Een paar blauwe ogen schoten open zodra ze de wind langs de eeuwenoude toren hoorde razen. Het getik van de regen op het dak zorgde ervoor dat ze enkel de dekens verder optrok en haar ogen weer sloot, om verder te slapen. Haar lichaam krulde ze zich onbewust verder op, tot een kleine bal die haar een kinderlijk gevoel van bescherming gaf. Natuurlijk had ze ook Luna kunnen vragen naar haar toe te komen, maar ze wou haar 'nieuwe' moeder niet wekken. Toevallig omdat ze angstig was voor de storm. De laatste paar dagen was het wennen geweest voor de jonge Anna, ze was verhuisd van het grote weeshuis, naar een nog grotere school. Een school met vreemden, en misschien erger nog mannen. Mannen die ze niet kende, noch snel zou vertrouwen. Ze zou ze het liefst uit de weg gaan, maar dat kon niet altijd. Ze had waarschijnlijk snel genoeg les van een van hen. Daar kon zelfs haar moeder haar niet tegen beschermen. Langzaam zakte ze weer weg, in een redelijk rustige en diepe slaap. Zo bleef het ook de eerste paar uren.

Twee donkere schoenen verschijnen in haar gezichtsveld. Een zware stem bromt wat tegen haar, terwijl de schaduw van de man over haar heen valt. Haar ogen sluit ze meteen, in een wanhopige poging haarzelf te beschermen. Negen was ze toen, de eerste keer dat ze bij haar vader was. En meteen de eerste dag kwam ze er al achter dat hij niet te vertrouwen was. Zijn gezicht komt dichterbij en met een ruk trekt hij de dekens van haar bed af. Meteen vliegen haar twee ogen open en kijkt ze met een geschrokken blik naar haar vader. De nog onbekende man, die sterk naar alcohol ruikt. Ze kruipt meteen tegen de muur aan, waarna hij met een plof op haar bed ging zitten. Zijn bromstem sloeg woorden uit, terwijl hij met een woeste stem naar haar moeder begon te roepen. Trillend stond het meisje op waarna de man naar haar toe stormde, zo goed als hij dat kon in zijn dronken staat..

Het meisje werd met een schok wakker. De wind was wel gaan liggen, en enkel de donder en wat getik van regen was nog te horen. Toch kon het meisje niet meer verder slapen. De droom, die haar normaal gesproken niet zo bezig hield kon ze niet meer wegdrukken. Sandy, haar trouwe maatje zou bij haar gaan zitten als hij nu niet in de stallen verbleef. Haar Sand Spirit zou haar dan troosten, terwijl ze geruisloos zou huilen, haar snikken in zou houden en haar droom weg zou proberen te drukken. Alleen nu was hij er niet. Ze was dan ook veiliger, hij hoefde haar niet meer dag er nacht te beschermen. Toch leek haar onderbewuste daar nog niet zo zeker van te zijn.

Het duurde dan ook niet al te lang, voordat ze haar bed uit klom en haar oude versleten badjas pakte. Snel liet ze haar armen in de mouwen glijden en liep ze op blote voeten voorzichtig naar de deur, die ze opende. Haar badjas kon niet meer goed dicht, doordat ze de sluiting miste. Haar kamertje mocht klein zijn, maar dat deerde het meisje niet. Haar nieuwe moeder hield van haar, tenminste daar leek het op. Anna wist niet zeker wat écht houden van betekende. Haar vader was vaak te dronken geweest om zijn liefde jegens haar te tonen. Als hij sober was, dan was het een stille man geweest. Zeker niet het vurige, speelse karakter dat ze vroeger had gehad. Voordat haar vertrouwen in de grond was gestampt, en ze was gevlucht naar het weeshuis. Natuurlijk hadden ze haar de eerste keer weer terug gestuurd. Immers was hij een ouder. Het enig levende familielid waarvan het weeshuis afwist. Ze was dan wel ongewild afgestaan toen ze nog maar een paar maanden oud was, haar oma had niet meer voor haar kunnen zorgen. Haar oma had in zekere zin wel van haar gehouden, haar vader daarentegen was kapot gegaan aan het verlies van zijn geliefde vrouw bij haar geboorte. Tenminste dat is wat haar achteraf was hersteld. Het enige wat zijzelf kon herinneren was de eeuwige afzijdigheid van de man die van haar hoorde te houden. De man die haar familie was.

Het had haar dan ook jaren gekost om er enigszins overheen te komen, al was dat haar nooit gelukt. De herinneringen waren niet verwerkt en de verzorgers hadden te weinig te gehad om werkelijk door te hebben wat er was gebeurd en hoe ernstig het was. Met een zachte zucht bleef het meisje even staan bij de deur die op een gang uitkwam. Haar moeder had haar bij binnenkomst al de toren laten zien. Tenminste een gedeelte, het meisje was nogal moe geweest, en had dus niet echt opgelet. Wel wist ze dat ook andere Legendarische Magiërs in deze toren woonden. Waarschijnlijk in de andere kamers dan haar moeder. Voorzichtig loopt het meisje de gang op en de trap af, daar is een andere kamer. Een kamer waar licht brand, misschien kan ze degene die daar woont storen. De kans was immers klein dat de Legendarische Magiër die daar woonde een man was. Haar moeder had haar immers verteld dat er maar twee mannelijke Legendarische Magiërs waren. Dat maakte de kans dus enorm klein dat ze een man tegen zou komen. Voorzichtig kwam het meisje, nog steeds op haar blote voeten tot stilstand bij de deur, waarna ze er heel zacht op klopt. Drie kleine, bijna onzekere klopjes op de deur. Meteen daarna zet ze gespannen een paar stappen achteruit, waarna ze haar ogen naar de grond slaat. Ze kijkt pas op als ze een schaduw bij haar voeten ziet, van een gestalte die nu in de deuropening staat...

