Kijk, al die missies doen, dat bracht je nog weer ergens. De eerste stap was het bos geweest, toen het lanceer platform, een tripje naar Nova en nu hier, Shadra. Ook al zat de duistere magie in Olivers bloed en ook al was hij er trots op, de planeet had hij nooit geweldig gevonden. Het leek altijd alsof er een zwarte, zware deken van arrogantie, trots en afstandelijkheid over iedereen heen lag. Er kon nergens nog maar een zuur lachje van af. Misschien was het daarom dat de witblonde jongen altijd zo chagrijnig was en zelf nooit kon lachen. Wie weet was dit het gene geweest wat hij had geërfd van zijn Shadraanse vader. Misschien moest hij er dan maar minder trots op zijn.
Nog altijd waren Shuttles niet zijn ding en met het vooruitzicht van het grauwe Shadra, was Olivers humeur niet bijster geweldig. In tegendeel, zijn gezicht stond op onweer. Niet dat het iemand opviel tussen deze grijze massa van rijke snobs en kansarme luiaards. Oliver wist niet eens of dat de mensen waren die in deze menigte rond liepen maar dat deed hem er niet toe. Hij was hier voor een missie, een missie die hij zeker ging volbrengen.

Stilletjes en voorzichtig stapte de jongen de bibliotheek in. Alsof hij bang was dat hij nu al te veel geluid maakte, hield hij zich eerst afzijdig om eens goed rond te kijken. De kraag van zijn jas stond hoog op vanwege de kou, maar algauw deed hij die naar beneden toen de warmte hem in zijn greep kreeg. Overal stonden rijen kasten, met duizenden boeken, waarschijnlijk netjes gesorteerd op naam of alfabetische volgorde. De jongen onderdrukte een zucht en keek of hij ergens iemand kon vinden die hem zou kunnen helpen.
Hij vond zijn hulp aan een, waarschijnlijk, volbloed Shadraanse bibliothecaresse, die net zo chagrijnig als zijn humeur op dit moment, achter haar bureau zat te werken. Haar handen tikten zo zachtjes op de machine dat het bijna leek alsof ze ze niet aanraakte. Oliver fatsoeneerde zijn kleding, ging met een hand door zijn haar in de hoop de warrigheid wat te verminderen, zette zijn chagrijnigste, Shadraanse gezicht op en liep zachtjes naar de balie toe.
De jongen moest een paar keer kuchen voordat de vrouw met haar strenge knotje en gehoornde bril de tijd nam om hem aan te kijken. 'Ha-' Hij werd meteen afgekapt door de vrouw die haar wijs vinger op haar lippen legde om te indiceren dat hij zachter moest praten. De jongen keek achterom, warempel, er keken echt mensen chagrijnig naar hem op omdat hij even zijn stem op een normaal volume had gebruikt. Maar de jongen herinnerde zijn missie en probeerde zo goed als het kon mee te werken. Op de meest fluisterende, maar toch verstaanbare, toon legde hij uit waar hij naar op zoek was. De vrouw zocht het op, trok even haar wenkbrauw op en Oliver legde er nog maar even een schepje bovenop en vertelde daarom ook maar dat hij het voor een bijzonder project nodig had met vrienden en dat die vrienden erg ongeduldig buiten op hem te wachten stonden.

Niet veel later was de bibliothecaresse op gestaan, had hem gewenkt en had hem de weg gewezen naar de achterste hoek van de bieb, waar het meeste stof lag en het het donkerste was. Oliver schonk de vrouw een glimlach, maar keerde al snel terug naar een strak gezicht met een bedankende knik toen ze raar op keek. Hij tuitte zijn lippen terwijl zijn ogen zoekend over de kasten gingen. Het duurde een paar minuten voordat de jongen had gevonden wat hij zocht. Zo snel als hij kon, pakte hij de rugzak die op zijn rug zat en ritste hem open. Even keek hij naar het boek in zijn handen. De waarschuwing om het niet open te doen ging door zijn hoofd en even overwoog hij het toch te doen. Wat kon er mis gaan? Maar toch, hij had liever de Talons en een fijne dag, dan wakker worden in een ziekenbed.

Zo snel als hij kon liep hij met strakke passen door de bibliotheek, richting de deur. Hij negeerde alles en iedereen. Weg hier. Hij voelde het boek ritselen in zijn tas, maar besteedde er geen aandacht aan. Alles wat nu restte was terug naar Starshine vliegen, helaas, om het boek in te leveren bij Kalkstein en te genieten van een lekker drankje in Oaks Field. Dat klonk nu eens als een goed plan.