This is where I'm supposed to be » Master Savador

Haar vingers gleden even over het kleed van het bed, waar ze de afgelopen twee jaren iedere nacht in geslapen had. Even wierp ze een vlugge blik op het meisje dat voor haar zat, het was tijd voor haar om deze plek achter te laten en haar vriendin dus ook. ‘Ik ga je missen,’ Kwam er moeizaam uit haar mond, haar ogen vulden zich met tranen en eigenlijk wenste ze dat ze haar vriendin mee mocht nemen, weg van hier, zodat ze samen de wijde wereld in konden stappen. Maar nee, de mensen om haar heen hadden weer een ander plan bedacht om haar van haar enigste vriendin weg te trekken; zodat ze wederom niemand meer had. Ze stond op en het meisje voor haar deed precies hetzelfde, waarna ze elkaar omhelsden en zo enkele minuten bleven staan. ‘Hou je taai, Amanda.’ Sprak het meisje en zachtjes knikte ze. Amanda, ja, dat was haar echte naam, maar vanaf nu zou ze door het leven gaan als Ziva Thorne; de dochter van twee ouders die waren omgekomen in een auto ongeluk, iemand die ook het verkeerde pad op was gegaan. Ze trok zich zachtjes terug van het meisje en een waterige glimlach verscheen op haar gelaat. ‘Dat zal dan de laatste keer zijn dat ik mijn echte naam hoor, bedankt dat je wilde ruilen, als je me ooit nodig hebt.. je weet waar je me kunt vinden.’ Het meisje knikte. Het geluid van naderende voetstappen bereikte haar oren en haar helderblauwe ogen keken nog even in de groene ogen van haar enige vriendin. ‘Doei,’ Fluisterde ze nog even, waarna ze het meisje losliet, haar spullen oppakte en meeging met de agenten, die haar kwamen ophalen om haar hier weg te voeren. Weg van deze jeugdgevangenis, weg van de enige persoon die ze nog over had. Nog even wierp ze een snelle blik op haar, de persoon die vanaf nu Amanda Clarke zou heten, terwijl zij wegging met de naam Ziva Thorne, haar nieuwe naam. De mannen namen haar mee naar een voertuig, dat haar zou brengen naar haar nieuwe verblijfplaats. Ze wist maar al te goed waar ze heen ging en diep vanbinnen had ze er eigenlijk helemaal geen zin in. Weer zou ze daar vastzitten, want wie wist zou ze nooit meer terug mogen gaan naar haar eigen thuisplaneten, voordat ze was afgestudeerd op deze school. Ze zouden haar vanuit daar wederom in toom kunnen houden, weer een oplossing voor een problemenkind dat weg moest uit die jeugdgevangenis. Ze hadden vast geen plaats meer voor haar en daarom moest ze naar deze school, naja, het was misschien maar beter ook. Hier kon ze iets nuttigs doen en haar wraak zou meteen op de dag dat ze hier zal arriveren, beginnen.

