stelde zichzelf voor als ene Luna. Ergens vaag achterin haar hoofd rinkelde er een belletje bij Celia. Maar ze kon de naam niet plaatsen. Kon het kwaad om haar een naam te geven? Misschien zou dat voor haar een reden zijn om langer te blijven hangen. Maar er was ook kan dat ze genoeg had van het gesprek, als je het zo durfde te noemen, en weer weg zou gaan. Celia koos voor de tweede optie. Ze hadden immers allebei een vijftig procent kans van slagen. 'Celia Cartagos,' stelde ze zichzelf voor.

Ze was blijkbaar niet de slimste vrouw die op de school rondliep. Of ze negeerde haar spottende toon compleet. De woorden van de vrouw verwarde haar. Wat was dan het hele probleem? Waarom sprak ze haar dan in eerste instantie aan? Celia's blik bleef terug gaan van de vrouw naar het beest dat ze bij zich had. Het vertrouwde gewicht van haar zwaard stelde haar enigszins gerust. De vrouw ging verder met spreken en stelde zich voor als Luna waarop Celia als reactie haar eigen naam vertelde aan de vrouw. Haar naam klonk vreemd in haar eigen oren toen ze vrouw hem uitsprak. Misschien juist omdat ze de laatste tijd zo weinig met anderen gesproken had. Maar de verdere woorden van Luna lieten haar verbaasd en enigszins nieuwsgierig achter, al zou ze dat nooit uiterlijk tonen. Daar was ze op getraind. Behalve zij, Luna en dat beest van haar, was er nog iets verschenen. Een lichtbol van toch een redelijk formaat. Voor een moment vroeg ze zich af waar het ding vandaan kwam. Zij gebruikte geen lichtmagie en Luna was overduidelijk een aardmagiër. Dat was te voelen en dat straalde ze uit. Haar reflexen haalde haar uit deze staat van lichte verwondering en met een paar seconden had ze haar zwaard bij het gevest gegrepen en half uit de schede getrokken tot ze merkte dat het beest niet naar haar aan het grommen was, maar naar de lichtbol. Voorzichtig duwde ze het zwaard terug in de schede die aan haar rug hing. Luna sprak nu een voor haar onbekende Erdse taal tegen de bol al kon ze er woorden in ontdekken die ook in het Erds voorkwamen dat in Ark gesproken werd. Ze streek een lok wit haar achter haar oren terwijl ze een beetje weifelend om zich heen keek. Ze wilde liever niet verder praten met de vrouw, maar ze wilde ook weten wat die lichtbol was. Boos op zichzelf liep ze uiteindelijk toch met stille, voorzichtige passen naar Luna. 'Wat is dat?' vroeg ze zacht, doelend op de lichtbol.