Een doorweekt en groot gestalte stond bij de deur. De indrukwekkende ogen, en grote rode vleugels trokken al snel haar aandacht. Ze wou hem niet te lang aanstaren, maar toch gleden haar lichtblauwe ogen voorzichtig over zijn gezicht en vleugels. Zijn ene oog was felblauw, bijna onnatuurlijk. Terwijl de andere bruin was, iets dat ze nog nooit had gezien. Überhaupt had ze nog nooit een man met vleugels gezien, waardoor ze zich even afvroeg of ze droomde. De man zou voor een monster door kunnen gaan, ware het niet dat hij vragend naar haar keek. Geen blik van afkeuring of woede. Voorzichtig zette het meisje dan ook een stap dichterbij, al was ze duidelijk ook op haar hoede. Als een baby die net het licht had gezien, bekeek ze zijn gezicht nogmaals. Aparte tekens stonden op zijn gezicht, tekens die ze nergens van kende. Voorzichtig gleden haar ogen met een nieuwe nieuwsgierigheid naar zijn bloedrode vleugels. Zouden die echt zo zacht zijn als ze er uit zagen. 'Dit is niet de leerlingen etage,' zei een zachte lage stem. Die op de een of andere manier bijzonder kalmerend overkwam, het meisje sloeg haar armen voorzichtig voor haar buik en keek hem even verward aan. Was er een leerlingenetage dan? Haar moeder had haar het kasteel wel eens beschreven, maar of ze alles onthouden had was weer een heel ander verhaal. Ook brak ze haar hoofd over het zachte accent, die melodieus door zijn zware stem heen had geklonken. Welke planeet was hij afkomstig van, en waarom was hij zo nat? Had hij in de regen lopen dansen of.. of was hij wezen vliegen. Ze kon zich niet voorstellen hoe dat was, vliegen. Misschien een sterk, machtig gevoel. Niet dat ze zich daar nog iets bij voor kon stellen. Voorzichtig beet het meisje op haar lip. Haar instincten sloegen in als een bom, en met een onzekere blik zette ze snel een paar stappen achteruit. 'Leerlingenetage?' Vroeg ze zachtjes, op een verrassend onzekere toon. Haar stem kon melodieus klinken als ze wat zekerder was van zichzelf en de omgeving. Ze had dan ook een prachtige zangstem, eentje die ze sinds haar negende niet meer had gebruikt. Langzaam keek ze naar de piercings in de huid van de man voor haar. Hij kon waarschijnlijk best beangstigend zijn. Ze zou hem zeker niet tegen de haren in willen strijken. Ze onderdrukte de neiging om meteen een rechtsomkeert te maken richting haar moeders kamer. Dat was in haar ogen een veilige plek. Zodra ze een zacht woesj van de wind hoorde, keek ze op. Haar blauwe ogen bijna transparant van de emotie en angst. 'H-het spijt m-me..' murmelde het meisje beduusd, waarna ze zich voorzichtig omdraaide en naar de trap toe liep. Ze had gehoopt geen man tegen te komen, alles behalve een man. En dit was niet zomaar een man, maar een man die zowaar uit een nachtmerrie afkomstig kon zijn geweest. Misschien moest ze dan toch naar haar moeder toe, haar wakker maken. Ze wou alles behalve dat. Schichtig wierp het meisje zo nu en dan een blik over haar schouder naar de doorweekte man. Ze was licht trillend bij de muur het verst weg van hem gaan staan. Ze twijfelde elke seconde over haar volgende reactie. Toch was ze te nieuwsgierig naar de man om zomaar als een kip zonder kop weg te rennen. Ze bleef daar dan ook doodstil staan, alsof ze gevangen zat in een kooi en bang was voor de handen die in de buurt konden komen. Die haar konden grijpen. Zoals een mishandelde hond wegdook in een hoekje van zijn bench. Die houding had het meisje ook, haar vader was dan ook de enige man geweest waarbij ze lang was geweest. Dus ging ze er ook standaard van uit dat iedereen net zo was. Alleen had de man voor haar anders gereageerd dan alles dat ze kende. Daarbij was het een Legendarische Magiër, hij deed haar vast niet kwaad. Tenzij hij ruzie wou met Luna, een andere Legendarische Magiër. Met bange en kleine stapjes kwam ze weer dichterbij, waarna ze nieuwsgierig en voorzichtig haar tedere handje uitstak en een van de veren aanraakte. Ze hield wel een gepaste afstand tussen de man en haar. Een afstand waarin ze weg kon rennen als ze wou. 'Ze zijn zacht?' Mompelde het meisje, bijna verbijsterd. Haar stem nu zo zacht als een sopraan, die helderheid en breekbaarheid die ook bij haar uiterlijk paste. 'Ken u M-Luna?' Vroeg ze uiteindelijk zacht, zichzelf geen houding wetende te geven nadat ze zijn vleugel voorzichtig had aangeraakt. Ze schaamde zich ook wel een beetje voor haar reacties daarvoor. Haar ontwijkende maar toch ook nieuwsgierige acties. Ze keek de man verwonderd aan, alsof hij een bijzonder aardig spook was in plaats van een monster in haar dromen.

Natuurlijk begreep de man haar voor hem onbekende angst niet. Hij leek ook niet super verward of enigszins verbaasd dat ze hem niet meteen vertrouwde. Misschien dat meer mensen zo op hem reageerden als ze hem voor het eerst tegenkwamen. Ze was te gespannen, het oog in oog staan met een man was iets dat ze zo lang mogelijk uit wou stellen. Zelfs het weeshuis had er nadrukkelijk voor gezorgd dat er zo min mogelijk mannelijke verzorgers met haar te maken kregen. Echt een vaderfiguur had ze nooit gehad, de enige die ze had gehad wou ze nooit meer tegenkomen. Daar zou Luna waarschijnlijk ook voor zorgen, ook al kende haar adoptiemoeder haar vader niet, ze had vast genoeg van het weeshuis gehoord om haar vader ten alle tijden op afstand te houden. Ze was weg gelopen, beter gezegd ze had meer afstand gecreëert tussen haar en de nog onbekende magiër. Met betraande bambi ogen had ze hem haar excuses aangeboden, waarvoor wist ze niet. Het ging gewoon automatisch. Misschien wel juist doordat haar vader milder was geweest als ze dat vaak genoeg deed. Sorry. Had een rustgevend effect op hem gehad, niet voldoende maar wel iets. Hij was woest geweest de eerste keer dat ze van hem vluchtte en nog bozer op haar voor het doden van zijn vrouw, haar moeder. Niet dat ze er iets aan kon doen dat ze geboren was. 'Ik bijt je niet, rustig maar,' klonk de zware stem, enigszins rustgevend. De rustige zware trillingen leken effect te hebben op de tot dan toe bange meisje. Ze was nog steeds onzeker en angstig maar echt bang was ze niet meer. Toch bleef ze nog wel op haar hoede zodra ze naar een korte aarzeling weer naar de man toe liep en zijn vleugel aanraakte. Haar kleine, tengere handje had ze heel voorzichtig over een veer heen gehaald. Misschien wel te voorzichtig. Ze leek erg fragiel, klein en dun. Breekbaar als porselein. Waarna ze de man met haar stille betraande gezichtje aankeek. 'Dat zijn veren meestal,' antwoorde de man, waardoor het meisje hem vragend aankeek. Ze wist weinig van vliegende wezens af; laat staan van vliegende magiërs. 'Meestal?' Vroeg ze op haar breekbare soprane toon. Een toon die duidelijk maakte dat ze muziekaal was aangelegd. In tegenstelling tot haar eerste opmerking merkte ze nu wel op wat de man dacht zodra ze over Luna begon. Hadden hij en haar moeder ruzie dan. Ze had niets van haar moeder gehoord over de lange lichtelijk beangstigende man. Al beangstigde hij haar anders dan de meeste mannen deden. Juist doordat hij zo anders was dan het bekende durfde ze iets bij hem te ontspannen. Hierdoor liep ze ook dichter naar hem toe toen hij zich nauwelijks veroerde. Ook begonnen haar voeten behoorlijk koud te worden op de ijskoude vloer, waardoor het prettig was te bewegen. 'Ja ik weet wie Luna is,' klonk de zware toon weer het intrigerende accent maakte dat ze nieuwsgierig naar zijn gezicht keek. Waar kwam een man als hij vandaan? In ieder geval niet van Erd. 'Kom dan krijg je wat te drinken. Hier buiten op de gang is het alleen maar koud,' zei de man tegen haar. In plaats van een angstig gevoel was ze nu alleen nog maar nieuwsgierig. Al was ze wel erg behoedzaam toen ze dichter naar zijn deur toe liep. Misschien was de magiër wel net zoals Casper het vriendelijke spookje. Een verhaal dat ze toen ze jong was wel eens had gehoord. Een aardige spook die niemand kwaad deed, in tegenstelling tot andere spoken. Die mensen maar al te graag lieten schrikken. Zouden dan niet alle mannen slecht zijn? Intussen was de man door haar aarzelende en slome passen al in zijn kamer verdwenen. Het meisje bleef nerveus bij de deur staan, waarna ze het interieur bekeek. Haar blauwe ogen gleden ongemakkelijk langs alle banken, stoelen en andere meubels waarna ze het in haar hoofd prentte. Onbewust zocht ze ook een vluchtroute, zoals ze ook altijd had gedaan bij haar vader. De weinige keren dat ze bij hem was geweest. Nooit, had ze het hele verhaal verteld. Zelfs Luna wist er weinig vanaf, alleen leek ze het wel een beetje te begrijpen. Ze dwong Anna niet om met mannen om te gaan. Al zou ze dat wel moeten met de lessen. Intussen was de man terug gekomen. De meeste van de rare tekens waren nu verdwenen en ook had hij nog maar een piercing. Zijn mooie vleugels waren verdwenen en de deur stond nog steeds open. Een voorzichtige blik wierp het meisje op de ingang en mogelijke uitgang. Nerveus liep ze op de man af haar grote indentieke ogen gleden langs de muren. Ze keek naar alles behalve de man. Pas toen ze zijn vraag hoorde keek ze geschrokken op. Ze wou niks persoonlijks vertellen, niet aan een wildvreemde. Net zoals haar vader was geweest. Een rilling schoot onbedwongen over haar ruggengraat. Ze kon het nu eenmaal niet tegenhouden. Nerveus beet ze op haar wang zodra ze zijn vraag hoorde. Zou hij haar nu gek vinden? Ze was zo enorm breekbaar voor een kind en al helemaal voor iemand van Erd. Emotioneel en fysiek was ze duidelijk niet te sterkste. Bijna verweerd zelfs, moe zag ze er nu net niet uit. Al bedrukte ze wel een geeuw. 'Als je niet weet waar de leerlingenetage is, waar kom je dan vandaan?' Was de vraag die de man stelde, hij leek oprecht geïnteresseerd. Het meisje keek naar de grond waarna ze vluchtig weer naar de deur blikte. 'Luna,' klonk er enkel zacht, haar stem trilde ongewoon alsof ze op het randje van breken zat. 'Ik wou haar niet wakker maken,' fluisterde het meisje afwezig, alsof ze met haar gedachten heel ergens anders was. Een wazige onrustige blik staarde in het niets bijna door de man heen. Ze leek hem nauwelijks meer op te merken terwijl de nachtmerrie van nog geen halfuur geleden door haar gedachten maalde.

