Elke melodie was anders. Hij liet zijn vingers in een steeds andere volgorde over de toetsen dansen maar het klonk nooit chaostisch. Het was nooit een disharmonie. De chaos in zijn hoofd leek niet in de muziek te bestaan. De gillende stormen en schreeuwend onweer die door zijn gedachte met geweld hun eigen plek in zijn hoofd probeerden te zoeken vonden rust en kalmte in de tonen van de piano en lieten zich als op een bries meevoeren.
Ronodans ogen staarden naar zijn vingers, maar volgden de bewegingen niet. Hij was mijlenver weg. Dwars door de reeële ruimte, dwars door tijd. En hij speelde. Pas bij de laatste noot leek hij terug te keren naar zijn lichaam. Hij haalde haast onhoorbaar en trillerig adem toen hij de ingehouden ademteug liet ontsnappen. Zijn vingers bleven slap en levenloos op de toetsen rusten. Zo levendig als ze eerst over de piano heen gevlogen hadden leken ze nu niet meer bij zijn lichaam te horen. Alsof ze niet van hem waren. Het geluid van haar hartslag bereikte hem pas toen ze ademhaalde om iets tegen hem te zeggen.
Hij keek opzij, lichtelijk verrast door de wolf die midden in zijn kamer stond. Hij had haar nooit horen aankomen. Ze leek niet heel zeker van haar zaak. Ze murmelde wat tegen hem. Iets dat door moest gaan voor een verontschuldiging. Na dat twijfelachtige begin maakte ze een buiging. Ronodan trok zijn wenkbrauwen lichtelijk op. Nog nooit in zijn hele leven had iemand een buiging voor hem gemaakt. Zijn heterochromische ogen, de een ijsblauw, de ander donkerbruin, bleven haar verrast aankijken. Wie was deze wolf? Hij wist niet goed hoe hij op haar compliment moest reageren. Ze was niet het eerste dier waar hij tegen sprak. In zekere zin was Sylvester ook een soort beest. Maar dit was anders. Zij was anders. Zijn blik ging kort terug naar de piano waar een van zijn handen nog steeds op de toetsen rustte. 'Ik...speelde maar wat,' begon hij, maar zijn stem verried genoeg om te weten dat hijpositief verrast was door het compliment. Hij speelde zelden nog maar voor anderen, al schreef hij regelmatig muziek. Hij keek weer naar de wolf. 'Sorry dat ik het zo onbeholpen vraag, maar wie ben jij?' vroeg hij daarna. Wie deze wolf ook was, ze had zeker zijn interesse gewekt.

Ze stelde zich aan hem voor als Eleanor. Niet veel later voegde ze daar ook aan toe dat ze van Nova kwam en hierheen was gekomen om de taak als adviseur op zich te nemen. Dan had ze als wolf zijnde waarschijnlijk een een bittere pil aan Dion gehad. Ronodan had de man enkel tijdens vergaderingen gezien en sprak het eigenaardige figuur verder eigenlijk nooit. Hij vond Dion maar een vreemde kerel. Dat de man een probleem had was hem wel duidelijk, en als hij heel open en eerlijk mocht zijn vond Ronodan hem niet geschikt om zijn taak uit te voeren. Maar dat vond hij van we meer collega's. Eleanor bevestigde dat idee toen ze hem vertelde dat het niet echt wilde lukken.

Het was vreemd dat hij zo geïnteresseerd was in Eleanor. Novanen hadden meestal zijn directe afkeer. Hij vond de bewoners van de lichtplaneet zwak van geest en gestel. Ongeschikt voor iets anders dan de sterkere dienen. Van de meeste beesten was hij ook niet zo gediend. Een ouder model die zijn blijven hangen in een pre-evolutionaire status. Maar deze wolf, Eleanor, zij was een ander geval. Een dierlijk wezen dat zich toch de spraak eigen had gemaakt en daarbij magie had geleerd. Hij kon haar magische aura voelen. Ze bezat het, ze kon het gebruiken. Hij kende weinig wezens zoals zij die zo ontwikkeld waren. Dat maakte haar interessant.

Hij werd weggetrokken uit zijn eigen gedachten toen Eleanor hem een vraag stelde. 'Ronodan Ágústson. Beschermheer van Puffoon,' stelde hij zichzelf voor. Dit was een van de weinige keren dat hij zijn titel gebruikte. Maar het had hem toepasselijk geleken in deze situatie. 'Je hoeft niet in de deuropening te blijven zitten. Ik heb nooit echt bezoek als dit over de vloer maar, kan ik je iets aanbieden?' vroeg hij daarna.

Ze leek een beetje in gedachten verzonken, maar dat was niet gek als je bedacht dat veel in en rond de school nieuw voor haar moest zijn. Hij had zelf in zijne eerste week waarschijnlijk met dezelfde uitdrukking op zijn gezicht rond gelopen. Na een paar seconden zag hij haar aandacht terug keren bij hem toen hij aan haar vroeg of hij iets voor haar kon pakken. Hij knikte op haar verzoek om water en stond vervolgens op om de paar passen van het woonkamer gedeelte naar het keuken gedeelte af te leggen. Ondertussen luisterde hij naar haar woorden. Vriendelijk en gastvrij. Niet vaak woorden die mensen gebruikten om hem te omschrijven. Maar de meeste mensen hadden zijn interesse niet zoals Eleanor die wel had weten te krijgen. Bijna automatisch had hij naar een glas gegrepen tot hij zich besefte dat uit een glas drinken moeilijk was voor iemand zonder handen en met een snuit. Zachtjes zette hij het glas weer terug terwijl zijn ogen even langs de kasten gleden op zoek naar een alternatief. Uiteindelijk pakte hij een stenen kom en vulde deze met water.

'Het kan moeilijk zijn om je draai te vinden wanneer je anders bent,' zei hij terwijl hij terug liep naar het woonkamer gedeelte. Hij was misschien niet anders in dezelfde zin zoals zij, maar ook Ronodan viel aardig buiten het kader van "gangbaar" en "gewoon". Je werd gewoon altijd anders bekeken. En als een sprekend dier met magie zou Eleanor ongetwijfeld dezelfde behandeling van veel mensen hebben gekregen. Hij zette de kom met water neer voor haar zodat ze er makkelijk bij kon en ging zelf weer op de pianobank zitten. Het was wel duidelijk dat de piano zelf echt het punt in de kamer was waar het oog naartoe trok. Hij stond in de buurt van het open raam dat toegang naar het kleine balkon verschafte. Ronodan was dan ook erg trots op het ding. Verder was de kamer vrij strak ingericht. De meubelen waren in zekere zin klassiek, maar niet met te veel opsmuk. Tegen de muren stonden een aantal boekenkasten, elk volledig gevuld met boeken. Voornamelijk over magie. Hij had verder een bank met daarvoor een lage tafel, een openhaard, een gemakkelijke stoel en een bureau. Veel meer stond er niet, maar veel meer had hij dan ook niet nodig. Zijn blik was ondertussen nog steeds op Eleanor gericht. 'Sorry als ik iets vraag waar je geen antwoord op wil geven, maar ik vraag me af....Ik heb nog nooit een dier ontmoet dat kon spreken, laat staan magie kon gebruiken. Niet op deze manier in elk geval. Hoe heb je dat geleerd?' vroeg hij daarna. Hij begon nu toch echt nieuwsgierig te worden.