Ze wierp een felle blik op de man die haar probeerde te helpen om uit het voertuig te stappen, toen ze eenmaal op de planeet van de school aan waren gekomen. Deze herstelde zich meteen en liet Ziva haar gang gaan en zachtjes kwam ze terecht op de grond onder haar. Het was hier heel anders dan de jeugdgevangenis waar ze in gezeten hadden, de mensen waren anders en de omgeving was anders. Hier was het minder sober, minder grijs gekleurd en er het grote kasteel, wat de school moest zijn, zag er voor haar gevoel fantastisch uit. Ergens had ze er wel zin in, ook al wilde ze het liefste dat haar enige vriendin met haar mee was gegaan, maar de agenten hadden haar voorstel geweigerd en dus stond ze er weer lekker alleen voor. ‘Hier zal je voortaan blijven,’ Sprak de lage stem van een van de mannen en Ziva knikte zachtjes. ‘Dat had ik al door.’ Sprak ze op een lichte, norse toon. Ze had geen zin om nog langer met deze gasten te praten en snel draaide ze zich naar de twee mannen om, waarna ze haar arm vooruit stak en haar mouw wat naar achter schoof. ‘Nu, haal dat ding van mijn arm af, anders hebben ze hier niets aan mij.’ Ze volgde de blik van de man voor haar en keek naar het grijze ding, een armband die ze met alle macht probeerde af te krijgen toen ze pas op de jeugdgevangenis terecht kwam. Het had haar krachten totaal uitgeschakeld, zodat ze onmogelijk was om nog iemand aan te vallen of schade aan te richten. Nu was het echter tijd dat dit ding eraf kwam, gelukkig maar, want dat machteloze gevoel dat ze haar eigen krachten niet kon gebruiken.. wilde ze nooit meer voelen. Haar helderblauwe ogen keken weer op naar de man, die nu iets tevoorschijn had gehaald. Hij schoof even over het bandje heen en meteen schoot het los, het maakte Ziva kwaad hoe simpel dat het eruit zag. Want ze had duizenden pogingen gedaan om het ding los te krijgen, ermee tegen muren geslagen, het los proberen te trekken, maar niets hielp. De man pakte het ding van haar arm af en haar ogen gleden over haar pols heen, waar nog een duidelijke witte streep zichtbaar was van waar de band ooit had gezeten. Ze gleed over haar eigen huid heen en even was ze blij dat ze haar krachten weer terug had. Ze zouden vast en zeker verzwakt zijn in al die tijd, nog zwakker dan dat het al was toen ze nog maar tien jaar oud was; ze hadden haar zwakker gemaakt en dat zorgde voor een groot haatgevoel diep van binnen. Ooit, ooit zou ze wraak nemen op deze mannen. Maar eerst waren de mensen aan de beurt die haar vader hadden verwoest, zijn naam de grond in hadden geboord en hem uiteindelijk hadden vermoord. Ze zouden voor deze daden boeten. De agenten gingen met haar mee, voordat ze voor de deur van het kasteel waren. Binnen zouden genoeg leraren, leerlingen en alles zijn om haar in de gaten te houden, zodat ze niet alsnog kon wegrennen. ‘Hier zijn je spullen, daar zit ook een uniform in dat je hier verplicht moet dragen. Dit zijn de regels en dit is de plattegrond.’ Een van de agenten gaf haar haar spullen terug en legde uit wat de twee papiertjes waren die hij haar gaf. Haar helderblauwe ogen gleden over de regels heen en even fronste ze. ‘Ten alle tijden toon je respect voor je meerderen; versta hieronder docenten, stagiaires, adviseurs en Legendarische Magiërs. Ook de toiletjuffrouw staat nog altijd hoger dan jullie onwetende dwazen.’ De eerste regel verbaasde haar al meteen het meest. Onwetende dwazen? Was dat hoe deze school haar leerlingen behandelde? Ze haalde haar schouders op, ze zal het vast nog wel merken. Haar blauwe kijkers gleden even over de twee mannen heen, waarna ze hen zonder een enkele fatsoenlijke gedag uit te spreken de rug toekeerde en de deuren binnenliep. Meteen wierp ze haar blik op alle spullen om haar heen en aandachtig bekeek ze de dingen even. Het was een prachtig kasteel van binnen en ze zou er vast nog van genieten in haar verblijf hier, maar haar eerste taak was naar de hoofdmeester te gaan. Die zal haar wel aanwijzen waar ze heen moest en welke lessen ze moest volgen en die zal ook wel enige vragen van haar kunnen beantwoorden. Ze keek op de plattegrond en het duurde even voordat ze door had waar het kantoor van de hoofdmeester lag. Snel stapte ze door de gangen en met haar helderblauwe kijkers zocht ze naar die ene gang waar het kantoor van deze hoofdmeester lag.

Het duurde dan ook even voordat ze de gang had gevonden en voor de deur stond. Even stak ze twijfelend een hand uit, met de bedoeling om op de deur te kloppen, maar voor ze dit deed wierp ze nog even een snelle blik op de plattegrond. Ja, dit moest de juiste kamer zijn. Hopelijk had ze gelijk, ze had geen zin in een ruzie dat ze op de verkeerde deur klopte meteen al op de eerste dag. Haar helderblauwe ogen richtte ze weer op de deur en met twee stevige kloppen, klopte ze op de deur. Rustig bleef ze voor de deur staan en wachtte ze op een reactie.

& Master Savador!
Sorry als het eerste deel een beetje verwarrend is xD Ze heette ooit Amanda Clarke maar heeft zeg maar met haar vriendin van naam gewisseld c; Al weet niemand daar vanaf.

