Met zijn energieke, bruine ogen bekeek Olivier het bord waarop de vraag van Master Kalkstein stond. Daaronder stonden twee namen. Die van hem en die van een meisje. Blijkbaar hadden ze zich beide geopperd om de leraar watermagie te helpen. In de eerste instantie had Olivier al naar de shuttles willen gaan, maar bedacht zich niet lang daarna dat hij, als hij hier wachtte op zijn 'teamgenoot' genaamd Kyna wachtte, ze meer tijd hadden om een plan te bedenken. Meer tijd hadden om elkaar te leren kennen en meer tijd hadden om beter op elkaar in gespeeld te raken. Ze zouden dit in teamverband gaan doen, dus communicatie was belangrijk. En het was, als hij eerlijk was, gezelliger dan in zijn eentje. Hij had al helemaal niks met Shadra. Vond het maar een donkere en koude planeet. Maar hij was hier niet om zijn (voor)oordelen te uiten. Hij was hier om een leraar te helpen. Met een zachte zucht stak hij zijn knokige vingers in de broekszakken van zijn ietwat gehavende spijkerbroek en hij draaide zich om. Zo keek hij niet meer naar het bord, maar de gang in. Met een beetje geluk kon hij Kyna zo eerder aan zien komen. Wiebelend op zijn voeten wachtte hij geduldig op het meisje. Al leek het alsof hij ongeduldig was, wat misschien stiekem ook wel een beetje zo was, want de zwartharige jongen kon namelijk niet lang stilstaan of stilzitten. Niets doen vond hij maar niets dus eigenlijk was hij altijd wel op de één of andere manier in beweging. En vandaag was dat dus dat hij wiebelde op zijn voeten, van de bal van zijn voet naar zijn hiel en weer terug. Heen en weer, heen en weer. Was hij nerveus voor de missie? Een beetje, nog niet echt. Al was hij er vrij zeker van werd dat het erger werd als hij de shuttle in zou stappen en dat de nerveusiteit op zijn volledige kracht was als hij zijn voet op de grond van de duistere planeet zette. De planeet was niet duister, zelfs de magiërs die duistere magie hadden waren niet duister. Niet allemaal dan. Sommige waren wel duister in de zin van echt duister. Maar lang niet allemaal. Elke magiesoort, planeet en zelfs persoon hadden goede en slechte kanten en eigenschappen. Hij merkte pas dat zijn gedachten ver waren afgedwaald toen hij zichzelf eruit haalde met zijn gefluit. Hij had niet eens doorgehad dat hij was begonnen met fluiten, en zo heel mooi klonk het ook niet. Oeps. Het geluid stierf weg en al snel zag hij iemand aan komen lopen. Zou dat Kyna zijn? Of gewoon een meisje wat hier langsliep of moest zijn voor iets anders. Met een schouder ophaal zwaaide hij naar de persoon. ‘Kyna?’ Vroeg hij vragend en met een halve glimlach. Een gemeende, halve glimlach. Hierna wachtte hij af op een reactie van het meisje. Hij zou vanzelf wel merken of het haar was ja of te nee. En mocht het haar niet zijn, wachtte hij nog wel iets langer.

Het meisje had opgekeken bij haar naam en Olivier voelde een vlaag van opluchting door hem heen gaan. Mooi, dan hoefde hij niet langer te wachten. De zwartharige jongen pakte haar uitgestoken hand, en schudde die even voordat hij weer los liet. 'Oké, mooi. Dan hebben we samen de klus om Master Kalkstein te helpen. Ik ben Olivier, trouwens.' sprak hij haar aan om zich zo ook maar meteen voor te stellen. Hij knikte bij haar woorden en glimlachte even zwakjes. 'Ja laten we maar gaan... ik ben benieuwd naar hoe en wat. En nee, ook ik ben er nog nooit geweest.' Antwoordde hij haar. Hierna liep hij achter het meisje aan, richting de shuttles. Kort keek hij op de borden om te zien welke ze precies moesten hebben waarna hij ook de shuttle in stapte. Kort keek hij rond en nam plaats op één van de bekleedde leren stoelen. De shuttle was vrijwel verlaten, als hij het even snel bekeek. Met een kleine glimlach keek hij uit het raam terwijl de shuttle opsteeg.

De duistere planeet kwam al snel in zicht. En hoewel het er donker was, en hij het er maar kil vond, zag het er verder uit als een gewone planeet. Niet dat hij ook echt anders had verwacht, maar het had geen donkere, zielloze enge aura of iets anders werkelijk duisters. Maar nee. Dat viel eigenlijk wel mee.

De landing ging relatief soepel, soepeler dan toen hij aankwam op Starshine en al snel stond hij met beide benen op Shadraanse grond. Het was er donkerder dan hij gewoon was maar. Hoe het zat met de gebouwen en mensen daar, kon hij nog niet echt inschatten. Nog iets langer liet hij zijn donker bruine ogen over de omgeving gaan voordat hij ze op Kyna richtte. 'Zullen we de openbare bibliotheek gaan zoeken?' vroeg hij haar met een kleine grijns.