Het was gelukkig stil in de Toren toen hij de trappen naar Angani betrad. Als Ronodan ergens nu geen behoefte aan had was het om andere collega's tegen te komen.
Nog steeds in zijn nette pak met stropdas die hem het gevoel gaf alsof hij constante ademnood had. Het overhemd en de jas die bij het driedelige pak hoorde weerhielden hem ervan om zijn vleugels te laten verschijnen. Dit is waarom hij nooit veel bovenkleding droeg. Dat gevangen gevoel was vergelijkbaar met een dwangbuis.
Hij duwde zacht de deur naar zijn kamers open. Voor een kort moment sloot Ronodan zijn ogen en luisterde. Niemand. Sylvester was al lange tijd weg en Dallas was ook niet aanwezig.
De deur liet hij openstaan terwijl hij doorliep naar de drankkast. Met snelle, bijna geoefende bewegingen trok Ronodan een glas en een fles uit de kast en schonk die eerste halfvol. De fles zette hij weg en terwijl hij een slok van de brandende koude vloeistof nam reikte zijn andere hand naar de stropdas om de knoop een stuk naar beneden te schuiven en de eerste twee knoopjes van het overhemd eronder los te trekken. Een grote hap lucht was het gevolg.
Hij wist dat ze bij de vergadering van hem verwachtte dat hij zich aan het protocol en de juiste etiquette hield. Maar zo was hij gewoon niet. Het pak zag er dan ook gloednieuw uit. De enige keren dat hij het droeg was voor de vergaderingen op Puffoon.
Met kalme pas liep Ronodan door de kamer naar de piano die strategisch met uitzicht op het raam was geplaatst. De deur stond nog open, maar dat maakte niet uit. Het raam sloot hij ook nooit. Zijn vingers gleden over de ivoren toetsen. Het was opvallend met hoeveel tederheid het instrument behandelde.
Nog een slok volgde waarna het glas op de bijzettafel naast de piano kwam te staan. Zijn vingers gingen automatisch naar de speelhouding. Zachtjes drukte hij enkele tonen in. Daarna liet hij zich zakken op de pianobank. Hij speelde een van de eerste stukken die hij had geleerd, ruim tweehonderd jaar geleden. Een oprechte glimlach van tevredenheid en verzadiging verscheen op zijn gezicht. Zelfs de meest stressvolle dag kon weggewassen worden met de kalmerende tonen van zuiver ivoor.

Als het instrument zou kunnen spreken zou het veel verhalen kunnen vertellen. Verhalen van verborgen pijn en ondergedoken spijt tot het pianospel dat met gespannen vingers werd gespeeld om woede in te dammen. Of die korte momenten waarbij de aanraking vederlicht was geweest. Die vluchtige momenten van voorbijgaand geluk. Een wegstervend geluid van de pianoklanken vulde de kamer en werd langzaam vervangen door stilte. Zijn vingers rustte op de toetsen. Het was niet ongebruikelijk om meerdere hartkloppingen in de Toren te horen. Ze leefden hier met z'n zessen naar Carissa vertrokken was en haar opvolger nog niet gearriveerd. Maar dat er een hart zo dicht voor zijn deur stond kon alleen maar betekenen dat iemand hem lastig kwam vallen.
Ronodans blik ging naar de deur. De wind die door het open raam naar binnen kwam had hem dicht geblazen dus hij kon niet langer zien wie er achter zijn deur stond. Langzaam stond hij op. Maar toen zijn hand op de klink lag stopte hij. Hij kon door de deur heen al voelen wie erachter stond. Hij had Iro niet meer gezien sinds die nacht dat hij en Jareth bijna weer tot vechten waren gekomen. En als hij eerlijk was had hij de man daarna een beetje vermeden. Ten eerste om Jareth. Hij had geen behoefte in welke opmerking dan ook van die groenharige freak. Ten tweede voelde Ronodan zich enigszins beschaamd over zijn gedrag. Hij haatte Jareth, dat zou nooit veranderen. Maar Iro had dat niet hoeven zien. Na die enkele seconden twijfel trok Ronodan toch de deur open. Het moest een raar aanzicht zijn voor Iro om hem in driedelig pak te zien, maar wel nog altijd met zijn ongewone kapsel en piercings. 'Iro. Is er iets?' vroeg hij de man zo kalm mogelijk. 'Oh, euh wil je binnen komen misschien?' vroeg hij daarna en zette een stap opzij zodat de man erlangs zou kunnen.

