Tien over vier. De dunne wijzers van de antieke klok aan de wand konden het niet duidelijker aangeven. De wijzerplaat reflecteerde de gloed van de namiddagzon in de glazen van zijn leesbril, die als een toevoeging aan zijn stellige karakter op het puntje van zijn neus was geschoven. Op dit tijdstip liepen de lokalen leeg en begaven de nog veel te energieke, vrije leerlingen zich in groepen naar hun etage of het buitenterrein. Zijn collega's sloten hun lokalen af en deden hun eigen ding tot het tijd was voor het avondmaal in de grote zaal. Iedereen, behalve hij. Meestal was het altijd zo dat hij als enige bleef zitten: na de les, met een bedenkelijke frons over zijn desk gebogen, of in zijn kantoor, waar hij een heimelijk kluizenaarsbestaan leidde wanneer hij zich er niet buiten bevond. Het werkte dat hij geen vrouw had die zeurde over het avondeten dat koud werd, en de tijd die hij in plaats van werk aan zijn gezin kon spenderen. Het werkte ook dat geld één van de weinige, maar grootste richtpunten in zijn leven waren - zelfs ondanks het feit dat hij nu onderhand wel beter dan wie dan ook wist dat het bij lange na niet gelukkig maakte. Eenzaamheid speelde je niet weg met geld. Je gaf het uit, kreeg er iets voor terug. Maar altijd in concrete zin.

Automatisch trokken zijn vingers een rechte lijn over het perkament met administratieve zaken, langs zijn bureaurand naar de lade eronder, en vonden na wat gemorrel aan het slot het fotolijstje dat hij zocht. Het koude glas van de lijst liet zijn vingertoppen tintelen. Eronder, iets dat er niet meer was en ook nooit meer zou zijn. Maar ze glimlachte op het moment dat de foto genomen was, in al haar schoonheid en elegantie. Als de wijn niet voor de ontspanning kon zorgen kon zij dat wel. Het was genoeg om weer enkele dagen vooruit te kijken, en dat was heel wat als iedere dag een zwarte dag voor je was. Het was ook iets kwetsbaars, de reden dat hij het achter slot en grendel hield, om het voor de rest van de school verborgen te houden. Maakte hem menselijk. Ontkrachtte zijn beeld als boeman. Was misselijkmakend zwak. Hij hoefde er niet over te peinzen dat het direct tegen hem werd gebruikt zodra het aan het licht zou komen. Haat was er genoeg.  

Zijn slang Saethion, een Raziaanse Reuzencobra, slaakte een ergerlijk gesis vanuit zijn rieten mand in de hoek, maar het was de bons tegen de deur die hem weer terug de harde werkelijkheid in smeet. Grommend uit ongenoegen stuwde hij het lijstje sneller dan zijn handen dienst konden verrichten terug in het laatje, draaide het op slot, stopte het sleuteltje twee lades eronder, deed dat ook weer op slot. Zekerheid voor alles. Er klonk gevloek achter de deurpost, treuzelende voetstappen. Saethion gleed traag uit zijn vaste plekje richting de deur, zijn staart agressief opgericht, wat moest betekenen dat het niets anders dan een leerling moest zijn. Tientallen dingen gebeurden op hetzelfde moment, juist op zijn rustigste moment. Er verscheen een hoofd om de hoek, net op het ogenblik dat hij zijn laatste lade met een demonstratieve klap dichtschoof, half om Saethion terug naar zijn mand te jagen, half om zijn ongewenste gast zijn misnoegen te tonen. Hij stond over zijn desk gebogen, zijn inktzwarte haar wat door de war en een gemelijke, misschien zelfs wat verwilderde blik in zijn ogen. Al om al gaf het de indruk dat hij nog lang niet klaar was met datgene waar hij bezig was, maar hij herstelde zich opmerkelijk snel. Zijn leesbril ging in een beheerst gebaar af, een hand ging kalm door zijn haar. Daar verscheen het zuinige glimlachje alweer om zijn lippen, één van de vele maskers die hij dagelijks oefende en opzette, al was het maar om te krijgen wat hij wilde. 'Do come in. Maar ik moet je waarschuwen. Hij heeft nog niet gegeten,' merkte hij met een knikje naar zijn slang op toen hij de rat op haar schouder zag. 'Ik ook nog niet, trouwens.' Die toegevoegde woorden gingen gepaard met een sluike blik in haar richting, alsof hij evengoed een hongerige slang was die zich voedde op nieuwe leerlingen in plaats van ratten.

De ondergaande zon wierp haar laatste stralen over de horizon en zette de kamer vanaf het raam in een vaag oranje gloed. Hij stond er met zijn rug naartoe, waardoor hij tegen het licht niet meer was dan een schim met de contouren van een lange man, overstelpt in de schaduwen die hij zo liefhad. Als je je inbeeldde dat de aftekening van de lange mantel die hij droeg bij zijn lichaam hoorde, misschien wel eerder als een gigantische vleermuis, of een raaf die op het punt stond zijn vleugels te spreiden en op te vliegen, de aanbrekende avond in. Alleen zijn ogen, die licht goudgeel oplichten als de hachelijke blik van een roofdier in het donkerste donkerte, waren in zijn gezicht te onderscheiden. Accentueringen van allerlei kleuren geel en goud als twee zeldzame knikkers, achter de gloed in de irissen zichtbaar, leken daadwerkelijk te bewegen als zijn ogen dat deden. Het waren geen rustgevende lavalampen op ieder kindernachtkastje; eerder de priemende blik van een dreigende aanwezigheid in de schaduwen. Aankondigende nachtmerries.

