when everything's made to be broken...

Mijn ogen zijn nog gesloten wanneer ik de eerste zonnestralen op m'n lichaam voel branden. Ik trap de dekens van me af en maak een grommend geluid wat een luie kreun moet voorstellen. Ik rol een aantal keren heen en weer in mijn bed tot ik een plekje heb gevonden waar nauwelijks tot bijna geen zonlicht te vinden is. Normaal zou je zeggen dat een vos het fijn vind om in de zon te soezen, nou deze vos vind dit alles behalve fijn. En vooral in de ochtend wanneer het zweet nog op mijn borst plakt van de zoveelste nachtmerrie, een paar uur van te voren. Het ergste is nog wel dat m'n nachtmerries steeds minder creatief worden en zo nu en dan zich zelfs herhalen. Ze komen hoe dan ook altijd op hetzelfde neer, tuimelend in de duisternis, om vervolgens vast geketend te worden aan iemand die zich je meester noemt. Oude herinneringen van m'n vorige leven, zo noemt m'n pleegvader ze. Het zijn van een demonische vos heeft voordelen en nadelen. Een voordeel zijnde dat ik heel langzaam verjaar, als ik al verjaar. De afgelopen 4 jaar is er maar zo weinig aan mijn uiterlijk veranderd dat ik begin te twijfelen aan die voorwaarde. Een nadeel zijnde dat ik in die tijd van leven misschien wel 100 wat mensen; vrienden noemen achter me laat. M'n pleegmoeder heeft uitgelegd dat wanneer je een sterke connectie voelt met iemand en je denkt zo nu en dan aan diegene dat dat betekent dat je een vriend gemaakt hebt. Vrienden, wie heeft ze nodig en wat zijn het? Ik grom nog een keer wanneer de zon zich langzaam over het bed verspreid. Ik sla gefrustreerd met mijn witte staart tegen de zijkant van het bed aan en kom dan uiteindelijk toch overeind gekropen. Met korte verbazing kijk ik naar beneden, blijkbaar heb ik het vannacht warm gehad omdat ik nu poedeltje naakt ben. Ik gooi de dekens van me af en loop door de kamer heen naar m'n kledingkast. Daar vis ik mijn schoolkostuum uit en trek deze aan. Ik bekijk mezelf kort in de spiegel. Mager, lang, een gedefinieerd gezicht, blauwe ogen die onheil voorspellen, vlijmscherpe hoek tanden en scherpe puntige nagels. Heel normaal zou je zeggen toch? Naja die laatste twee voorspellen eigenlijk al dat ik niet een normaal mens ben. Mijn ogen glijden naar achteren en ik zwiep kort met m'n meter lange staart, die en- kort kijk ik naar mijn haren en nog belangrijker wat er aan vastgeplakt zit. Die zijn wat mensen noemen abnormaal. Ik wiebel even kort met mijn witte puntige vossenoren en kijk dan kort met afkeuring naar het schoolpakje. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel dit ding wat je hier verplicht bent om te dragen. Afschuwelijk wat een smaak hebben de mensen tegenwoordig. Ik gris hetgeen wat ze hier een stropdas noemen maar bij mij in mijn oren klinkt als marteltuig van de kast af. Even frunnik ik er mee voordat ik deze enigszins op de volgens mensen juiste wijze om mijn nek heb zitten. Ik trek er vervolgens nog eens goed aan zodat deze nu losjes om m'n nek heen bungelt. Ik grimas mijn scherpe slacht tanden bloot en loop vervolgens richting de badkamer waar ik kort mijn gezicht was en mijn onlangs kort geknipte haren orden. Blijkbaar was het hier niet echt de stijl om met lange haren rond te lopen als je een man was. Een ietwat ontevreden expressie verschijnt op m'n gelaat hoe langer ik naar m'n evenbeeld kijk. Terug in de wereld tussen beiden werelden in waren je lange haren een teken dat je nog nooit een gevecht verloren had en dus dat je heel sterk was. Hier betekent het gewoon dat je al een jaar niet meer naar de kapper bent geweest en of je een rocker/emo persoon bent, en dan drukken mensen al heel gauw de stempel: Raar op je voorhoofd. Ik zucht kort en strijk vervolgens de kleine donzige haartjes op m'n oren glad, en loop terug de slaapkamer in. Mijn ogen glijden over het apparaat heen wat de tijd aangeeft en ik zucht. Nog ongeveer een half uurtje voordat m'n eerste les begint, wat betekent dat ik nog maar een paar minuten van de rust in mijn kamer kan genieten, helaas. Mijn ogen strelen voor een kort moment de contouren van een vogel die buiten net tegenover mijn kamer op het dak is aan het fladderen. Zo te zien heeft het dier de mogelijkheid tot vliegen verloren, nu is het niets meer of minder dan een mutant, anders.. nutteloos. En ik weet als geen ander hoe dat voelt. Net als die vogel diens vleugels geknipt zijn, voelt het bij mij alsof mijn andere 2 staarten er af zijn geknipt, alsof mijn vacht van mijn huid af is geschoren en ik in een of ander circus geleerd heb om op twee benen te lopen in plaats van vier. Net een circusact, of gewoon een vogel diens vleugels geknipt zijn, nutteloos, incompleet,raar.