Het meisje keek stilletjes naar de man die voor haar stond. Hij zat nu opgescheept met haar, dat was wel duidelijk. Ongemakkelijk schuifelde het meisje dan ook wat met haar koude voeten voordat ze haar blik weer op de man vestigde. 'Wil je wat drinken? Dan breng ik je daarna terug naar Luna. Je zou op dit tijdstip niet meer wakker moeten zijn. Anders ben je morgen veel te moe,' klonk er zacht wat de zware stem nog melodieuzer liet klinken. Het meisje beet voorzichtig op haar lip. 'U bent niet gemeen?' Murmelde het meisje verward en verbaasd. Zich niet beseffende dat het niet bepaald netjes was een Legendarische Magiër zo aan te spreken. De wind wakkerde inmiddels flink aan waardoor het meisje haar handen gespannen tot vuisten kneep. Haar knokkels kleurden wit en haar blauwe ogen waterden al. 'Mag ik wat drinken dan?' Vervolgde het meisje onzeker. Waarna ze voorzichtig haar blik op de ogen van de man richtte. Ze vond hem eigenlijk stiekem wel interessant. Hij was zo anders als de meeste magiërs dat kon ze zo wel vertellen. Juist dat maakte dat ze weer voorzichtig naar hem toe was gelopen en niet meteen was weg gerent. 'Wat waren die tekens op uw gezicht eigenlijk?' Vroeg het meisje nu oprecht nieuwsgierig, zich duidelijk wat meer op haar gemak voelende bij de lange Puffoonse man. 'Ik ben Ronodan trouwens. Een collega van Luna,' stelde de man zich voor. Het meisje glimlachte nu, voor het eerst eigenlijk sinds ze negen was bij een man in de buurt. 'Ik ben Anna,' fluisterde het meisje op haar gebruikelijke soprane stem. Eigenlijk was haar hele naam Anna-Lena maar zo had enkel haar vader haar genoemt. Alle verzorgers en weeskinderen hadden haar gewoon Anna genoemt. Ook Luna noemde haar Anna of lieverd. Al was dat laatste nog erg wennen voor het meisje. Ze zag Luna wel als een moeder, maar sinds het houden van zo onbekend was voor het jonge meisje sprak ze dat niet uit voor deze man. Een bliksemschicht verlichtte de kamer waardoor het meisje ineens zijn hand vastgreep en trillend achter hem ging staan. Haar bleke en iets te dunne gezichtje benadrukten haar grote ogen die schichtig als een bange kitten rondschoten door de kamer en uiteindelijk op de grond belandden. 'Ronodan? Waarom wonen Legendarische Magiërs eigenlijk hier?' Vroeg het meisje bedenkelijk. In haar ogen was het dom van de volwassenen om dé beschermers van de planeet weg te houden. Juist met grote problemen moesten ze er snel kunnen zijn, en nu waren ze er honderde zo niet duizende kilometers van verwijderd.

Zodra er een zwaar donderend geluid weerklonk in de kamer kneep het meisje zachtjes in de hand van de oudere man. Nu zag hij er niet uit als een opa maar de Legendarische Magiërs stonden er om bekend erg oud te kunnen worden. Ze was er dan ook wel zeker van dat ze veel mee gemaakt hadden. Ze moest er zelf niet aan denken een leven als een van hen te leiden. Alles ging voor, de planeet was van hen afhankelijk. Nu ze er zo over nadacht begreep ze niet waarom Luna haar had geadopteerd. Haar vader kon niet eens voor haar zorgen, een Legendarische Magiër wel. Zonder dat het jonge kind het door had begon ze te huilen. Stil en ingehouden alsof ze al jaren geen echte huilbui had gehad. Tranen drupten een voor een op haar wangen en sommige zelfs op haar neus. Ze kroop dichter tegen de man aan. Haar angst was nu op de achtergrond verdwenen waardoor ze niet eens opmerkte dat ze nu wel erg dichtbij stond. 'Papa was boos,' murmelde het meisje op een bijna piepende toon. 'Ze wouden me niet geloven,' ging ze verdrietig verder waarna ze zachtjes snikte en haar armen om een van de benen van Ronodan heen sloeg. Intussen tikte de regen steeds sneller op de ruiten en wakkerde de herfstorm nog verder aan. Dit beloofde een lange nacht te worden. Waarschijnlijk niet alleen voor haar maar ook voor de man die voor haar stond. Het was maar al te duidelijk, dat ze als ze huilde ze ook goed huilde. 'Gaat Luna het wel geloven..' mompelde ze verder. Terwijl ze haar gezicht verstopte. Waarschijnlijk zou Ronodan voor niemand de eerste keuze zijn om bij uit te huilen en nu was hij ook nog praktisch een vreemde voor het meisje. Een vreemde en een man, al was het niet zo raar voor een meisje dat het grootste gedeelte van haar leven had doorgebracht in weeshuizen. Er waren veel verschillende verzorgers en die waren niet gekozen door de kinderen. Het was vaak vrijwilligerswerk. Niet iedereen in Erd zou het willen doen, de huizen waren overvol en hadden vaak niet eens genoeg geld om de kinderen aan kleding te voorzien. Laat staan iedereen in zijn emotionele behoeften te voorzien. De jongste kwamen eerst, de ouderen moesten het zelf maar uitzoeken.

