"They say it's not the kids, the parents are the problem, then if you taught the kids to parent that's the problem solved then."

Er waren meer manieren om gewekt worden dan door het geluid van een wekker. Er was bijvoorbeeld, in dit geval, het geluid van ruzie makende buren. Kai kneep zijn ogen direct stevig dicht toen hij wakker werd, omdat hij bang was dat hij het gordijn open gelaten had en dat het licht in zijn ogen zou schijnen. Met een geërgerde kreun draaide hij op zijn zij en probeerde hij te geloven dat hij niet in zijn eigen bed lag, gestoord door de jongens in de kamer naast hem. Blijkbaar waren er toch veel studenten die niet om konden met hun kamergenoot. Wel, gelukkig had hij er zelf geen, dan zou hij zelf ook veel ruzie maken, wist hij. Toen na zo'n vijftal minuten er nog steeds lawaai klonk, duwde Kailee het deken van zich af. Nog nooit was hij zo snel opgestaan zonder enkele keren te moeten geeuwen, trekken en lastig vloeken omdat hij te snel opgestaan was en er zwart door zag of duizelig was. De jongeman liep zijn deur uit en wandelde naar de kamer naast zich. Hij klopte op de deur, die bijna direct openging. Een onvriendelijke "Wat" werd naar hem gegooid, waardoor de blauwharige jongen fronste. "Kunnen jullie, like, ergens heel ver weg ruzie gaan maken, of een nieuwe kamergenoot zoeken." De jongen keek Kai lastig aan. Die laatste keek naast de ander door, naar de andere ruziemaker die nog verder in de kamer stond. "Sorry, Kailee." De jongen met de neuspiercing rolde zijn ogen kort met een zucht en draaide zich weer om. De deur ging dicht, zodra hij zich omgedraaid had, maar hij was wel zeker dat het nu even stil zou zijn. Even, lang genoeg om zich aan te kleden en in rust weg te gaan van zijn kamer.
Terug op zijn kamer zuchtte de jongen een keer diep. Geen les, maar hij had zichzelf wel wat voorgenomen. Hij had zich voorgenomen dat hij naar de gymzaal ging, om toch een beetje te sporten. De jongeman haalde een joggingbroek uit zijn kast. Zijn pyjamabroek werd snel omgewisseld in de joggingbroek. Als ik snel zeg, bedoel ik ook snel. Hij haatte het om geen kleren aan te hebben, hij haatte het om zichzelf te moeten zien. Hij beet hard op zijn onderlip toen hij merkte dat zijn joggingbroek eigenlijk te los zat om zijn middel. Zijn moeder had h'm al ingenomen aan de middel, hij was al smaller gemaakt. Hij veranderde ook zijn T-shirt, hij trok een ouder T-shirt aan, een met korte mouwen, maar die wel lang genoeg waren om een groot deel van zijn bovenarmen te bedekken. De jongen prulde het ringetje uit zijn neus en legde het op zijn nachttafel. Hij wou niet per ongeluk zijn neuspiercing er uit scheuren. De kerel trok twee rolletjes verband uit zijn lade en deed ze om zijn handen en polsen, zoals boxer bandage, maar in plaats van aan zijn pols te stoppen, of net daar iets boven, verbond hij tot bijna aan zijn ellebogen. Hij had nog dingen op zijn armen staan die hij liever wou verbergen tot ze genezen waren. Hij grimaste en probeerde er verder niet meer aan te denken. Kailee bond zijn veters en en krabde kort aan zijn nek. Zou hij in een spiegel kijken om te kijken of hij er oké uit zag? Of het 'door de beugel' kon? Nee. Natuurlijk niet. Zijn blauwige rugzak trok hij onder zijn bed uit. Nog steeds dezelfde rugzak, ja. Al zo lang. Maar het was een cadeau van zijn vader. Kai plooide een trui op, helemaal niet netjes, en hij - letterlijk - propte de trui in de rugzak, samen met een flesje water. En een pakje sigaretten. Dat had hij ook nodig, die had hij gewoon nodig. Terwijl hij ook dat pakje er met een aansteker bij stak, besefte hij dat hij de laatste tijd veel vaker was gaan roken. Zijn tante zou teleurgesteld zijn. Zijn moeder was dat toch al. Hij veranderde gauw zijn gedachten, hij wou aan iets anders denken. Ging hij nog ontbijten? Hij keek neer, naar zijn heupen en middel. Hij zou wel eten kunnen gebruiken, zijn broeken moesten terug strakker komen te zitten. Maar hij besloot om het toch niet te doen. Hij trok de rugzak op zijn rug en sloot de deur achter zijn rug. Zodra hij de trappen af begon te lopen, hoorde hij dat het geruzie op de kamer weer begon. Met een halve glimlach, al was he een zeer waterachtige glimlach, liep hij verder.