6 uur later
De dag is sloom voorbij gegaan, en ik heb werkelijk het gevoel alsof ik vandaag nog dommer ben geworden in plaats van slimmer. Niets wat deze mensen me kunnen vertellen is daadwerkelijk van belang. Bovendien had ik vandaag Light magic, en woud magic. Twee magieën waar ik helemaal niets mee kan. De leraren denken het overigens beter te weten en zeggen dat ik niet hard genoeg studeer of oefen. Zo blijkt maar weer dat de menselijke schedel toch echt minstens 2cm dikker is als die van een ander dier. Zo koppig in hun eigen wegen en hun eigen trots dat ze geen aandacht meer kunnen besteden aan een ander. En dus hoe vaak ik ook gezegd heb dat ik niet eens iets voel tintelen van binnen wanneer ik de spreuk uitspreek, ze gooien het allemaal op onervarenheid en gewoon een te kort aan interesse. Ze kunnen me ook allemaal de boom in, ik heb meer dan genoeg aan mijn aangeboren vuurkrachten. In ieder geval genoeg om menig leerling hier van hun sokken af te blazen, of ze er uit te laten zien als een kaalgeplukte kalkoen. De gedachte doet me licht glimlachen terwijl ik de gangen door glijd richting de grote zaal. De rust en kalmte op de gang doet me licht ontspannen waardoor mij staart en oren die ik voor de dag weg had gepoeft weer terug op de plek springen. Kort aai ik over m'n staart heen en geniet van de rilling die als gevolg over mijn ruggengraat glijd. Kort glijden mijn ogen over de leerlingen die ik vanuit de kleine raampjes naast de deuren kan zien zwoegen. De meeste leerling hadden nog wel een uurtje te gaan, en daar ben ik er eigenlijk een van. Mijn laatste uur bestaat overigens uit gym en aangezien mensen altijd 'gechoqueerd' raken van mijn ware uiterlijk bespaar ik het hun oh zo gevoelige hartjes. Ik snuif geamuseerd terwijl ik me de eerste keer voor de geest haal. Onschuldig als ik was had ik me omgekleed in mijn sporttenue, een shirt met geen mouwen en een korte broek. Mijn staart en oren had ik de eerste dag op advies van m'n pleegvader weggepoeft. Maar de rode strepen die vanaf nek tot voet lopen zijn niet weg te toveren, ze zijn deel van mij. Het gevolg was dat iedereen aan de andere kant van de zaal stond en met bibberende knietjes naar mijn lichaam was aan het staren en wijzen. Ja, ik heb rode strepen over m'n lichaam die er in de zon uit kunnen zien als bloedstrepen doordat ze glinsteren en glimmen, maar ik kan jullie gerust stellen ze geven niet af. Waren mijn woorden, hun ogen sperde alleen maar nog verder open en sinds die dag heb ik geen enkele gymles meer mee gemaakt, zo ook deze niet. En dus.. ben ik nu maar op weg richting de eetzaal zodat ik alvast mijn eigen plekje kan opeisen. Namelijk de vensterbank waar de mooiste zonsondergang en het fijnste zomerbriesje te voelen is. Ik sluip de grote zaal binnen en kijk even rond om te zien of er niet toevallig al iemand anders was. Ik grimas licht wanneer ik niemand anders zijn of haar aanwezigheid zie noch voel. Ik loop richting mijn plekje en ga op de lange bank liggen, mijn arm onder mijn hoofd leggend ter ondersteuning. Zo verscholen achter de tafels sluit ik mijn ogen voor een moment om in een korte dagdroom te recht te komen. Een dagdroom over de wereld tussen in.. Hoewel ik er zelf nooit echt geweest ben, of niet in de tijd dat ik me kan herinneren heb ik onlangs de plek weten te identificeren aangezien deze zo vaak terugkomend is. Ik open plots mijn ogen wanneer ik het geluid van schoenen over de marmeren vloer hoor. Mijn blauwe ogen glijden naar links waar ik net tussen alle tafels en stoelen door een paar benen kan zien staan. Aan de geur te ruiken van dit