Van het met zijn nette handschrift gesierde perkament onder zijn neus, schoten zijn ogen naar diens bovenste hoeken richting de deur, waar zacht op geklopt werd. Een expressie van smartelijk gal stond op zijn gezicht gedrukt als litho terwijl hij, de eerste paar seconden nadat hij de deur had opengerukt, hardvochtig op haar neer keek. Maar Savador, in zijn lange en gracieuze gedaante, had er een knack voor om zijn rancune te bemantelen met alleraardigste bekoorlijkheid.
Hij had ze ooit wel eens gezien, de koffiebruine lieden van de wilde groene dans. Slank en soepel als spaanhout, levend in komvormige kampen als de gezette onyx in een ring. De mannen, naar de ingeborenen uit prehistorische tijden, hadden een recht en ver zicht voor de jacht, en de vrouwen breed en wijd om een oog te houden op het kamp en de kinderen, als een moedervalk die constant in de buurt van haar jongen bleef. Maar altijd was daar dezelfde wrok aanwezig als een zeurende, kloppende zweer. Het bleven Grenanen, met hun uit bamboe gesneden speren, en hun messen van hoorns, en hun geïmproviseerde stoelen en tronen van gedroogde karkassen. In vrijmoedigere tijden, een periode die een bittere smaak bij hem opriep, zat hij als een donkere prins op zijn grote zwarte hengst in het zadel, een stoet van Shadraanse burgers navolgend, en aan de flanken van die stoet strompelden Hutaanse slaven, hun polsen vastgebonden en bevestigd aan rosgekleurde paarden die ze briesend voorttrokken, of de zwakkeren door het stof sleepten. Horigen. Een enkele blik op hun archaïsche gebruiken en het woord luidde werktuigelijk al door het universum. Gedreven als wilde honden naar een slavenmarkt in de volgende stad, of die erna. Met hun gebrekkige Kovomakaanse tong kwamen de vrouwen dan meestal terecht in Raziaanse harems, wist hij. De mannen moesten hun mond houden en harder op vruchteloze boerenlanden werken dan de ezels. Dat was immers zo het geval geweest toen hij er was geweest, die dag in de stoet.
Hij walgde ervan dat deze horige haar lef durfde te tonen door gouden oorbellen te dragen. Dat was als het opdoffen van een smerig, bemodderd zwijn. Een misvormd, werkonbekwaam lam dat menig boer liever afschoot dan het als een stempel van slechte schapenfokkerij rond liet strompelen. Ze was gezegend met natuurlijke schoonheid, dit lam, puur en onschuldig als een ontluikende woestijnbloem - en dat was ook exact wat haar voor het scherpe blad van een officierszwaard kon besparen, eenvoudige dienaar. Niettemin belaadde het hem met onuitgesproken vragen, hoe civiele Tarzans en Janes uit hun oerwoud het geld vandaan konden kloppen om op zijn keurige school terecht te komen. Wat was er gebeurd met de hiërarchie? Ondanks dit en dat alles zou hij zijn familienaam niet dragen als hij haar niet ontving als Shadraanse heer en goedhartige Hoofdmeester.
'Kom binnen en ga zitten, dove, Bloem van Assam,' zei hij haar op een warme, zachte toon, zijn mondhoeken lichtjes omgekruld tot een charmant glimlachje.