Zijn rugzak stond in de kleedkamer, hij kon het ding toch niet bijhouden. Zijn pakje sigaretten en zijn aansteker zaten in de zak van zijn joggingbroek. Hij wou zodadelijk nog eentje gaan roken, maar natuurlijk zou hij eerst sporten, of iets doen, bewegen. Hij had een boxbal voor zich staan, maar God, hij wist niets van hoe je moest slaan. Hij wist niets van eender welke sport. Hij kon niet op de boxbal slaan zonder dat hij pijn door zijn polsen heen voelde trekken. Kai wreef over zijn linkerpols en schudde zijn hoofd voor hij weer een keer een mep gaf tegen de bal. Hij beet hard op zijn onderlip toen hij weer pijn voelde. Zo hard dat hij zelfs bloed proefde. De jongeman slaakte een zucht en likte het bloed weg. De metaalachtige smaak bleef wel hangen, maar alles was beter dan er als een vampier uitzien, ook al bloedde het niet zo ontzettend hard. Kailee haalde een hand door zijn haar en gaf op. Hij deed wel alsof hij sportief was. Waarom wou hij zelfs sportief zijn? Afvallen? Slecht idee. Spieren aankweken? Hij vond zichzelf gespierd genoeg, al was hij echt niet bijzonder gespierd. De kerel twijfelde even of hij naar buiten zou gaan, of hij nu ook al of zou geven, maar dat zag hij ook niet direct zitten. Hij ging gewoon een beetje aan de kant staan en bekeek het wedstrijdje basket dat er gespeeld werd door enkele jongens. Lang deed hij dat echter niet, hij liep naar achter, achter de netten, waar de ballen, sportattributen, boxen, boxballen, etc. stonden en bewaard werden. Er was een achteruitgang, wist hij. Hij verdween achter de netten in en wrong zich tussen enkele turnmatten door. De achteruitgang werd een beetje open gezet door hem, en hij stak gewoon die sigaret op die hij al van bij de boxbal op wou steken. Als hij echt wou, kon hij nog nét de gymzaal inkijken, maar waarom zou hij? Weer eens slaakte hij een zucht en stak de sigaret tussen zijn lippen.

OOC: Tári~ Hoop dat je er wat mee kan.

