You and I need to talk || Savador [Mature Content]

||| Dit topic bevat mature content |||

Voorzichtig stond Eres op van het bed waar haar dochtertje in lag te slapen. Ze blies de kaarsen uit en trok zachtjes de deur achter zich dicht. Ze bleef even tegen de gesloten deur hangen. Het was de laatste paar dagen moeilijk geweest Elune naar bed te krijgen. Eres begreep het wel. Dit was een hele verandering met het leven wat ze voorheen hadden. Eres had minder moeite om zich aan te passen. Zij was immers in zo’n normale omgeving opgegroeid al kon ze zich er niks van herinneren. Elune wist niet anders dan dat ze rondtrok met haar moeder en de band. Dat had haar verlegen gemaakt als ze tegenover leeftijdsgenootjes stond. Misschien dat ze wel eens met Norwoods zoon kon optrekken. Hij was dan wel iets ouder maar misschien zou Elune door met iemand die dichterbij haar eigen leeftijd lag die verlegenheid rond andere kinderen kwijtraken.
Eres liep verder de kamer door. Ze had nu haar schoenen uit gedaan dus haar blote voeten maakten amper geluid. Ze ging in een zachte stoel zitten en keek naar het vuur in de haard dat langzaam aan het doven was. Haar gedachten vlogen verder. Ze eindigde bij Savador. Sinds ze hier was had ze zelf ondertussen al een aantal dingen uitgevogeld. Ze wist inmiddels waarom iedereen haar altijd met een ander verwarde. Norwood had haar de foto’s van zijn bruiloft laten zien. Eres leek sprekend op zijn eerste vrouw. Die vrouw had waarschijnlijk dan ook op deze school gewerkt. In elk geval kende meer mensen haar. Eres was er bijna zeker van dat zij die vrouw was. Nu ze steeds meer dingen hoorde over Madeline zag ze steeds meer gelijkenissen. Maar de zekerheid bleef uit. Dat was nog steeds het missende stukje geheugen. Het was om gek van te worden. Het was net zoiets als een woord weten maar op dat moment niet meer op de naam kunnen komen.
Met een zucht maar een vastberaden blik stond Eres op. Ze wilde weten hoe het zat. En er was waarschijnlijk maar één man die haar dat met alle zekerheid van de wereld kon vertellen. En dat was Savador. Eres stapte in haar schoenen en verliet haar kamer haast geluidloos zodat Elune niet wakker zou worden. Wat Eres vanavond ook te horen zou krijgen van die man, ze wilde niet dat Elune erdoor wakker zou worden. Eres keek even naar de gesloten deur maar verdween toen in de duister. De gang op.

Het was redelijk laat. De meeste leerlingen zouden al op bed liggen. Maar toch was er geluid in de gangen. Het was afkomstig van de vluchtige voetstappen van Eres. Het was helemaal niet zo lange wandeling, van haar kamer op de leraren etage naar die van het schoolhoofd en leraar vuur magie. Toch leek het alsof de gang maar door ging. Het was maar schijn. Het waren Eres’ gedachten die een spelletje met haar speelden. Ze was nerveus. Niet omdat ze ’s avonds laat door de gangen liep. Als lerares kon ze zich daartoe verantwoorden. Het was voor het doel waar ze naartoe ging.
En toen ineens, was ze er. Ze stond voor zijn deur. Uit het niets was die deur opgedoemd. Ze was er bijna tegen aan gelopen. En nu sloeg de onzekerheid toe. Tot drie keer toe reikte haar hand naar de deur om er vervolgens vol overtuiging op te kloppen. Maar uiteindelijk trok ze haar hand toch steeds weer terug. Misschien was het beter om een ander tijdstip terug te komen. Nee! Ze moest niet steeds die dingen voor zich uit schuiven. Dit was belangrijk en ze wist, als ze nu niet doorzette, dan zou ze het nooit meer doen.
Ze klopte op de deur. Drie keer snel achter elkaar. Ze wachtte. De stilte klonk in oorverdovend in haar hoofd. Alsof het hele kasteel zijn adem inhield om maar mee te kunnen luisteren met wat zij deed. Eres keek op, weggetrokken uit haar gedachten, toen ze achter de deur een geluid hoorde.

_{Met de punt van zijn schrijfveer zwevend boven het perkament, nam hij even fronsend door wat hij al had opgeschreven. Dat was, zoals het tien minuten geleden al was, niet behoorlijk veel. Hij slaakte een zucht terwijl hij zijn veer even neerlegde, zijn handen wrijvend over zijn bleke gezicht gingen. Zijn andere hand vergreep zich aan het glas op de hoek van zijn bureau, tot de rand toe gevuld met een welbekende dieprode substantie waar hij een sipje van nam. Een grotere slok volgde. Versmadend zette hij het glas weer op de hoek neer. Heerlijk. Wijn. Rust. Een avond voor zichzelf, desondanks dat hij nog een aantal administratieve zaken moest afhandelen vooraleer hij zich in zijn fauteuil voor de haard in zijn privé-vertrek kon neer laten zijgen. Het maakte voor nu niet zo zeer veel uit. Een paar dure woorden hier en daar, een onbegrijpelijke inleiding en slot en hij had zijn imago als gefatsoeneerde hoge pief weer rechtgetrokken voor de belangrijke zakenmannetjes met vetkwabben en pinguinpakken. Geen hond die het kon begrijpen, zelfs hij kon zijn eigen brief af en toe niet eens meer volgen. Maar daar ging het niet om. Het ging erom dat hij ze schreef en op tijd liet opsturen door de slechtvalk die hij sinds kort als postduif gebruikte, zodat ze bij de directeurtjes op tijd op de mat vielen en ze weer goedkeurend over hem konden knikken. Piece of cake. Want niemand, nee, werkelijk niemand van dat stelletje die wist hoe hij werkelijk was. Wat voor regels hij had ingesteld sinds hij de macht over de school had gegrepen. Wat voor straffen hij uitvoerde. Wat voor houding hij zich aannam, totaal verschillend met hoe hij zich voor de rest van de wereld voordeed. Maar no matter. Wat niet weet, wat niet deert. Ignorance is bliss.
Zo sloeg dat ook op allerliefste Eres, al was er niet helemaal juist te spreken over onwetendheid. Ze kon er immers zelf niet veel aan veranderen, dat geheugenverlies. Hij bedacht het zich terwijl hij langzaam uit zijn stoel opstond, zijn stropdas rechttrok, wijn van zijn tafel nam en sippend aan het glas voor het raam ging staan. Nam uiteraard niet weg dat het wel in zijn voordeel werkte. Norwood moest er kennelijk ook zo over denken, die walgelijke kwal. Ging een beetje staan dansen met de vrouw waar hij als eerste zijn ogen op had gericht sinds haar terugkomst. Daarvoor zelfs al. Durfde het aan om voor zijn ogen een praatje met haar te maken. Zwak, zielig ventje. Als het aan hem had gelegen, had hij allang een dolk in de man gestoken. Maarja, verplichtingen. Hij zou door de Legendarische Magiërs van zijn langzaam opbouwende troon worden gestoten als opvolger als hij zoiets bij een andere opvolger flikte. Zelfs Deshas was daar ondanks zijn waarschijnlijke medehaat jegens Norwood vrij serieus over geweest, meende hij zich te herinneren. Hij durfde erop te zweren dat Norwood geen schijn van kans tegenover hem had. Maar, vanuit zijn oogpunt gericht; wie had dat nu wel?
Er klonk haastig geklop op de deur, drie snelle bonzen die de stilte in het kantoor verbraken. Met het glas elegant tussen zijn vingertoppen draaide hij zich om, de blik in zijn ogen scherp en wantrouwend. Welke idioot moest hem op dit tijdstip nog zo nodig lastig komen vallen? Hadden ze niet gehoord over zijn 'beschikbare tijden' na vieren? Dit was zeer zeker niet één van die tijdstippen waarop hij zichzelf in avonden beschikbaar stelde. Sterker nog; werd er rond deze tijd aangeklopt, liet hij de dwaas achter de deur lekker staan. Na de gast bijna een halve minuut te hebben laten wachten, besloot hij uiteindelijk toch naar de deur te lopen. Met name om hem of haar even flink uit te foeteren, hij stond nu toch. Toen hij de deur echter met een ferm gebaar openrukte stond daar geen leerling met benauwd gezicht en een ernstig probleem, geen vervelende collega en ook geen pizzakoerier aan het verkeerde adres. Onmiddellijk leek zijn strenge blik te verzachten, ontspande zijn woedend op elkaar geperste lippen en sprong het 'act like a decent sir'-knopje automatisch op groen. Wie daar stond was geen zeurende leerling, veeleisende collega of verstrooide pizzakoerier. Het was niemand minder dan zijn hartendiefje. Bloedmooi en, nu hij haar gezicht nader bekeek, blijkbaar ook een beetje nerveus om de een of andere reden. 'Eres!' Zijn vrije hand spreidde zich in een bijna verwelkomend gebaar en in de hartelijke handeling nam hij de kans om zijn lonkende blik van top tot teen over haar heen te laten glijden. Onopmerkzaam, snel en sluw. Ze hoefde zich nog niet te herinneren dat hij in werkelijkheid als een zwaar hijgende hond over haar fantaseerde, en ze hem het liefst een knie of stomp in zijn edele delen wilde verkopen als het er weer op aan kwam. 'Ik wachtte al op je komst. Kom binnen.' Hij drukte zich glimlachend wat tegen de deurpost, schuurde er met zijn rug langs om haar langs te laten. Wat krapjes, om je met z'n tweeën tegelijkertijd door het gat van een deur te werken. Hij was er dan ook niet zonder reden gaan staan, nu al met het alweer opgezweepte verlangen om ieder klein centimetertje van haar verschijning te willen voelen.}

