Dice sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij naar de kast keek waar hij zojuist al zijn spullen in weggestopt had. Blaze sprong in de kast en begon tussen zijn spullen te snuffelen waardoor Dice moest lachen. Hij had heel de boel hier een beetje opgeruimd en zijn koffer stond helemaal leeg zijnde onder het bed. Hij had gevraagd om een eenpersoonskamer en had deze gelukkig ook gekregen. Nu zou hij zich echter wel even in moeten schrijven. Hij was niet echt van de moderne technologie – en dat kwam merendeels omdat hij alleen woonde en meer werkte om geld te verdienen dan dat hij echt ontspanning had – en had daarom ook geen mail kunnen sturen, dus had hij besloten om zichzelf gewoon meteen aan te melden de eerste beste keer dat hij het zou kunnen. Vlak voor zijn vertrek had hij gekeken hoeveel hij op zijn bankrekening had staan. Door weinig te besteden aan dingen die niet nodig waren – zoals dus die moderne technologie – had hij de tijd dat hij alleen woonde al een flink deel gespaard voor zijn studies zodat hij zijn studie hier makkelijk kon betalen. In de vakanties zou hij weer terug mogen gaan werken daar om iets bij te verdienen. Zijn huisje was voor een tijdje onbewoond, maar hij zou aan het einde van elke maand wel even langsgaan om te kijken wat hij moest betalen. Waarschijnlijk niet veel omdat hij ook bijna niks verbruikte. Omdat hij in de vakanties echter wel terugkeerde thuis, zou hij de huur wel gewoon door moeten betalen. Gelukkig was dat mogelijk met het geld dat hij verdiende. En als het hem echt te krap werd, zorgde hij er wel voor dat hij hier in de buurt iets vond voor in de weekends te gaan werken. Blaze kwam uit de kast gekropen toen Dice naar de deur liep om naar buiten te gaan.

Spoiler:

De sleutel van zijn kamer stak hij in zijn achterzak. Zijn handen waren in zijn zakken gestoken en de donkerharige jongen liep op zijn gemakje door de lege gangen. Het was nog vrij vroeg in de ochtend en het was een zaterdag, dus hij nam aan dat niemand echt zin had om zijn bed te verlaten. Hij vroeg zich af of de directeur van dit gebouw al wel op zou zijn. Ach, hij kon het altijd proberen, toch? Als hij niet wakker zou zijn, kon hij zich nog altijd terugtrekken in zijn kamer en wachten tot de man of vrouw wel aanwezig zou zijn. Blaze trippelde naast hem en snuffelde nieuwsgierig in de lucht terwijl hij zo nu en dan even bleef stilstaan om de omgeving te verkennen. Dice besefte dat het een vereiste was dat hij Blaze zo gauw mogelijk in de vrije natuur zijn gang zou laten gaan omdat het vosje anders verveeld raakte en streken uit ging halen. En daar had hij niet veel zin in, want dan moest hij zichzelf weer verantwoorden voor de daden van zijn vosje. Het vosje keek nieuwsgierig naar een nieuwe lege gang en Dice vroeg zich af of hij soms de weg wilde tonen. Hij volgde het vosje tegen beter weten in toch en kreunde geërgerd toen ze bij één of andere keuken uit leken te komen. Hij had het kunnen weten. Hij draaide zich weer om en liep net zolang door de gangen tot hij uiteindelijk een deur had gevonden dat hem erop wees dat de directeur hier moest zijn. Hij schraapte zijn keel, balde zijn hand tot een vuist en gaf vervolgens twee beleefde klopjes achter elkaar op de deur terwijl hij wachtte op een stem dat hem gebood om binnen te komen.

