Woesh!

Hier ga ik dingen plaatsen die ik met Yang, mn personage, heb geschreven, one shots, brieven, dagboeken, etc etc^^
Per post geef ik et een andere titel.
Hopelijk gaat dit niet tegen de regels in, wist nergens anders waar ik et kon plaatsen.

In ieder geval, voor de genen die et lees, enjoy! En als je tips hebt, lemme know ;D

xxYang

A Fragment from the Past

Het bloed, zo rood als de rode rozen uit haar moeders tuin, vermengt met het heten water maakten het sierlijke vormen. Haar haren, zo rood als het bloed wat langzaam van haar lippen, gezicht en handen af droop, hingen als gordijnen sluik langs haar gezicht. Een zucht verliet haar lippen en blies de dikke stoom lichtjes aan de kant. Ze staarde naar de witte tegeltjes van de douche. Haar zilveren ogen, normaal gesproken zo vrolijk met een ondeugende twinkeling, dof van de pijn. De pijn die ze voelde in haar lichaam en geest. Pijn gekomen door vermoeidheid en de gevechten van de afgelopen avond.
Haar ogen gleden naar beneden en ze zag hoe het bloed weg vloeiden op de stroom van het water. Ze knipperde en voelde hoe erg haar hoofd bonkten. Voorzichtig hield ze een van haar voeten onder het water stroom. Een schok ging door haar lichaam toen haar tenen de eerste warmte voelde. Terwijl ze haar handen tegen de muur plaatsten stapte ze compleet onder de douche. De hitte van het water verspreide zich over haar koude lichaam. De open wonden stroomde vol met water wat resulteerde in een prikkende pijn. Geen emotie was af te lezen van haar gezicht terwijl de wonden branden.
Levenloos keek ze voor zich en probeerde regelmatig adem te halen. Het water waste alles weg. Het bloed, de opgedroogde plekken en het verse. De koude regen druppels op haar huid. En het zweet wat nog kouder aanvoelde dan de regen. Weer zuchtte ze en probeerde een beeld te vormen van wat er was gebeurt.
Zoals gewoonlijk op een zaterdag avond was ze na het eten de stad ingetrokken. Klaar om geld te verdienen om dit de volgende dag in de familie pot te doen. Geld te verdienen met mensen neer halen. Grote mannen met veel spieren die meer wogen dan de boodschappen die ze op woensdag moest doen. Grote mannen met veel tatoeages en die stonken naar alcohol of zweet. De meeste kwamen net terug van stappen en dachten dat ze z’n meisje als haar wel aan konden. Ze wist ze altijd neer te halen met een of ander behendig trucje wat ze op de lessen had geleerd. Ze ging van vecht arena naar vecht arena samen met haar gang genoten. Ze had de tijd van haar leven. Het was het enige waar ze goed in was, vechten.
Op school kon ze zich vaak niet concentreren. Meestal door haar mede klas genoten die propjes naar haar gooiden. Steeds als ze ze aan wilde vallen werd ze tegen gehouden door de leraren en waren hun onschuldig. Als ze niet op school was hielp ze vaak haar moeder in de bibliotheek. Niet in de bibliotheek was ze bij de bende. Niet bij de bende of thuis was ze in het ziekenhuis.
Ze was vaak ziek of dagen lang buiten westen. De dokters wisten zich er geen raad mee en zeiden dat ze om de zoveel weken langs moest komen om te kijken of haar lichaam nog in goede staat was. Geen idee of het gevaarlijk was wat ze had, of het dodelijk was of niet. Ze hadden het geplaatst op waarschijnlijk een defect in de zenuwen of hersenen. Nou daar kon je veel mee.
Op een gewone dag stond Yang er totaal niet bij stil. Maar soms, heel soms, schoot het door haar hoofd en kwam de angst van de onzekerheid die ze met zich mee droeg naar boven drijven. Het was de onzekerheid en machteloosheid wat haar angst in boezemde. Ze kon niks doen, geen medicijn, geen therapie, niks. Ze had het gevoel dat ze een tikkende tijd bom was. Dat ze ooit zou flauwvallen en nooit meer wakker zou worden. Ze had er geen macht over en moest maar hopen op het beste.