Dit was de eerste keer dat het meisje de man duidelijk zag fronzen bij haar vraag. Ze begreep niet dat alle mannen geen monsters waren, dat besef had ze niet en niemand had het aan haar kunnen bewijzen sinds die mogelijkheid er niet was geweest. 'Nee. Ik ben niet gemeen.' Herhaalde de man, waardoor het meisje heel even opkeek. Intussen keek de man naar haar, begon hij zelfs te staren alsof hij dieo in gedachten was. Waarschijnlijk over haar, ongemakkelijk bewoog het meisje onder zijn blik, waarna ze de vraag van de lange man beantwoorde. Ze had eigenlijk ook wel dorst, een droge keel was daar het bewijs van. 'Wat wil je hebben?' Klonk er zacht waardoor het meisje weer zichtbaar ontspande. Haar blauwe ogen gleden naar de grond, ze wist niet wat ze wou. Misschien iets warms, warme dranken zorgde vaak voor een soort kalmeringseffect. Iets dat het meisje wel kon gebruiken. In plaats van te antwoorden, stelde ze eerst zelf een vraag. Dan had ze nog tijd om erover na te denken. De man leek er geen probleem mee te hebben die vraag te beantwoorden. 'Dat waren oude Puffoonse symbolen. Vroeger, toen veel mensen nog in de Puffoonse goden geloofden gebruikten ze deze symbolen om zich te beschermen of om goedkeuring van een van de goden te krijgen. In oorlogstijd werden er vaak symbolen aangebracht om zegen van de goden van Wraak en Oorlog te krijgen en om te overwinnen,' vertelde hij dan ook. Anna keek hem met grote ogen aan waarna een minuscuul glimlachje op haar gezicht verscheen. 'Oh, maar als iedereen het doet, dan heeft niemand er toch een voordeel aan?' Vroeg het meisje verward. Waarna ze terug kwam op de roodharige man zijn vraag. 'Thee?' Mompelde het meisje zachtjes op een half om half vragende en gewone toon. Ze wist niet hoelang ze de man namelijk nog kon storen met zijn aanwezigheid. Wie weet was hij ook moe. Het meisje gaapte een beetje terwijl ze met een voorzichtige blik naar de man keek.

De man had zichzelf voorgesteld, waardoor het meisje geen probleem had gehad haar naam te geven. Hij zou haar vast niet lastig vallen zoals haar vader had gedaan. Een gepijnigde blik had zich altijd in de ogen van het meisje gezeteld als ze daar over nadacht, zo ook nu. Maar ze sprak er meestal niet over, hield de pijn en angst zoveel mogelijk voor zichzelf. Zodra een bliksemflits langs het open raam schoot had het meisje onbewust meteen bescherming gezocht bij de lange man. Zich zo schuil houdende achter hem had ze zich iets veiliger gevoeld. Ronodan keek naar beneden toe, waar zij zich had vastgeklampt aan zijn hand. Het meisje trilde nog net niet, de spanning die in de lucht hing bij dit soort weer beviel haar niet. Ze was van zichzelf al zo gespannen, het weer maakte dat alleen maar erger. Ze stelde toch nog, alhoewel ietwat afwezig haar volgende vraag. 'Ik denk zodat ze geen ruzie gaan maken met elkaar. Het is moeilijk met mensen om te gaan die soms heel anders zij als jijzelf. Als we bij elkaar moesten komen op een van de planeten zouden andere mensen zich wel eens achtergesteld kunnen voelen. Daar komt ruzie van,' deelde de man mee. Zoals hij dat zei klonk het wel erg logisch in de ogen van het angstige kind. Ruzie tussen magiërs liepen haast nooit echt goed af, laat staan tussen de sterkste magiërs van de planeten. Ze zei niets, nee de spanning van het weer buiten liep op en dat benadrukte haar eigen angst en onrust.

Donder rolde door de lucht, luid en duidelijk en liet het meisje even trillend staan. Het was net een jong dier dat voor de eerste keer dit natuurgeweld mee kreeg en wanhopig naar een veilig oord zocht. Ze was dichter tegen de man aangekropen en had in zijn hand geknepen. Angstig voor de volgende donder begon ze zachtjes te huilen. Ingehouden gesnik en tranen, kwamen er nu vrij uit. Het was alsof ze met kraan open moest dwijlen, nutteloos om het in te houden. Ze greep voorzichtig een van de benen van Ronodan vast en sloeg haar armen er stevig maar toch ook voorzichtig omheen. Haar gezicht verstopte ze in zijn broek. Langzaam zonder dat ze het zelf echt doorhad begon ze over haar vader. De reden waarom ze nu zo angstig was. Zo onrustig, altijd zoekende naar een uitweg of veilige plek. Ze had geleerd dat ze zichzelf veilig moest houden voor de grote boze wereld en nam dat dan ook erg serieus. Voor haar was de grote boze wereld alles dat aan haar vader deed denken. En dat was nogal veel. De man hurkte neer zodat hij waarschijnlijk in haar ogen kon kijken, die afwezig afdartelden naar de muur, de deur en weer terug naar de man. 'Als ze het niet geloofd dan is dat haar probleem. Wij weten dat we niet gelogen hebben toch?' Klonk de melodieuze stem, terwijl zijn woorden haar langzaam doordrongen. Het was niet haar fout, dat de verzorgers haar niet geloofden. Het was de fout van de verzorgers zelf dat ze zo was terug gekomen. Dat ze er telkens aan moesten denken mannelijke verzorgers en mensen uit de buurt te houden. Daar had Anna niets verkeerd in gedaan. Langzaam kalmeerde het meisje iets, haar ademhaling verlangzaamde en het snikken werd minder. Met grote blauwe ogen keek het meisje de Legendarische Magiër aan. Zijn voor haar geruststellende stem sprak verder, dit keer over het natuurgeweld in de woedende herfststorm. 'Je hoef niet bang te zijn van het onweer Anna. Het is maar wind, regen en elektriciteit. Lucht, water en vuur. En wat voor magiërs zouden we zijn als we dat niet konden manipuleren,' het zachte in de stem zorgde er ook voor dat het jonge meisje zich niet zozeer bedreigd voelde. Normaal gesproken zou ze elke man uit de weg gaan, maar Ronodans zachte manier van doen had haar ogen geopend. Ze zag het mannelijk geslacht niet alleen als gevaar. Zeker niet toen door Ronodans volgende actie de wind ging liggen. Het getik van de regen klonk langzamer en de donder en bliksem klonken zachter, verder weg. Voorzichtig liet het meisje zijn been weer los en keek ze hem met een vragende blik aan. 'U bent de Luchtmagiër,' constateerde ze met een voorzichtige glimlach op haar gezicht. Het was niks in vergelijking tot haar oprechte verlichtende glimlachen van vroeger. Maar zeker beter dan niets, haar ogen lachtten niet mee. Ze keek met een nieuwe nieuwsgierigheid naar het openstaande raam. Ze kon zich niet voorstellen dat de man het niet koud had in de winter of kouder wordende herfst. Toch vroeg ze niet verder. In plaats van het angstige hertje stond er nu een terughoudend meisje.