Het kantoor werd nog enigszins verlicht door een baan zonlicht van gouden gloed die tussen de gordijnen scheen, waarin stofdeeltjes rusteloos zweefden. De zwarte stoffen voor het raam hingen er verfomfaaid en kreukelig bij, alsof ze nog niet eens zo heel lang geleden baldadig waren dicht gerukt. Ook het raam zelf zat potdicht. De gehele kamer was ondergedompeld in een ongezonde duisternis. Hij haatte de zon en de warmte, het geluid van vliegen en libellen, fluitende vogels en een zachte fluisterende lentebries. Hij haatte het als zijn keurig opgepoetste herenschoenen vochtig werden door de ochtenddauw in het gras, het gevoel van zachte sprieten die zich aan zijn broekspijpen vast haakten en traag voorbij drijvende schapenwolkjes. Alles om het seizoen van groei en bloei buiten te sluiten - buiten zijn ruimte, zijn geest. Wat wilde je ook als volbloed Shadraan -
Hij herhaalde het voor zichzelf in zijn hoofd, als een mantra. Een surrealistisch automatisme van het onderbewustzijn. Het was er en het was er niet. Het moest eerder een droom zijn die hij droomde, want hij bevond zich niet in het hier en nu.
De donkerharige man lag met zijn hoofd op zijn bureaudesk en verkeerde in een vredige slaap. Opengeslagen boeken en talloze documenten onder zijn kaak dienden als ondersteuning. Een zwarte gerafelde schrijfveer lag nog naast hem, met het uiteinde rustend op de rand van een inktpotje. Zijn stropdas zat gedraaid en de bovenste knoopjes van zijn overhemd waren losgesprongen, waardoor zijn kraag nu  open hing. Er werd een tweede streep gezet onder die nonchalance, want zijn donkere lokken hingen over zijn voorhoofd of lagen gedrapeerd over zijn spullen en staken duidelijk af tegen het roomkleurige perkament. Hij was zich er heel goed van bewust dat hij zich overwerkte, hoe hij zijn lichaam en geest forceerde tot het uiterste. Dat tien uur richting bed nog altijd niet het gewenste uitgeruste resultaat gaf, maar om de een of andere reden juist resulteerde in nog meer drang naar rust. Overdag, tussen zijn lessen door - of op kleine gereserveerde momentjes zoals deze, als hij eigenlijk afspraken had staan. Maar ondanks de matheid van zijn geest was er nooit of te nimmer blijk van onordelijkheid. De afspraken in zijn agenda stonden stelselmatig in een rijtje onder elkaar wanneer ze op dezelfde dag vielen, zijn lessen waren keurig op tijd ingeroosterd, notities van verslagen en opgegeven huiswerk konden achteraan bij de memo gevonden worden en tussen de pagina's door waren kleine plakbriefjes te vinden waarop hij voor zichzelf meer persoonlijke informatie had opgeschreven: dingen als wanneer hij de au pair kon verwachten, en hoe laat hij de deur uit moest om zijn kinderen naar de kinderopvang te brengen als ze er niet was. Toch was al dat schematische maar schijn; natuurlijk was hij ook maar een mens. Eentje die behoorlijk slecht aan zijn slaap toekwam, nu bijna een afspraak vergat en daarmee het grote risico liep om zijn record van eigen zogezegde discipline en wanorde te beëindigen.  
Zacht zoog hij lucht in een kleine ademteug naar binnen terwijl hij nog wat duf rechtop in zijn stoel schoot, gewekt door twee bonzen. Weer terug bij besef van tijd en realiteit nam hij een kort moment voor zichzelf om met zijn handen over zijn gezicht te wrijven in de hoop de slaap uit te bannen voor hij zich langzaam overeind werkte. Zijn kleding was gekreukt en zijn haar viel in warrige smoezelige lokken over zijn voorhoofd, en afgezien van het feit dat hij wist dat het daarmee zichtbaar was dat hij in slaap was gesukkeld kon het hem weinig schelen. Tegenover leerlingen konden kwesties hem in het algemeen niet veel schelen, over hun mening nog maar te zwijgen. Voor de gast op de gang was er wat gestommel achter de deur hoorbaar toen hij door zijn kantoor slenterde en zijn aktetas in het voorbijgaan onder zijn desk slierde, intussen zijn scheef hangende stropdas wat fatsoenerend. Het bleef even stil aan de andere zijde. Toen, totaal abrupt, werd de deur in een zwier opengerukt en staarde hij niet bepaald happy op zijn gast neer, met een typische 'waarom heb je me nu weer zo nodig wakker moeten maken?'-uitdrukking. Een uitgelebberde slaapmuts met afbeeldingen van maantjes en sterretjes zou het plaatje compleet hebben gemaakt.
'Ja?' weerklonk de grimmigheid terug in zijn stem. Hij stond daar in de deuropening gedesinteresseerd over zijn korte baardje te wrijven, alsof het meisje daar helemaal niet stond. 'Ik heb het druk, dus maak het snel,' viel hij vervolgens mogelijk nog norser met de deur in huis. Pas nu nam hij de moeite om zijn blik over haar heen te laten glijden, van top tot teen, alsof ze één of ander slachtdier was dat gekeurd werd. Zelfs zijn hand lag nu stil om zijn behaarde kin, alsof deze middenin een beweging bevroren was.
'On second thought -' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een charmant maar klein glimlachje, eerder van de afschrikkende soort dan het uitnodigende. Alsof ze de koningin van één van de planeten in hoogsteigen persoon was maakte hij een nauwelijks zichtbaar buiginkje en wees haar vervolgens met een elegant, spreidend gebaar van een arm naar zijn vertrek. 'Kom gerust verder.' Want laten we wel wezen: hij was heel heimelijk meer gesteld op vrouwelijk schoon dan de baldadige jochies die hij vaak genoeg over zijn vloer kreeg.