Het duurde niet lang voordat hij antwoord kreeg en nadat hij even kort geaarzeld had, deed hij een teken naar Blaze dat deze buiten moest wachten. Het vosje keek hem verontwaardigd aan, maar Dice piekerde er niet over om hem mee naar binnen te nemen. De kans dat het vosje nieuwsgierig overal aan zou gaan snuffelen was groot en hij wilde geen slechte indruk maken op de Hoofdmeester. De Hoofdmeester was één van de machtigste magiërs die er waarschijnlijk bestonden en hij wilde een goede indruk maken. Waar hij nog meer geluk mee zou hebben was als de Hoofdmeester gespecialiseerd was in vuurmagie. Zijn hart begon opgewonden sneller te kloppen bij dat idee. Hij wilde zijn vuurmagie beter maken. De andere elementen die er te leren vielen konden hem weinig schelen. Hij was iemand die van offensieve magie hield en dat ook graag goed wilde gebruiken, maar een paar spreuken – die misschien ook wel defensief zouden zijn – zouden helemaal geen kwaad kunnen om te leren. Hij opende de deur, wierp nog één waarschuwende blik op Blaze en ging vervolgens naar binnen. Hij hoorde het zachte gejank van zijn vosje wegsterven en nam aan dat het diertje wel trouw buiten zou blijven wachten. Of ondertussen de omgeving ging verkennen, dat kon natuurlijk ook. Na even in het lokaal te hebben gekeken sloot hij de deur helemaal. Het lokaal was niet erg aangenaam donker. Het gaf een duistere indruk en Dice huiverde kort, maar hij was niet snel te intimideren en ook deze keer kwam hij er weer snel overheen. Vlak voor zich zag hij een man zitten. De man had zwart haar dat netjes zat en leek over het algemeen wel netjes gekleed te zijn. Omdat de helft van zijn lichaam schuilging achter het bureau, wist Dice het niet zeker. Hij nam echter aan dat als het bovenlichaam in orde was, dat de Hoofdmeester voor de rest ook wel netjes gekleed zou zijn. Het beeld dat hij van een Hoofdmeester had was ook best wel netjes. Hij zou het vreemd vinden als er een man zat met vettig haar en kledij dat ongepast was. Maar goed, dat was zijn mening. Na even getwijfeld te hebben liep Dice naar de stoel die tegenover de man stond. ‘Ik kom me hier inschrijven,’ sprak hij rustig waarna hij plaatsnam. De donkerharige jongen keek eerst even door het lokaal, maar richtte zijn ogen daarna op de man voor zich. Hij liet zijn handen losjes langs zijn lichaam vallen en schoof geheel naar achteren op de stoel zodat hij met zijn rug tegen de rugleuning kon leunen. ‘De naam is Dice Winston en ik ben nog maar pas aangekomen. Ik heb volgens mij vorige week ergens nog een brief naar u gestuurd,’ sprak hij beleefd tegen de man. Dat van die brief kon hij zich niet echt goed herinneren. Hij wist wel dat hij er een had geschreven en op de post had gedaan, maar wist niet of het aangekomen was. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn post niet was aangekomen. Sterker nog leek hij dat soort dingen altijd wel te hebben. Hij wachtte rustig op antwoord terwijl hij de man aankeek.

OOC: En nog een ei hohoho! c: En dat heb je goed aangenomen, my sir ~ :3 'Nuttig, in de vorm van een ietwat obscure, maar voor hem volkomen normale bezigheid.' Toen ik deze zin las dacht ik dat hij heel iets anders aan het doen was... Don't know why *leest dan heel de post* OKEE, WAT IK DACHT IS VERGELEKEN DAT HEEL WAT MINDER ERG XD

_{De gloed van de straal daglicht die tussen de gleuf in de gordijnen de kamer in wierp, bescheen het statige postuur van de man - maar enkel zijn aftekening, zodat het net leek alsof een onzichtbare tekenaar zorgvuldig gouden lijnen had getrokken om een mannelijk silhouet. Wat daarbij als intrigerend genoemd zou kunnen worden, waren de goudkleurige ogen die in de schimmige vlek van zijn niet duidelijk zichtbare gelaat priemden als de blik van een roofdier. Ze gaven op de donkerste maanloze nacht zelfs nog een gloed af, als twee nagloeiende kolen. Hij zat achter zijn bureau, zijn in elkaar verstrengelde vingers onder zijn kin, zijn ellebogen steunend op de desk en zijn houding roerloos, als een standbeeld. Alleen een fonkeling in zijn ogen verried dat hij zijn blik op een ander punt richtte, van de jongen - duidelijk een leerling - die binnenkwam, naar de deuropening achter hem, en weer terug. Een zwak gejank was achter de deur te horen, gevolgd door wegvallend gekrabbel. Een waar pak van zijn hart dat het joch verstandig genoeg bleek te zijn om zijn vlooienbaal buiten zijn ruimte te houden; dat bespaarde hem ook weer wat frustrerend gepluk van vieze haren met een pincet. Traag gleden de gouden fonkelende schatkamers in het beschaduwde gezicht van de man weer terug naar zijn plotselinge gast, die hij op zijn eigen gemak bekeek alsof hij een stuk vlees keurde. Zoals het een magiër van zijn niveau betaamde, voelde hij de vibrerende golven van een sterk aanwezig innerlijke vlam van de jongen afstralen, hem het feit gevend dat hij ongetwijfeld wel een rasechte Raziaan moest zijn. Vurige, temperamentvolle types die meestal dolenthousiast waren om de kunst van de vuurmagie te leren, en later in het semester aftakelden omdat de stof toch te moeilijk blijkt te zijn - of te hoog gegrepen in hun drift om direct de meest geavanceerde kennis te willen vergaren. Hun geestdriftige vuur danste wild en ongetemd, en creëerde een dik rookgordijn dat hen het zicht op hun intuïtie ontnam. Onnozel als ze waren. Verveeld als ze al snel werden.