Gymzalen hadden bepaalde factoren die Kai zich ongemakkelijk deden voelen. meer dan één factor, ja. Eén, de overweldigende geur van zweet. Het schrok hem af, hij kon er niet tegen. Twee, de geur van deo, hij werd altijd misselijk van de vele verschillende soorten deo door elkaar. Drie, zo veel mensen die er beter uitzagen dan hijzelf, vooral de jongens van de school dan. Ja, er liepen wel de 'nerds' rond, maar er liepen ook enkele kerels rond met enorm atletische lichamen. Misschien was het jaloezie, misschien was het afkeer. Vier, mensen hielden niet op met staren, zeker niet als je blauw haar had en een gezicht had dat duidelijk vertelde dat je ergens anders wenste te zijn. Vijf, als je niet echt goed was in sporten, hoorde je er niet bij en kon je beter weggaan. Hij had even op de boksbal staan meppen en doen, maar uiteindelijk verveelde het hem toch wel, deed het hem pijn en kon hij wijn frustraties er niet zo op uitoefenen als hij gehoopt had. Andere mensen konden hun woede kwijt erdoor, maar hij werd enkel kwader omdat het zijn polsen pijn deed. De jongeman was achter de netten in verdwenen, na even naar de basketters gekeken te hebben, wetende dat er een achteruitgang was. Die was vanaf nu zijn beste vriend, want het wou zeggen dat mensen dachten dat hij sportief was (hij bevond zich immers nog steeds in de gymzaal) maar terwijl kon hij lekker ongezond roken aan die deur. Het was ook beter dan eender wat, hier hoefde hij niet met mensen te praten. Hier hoefde hij gen kritiek aan te horen. En dat vond hij helemaal top. Een beetje nonchalant stond hij tegen de deur van de achteruitgang te leunen, de sigaret tussen zijn vingers en af en toe bracht hij die naar zijn lippen om een trek te nemen. Erg dat hij dat stond te doen aan de gymzaal. Hij kon overal roken, maar nee, hij moest het weer doen op een plaats waar iedereen gezond aan het zijn was. Hij haatte dat iedereen er zo gezond was. Waarom was hij niet gezond? Want het was niet dat hij zo mager was doordat hij al zijn vet weggesport had, nee. Maaltijden overslaan. 'Have you ever took a blade to your wrist, have you been skipping meals? We're gonna trying something new today - how does that make you feel?' Dat nieuwe iets was hij al aan het doen. Kailee was vrijwillig naar hier gekomen. En hij nam zichzelf voor dat hij na zijn peuk verder zou gaan sporten. Wat hij precies zou gaan doen, wist hij wel nog niet. Want hij had geen zin meer in boxen, het deed zijn polsen enorm veel pijn en hij had nog last van toen hij zo achterlijk was om zijn hand keihard tegen het hoofdeinde van zijn bed te slaan.  ‘Goede reden om naar een gymzaal te komen’, hoorde hij plots gezegd worden, waardoor hij zijn ogen oprichtte naar de richting waaruit het geluid kwam. De sigaret hing in zijn mondhoek, maar hij haalde hem er tussenuit toen hij besloot antwoord te geven. "Ja toch, hier kan ik tenminste doen alsof ik goede voornemens heb en aan mijn conditie werk", antwoordde hij met een halve lach. Hij herkende haar, plots. Hij had haar een keer gezien in de Kovomaka's Gardens, maar maar even, kort, en ze had hem wel begroet maar tot namen noemen waren ze nooit gekomen. Wel, dan maakte het eigenlijk niet zo veel uit, hij voelde zich ook niet verplicht om extra vriendelijk te doen door hun korte ontmoeting. Hij nam weer een trek van de sigaret en wachtte met de rook uitblazen tot het zo hard kriebelde en prikte dat hij haast moest hoesten. Het meisje had witte haren, dus dat was helemaal niet te vergelijken met zijn eigen haar dat blauwgeverfd was. Ze had rode ogen, ook dat leek helemaal niet op zijn blauwe ogen. Hij had eigenlijk ook geen reden om zichzelf met haar te vergelijken. Het enige wat ze gelijk hadden, waren donkere kringen onder hun ogen. En dat ze beiden redelijk bleek waren. Maar Kai zijn immuunsysteem was slecht. Hij leefde ongezond, hij was ongezond en hij had ook geen zin, motivatie of reden om zich beter te verzorgen. Nee, dat was gelogen, hij zou dat allemaal doen voor Ryan, maar voor zichzelf zou hij het niet doen. Het interesseerde hem niet bijzonder hoe het ging. Hij perste zijn lippen op elkaar om de sigaret ertussen te houden terwijl hij het verband om zijn polsen/armen heen terug strakker bond. "Je zegt het toch niet tegen de leerkrachten, huh?" vroeg hij waarna hij kort grinnikte, al was de grinnik misschien meer veroorzaakt door nervositeit, twijfel en hoop dan dat het hem werkelijk amuseerde. "Mijn naam is Kailee, by the way, aangenaam." Hij verwijderde de sigaret van zijn lippen en hield hem tussen wijs en middelvinger terwijl hij het meisje aankeek.