Meteen werd Eres' blik gegrepen door de gouden ogen van de man tegenover haar. Hij had haar niet verwacht, dat kon ze zien. Alhoewel zijn blik wel meteen verzachtte toen hij haar herkende. Ze trok lichtelijk een wenkbrauw op toen ze Savadors begroeting hoorde. Hij wachtte al op haar? Maar ze had hem niet van te voren laten weten dat ze naar hem toe zou komen. Dat had ze zelf een paar minuten geleden ook nog niet geweten.
Eres besteedde er geen aandacht aan. Voor nu dan. Misschien zou het later vanavond ter sprake komen. Ze zag hoe hij opzij stapte om haar door te kunnen laten. Ze moest een beetje zijwaarts stappen om erlangs te kunnen. Maar zelfs met de andere kant van de deurpost in haar rug drukte haar lichaam nog steeds zachtjes tegen dat van Savador aan terwijl ze langs hem de kamer in liep. Ze rook zijn inmiddels bekende geur en voelde zelfs vanaf deze afstand die warmte die door zijn kleren van zijn lichaam straalde. Heel even waagde ze het om in die schuifelende positie op te kijken in zijn ogen. Hij was iets langer dan zij. Maar in deze benauwde positie raakte haar lippen bijna die van hem als ze zo naar hem op keek. Een paar seconden duurde dat oogcontact. Daarna wendde Eres de hare af en betrad de kamer.
‘Het spijt me dan ik je zo laat nog stoor,’ begon ze zachtjes terwijl ze zichzelf halverwege de kamer weer omdraaide naar hem. ‘Maar ik ben van mening dat het tijd is dat wij ergens over praten,’ vervolgde ze zachtjes. Uit de zak van het zachte vest wat ze droeg haalde ze een opgevouwen stuk papier. Het was een kopie van de trouwfoto die Norwood haar eerder had laten zien. Eres gaf de foto aan Savador. ‘Je wist het die avond in de kroeg al niet? Toen op Shadra. Je herkende me,’ zei ze. ‘Ik begin er zelf inmiddels ook achter te komen. Mijn naam is Madeline toch? Zo noemde je me tenminste bij onze eerste ontmoeting. Zo werd ik later opnieuw genoemd. Maar toen ik die foto zag begon ik zelf op zoek te gaan naar deze vrouw. Maar dat is niet waar ik de avond mee wilde beginnen. Ik was benieuwd waarom je loog over wie je was,’.
Eres bleef een tijdje stil nadat ze haar gedachten in de lucht gegooid had. ‘Ik beloof dat ik niet boos zal worden. Dat kan ik niet. Ook al weet ik nu wie Madeline…ik bedoel, wie ik was. Maar ik herinner me niks van dat leven. Ik kan dus ook niet boos worden op je.’ Zei ze. Eres hoopte dat ze met die woorden Savador over kon halen om haar te vertellen waarom hij gedaan had wat hij had gedaan.

_{I'm not quiet.. I'm just plotting

Langzaam krulden zijn mondhoeken zich om tot een zuinig glimlachje, nauwelijks zichtbaar op zijn gelaat. Al zo lang had hij op haar gewacht. Hij bedoelde er dan ook niet mee in de context om een klein gesprekje af te handelen hoe het ging na haar aankomst, of ze een beetje bij kon blijven, de gewoonlijke stand van zaken. Maar dat wist zij niet. Hoefde voorlopig ook nog niet. Het was wel prettig om een rol te vertolken als vriendelijke baas waar je goed door één deur mee kon. Letterlijk.
Ze leek wat lichtelijk moeite te hebben om hem te passeren, zo krap dat het was en zo dicht dat ze haar lichaam tegen het zijne moest forceren om langs te kunnen. Daar deed hij het om. Met een blik kalm als stil water keek hij onbewogen op haar neer tijdens haar poging, zijn kin ten alle tijden nog iets opgeheven om zijn oneindige trots. Voor een kort ogenblik was ze dichtbij. Haar lippen, haar ogen, haar lijf. Vlammen in zijn hart. En toch leek hij geen kick te geven. Maar in hetzelfde moment ademde hij onopmerkzaam in zodat zijn borst zich automatisch iets meer uitzette en hij meer van haar aanraking kon meekrijgen. Alsof hij leek te willen zeggen dat hij het ook totaal niet erg had gevonden als ze zich tegen hem had aangedrukt en haar handen op sensuele wijze langs zijn borst naar beneden zijn lichaam liet volgen, zijn stropdas tergend langzaam uit de knoop trok om hem te plagen, in ieder klein aspect van het voorspel liet blijken dat ze al net zo naar hem had gesnakt als hij naar haar. Maar hij wist dat het nog lang niet zover was. Het arme schaap dacht immers nog dat ze door het leven ging als een of andere ronddansende zigeuner die de naam Eres droeg.
Zelfs nadat de blonde schoonheid hem passeerde bleef hij haar volgen met zijn blik. Zwoel - ze zag het immers toch niet nu ze zich niet meer op hem richtte -, en in alle definities zou die expressie alleen al erop wijzen dat hij niets liever wilde dan haar aan zijn zijde. Macht was in overvloed, aan geld ook geen tekort. Maar iets als liefde, steun en toeverlaat; het was opnieuw weer het enige missende stukje in zijn leven. Nu ze met haar rug naar hem toestond kon hij zich gauw de kans veroorloven om voor de deur te staan, zijn vingers achter zijn rug soepel om de knop te laten glijden en deze onopmerkzaam op slot te draaien. Met een glimlach vol tevredenheid, alsof dit eerder een glimlach was om zijn gelukte daad dan een warme vertoning tegenover Eres, stapte hij weg van de deur en liep hij verder de ruimte in.
'Beslist geen probleem, dear - het werd toch tijd dat ik stopte voor vanavond. Thee?' Hij waande zich al aan een klein bijzettafeltje om thee te willen zetten, zacht rommelend tussen de glazen kopjes. Hij kapte met een kopje nog in zijn hand zijn handeling echter af toen Eres aangaf dat ze hier duidelijk niet voor een gezellige theeleuterij was gekomen. Blijkbaar was ze 'van mening' dat 'het tijd werd' om 'ergens' over te praten. Het stond hem al niet aan hoe ze die zin formuleerde. Allerminst wat hem nu blijkbaar te wachten stond. Verdomme. Zachtjes zette hij het kopje terug op zijn plaats en draaide zich met een zo goed gespeeld bezorgde uitdrukking op zijn gezicht als mogelijk naar haar om. 'Je mag alles bij me kwijt, Eres. En je had er echt niet mee hoeven wachten. Mijn deur staat altijd voor je open, moet je weten.' Een pril genegen glimlachje schemerde door zijn zorgelijke uitdrukking heen. Godsamme! Had er nog even drie maanden over gedaan om erachter te komen, vrouw.
Zijn slinkse blik gleed langzaam van haar gezicht naar haar hand, die iets uit de zak van haar vest haalde. Meteen verhardden zijn ogen zich bij het zien wat ze vervolgens aan hem overhandigde. Zij, beeldschone bruid aan het altaar, naast verachtelijke Norwood op zijn schijnbaar gelukkigste dag van zijn simplistische leventje. Dit beeld had hij nooit in het echt mogen aanschouwen, hij was immers niet uitgenodigd geweest voor hun bruiloft. En bij nader inzien maar beter ook. Walgelijk. Disgrace. Hij had er gewoon geen woorden voor. Zo'n mooie vrouw, prachtige gelegenheid, een droombeeld. Verpest, vergald, al zijn kansen hopeloos vergooid aan die misselijkmakende bruinharige spelbreker. Hij slaagde erin snel zijn blik van de foto af te scheuren en zich weer tot Eres en haar toelichting te richten voor hij zijn lippen woedend op elkaar perste. Hij slaagde er ook in verward naar de vloer te staren tijdens haar verdere uitleg, alsof hij ook allemaal niet wist hoe het nu zat. Hij moest nu wel, want inderdaad; ze was erachter gekomen. Zodra Eres was uitgesproken richtte hij zijn blik met verstrooid naar elkaar toe gekropen wenkbrauwen weer naar haar op, liet zijn ademsappel weifelend door zijn keel rollen om moeizaam een brok door te slikken die er niet was. 'Ik heb inderdaad gelogen,' begon hij kalm te spreken met een lichte bevende ondertoon in zijn stem. 'Over mijn naam, niet over wie ik ben. Maar enkel omdat.. omdat-' Abrupt trokken zijn mondhoeken zich omlaag en wendde hij zich met een hand voor zijn mond geslagen van Eres af om zijn gebroken houding voor haar te maskeren. 'Sorry,' verontschuldigde hij zich hees fluisterend tussen zijn stille snikken door. Nu hij van haar afgewend stond kon hij weer een kans nemen zijn onschuld te verwezenlijken, ditmaal door een klein slangetje via de mouw van zijn overhemd langs zijn arm omhoog te laten kruipen. Hij schreef een bijhorende spreuk met de vinger van zijn andere hand over zijn arm om het slangetje de boodschap over te laten brengen. Deze scheidde een soort vloeistof af die zijn traanbuizen deed prikkelden, en binnen een mum van tijd stroomden de krokodillentranen hem over de wangen. Voor ieder ander die hem maar al te goed kende zou het of een behoorlijk overtuigende act zijn, of deed het zeldzame fenomeen zich voor dat de altijd strenge en ijzighartige hoofdmeester warempel húilde. Iets wat hij vertikte om te doen in het bijzijn van leerlingen of zijn collega's. Niet alleen omdat hij een man was, ook omdat het in zijn ogen een verschrikkelijk teken was van zwakte. 'H-het spijt me..,' zei hij zacht toen hij zich uiteindelijk weer naar haar omdraaide. 'Ik.. ik had je dit veel eerder moeten vertellen - Norwood - hij..' Hij moest zijn zin weer onderbreken om zich te vermannen voor hij verder kon gaan. Het leek hem toch niet te lukken toen er een jammerlijk 'o' tussen zijn opkomende nieuwe snikken door uit kwam. 'Eres.. Madeline - hij probeert al zolang tussen ons te komen. Hij valt de kinderen lastig, betwist iedere foto en naam, bestookt alles en iedereen, heeft zelfs zijn vorige liefde omgebracht om dichter bij jou te kunnen komen. Hij heeft gedreigd mijn familie iets aan te doen als ik niet.. als ik me niet als hem tegenover jou voordeed, als een man waar je nooit getrouwd mee bent geweest. Als een man die je zelfs verafschuwde. Ik kan hem ook niet ontslaan - wie weet wat voor gruwelijks hij dan op de school verricht.. of je dochtertje. Niets is hem te gek. En het is werkelijk - wérkelijk..' Halverwege zijn laatste zin mondden zijn woorden al uit in stille snikken gevolgd door diepe, hoorbare uithalingen terwijl hij dat verslagen aanzicht enigzins nog probeerde te minderen door tevergeefs de vingertoppen van zijn wijsvingers om zijn neusbrug te klemmen. Dat hij het hele zaakje stiekem gewoon om zat te draaien leek hem van binnen geen barst te kunnen schelen. Zijn trillende lippen vormden geluidloos een derde verontschuldiging, en hij kwam schuifelend van zijn plaats om zich dichter tot haar te wenden. 'Het spijt me dat ik je niets kon zeggen. Dat ik je niet eens kon waarschuwen..' Zijn bleke vingers zochten zich strelend een weg door haar blonde lokken die hij net boven haar oren naar achteren streek, zijn handen namen voorzichtig haar gezicht beet en zijn vochtige ogen gleden met een overtuigende tederheid van haar ene naar haar andere oog. 'Maar ik zou niemand.. je ooit laten pijnigen, Madeline,' zei hij in een halve fluistering. 'Dat heb ik eerplechtig beloofd op onze trouwdag en daar zal ik me tot mijn laatste ademtocht ook aan blijven houden. Daar kan geen Norwood tegenop.' Er gleed een flauw waterig glimlachje over zijn betraande gelaat, als een pril zonnestraaltje na een grauwe regenbui. 'Wettelijk gezien zijn we nog steeds aan elkaar gebonden nu blijkt dat je nog in leven bent. Maar als je het sterke idee hebt dat jij en je dochter hier teveel risico lopen.. als je.. terug wil naar je leven als Eres en mij en Norwood en de school en dit hele nieuwe deel van je leven gewoon liever vergeet - dan.. dan heb ik daar alle begrip voor. Ik houd van je. En ik zal altijd van je blijven houden. Ongeacht welke keuzes je maakt.' Het was te zien dat Savador zijn zin eindigde met een moeizame slik, zo zwaar als het moest vallen als dit alles daadwerkelijk de realiteit was geweest. En zelfs dan zou het te mooi zijn geweest om waar te zijn.}

