Roselle Hunter had haar ogen wijd-open staan. Al starende naar het plafond overdacht ze de afgelopen dagen. De vragen die haar meermaals waren gesteld, dwaalden rond in haar gedachtegang, waardoor ze het niet voor elkaar kreeg te ontspannen. Sowieso was ze niet de beste slaper, door alle nachtmerries en gevolgen van dien. Als ze kon, had ze allang een oplossing gevonden, het niet praten gedeelte begon zwaar te vallen. Natuurlijk was ze tot vele dingen in staat, als ze haar zinnen erop zette, tenminste. De bijles van vuurmagie, was dan ook niet tot een totale ramp uitgelopen. Ondanks het feit, dat ze zich nog redelijk goed had gehouden, magiewijs gezien, baalde ze ontzettend. De leraar had haar notabene gevraagd wat er aan de hand was, het was blijkbaar duidelijk van haar gezicht te lezen. Ze zat niet goed in haar vel, had enorm veel aan haar hoofd, en kon zich maar niet concentreren op hetgeen waarvoor ze op school was gekomen. Leren. Zeker haar vuurmagie had zo te wensen overlaten. In haar eentje was ze sowieso verloren. Ze had de wilskracht wel, maar gewoon de bevoegdheid niet om de vlam rustig te houden. Misschien hielp het ook niet echt, om elke nacht al zwetend en hijgend wakker te worden uit een van de dromen. Ze wist wel zeker, dat het niemand iets zou kunnen schelen. Met een zacht geluidje, die gedempt werd door het kussen waar ze met haar hoofd op lag, draaide ze zich weer om. Ze voelde zich rusteloos, alsof er te wachten stond, dat ze niet aan zou kunnen. Misschien de volgende lesdag, ze beet voorzichtig op haar lip, voordat ze haar ogen sloot. Meteen begonnen de beelden zich weer achter haar oogleden te vormen, en speelden de herinneringen die ze zo graag wou vergeten weer op. Slapen, zou waarschijnlijk weer niet lukken. Vermoeid ontwarde ze de dekens, waarin ze verstrikt was geraakt eerder die nacht, waarna ze opstond. Ze pakte al lopend een paar wollen sokken van de grond, waarna ze die, zittend op het bed, aandeed. Ze waren bordeauxrood, iets wat wel te verwachten was bij haar kledingstijl. Rood en zwart, waren de enige kleuren die ze graag droeg. Ze was dan ook niet van plan, de tuttige pyjama die haar moeder ooit had uitgezocht aan te doen. In plaats daarvan droeg ze een simpele donkergrijze pyjama broek, en een prettig zittend shirt, die verbazingwekkend genoeg een lichtrode kleur had. Minstens een van haar lievelingskleuren moest in haar kleding zitten. Anders droeg ze het niet. Daar had haar moeder in vroegere tijden wel eens over gemopperd, hopende dat ze in een perfect gemanierde jongedame zou veranderen. Dit herinnerende terwijl ze de deur zachtjes opende, maakte dat ze even met haar lichtgrijze ogen rolde. De paar goede herinneringen die ze nog had, zorgden ervoor dat ze het makkelijker volhield. Hopende ooit, weer de liefhebbende karakters van haar ouders te kunnen zien.