Als vanuit het niets weerklonk er het geluid alsof er een lucifer werd aangestreken en verspreidde zich het volgende ogenblik een warme gloed over het strenge gelaat van de man, afkomstig van een klein vlammetje dat dicht naast zijn gezicht boven op het puntje van zijn wijsvinger flakkerde. Zonder zijn starende blik van de jongen af te scheuren, bracht hij zijn vinger naar een kaars op de hoek van zijn bureau om die aan te steken. Nu hij volledig onthuld was liet hij het joch zijn verschijning in hem opnemen, die of intimiderend werd gevonden, of imponerend. Met de onnodige mededeling dat hij zich hier kwam inschrijven, verplaatste de jongen zich naar de gastenstoel voor het bureau en nam er zonder pardon in plaats. De enige hint van ergernis op het gelaat van de leraar vuurmagie was het moment waarop zijn blik even langzaam maar veelzeggend naar de stoel gleed, voor hij zijn weg weer vond naar het gelaat van de jongen en daar cynisch bleef rusten. Hij zei echter niets, ook niet toen de jongen opnieuw sprak en zich nu besloot voor te stellen. Pas na een lang moment dat vrijwel een halve minuut duurde, bewoog hij zijn smalle lippen in een kleine ademteug van elkaar af. 'O ja?' klonk het zacht, ietwat apathisch van zijn kant. 'Spijtig dat ik nog niet de tijd heb kunnen vinden om mijn fanmail na te gaan. Tussen haakjes, even tussen jou en mij -' Zijn stem verlaagde zich in volume, als een zucht ijzige wind in een Shadraanse winternacht, die des te ijzingwekkender overkwam met zijn ogen die de jongen voor hem veel te kalm aanstaarden onder die scherpe woorden. 'Volgens mij, Mr. Winston, heb je ook je goede manieren thuis gelaten. Wellicht moet je mijn geheugen over de afgelopen minuut even opfrissen, het zweet van mijn voorhoofd deppen in mijn overpeinzingen van persende, uitputtende concentratie, maar ik kan me niet herinneren dat ik je inviteerde om met je zitvlees mijn stoel te bevuilen, dan wel of ik heb gezegd dat je plaats mocht nemen - of iets in die zin. Tevens kan ik me ook niet ophalen dat ik om de drie meter bordjes in de hallen heb geplaatst met de boodschap om vooral je kwijlende, ruiende rabiësbeesten los te laten lopen. Soms ben ik bang dat ik dementeer.' De sarcastische golf aan bespottende woorden kwam er op een quasi-weifelende manier uit om een streep te zetten onder zijn act, en het feit dat hij Dice Winston liet weten dat hij niet blij was met zijn aanvang door hem op deze indirecte manier te beschimpen. Op zijn Savadors.}

Ongemakkelijkheid. Dat was het eerste gevoel dat door hem heen schoot terwijl hij zijn blik even op de man liet hangen. De man bleef hem de hele tijd aanstaren. Nu pas zag Dice dat hij goudkleurige ogen had, iets wat vrij speciaal overkwam. Zijn ogen waren lichtbruin, niet echt iets om speciaal te noemen. De man bleef een hele tijd staren en dus had Dice zichzelf maar even voorgesteld. Hij wist niet zo goed wat hij anders moest doen. De stilte en het gestaar van de man liet hem lichtelijk ongemakkelijk voelen. Zijn blik door de ruimte laten glijden om