Haar handen balde zich tot vuisten en voor het eerst sinds ze haar huis was binnen gelopen verscheen er een emotie op haar gezicht. Ze keek pijnlijk, kneep haar ogen zicht en beet haar tanden ferm op elkaar. Haar blote rug liet ze tegen de tegels aan leunen. Het verschil tussen het heten water en de koude tegels maakte het er naar dat ze rilde.
Langzaam liet ze zich naar beneden glijden tot ze neer kwam op de betegelde vloer. Het water van de douch kwam nog steeds als een regenstorm op haar neer. Al het bloed wat uit de wonden kwam was nu weg gespoeld en de wonden waren gestopt met bloeden. Ze voelde hoe een naar gevoel zich om haar hart heen klemde. Het gevoel van verlies, woede en verdriet. Een traan gleed over haar wang en vermengde zich met het zoete kraanwater.
Vannacht was heel anders gelopen dan ze verwacht had. Normaal gesproken ontmoeten ze met haar gang maatjes, ging de stad rond en kwam dan met maar een paar schrammetjes thuis. Deze keer kwam ze echter thuis met een flinke blauwe plek op haar rug. Een beeld van hoe ze tegen de muur werd geworpen schoot door haar hoofd. Ook was ze thuis gekomen met een blauw oog, gebarsten lippen, knokkels die helemaal open geslagen waren en nog tien tallen andere blauwe plekken. Om de een of andere manier was ze vannacht niet snel of sterk genoeg geweest. De tegenstanders maakte haar in alsof ze nooit had gevochten. Alsof ze een klein meisje was die dacht stoer te doen.
Nadat ze haar tweede gevecht had verloren zei een van de gang jongens dat ze maar naar huis moest gaan. Gefrustreerd om zichzelf had ze geweigerd en was gewoon de arena weer in gestapt. Hier had ze een flink pak slaag gekregen tot op het punt dat ze buiten westen op de koude betonnen vloer lag. De mensen hadden gejoeld terwijl haar tegenstander triomfantelijk rond liep. De geluiden waren hard en pijnlijk. De lichte verblinde haar toen ze eindelijk haar ogen open deed. Heel haar gezicht zat onder het bloed en de blauwe plekken begonnen zich te vormen. Het was lang geleden sinds ze zo was toe getakeld. De enige plek waar ze niet totaal machteloos was, was van haar afgepakt met de klap van een vuist. Ze had verloren, ze was zwak en voor de zoveelste keer in haar leven machteloos.
Uit frustratie balde ze weer haar vuisten. Ze wilde schreeuwen. Ze wilde haar lichaam kapot slaan tegen de tegels. Ze wilde weg zijn van deze wereld waar ze niks uit maakten. Zelfs op de plek waar ze sterk was, was ze onderuit gehaald als een nietig vlammetje wat doofde door een windvlaag. Zachtjes begon ze te snikken. De geluiden probeerde ze zo stil mogelijk te houden zodat ze niemand wakker zou maken. Het zachte gesnik werd overstemd door de kletterende water druppels. Niemand zou haar vinden. Niemand zou haar troosten op dit donkere moment. Ze wilde ook niet getroost worden. Ze wilde alleen zijn.
Met een diepe ademhaling sloot ze haar ogen, vouwde haar armen over haar opgetrokken benen en legde haar hoofd op haar knieën. Zachtjes liet ze de tranen over haar wangen rollen tot ze op zouden houden. Na de douche zou ze gaan slapen, tot ze werd gewekt door het licht van dageraad. Ze zou rust hebben. En voor enkele uren de vaste wereld vergeten. Zich verliezen in een wereld die geheel van haar was. Een wereld waar ze alles kon zijn wat ze wilde. Een wereld zonder machteloosheid. Zoals haar moeder zei, ‘’For in dreams, we enter a world that’s entirely our own...’’