Als Iro niet voor de deur had gestaan had Ronodan waarschijnlijk nog wel langer blind naar de muur gestaard. Maar nu stond hij op. Hij kon niet ontkennen dat hij nieuwsgierig was naar de komst van Iro, ondanks het feit dat hij de man eigenlijk liever niet hoefde te zien. Hij wist zijn kalmte te bewaren bij het openen van de deur en het lukte hem nog redelijk om Iro te vragen naar de reden van zijn komst. Iro's eerste antwoord maakte nog niet veel duidelijk aangezien de man geen zinnig woord uitbracht en alleen maar stond te stotteren. Een vragende uitdrukking verscheen op Ronodans gezicht. Ondanks zijn weigerende woorden liep Iro toch Angani in toen Ronodan hem dat vroeg. Zijn blik volgde de docent duistere magie die op zijn beurt weer de kamer bekeek. Dit was immers voor de Iro de eerste keer dat hij zich in Ronodans kamer bevond. Maar hé, eerlijk was eerlijk, hij had zelf inmiddels de binnenkant van Iro's kledingkast gezien. Hij zag hoe Iro's blik naar de piano werd getrokken. Het ding was ook niet moeilijk te missen. Hij stond in de buurt van het open raam en trok meteen de aandacht als je de kamer binnenkwam. Het was duidelijk te merken dat Ronodan trots was op het instrument en genoot van de aanblik ervan.
Maar toen Iro zijn blik losscheurde keek Ronodan de man weer recht aan. 'Je stoort me niet. Om eerlijk te zijn ben ik zelf net terug in Angani,' sprak hij met een afwezige blik op het raam. Dat herinnerde hem weer aan de ongemakkelijke kleding waar hij zich voor geen meter in kon bewegen. Het liefst zou hij die dwangbuis van stof van hem afscheuren. Al was het maar omdat hij nu al wist dat hij ruzie zou gaan krijgen met alleen al die stropdas. 'Ik wil je wel wat te drinken aanbieden, maar ik wil je niet ophouden als je plannen had,' vervolgde hij maar.

Het was ergens wel grappig om een volwassen man te zien stamelen. Ja, Ronodan wist van Iro's gevoelens voor hem, al wist hij niet zeker hoe hij zich er zelf onder moest voelen. Hij had eigenlijk zijn eigen gevoelens opzij geschoven sinds hij op de academie was aangekomen. Het enige wat er ''wel eens'' doorheen brak was zijn woede. Het voelde echter nog vreemder voor hem dat iemand hem Ro noemde. De laatste keer dat hij iemand die bijnaam, of eerder gezegd, afkorting had horen gebruiken als synoniem voor zijn volledige naam was de laatste dag die hij zich kon herinneren voordat hij tweehonderd jaar later weer wakker werd gemaakt door Reá. Het was pijnlijk, en toch ook wel weer vertrouwd om zijn oude afkorting te horen.
Ronodans blik ging even naar beneden, over het pak en toen weer terug naar Iro. 'Er is voor keizerlijke vergaderingen op Puffoon een dresscode. En ze houden zich er iets te streng aan als je het mij vraagt,' sprak hij niet geamuseerd. Er was een reden dat het pak er nog gloednieuw uitzag. Hij had Iro's blik wel gezien. Hij vond het net zomin iets als Ronodan het pak zelf goedkeurde.
Hij knikte even toen Iro toch toegaf en om water vroeg. Hij liep naar de kleine ronde bijzettafel die naast de drankkast stond. Er stond een kruk en een paar glazen op. Hij schonk een van de glazen vol met water dat Cassiaanse ijsklontjes bevatte. Een manier om het water langer vers en koel te houden. Hij liep terug naar Iro en reikte hem het glas aan. 'Als je het niet erg vind, dan zou ik wel weer graag adem willen halen,' sprak hij met een kleine glimlach die doelde op het gevangen gevoel dat de kleren hem gaven. Ronodan keerde zijn rug naar Iro en liep naar de stoel die achter zijn bureau stond om daar de jas overheen te gooien en niet veel later het gilet. Hij zuchtte bevrijdend in gedachten toen hij in elk geval zijn schouderbladen weer kon bewegen. Maar de stropdas bleek echter niet zonder gevecht los te willen gaan. Lichtelijk geïrriteerd bleef hij frunniken in de hoop de knoop los te krijgen. Maar alle pogingen leken zonder succes. Hatelijke krengen.