Het snuiven van de man deed het meisje ongerust opkijken. Boze stieren snoven ook. Waardoor ze zenuwachtig naar de ramen keek. De man leek in plaats van agressief of boos eerder geamuseerd te zijn. 'Nee, je zou denken van niet hé?' Klonk de stem met een melodieus Puffoons dialect. Het meisje knikte met een voorzichtige glimlach op haar gezicht. Ze wist weinig van goden en godsdiensten af waardoor het voor haar sowieso onnatuurlijk overkwam. Toch had ze er wel respect en enigszins interesse voor. 'Je ging er denk ik gewoon altijd maar vanuit dat de goden jou leuker vonden dan de rest,' ging de man verder. Het meisje leunde ietwat vermoeid en angstig tegen de muur aan, toch was ze niet meer zo gefocust op de afstand die ze in het begin tussen haar en de man had gehouden. Hij bleek namelijk vriendelijk en was alles behalve haar vader. Ook had hij haar nog niet laten schrikken of willen beïnvloeden op zijn manier. Natuurlijk beïnvloedde hij wel haar kijk op de wereld omdat ze zo jong was. Maar hij gaf haar de kans een eigen mening te ontwikkelen en uit te spreken. Zodra ze uiteindelijk aangaf wat voor drinken ze wou, na redelijk lang twijfelen liep de man richting de keuken. Het meisje bleef onwennig op haar plek staan, ze wou hem niet in de weg lopen en durfde hem niet lastig te vallen met nog meer vragen en opmerkingen. Waardoor ze doodstil naar buiten keek. De deur stond nog steeds open waardoor het meisje een verwarde blik maar de deuropening wierp. Had hij nog meer bezoek verwacht, ze wou hem niet dwarsliggen in zijn afspraken. Niet heel lang nadat Ronodan naar de keuken was gelopen kwam hij weer terug. Het meisje liep inmiddels naar de deur en deed hem voorzichtig dicht. Ze was immers niet meer extreem bang voor de Legendarische Magiër voor haar. De man leek rustig en vriendelijk. Natuurlijk kon ze nooit zeker weten of hij te vertrouwen was zonder haar vertrouwen te geven. Dus zat er niets anderd op dan hem die kans te geven. Zodra hij terug was liep ze met een terughoudende pas weer naar de lange man toe.

Het duurde niet lang voordat het noodweer duidelijk toesloeg. Ze was nu blij dat ze de deur had gesloten anders was ze hals over kop waarschijnlijk de gang oo gerent en had de Legendarische Magiër haar niet gerust kunnen stellen. Ze hield zich stevig aan zijn benen vast totdat zijn stem tot haar doordrong. Immers was hij nu haar rots in de branding. Hij was zo rustig en eerlijk in zijn antwoorden dat het meisje durfde te openen. Natuurlijk kon ze ook met Luna overal over praten maar zij was zo belangrijk voor haar dat ze geen risico wilde nemen. Zeker niet als ze net uit het weeshuis was. Wat als iedereen dacht dat ze loog en dat ze zich niet aan moest stellen. Haar angst was door de man zijn acties verminderd waardoor ze hem langzaam losliet. Hij leek het haar niet kwalijk te nemen en was voor de tijd van de dag bijzonder geduldig. De man had op ooghoogte gezeten toen ze had gehuild en haar zo rustig en zacht aangesproken dat ze hem dankbaar een knuffel gaf zolang hij nog op haar hoogte zat. De storm was verdwenen en vol bewondering en verwondering keek het meisje de man aan. Ze snikte nog wat na maar leek haar postuur weer enigszins te herstellen. Natuurlijk was ze nog steeds breekbaar en angstig. Een zwak in de val gelokt dier, in ieder geval zo zag ze er uit. Ze voelde zich al wel iets zekerder in zijn bijzijn waardoor ze vragen durfde te stellen en soms ook voorzichtig durfde te lachen. Ze leek zich steeds meer te ontspannen in de buurt van de sterke en aparte Magiër. Al vond ze het apart op een positieve en goede manier. Ze verklaarde dat ze wist welke Magiër hij was. Hij leek zoveel invloed op de wind te hebben dat het wel die Legendarische Magiër moest zijn. De man glimlachte door haar conclusie en sprak weer. Inmiddels zorgde zijn dialect en rustige stem ervoor dat ze haar spieren wat ontspande. Ze voelde zich stukken beter dan ze gedaan had toen ze alleen op haar kamertje lag. Nog steeds wou ze Luna ook niet wakker maken al was Ronodan duidelijk wakker geweest toen ze hem stoorde. 'Ik ben Luna's natuurlijke tegenpool. Waar zij solide aarde kan sturen naar wens is de lucht mijn domein. Ik beheers heten beveel het. Zolang ik er ben zal het onweer geen kans krijgen om iets te doen,' vertelde hij. Het meisje keek hem met stille en dankbare ogen aan voordat ze haar trillende, schorre, soprane stem antwoorde. 'Word u dan niet moe, Ronodan?' Het was voor haar duidelijk vermoeiend om nu nog op te blijven en het zorgde er dan ook voor dat ze inmiddels na haar huilbui begon te knikkebollen. Het zachte gefluit van de ketel zorgde er voor dat ze opschrok. Ze keek verward rond voordat ze de thee herinnerde. Ronodan was weer kort verdwenen waardoor het meisje zenuwachtig met haar hand tegen haar knie tikte. Ze hield er niet van alleen te zijn. Ook al was de storm nu verdwenen. De nachtmerries zaten nog te vers in haar geheugen. Voor haar werden de kopjes thee en suikerpot op tafel neergezet zodra de grote man weer was terug gekomen. De hete stoom die afkomstig was van de kopjes thee fascineerde het meisje waardoor ze haar vinger door de stoom boven haar kopje bewoog. Ze dronk thee nooit met suiker waardoor ze de suikerpot niet aanraakte. Zodra Ronodan een slok van zijn thee nam richtte het meisje haar aandacht weer op hem. 'Bedankt,' ze bedankte hem niet alleen voor de thee maar zeker ook voor zijn hulp. Zo had ze Luna niet hoeven storen en interessante dingen over een van haar collega's en Puffoon geleerd. 'Wilt u mij die tekens eens voordoen? Ik vind ze mooi en interessant.' Fluisterde het meisje onzeker en hoopvol. Het meisje wachtte tot de thee wat afkoelde, voordat ze een slok wou nemen. Ze twijfelde erover of ze met de Puffoonse man over haar nachtmerries wou praten maar wist ook dat ze niet zou slapen voordat ze dat had gedaan en was nog steeds niet van plan Luna te storen. Dat was immers de belangrijkste reden geweest dat ze niet naar haar toe was gekomen. Het meisje probeerde ongemakkelijk wat te ontspannen. Ze had het duidelijk koud met blote voeten en alleen een pyjama aan. Ze legde haar handen voorzichtig om het kopje heen en zuchtte zachtjes en nadenkend.