The Love story of her Parents

Suzuha en Ayton hebben elkaar ontmoet op een festival van Puffoon in haar woonplaats, een grote stad op het arme gedeelte van Puffoon. Suzuha trad samen met haar toneel vereniging op. Ze moesten elk jaar een stuk doen voor het grote festival. Dit jaar had Suzuha een hoofd rol waarin ze ook mocht zingen. Het was haar grootste droom om eens solo te zingen in een stuk.
Ayton was op doorreis en kreeg te horen dat er een groots festival was. Hij besloot te gaan kijken en zag daar de beeldschone Suzuha. Ze was klein, had zilveren ogen en zwarte haren waardoor haar bleken huid op sneeuw leek. Ayton had vele mooie vrouwen gezien en was dus ook niet direct verliefd op haar, ook al vond hij haar wel een prachtig aanzicht. Nee, dit kwam pas enkele weken later na hun eerste ontmoeting.
Voor Suzuha en haar familie waren het baggeren tijden. Ze waren nog altijd arm en moesten rond komen met minimum eten. Suzuha, die klein en behendig was, had al van jongs af aan door dat ze erg gemakkelijk dingen kon stelen.
Na het toneel stuk op het festival besloot ze om rond te gaan kijken. Een grote cap wierp een schaduw over haar gezicht waardoor mensen haar niet zouden herkennen. Bij een kraampje met mooie sieraden was ze direct verliefd op een ketting met vuurrode stenen. Natuurlijk kon ze deze niet betalen maar Suzuha wist wel beter. Met haar snelle handen en mooie praatjes wist ze het sieraad weg te gristen maar dit was niet onopgemerkt zoals ze had gehoopt. Direct werd er een hand op haar schouder gelegd maar zonder om te kijken rende ze weg. De genen rende achter haar aan maar Suzuha was voorbereid. In een soepele beweging gooide ze twee messen in zijn been met behulp van luchtsturing. De man zakte naar de grond en Suzuha zag een uit weg. Echter verscheen er opeens een hele rij van vuur waardoor ze niet verder kon lopen. Ze zat gevangen als een rat in de val. De man was opgestaan, liep naar haar toe en keek haar aan. Door het vuur wat om hem heen wapperde leek zijn rode haar nog roder dan normaal. Hij trok de cap van haar hoofd af en zag vol verbazing dat het dat kleine meisje van het toneel stuk was. Hij bood aan dat als ze het sieraad terug gaf, hij haar zou laten gaan. Met tegen zin accepteerde Suzuha dat en verdween de schaduwen in.
Enkele dagen daarna kreeg ze bezoek bij de toneel vereniging. Niet wetende wie het was liep ze naar voren en zag de man staan die haar een paar dagen terug had gesnapt. Direct wilde ze in de verdediging gaan maar de man lachte echter en schudden zijn hoofd. Hij haalde een pakje tevoorschijn, overhandigde dit haar en verliet het gebouw weer.
Toen Suzuha het opende en zag dat het de ketting was sloeg haar hart toch een slag over. Verbaasd staarde ze er naar tot haar beste vriendin zei dat ze er achter hem aan moest gaan. Ze rende het gebouw uit, ook al stort regende het, riep dat ze hem dankbaar was en vertelde haar naam. Blijkbaar had de man dit niet verwacht want verbaasd draaide hij om en liep snel op dr af terwijl hij zijn jas uit deed. Bij haar sloeg hij zijn jas om haar heen en zei dat ze niet zo maar zonder schoenen of jas