Als het aan hem had gelegen zou hij de regels compleet genegeerd hebben en was voor zijn part zelfs nog naakt op komen dagen als hij daar de ministers en adviseurs mee had kunnen sarren. Het nare was dat ze wederzijdse samenwerking nodig hadden. Als hij zich rebels op zou stellen zou hij het uiteindelijk alleen zichzelf moeilijker maken. Puffoon was immers nog steeds zijn thuis, en een groot nationalistisch gevoel dreef hem ertoe om het te willen beschermen. Zelfs als dat betekende dat hij zijn lijf in een verstikkend driedelig pak moest persen.
Dat hield uiteraard wel in dat nu hij de stof van zijn lijf kon laten glijden het een bevredigend bevrijdend gevoel gaf. Maar dat achterlijke pak moest het weer verpesten door de stropdas alleen maar strakker te trekken in plaats van hem losser te krijgen. Nog even en hij had de briefopener uit zijn la gepakt en de stropdas met geweld gesloopt. Dat was het moment dat Iro naar hem toe kwam lopen en binnen enkele luttele seconden de knoop los had getrokken. Ronodans blik was strak gericht op zijn gezicht nu hij enkele centimeters bij de zijne vandaan was. Toen Iro het doorkreeg wist hij niet hoe snel hij zijn rood geworden gezicht moest afwenden. Een lichte grijns verscheen op Ronodans gezicht. Hij was niet echt een held als het op flirten aankwam of wel?
Hij keek naar de stropdas die nu op het bureau naast hem lag en pakte het ding op. 'Ik heb nooit echt van stropdassen gehouden. Het was altijd zo'n status symbool waar ik nooit deel van uit wilde maken. Waarom zou iemand vrijwillig met een strop om zijn nek willen lopen?' sprak hij zachtjes terwijl hij de stof door zijn vingers liet glijden.

Toen de stropdas eenmaal van zijn nek bevrijd was en Iro zich met zijn glas en een rood hoofd had afgewend, trok Ronodan een paar knopen van het overhemd los zodat hij niet langer het idee had dat de kraag zijn adamsappel probeerde te verstikken. Onhoorbaar haalde hij een diepe teug lucht. Zijn vingers vonden de stropdas naast hem op het bureau, en een beetje frunnikend met de stof vertelde Ronodan waarom hij die dingen eigenlijk haatte om te dragen. Het zorgde ervoor dat Iro zich weer naar hem omdraaide. Al lukte het de man niet om hem echt recht aan te kijken. 'Als het sociaal acceptabel was zou ik me helemaal niet meer bekommeren om kleding,' zei hij nonchalant met enige vorm van directheid. Het was in elk geval duidelijk wat hij ermee bedoelde.
Iro vertelde verder en Ronodan richtte zijn blik op de stof van de stropdas terwijl hij er met zijn duim een beetje doelloos overheen streek. Hij voelde het kleine merkpatroon dat door de stof heen verweven zat. Een kleine grijns verscheen op zijn lippen. 'Ik hou eigenlijk wel van een beetje stoeien,' grijnsde hij terwijl zijn ogen met die plagerige grijns weer opkeken naar Iro.

//Sorry, Ik kon het niet laten xD

Over zijn eerste opmerking leek Iro er nog vrij relaxt onder te blijven. Maar Ronodan moest lichtjes glimlachen om zijn weerwoord. Geen moeite doen om de regels na te leven, dat klonk wel als een accurate beschrijving. 'Het gaat voornamelijk om mijn vleugels. Ik moet kunnen vliegen, waar en wanneer dan ook. Stof houd me gevangen, het clustert me aan de grond. Dat haat ik,' legde hij verder uit. Het meest vrije gevoel dat hij ooit ervaren had, vliegen, ze konden het niet van hem afnemen. Ook niet met achterlijke kledingvoorschriften. Vroeger was het nooit een probleem geweest. Hij droeg destijds nooit bovenkleding. Hij had zijn vleugels gewoon nodig. Soms had een snelle reactie zelfs zijn leven gered. Maar dat was in deze samenleving niet meer acceptabel. De maatschappij probeerde hem zodanig onder druk te zetten dat hij toegaf aan hun ideeën. In en rond de school luisterde hij daar niet naar. Een luchtmagiër die niet kon vliegen wanneer hij dat wilde was geen echte luchtmagiër. Dan bezweek je onder de regels die waren opgesteld door niet gevleugelde. Ronodans tweede opmerking echter maakte meer los in Iro. Heel wat meer aangezien de slok water die je man in alle rust had willen nemen weer naar buiten kwam. Met een korte windstoot droogde Ronodan zichzelf weer van de ongewenst douche. Het was zijn eigen schuld. Hij had het misschien niet met zo'n grove directheid moeten brengen, al was het maar een plagerijtje.
'Nee. Al zeggen mensen dat ik soms een beetje ruw kan zijn. Soms laat ik me een beetje meeslepen,' ging hij luchtig verder alsof ze een gewoon gesprek aan het voeren waren.