Het meisje probeerde inmiddels al haar opvoeders te herinneren. De regels die belangrijk werden geacht als ze met een meerdere sprak. Nu was haar moeder ook een Legendarische Magiër en diende ze haar niet altijd met "u" aan te spreken, toch probeerde ze dat zo veel mogelijk te doen. Zolang ze zichzelf er aan herinnerde maakte ze niet zo gauw fouten. Als ze fouten maakte voelde ze zich dikwijls ongemakkelijk, zo erg zelfs dat ze dan weer helemaal in haar schulp kroop. Nadat ze haar zoveelste vraag, zo netjes mogelijk, aan Ronodan had gevraagd schudde hij zijn hoofd. 'Ik wordt niet zo snel meer moe,' legde de man haar uit. Op de een of andere manier kwam het geduldig over bij het meisje. Ten eerste was ze zomaar onverwachts midden in de nacht op bezoek gekomen om nog maar niet te zwijgen over het feit dat ze hem ook nog met vragen bestookte. Ten tweede was hij ook nog een vreselijk gastvrij. Hij leek geen moment te aarzelen om haar gerust te stellen en gaf uitgebreid antwoord op haar vragen en twijfels. Ook al wist hij er soms misschien niet voldoende vanaf. Het meisje rilde van de kou en van vermoeidheid terwijl ze met slaperige ogen naar haar kopje met thee keek. Heel voorzichtig nam ze een slok waarna haar verkrampte houding ontspande. Ze volgde de man nauwkeurig met haar grote blauwe ogen waarna ze haar haren uit haar gezicht haalde. Ze waren voor haar ogen gevallen tijdens het drinken. De wind was zachtjes voelbaar in de kamer. Het kwam duidelijk binnen via het eeuwige openstaande raam.

Het duurde even voordat ze de moed had gevonden haar volgende vraag te stellen. De lange Puffoonse man was al soepel opgestaan en leek even na te denken. Misschien was het dan ook niet al te slim midden in de nacht allerlei vragen te stellen. Dat zou ze ook niet bij haar moeder doen, ze wou niemand wakker houden. Zelf wetende hoe moeilijk de dag vol was te houden met te weinig slaap. Uiteindelijk haalde de man zijn schouders op. Eerlijk gezegd was het meisje best nieuwsgierig naar de "vreemde" man. Al zag ze zelf niet echt een "vreemde" man, eerder een vriendelijke man die vele mensen op afstand hield. Net zoals zijzelf dat nauwkeurig voor elkaar kreeg. Ze wou niemand zomaar toelaten en daarna als een zware baksteen naar de bodem zinken. Ze was al zo vaak laten vallen. Toch wist ze ergens ook wel zeker dat Luna haar nooit zomaar pijn zou doen. Over mannen was ze veel minder zeker, immers waren zij het die haar hadden gebroken. De eeuwige littekens in haar kinderhart hadden aangebracht. 'Ik zie niet in waarom niet,' sprak de man zacht. Waarna hij zijn mok op tafel achterliet en in een andere kamer verdween. Voordat het meisje weer onrustig kon worden, was de man al weer terug. Ze was redelijk snel van slag, ze was gevoelig zoals een hert. Schrikachtig en op haar hoede. Al leek ze zich al meer op haar gemak te voelen bij de Legendarische Magiër voor haar. Ronodan had papier, een pen en wat inkt meegenomen. Waardoor het meisje meteen geïnteresseerd opkeek. Waarschijnlijk wou hij haar nu al wat leren. Het papier werd uitgespreid over de tafel en het potje inkt werd er naast gezet. De kurk werd uit de inktpot getrokken en de pen in de inkt gedoopt. Het meisje volgde elke beweging die de man sierlijk met de pen maakte. Een prachtig teken, stond met de sierlijke halen op het papier. Ze kon zelf niet zo sierlijk schrijven. Al was haar handschrift alles behalve slecht. Ondanks dat de man het met snelle, sierlijke halen had getekend. Had het meisje het allemaal meegekregen. Ze had een goed geheugen en was leergierig waardoor ze al op haar jonge leeftijd naar deze school mocht komen. 'Dit staat voor kracht. Met het zetten van dit teken roep je kracht aan om iets te doen of om moed te krijgen om iets te doen,' vertelde Ronodan nadat hij zijn hand van het papier had gehaald. De inkt had nergens gelekt waardoor het meisje hem verwonderd aankeek. Hierna bekeek ze het teken nog eens. 'U heeft een mooi handschrift,' fluisterde ze enkel waarmee ze aangaf dat ze het erg apprecieerde dat hij hier de tijd voor nam. Hij had haar al lang uit de deur kunnen schoppen. Het meisje voelde onwillekeurig een rilling over haar rug rollen waardoor ze haar handen weer om de thee vouwde. Het was gelukkig nog warm en hierdoor ontspande haar houding weer. Voorzichtig nam ze een mini slokje waarna ze huiverde. Warmte en koude hadden een sterk contrast. 'Maar wat als iemand u kracht negeerd?' Vroeg het meisje zachtjes. De nieuwe vraag door zijn uitleg in haar opkomende. Ze keek onzeker naar de grond

Vroeger was ze zeker een sterk meisje geweest. Niet snel bang, ze durfde terug te vechten. Ze kwam van zichzelf op en dook haast nooit weg in een hoekje. Het was niet zo dat ze een vechtersbaasje was. Totaal niet, ze durfde gewoon voor zichzelf te zorgen. Zodat ze niet ten onder ging in het weeshuis. De recht van de sterkste was altijd van belang. Wie zwak is kreeg minder kansen, minder rechten. De sterkere de pestkoppen kregen vaak meer en betere dingen. Het was geen goede omgeving om vanaf baby af aan in op te groeien. Maar zover bekend was, was ze een wees. Ze had niemand anders meer die voor haar kon zorgen. Totdat haar biologische vader op kwam dagen. Gewoon ineens, uit het niets. Het weeshuis was in rep en roer geweest. Ze had hem nooit willen ontmoeten. Zeker niet nadat ze die ene nachtmerrie had beleefd.

De man keek opzij zodra ze twijfelde over de kracht van de tekens. Het was in haar ogen gevaarlijk om zichzelf als onoverwinnelijk te zien. Iedereen kon verslagen worden, ook al was het puur toeval. 'Wij hadden een gezegde vroeger. Vlieg nooit s' nachts. Daarmee wordt bedoeld is dat je nooit ondoordacht ergens in moet duiken. Wij vertrouwden erop dat de Goden ons bij stonden. Maar we gingen noot onvoorbereid een gevecht in,' vertelde hij. Het meisje glimlachte, dit keer duidelijk oprecht. 'Dat is een mooi gezegde,' fluisterde ze met haar zachte, liefelijke soprane stem. Voorzichtig legde ze haar wijsvinger op het papier om de pas getekende lijnen te volgen met haar vinger. Zo probeerde ze het teken in haar gedachten te printen. Dan kon ze het misschien later zelf natekenen. 'Vochten jullie op brute kracht?' Vroeg ze zachtjes, omdat ze nu enkel dat teken zag. 'Of lokten jullie de ander in een hinderlaag?' Vervolgde ze zachtjes. Vele van haar pestkoppen gebruikten alleen hun brute kracht en magie en niet de kleine ongevaarlijke dingetjes. De mooiere kant van haar magie en die van anderen. In dat geval gebruikte ze vrij weinig van de belangrijke energie. Zo kon ze op het laatst zichzelf soms nog beschermen. Terwijl al de anderen uitgeput waren, vooral fysiek gezien. Kon zij dan een voltreffer loslaten. Toch was ze vaak dan al zo erg gewond dat ze nauwelijks iets uit kon halen. Ze moest niet te lang wachten.

