_{Nadat ze haar ontbijt had opgegeten en het bord had opgeruimd, had ze de eetzaal vrijwel direct verlaten. Er was immers niemand waar ze nog even bij kon hangen om nog gezellig mee te praten, omdat ze nou niet bepaald vrienden had gemaakt op deze school in de afgelopen jaren. Al helemaal in het afgelopen jaar, aangezien ze meer gefocust was geweest op het terugbrengen van haar vuurmagie, die tot op de dag van vandaag nog steeds geblokkeerd was, dan op het maken van vrienden – waarvan ze zelf ook wist, dat die banden na de school toch weer zo goed als verdwenen zouden zijn. Een beetje afwezig liep ze door de gangen, richting het mededelingenbord. Ze ging er niet alleen naartoe om de reden dat ze toch ergens wel een betere reputatie wilde opbouwen onder bepaalde leraren, maar ook omdat het haar misschien kon helpen met het terugkrijgen van haar vuurmagie: het was in ieder geval het proberen wel waard. Onbewust ging ze naast een jongen staan die in een rolstoel zat, hem niet eens opmerkend, terwijl ze haar helderblauwe ogen over de mededelingen van het bord liet gaan. Haar blik bleef hangen bij de missies, totdat ze de missie van ene Master Kalkstein opmerkte. Het was een missie naar de grootste bibliotheek die kovomaka kende, maar de moed zakte vrijwel meteen in haar schoenen bij de gedachten om naar Shadra te moeten gaan daarvoor. Het liefst bleef ze nog zeker een heel jaar weg van die planeet, vooral nu ze haar vuurmagie niet onder controle had en het liefst ontweek ze het soort mens dat daar woonde. Want wie weet wie ze daar allemaal tegen het lijf kon lopen. Iemand uit haar verleden, iemand die haar vader kende, wie weet zelfs haar oud-mentor. Ze balde zachtjes haar vuisten bij de gedachten eraan al en stond net op het punt zich om te draaien en het idee gewoonweg op te geven. Totdat de jongen naast haar, van wie ze al die tijd niet echt had erkent dat hij er was, tegen haar sprak.
Ze keek op van zijn plotselinge voorstel, of eigenlijk, ze moest juist naar onder kijken om hem aan te kunnen kijken: hij zat namelijk in en rolstoel. Een van haar wenkbrauwen trok ze voor een moment op, terwijl ze kort strak aanstaarde en vervolgens haar blik af wendde naar het blaadje dat Master Kalkstein had opgehangen. Met een Shadraan naar Shadra gaan? No way. Not happening. Of.. misschien was het juist handig? Een zucht rolde kort over haar lippen, bijna alsof de volgende woorden met tegenzin uit haar kwamen. ”Goed..” Sprak ze, waarna ze haar blik weer op hem richtte. ”.. zolang ik je niet vooruit hoef te duwen in dat ding.” Uiteindelijk verscheen er toch, alhoewel geforceerd, een glimlach op haar gezicht, waarna ze haar hand naar hem uitstak. ”Ziva Thorne,” stelde ze zichzelf voor. Als ze toch met hem op reis moest naar Shadra, dan wilde ze op zijn minst zijn naam kennen. Misschien was het nog niet zo erg om met hem naar Shadra af te reizen, bovendien zat hij in een rolstoel, dus wat voor kwaad kon hij doen? En als hij braaf zocht naar die domme documenten van Master Kalkstein, kon zij mooi even snel een blik werpen op een paar boeken die haar konden helpen met haar vuurmagie.}