In dat korte moment dat Iro een opmerking maakte over zijn uiterlijk schoten Ronodans ogen van Iro's gezicht meteen terug naar de stropdas in zijn handen. Meestal was hij degene die met dat soort opmerkingen kwam. Maar hij herpakte zich snel weer. 'Dat zou nog eens een beproeving zijn,' grinnikte hij zachtjes. Al was het meer zelfspot dan wat anders. Hij wist wel hoe hij er onder zijn kleding uitzag. Vol met littekens en herinneringen aan een vorig leven. Een grote brandwond ontsierde zijn lichaam aan zijn rechterzij. Overblijfselen van een zwaar bestaan in de armoedige delen van Puffoon.
Toen het gesprek weer vervolgde veranderde het gespreksonderwerp in iets waar hij zich niet zo zwaar onder hoefde te voelen. Het zorgde ook meteen voor een ongewenste douche. Niet dat het uitmaakte, met een beetje magie was hij zo weer droog. Ronodan verliet zijn plek bij het bureau waar hij de hele tijd gezeten had, de stropdas achterlatend, en liep naar de tafel naast de piano waar zijn eigen glas nog steeds stond. Hij nam een slokje terwijl hij naar de woorden van Iro luisterde. Hij zei niets, maar een opgetrokken wenkbrauw en een veelbetekenende grijns waren op zijn gezicht verschenen voordat zijn blik naar buiten gleed waar donkere wolken de lucht een dreigende ondertoon gaven. 'Het gaat onweren straks. Best wel hevig. Ik denk dat je vannacht beter in het kasteel kan blijven,' waarschuwde hij Iro zacht toen hij zich herinnerde dat de man eerder die avond had gezegd dat hij eigenlijk onderweg naar buiten was.
De grijze wolken verduisterde ook meteen de kamer waardoor Ronodan zich gedwongen zag om wat licht te maken. Hij verwarmde zijn hand en een klein vlammetje verscheen. Zijn vuurmagie was bij lange na niet zo krachtig als zijn luchtmagie, maar goed genoeg om er simpele dingen mee te kunnen doen. Daarbij, als hij het genoeg zuurstof voedde werd de vlam vanzelf groter. Het duurde niet lang voordat de houtblokken in de haard vlam hadden gevat en het vuur warmte en licht verspreidde door de kamer.

Zodra de haard eenmaal goed brandde kwam hij weer overeind om te zien dat Iro bij de schouw was gaan staan die vlak boven de haard gepositioneerd was. Zijn eigen blik ging naar de piano toen Iro het instrument ter sprake bracht. Een glimlach verscheen om zijn lippen, een oprechte die zonder dat hij het door gaf, zijn grote voorliefde en passie voor het instrument verried. 'Ja, daar is ze goed in,' beaamde hij. Als hij in een kwade bui was maar nog helder kon nadenken, dan gaf een half uurtje achter de piano rust in zijn gedachten. De muziek waste zijn woede weg en gunde hem voor dat korte moment een plek om te ontspannen en niet na te hoeven denken voordat hij zich weer in de chaos van de wereld stortte.
Hij merkte de weersverandering van buiten op. Hoewel het er nog niet zo uitzag was Ronodan er positief van dat het zou gaan stormen vannacht. Dat voelde hij aan. Onweer zat in de lucht. 'Ik hoop alleen dat de bliksem zich afzijdig houd,' sprak hij zacht en meer tegen zichzelf dan tegen Iro. Zodra de bliksem dichter bij de school in de buurt zou komen hadden ze een probleem. Dan moest hij naar buiten. Tijdens zijn overpeinzingen draaide Ronodan onophoudelijk aan de doffe gouden om zijn rechterhand. Het ding zag er oud, bekrast en gebutst uit. Alsof het tweehonderd jaar geleden al de geest had moeten geven. Het was een tik die hij ontwikkeld had sinds hij het ding droeg en iets wat hij deed als hij in gedachten verzonken was. Maar Iro's stem haalde hem terug en zijn hoofd draaide zich weer om naar de man. 'Jij klinkt als een man met ervaring,' grijnsde hij in de hoop een nieuwe reactie uit te lokken.