Roselle wist de regels dondersgoed, ze mocht niet naar twaalven de gangen op, maar was te rusteloos om echt in een kamer te kunnen blijven. Straks maakte ze per ongeluk de andere studenten nog wakker. Dat zou ook niet geapprecieerd worden, dat wist ze nu al. Ondanks dat Savador, in zijn manier van doen richting haar redelijk neutraal leek, wou ze haar geluk niet testen. Niet dat het zo slim was om midden in de nacht de zaal te verlaten. Haar grijze ogen had ze ongemakkelijk op de grond gericht, om zo in het halfduister de weg te kunnen vinden naar de slaapkamer van de Headmaster, of terwijl Master Savador. Ze wist dat het niet slim was zijn geduld te testen, of midden in de nacht bij hem aan te kloppen, maar ze was uitgeput en verward. Wetende dat ze daar meteen iets aan moest doen, en niet langer als een kip zonder kop rond kon lopen, besloot ze dat dit een net zo goed moment was, als iedere andere tijd. Een beetje slaperig wreef ze onder haar ogen, waar met de dag de schaduwen groter werden. Ze kon het niet meer verbergen, ook al wou ze het nog wel. Het zou haar niet helpen, en de leraren en de Headmaster, waar ze respect voor had, al helemaal niet. Ze moest er snel bovenop komen, anders zou ze zichzelf en daardoor misschien ook andere in een onstuimige reactie schade kunnen berokkenen. Ooit zou de waarheid toch te boven komen, dan kon ze het net zo goed, vrijwillig, vertellen.

Uiteindelijk, naar redelijk wat gangen doorgelopen te zijn, en ook een paar keer bijna verdwaald; door het donker. Was ze dan eindelijk aangekomen bij de slaapkamee. Heel even beet ze, bijna onzeker, op haar lip. Voordat ze haar hand omhoog bracht om op de deur te kloppen. Zoveel manieren had ze dan nog wel. Ze wist dat de man waarschijnlijk niet blij zou zijn, zachtjes uitgedrukt. Maar ze kon hem niet langer zo irriteren met haar afwezige gedrag. Haar hand kwam rustig en zacht op de deur terecht, langzaam maar duidelijk. Ze wou namelijk niet de leraar een hartverzakking geven met haar late, onverwachte bezoek. Niet dat zo iets snel aan de leraar te zien was, hij kon waarschijnlijk beter zijn echte gevoelens verbergen, dan Roselle dat deed. Hoe erg ze ook haar best deed, iedereen leek het van haar af te kunnen lezen. Ongemakkelijk sloeg ze haar armen om haar middel heen, waarna ze geduldig afwachtte. Ergens hoopte ze er dan ook op dat de leraar was blijven slapen, en haar niet had gehoord. Maar aan de andere kant, was het ook een beetje een nu of nooit situatie. Zodra de deur opende, zette ze voorzichtig een paar stappen achteruit, haar ogen langzaam richtende op de goudachtige slangenogen. 'Ik weet dat ik in de slaapzaal hoor te zijn,' begon de leerlinge schaapachtig maar serieus. Voordat Master Savador, daar terecht op kon wijzen.
Ergens was het vrij onbeschoft om een leraar te storen midden in de nacht, in zijn vrije tijd. Toch voelde ze ook wel aan dat ze niet langer kon wachten. Haar ogen gleden naar de grond, om de man maar vooral niet aan te hoeven kijken. Hopende dat hij niet al te boos zou worden, al kon ze zich voldoende in zijn schoenen verplaatsen om te begrijpen als hij dat wel werd. Niemand hield er van zo laat gestoord te worden, ongemakkelijk zuchtte ze voordat ze schuldig de man aan keek. Het meisje kneep haar ogen peinzend tot spleetjes, ergens toch twijfelend over haar plan. Maar wie A zei moest ook B zeggen, en ze had Master Savador nu al gewekt, dus zou het zeker niet helpen als ze nu om zou draaien en weg zou lopen. Master Salvadors humeur stond niet bekend als de beste, toch had hij veel meer respect dan de meeste andere leraren. Langzaam wreed ze vermoeid over haar gezicht, waar de wallen fel tegen afstaken. 'Het spijt me dat ik U wakker heb gemaakt.' Ging ze uiteindelijk voorzichtig verder, ze keek naar haar wollen sokken, ergens wachtende op een hele preek.