Langzaam haalde ze diep adem door haar neus. 'Sorry die vragen waren vast persoonlijk.' Mompelde ze. Ze had het misschien liever toch niet over vechten. Ze was er nooit goed in geweest. Ze was bang om echt schade te leveren aan haar tegenstander. Daarbij kon een kind van elf niet meerdere tegenstanders aan. Zeker niet als ze ouder waren en dus meer jaren ervaring hadden. Ze moest toegeven dat haar pestkoppen niet altijd even slim waren geweest. Avalynn was vaak optijd geweest om erger te voorkomen. Het meisje zuchtte zachtjes terwijl ze onbewust over haar arm wreef. 'In het weeshuis gebruikten ze vaak alleen brute kracht. Dan putten ze elkaar uit.' Mompelde ze zachtjes. Het was nooit slim al de energie in een of twee keer te verbruiken. Als er dan nog een tegenstander aan kwam waren ze verloren. 'Ik mocht ze niet, de meeste daar.' Verklaarde ze uiteindelijk. Met zo min mogelijk woorden. Ze ging nog niet in detail over al de pesterijen die ze had moeten doorstaan. Al liet haar gezichtsuitdrukking zien wat er echt gebeurd was. 'Wat als ze hier komen en verder gaan, Ronodan?' Vroeg ze onschuldig en verdrietig.

'Mam zal me beschermen, tenminste dat zegt ze. Maar ik wil niet zwak zijn.' Murmelde ze. Ergens snapte ze niet waarom ze haar angsten uitsprak voor een vreemde man maar niet durfde te praten met haar moeder daarover. Ze keek weer naar de tekening van kracht en haalde diep adem voordat ze langzaam de pen overpakte en voorzichtig het teken natekende. Het puntje van haar tong hing uit haar mond, omdat ze zo geconcentreerd bezig was. 'Ronodan, is bang zijn slecht?' Vroeg ze onzeker nadat ze klaar was met het kleinere teken van kracht dat ze naast die van hem had gezet. Die van haar was dan ook minder sierlijk. Het meisje keek met wijze en diepe blauwe ogen naar de man. Een vragende en nieuwsgierige blik leek permanent aanwezig tenminste nu ze wat meer op haar gemak was.

Een paar ogen leken haar hand te volgen toen ze de lijnen van het teken volgde met haar vinger. Ze voelde de dunne lijn onder haar vingertopjes, zodat ze zelfs met haar ogen dicht de lijn zou kunnen volgen. Het was een klein laagje inkt boven op het papier dat voor een verhoginkje zorgde waardoor het makkelijk op te merken was dat er iets op het papier stond gedrukt. 'Soms,' begon de man rustig waardoor het meisje even opkeek en haar hand stilhield op de lijn. Haar blauwe ogen keken nieuwsgierig naar de man waarna ze oplettend naar zijn volgende woorden luisterde. 'Lag aan de situatie. Soms vereiste een situatie meer creativiteit,' ging de man rustig door. Het meisje knikte even stilletjes voordat ze haar aandacht weer op het papier voor haar richtte. Langzaam vervolgde ze de sierlijke lijn voordat ze voorzichtig op haar lip beet. Nerveus keek ze de man weer aan. 'Creativiteit,' murmelde ze zachtjes op een vragende toon. 'Niemand bij ons gebruikte creativiteit,' ging ze voorzichtig en onzeker verder. Ze kon zich niet voorstellen wat creativiteit kon geven. Het zou vast belangrijk zijn, anders had de man het niet gezegd, alleen hoe kon iemand zijn of haar magie creatief gebruiken. Waren er niet vreselijk veel regels waar men. zich aan moest houden? Of viel het allemaal mee en ging het alleen om de controle die iemand diende te hebben voordat ze ook creatievere spreuken uit konden voeren. Al snel sprak de lange man weer, een magiër waar Anna wel naar op kon kijken. Hij was een van de weinige die zo geduldig haar vragen wou beantwoorden en nooit iets eraan opmerkte. Ze werd niet uitgelachen of aangesproken op het feit dat ze misschien een antwoord moest weten; en dus een domme vraag was. Nee, hij antwoorde elke vraag in rust en stilte. Hij leerde haar zelfs het teken van kracht. 'Ik was eerder verbaasd dat iemand zich ervoor interesseerde,' sprak de man oprecht, waardoor het meisje uit haar gedachten reeks werd gehaald. 'Ik houd gewoon van leren, wat ik niet weet kan ik altijd nog leren.' Fluisterde het meisje beschaamd. Ze was in dat opzicht echt een studiebol. Ze hield ervan kennis te vergaren, en ging haast nooit een onderwerp uit de weg, tenzij het haar natuurlijk echt niet lag. Zoals haar verleden bij haar vader. Een korte rilling liep over haar ruggengraat, die ze met moeite onderdrukte, waarna ze haar aandacht weer op de tekening vestigde. Langzaam maar zeker vertelde ze over het weeshuis en het type mens dat daar vooral te vinden was. Ze waren zo gefocust op het sterkste zijn, dat het meisje buiten de boot was gevallen. Ze had aan alle ervaringen van haar vader al genoeg gehad om mee bezig te zijn, in plaats van met de sterkste zijn. Beter zorgde ze ervoor dat ze plannen verzon om ten alle tijden uit haar vaders greep te blijven. Zelfs als de verzorgers haar terug stuurden naar zijn huis. Ze hadden al genoeg monden te voeden, en dus was het beter geweest als ze bij familie woonde. Een mond minder kon erg veel uitmaken, zo nu en dan. Ze sprak er met Ronodan over, kort maar duidelijk genoeg voor de man om in te schatten hoe het ongeveer geweest was. Luna was zo vaak mogelijk langs gekomen, zelfs met haar drukke taak als Legendarische Magiër wat natuurlijk voor veel respect had gezorgd. Niemand van het weeshuis haalde het in zijn of haar hoofd om Luna te irriteren. Dat was ten eerste al lastig en ten tweede schoten ze er helemaal niets mee op. Ze konden toch niet sterker zijn dan een Legendarische Magiër, daar wonnen leerlingen niet van. 'Als ze hier komen, dan is het tijd om op te groeien. Op een gegeven moment is het niet meer genoeg om je te verstoppen, om je te verschuilen. Dan moet je wel vechten. En dan kan je er maar beter zeker van zijn dat je er klaar voor bent. Maar daarom ben je hier nietwaar? Om te leren omgaan met je magie. Om het te gebruiken en besturen. Dan maakt grootte geen verschil meer,' zei de man waarna het meisje de woorden liet bezinken. Heel even beet ze nerveus op haar lip voordat ze toch knikte. 'Ja,' murmelde ze onzeker. Ze was er in haar opinie in ieder geval om iets te leren, en om haar magie beter te leren kennen en beheersen. Dat kon zeker helpen als ze ooit tegenover een van hen kwam te staan en zichzelf moest beschermen. Luna zou er waarschijnlijk niet altijd zijn, stel dat ze een keer op reis moest naar een van de planeten om te helpen. Dan moest ze zichzelf wel kunnen redden. Hierna pakte het meisje langzaam de pen op waarna ze het teken na begon te tekenen. Natuurlijk nog niet perfect maar de eerste poging was niet bepaald vreselijk. Ze bewoog haar hand mee met de lijnen die ze eerst had gevoeld, en zette ze dus op die manier ook op papier. Natuurlijk trilde haar hand nog meer dan Ronodan zijn hand had gedaan. Daarbij schreef ze lang niet zo sierlijk. Misschien kwam dat nog ooit. Langzaam richtte ze haar blauwe ogen weer op terwijl ze over haar moeder sprak, waarna ze al snel een vraag stelde over angsten. Ook met deze vraag leek de lange man geen probleem te hebben. Hij legde het duidelijk en rustig uit, in ieder geval zijn mening over angst.'Bang zijn is een natuurlijke reactie van ons brein als we iets tegen komen dat we niet kennen of wat er anders en vreemd uitziet. We kunnen dat niet verwerken omdat we het nog nooit eerder gezien hebben. We hebben niks om het mee te vergelijken. Bang zijn is niet slecht. Daar leer je van. Bang blijven is een ander verhaal. Dan leer je niks van de nieuwe ervaringen en stop je met mentaal te groeien. En zodra een persoon daarmee stopt kan je hem net zo goed ten dode opschrijven. Zonder mentale ontwikkeling ben je niets meer dan een leeg omhulsel. Een zak vlees gevuld met bloed en botten,' verklaarde hij dan ook. Het meisje gunde hem een waterig glimlachje voordat ze hem met een nadenkende blik aankeek. 'Een zak vlees gevuld met bloed en botten.' Giechelde ze zachtjes, een van de eerste oprechte lachen die ze had gehad de afgelopen tijd op Starshine Acedemy. Ze stopte al snel met lachen waarna ze beduusd en met een onzekere blik naar de grond keek. 'Dus als je niet alleen een zak vlees gevuld met bloed en botten wilt zijn,' begon ze zachtjes. 'Dan moet je je angsten onder ogen komen?' Vroeg ze zachtjes waarna ze hem met grote ogen aan keek. 'Bent u wel eens bang geweest?' Vroeg ze daarna zachtjes. Dit was namelijk een onderwerp geweest die niet veel mensen in het weeshuis bespraken. Niemand kon een seconde een zwakte tonen of iets wat enigszins zwak overkwam. Dat kon een helse ervaring beteken, daarbij hadden de verzorgers geen tijd om bij elk wissewasje in te grijpen. Iets waardoor Anna nog meer in zichzelf gekropen was. Ze had niemand om mee te praten, dus sprak ze niet. Gelukkig had Luna haar Sandy een paar maanden geleden al gegeven terwijl ze nog in het weeshuis zat. Dat had haar heel wat rustiger gemaakt, dan ze daarvoor was. Ze had niet meer zo snel het gevoel dat ze in paniek raakte, iets wat natuurlijk een goed teken was. Zeker op een grote school als deze was het niet handig halverwege de gang in paniek te raken.