(( Ik neem aan dat er geen feitelijke informatie in haar leerlingendossier staat en hij dus ook niet de waarheid over haar kan weten? )

Even ademde ze diep in en uit. Als ze uit de regels moest halen waar deze man vanaf kwam, dan kon ze gemakkelijk raden dat hij een Shadraan was. Haar Schoolhoofd was een Shadraan! Hoe kon ze deze wereld overleven als de belangrijkste persoon op deze school, een shadraan was? Iemand die ze vanuit het diepste van haar hart haatte, iemand die ze het liefst zo wou verwoesten; maar ze kon het niet. Dat was één reden waarom ze zo blij was om naar Starshine Academy te gaan, hier zou ze haar krachten kunnen aansterken. Eindelijk. Ze wierp nog één keer een snelle blik op de plattegrond, hopende dat ze goed zat, waarna ze deze zorgvuldig wegstopte. Haar blauwe ogen schoten meteen weer omhoog toen ze achter de deur gerommel hoorde. Alsof een of ander monster, een beest dat woest op was gestaan, zich in deze kamer bevond. Het meisje zette een vlugge stap achteruit toen de deur werd opengerukt en een chagrijnige blik naar haar werd geworpen. Woede, dat was het eerste wat in haar op kwam. Wat dacht deze man wel waarom hij zo deed? Ze telde voorzichtig tot tien, nee, ze moest zich aan haar plan houden, ze mocht het niet meteen verpesten. Even ademde ze een beetje gespannen in en uit, haar blauwe ogen geleden even over de man heen die voor haar stond.

Hij zag eruit alsof hij geslapen had, aan zijn vermoeide en chagrijnige blik te zien was dat ook waar, en hij was erg groot. De man stak een kop boven haar uit, waarschijnlijk wel meer, en Ziva moest haar hoofd een beetje omhoog buigen om hem aan te kijken; recht in zijn woeste, gele ogen. 'Ja?' Het was alsof hij haar niet verwachtte, was het niet normaal dat een leerling die aankwam op de school, meteen naar de hoofdmeester ging? Ze slikte even. Had ze een fout gemaakt? 'Ik heb het druk, dus maak het snel,' Zijn stem klonk nors en Ziva moest even tot tien tellen om niet uit te barsten en net zo nors te reageren, hem de rug toe keren en weglopen. Ze had wel iets beters te doen dan met deze Shadraan te staan praten, als hij haar hier niet wilde, dan zou ze wel gewoon naar haar vertrek gaan. Bij de Razianen, waar ze hoorde. Echter deed ze dit niet. 'On second thought -' Een rilling gleed over haar rug heen toen de man zijn blik over haar heen liet glijden, alsof hij haar keurde. Ze wilde hier het liefste weg, want als ze érgens een hekel aan had dan was het zijn afkomst wel. Hij kwam overduidelijk van Shadra, aan de duisternis in zijn kantoor te zien. De woorden die hij vervolgens uitsprak gaven haar alweer een rilling, zijn gedrag leek plotseling veranderd te zijn en hij was enigszins charmant geworden; iets wat ze dus echt niet bij deze man gedacht had. Ze had een tijd in die jeugdgevangenis gezeten, dus echt sociaal was ze niet. Het enige wat ze de afgelopen twee jaar heeft gezien, waren namelijk enkel meisjes en vrouwen; voor de rest kwamen er soms ook mannelijke agenten maar dat was eigenlijk wel al het contact met het mannelijke geslacht. En dan had ze nu een shadraan voor haar staan, die even dacht charmant te kunnen zijn na zijn norse uitbarsting. 'Kom gerust verder.' Ze knikte zachtjes, haar blauwe ogen gleden nog even over de man heen, net zoals hij bij haar deed maar dan op een ander manier. Ze nam hem in zich op, zodat ze hem zou herkennen wanneer nodig. Zachtjes liep ze langs de man door zijn kantoor binnen. Haar ogen gleden over zijn inrichting. Aan de ene kant kon ze best toegeven dat hij een smaak had voor inrichten, want zijn kantoor zag er mooi uit; behalve de gesloten gordijnen waren een minpuntje hier, maar als een Shadraan had hij vast een hekel aan de zon. "Ik weet niet zeker of u mij verwachtte.." Sprak ze voorzichtig uit, zichzelf naar de man draaiende. "Maar ik ben Ziva Thorne, net gearriveerd hier." Ze glimlachte de man even vriendelijk toe, maar ze wist verder niet wat ze moest doen. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk bij deze Shadraan, ze voelde zich bij elke shadraan ongemakkelijk. Zij waren haar vader's dood schuld.