Eres bleef Savador gespannen aankijken terwijl hij de foto aannam en zijn blik erover heen liet glijden. De spanning in haar houding verdween toen hij toegaf dat hij tegen haar gelogen had. Maar meteen daarna veranderde zijn houding. Hij leek een gebroken man terwijl hij zo zijn hand voor zijn mond sloeg en een verontschuldiging met hese stem tegen haar uitte. Toen hij zich naar haar omdraaide en een nieuwe verontschuldiging naar haar maakte zag ze dat hij stond te huilen. Grote tranen gleden langs zijn wangen naar beneden en dat vond Eres vreemd. Wat ze tot nu toe van Savador gezien had leek hij haar helemaal niet de man om zomaar te gaan huilen. Zelfs niet om iets als dit. Hij deed zich voor als iemand die dat soort gevoelens niet in gezelschap wilde uiten, of was dat maar schijn?
En toen kwam het verhaal. En met elke zin die hij sprak groeide Eres' achterdocht. Het was een zo mooi in elkaar gezet sprookje. Iets te mooi. Ze verborg haar ware gevoelens voorlopig achter masker van medeleven begrip. Haar hiel lichtte zich toen Savadors hand naar haar gezicht gleed en zich in haar lokken verstrengelde. Maar tot een echte stap kwam het niet. Ze luisterde naar wat hij verder te zeggen had. Hoe hij haar vertelde dat het misschien veiliger zou zijn om terug naar haar oude leventje te keren. Eres sloot even haar ogen. Voorzichtig maakte ze haar handen los uit de zijne. Ze greep zijn polsen beet en trok haar wat dichter naar haar toe. Het puntje van haar neus raakte bijna de zijne. Toen schoten haar ogen weer open. Het masker wat ze aan het begin van zijn verhaal had opgezet was verdwenen. Ze keek hem scherp aan met iets van woede in haar ogen. Haar zachtroze lippen weken uiteen en haast onhoorbaar haalde ze adem. 'Stop met liegen,' siste ze zachtjes tegen hem waarna ze zijn polsen losliet. Ze zette een stap achteruit en rechtte haar rug. 'Ik kan me herinneren dat ik je vroeg om de waarheid. Niet een ander mooi sprookje Savador,' zei ze kalm. 'Wat jij schijnt te vergeten is dat ik Norwood al heb ontmoet. Meerdere malen. En bij onze laatste ontmoeting ben ik achter een heel bijzondere ontdekking gekomen. Je bent iets vergeten in je verhaal,' zei ze terwijl ze haar vest los ritste. Onder het vest droeg Eres een strakke mouw loze top. En op die top rustte de ene helft van de hanger. 'Ik heb je deze hanger al eerder laten zien. Jij zei dat je hem in zee gegooid had toen je dacht dat ik overleden was. Maar deze hanger is uniek. Hij is niet na te maken. Toch vond ik de andere helft van deze hanger om de nek van Norwood. Er is nog iets speciaals aan deze hanger, hij is magisch. Hij houd de dragers in balans, maakt hen één. Ik heb hem tijdens mijn huwelijk gekregen van de toenmalige legendarische magiër van het Woud. Dit kan jij niet weten omdat je er niet bij was,' sprak ze helder. Eres had geen idee of dat wat ze zei helemaal klopte. Natuurlijk had ze van tevoren informatie verzameld, maar het was puur giswerk of het echt zo gegaan was. Vanwege zijn reactie op de hanger die hij de eerste keer had gegeven was Eres ervan uit gegaan dat Savador niet op de bruiloft aanwezig was geweest. 'Ik moet wel heel eerlijk toegeven dat ik ook een beetje tegen jou gelogen heb. Ik herinner me wel iets van mijn leven als Madeline,' vervolgde ze zachtjes. De herinnering was boven komen drijven toen Elune de hanger tegen elkaar had gelegd en zo bewezen had dat Norwood haar echtgenoot van vroeger was. 'Eén specifieke herinnering. Het was een aantal jaar terug, op een bal hier op school. Het sneeuwde buiten die dag, er lag een flinke laag. Maar dat maakte jou niet uit. Want ondanks de kou knielde je toch neer voor een jonge vrouw. Je pakte haar hand en stelde haar een belangrijke vraag. Ze was blij en omhelsde je waardoor jullie beide achterover in de sneeuw vielen. Je had haar ten huwelijk gevraagd. Maar deze jonge dame had geen blond haar, maar lange zwarte lokken en fel blauwe ogen. Diva, heette ze als ik het me goed kan herinneren. Ze was jou vrouw. Dus waar is nu?' eindigde Eres met een vraag. Ze zou er niet meer intrappen. Ook al had ze van niemand bevestiging, ze voelde gewoon dat ze juist zat. Gek genoeg, leek ze nu meer op Madeline dan ze de afgelopen jaren had gedaan. Haar houding, haar stem en de kracht die erin verscholen lag. Het waren van die dingen die zo typerend waren voor Madeline. Eres had het zelf niet door, maar Madeline was zich een weg naar het oppervlak aan het banen. Ze was aan het wakker worden uit de coma die Eres heette.

„Looking alive, my dear”