Zijn ogen gleden van de geschrokken gezichtsuitdrukking van het meisje naar het knaagdier op haar schouder - een vieze rioolrat die nergens anders behoorde dan in een slangenbek, als je het hem vroeg - om zich uiteindelijk te richten op Saethion. Flegmatiek streek hij zijn lange mantel glad, zijn licht oplichtende ogen in de beschaduwing weer gericht op de persoon voor hem. In eerste instantie leek het alsof hij iets onder zijn mantel vandaan haalde, wie weet wel een hand vol vuur om in haar richting te smijten - maar het enige waarin zijn plotselinge rappe handeling resulteerde was een resolute vingerknip, waardoor de grote cobra op slag leek te bevriezen. Zijn kop zweefde nog boven de grond voor hij deze zoekend naar een juiste houding weer neerlegde, zijn tong nog in- en uit zijn bek flitsend.
'Kom, kom, Saethion,' klonk zijn sinuous stemgeluid vanuit de schaduwen. 'Laten we attent zijn voor onze gast. Misschien levert ons dat later wel een.. beloning op.' But no tricks. Just treats.
Zijn ogen versmalden zich even bij haar woorden op zijn antwoord, alsof hij niet helemaal tevreden met haar reactie was. Misschien moest hij iets eten? Misschien moest hij dat maar eens doen, ja.
'Kom dichterbij, liefje. Dan kan ik je beter bekijken.' Zijn hand streek in trage halen over de leuning van zijn stoel, het leer knedend als ware het zacht vlees waar hij zijn tanden in kon laten zinken. Want ze was een plaatje, Rose. Karmozijnrood haar en smaragdgroene ogen. En als het aan hem gelegen had, had hij meteen grootmoeders haarnetje afgegooid, een borstelige zwarte staart onder zijn mantel onthuld en zich bovenop haar gestort - maar manners. Reputatie. Als hij ooit in zijn kraag gevat werd door de overheid en de strijd maar beter kon opgeven om zich een weg uit de rechtzaal te vechten, was dat precies wat de ladies and gentlemen of the jury uit zijn mond zouden horen komen.

Hij vroeg haar te komen en ze kwam. Rakelings stapte ze langs de cobra heen - die als een reusachtige uitgerolde tuinslang bewegingloos over de vloer lag - dappere Rose, moedige Rose. Hij keek toe hoe ze neerzeeg op de gastenzetel terwijl hij met een hand op de leuning nog altijd naast zijn stoel stond, keek uiteindelijk op haar neer. Meer als een hongerige havik, nu.
Na haar korte voorstelling deelde ze hem nutteloos mee dat ze zich kwam inschrijven. Hij kreeg alleen maar leerlingen die zich kwamen inschrijven op zijn kantoor. Soms sollicitanten en vaak herrieschoppers die naar hem werden gestuurd, maar vooral inschrijvers. Al net zo roerloos als zijn slang staarde hij haar aan, zich afvragend of het volgende dat er uit haar mond zou komen al net zo overbodig zou zijn. De al net zo misplaatste vraag deed niets aan zijn uitdrukking veranderen, maar de ironie die zijn blik altijd wel af leek te stralen kwam even fermer naar voren dan anders. Het leek een eeuwigheid te duren voor hij zich uiteindelijk ook neerzetelde achter zijn bureau.
'Maar natuurlijk,' luidde zijn zachte antwoord na een korte stilte. 'Eerste verdieping, de hal voor de trappen naar de etages links, de negende kamer aan je rechterkant. Niet te missen.' Hij zou haar later wel een kleine plattegrond meegeven, besloot hij terwijl hij ondertussen zijn armen een stuk spreidde om Saethion via zijn benen op zijn schoot te laten glijden.


- Yes, brain, let's be non-functional.
En jij post ook altijd wel fijn!  