zich ergens anders op te focussen kon hij niet, want dat werd waarschijnlijk als een teken van geen interesse en onbeleefdheid gezien, iets wat hij wilde voorkomen. Hij had op zijn werk ook geen goed begin gemaakt. Hij was een rasechte Raziaan en bovendien ook nog eens wantrouwend, dus dat wilde wel eens tegen de borst stuiten. Hij was aangenomen op zijn werk, maar zijn collega’s hadden in het begin met hem gelachen. Dat had tot een vuistgevecht geleid tussen hem en nu zijn beste vriend zijnde. Na de vechtpartij hadden ze tijd nodig gehad om zich af te koelen. Ze waren pas echt vrienden geworden toen zijn beste vriend zich bijna had geamputeerd met één van de machines en Dice had voorkomen dat dat was gebeurd. De man had hem toen uiteindelijk toch erkend als één van hun, ze waren wat gaan drinken en meteen was het gedaan met de vervelende opmerkingen. Zijn beste vriend was, samen met hem nu, zowat de leidinggevende. Iedereen luisterde naar hem en hij had hun opgedragen om Dice met rust te laten, wat ze allemaal ook hadden gedaan. Dice schrok op van de stem van de Hoofdmeester en werd daardoor ook ruw uit zijn gedachten getrokken. Fanmail? Ah. Het sarcasme. Hij nam toch aan dat het sarcasme was. Hij luisterde, met zijn handpalmen op zijn knieën steunend, verder naar wat de Hoofdmeester te zeggen had. Hij had al gemerkt dat de Hoofdmeester dezelfde magie beheerste als hijzelf. Dat zorgde ervoor dat hij immens respect voelde voor deze man, want hij kon wel eens diegene zijn die Dice het meeste kon leren van deze magie. En dat betekende dus dat hij geen ruzie mocht maken met deze man. Zijn wenkbrauw schoot echter de lucht in toen hij het gedeelte hoorde dat waarschijnlijk over Blaze ging. Hij hield er niet van als zijn vosje beledigd werd, wat het woord van die man dan ook mocht betekenen. Rabiësbeest. Nog nooit van gehoord. Hij nam aan dat het een soort van belediging was, want de man keek niet al te blij toen hij het zei en het klonk ook niet alsof het een compliment was. Hij stond echter op en keek de Hoofdmeester aan. ‘Ik zal wel vragen of hij naar buiten gaat,’ zei hij kalm. Hij draaide zich om, opende de deur en stak zijn hoofd om het hoekje. Zijn vosje keek hem met grote oogjes aan en Dice maakte een wegwuifgebaar. Het vosje deed vervolgens net alsof hij wegging en Dice trok zijn hoofd weer terug. Hij sloot de deur zachtjes, liep weer terug en besloot deze keer om netjes achter de stoel te blijven staan voordat hij daar weer een opmerking over kreeg. ‘Ik eh…’ Hij dacht even kort na over wat hij wilde vragen en welke dingen hij nog in orde wilde hebben. Oh ja. Hij moest een mentor hebben. ‘Kan ik hier ook een mentor aanvragen? En een kamer?’ Hij keek de man vragend aan, zijn stem nog steeds beleefd klinkend. Hij vroeg zich echter af of hij weer een fout had begaan. De man zijn blik leek steeds zo priemend te staan dat het net was alsof hij constant iets fout zei. Of misschien hield hij gewoon niet van leerlingen, dat kon ook natuurlijk. Kalm wachtte Dice af totdat hij antwoord zou geven.