_{Overvallen door de grootste moeite om zijn gezicht niet te verbergen in zijn handen bleef hij haar gezichtsuitdrukking door zijn tranen heen registreren. Hij stond nog pal voor haar, haar reine gezicht in zijn handen en haar kin opgericht om vooral ieder klein detail van zijn verschrikkelijke verdriet te tonen. Want het lag allemaal aan Norwood. De man was hem al zolang dat hij hier werkte tot last, is vaak genoeg met hem zonder enige reden op de vuist gegaan, verkrachtte zijn vrouw, deed pogingen kinderen die absoluut niet van hem waren zijn genen te geven en trachtte eindeloze pogingen zijn echtgenote van hem af te pakken. En hij, wanhopige onschuldige man, was helemaal ten einde raad. Vrij eigenaardig om zich voor nu in de rol te moeten verplaatsen van zijn grootste rivaal. Wat een eenvoudig slachtoffer vormde die zwakkeling ook. Hij kon leugens en geruchten rondbazuinen en de man zou er pas drie maanden later achterkomen dat hij het was die in het negatieve middelpunt stond. En nog een maand later om te beseffen dat het zijn doen was geweest. Zo werd het hem wel heel makkelijk gemaakt.
Eres leek in eerste instantie onder de indruk te zijn. Ze zweeg immers, bleef roerloos voor hem staan en blijkbaar was dit omdat ze even geen woorden had om de situatie verder te sturen. Wat hij niet op het moment besefte was dat het meer een vorm van hoop was dan een vorm van realiteit. Zijn polsen werden beetgepakt, haar ogen sloten zich, naar zijn mening zoekend naar passende woorden, ze kwam dichterbij. En nu kwam zijn beloning. Een zoen, een omhelzing, in welke vorm ze het hem ook mocht schenken. Dat waar hij al zolang naar verlangd had sinds vlak na hun herontmoeting op Shadra, en des te erger deze drang werd nadat hij haar van zijn hengst had getild en tijdelijk afscheid had moeten nemen. En hij had het dik en dubbel verdiend na al zijn inspanningen, ohyes. Voor even had hij een inval op zijn typische oude persoonlijkheid. Zijn borst vooruit gestoken, kin iets opgeheven en in verzadigde afwachting neerkijkend op haar gezicht, haar lippen die dichterbij kwamen. Zo moest het zijn. Zo had het altijd al moeten zijn. Niet Norwood. Híj.
Zijn adem streek zacht over haar gelaat terwijl hij zelf al de laatste stap zette door op zijn beurt zijn lippen van elkaar los te bewegen en deze nader te brengen. Eindelijk. Hoe lang het al wel niet geleden was dat hij een vrouw had gekust, écht had gekust; niet om de eenzaamheid weg te drijven, maar omdat hij haar echt wilde. En ze zou hem ook willen, daar zou hij wel voor zorgen. Het cirkeltje was rond zodra ze hem 'ik houd van je' toefluisterde. Ze zou hem ook geheid die vier simpele woorden met zoveel betekenis toefluisteren, any moment now.
'Stop met liegen.' Zijn half gesloten ogen schoten weer open. Bijna haperend, alsof hij wist dat het moment hem te overdonderde en hij tevergeefs nog een poging waagde om dit vooral niet in zijn houding door te laten schemeren. Maar dat deed het wel degelijk. Het waren woorden met betekenis, dat zeker. Maar waarom onderwierp ze zich niet onmiddellijk aan hem, wierp ze zich niet voor hem op haar knieën, klampte ze zich niet aan hem vast, verheerlijkte hem niet? Had hij zich hiervoor zo misselijkmakend vriendelijk opgesteld terug op Shadra, zich ingehouden om niet haar tent binnen te stormen en haar als vergeetachtige Eres om zijn vinger te winden toen hij nog de kans had?
'Ik kan me herinneren dat ik je vroeg om de waarheid. Niet een ander mooi sprookje Savador.' Woede, achterdocht, misschien wel een vleugje van haat. Het was in ieder geval niet meer de zachtaardige vergeetachtige Eres die hij als het ware zijn hol in had gelokt door haar een baan als docent aan te bieden. Maar zoals zij op slag in houding en doen veranderde, zo ondervond hij ook een schriele verandering. Eerst nog nauwelijks zichtbaar op zijn gelaat, maar het werd met de tel duidelijker.
'O,' was het enige dat er het volgende moment doodleuk uitkwam. Pure kalmte, alsof hij het juist verwacht had. 'Dan neem ik aan dat deze ook niet langer meer nodig zijn.' En met die zin leek hij er niet eens beschroomd over dat ze zijn list had doorzien, veegde zelfs al net zo kalmpjes de valse tranen van zijn gezicht en stapte van haar vandaan. Terwijl hij dat deed kreeg Eres - of in dit geval Madeline - iets dat leek op een hooghartig glimlachje gegund, tot hij ver genoeg van haar af stond met zijn rug naar haar toegekeerd. Ja, hij wist dat hij een ongelooflijke zak kon zijn. Maar hij zou het niet hebben gedaan als het niet in zijn voordeel had gewerkt. Jammer dat het zogenoemde sprookje van korte duur was geweest. Hij had graag langer de onschuldige zielepoot voor haar willen uithangen. Dat ze ook op zulke zwakke types kon vallen - ondenkbaar.
'Wat jij schijnt te vergeten is dat ik Norwood al heb ontmoet,' ging Eres verder. 'Meerdere malen. En bij onze laatste ontmoeting ben ik achter een heel bijzondere ontdekking gekomen. Je bent iets vergeten in je verhaal.' Onbeweeglijk bleef hij strak voor zich uitstaren, zijn goudgele roofdierachtige ogen daarbij sinister fonkelend in de schaduw die over de helft van zijn gezicht viel. Achter zich hoorde hij het geluid van een rits, en hij draaide schuchter zijn hoofd iets opzij om een blik over zijn schouder te werpen. Op de hanger die op haar borst rustte, haar verdere verhaal moest bekrachtigen. Dat vuile sieraad dat hij het liefst in tienduizenden stukken vermorzelde dan in de gebroken staat zoals het nu verkeerde, en een betekenis symboliseerde die zo puur was dat zijn haat des te meer groeide. Halverwege haar toelichting had hij zijn hoofd alweer van haar afgewend, niet willend dat zij getroffen werd door zijn giftige blik. De haat was immers niet naar haar gericht. In plaats daarvan staarde hij naar een punt van de muur, de frons tussen zijn wenkbrauwen groeiend met de seconde en ieder woord dat over Eres' zachte lippen kwam zo waar, zo helder. Hij had het niet geweten, had het inderdaad ook niet kunnen weten. Maar ergens wist hij dat het wel waar moest zijn, dat Madeline die ervaringen had meegemaakt en hij niet. Hij had op zijn kantoor gezeten, eenzaam en ongeliefd. De pulserende razrernij in zijn borst bij iedere hartslag deed hem bijna pijn. Dit was niet wat hij had willen horen. Iedere keer dat de band tussen Madeline en Norwood opnieuw bevestigd werd, groeide de drang om alles en iedereen kort en klein te slaan, te vermorzelen onder de ijzeren vuist waarmee hij de school leidde. Het was zo oneerlijk dat het te frustrerend was. Hij, hij, hij. Hij was het van wie ze moest houden. Norwood had zijn kans gehad. Nu was het verdomme zijn beurt.
'Weet je dat geheid zeker?' vroeg hij kalmpjes, bijna zoetjes na een kleine ademteug. 'Heb je de oceaanbodem afgezocht om je verhaal te kunnen bevestigen? Ervaren juweliers de kettingen na laten kijken op echtheid? Weet je zeker dat Norwood de man is waar je je vergeten leven mee hebt gedeeld?' Hij stond nog altijd met haar rug naar haar toe, maar draaide zich al net zo kalmpjes als dat zijn bevragingen klonken naar haar om. Hand losjes tegen zijn heup geplaatst, kin iets opgeheven, wenkbrauwen wat opgetrokken. Beheerst. Elegant. Kalm. Als iemand die wist wat hij deed, zo kwam hij over. En als iemand die uit ervaring sprak, wist wat er daadwerkelijk had plaatsgevonden. Hij bleef haar even met diezelfde vragende blik aankijken. Een zachte jammerlijk klinkende zucht verliet vervolgens zijn mond. 'Spijtig. En ik had nog wel gehoopt dat dit niet nodig zou zijn geweest..' In een enkele vingerknip schoot er een inktzwarte slang uit de schaduw van een tafelpoot uit de grond omhoog en wikkelde zich razendsnel om Eres' slanke lijf. De speekseldraden slingerden langs de muilhoeken van het dier, dat zijn bek met blikkerende giftanden vlak naast Eres' hoofd opensperde. Al die tijd al schuilgehouden voor het geval dat sinds het moment dat bekend was dat Eres hem een bezoek leverde. En dat moment was nu aangebroken. Jammer, spijtig, helaas. En toch nog o zo amuserend.
Een teisterende leegte kroop in zijn binnenste als een ijzige kilte omhoog bij de herinnering die ze met hem deelde. Eentje die hij al net zo koesterde als dat hij in de loop der jaren ongewenst was geworden, uitgebannen. Niet vergeten, bij lange na niet. Maar diep, diep weggestopt omdat het hem nu - nu hij alleen was achtergelaten met de kinderen - niets anders dan pijn bracht. Zijn ogen versperden zich voor een paar luttele centimeters toen de naam van zijn geliefde over de lippen van Eres' kwamen en hij onmiddellijk haar voor zijn geest zag. Lachend, met sprankelende helderblauwe ogen en gitzwart golvend haar in de wind. Anders dan dat hij zijn hoofd iets had laten zakken en Eres even duister vanuit zijn bovenste ooghoeken aankeek, leek hij geen kick te geven. Natuurlijk haalde het zijn oude wonden open, maar niemand hoefde te weten hoeveel pijn het hem daadwerkelijk deed. 'Ze is dood, als je het zonodig wilt weten,' kwam er daarom bars uit. 'Maar no matter. Ik ben hier, jij bent terug..' Er gleed een nieuw klein glimlachje over zijn gelaat terwijl hij zijn hand weer op zijn heup plaatste. 'Ik heb lang geleden gezegd dat als ik kinderen neem, jij ze zou baren. Even een kleine opfrisser voor je geheugen, maar daar heeft Madeline destijds een belofte van gemaakt - dus wellicht wordt het nu tijd om je bezig te houden met..,' een vlotte stap naar voren bracht zijn gezicht dicht bij het hare, zijn hand gleed strelend over haar wang en hief haar kin naar hem op,
'je sociale verlangens.' De woorden kwamen als lonkende fluisteringen over zijn smalle lippen terwijl zijn andere hand zich losjes maar met alle overduidelijke begeerte om haar middel streek. Hier, vanavond. Hij en Madeline - en enkel zij. De lang verloren wens zou eindelijk in vervulling gaan.}

Na haar uiting leek alle schijn bij Savador weg te vallen. Haast achteloos veegde hij de tranen weg. Ze waren nooit echt geweest. Haar ogen bleven hem volgen, ook toen hij van haar weg liep. En ondertussen sprak ze. Het was niet zo dat Eres graag haar gelijk wilde behalen. Ze wilde enkel weten waarom Savador tegen haar loog. En daar had ze zo haar eigen redenen voor. Ze zag dat hij op een geven moment zijn blik afwende. Hij wilde niet langer naar haar kijken terwijl ze hem confronteerde. Maar toen hij weer begon te spreken klonk hij zo zeker, zo kalm. Eres voelde dat ze weer aan het twijfelen werd gezet. Ze schudde even kort maar krachtig met haar hoofd. Nee! Ze zou zich niet nogmaals in verwarring laten brengen door hem. Maar toch was hem dat op de één of andere manier gelukt. Eres was afgeleid, had niet in de gaten dat ze zijn volgende woorden maar half doordrongen. En toen ze het merkt was het al te laat. Ze voelde hoe het slangen lichaam zich om haar lijf heen kronkelde. Ze keek het beest met hervonden moed aan. Ze was bang, maar liet dit niet zien. Niet aan hem. Dat zou hij vast alleen nog maar amusanter vinden en dat zou ze hem niet gunnen. Haar gedachten volgde elkaar in een rap tempo op terwijl ze naar de slang keek. Er moest iets zijn om eruit bevrijd te kunnen raken. Terwijl ze nadacht sprak ze gewoon verder. Ze deelde haar herinnering van het moment dat ze Norwood had terug gevonden. Het was als een klap in het gezicht geweest die haar telkens een klein stukje van haar diep weggestopte herinneringen terug gaf. In de momenten dat Savador stil was, terwijl ze zijn hoofd vulde met haar gedachte zag Eres haar kans schoon. Ze sloot haar ogen en maakte haar gedachte leeg. De slang die haar vast klemde bestond er niet. Evenmin als Savador en de kamer waar ze in stonden. Ze was in het lege niets. En dat niets werd gevuld met maar één ding. Een oogverblindend licht. Het verzamelde zich in het binneste van Eres al voelde ze hoe haar Shadraanse kant haar tegen begon te werken. Volledig magie van één planeet uitvoeren als je van diezelfde magie ook de tegenpool bezat was lastig. Het deed pijn letterlijk. Haar Shadraanse kant probeerde de Novaanse te overmeesteren, te laten zien dat hij sterker was. Maar ze duwde de magie door. Door de vleesgeworden muur die haar huid was. En haar huid begon in de realiteit te stralen. De kleur werd zo fel wit dat ze licht gaf. Ze duwde al het licht binnen in zich naar buiten. Daarmee de slang, die opgetrokken was uit schaduwen, vernietigend. Ze voelde hoe ze los kwam en het licht verdween. Het werd terug gedrongen naar zijn plek waar hij weer in balans stond met de Shadraanse magie die in haar huisde. Hoewel ze haar best gedaan had om tijdens het oproepen van het licht zich volledig af te sluiten van de omgeving waren een paar woorden van Savador toch door gedrongen. Door de gedachte aan hem was haar Shadraanse kant waarschijnlijk zo vroeg al geallameerd geweest. Diva was dood kennelijk. Hoe, dat wist Eres niet. Maar Savador was officieel single. Ze zag het kleine glimlachje dat er over zijn gezicht kroop. Het stond haar niet aan en toen hij een stap naar voren zette deinsde ze achteruit met in haar rug de tafel. Ze verschoof hem met die beweging een paar centimeter maar haar blik weigerde zich los te trekken van Savador. Ze zat weer vast, maar ditmaal was Savador de slang en waren zijn armen haar gevangenis. Ze bleef hem aankijken, zelfs nu zijn gezicht zo dichtbij was. 'Weet je zeker dat je dit op deze manier wilt?' vroeg ze zacht. Ze sloeg haar hand om zijn nek en trok zichzelf naar hem toe. Ze bracht haar lippen naar zijn oor zodat ze nu in een omhelzing stonden. 'Als je hier nu mee door gaat, weet dan dat het van mijn kant niet liefdevol zal zijn,' fluisterde ze zachtjes. Ze boog zich weer wat naar achteren terwijl ze hem aankeek. 'Je lijkt me een intelligent man Savador. Dat heb je al eens bewezen. Ik weet niet wat ons verleden samen precies inhield, maar ik kan wel beslissen over het heden. Je bent heel duidelijk geweest in wat je wil. Laat me je alleen eraan herinneren dat ik geen speelgoed ben. Ik laat de keuze aan jou,' zei ze zachtjes. In haar stem zat geen haat of verachting. Eerder oprechte vriendelijkheid als ondertoon. Eres wende haar blik af. Ze verzette zich niet meer en ontspande haar spieren. Ze gaf zich over en liet de keuze geheel aan Savador.