Haar zangerige stem kwam alleen naar voren toe op momenten dat ze zich op haar gemak voelde en heel even enkele seconden kind was. Gewoon zoals elk ander kind dat hier op school rondliep of vrij en blij buiten rondzwierf. Samen met hun vrienden dingen uithaalden, die niet altijd in goede aarde vielen maar waarom dikwijls toch gelachen kon worden. Toch was Anna niet zoals elk ander kind en reageerde ze ook niet zo. Haar onzekerheid kwam vaak sneller terug dan men kon knipperen met hun ogen. Uit het niets veranderde ze dan weer in het onzekere, verlegen meisje dat nauwelijks woorden over haar lippen heen wist te persen. Ondanks het feit dat Ronodan duidelijk geduldig was, zou het een poosje duren voordat ze zonder schaamte in de buurt van hem zou durven rondwarrelen. Überhaupt gebeurde zo iets niet zo snel, ze zat misschien gewoon liever op haar veilige kamertje een boek te lezen dan de onveilige wereld in te trekken. Toch betekende dat niet dat Ronodans woorden niet van harte werden genomen en ze er niet naar luisterde. Ze had immers zijn zin herhaald en doorgevraagd. Ze was geïnteresseerd in de lange man voor haar, met zijn excentrieke uiterlijk en zachte zangerige woorden. Die net als de wind rustig leken voort te vloeien tot verhalen. Het kalmeerde haar, lucht was dan ook het tegenovergestelde van aarde, de magie die haar vader oorspronkelijk had gehad. Dit betekende dat ze hem minder snel met haar vader vergelijken zou, al deed ze het onbewust nog steeds. Oude manieren vergat iemand niet zo snel, veranderen was moeilijk. Al waren vele veranderingen het ook waard. 'Je wilt leven toch?' Vroeg de man aan haar, waarna het meisje even fronste. Ze wou leven, maar begreep niet echt waar hij naar toe ging met die vraag, wat hij bedoelde. Haar ogen keken hem dan ook lichtelijk verward en afwachtend aan. 'Ja, maar zelfs mensen die een leeg omhulsel zijn leven toch nog?' Murmelde ze verward, technisch gezien waren ze toch niet dood. Ze waren vaak wel minder prettig in de omgang en genoten niet van het leven, maar waren ze dan echt helemaal niets? Haar blauwe ogen richtte ze onrustig op de man terwijl onzichtbaar haar spieren iets aanspande. Onzeker als ze was kostte het haar moeite om haar volgende vraag te uiten. Ze vroeg naar hem, naar zijn angsten en kreeg antwoord. Altijd op de geduldige manier, al voelde ze zich inmiddels ergens ook wel schuldig. Ze stoorde hem immers midden in de nacht en misschien kon hij zijn nachtrust ook wel goed gebruiken. 'Ja, ook ik ben wel eens bang geweest,' gaf de man eerlijk toe nadat hij geknikt had. Verrast keek het meisje hem aan, ondanks dat ze oplettend was, kwamen dingen nog steeds wel eens als een verrassing aan. Ze had hem niet aangezien als iemand die snel bang was, al was iedereen vast wel een keertje bang geweest. 'Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat ik nooit meer zonlicht zou zien. Maar ik ben nog steeds hier. Dus ik moet iets goed gedaan hebben om hier nog steeds te kunnen zijn,' verklaarde de man, waarna het meisje even op haar lip beet. Ze wist natuurlijk wel dat de meeste Legendarische Magiërs van aardige leeftijd waren, maar dat ze de dood misschien ook een aantal keren in de ogen hadden gekeken kwam totaal onverwachts. In haar ogen waren ze bijna almachtig, en diende ze elkaar in balans te houden, zodat geen van de planeten elkaar af zouden maken.

Met een zachte geluidje liep ze dichter naar hem toe en keek ze hem voor het eerst recht in zijn ogen aan. Zijn tweekleurige ogen, bruin en blauw. Toch beangstigde het haar niet, het liet haar enkel concluderen dat iedereen anders was en hij misschien toch nog wel ergens te vertrouwen was. Haar bewegingen waren nog steeds niet zo soepel, zoals een kind normaal gesproken zou zijn, maar eerder stijf en houterig. Dit betekende niet dat ze niet soepel kon bewegen, ze had gewoon geleerd rustige en zachte stappen te zetten. Altijd op haar hoede te zijn, en zelfs nu het niet meer nodig zou moeten zijn, verleerde ze het niet. Ze wist dat Luna haar voorlopig zou beschermen, ze was niet meer alleen. Maar dit zorgde er ook voor dat ze iemand in vertrouwen moest nemen, en ondanks dat Luna dat vertrouwen verdiende, had ze er soms nog steeds moeite mee om het met haar te delen. Toch had ze een paar van haar grootste angsten met de man voor haar gedeeld. Een man die waarschijnlijk niet een van de hartelijkste mannen was die ze tegen kon komen op Starshine Academy. Heel langzaam reikte ze naar zijn hand en pakte ze die voorzichtig vast terwijl ze nieuwsgierig als een pasgeboren baby weer in zijn ogen keek. 'Je ogen zijn tweekleurig,' verklaarde ze op haar kinderlijke toon, met een grote onschuld die enkel bij jonge mensen te vinden was. 'Maar ik vind ze mooi.' Verklaarde ze waarna ze haar blik weer afwende en met haar voeten weer onzeker over de grond schuifelde.