Ze liet haar blik even op zijn rolstoel vallen toen hij opmerkte dat zolang hij niet vast kwam te zitten of ergens niet omhoog kon, hij gewoon kon functioneren als een persoon met werkende benen. Great, alsof dat haar gerust moest stellen. "Goed, maar als je vast komt te zitten vraag je maar een van je soortgenoten om je los te trekken." Sprak ze, wanneer ze kort zacht lachte, om haar opmerking toch wat minder hard te laten lijken - want wie weet zou hij dan wel denken dat het gewoon een grapje was geweest. Kort schudden de twee elkaars handen, beiden met een vrij stevige handdruk. Hij stelde zichzelf voor als Sarovyr Maveth en zachtjes knikte ze. "Aangenaam je te ontmoeten," natuurlijk was dat een leugen, maar dat hoefde hij niet te weten. Echt opletten wat de jongen vervolg deed, deed ze niet meer: in haar hoofd was ze namelijk meer bezig met het feit dat ze naar Shadra zou gaan en wat ze allemaal nodig had om naar de planeet te gaan. Ze keek daarom ook even vragend op toen hij sprak, de woorden drongen iets later tot haar door. "Oh, ja, klopt. Ik ga even een jas halen enzo." Na haar woorden draaide ze zich soepel weg van de jongen en keerde ze zich naar de trappen om daar naartoe te lopen.

Het duurde niet heel lang of ze keerde terug met een jas in haar hand op de plaats waar de twee eerder stonden. "Klaar om te gaan?" Diep van binnen had ze geen zin om naar de planeet te gaan, er waren teveel oude herinneringen die ze daar kon opdoen die ze liever bleef ontlopen. Helaas had ze geen andere keuze, ze zag geen andere weg meer om iets te vinden dat haar kon helpen met haar vuurmagie: met haar trots was ze te koppig om het aan een leraar te vragen, bovendien was de laatste keer dat ze 'hulp' kreeg, niet bepaald goed afgelopen.

// sorry dat 'ie zo laat is!

Een beetje afwezig luisterde ze naar het gebrabbel van de jongen in de rolstoel. Over dat hij vaak bij zijn grootouders in Razen was voor Starshine Academy en eigenlijk alleen maar in zijn ouders stad was geweest op Shadra. En helaas zaten zijn vrienden niet op deze school, ach wat een arme jongen toch, hélémaal alleen. Moest vast lastig zijn. Ze rolde lichtjes met haar ogen, maar naar haar mening onzichtbaar genoeg voor de jongen - hij zat tenslotte in een rolstoel, no way dat hij haar eyeroll kon zien. "Hmn? Dus je weet wel waar de bibliotheek ongeveer ligt? Nou, dat komt dan toch even goed uit." Dat was eigenlijk het enige interessante wat de jongen te melden had, echt een verhaal naar zijn 'verleden' had ze namelijk niet naar gevraagd. Ze liet haar blik naar de Shuttles glijden en zocht al vlug naar de shuttle die naar Shadra zou gaan. Al snel zag ze een grote shuttle en erboven een bordje dat vermeldde dat de shuttle richting Shadra zou reizen. Geweldig, dan hoefde ze niet zo lang op het lanceringsplatform te wachten! De reis naar Shadra was al ver genoeg op zich, namelijk. Doordat ze echter naar de shuttle zocht, merkte ze niet op dat ze een pad overstak. Ze merkte al helemaal niet de man op die de kar vooruitduwde, die bovendien enorm beladen was met koffers waardoor de man haar moeilijk had kunnen zien.
Haar pas werd onderbroken door een sterke ruk aan haar arm, waardoor ze een stukje achteruit werd getrokken. Ze brunette brak uit haar afwezige mood en richtte haar helderblauwe kijkers op de kar die op dat moment langs kwam, op diezelfde plek waar ze nog geen seconden daarvoor had gestaan. Vrij fel trok ze haar arm los uit zijn grip, nog voordat hij haar los kon laten en liet ze haar helderblauwe ogen kwaad op hem neervallen. "Dat had niet gehoeven," reageerde ze nogal kortaf. "Ik kan best zelf oversteken, ben geen klein kind meer." bromde ze, waarna ze met een snelle pas weer verder liep richting de shuttle. Diep van binnen helemaal niet beledigd dat de jongen haar zojuist voor de kar had weggetrokken, maar eerder verward. Shadranen waren niet aardig, dit soort acties deden ze niet uit zichzelf. Ze deden het alleen maar om hun eigen egoïstische redenen, maar voor eens kon ze geen reden bedenken. Nee, nee, het moest vast een truc zijn. Weer een spelletje dat hij met haar probeerde te spelen en dat hij maar niet dacht dat ze erin ging trappen, no way. Zonder nog boe of bah te zeggen en om te kijken, liep ze de shuttle in die richting Shadra zou gaan en nam ze plaats in een van de stoelen.