naar buiten moest rennen als het regende. Suzuha, de airhead die ze was, lachte falend en stelde voor om naar binnen te gaan. Hier hadden ze gepraat, leerde elkaar kennen en kwam er achter dat zijn naam Ayton was. Zo ook kwam ze er achter dat hij, dankzij haar, in het ziekenhuis was beland omdat ze met haar messen een belangrijke pees in zijn been had geraakt. Ze kwam er achter welk ziekenhuis het was en zo begon het dat ze dagelijks even kwam kijken hoe het met hem ging. Deels uit schuldgevoel maar ook uit nieuwsgierigheid naar zijn verhalen en hem.
Er gingen weken voorbij en ze waren ondertussen vrienden geworden. Bij beide was er ook wel iets van een vlammetje te vinden maar beide dachten er niet veel van. Toen Ayton vertrok om weer terug te gaan naar Razen hing er een droevige sfeer boven hun. Niemand gaf het toe tho, want beiden wisten ze toch wel dat het nooit zou werken tussen hen twee. Ten eerste was er een groot leeftijd verschil van zes jaar en de verschillende planeten.
Terug op hun thuis plekken waren ze beide niet tevreden met wat er was gebeurt. De weken gingen voorbij en ze konden maar niet stoppen met denken aan elkaar ook al probeerde ze het wel. Uiteindelijk hakte Ayton de knoop door en besloot om terug te gaan voor Suzuha. Op de planeet kwam hij er achter dat ze niet thuis was maar een optreden had. Alsof het een goede roman was, met een humoristisch tintje, ging Ayton naar het optreden en werd direct naar achter getrokken door Suzuha’s beste vriendin Linne. Hier werd hij in een kostuum gehesen en zonder enige in breng op het podium geworpen. Niet goed wetende wat hij moest doen stond hij daar voor al die mensen, werd rood en zag oen Suzuha staan in een prachtige jurk met de ketting met de rode stenen. Toen hun blikken elkaar kruiste viel Suzuha compleet uit haar rol en rende op Ayton af. Dat was de eerste keer dat ze een zoen uitwisselden en het was wel duidelijk dat ze gek op elkaar waren.
Maanden daarna vroeg Ayton haar ten huwelijk met een ring die precies pasten bij de ketting met de rode steentjes. Nadat ze getrouwd waren gingen ze samen wonen en kregen hun eerste kindje Jaden. Als een lief gezinnetje gingen ze samen wonen en leefde gelukkig in mindere armhoede dan waar Suzuha vandaan kwam.
Toen Suzuha zwanger was van haar tweede kindje kreeg Ayton opeens de oproep van zijn oude werk dat ze dringend goede vuur magiërs nodig hadden. Als een waren strijder met verantwoordelijkheids-gevoel trok hij er op uit. Dit was echter de laatste keer dat Suzuha hem ooit had gezien, na maanden kwam hij niet terug en zelfs de mensen van Razen wisten niet waar hij was gebleven. Verscheurt door verdriet en eenzaamheid viel ze in een diep gat. Gelukkig had ze de hulp van haar ouders en Linne. Na een paar duistere tijden zag ze het licht weer dankzij haar familie en vrienden. Haar kinderen waren nu het belangrijkste voor haar en ze zou alles doen om hen gelukkig te maken. Dat zou Ayton ook hebben gewild.
Met deze gedachten sloeg Suzuha een nieuw pad in. En was/is een liefdevolle, sterke moeder die veel voor haar kinderen over heeft en voor ze door het vuur zou gaan.