persoon was het vrouwelijk. Het meisje loopt verder deze kant op en binnen een paar minuten staat ze nog geen paar meter van me vandaan. De oh zo subtiele geur van haar shampoo vult mijn neusgaten. Voor een kort moment raak ik nieuwsgierig naar de rest van haar lichaam, wat ik vanuit deze positie niet kan zien. Enkel haar benen en een gedeelte van haar romp is zichtbaar en dus blijft haar gezicht nog een mysterie. De geur blijft maar in mijn neus prikken tot ik het niet meer uit kan houden en ik de geur uit mijn neusgaten snuif. Zij kan er niets aan doen, tenslotte ruikt het voor menig mens waarschijnlijk prima, enkel voor een neus die alles tot 3 maal toe versterkt ruikt het als een gas waarvan je dood zou kunnen gaan. Nu valt dit nog mee, de echte stinkers zijn de meisjes en jongens die parfum en aftershave opspuiten. Ik zucht zachtjes, nu ik mijn positie verraden heb is het waarschijnlijk onbeleefd om verder niets tegen haar te zeggen of zo te blijven liggen. Ik concentreer me en wil voor een moment mijn oren en staart wegpoefen tot ik me besef dat het niet uit maakt. Ze zal vroeg of laat toch wel horen van de jongen met de asblonde haren en de staart en vossenoren. De demoonvos Tomoe. Ik kom overeind, mijn oren heftig heen en weer wiebelend, licht onzeker wellicht? Met rustige blauwe ogen staar ik haar aan. Haar lange golvende haar is het eerste wat me opvalt, haar wonderbaarlijk mooie figuur als tweede. Ik kan haar daadwerkelijk mooi noemen en dat gebeurd niet al te vaak. Hoewel ik origineel van het concept; je bent mooi dan praat ik met je, ben je in mijn ogen lelijk dan verspil ik geen woord aan je; af ben gestapt kan ik het niet helpen om zo nu en dan nog een label op iemand te plakken. Kort richt ik mijn blauw/groene diepe ogen in de haren. Kort wacht ik af, misschien zou zij wel eerst iets zeggen? Wie weet is het wel raar wat ik zeg? Zo gewend ben ik nog niet aan de menselijke gewoonten. Hallo.. Komt er dan plots kort uit, mijn stem laag, en misschien een tikkeltje onvriendelijk. Ik schrik van m'n eigen stem en probeer opnieuw; niet schrikken. voeg ik toe, mijn stem nu neutraliserend. Voor een aantal minuten houd ik haar reacties scherp in de gaten, alsof ik aan het wachten ben op een teken van angst of afwijzing en vervolgens mijn eigen gedachten; dat iedereen me raar vind; weer kan bevestigen. Kort wrijf ik over m'n oren heen voor ik er uit flap; als je het onprettig vind om naar te kijken, kan ik ze wel weg halen.. Zeg ik vervolgens, een hint van somberheid in mijn stem, maar mijn ogen worden er niet warmer of kouder van. Ik begrijp het.. ergens. Misschien, was ik in een normaal mensen lichaam geboren had ik ook wel zo gereageerd als hun.. waarschijnlijk wel. Ik zou niet beter weten. Ik leun met een van mijn ellebogen op de tafel mijn handpalm onder mijn kin gezet ter ondersteuning van mijn hoofd. Kort kijk ik om me heen naar een aantal mensen van de kantine die het eten beginnen klaar te leggen. Honger? Vraag ik dan kort, mijn ogen op haar gericht houdend. Waarvoor zou ze anders zo vroeg in de grote zaal ronddwalen? Blijkbaar wilt ze als eerste zijn, als allereerste zodat ze iedereen voor is met eten en er zo zeker van is dat er genoeg voor haar overblijft. Hmm.. ze zal wel uitgestorven zijn bedenk ik me kort terwijl mijn ogen nog een keer ongegeneerd over haar lichaam glijden..

If you don't mind.

Ah en don't mind Tomoe's gedachten zo nu en dan, hij is kinda new in het mens gebeuren dus snapt nog niet zoveel van menselijke emoties/drangen enzovoorts.. Hij denkt een beetje als een dier xD

thanks to WELSHGIRL at caution