_{Hoeveel strijd kon een muis tegen de slang leveren tot de noodlottige genadeklap? Prooi tegen jager, dat kon niet. Dat zou Eres ook moeten weten. Want voor nu, vanavond, en in zijn ogen, was ze zijn prooi - en hij was niet van plan haar tussen zijn klauwen door te laten ontsnappen tot hij klaar met haar was. Hij geloofde oprecht dat dat nog wel even kon duren. Er was immers veel in te halen voor de afgelopen Madelineloze jaren. Hoe ze hem ooit zomaar achter heeft kunnen laten. Was hij niet onweerstaanbaar voor haar geweest voor de paar kleine momentjes die ze saampjes hadden gedeeld? Was het niet de hoofdreden geweest waarom ze hem niet wegwerkte als hij haar kwam opzoeken, nog maar te zwijgen over het feit dat het ook idem dito was? Goed, het knietje in zijn klokkenspel en de agressie die ze op hem botvierde door hem finaal in elkaar te rossen telde hij daar even niet bij mee, bestempelde hij liever ook als oneerlijk als hij dat wel deed. Naïeve Eres. Onschuldige Madeline. Ze zou moeten weten waarom hij een heel toneelstukje voor haar opzette, waarom hij het überhaupt in zijn kop kreeg om glad tegen haar te staan liegen. Zoals hij wel vaker uitte deed hij alles met een reden. Eres zou hem enkel aanvaren als een sinistere bedrieger als hij zich geen zachtaardig rolletje aangenomen had. Dan was hij nog verder van zijn doel en dat kon hij zichzelf niet veroorloven. Als ze hem echt kon herinneren, dan zou ze moeten weten dat hij het deed om zo dicht mogelijk bij haar te komen. Jammer dat ze zich er niet gewoon bij kon neerleggen en plan B van noodzaak was. Hij keek haar nauwelijks aan terwijl hij de schaduwslang zijn werk liet doen, vond het ook niet nodig. Ze kon gillen, ze kon slaan en schoppen, ze kon van hem vluchten - maar ze zou nu niet van hem ontkomen. Daar was zij te kostbaar voor en dit moment te zeldzaam.
En uiteraard - als een muis tussen de klauwen van zijn belager - moest ze de nodige strijd leveren. Misschien niet alleen als wanhopige prooi, maar ook als doorzetter. Dat was ze immers, altijd al geweest. Hij kon het weten, voelen als hij aan dat ene moment terugdacht. Prachtig, verzet. Het worstelen en wiebelen tot je spieren er lam van werden. Hij genoot ervan als hij een doodsbange rat aan zijn staart boven de opengesperde bek van zijn slangen hield, hij hield van de ineenkrimpende schoudertjes van zijn leerlingen als hij langsliep en het met zijn intimiderende stem op een schreeuwen zette, hij prentte zich de blikken en de verschrikte gezichten in zijn achterhoofd als foto's om altijd terug te kunnen kijken als hij ze ophaalde in herinneringen. Maar niemand kon die benarde en tegelijkertijd zo uitdagende houding van Madeline overtreffen. Ze moest eens weten hoe vurig het hem maakte.
Met toegeknepen ogen draaide hij zijn hoofd plots met een ruk om. Hij leek voor even volledig uit zijn doen, want in dat moment viel ook zijn kalme maskertje even af. Het was te verwachten, dat wist hij. Maar hij was er niet blij mee dat ze notabene lichtmagie in de strijd moest gooien om zich uit zijn greep te bevrijden. Alsof ze het licht zelve was begon haar huid te stralen, gleed tot in de kleinste kiertjes en plintjes tot de gehele kamer in een oogverblindend licht baadde. De schaduwslang spatte uiteen in duizenden rookachtige asdeeltjes, die verdwenen voordat ze de grond raakten. Voor een moment kon hij als puur Shadraan zijnde met licht als grootste zwakte daar enkel maar staan, zijn ogen stijf dichtgeknepen en zijn onderarm beschermend voor zijn gelaat tot het licht verzwakte als een razende storm die na lange tijd weer ging liggen. Ondanks dat alles vrij snel gebeurde, duurde het voor hem al veel te lang om die paar enkele seconden eraan te worden blootgesteld. Voorzichtig haalde hij zijn onderarm weer weg, zijn blik een moment bijna nijdig op Eres gericht. Hij had kennelijk echter niet lang nodig om zich te herstellen, want een ogenblik later gleed er weer een glad glimlachje op zijn gelaat.
'Ah - ah - ah,' sprak hij zacht op een gespeeld afkeurend toontje terwijl hij haar langzaam benaderde. Alleen een terechtwijzend zwaaiend wijsvingertje zou er nog aan ontbreken. Ze wilde het dus zo spelen.
Het glimlachje groeide langzaam maar zeker uit tot een vermakelijke grijns toen ze afstandelijk achteruit deinsde, de tafel zelfs een paar centimetertjes van zijn oorspronkelijke plek verschoof met die handeling. Hij liet het overgaan in een quasi-ontzette uitdrukking waarbij hij even met halfopen mond stil bleef staan, één hand om haar middel, de ander steunend op de rand van de tafel en iets over haar heen gebogen. 'Bang?' Het kwam eruit op verraste wijze alsof hij het helemaal niet had verwacht op het moment, inclusief licht opgetrokken wenkbrauwen om het beeld compleet te maken. Zijn mond stond echter verwrongen in een halve glimlach, want amuserend was het zeker. Ze moest hem inmiddels goed genoeg kennen om te weten dat het weer een volgend maskertje uit zijn collectie was die hij voor haar op zijn neus zette. Tenzij ze de afgelopen jaren niet de tijd genomen had om die volledige collectie door te spitten, en dat leek hem niet eens zo sterk. 'Absoluut niet nodig, my dear,' vervolgde hij zijn lispelende woorden vervolgens warm en zacht, alsof hij haar in een slaap wilde sussen en hij over haar zou waken. 'Je moet immers weten dat ik je altijd liefdevol behandeld heb.' Zijn ogen sloten zich terwijl hij zijn hoofd langzaam langs haar wang naar haar hals beneden liet glijden, intussen haar zachte huid beroerend met zijn neus en haar geur diep maar geluidloos in zich opnemend.
'Weet je zeker dat je dit op deze manier wilt?'
De vraag werd hem vanuit het niets gesteld, en hij haatte het. Haatte haar hoe ze het moment in een klap weer wist te verpesten. Toch bleef hij tamelijk kalm onder de omkeer in de situatie, gleden zijn ogen langzaam weer open. Hij bewoog echter geen spier en bleef in dezelfde houding staan, liefkozend over haar heen gebogen. Een hand gleed van haar middel naar haar onderrug om haar te ondersteunen toen ze haar hand om zijn nek drapeerde en zichzelf naar hem toetrok, waardoor hij geneigd was zijn rug iets te rechten. Zijn hoofd was traag van de plek tussen haar nek en schouder vandaan gegleden om weer zoals voorheen kalm maar sensueel op haar neer te kijken. Zijn ogen sloten zich half en zijn blik richtte zich op een willekeurig punt achter haar op het moment dat ze haar lippen naar zijn oor bracht en hem berispende woorden influisterde. 'Je lijkt me niet meer te kunnen herinneren.' Een klein trekje van teleurstelling gleed over zijn gelaat, en het was nog vrij moeilijk te zien of het gespeeld was of een flitsendsnelle doorschemering van zijn ware emoties waren. 'Ik ben je beschermer en ik ben je vechter, je aanval en verdediging. Ik ben je noodlot. Ik ben alles wat je ooit tekort kwam. En - in spijtige tegenstelling tot sommige anderen - heb ik wel een rug breed genoeg om je veilig achter te kunnen verschuilen.' Zijn stem zou triomfantelijk hebben geklonken als hij zijn toon niet vrij serieus wist te houden. Hij liet zijn handen van haar schouders langzaam maar zeker weer om haar middel glijden om haar bijna te laten verdwijnen in de omhelzing, enkel hun hoofden nog van elkaar verwijderd. De zijne nog altijd iets opgeheven, zodat hij als de meerdere zoals hij zichzelf voelde op haar neer kon blikken, haar woorden kon aanhoren. Een zacht binnensmonds grinnikje vormde zijn woordloze reactie. 'Dit is voorbestemd, lieverd, altijd al geweest,' luidde zijn antwoord, ditmaal wel op de triomfantelijke toon die hij eerder nog verborgen hield. 'Je bent verdwaald, lieve Eres, je staat stil in het leven. Je hebt je kompas nodig.
And.. it's right.. - here..' Zijn hand had zich zacht om de hare gesloten, bracht deze langzaam langs zijn borst naar boven om de handeling synchroon te laten lopen met zijn woorden. De volledige betekenis werd aan zijn woorden geschonken toen hij haar hand op de plaats van zijn hart plaatste, en er tenslotte zijn eigen hand nog overheen legde als een extra benadrukking. Van hun handen ging zijn blik langzaam weer naar Eres. 'Draai er niet langer meer omheen, wat heeft het voor zin? Leg je erbij neer-' Alsof ze van breekbaar porselein was duwde Savador haar met alle beleid achterover op het tafelblad, zijn armen beschermend om haar heen terwijl hij intussen ook meeging in de beweging. 'Leg je er maar bij neer - '
De herhalende woorden vonden in een trillerige zucht hun weg naar boven en streelden in een warme fluistering haar huid voor hij opnieuw over haar heenboog - in zijn gehele doen en laten maar overduidelijk dat er maar één ding was dat hij wilde, en waar zijn keuze lag.}

[ Sorry, is laat
Btw - en niet lachen als ik het zeg hurrhurr - Madeline doet me denken aan Eva Jinek Stare

]