Ronodans blik leek bijna vastgelijmd op de grote vleugel. 'Ze klinkt nog beter met een viool erbij,' sprak hij zacht. Hoeveel nachten hadden ze wel niet samen gespeeld. Geen woorden, geen blikken. Enkel spreken met elkaar door de muziek. Elkaar uitdagen, ze deden niet anders. De intense blik die beide op het gezicht hadden gebrand als ze echt met muziek bezig waren. Het is een passie die hij miste om te delen. Hij haalde kort een hand door zijn rode lokken. De meeste vielen weer terug op de plek waar hij ze vandaan gestreken had.
Hij hoorde niet echt Iro's reactie op zijn woorden over de bliksem. Zijn gedachten waren verder weg en de ring kreeg dat te verduren. Maar de man wist Ronodan al gauw terug in het gesprek te betrekken. Met een grijns reageerde hij op Iro's woorden. Iets wat de man gretig aanpakte. Hij kende de term wel. Het was niet iets waar hij ervaring mee had. De tijd waarin hij opgegroeid was kende vele taboe's. Maar Ronodan had zijn eigen eigenaardigheden. Soms was pijn het enige wat hem nog levend deed voelen. Wanneer je zo lang leeft dat je je eigen leeftijd vergat begon met de tijd ook langzaam de impulsen te verdwijnen. Een stekende pijn bracht hem dan terug op aarde, naar de werkelijkheid. Het feit dat hij er echt nog wel was. Toen hij Iro weer recht aankeek kreeg hij een veelbetekenende blik. 'Wat insinueer jij?' vroeg hij met een lichte grijns.

Iro's stem bleef ver weg en drong maar vagelijk door de stormwolken die Ronodans gedachten waren. Uiteindelijk lukte het hem om door te breken, want Iro's stem klonk weer helder naast hem toen hij verder sprak. De grijns op het gezicht van de man zei genoeg en Ronodan besloot toe te happen door hem om wat verduidelijking te vragen. Zijn wenkbrauw verschoof een paar millimeter omhoog. 'Dus, als ik het goed begrijp...,' begon hij terwijl hij de toch al kleine afstand tussen hem en Iro verder verkleinde. '...vraag je of ik je mee wil slepen naar die slaapkamer om je daar in pure extase te laten schreeuwen zodat je zelf verbaasd bent over de geluiden die je niet eens wist te kunnen maken,' fluisterde hij zachtjes in Iro's oor. Hij kon de warmte die de man uitstraalde hier al voelen. Ronodan wachtte niet op antwoord, in plaats daarvan nam hij weer zijn afstand, pakte zijn inmiddels lege glas van de schouw en liep naar de drankkast waar hij het glas weer halfvol schonk en in een keer achterover gooide. Het glas vond zijn plek terug op de bijzettafel naast de piano. Zijn blik richtte zich nog een enkele keer op de buitenlucht waar de bliksem in de verte al begonnen was en de kamer soms van een flits van licht voorzag, meestal niet lang daarna gevolgd door het knallende geluid van de donder.

Hij wist dat hij aan het provoceren was. Maar om eerlijk te zijn wilde hij weten hoever dit kon gaan. Waar lag de grens? Iro liet zich zeker niet door hem afschrikken, dat was hem eerder al duidelijk geworden. Maar of hij ook klaar was voor zoiets? Zijn ogen gingen naar de ring toen hij zijn lege glas weer neer had gezet. Na Haraldur was hij niet meer zo dicht bij een mannelijke partner geweest. Dat was altijd veel afstandelijker gegaan. Hij wilde er geen gezicht bij onthouden. Maar Iro was geen onbekende die hij ergens vandaan geplukt had.
Hij draaide zijn hoofd een stukje meer naar Iro om aan te geven dat hij wel luisterde naar zijn woorden. Maar zijn ogen bleven op een ander punt in de kamer gericht. Toen hij de verandering in toon hoorde keek Ronodan hem echter weer aan. Zou het? Een snelle flits van de bliksem zette hun gezichten in een angstaanjagend blauw licht terwijl Ronodan de man onbeweeglijk aan bleef kijken. 'Wat voor opdrachten?' wilde hij weten. Zijn blik bleef strak gericht op die van Iro. Hij zag de blik van de man veranderen. Een blik die hij nog niet heel erg gewend was van de man.