Goed, hij was misschien niet helemaal fair in zijn manier van het verwelkomen van nieuwe leerlingen in introductiegesprekken - maar eerlijk is eerlijk; het was nog maar een kleine beproeving van wat de leerlingen hier van hem moesten aannemen. Met een haast permanente lugubere uitdrukking op zijn gelaat en woorden over zijn lippen die ieder bedrenkt waren met een giftig sarcasme, wapende hij zich tegen al dat hersenloos of irritant was - of die er gewoon simpelweg om vroeg. Hij kon niet ontkennen dat Dice Winston op dit moment onder alledrie van dat soort personen viel, helaas, erg spijtig voor hem. Wellicht had de jongen zich beter moeten laten informeren over de stand van zaken hier. Kennismakingsgesprekken als deze waren een constante test waarin de kille Shadraan zijn nieuwe leerlingen analyseerde en op de proef stelde. Negen van de tien keer was het al onbewust voor de nieuwe leerling in werking, die vanzelfsprekend nog geen idee kon hebben wat hem te wachten stond als hij driemaal op de deur klopte en het domein van de Hoofdmeester binnentrad. Als een psychiater die de belangrijke punten van je gedachten noteerde op een notitieblokje op zijn schoot; het grote verschil hier was dat hij de punten in tegenstelling tot dat allemaal opsloeg in zijn hoofd, en hij zich er weinig om bekommerde of hij het erg oncomfortabel maakte voor zijn gast - leerling, stagiair of sollicitant. Eén miezerig klein pluspuntje moest hij wel nageven; de jongen was mans genoeg om hem in zijn starende blik aan te blijven kijken. Dat deden er niet veel. Zijn scherpe ogen waren als schoffels met de schijnbare mogelijkheid om diep in je hoofd te graven. Ook had het joch niet de onvermijdelijke aandrang die vaak in het puberbrein op stak om zijn bespotting met hondse brutaliteit te bestrijden. In plaats daarvan zat Winston als een braaf schooljongetje steunend met zijn armen op zijn knieën, gaapte hem aan alsof hij een of ander zeldzaam, pratend prehistorisch fossiel was. Wat was het amuserend toch, om zijn sarcasme de vrije loop te laten. Het was werkelijk als een beestje in een kooitje dat hij om de tien minuten moest bevrijden - leerlingen hadden geen idee hoeveel hij moest lijden iedere dag door zijn best te doen zich nog een beetje in te houden. (Succes niet gegarandeerd.)
Het joch leek zijn brein aan te sporen wat instante intelligentie te kweken en nam het ach zo sportieve, geweldige initiatief om na wat bijna een kwartier was - dat zijn vijftien hele minuten en vijftien hele minuten teveel - zijn beest weg te wuiven, hoe vreugdevol, hang de vaandels uit, laat de overwinningstrompetten luiden en het koor van gouden engeltjes op een roze wolkje zingen voor je kleine stukje verstand. Het eerste wat hij onder zijn uiterst hygiënische opgepoetste herenschoen zou voelen als hij over de drempel van zijn kantoor stapte, was zonder twijfel een mooie jelly-achtige collectie van bruine turds. Maar hij zou onder geen omstandigheden een traantje wegpinken om de perfectie in die balancerende stinkende Toren van Babel.
Hij had in een vuistje kunnen proesten toen de jongen deze keer weifelend achter zijn stoel bleef staan nadat hij terug het kantoor in kwam, het resultaat van zijn machtsuitoefening - maar deed dit echter niet. Hij leek eerder te doen alsof hij het helemaal niet zag en streek bijna onverschillig met het uiteinde van zijn schrijfveer over zijn kin. Zo gemeen was hij wel.  
Zijn goudgele ogen flitsten terug naar Winston, want de jongen besloot om hem te bombarderen met twee vragen, waarvan één van een beschamend onnozel niveau. De strelende bewegingen van de schrijfveer langs de kaak van de man stopte abrupt, bijna op een berispende manier.
'Zo,' reageerde hij op een zachte toon, maar het woord kwam hatelijk over zijn lippen.