De opmerking die daarna kwam ging niet geheel onopgemerkt voorbij bij de brunette. Ze richtte haar helderblauwe ogen echter enkel even ijskoud op de jongen, want natuurlijk had ze zijn kleine hint opgemerkt. Noemde hij haar nou een klein kind? Hmn, laag, totaal niet onverwacht gedrag voor een Shadraan. Ze haalde haar schouders op en liep de shuttle in, om daar plaats te nemen. De jongen deed precies hetzelfde, al leek hij niet echt heel erg dichtbij in de buurt van haar te gaan zitten. Erg vond ze het niet, ze had immers niet zo heel veel zin om de hele reis naar Shadra met hem te praten. Het was al erg genoeg namelijk dat ze naar Shadra ging en heel misschien schemerde dat ook door aan haar houding, die van zelfverzekerd toch lichtjes over leek te gaan tot nerveus. Het was immers al negen jaar geleden, als het al niet meer was, dat ze de planeet voor het laatst had gezien. Het was immers een understatement om te zeggen dat ze 'slechte ervaringen' met de planeet had. De jongen, of nee, laten we hem even een gentleman noemen, betaalde haar kaartje. Ook weer zoiets dat niet nodig was en ook weer zoiets dat ze niet gewend was van een Shadraan. Ze liet haar blik een beetje wantrouwerig over de jongen heen glijden, maar deze 'verzachtte' al snel genoeg weer en nam plaats voor haar usual felle blik. "Die had ik heus ook zelf kunnen betalen." Mompelde ze naar de jongen. Ze had genoeg geld, had geen Shadraan nodig om haar kaartje te betalen. Haar blik gleed uiteindelijk weer weg van Sarovyr, waarna ze zich richtte op het raampje naast haar en naar buiten keek. De shuttle ging omhoog en langzamerhand werd de planeet die ze de afgelopen paar jaren als een thuis had gezien, weliswaar ongewenst, werd steeds kleiner. Daar ging ze dan, op naar Shadra. Een zucht gleed over haar lippen, wellicht onhoorbaar voor menig persoon om haar heen. Ze had er geen zin in, maar ze had geen andere keuze. Ze ging niet naar Shadra voor die domme quest: het geld had ze niet nodig en het item dat ze van Kalkstein zou krijgen zou voor haar waarschijnlijk toch geen waarde hebben. Ze ging naar Shadra om haar eigen persoonlijke, wellicht egoïstische, redenen.

De reis leek wel een eeuwigheid te duren als je het haar vroeg, vooral het moment dat ze Shadra zag aankomen en de tijd die de shuttle nam om te landen. De planeet was duister en ze kon de duistere magie die er vanaf kwam al aanvoelen. Het bezorgde haar een rilling over haar ruggengraat, nee, het liefst keerde ze direct terug. Even slikte ze toen de shuttle geland was en sloot ze kort haar ogen. Goed, diep ademhalen en doen alsof er niks aan de hand was. Weer net zo zelfverzekerd als voor heen, de nerveuze houding leek als het ware verdwenen, stond ze op uit haar plaats. "Daar gaan we dan," zei ze tegen Sarovyr, waarna ze langs hem door liep en de Shuttle verlaatte. Tijd om eens even rond te kijken in die bibliotheek van Shadra, die bekend stond als de grootste en beste bibliotheek over heel Kovomaka.