(niet mn beste schrijf werk maar vond et zonde om et hier niet neer te zetten x3)

Love story from the past

Lange tijd heeft Yang niemand anders dan haar broer en moeder gehad. De meeste kinderen vonden haar raar of zelfs eng vanwege haar vuur rode haren. Veel tijd om vrienden te maken had ze ook niet omdat ze vaak ziek thuis was van school.
Toen ze naar de middelbare school ging kwam ze uiteindelijk terecht in de gang. Dit was als een tweede thuis voor haar. Een plek waar ze zichzelf kon zijn en geaccepteerd werd. De jongens waren misschien wat ruig maar hier voelde ze zich tenminste thuis. Het was Liam die haar eens van de straat had gepikt en mee genomen naar het café waar ze altijd zaten. Liam zelf was toen vijftien en nog lang geen leider er van.
De jaren verstreken en voor Yang voelde het meer als een hechte vrienden groep dan een gang waar ze in zat. Ze ging wel mee met gevechten en stal soms spullen maar het was kattenkwaad. Ze hadden altijd de grootste lol. Yang werd steeds volwassener en mooier als meisje. Op een bepaald moment werd Liam leider van de groep. Ze had het altijd al goed met hem kunnen vinden maar toen hij leider werd kreeg hij een stuk meer aandacht van de mede vrouwelijke gangleden. Dit was het moment dat ze realiseerde dat ze meer voor hem voelde dan gewoon goede vrienden. Dit ontkende ze echter totaal, tegen andere en zichzelf.
Snel hierna werd ze echter voor een lange tijd ziek en zag hem voor weken niet. Na die weken kwam ze terug bij het cafe en Liam was zo blij haar te zien dat hij haar direct omhelsden, ter irritatie van de mede vrouwelijke gangleden. Die dag hadden ze lang gepraat en zelfs 's avonds zaten ze nog in het café. Dit resulteerde uiteindelijk in dat ze een zoen uitwisselden en vanaf toen waren ze eigenlijk een koppel. Het was Liam die het de groep had verteld. Yang als zeventien jarige werd knal rood maar doordat iedereen begon te juichen veranderden haar blos al snel in een brede lach.
Het waren prachtige maanden waarin Yang verblind was door liefde en tegelijkertijd veel over zichzelf te weten kwam. De maanden vlogen voorbij en voor ze het wist hadden ze het al vijf maanden. De twee waren erg close geworden maar Yang begon te merken dat er iets niet pluis was. Eerst wilde ze het niet onder ogen zien en negeerde ze haar intuïtie. Maar het gevoel werd steeds sterker en uiteindelijk ging ze op onder zoek uit. Liam gedroeg zich vreemd en de mensen in de bende waren ook al anders dan normaal.
Na wat onderzoek kwam ze er achter. De bende was bezig met echt duistere zaken, zoals drugs, stelen, mensen bedreigen en wie weet wat nog meer. Ze besloot het er nog niet met Liam over te hebben maar na enkele weken lag het zo zwaar op haar ziel dat ze er wel over moest praten. Dit resulteerde eerst in dat Liam er niet over wilde praten en het ontweek. Weer enkele dagen gingen voorbij en Yang had er schoon genoeg van.
Door alle spanning en wat er gebeurt was leek het wel alsof haar verliefde roes weg was gewaaid. Ze zag alles nu reëel. Deze situatie was niet goed en ze wilde niks hier mee te maken hebben. Zelfs al ging dat ten koste van de band die ze met Liam had. Als hij niet bereid was voor hen te vechten dan was het voor haar wel duidelijk waar zijn hart écht lag.
Na veel gesproken te hebben met haar moeder besloot ze het uit te maken. Vol moed en pijn stapte ze op Liam af en begon het gesprek. Uiteindelijk werd hij boos en gooide van allerlei lelijke woorden naar haar hoofd. De tranen van woede en verdriet sprongen in haar ogen. Ze had geprobeerd het te begrijpen maar hij was echt duister bezig. Ze keek hem hoofdschuddend aan en zei simpel weg dat het uit was. Met deze woorden vlogen enkele spullen in de fik en verliet Yang de kamer. Dit was het einde van hun halfjaar lang durende relatie.
Enkele dagen later kwam ze terug in het café maar door de blikken die ze kreeg was het wel duidelijk dat ze niet meer welkom was. En zo te zien had Liam ook al weer een nieuw liefje gevonden, alsof zij nooit had bestaan.
Verscheurd door verdriet, woede en eenzaamheid sloot ze zich op op haar kamer. Door alle spanning kreeg ze ook nog last van haar ziekte en kon maanden niet naar school. Toen het eenmaal beter ging besloot ze naar de Starshine Academy te gaan en daar een nieuw leven te beginnen weg van de bende en weg van Liam. Zich schamende voor de relatie met Liam en zich voor nemende nooit meer zo close met iemand te worden. Ze zal nooit meer die zelfde fout maken.

(Again weer niet mn beste schrijfwerk maar wilde het hier gewoon neer zetten)