Roselle had even opgekeken, toen de deur in een keer werd opengerukt, en een bekend gestalte in de deuropening verscheen. De Headmaster was in donkere nachtkledij gekleed, wat haar eigenlijk niets verbaasde. Toch had ze er zelf niet bij nagedacht om een ochtendjas aan te doen, in de koele temperatuur van het schoolgebouw. Ze hoefde niet goed te kijken om te weten, dat de man in kwestie, woedend was. Ze hield een rustig en evenwichtig postuur, maar haar bijna spijtige blik liet merken dat ze luisterde. 'Hunter!' Sneerde de man, waardoor het meisje hem een onhandige blik gunde. Niet wetende wat ze met de ziedende man voor haar aanmoest. Misschien, gewoon uit laten razen, zoals ze bij zoveel mensen gedaan had. Als ze geluk had kwam ze er met maar een paar blauwe plekken vanaf. Ze rechtte haar schouders iets, terwijl een gespannen zuchtje haar borstkas verliet. 'Heb je enig idee hoe laat het is?' Ging de man, op een zelfde soort toon verder. Roselle keek hem recht in zijn ogen aan, waarna ze onhandig over haar armen wreef. 'Eh, Nee Meneer. Niet precies Meneer,' zei het meisje, voorzichtig naar waarheid. Ze wist enkel dat het nacht was, maar had niet op de klok gekeken toen ze haar slaapvertrek verliet. Dus had ze geen idee hoe laat het was. Wel te laat om de desbetreffende leraar te wekken. Ondanks dat de man haar niet uitfoeterde, wist ze dondersgoed dat ze een grens was over gegaan. In haar ogen had ze er goed aan gedaan zich bij de leraar te melden. Maar aan de andere kant had ze misschien beter tot de volgende dag kunnen wachten. De blik die de man op haar gericht hield, waarschijnlijk om haar fout duidelijk te maken, en te zorgen dat ze uitlegde wat ze voor zijn slaapvertrek deed, maakte dat het meisje haar gezicht weer iets ophief en haar keel schraapte. De kwaadaardige blik, deed haar denken aan blikken die konden doden. Ze was er al veel tegen gekomen in haar relatieve korte leventje, maar nooit zo sterk als die van Master Savador. Ze moest zichzeld echt herinneren niet in het verkeerde boekje van de Headmaster te komen, hij was wel iemand om niet tegen de haren in te wrijven. Wat ze nu waarschijnlijk al had gedaan. Het bewegingloze in zijn houding maakte dat ze ongemakkelijk de man aan keek, en haar moed bijeen raapte. 'Ik was gekomen om te zeggen, dat U het recht heeft om te weten wat er is. Het is oneerlijk tegenover U dat ik mij niet kan concentreren op de lessen. Ik moet kunnen opletten Meneer.' Begon het meisje voorzichtig, haar toon redelijk monotoon en haar stem trilde lichtjes. Ze hoopte nu maar dat ze het goed had verwoord. Een vermoeide en slaperige blik werd weer op de grond gericht. Haar handen sloeg ze ongemakkelijk verder om zich heen, ze tintelden vervelend. De laatste twee dagen was haar vuurmagie anders gaan reageren op dingen. Waardoor ze ongemakkelijk een gat in de vloer staarde. Als het kon zou ze nu het liefst verdwijnen. Zwijgend beet het meisje op haar lip. 'Het spijt me als ik Uw tijd nu verdoe, dat was niet mijn bedoeling. Daarbij eh. Lijken de nachtmerries effect te hebben op het vuur.' Murmelde het meisje, een klein beetje beschaamd. Ze liet haar ogen langzaam weer naar die van Savador glijden. Zijn goudgele ogen stonden zoals altijd, kil. Alleen aan het haar te zien was duidelijk dat hij net echt had geslapen, al zag ze er niet veel beter uit. Ongemakkelijk balde het meisje een van haar handen tot eem vuist, waarna ze haar spieren probeerde te ontspannen. Haar ademhaling zat gelukkig laag en was kalm. Alhoewel dat anders was, wanneer ze in de slaapzaal lag. Ze kon zichzelf maar niet tot rust manen. Haar vlam was de afgelopen dagen door de stress op een andere manier op gaan spelen. Ondanks dat ze het makkelijker onder controle hield, was het in een zekere zin ook vervelender. Haar woorden, waren er hakkelend en onhandig uitgekomen. Niet wetende, hoe ze het, het beste kon formuleren. Toch deed ze haar best, de man zoveel mogelijk respect te laten zien. Wetende dat ze al een keer over de streep was gegaan, en het niet erger wou maken. Wat wankelig bleef het meisje staan, haar grijze ogen bijzonder donker in het vage licht van de kandelaar.