Het ongemak dat het jonge tienermeisje moest evenaren was voelbaar in de atmosfeer, bijna tastbaar. Zowel voor hem als voor zijn slang was het een pluspunt voor de gemoedstoestand. Ongerief bij anderen was goed: daar plaatste je je gemakkelijk te boven. Misschien was het een pak van haar hart als hij haar vertelde dat ze bij lang na niet de enige was die er zo gewaagd bijliep - maar er viel geen profijt voor hem te halen als hij dit deed, dus deed hij het simpelweg niet. Het was bovendien een aangenaam aanzicht om de dag mee af te sluiten. Zoals hij het graag had.
'And his gaze would travel up and down my body as if inspecting me,' zou een mogelijke getuigenis zijn, jaren later, als hij in de rechtbank zat en eindelijk voorkwam voor al zijn misdaden. Hier de nadruk op als: zijn naam was in feite nooit door het slijk gehaald doordat hij in het verleden keer op keer gebruik had gemaakt van de identiteit van overleden personen, en hoefde dus ook niet gezuiverd te worden. Feit bleef dat hij er zorgvuldig voor gezorgd had dat dit ook niet het geval hoefde te worden. De media was gek op hem - nee, op het imago dat hij voor ze had neergezet. Niemand wilde iets van zijn ware persoonlijkheid hebben. De persoonlijkheid die hier, binnen de schoolmuren, zo nu en dan naar boven kwam. Een nietige tiener kon hem immers niets maken: hij was schoolhoofd van de meest befaamde school in Kovomaka, leraar en opvolger. Een leerling kon niet opboksen tegen de waarderende meningen over hem in de buitenwereld.
Voor nu bleef zijn blik echter strak gericht in de groenige ogen. Ze gleden verder ook niet meer af naar onder haar decolleté, waar haar shirt strak over haar boezem spande, of de hot skirt van spijkerstof waaronder slanke blote benen waren te zien. Hij gunde haar geen glimlach terug, was te druk bezig met zijn eigen malende gedachten. Eén keer van top tot teen bekijken - het onschuldige 'in zich op nemen' - was genoeg om geen argwaan te wekken.    

'Je handen vuilmaken zul je dit schooljaar wel vaker moeten doen,' bevestigde hij een ogenblik later haar vermoedens, waarbij hij zich soepeltjes om haar ongepaste opmerking heen werkte. 'Shit' en papierwerk invullen waren niet aan de orde: wat wél aan de orde zou zijn was een continu aanwezigheid van onvervalst respect en begrip voor de nodige normen en waarden. Spijtig dat dit nu al ontbrak. Maar geen nood: daarom kwamen ze ook naar zijn school in de eerste plaats, nietwaar? Totaal onbewust van de ware intentie erachter, dat wel, maar je ging een schaap ook niet op de een of andere mogelijke manier duidelijk maken dat het naar het binnenplaatsje achter de schuur werd gebracht om daar zijn kop op het houtblok te moeten leggen voor het kille blad van de bijl langs zijn hals het laatste zou zijn dat het voelde. Het zou simpelweg zijn hoeven in de aarde planten terwijl het een tegenstrijdige poging deed om het touw waaraan het dier werd meegetrokken van zich af te schudden. Met de jeugd was het geen verschil: het was van noodzaak om hun oude walgelijke zelf, de karakteristieken die zich helaas hadden ontwikkeld uit grond van een slechte opvoeding of verkeerde confrontaties, te vernietigen; dat, zodat er iets veel reiners, puurder zelfs, herrijzen kon. Als een nietige rups die in zijn coconnetje kroop en zich ontpopte tot een schitterende vlinder.

'Geduld, Saethion,' sprak de man zijn slang met een zwak glimlachje op zijn lippen gekruld toe, als ware het dat het al vast stond dat de slang zich vroeg of laat aan de bange weggekropen rat tegoed kon doen. Zijn gouden blik fixeerde zich van de uit zijn krachten gegroeide cobra - die zichtbaar trilde van verlangen met de angstgeur van het jonge ratje sterk aanwezig in de lucht - naar het vurige meisje. Hij meende zelfs interesse te kunnen ontdekken in haar gestelde vraag - of was het puur uit iets dat door moest gaan als 'beleefdheid'? Bij Medusa, de ironie.
'Mijn naam is Savador. Je dient me aan te spreken met Master Savador. Ik geef hier al een aantal jaar vuurmagie,' antwoordde hij kalmpjes. 'In eerste instantie was leraar vuurmagie ook de oorspronkelijke functie die ik bekleedde. Laten we zeggen dat er zich een klein.. 'ongelukje' voordeed met de vorige Hoofdmeester en ik genoodzaakt was haar plaats in te nemen. Desperate times call for desperate measures.' Een flits van wat een glimlach moest zijn gleed over zijn gelaat terwijl hij omineus zijn handen onder zijn kin vouwde, maar het was allerminst een gebaar uit toevoegende vriendelijkheid.
'Tevens ben ik ook je mentor en begeleidingspersoon,' vervolgde hij. Hij tuitte licht zijn mond. 'As such, verwacht ik ook dat je me nadert met dergelijke problemen over je studieproces. Merk ik dat je hier slechts gekomen bent om moeilijkheden te zaaien, ben ik verplicht om drastische maatregelen te moeten nemen. We zullen elkaar dit schooljaar immers nog vaak zien.' De man achter het bureau sloot zijn zin af met eenzelfde, doordringende blik als waarmee hij haar begroet had. Het was nu meer een teken om duidelijk te maken dat hij nog niet klaar met haar was, en ze niet het idee moest krijgen dat - nu de nodige politesse achter de rug was - ze zonder blikken of blozen de deur uit kon lopen.



Al zul je niet meer terug posten nu je stopt - ik had 'm nog voor je liggen