Natuurlijk had Eres tegen gestribbelt en gevochten toen de schaduw slang zich om haar heen had gewikkeld. Dat zat in haar aard. Ze was niet de persoon om zich zomaar gevangen te laten nemen. Iets in haar had heel hard geschreeuwd en net zo lang druk uitgeoefend tot Eres had toegegeven en terug was gaan vechten. Waar het vandaan kwam wist ze niet. Ze had het eerder meegemaakt in gelijke situaties. En het had gewerkt. Ze was vrijgekomen van de schaduw slang. Maar tegelijkertijd had het haar verzwakt. Eres wist dat haar kracht niet meer dezelfde was sinds haar ongeluk. De dokter had gezegd dat het wel goed zou komen als ze meer van haar geheugen terug zou krijgen. Maar nu putte het haar enkel uit. Zodra de slang weg was brak ze de spreuk dan ook direct weer af. Het kwam door haar Shadraanse kant wist ze. Die zorgde ervoor dat ze zo snel uitgeput raakte nu. Dus toen Savador dichterbij kwam deinsde Eres achteruit. Ze kon niet nog zo'n krachtige aanval uitrichten. Niet direct na die eerste. Hij vroeg of ze bang was, met zo'n misselijk makende glimlach op z'n gezicht. Eres reageerde er niet op maar haar blik verharde. Nee, ze was niet bang. Niet voor hem. Ze had wel gezien hoe hij zich had moeten afwenden van haar lichtmagie spreuk. Hoe kon het ook anders als volbloed Shadraan. Zolang ze haar lichtmagie kon gebruiken hoefde ze niet bang van hem te zijn. Wat hij ook ging doen.
Haar ademhalen werd ietsje gejaagder toen Savador zo dicht bij haar stond. Lichte rillingen trokken door haar lijf en ze voelde hoe de kleine onzichtbare haartjes op haar armen en in haar nek overeind gingen staak als gevolg van kippenvel. Maar vervelend voelde het niet. In tegendeel. Eres betrapte zichzelf er beschaamd op dat de rillingen door haar lijf die van genot waren. Het voelde goed hoe Savador haar huid streelde. Maar ze was nog niet klaar met hem. Eres begon opnieuw te spreken terwijl ze zich verwikkelde in het spelletje dat hij speelde. Ze luisterde bewegingloos naar zijn reactie. Hij had het over Norwood, dat wist ze gewoon zeker. Eres wist niet precies wat hij bedoelde, maar kennelijk was het Norwood in het verleden niet gelukt om haar te ''beschermen'' zoals Savador het hier noemde. Waartegen? Dat bleef een raadsel. Het maakte nu ook eigenlijk niet uit. Eres moest haar gedachte erbij houden. Ze hield Savador niet tegen toen hij haar hand pakte. Ze bleef hem recht in zijn ogen aankijken terwijl hij sprak en zich even later over haar heen boog. Zoals ze eerder al had aangegeven, het was zijn keuze. En hij had overduidelijk zijn keuze gemaakt. Maar Eres was er niet tevreden mee, nog niet. 'Waarom weiger je naar me te luisteren? Het lijkt wel of je het leuk vind om me te kwellen,' fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze zocht op de tast één van zijn handen en verstrengelde haar vingers met de zijn. Ze legde haar wang tegen de zijne terwijl de vingers van haar andere hand zich zachtjes met zijn zwarte lokken verstrengelde. 'Je hebt me veel doen laten nadenken sinds ik je heb ontmoet Savador. En je bent duidelijk in wat je van me wilt. Maar ik kan niet van je houden zonder de zekerheid dat je ook van mij houd,' zei ze zachtjes. Ja, ze gaf eerlijk toe, ze had de afgelopen paar dagen met het idee gespeeld. 'Ik ben geen speelgoed. Ik moet zeker weten of je deze woorden niet morgen tegen een andere vrouw zegt,' fluisterde ze amper hoorbaar.

(xD Hoezo dat?)

_{Uitgesloten, dacht hij, toen hij merkte hoe haar ademhaling gejaagder was geworden. Het was uitgesloten dat het kwam door het gebruik van magie. Ze was een volwassen vrouw, een getalenteerde magiër. Eén simpele spreuk kon haar niet uitputten. Dus, concludeerde hij vervolgens voor zichzelf in gedachten tot zijn grootste amusering - het kwam door hem. Door hem, de situatie, hun onvoorbestemde samenzijn. Ze genoot ervan, precies zoals ze zou moeten. De woorden die over haar lippen kamen gaven aan dat ze zich niet direct aan hem over wilde leveren, maar haar ogen zeiden anders, haar lichaam in de ongemakkelijke houding gaf het aan het zijne door - en ondanks dat ze het schijnbaar ook wilde verbergen sprak de uitdrukking op haar gezicht boekdelen. Hij had al genoeg vrouwen onder zich gehad om die expressie niet aan het oog te kunnen laten verliezen. Jonger en ouder, onzeker of felgebekt, Raziaans of Shadraans, tegen betaling of een willekeurige uitnodiging op een hotelkamer, vrijdagnacht. Wist wat het inhield en dat hij zijn beloning met een zuinige glimlach op zijn gelaat tot zich kon nemen. Het nodigde hem uit in zwijgende stilte ook zijn genot met haar te delen. Weken, maanden, jaren had het aan hem geknaagd sinds Diva's dood en haar plotselinge vertrek. Ze had geen miserabele indruk op hem achtergelaten, ondanks dat één van hun laatste confrontaties was uitgelopen tot een heel dilemma waarbij ze hem massaal in elkaar gemept had. Integendeel. Ze had zijn beetje masochistische kant gekneed en gestimuleerd, lonkend naar meer. Dan niet in de vorm van slaag en met een brandende pijn. Zachtaardiger. Waar maakte hem eigenlijk nog niet eens uit.
Zijn ogen hadden zich gesloten terwijl hij beroerend over haar heen gebogen stond. Van binnen liep hem de temperatuur al aardig op, en dit was eigenlijk al een moment geweest waarbij hij zich van zijn overhemd ontdaan had. Behalve de hitte ook om haar met zijn bezweette gespierde bovenlijf te laten zien dat ze niet veel hoefde te doen om hem op gang te brengen. Maar hij liet het voorlopig aan. Blijkbaar wilde ze nog het een en ander rechtzetten, en die gelegenheid gunde hij haar - tussen het strelen en omhelzen door, met snel genoeg misschien nog een kleine zoen op olijke plekken hier en daar. Ze was gewoon te mooi om daar maar over de tafelrand te laten liggen. Haar zacht gefluisterde woorden streken in een ademtocht langs zijn oor en hij luisterde, maar zijn gezicht lag verborgen tussen haar nek en schouder in. Ze zou beter moeten weten dan hem te vragen waarom hij deed wat hij deed. Ze zou moeten weten dat dat getreiter juist hetgeen was dat haar tot hem aan zou trekken. En als ze zich hem ook maar een beetje kon ophalen, dan zou ze zich moeten herinneren dat hij niet het soort persoon was om openlijk zijn excuses aan te bieden. Zelfs niet als ze erop zou aandringen. Hij zou eerder koppig de andere kant opkijken, bijna als een klein schattig jongetje dat zijn zin niet kreeg. De voorzichtige betastende aanrakingen van haar huid op zijn vrije hand nodigde hem uit om zijn vingers automatisch al iets te spreiken. Soepel vlochten de hare zich om de zijne, behalve bij de vinger waar de trouwring van Uda om zat en de enige belemmering erin vormde. Hij zweeg in alle talen terwijl hij met een half oor naar haar woorden luisterde en ondertussen onbelemmerd doorging met het liefkozen van haar huid, maar er ontsnapte toch een klein kreunachtig geluid uit zijn keel toen haar andere hand zich vergreep tussen zijn donkere lokken. Een uiting die evengoed van genot kon zijn als van pijn. Alsof ze hem strafte. En toch zou je hem niet horen klagen. Hij had een voorkeur voor ruw. Natuurlijk was hij er ook niet vies van om rekening met de ander te houden, voorzichtig met haar te doen en er de tijd voor te nemen. Maar eerlijk is eerlijk; het was minder opwindend, het langzame opbouwen duurde soms zo lang dat de zin allang weg was en hij kwam op andere manieren gewoon sneller aan zijn trekken.
Pas toen de blondinge zacht zijn naam zei drukte hij zich op zijn andere arm iets op om met zijn blik de hare te zoeken. Een moment staarde hij zwijgend op haar neer, nadenkend. En terwijl hij nadacht bleef hij bewust van haar warme aanrakingen, haar hand in de zijne, en streelde hij zacht langs de muis van haar hand met zijn duim. Vanzelfsprekend dat ze zekerheid nodig had, maar had hij dat zelf wel? Hij wist wat hij wilde, wat hij van haar wilde. Hij kon het spelen en sollen over laten gaan in iets serieus, maar al die tijd was hij er niet eens zeker van geweest of ze iets van plan was. Of ze zich er daadwerkelijk zo simpel bij wilde neerleggen. Of er heel misschien iets meer achter school. De Madeline die hij kende zou eeuwig trouw blijven aan haar voormalige partner. Uiteraard, ze had de nodige fouten gemaakt - maar niemand was zo perfect dat alles op relatiegebied ook perfect verliep. Ze had er een stop op kunnen zetten, het vreemdgaan. Precies op het juiste moment zodat het geen gewoonte ging worden, zoals bij hem. Ze deed hem eraan herinneren toen ze hem nauwelijks hoorbaar duidelijkmaakte dat ze geen speelgoed was, dat ze er niet van gediend zou zijn als hij de ene na de andere vrouw bij hem in bed liet slapen. Sinds Mealena onbedoeld zwanger van hem was geraakt was hij wel voorzichtiger, maar hij was in tijden ook eenzaam, depressief. Zocht de vrouwen niet meer op om een vast maar zeer gevariëerd seksleven te beleven, en vooral niet nu hij in zijn futloze dagen op zijn etage meer afstand gedaan had van het andere geslacht en zich dichter tot zijn kinderen richtte. Hij flikflooide wat af met zijn leerlingen - het mocht zelfs gebeuren dat er één af en toe op zijn slaapkamer belandde. Maar hij bedacht zich dat hij juist daarom iemand nodig had die hem in toom hield, en anders wel bereid was om hem een beetje te straffen op een duidelijke maar Savadorvriendelijke manier. Onbewust hield hij zijn hoofd iets schuin en waren zijn wenkbrauwen in een klein fronsje naar elkaar toegekropen. Een beetje zielig keek hij op haar neer, alsof hij haar er met alle teleurstelling van verweet om zo over hem te kunnen denken. 'Liefje..' Als hij iets meer emotie in zijn stem had gegooid had deze al bijna net zo zielig als zijn blik leek geklonken. 'Ik heb woorden met zoveel betekenis niet meer gezegd sinds de dood van mijn vrouw. Dat is inmiddels al jaren geleden. De meeste anderen zijn uit op mijn geld, mijn lichaam, de image en het gezicht dat ik voor de buitenwereld ben. Maar niet op mij. Nooit op wie ik echt ben.' Hij eindigde zijn zin in een halve fluistering. Zo moest het zijn met de meeste bekende gezichten. Je vond ze leuk om hoe ze eruit zagen, om hoe ze zijn in de krant of op de televisie. Eerder vielen mensen op de indruk die ze maakten, een waar masker. Zelden wisten ze hoe zo iemand echt van nature was. Dat konden ze ook niet weten als ze hem of haar niet echt kenden. En zo was het ook een beetje met hem het geval. Zijn woorden konden een dubbele betekenis hebben, maar het was niet eens gelogen. Misschien dat hij in de tussentijd enkel even iets voor Mealena had gevoeld, maar zij was gestorven voor hij zulke dingen tegen haar had kunnen zeggen. En hij kon niet ontkennen dat Madeline al die tijd in zijn achterhoofd was blijven zweven, ondanks dat hij het gevoel had gehad dat hoe langer ze weg was, hoe meer de vlam was gedoofd. Niets leek minder waar, hij wilde erin geloven. Langzaam sloot hij zijn ogen weer, boog zich over haar heen en vulde zijn antwoord aan met een zachte kus op haar zoete lippen. Hij had haar weer gevonden.}

[ Je lachte he?
*knijpt ogen tot spleetjes*
Haha nee, ik weet het niet. She just does.
Maar Saf kan geen Moskowitz zijn, want hij is in feite geen grijsaard meer xD