Drie dagen geleden had ze bijna de slaapzaal naar een van de nachtmerries in de brand gestoken. Gelukkig had ze zichzelf net optijd gekalmeerd voordat ze met een groter probleem zaten. Hierdoor had ze wel bijna iedereen op dezelfde zaal gewekt, en het was niet de eerste keer geweest. Wel vaker had ze per ongeluk te veel geluid gemaakt in of na een van die vreselijke dromen. Ze sloeg dan altijd verhit om zich heen waardoor de anderen haar ook niet aan konden raken. Nu stond er dan ook een laag zweet op haar voorhoofd, al was dat niet duidelijk te zien in het licht. Ze friemelde wat met haar handen, waarna ze een stap naar achteren zette. Zich ineens bewust zijnde van wat ze echt had gedaan. Haar grijze ogen verwijdde zich iets en het meisje verstijfde. Ze had weer iets te impulsief gereageerd, ze diende echt vaker iets te overdenken. Niet dat ze er nu iets aan had, ze had het nu toch al gedaan. En met lieve blikken en praatjes ging ze zich echt niet uit de problemen proberen te praten. Ze onderging haar straffen thuis ook altijd zonder gezeur, enkel waren die straffen er niet voor als ze iets fout had gedaan. Ze waren een standaard, het kwam altijd, in regelmaat voor. Mensen die boos waren, om wat voor reden dan ook, wisten haar altijd te vinden. Gepijnigd en licht peinzen durfde ze de man niet meer aan te kijken. 'Ik maak ook altijd de verkeerde keuzes,' dacht ze teleurgesteld in zichzelf, iets dat ze ook was. Juist voor Master Savador had ze zich goed willen gedragen. En toch leek ze nu een of andere onbeschofte trut. Al waren haar  woorden in haar gedachten zeker niet voor de oren van de leraar voor haar bestemt. 'Ik snap het als U boos bent..,' fluisterde het meisje, enigszins beschaamd. Waarna ze haar schouders vermoeid liet hangen. Ging ze het ooit leren op een goede, respectvolle manier op te lossen? Inmiddels was het waarschijnlijk ook wel duidelijk dat ze een goede en duidelijke begeleiding nodig had. Ze kon zich heus wel gedragen, maar wist eenvoudigweg niet hoe.

Haar ouders hadden haar vroeger wel etiquette geleerd. Iets dat standaard was in hoogstaande gezinnen en families. Immers waren zij het om tegenop te kijken. Daardoor had ze al vroeg een hoge druk gevoeld. Veel hing aan haar gedrag af, en haar ouders waren zeker niet blij als ze zich niet gedroeg zoals de anderen verwachtten. Altijd met twee woorden spreken, altijd de juiste mes en vork bij het eten. Niet smakken, niet klieren. Geen kind zijn maar een goed opgevoede volwassene. Ergens had ze er natuurlijk niet aan kunnen voldoen en telkens weer werd de lat hoger gelegd. Totdat haar ouders het inzagen en haar toen maar gewoon lieten vallen. Ze veranderde in een terughoudend persoon, al had ze nooit haar staat verborgen hoeven houden, in zoverre dat mensen haar zagen, wisten ze er al vanaf. En niemand die er nog van opkeek of er iets aan deed, om het dragelijker te maken. Niet dat ze zo iets nog ergens verwachtte. Ze verachtte de mensen die dachten dat het leven een sprookje was. Sprookjes hadden misschien een goed einde, maar over het leven betwijfelde het meisje dat sterk.