Er is inderdaad niets bekend over dat zij ooit Amanda is geweest of iets in die trant, wat wel bekend is, is de geschiedenis van Ziva Thorne - dus eigenlijk de geschiedenis die nu de hare is - en dat is dit:

Spoiler:

Dat zou, zo ongeveer, in haar leerlingendossier staan c:

Het was het vermaarde proces van zwijgen en observeren, beide op hetzelfde moment. Macht der gewoonte. Donkerbruine lokken die een fijn gezichtje omlijstten, helderblauwe ogen die net in de laatste fase van hun onderneming zaten en nu van zijn borst naar zijn gezicht dwaalden. Dat waren de twee hoofdkenmerken die hij aan dit meisje koppelde, al mocht hij haar dan nog niet persoonlijk kennen. Er waren drie standaard groepen leerlingen waarmee hij ze onderscheidde: de groep die niets van hem moest hebben om zijn wrokkige gedrag en onacceptabele daden - ook wel het anti-Savador-legioen genoemd. De groep die medelijden met hem had doordat de problemen waarmee hij worstelde natuurlijk voor iedereen bekend waren, want het was een plaats vol tieners die ieder klein gerucht als een lopend vuurtje door de hele school verspreidden - hoezeer hij zich ook gedroeg alsof zijn neus bloedde. En dan was er nog de groep die hem knap vond en er de brutaliteit voor op kon brengen om naar veel te persoonlijkere kwesties te vragen, waarop hij deed alsof hij het niet hoorde en vervolgens grimmig weg beende. Waaronder hij dit meisje kon rekenen was voor hem nog een vraag en voor de tijd een weet, maar het zou evengoed in zijn voordeel werken als ze onder een nieuwe groep zou vallen. Eentje meer gericht op 'laat ik maar gewoon normaal doen en me volwassen opstellen want deze geweldige man steekt zijn belangrijke nek voor me uit'. Helaas bestond die nog niet.
Afwachtend keken zijn goudgele ogen op haar neer; ze was wel erg klein. Pas later realiseerde hij zich dat ze er gewoon ouder uit moest zien dan haar leeftijd zou moeten beweren, en daar kwam natuurlijk ook nog bij dat hij een man van in de dertig was met het typische postuur dat daarbij aansloot. Savador keek haar nog nauwlettend aan terwijl zijn vingers langzaam de handeling verrichtten om de bovenste knoopjes van zijn overhemd dicht te knopen. Eén enkele wenkbrauw kroop nauwelijks zichtbaar omhoog toen hij even dacht ontreddering op haar gelaat te zien. Had hij haar laten schrikken? Mooi. Des te duidelijker het zou worden dat hij achtte moeiteloos te willen handhaven.
Met een hernieuwde, veel warmere uitdrukking op zijn gezicht deed hij een stap opzij om haar langs te laten, zijn handen nog om de boord van zijn kraag gevouwen. Ze was nog maar net binnen, of hij stak zijn hoofd buiten de deur, liet zijn blik even van links naar rechts door de gangen dwaalde alsof hij op pottenkijkers en luistervinken controleerde en sloot toen de deur achter zich. De buit is binnen.
In het midden van zijn kantoor was ze blijven staan, nog een beetje bescheiden schoorvoetend en ondertussen zijn interieur bekijkend. Zoals iedere nieuwkomer dit deed bij binnenkomst, simpelweg omdat het blijkbaar het eerste was wat bij hen opkwam om zichzelf een houding te kunnen geven. Haar heldere stem verbrak de doodse stilte terwijl ze zich weer naar hem toedraaide. Verwacht had hij haar wel, dat was het probleem niet. Het was meer dat hij haar in eerste instantie helemaal niet had willen verwachten - niemand niet. Maar nu ze daar zo stond in alle onschuld van de wereld - misschien wel een beetje angstvallig voor al het nieuwe en het onbekende - vond hij het ergens niet eens meer zo erg om ervoor gewekt te worden: ze was een schoonheid.
Hij plooide op zijn beurt een vriendelijk glimlachje op zijn gelaat terug - iets dat hem er waarachtig als een leuk persoon uit kon laten zien, al was het een feit waarin hij zelf niet wilde geloven, te gewend aan de hangende mondhoeken van de gesloten man die hij van nature was. 'Dat blijkt,' luidde zijn simpele antwoord tijdens het voorbijgaan. Er klonk een wat spottende nadruk op dat laatste, geheel in strijd met het zuinige glimlachje dat zijn gelaat nog sierde. Het was immers nogal zichtbaar dat ze net was gearriveerd. 'Neem plaats.' Staande achter zijn bureau wees hij het meisje, dat zich als Ziva Thorne voorstelde, bijna plechtig tot een stoel voor zijn desk. Strengheid keerde weer terug in dat enkele gebaar, alsof hij haar behalve een verwelkomende uitnodiging ook wilde laten weten dat hij het hier voor het zeggen had en hij absoluut geen tegenspraak van haar duldde.