'Dus meneer vindt zichzelf van zo'n hoog kaliber dat hij een eigen persoonlijke kamer wenst? Zal ik ook maar gelijk een voetenbankje voor u regelen, majesteit? Wellicht staat het u aan als ik daar meteen een handjevol halfblote bediendes met waaiers bij doe? Hebt u uw druiven liever rood of wit? Satijn of fluweel? Goud of diamanten? Hoeveel wenst u te ontvangen voor iedere ademteug die ik neem? Accepteert u toch mijn duizendmaal excuses voor de lucht die ik van u weg steel en sta me toe een hernia op te lopen met mijn tachtig minuten-sessie aan buigingen voor Zijne Koninklijke Hoogheid.' Hij sneerde de woordenstroom er net zo hatelijk uit als dat zijn gelaat aan afkeer liet doorschemeren. Zijn licht bevende vuist steunde zich te rusten op de desk van zijn bureau, want hij was bang dat hij de schrijfveer er in door midden zou breken. 'Zoals u hebt kunnen lezen als u zich een beetje georiënteerd had op mijn school, bevinden zich op iedere leerlingenetage slaapzalen waar men rust, jongens en meisjes apart gescheiden. Maar ik bedenk me plots dat dat feit u misschien moet zijn ontgaan.' Het laatste kwam er quasi-bedachtzaam uit terwijl hij met zijn veer weer over zijn kin streek en fronsend naar een punt op het plafond keek, alsof hij niet geheel zeker was van die zaak. 'En een mentor aanvragen kunt u hier doen, maar ik kan niet beloven dat er iemand aanwezig is die u een antwoord kan geven. Ik ben met mijn gedachten namelijk ergens anders op het moment om grote porties domheid te moeten verwerken,' voegde hij er tussen neus en licht getuite lippen aan toe, ondertussen onzichtbare krabbeltjes makend met zijn schrijfveer op een vinger.

- There, have your daily share of pure made sarcasm~

De man had niet echt iets gezegd toen Dice voor zijn stoel bleef staan. Dice was dus ook niet zeker of hij nu wel mocht gaan zitten of niet. Aan de ene kant was het vast onbeleefd als hij zo bleef staan converseren met de man, maar aan de andere kant zou het ook weer onbeleefd zijn als hij zonder toestemming ging zitten. Maar als hij het weer op een andere manier bekeek, had hij daarnet ook gewoon op de stoel gezeten. Hij besloot het moment dat de man hem aanstaarde te gebruiken om te gaan zitten, want hij durfde te wedden dat er weer een hele preek ging aankomen omdat hij die ene vraag had gesteld. Zijn brein had er vrij veel moeite mee om de snel achter elkaar gesproken zinnen – die duidelijk vol met sarcasme zaten – te verwerken. Hij sprak zo snel en zonder adempauzes dat het Dice pas doordrong wat hij gezegd had als hij weer aan zijn volgende zin begon. Dice’ mondhoeken drukten zich licht omhoog bij het beeld dat hij een kamer kreeg waar halfblote dames hem met waaiers druiven voerden, maar probeerde het beeld weg te drukken. ‘Als dat kan ja,’ vloog er al uit voordat hij het in kon houden. Maar wat verwachtte de man dan? Hij was er vrij zeker van dat als de man zo’n voorstel kreeg, dat hij ook had gevraagd of dat mogelijk was. Ze waren immers allemaal van hetzelfde geslacht en hadden allemaal dezelfde behoeftes, of ze dat nu wilden toegeven of niet. En een kamer vol halfnaakte dames met waaiers die alles voor hem deden leken hem best wel leuk, maar bij nader inzien zou hij het toch niet willen. Dat zou al snel vervelen. En hij was bovendien erg awkward in de buurt van dames, dus dat zou ook al niet helpen. Maar als het aanbod geldig bleef, zou hij er wel eens gebruik van maken. Niet dat hij dat ging zeggen tegen de man, want dan zou hij weer een stroom van snelle zinnen over zich heen krijgen waarvan hij de helft nog maar net begreep. ‘Dat is me ook ontgaan,’ zei hij luchtig. Echt waar. Hij was hier nog niet eens zo heel lang. Maar hij nam aan dat hij een slaapzaal moest delen. Of hij moest aparte kamers vinden. Ja, dat tweede zou hij doen. Wist die man veel. Het was niet dat hij de regeltjes niet wilde opvolgen, maar als hij geen fatsoenlijk antwoord kreeg, ging hij zelf op onderzoek uit. Ook al had de man hem daarnet duidelijk gemaakt dat hij wel degelijk op een slaapzaal moest slapen. Maar daar had hij geen zin in. Dan zat hij midden tussen de ruften en de deodorant. En dan had hij ook zijn eigen plekje niet meer. Bovendien kon hij nauwelijks