Ze had voor de rest de hele reis gezwegen, er was ook niet veel geweest om tegen de jongen te zeggen. Hij had ook niet echt aanstalten gemaakt om iets te zeggen, iets wat ze nou niet bepaald heel erg vond. Toen de reis eindelijk voorbij was, en ze zich zover had gekregen om op te staan na even diep adem te halen, leek ze weer net zo zelfverzekerd te zijn als voorheen. Als hij er iets over zou vragen zou ze gewoon zeggen dat ze lichtelijke vliegangst had, dat zou een goede reden zijn voor haar zenuwen in de shuttle en tidens de landing: want ze was natuurlijk helemaal niet zenuwachtig om op Shadra te zijn. Helemaal niet. Hoe lang was het ondertussen alweer geleden? 7 jaar? Langer? En nog steeds stak het haar om zelfs één stap op de planeet te zetten. Gewoon rechtdoor lopen, totdat ze bij een grote straat aankwamen, had de jongen nog gezegd over de richting waarheen ze moesten lopen. Ze knikte, afwezig, want die informatie was haar allang bekend. Ze mocht dan wel hebben gezegd nooit op Shadra te zijn geweest, maar dat was een leugen. Of in ieder geval Ziva Thorne was nooit op Shadra geweest: dus technisch gezien was het geen leugen, toch? Ze liet haar blik over de omgeving glijden. De mensen, de gebouwen, nee, ze had deze plek niet helemaal gemist. Ze zuchtte en duwde haar handen in haar jaszakken, waarna ze begon met lopen toen Sarovyr eindelijk aan haar zijde verscheen. Goed dan, laten ze hier maar snel mee doorgaan zodat ze net zo snel weer terug naar Starshine Academy kon gaan. Ze wilde namelijk niemand bekend tegenkomen, want daar was ze mentaal nog niet klaar voor.
Het was pas toen ze zijn opmerkte hoorde dat ze haar pas vertraagde en zelfs stopte met lopen. Ze richtte haar blik op Sarovyr en als blikken konden doden, oh dan was de jongen doder dan dood geweest. "Pardon?" Flapte ze uit, waarna ze een kort moment van stilte veroorzaakte. "Is dit een excuus om me mee uit te vragen?" De brunette trok een wenkbrauw op, terwijl ze de jongen doordringend aanstaarde. Nou? Daar leek het namelijk wel op, of ze had het verkeerd begrepen. 'Trakteren op een avondje uit', nee, dat klonk als een excuus voor een date - zelfs alsof hij haar een hint gaf en haar daarmee subtiel mee uit probeerde te vragen.

Het mocht dan wel niet aan haar te zien zijn vanbuiten, maar vanbinnen was ze super zenuwachtig over het feit dat ze op Shadra rondliep. Bang, zelfs. Bang dat ze herkend werd, ook al zou ze niet weten door wie en was dat zowat onmogelijk. Bang dat haar iets zou overkomen, want het was hier op Shadra waar haar goede leven de grond in werd geboord en alles van haar af werd gepakt. Haar hart bonkte in haar keel, maar veel meer dan een norse blik in haar ogen was het niet aan haar zichtbaar dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze liep vrij snel, met één doel in haar ogen: de bibliotheek. Shadranen passeeerden haar van alle kanten, maar ze lette niet echt op hun gezichtsuitdrukkingen of wat dan ook. Sarovyr's woorden had ze weggewuifd met een simpel handgebaar en de volgende wooden: "Het is niets, sorry." Maar er was zoveel gaande, vooral in haar hoofd. Bijna alsof ze in een soort trans zat, liep ze richting de bibliotheek.

Ze werd pas uit deze trans gehaald - of eigenlijk geduwd - toen iemand met zijn schouders tegen haar aanbotste bij het passeren van haar. Bijna verloor de brunette haar evenwicht, maar een steunende hand tegen haar rug bracht haar balans weer terug. Ze draaide zich naar de persoon die tegen haar was aangelopen. Een man rond de leeftijd die haar vader nu zou hebben, ergens tussen de 45 en 50 in. "Excuse me, madam." Sprak hij, met een vriendelijke glimlach, waarna hij zich omdraaide en verder liep. Verdwaasd keek de brunette hem na, waarna ze zich omdraaide en haar pad weer vervolgde. Geen blik op Sarovyr werpend. Ze keek voor zich uit alsof ze zojuist een spook had gezien dat haar de stuipen op het lijf had gejaagd en wellicht was er ook iets veranderd in haar manier van ademhalen, dat veel gehaastiger klonk. Bij de deur van de bibliotheek bleef ze stilstaan, waarna ze deze voor Sarovyr openhield, haar blik nog eenmaal terug richtend op de plek waar ze tegen de man had gebotst. Een bekende.