( Alrighty, dan weet ik dat! )

De duisternis om haar heen was haar duidelijk opgevallen. Het zorgde ervoor dat ze zich zwak voelde, al waren haar vuurkrachten sterker dan haar lichtkrachten, ze haatte het gevoel dat ze op dit moment had gewoon. Alsof ze geen machteloos was, al was het weer een stuk minder nu ze het gevoel had dat ze haar krachten weer kon gebruiken. Al zouden die waarschijnlijk een heel stuk zwakker zijn dan toen ze tien jaar oud was, iets wat haar niet het recht gaf om hier op deze school te zitten. Ze had al twee jaar haar krachten niet meer gebruikt, hoe konden ze dan van haar verwachten dat ze zo weer een hele vlam vuur of een lichtstraal uit haar vingertoppen kon toveren. Boven dat alles, kon ze toch niet wachten om het weer te doen. Weer haar krachten te gebruiken, gewoon het gevoel van macht over iets hebben vond ze al genoeg. Het liefst had ze overal de controle over, zelfs over deze situatie. Haar blauwe kijkers gleden naar de man, hij stond nog steeds bij de deur en keek even door de gang. Alsof hij wilde zien of iemand hen had gezien, waarom deed hij dat? Een droog gevoel kwam in haar keel. Zenuwen? Ja, natuurlijk. Dit was een shadraan, ze had shadranen in de jeugdgevangenis ontweken, omdat ze ze niet wilde vertrouwen. Het waren wezens voor haar, wezens die ze het liefst allemaal in een klap wilde uitroeien, als vliegen wilde wegslaan. Hij sloot de deur achter zich en ze keek even of hij hem niet op slot deed. Het ging eigenlijk zonder dat ze er zelf bij nadacht, als ze iemand niet vertrouwde, moest ze zekerheid hebben van een uitweg. Zodat ze weg zou kunnen komen als het misging. Wie wist, wist hij al genoeg over haar. Dat zij geen Ziva Thorne was, dat er meer achter zat dan ze werkelijk liet zien. Hopelijk niet, want dan zou haar leven hier al voorbij zijn. Een schoolhoofd kon haar zo breken, als ze hier weggestuurd werd zouden ze haar onmogelijk terug laten gaan naar haar thuisplaneet, of naar elke andere planeet om eerlijk te zijn, ze zouden haar weer in een jeugdgevangenis proppen. Want ze hoorde toch nergens thuis. Een wees, een probleemkind, dat was hoe velen haar noemden. Iemand die ze het liefst weg wilde duwen van deze wereld, gewoon omdat ze misschien anders zou kunnen denken, misschien anders zou kunnen handelen dan dat zij wilden. Kalmte verscheen in haar ogen toen ze de man's bewegingen volgde.

Zijn stappen brachten hem naar zijn bureau, achter zijn bureau om precies te zijn. De plek waar hij waarschijnlijk vandaan was gekomen, aangezien op zijn bureau redelijk veel papieren lagen. Hij had het duidelijk druk. De papieren waren ietsjes gekreukeld, had hij erop geslapen? Ze dacht even terug aan de manier waarop hij de deur opende, zijn warrige haren en de bovenste knoopjes van zijn blouse die nog los zaten. Het zou best wel eens kunnen, ze kon zich de late reactie en het gerommel van hem ook nog wel herinneren. Ja, hij lag nog te slapen toen zij aankwam. Het liefst wilde ze geamuseerd glimlachen, maar dat deed ze toch maar niet, ze wilde geen verkeerde eerste indruk bij hem opwekken. Hij maakte een sierlijke beweging naar de stoel, bijna hoffelijk om precies te zijn, waarna hij haar op een charmante manier toch leek te bevelen dat ze moest gaan zitten. Zachtjes knikte ze en zonder enige twijfel trok ze de stoel naar achteren om daar om te gaan zitten. Ze wilde haar aandacht het liefst op iets anders richten, al was het maar voor even, maar het lukte niet. Ze kon niet van hem wegkijken. Ze vertrouwde hem gewoon niet, dat zou ze ook nooit doen, maar ze wilde er alles aan doen om hem te laten merken dat ze hem wel vertrouwde. Misschien zou hij zich dan wel tegenover haar openen, haar dingen vertellen die ze niet hoorde te weten, maar dat zou nog wel even duren. Aan het postuur en de lichaamshouding van de man te zien, was hij niet zo makkelijk om bevriend mee te raken. Maar ze zou het proberen, zodat ze hem uiteindelijk weer als een baksteen kon laten vallen. Zachtjes gleden haar vingers over haar pols heen, waar ooit het bandje had gezeten dat haar had weerhouden van het besturen van haar krachten, een plek waar nu een spierwitte streep huid was. Haar blauwe ogen gleden even naar haar pols en voordat ze het door had, had ze er een minuut lang naar gestaard. Hij had het vast gezien, het kon niet anders dat hij het had gezien. Snel duwde ze met haar hand haar mauw over de witte plek heen, waarna ze haar ogen weer op hem richtte. Het liefst had ze niet gewild dat hij dat gezien had, het was een spontane reactie van haar. Weer voor het eerst die plek voelen, weer voor het eerst de macht voelen die ze voor twee jaar lang niet gevoeld had. Haar krachten waren er weer en ze voelde vanbinnen dat ze al sterker aan het worden was. Haar blauwe blik bleef in de zijne haken, terwijl ze zo gespannen bleef zitten en zweeg. Hij zou vast wel een gesprek beginnen.