Eres merkte hoe de temperatuur van haar lichaam begon te stijgen nu Savador zo over haar heen gebogen stond. Haar kleding voelde verstikkend aan. Maar ze weigerde om het prijs te geven. Dat zou hem alleen maar voelen. Maar God, wat werd het warm. In plaats daarvan liet ze zichzelf van binnen tot rust komen totdat ze er zeker van was dat ze haar eigen stem weer kon vertrouwen. Toen fluisterde ze zachtjes de woorden die haar hadden bezwaard in zijn oor. De kreun die hij even later zacht liet ontsnappen was haar niet ontgaan. Haar grip werd een klein beetje slapper terwijl ze de zwarte plukken haar door haar slanke vingers liet glijden. Vingers die getuigden van tijdenlang ervaring met het bespelen van muziekinstrumenten als piano en vormen van snaarinstrumenten. Toen Eres voelde hoe Savador zijn gewicht verplaatste zocht haar blik haast automatisch naar de zijne. Starend in zijn goudgele ogen probeerde ze hem te doorgronden. Zachtjes slikte ze om daarna tot de ontdekking te komen dat haar keel droog was. Was ze bang? Waarvoor? Dat hij zou toegeven dat hij haar enkel als one night stand had gewild om haar daarna te negeren tot hij weer eens zin had. Waarom zou ze daar bang voor zijn? Maar ze wist het antwoord ergens wel. Ze had het gevoeld de eerste keer dat ze hem in die kroeg op Shadra strak in zijn ogen had gekregen. Het was een vreemd gevoel geweest, één die ze niet meteen thuis had kunnen brengen. Nu besefte ze zich wat het was. Een vorm van herkenning. Hoewel ze het zelf nog niet helemaal door had, had Madeline die in Eres rustte Savador herkend. En met hem ook al die momenten die ze samen op de school gedeeld hadden. En toen gaf hij eindelijk antwoord op haar vraag. Eres kon haar ogen geen moment van hem lostrekken. 'En waarom denk je dat ik niet precies als die andere ben?' vroeg ze zacht toen hij was uitgesproken. Waarom was hij er zo zeker van dat zij het misschien niet deed om zijn geld en macht? Natuurlijk was Eres zo niet. Haar keuze voor het simplistische leven bij de band was daar het levende bewijs van geweest. Maar ze wilde weten waarom Savador die conclusie had getrokken, als dat zijn conclusie was. Antwoord kreeg ze niet. Savador boog zich nog een stukje verder voorover en ze voelde hoe zijn lippen zacht op de hare drukte. Ze voelde haar hart nog harder slaan in haar borstkas.Ze voelde haar wangen gloeien en zou zich er niet over verbaasd hebben als ze een lichtrode kleur hadden gekregen. Haar hand, die eerst nog door zijn lokken had gestreeld, lag nu stil terwijl ze hem voorzichtig om zijn nek geslagen had. Haar hoofd kwam een paar millimeter omhoog om zijn kus te beantwoorden.

_{De hoeveelste hemel moest het zijn? De zevende kon er in ieder geval niet aan tippen. Dit was Madeline, de Madeline die hij kende. Die zich aan hem onderwierp en zijn tedere aanrakingen behalve accepteerde ook leek te tolereren. Het gevoel dat een vrouw ook iets van hem wilde, echt van haar eigen kant afkomstig - het was hem bijna vreemd geworden. Diva had het hem gegeven en had hem ook weer losgelaten. Sindsdien was hij een beetje blijven hangen - en daarbij maakte het niet uit hoeveel keer hij in de tussentijd al het bed had gedeeld, met hoeveel vrouwen hij het genot had gedeeld die hij in het alledaagse leven normaal gezien met opgericht hoofd voorbij zou lopen alsof ze nog niet eens bestonden. Waar zij bleven steken en fantaseren over die ene nacht, was hij figuurlijk gezien al jaren verder. Want in het echt bleef hij stilstaan tussen het verlangen en het verkrijgen van datgeen dat hij zo miste. Het doel had hij voor ogen, maar hij kon er niet bij. Verdomme, hij kon er nooit bij. En nu was hij niet eens zeker of hij dat doel bereikt had in Eres. Ergens bang tot het moment aan zou breken tot ze weer honderd procent Madeline zou zijn, zich zou herinneren wat voor zak er op de plaats stond van de man die haar nu zo liefkoosde. Maar hij wilde haar, ondanks wat dan ook. En hij hoopte dat ze zijn ware gevoelens achter zijn teisterende en kwellende houding zou kunnen inzien - iets wat bijna onmogelijk was bij een halsstarrige man zoals hij. Zou ze het wel inzien; was dat geen direct bewijs dat ze er geknipt voor zou zijn om hem zowel lief te hebben als in toom te houden? Hij wist het niet. Hij kon enkel hopen.
Onverstoord zochten zijn lippen tastend haar huid af, zijn neus wreef zacht langs haar wang en de kleine haartjes van zijn smalle maar geordende sikje streken over haar kin. Van haar gelaat ging zijn kaak zacht beroerend langs haar onderarm van de gehele arm die ze om zijn nek geslagen had. Hij merkte hoe haar slanke vingers om zijn halflange lokken en achterhoofd iets verslapten, en bedacht zich wat diezelfde vingers nog meer met hun soepelheid voor verwennerij konden aanrichten. Hij werd er al warm van als hij eraan dacht, en moest zijn best doen om er juist niet aan te denken. Eres maakte het hem alleen behoorlijk lastig. Langzaam opende hij zijn ogen weer nadat hij zijn hoofd weer had opgericht, om haar groene ogen de zijne te laten ontmoeten. Voor een klein ogenblik liet hij haar de tijd nemen om in zijn ogen te staren, die alleen sensueel terug konden kijken. Was het een poging om hem te doorgronden? Dan wenste hij haar veel succes. Haar voor de zoveelste keer kwellend bij die gedachte trok één mondhoek zich geamuseerd even op. Zoveel manieren, en zo weinig mogelijkheden om er daadwerkelijk achter te komen wat er nu in hem omging. Hij voelde zich er niet eens slecht over dat het hem amuseerde. Al net zo geamuseerd trok hij even kort zijn wenkbrauwen op toen hij haar zag slikken. Had hij het niet gezegd? Bang. Diezelfde angst moest haar blijkbaar genoeg prikkelingen geven om door te zetten, want ze vertoonde geen verzet. Enkel verlangen. Het werd hem meer dan duidelijk toen ze zijn kus beantwoordde. Eerst nog voorzichtig, van beide kanten, maar bij een enkele bleef het niet bij. Zijn vingers omsloten zacht haar kin terwijl zijn smalle lippen zich in een herhaaldelijk proces om de hare sloten, zijn ogen daarbij gesloten. 'First of all, als je werkelijk zo was geweest - ,' begon zijn antwoord op haar vraag tussen het zoenen door. 'Zou je de kans al hebben gegrepen terug op Shadra..' Zijn adem in zijn half fluisterende woorden streek in een hijg over haar lippen voor hij de zijne er weer gretig op drukte. 'Secondly,' vervolgde hij waarna hij het zoenen in een snellere handeling liet over gaan. Enkele keren kantelde zijn gezicht om te voorkomen dat hun neuzen niet in de weg zaten. 'Heb je een kind dat voor iedere getrouwde man een belemmering vormt.' De lucht stootte nu in stokkerige uithalingen via zijn neusgaten naar buiten terwijl hij zijn tong tussen haar tanden doorstak voor hij zijn lippen weer van de hare losmaakte. 'Thir- thirdly,' hij zag niet de kans om het woord er in één keer tussen zijn toenemende hijgen door eruit te krijgen. Opeens verwijderde zijn lippen zich ruw van de hare en stootte hij ongecontroleerd een hijg uit die luider was dan voorheen. De zucht blies haar blonde lokken uit haar gezicht. Hij had zich op zijn armen omhooggeduwd, nahijgend met opverende borst en schouders en gehaast. Hij keek met een moeilijk gezicht op haar neer. Zijn houding oogde wat stijfjes, alsof hij met alle moeite iets probeerde tegen te gaan maar dit niet helemaal lukte. 'Ik.. op - ik zou op drie zijn gekomen als ik nog helder na kon denken. Vergeef me..' Zijn stem klonk wat onvast en het laatste kwam er half fluisterend uit. Zijn borst en schouders veerden nog diep op onder zijn nahijgende ademhaling terwijl hij strijkend een hand door zijn haar haalde. Van zijn haargrens ging deze vervolgens over zijn voorhoofd, om het glimmende zweet weg te nemen, en tenslotte naar zijn bovenbeen, waar zijn onderarm in schuine verhullende positie verdacht over de plek net onder zijn broekriem bleef rusten. Hij stond nog steeds een beetje over Eres heengebogen, dus misschien viel het niet op. Hoopte hij.
'Waarom zou je überhaupt het idee hebben dat ik zo over je zou denken?' Gefronsd en met wat zielig naar elkaar toe omhooggekropen wenkbrauwen zocht hij haar blik weer. Vragend zette hij zijn vrije hand naast haar hoofd en streek met de vingers van de andere zacht langs de blonde lokken om deze achter haar oor te strijken, zijn onderlijf dan maar tegen de rand van de tafel gedrukt. Misschien was het om eromheen te draaien. Misschien om haar nu te verwarren en zich opnieuw weer een meerdere te voelen.}

Het voelde fijn. Dat Savador zo dicht bij haar was. Maar waarom wist ze niet. Ze was immers vrijwel al haar herinneringen over deze man kwijt. Technisch gezien kende ze hem pas een paar weken. Waarom voelde het dan zo vertrouwd? Eres probeerde het zich te herinneren. Maar het lukte niet. Savadors zachte aanrakingen leidde haar af. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Ze kon het zout van de zee bijna proeven. Maar ze voelde dat dát de enige aanwijzing zou zijn die ze voorlopig zou krijgen. Maar waarom of hoe, dat bleef een vraag. Eentje waarbij het niet lukte om hem te beantwoorden. Het zat te ver weg en er was iets anders dat ervoor zorgde dat ze niet helder kon denken dichtbij. Toch wilde ze niet dat Savador stopte. Want wat de herinnering ook mocht wezen, hij voelde verdomd goed. Dat ogenblik, direct na die gedachte kruiste Eres' blik die van Savador. Ze had hem zacht een vraag gesteld. Daarna had ze zijn lippen op de hare gevoeld. Onzeker had ze hem beantwoord. Maar toen hij zacht haar kin had gepakt was die onzekerheid langzaam weggegleden. Haar vingertoppen streelde zachtjes de kleine haartjes in zijn nek. Ze liet zich er zo in mee trekken dat ze bijna niet hoorde wat hij tegen haar zei. Ze dwong haar gedachten om naar hem te luisteren. Ook haar ademhaling was wat gejaagder dan normaal. Een flauwe glimlach verscheen toen hij blijkbaar de adem niet had om zijn laatste zin in één keer te beginnen. Die flauwe glimlach veranderde in een bredere variant toen Savador haar hijgend vertelde dat hij niet langer in de positie was om na te denken over een derde reden. Maar die glimlach was weer verdwenen toen hij een vraag aan haar stelde. 'Ik weet het niet,' begon ze fluisterend. Weer dat gevoel van herkenning, maar nu op een andere manier dan eerst. Dit was een oude herinnering, heel oud. Het zorgde ervoor dat ook Eres niet langer echt helder kon nadenken. Ze kwam voorzichtig wat omhoog. Zo ver als nodig was tot ze zo dicht bij Savador was dat ze zachtjes in zijn oor kon praten. 'Ik kwam hier om te praten. Maar ik denk niet dat er nog veel gepraat gaat worden vanavond,' zei ze zacht in zijn oor. Haar hand was bij zijn hals weg gegleden en streek zachtjes over zijn rug om plagend bij zijn riem te eindigen.

