De wind gebruikte zijn eigen haar om hem te geselen, maar Ronodan negeerde het. Hij schoot door het luchtruim. Voor de mensen op de grond zou hij niet veel meer zijn dan een vage bordeaux rode vlek dat razendsnel aan je voorbij schoot. Al wisten de meeste mensen inmiddels dat het rode gevaarte in de lucht de Heer van Lucht moest zijn. Er was tot nog toe geen enkel andere Puffoonse met bloedrode vleugels op de school aanwezig. Het duurde niet lang voordat hij de Toren in zicht kreeg. Maar al vanaf deze afstand kon hij het raam van Angani onderscheiden. Zijn raam stond immers altijd open en de wind liet de gordijnen verwelkomend wapperen. Hij spoorde zichzelf aan nog sneller te vliegen. Alsof hij sneller wilde gaan dan licht en geluid.
Als een onaangekondigde storm schoot hij door het open raam en moest zijn vleugels spreiden om zichzelf tegen te houden. Toen hij de grond weer onder zijn voeten voelde klapte zijn vleugels zich weer in tegen zijn lichaam. Hij wierp een blik over zijn schouder toen hij achter zich een stem hoorde. De jongen met het boek beschermend voor zijn gezicht was Dallas. Hij had de jongen een paar dagen geleden mee genomen naar de school. Hij kwam van Gren. Dallas was niet zomaar een jongen, hij had een speciale vloek over zich. Ronodan was het tegen gekomen in een oud dagboek van een ex-collega. En het had hem wel interessant, om niet te zeggen functioneel, geleken om de jongen maar eens te zoeken. Het was niet makkelijk geweest, Gren was vrij groot. En Ronodan had geen idee gehad hoe de jongen eruit zag. Gelukkig had hij zijn vlindervorm een stuk meer opgevallen. Hij had geen kans gehad tegen Ronodans Puffoonse magie. Maar dat was inmiddels weer een paar dagen geleden gebeurd. En nu verbleef de jongen hier, op de school. 'Dallas, just de persoon die ik wilde zien. Ik heb een klusje voor je,' begon hij, maar onderbrak zichzelf. 'Wat lees je daar?' vroeg hij toen zijn blik op het boek viel.

Ronodan vond het heerlijk om door de lucht te scheren. En dan het liefste zo snel als hij kon. Er waren vroeger maar weinig gevleugelde wezens geweest die hem hadden kunnen bijhouden. Het kwam niet in hem op om stil en zachtjes Angani in te vliegen. En waarom zou hij ook? Hij waren zijn persoonlijke vertrekken. En als er al iemand was die er niet thuishoorde, dan had hij dat direct door. Ronodan voelde zich niet bedreigd door de anderen in de Toren om altijd op zijn hoede te moeten zijn. Hij vertrouwde op zijn instincten. En het waren die instincten die hem op de hoogte stelde van de jonge hartslag achter hem. Het was geen verassing. Hij wist dat het Dallas was. De eerste twee dagen had hij er aan moeten wennen dat behalve Sylvester nu ook dat joch door de kamers van Angani liep. Maar hij was er inmiddels aan gewend dat Dallas zijn eigen bed had en in Angani kon gaan en staan waar hij wilde. Alleen Ronodans slaapkamer was verboden terrein voor zowel de jongen als de adviseur.
Ronodans aandacht ging weer terug naar Dallas. Zijn wenkbrauwen hadden zich een klein beetje gefronst toen hij het boek op diens schoot zag liggen. Hij zag Dallas eigenlijk bijna nooit lezen, al kende hij de jongen nog niet zo heel lang. Hij had er niet eerder bij stilgestaan en was daarom wel nieuwsgierig naar waar de jongen zo in was verdiept. Hij kon het niet hebben dat hij straks dingen te weten zou komen die hij misschien maar beter niet kon weten. En het antwoord zinde hem niet. Iets over Puffoon. Dat was genoeg om wantrouwende alarmbellen af te laten gaan. Hij had niet verwacht dat Dallas zich zomaar bij zijn nieuwe lot zou neerleggen. Maar misschien was de gebruikelijke aanpak hierbij niet verstandig. En de terloopse opmerking van de jongen dat hij een slechte lezer was gaf Ronodan een idee. Hij liep naar zijn bureau en trok een la open om er daarna een officieel ogend document uit te halen. 'Ik wil dat je naar Oak's Field gaat. Een kennis van me verblijft daar op het moment en ik wil dat je hem deze brief geeft. Je neemt geen omwegen, je gaat direct naar hem toe. Het adres staat op de enveloppe. Je praat met niemand anders dan alleen hem over de brief. En blijf niet te lang hangen. Ik verwacht je zo snel mogelijk weer hier,' gaf hij zijn instructies terwijl hij de brief overhandigde. 'Oh, en neem wat gebak of koek of zoiets mee van de bakker. Iets zoets,' voegde hij eraan toe terwijl hij hem ook een paar gouden munten meegaf. Met een korte hoofdknik gaf hij aan dat de jongen kon vertrekken. Ronodan bleef wachten tot hij zijn hartslag niet meer in de Toren kon ontdekken. Daarna liep hij naar zijn boekenkast en trok er achter elkaar drie smalle boeken uit. Toen hij terug naar zijn bureau liep gleed zijn blik even kort over het boek waarmee Dallas eerder in zijn handen had gezeten maar liep toen door en liet de boeken met een zachte plof op het bureaublad vallen.

In Dallas' afwezigheid ruimde Ronodan het bureau op. Of eerder schoof hij alle papieren die hem nu in de weg lagen in een la die hij vervolgens op slot deed. Hij moest eerlijk toegeven, hij had eerst zijn twijfels gehad bij Dallas. Maar de jongen kon aardig handig zijn om hem voor domme klusjes te gebruiken als post bezorgen.
Hij hoorde Dallas' hartslag toen hij de trappen van de Toren weer beklom lang voordat de jongen weer op de deur klopte en Angani betrad. Ronodan liep heen en weer door het woonkamer gedeelte van Angani met een boek in zijn handen. Maar hij stopte toen Dallas de deur achter hem weer gesloten had. Hij keek de jongen aan en knikte even. 'Leg maar op het bureau,' sprak hij afwezig terwijl hij de bladzijde aflas waar hij mee bezig was. Het boek legde hij daarna weg en liep naar het bureau. Hij wenkte Dallas en gebaarde de jongen om achter het bureau te gaan zitten. 'Als ik iets nuttigs uit je wil halen, dan is het van noodzaak dat je leert lezen. Juist leert lezen. Ik wil geen excuses horen. Lezen kan je op elke leeftijd leren. Ikzelf was pas een jaar of twaalf, dertien toen ik leerde lezen en schrijven,' begon hij. Daarna schoof hij de dunne boeken Dallas' kant op. 'We beginnen simpel. Dit zijn eenvoudige boeken. Ik wil dat je een stukje voorleest. Gewoon om te zien wat je wel en niet kent,' ging hij verder. 'Als je precies doet wat ik van je vraag krijg je na afloop zo'n gebakje,' eindigde hij met een hoofdknik naar de taartjes die hij gehaald had.