Er viel altijd vilein in zijn berekenende blik te herkennen, die met gouden vuren ieder gezicht verafschuwden en registreerden, iedere handeling minachtte en observeerde. Dit meisje was geen uitzondering. Maar in een tegenstrijdse tegemoetkoming vond hij het ten alle tijden van belang om een maskertje voor te houden tot hij genoeg wist, genoeg informatie bezat om een uiteindelijk oordeel over de persoon voor hem te kunnen vellen. Hij wist niet of het kwam door zijn duistere uitstraling of zijn manier van doen - een stille nachtwind die niets anders dan onheil met zich meebracht - of zijn manier van spreken - een aanwakkerende woestijnwind die het zand gemeen langs je hielen liet schuren -, maar hij had al wel iets in de gaten. Haar gezicht sprak boekdelen en ze leek nu al op haar hoede, ondanks zijn in de strijd geworpen charmes. Dat beviel hem helemaal niet. Hij kon het ook mis hebben en haar schamele terughoudendheid voor gezonde zenuwen aannemen, maar hij was en bleef nu eenmaal een achterdochtig persoon die niet alles zomaar voor lief nam. Voor nu besloot hij zich ook wat meer introvert voor te doen, dat was misschien nog wel het beste. Als hij teveel zichtbare energie stopte in het zorgvuldig wegen van zijn woorden en acties zou ze zich misschien nog wel verder in haar schulp trekken. En dat moest hij niet hebben.
Over de zilveren rand van een leesbril die hij met een vinger op de brug van zijn neus schoof keek Savador bedachtzaam toe hoe Thorne op zijn verzoek neerzeeg op de gastenstoel. Zijn goudgele ogen bleven haar nog een hele tijd in totale stilte aanstaren, alsof hij zich voor doel stelde het haar zo ongemakkelijk mogelijk te maken. Maar het meisje zat met gebogen hoofd naar een lager punt te staren en hij wilde zien wat haar zo bezighield. Van haar gelaat richtte zijn blik zich langzaam omlaag, naar haar hand in haar schoot. De mouw van haar shirt was een stuk opgestroopt zodat er een stuk van haar pols zichtbaar was, en op de huid rondom zag hij een soort witte striem. Alsof er een ellenlange tijd iets om had gezeten. Toen hij Thorne daarna weer aankeek kruisten hun blikken elkaar. Ze wist niet hoe snel ze haar mouw weer over haar arm moest stropen; iets dat hij soms niet mocht weten? Traag trok hij één enkele wenkbrauw op, daarmee de indruk wekkend dat hij het absoluut háátte als er feiten voor hem werden achtergehouden. Hij fronste even. Het stak hem nog het meest dat hij er geen vinger op kon leggen, en dat ze, zolang hij nog van niets wist, er eindeloos omheen kon draaien. Jammer voor haar leek hij over een waar talent te beschikken om met behulp van een giftige blik alleen al de meest nuttige informatie uit iemand te trekken - of het ook effectief was op haar was echter nog maar de vraag.
'Zo,' verbrak zijn stem uiteindelijk zacht de stilte. Hij leek zijn wat hachelijke houding te hebben laten varen en had zich nu gericht op wat enkele documenten op zijn bureau waar hij overheen gebogen zat, die hij nog met een licht aanwezige frons omsloeg en intussen bekeek. 'Juffrouw Ziva Thorne.' Een enkel stapeltje dat hij apart had gehouden tikte hij recht tussen zijn handen en sloeg deze voor zijn neus open. Koeltjes keken zijn ogen haar door de glazen van zijn bril aan. Het was moeilijk van zijn starre gelaat af te lezen wat hij dacht, of wat er in hem omging. 'Wat ik hier over je lees geeft ook niet bepaald de drang om met champagne en knalconfetti een rode loper voor je uit te gooien. Twee jaar jeugdgevangenis,' lichtte hij met een norse toon toe. Savador scheurde zijn blik van de paar alinea's los die haar magere dossier vormden om haar een korzelige blik toe te werpen. 'Waren ze je beu?' De toon in zijn stem was doorspekt met spot, en hij leek zich er bepaald niet om te schamen. Zijn school diende niet als opvang als Laatste Uitwijkmogelijkheid voor Moeilijk Handelbare Gevallen. Het was een veelzijdige scholing voor multigetalenteerde tieners, en als hij zo frank en vrij mocht wezen zag hij daar liever geen criminelen tussen zitten die er de lol in konden vinden om het behalve voor henzelf ook eens flink voor anderen te vergallen. Dan zette hij haar op de eerste de beste shuttle weer terug naar het godvergeten gat waar ze vandaan was gekropen.