slapen met zoveel personen op één kamer. Hij vond het al lastig als zijn collega’s bij hem bleven overnachten, laat staan dat hij echt een slaapzaal moest delen met meer dan twintig man waar je elk geluidje zou kunnen horen wat er gemaakt werd. Of hij zocht ergens een herberg in de buurt en ging daar voor een goedkoop prijsje overnachten. Hij dacht even na over wat de man zei. Hij besloot de opmerking over de domheid maar gewoon te negeren. Hij respecteerde de man wel een beetje. ‘Ik heb geen idee welke mentoren er allemaal zijn,’ zei hij schouderophalend. ‘Maar als ik u als mentor kan hebben, dan zou ik voor u gaan. Omdat ik de rest dus niet ken.’ Zijn ene mondhoek ging lichtelijk omhoog, maar hij besloot om niet te grijnzen. Zijn hoofd schoot de andere kant op toen hij Blaze achter de deur zielig hoorde piepen en hij hoopte dat de man het niet had gehoord. Toen Blaze het nog eens deed, hoestte hij gauw even en merkte dat Blaze de boodschap had begrepen, want daarna was er geen gepiep meer te horen. ‘Voor de rest ben ik erg geïnteresseerd in fire magic. Ik ben dan ook geen Raziaan voor niets. Weet u toevallig wie de leerkracht voor fire magic is?’ vroeg hij beleefd. Goh, hij wist echt nog niet veel van deze school. Hij moest dan ook nog een rooster krijgen en al. Hij was benieuwd of de man weer zo’n preek ging geven op zijn vragen.

Het was het duidelijke voorbeeld van de overgang van de jeugd hier. In zijn tijd liep je rond in een kniebroek en bretels, speelde je met tinnen soldaatjes van de Shadraanse Orde, of tikte je knikkers in een kuil vlakbij het schoolplein. Je werd weg geschoffeld uit de slagerij met de harde borstels van een bezem achter je gat wanneer je een minuut langer dan wenselijk was voor de toonbank treuzelde, in de vurige hoop op een plakje worst. Men duwde je in de plassen langs het trottoir als je als klein onbelangrijk kind in de weg liep. Regenbuien gleden frequent over en de straten hadden hun typisch Noord-Shadraanse cultuurfinesse van glimmende klinkers en kinderhoofdjes op de voorgrond van sombere, donkere herenhuizen en kerktorens. Verder mocht je blij zijn als je leermeester je een zeldzaam complimentje gaf, meestal niets meer dan een nors, stijf knikje. Dan was er dit joch van deze generatie die de luxe had van multiculturele scholen, een breed scala aan eigen keuzes in opleiding, en peperdure Erdse technologieën waarvan enkelen puur gemaakt werden voor het jeugdige tijdverdrijf. De intimiderende Shadraanse man stond roerloos achter de desk van zijn bureau en staarde een lange stilte enkel op de jongen neer. Dat was ook alles wat hij op het moment kon. Hij had zojuist zijn Trofee van de Maand binnengesleept voor meest sarcastische opmerking, een wrange, al dan niet komische rant bestaande uit acht totale zinnen - en deze brutale vlegel, deze Raziaanse vuurvreter, ging er doodleuk met vier serieuze woorden op in. 'Als dat kan, ja,' ginnegapte de gladiool. Als dat kan, ja.
De ongemakkelijke totale stilte duurde voort. Het zou gepast zijn geweest als er nu het geluid had geklonken van een krekel die zijn vleugels langs elkaar wreef. De enige merkbare verandering die er plaatsvond, was de uitdrukking op het gezicht van de leraar vuurmagie; dat was als een naslag op zijn sarcasme of misschien wel een nieuwe hint die hij de jongen door wilde schemeren hoe laag zijn niveau in zijn ogen lag, maar in ieder geval declareerde het 'are you fucking serious' in ieder aspect. Even bleef Savador nog bewegingloos staan, als een standbeeld, maar zette zich toen met trage, berekenende passen in beweging, achter zijn bureau vandaan. Hij greep tussen drie vingers in een elegant beweginkje zijn wijnglas mee en voor heel even, een uiterst zeldzaam moment in de tijdsspanne van de Heer Sathandiai, vergat hij zijn waarde voor zijn favoriete drank en betrapte hij zichzelf erop dat zijn wrok het won over zijn genot. Nonchalant greep hij naar de broekrand van het joch, hield die open en goot er zijn glas in leeg, zijn lippen lichtjes getuit uit opperste concentratie en een pink opgericht uit waardige gratie. Daar heb je je druiven. Immers had Mr. Winston niet verduidelijkt wat hij precies uit al die suggesties wilde.