_{Het belemmerde hem allerminst dat haar eerste aanrakingen nog voorzichtig en teder waren, eerder alsof ze hem al net zo voorzichtig wilde behandelen als hij haar. Het voorzichtige opbouwen en wennen aan elkaar was de eerste stap in dit soort kwesties. En hij had de Madeline in Eres te lang niet gezien, niet gevoeld, dus waren zijn handelingen ook niet met een overlopen van zelfverzekerdheid - ondanks dat zijn hooghartige houding anders zei. Noem het een typisch mannending, om je trots te willen behouden. Iedere kleine aanraking registrerend kon hij niets anders doen dan haar warme lichaam opnieuw te verkennen. Hij wilde het zich kunnen herinneren en ophalen zoals het hem altijd was bijgebleven, ieder klein moment met Madeline dat ook maar een beetje sensueel was geweest. Er was nu geen Norwood, geen plicht waar hij zich aan moest houden. Ja, hij was een getrouwde man - maar hij voelde niet eens de drang om trouw aan Uda te blijven. Ze was geen echtgenote voor hem, ze behoorde enkel plaatsvervangend moeder voor zijn kinderen te zijn - en zelfs dat was ze niet. De lonkende aantrekkingskracht naar datgeen dat hij zich uit voorzorg van zich afstootte was ook veel te groot. Eindelijk was hij vrij om te doen met haar wat hij wilde, en er vervolgens niet eens schuldig over te voelen. Misschien was het daarom dat het in zijn geval nogal snel escaleerde. Hij kon er niets aan doen. Zo lang als hij gewacht had, had hij het enkel kunnen dromen. Het was duidelijk dat hij zelf liever ook niet had gewild dat het merkbaar was, stijf als hij zich over haar heen had gebogen en moeilijk zoals hij op haar neerkeek. Hij forceerde een pril, zuinig glimlachje op zijn smalle lippen terwijl hij zijn best moest blijven doen om zo zeker mogelijk over te komen. Dagelijks beende hij in forse tred door de gangen als een stilte voor de storm waar verschrikte meeuwen voor uitvlogen, hij installeerde zich met alle hooghartigheid en arrogantie van dien op een verhoogde plaats zodat allen wel naar hem op moésten kijken, plantte zijn wandelstok naast zich, stak zijn borst vooruit en snoof zijn longen met diepe zachte teugen vol alsof hij de trots zelve inademde terwijl hij zijn neerkijkende blik over het minderwaardige voetvolk om hem heen liet glijden als de slang die hij was. Die image hadden de meeste van hem, en het was van noodzaak dat hij zich die onder alle omstandigheden zou behouden. Schaamte was een emotie die geen plaats meer had in zijn geest, iets dat hij al lang geleden dacht te hebben uitgeband. Hij haatte het hoe eenvoudig het door Eres weer terug- en open werd gehaald als een oude wond. Zijn vraag diende als afleiding, maar het was zeker ook een oprechte vraag uit nieuwsgierigheid. Licht fronsend keek hij op haar neer bij het antwoord dat hij kreeg. Ze wist het niet?
Hij was gedwongen zijn wat teleurgestelde blik van het haardvuur af te scheuren en zijn hoofd opzij, in haar richting te draaien toen ze zich langzaam overeind werkte. Voorzichtig werd zijn greep wat losser om haar de nodige ruimte te gunnen. Met zijn handen zwevend boven haar heupen liet hij zwijgend toe wat ze ook wilde doen, afwachtend tot haar bovenlichaam zich iets tegen hem had aangevleid om de woorden in zijn oor te fluisteren voor hij zijn handen weer voorzichtig boven haar billen plaatste. Zijn ogen waren half gesloten en zijn wang rustte tegen de hare, misschien uit genot van haar zachte stem en de betekenis in haar woorden. Vooral toen haar ranke vingers richting zijn broekriem reikten. Het werd afgekapt door een diepe snuif van zijn kant terwijl hij zich wat enkele centimeters van haar verwijderde, alsof hij ook een poging wilde doen haar te plagen door het uit te rekken. 'Zullen we dan maar op een andere wijze communiceren? Maar niet hier,' fluisterde hij zacht terug. Verontschuldigend krulden zijn mondhoeken om tot een nauwelijks zichtbaar glimlachje terwijl hij haar losliet en met zijn lichaam achter haar langs schuifelde tot hij achter haar stond. Een arm had hij om haar middel gelegd, de ander hield hij vast in een hand. Nu ze tegen zijn borst stond moest hij iets omlaag kijken om het wisselen van sensuele blikken niet te onderbreken. Hij draaide zijn hoofd en gaf haar een kleine kus tegen haar slaap, als goedmakertje. Hij wilde geen ravage voor zijn kinderen achterlaten als gevolg van een schouwspel waar ze nog veel te jong voor waren om te kunnen begrijpen. Bovendien wilde hij Eres geen pijn doen. Op een prettige manier, wellicht, maar niet met een harde tafelrand in haar rug.
Langzaam sloot zijn hand zich om de hare, die hij liefdevol beroerde met een kus op de rug ervan. Een warm glimlachje spreidde zich over zijn gelaat terwijl hij haar voorbijliep en haar zachtjes aan haar hand meetrok. Zijn ogen zochten met een veelbetekenende blik weer de hare, om haar woordloos te verzoeken om met hem mee te komen. Het kostte hem moeite zijn blik van haar af te scheuren toen hij haar met alle beleid escorteerde naar zijn slaapkamer, door de duistere gangen en met lichte dwang om haar niet tegen wanden te laten lopen. Zijn slaapkamer oogde rijkelijker dan het zou moeten zijn voor iemand van zijn status. Tegen de wand stond een reusachtig hemelbed met daaromheen doorzichtige gordijnen. Het bed zelf had een donker matras dat aan beide einden volgestouwd was met zachte ronde kussens. Het was bijna alsof er iemand van adel woonde, zoals hij zichzelf wel beschouwde. Met een schuine blik op haar gericht liet hij zacht haar hand weer los. Alsof hij net thuiskwam na een doodgewone werkdag trok hij vervolgens zijn colbert uit en drapeerde deze over de rugleuning van een ouderwetse stoel naast een staspiegel, vlakbij het bed. Een paar enkele knoopjes van zijn overhemd gingen los, daarbij een stuk van zijn bleke maar gespierde borst onthullend. Voorzichtig trok hij de gordijntjes opzij en zette hij een knie aan de rand van het matras om zich vervolgens in het midden van het bed keizerlijk neer te vleien. Zijn hoofd, gelegen in uitdagend opgerichte positie, werd ondersteund door een elleboog, en één van zijn benen had hij iets opgetrokken om zijn parmantige pose te doen verwezenlijken. Zijn andere hand voerde ondertussen een andere handeling uit. Langzaam hervatte hij waar hij gebleven was, haakte de knoopjes van zijn overhemd van boven naar beneden open om beetje bij beetje meer van zijn bovenlichaam te verhullen. Af en toe maakte hij het ene knoopje veel langzamer open dan het andere en laste hij soms zelfs even een kleine pauze tussendoor in. Lonkend zocht zijn blik vervolgens die van Eres weer, zijn wenkbrauwen daarbij iets uitdagend opgetrokken alsof hij daarmee wilde vragen waar ze nog op wachtte. Als ze het wilde kon ze het immers krijgen, maar niet zonder haar duidelijk te maken dat hij haar net zo dwars zou zitten op tergende wijze dan zij hem.}

Ondanks dat Savador in alles wat hij deed zo zeker leek merkte Eres toch die kleine puntjes waaraan te zien was dat hij iets van onzekerheid voelde. Hij probeerde het in elk geval met alle mogelijke middelen te maskeren. Eres schonk er geen openlijke aandacht aan. Waarom zou ze hem onzeker laten voelen? Maar nog voor ze daar erg lang over na kon denken waren haar gedachten elders. Ze ving een glimp op van zijn teleurgestelde blik toen zij aangaf het antwoord op zijn vraag niet te weten. 'Ik hoopte eigenlijk alleen maar dat ik meer voor je zou zijn dan een avontuurtje,' fluisterde ze haar onhoorbaar in de hoop toch een wat beter antwoord te kunnen geven dan ''ik weet het niet''. Ze werkte zichzelf voorzichtig omhoog en fluisterde zacht in zijn oor, al was het maar om de aandacht af te leiden van de vraag van daarvoor. Ze keek hem zijlings aan toen hij zacht terug fluisterde. Ze liet zich door hem meevoeren door de duistere gangen die de vertrekken met elkaar verbonden om uit te komen bij wat naar alle waarschijnlijkheid de slaapkamer moest zijn. Er stond in elk geval een gigantisch hemelbed. De kamer was heel anders ingericht dat haar eigen kamer. Logisch ook. Er waren ook een paar gelijkenissen. Ook zij had een grote sta spiegel in haar slaapkamer. Maar haar bed was veel eenvoudiger. Wel met mooi houtsnijwerk maar verder niet heel erg bijzonder. Vergeleken met dit zou je het zelfs nietig kunnen noemen. Eres zou bijna niet op het bed durven te zitten, bang om iets onbedoeld kapot te maken. Ze liep een paar passen verder de kamer in terwijl ze nog eens goed om zich heen keek. En ergens leek het allemaal zo onwerkelijk. Tegelijkertijd bracht het ook een vreemd gevoel met zich mee. Het hemelbed dat wel eigendom van een koning leek, Savador die zich daar inmiddels op neer gegooid had. Eres voelde een drukkend gevoel binnen in zich. Het was verdriet. De situatie deed haar denken aan een andere herinnering, nog niet sterk genoeg om echt herinnerd te kunnen worden. Maar het gevoel van immens verdriet overspoelde haar voor een moment. Daarna trok het weer weg. Haar blik ging terug naar Savador die begonnen was met het losmaken van de knoopjes van zijn overhemd. Eres benen zette zich in beweging en haar voeten volgden. Stap na stap zette ze dichter naar het bed. Vlak voor het bed bleef ze staan. Voorzichtig zakte het vest wat ze eerder los geritst had van haar schouders om zonder al te veel geluid te maken om de grond viel, en Eres achter liet met een strapless top, een zwarte broek en lage hakjes.

» Voice