Geeuwend stond Idris op. Ze had het warm, als altijd in de ochtend. Onder de dekens had ze het vaak te warm, boven de dekens was het weer te koud en met een been buiten slapen vond ze te eng. Dillema's, Dillema's, Dillema's. Ze grijnsde in zichzelf en trok de kast open, haar ambere, vurige ogen speurden de stukken kleding af. Ze had zin in iets luchtigs, de lente kwam er tenslotte aan. Ook al was ze geen adviseuse van de heer van het Woud van de vrouwe van de Aarde, ze zag zichzelf vandaag nog wel een lentewandelingtje, buiten, maken. Met een grote boog om het grote meer heen. Ze koos een jurk die reikte tot haar voeten in menselijke vorm. Hij was donkerrood met een tailleband van oranje. De bandjes waren breed en hij was vrij simpel. Ze stak haar haren op in een soort knot-vlecht en bekeek zichzelf in de spiegel. Ze deed een simpele tiara om haar hoofd met in het midden een vurige robijn die in het ochtendlicht blij scheen.
Honger knaagde in haar maag na ongeveer en halfuurtje opfrissen en aankleden. Idris zuchtte en bedacht dat het handig was om eerst wat te eten voor ze aan haar verplichtingen ging werken. Als een vlammetje daalde ze de trap af en keek het vertrek rond. Eragon was nergens te zien, die was allang aan het werk. Ze zweefde rustig verder en ging richting de eetzaal. Onderweg werd ze verbaasd maar positief nagestaard door leerlingen die opweg waren naar hun kamers of lessen of ergens anders. Idris genoot ervan. De eetzaal was ruim en hol, opgewekte stemmen klonken soms wat pijnlijk in haar oren terwijl ze naar haar humaine vorm transformeerde en naar de lerarentafel liep. Daar mocht ze vast wel van eten.
Ze knikte een paar leraren die zaten te ontbijten goedendag en begon zichzelf een broodje met kaas te smeren. Zelf maakte ze nog in drie seconden een toast. Soms waren krachten fijn, soms niet. Ze at rustig en wilde koffie bijschenken toen ze tot de conclusie kwam dat de koffie op was. Idris ogen speurden de zaal af en vond de laatste koffiekan. Bij een jongen die alleen zat. Ze stond op en rustig liep ze, op blote voeten, over de koude tegelvoer richting de jongen. Hij merkte haar op en ze glimlachte vriendelijk. 'Pardon, het ziet er naar uit dat jij de enige bent die nog een koffiekan heeft. Zou ik die mogen lenen?' Haar stem klonk warm, dat moest ook wel, ze was ten slotte de Flame Princess.