Alsof hij een uit stuk vuil was, stootte Savadors hak het joch vervolgens met stoel en al tegen de grond. 'Laat me even iets verduidelijken,' siste hij zacht, zijn gemoedsbeweging plotseling omgeslagen naar een levensgevaarlijke storm en het laatste bodempje wijn druppelend uit het glas in zijn rechterhand op de vloer. Zijn herenschoen draaide het gezicht van de jongen naar zijn overhellende gestalte toe en bleef daar op zijn wang gedrukt, een waardeloze voetenveeg en niets meer dan dat. 'Hier op deze school gelden een aantal regeltjes tussen het feestbetoon door en die luiden als volgt: er is maar één persoon die het dichtst in de buurt komt van een machtsdrager en die persoon ben ik, je toont me dus het verdiende respect en je zult me zelfs op je blote knietjes horen te eren als ik een dolk uit mijn collectie bevuil met het bloed van je jakhals wanneer ik hem vel en - met een kleine steek van genegenheid - zijn tong op je studietafeltje achterlaat. Kruis je vingertjes, Mr. Winston, de volgende keer vrees ik voor een minder gevoel van vergiffenis.' Smartelijk porde hij de punt van zijn schoen nog een laatste keer in de wang van de jongen voor hij zich met een ruk van hem af keerde. Binnen een mum van tijd stond hij weer achter zijn desk en schonk kalmpjes zijn glas bij alsof er nooit iets gebeurd was. Zijn blik bleef strak gericht op de wijn die in zijn glas kolkte, maar de opmerking over mentoren was hem niet ontgaan.
'Een uitstekende keuze,' zei hij zuinigjes tussen neus en lippen door, hoewel hij waarschijnlijk de enige mentor was die wijn in onderbroeken van zijn leerlingen goot en hun stoel opzettelijk om liet tippen. Wat dat betreft had de kneus misschien te vroeg geroepen in de visie van de rest van zijn walgelijke leeftijdsgenootjes. Hij zou hem hel geven als hij daarom vroeg, en zelfs als hij daar niet om vroeg.
De volgende vraag die hij in zijn schoot geworpen kreeg was weer van het lage, driestige kaliber, eentje die thuishoorde in het welbekende archief 'geen moeite aan besteden, domme vragen krijgen domme antwoorden'. Want was hij nu werkelijk te stom om eerst op je rooster te kijken wanneer je die, gaaf, duidelijk, overzichtelijk en wel, met alle inspanning van roostermakers inclusief, overhandigd krijgt? Weer een blijk van dat ergerlijke ongeduld waar iedere tiener tegenwoordig last van leek te hebben, en hij ziek allergisch voor bleek te zijn? Er plooide zich een licht geërgerd fronsje tussen Savadors wenkbrauwen, maar hij zeeg kalm als stil water neer achter zijn bureau, nam een klein nipje van zijn wijn en zette een maskertje op van totale ontzetting, diepe bedachtzaamheid en vervolgens verwondering; dat laatste mogelijk over het 'feit' dat het niet in zijn hoofd popte ondanks al zijn inspanning om diep, diep in zijn geheugen te graven in de hoop zich te kunnen herinneren wie er nu in godsnaam toch de leraar vuurmagie was op zijn school. Van zijn wijnglas ging zijn licht verwonderlijke blik, met de licht bedachtzaam opgetrokken wenkbrauwen naar de Raziaanse jongen, die of nog in zijn natte broek op de grond lag te meuren, of nog half aan het bekomen was van de illusie dat hij de waterwerken in zijn broek had laten lopen onder de terreur van zijn nieuw aangewezen, uiterst vriendelijke mentor.
'Geen idee,' kwamen de twee woordjes melodieus over zijn lippen.

- Geeft niet! Ook een excuses van mijn kant, ik had het redelijk druk.