Het was ongetwijfeld dat hij de witte striem had gezien en er zouden hoogstwaarschijnlijk vragen over komen. Aan zijn blik te zien had hij er een hekel aan als hij iets niet mocht weten, maar Ziva leek niet te breken onder zijn starende, goudgele ogen. Ze was het wel gewend, ergens, de starende blik van iemand die haar probeerde te doorgronden. Het was net weer alsof ze daar zat, met weer iets wat ze gedaan had en de man voor haar ook maar een woord uit haar wilde krijgen door gewoon naar haar te staren. Gelukkig waren dat één van de dingen die ze geleerd had in de tijd dat ze flink in de problemen raakte met de verkeerde mensen, ze was harder geworden dan een twaalf-jarige is. Iets wat haar misschien een wat oudere uitdrukking kon geven, ze had teveel meegemaakt voor iemand van haar leeftijd, al zou ze dat nooit toe durven te geven. Ze zou nooit breken, dat mocht niet. Het maakte haar vanbinnen wel nerveus, de manier waarop hij naar haar keek, hoe hij bewoog en hoe hij tegen haar sprak. Al zou hij het nooit aan haar kunnen zien, ze had alle nerveuze tikjes aan zichzelf afgeleerd. Aan sommigen kon je altijd merken of ze logen of nerveus waren, zoals tijdens het liegen telkens aan de haren zitten, aan een armbandje friemelen of een andere beweging die een persoon enkel maakt tijdens het liegen. Het was soms zo duidelijk als iemand tegen je loog en ze hoopte ergens dat het ook duidelijk zou zijn bij deze man, al was ze er bang voor dat hij niet bepaald een open boek was. Laat staan dat je het aan hem kon zien als hij loog.

'Zo,' Onderbrak hij de eeuwig lijkende stilte, waarna hij een dossier oppakte en deze voor hem hield. Ze wist dat hij nu zou lezen hoe haar leven was geweest, al was het misschien wel een beetje een klein dossier voor iemand die zoveel gedaan had. Gelukkig wist ze elk detail dat daarin stond, ze had de dingen in haar hoofd gestampt. Haar zogenaamde ouders die omgekomen waren in een auto-ongeluk, de daden die ze verricht had en haar tweejarige verblijf in de jeugdgevangenis. Gelukkig maar dat het niet zoveel was, anders zou ze er ook nog eens op moeten letten dat ze niets verkeerd zou zeggen. 'Wat ik hier over je lees geeft ook niet bepaald de drang om met champagne en knalconfetti een rode loper voor je uit te gooien. Twee jaar jeugdgevangenis,' De man scheurde zijn blik van de alinea's af en keek haar even strak aan. Ze besloot dat knikken misschien het beste was op het moment, dat zou zijn woorden bevestigen. Want ja, het was waar. Twee jaar jeugdgevangenis, dat was niet niks. 'Waren ze je beu?' Zijn vraag brandde in haar hoofd en even staarde hij haar aan. Niet verbaasd, noch kwaad of verlegen, haar blik stond kalm en rustig terwijl ze haar tijd nam om een antwoord eruit te krijgen. Dat had ze ook nodig, want het moest perfect genoeg zijn om hier te kunnen blijven. Wie wist twijfelde hij nu al aan haar. "Laten we zeggen dat ik de verkeerde mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats ben tegengekomen, die mij tot bepaalde dingen hebben gezet waar ik achteraf veel spijt van heb gekregen." Aan haar stem zou je niet merken dat ze nerveus was en aan haar blik al zeker niet, ze keek hem strak aan en keek niet van hem weg. Zocht geen punt om naar te staren, wat zenuwachtige mensen wel vaker deden. Liegen deed ze niet, want het was echt wel zo gebeurd. "Ze waren me niet beu. Ik ben geen slecht mens, meneer." Of was ze toch wel een beetje een slecht mens? Glashard liegen over haar eigen daden, over de daden van de afgelopen weken en maanden. Terwijl ze wel kattenkwaad had uitgehaald en wel degelijk van plan was om op deze school het een en ander te verpesten. "Ik ben gewoon ... heel beïnvloedbaar." Haar woorden kwamen er zorgvuldig en zachter dan normaal uit. Misschien zou hij haar zo wel geloven.