Er was kennelijk meer over Iro's manier van stoeien dan Ronodan aanvankelijk had gedacht. Een uitleg volgde. Hij probeerde er onbevooroordeeld naar te luisteren. Dat was moeilijk als je uit een tijd kwam waarin dat soort dingen verboden waren. Zelfs zijn relatie met Hal had nooit mogen bestaan. Maar toen Iro over de zweep begon verstrakte hij. Hij slikte onhoorbaar een nare bijsmaak in zijn mond weg. Zijn uiterlijk was kalm, maar van binnen raasde er een storm. Korte flitsen uit een onderdrukt geheugen kwamen weer terug. Hoe ze vrijwel direct na de arrestatie naar de verhoorkamer waren gebracht. Als je het zo had kunnen noemen tenminste. Veel werd er niet gesproken en er werd des te meer geschreeuwd. Hij had een halve dag ondersteboven gehangen. Zijn enkels vastgebonden aan een touw en zijn polsen op zijn rug. Elke keer opnieuw werd hij ondergedompeld in een diepe bak met water. Soms met maar een halve seconde ertussen om naar adem te happen en meteen weer de volgende duik te nemen. Bloed dat naar je hoofd stroomde, het gevoel dat je verloor uit je ledematen. Alleen maar om afgewisseld te worden met kleine gesprekjes om de kans te krijgen een bekentenis tussen al het water braken door te uiten. De verkeerde antwoorden werden bestraft met een geïmproviseerde zweep van vochtig hooi met brandende uiteinden. Deed je er te lang over, dan mocht je nog een uurtje water happen.
Dat deden mensen nu voor genot? In minder extreme mate natuurlijk dan hij had doorstaan, maar toch. Hij had soms niet door hoeveel tijd er verstreken was. Hij wist wel dat lijfstraffen of marteling bijna niet meer voorkwamen, maar dit was nieuw.
Hij probeerde relaxt en luchtig te blijven naar Iro, maar zijn lichaam stond net zo gespannen als een uitgetrokken boogpees. 'Dus dat is wat ze tegenwoordig voor de lol doen,' probeerde hij beheerst. Hij mocht zichzelf niet verliezen.

Hij voelde zijn lijf bijna trillen onder de spanning die erop stond. Zijn gevangenname had zeker mentale wonden achtergelaten, maar als hij er nu aan terug dacht werd hij er vooral kwaad om. Het weer buiten reageerde op zijn sterke emoties. De storm trok aan en de regen kwam met bakken naar beneden. Hij merkte zelf niet hoe zwaar hij zijn omgeving beïnvloedde totdat Iro niet meer sprak maar alleen maar knikte op zijn vraag. 'Ik wil niet dat je denkt dat ik je hierom veroordeel,' sprak hij zacht omdat hij zijn eigen stem niet vertrouwde. Het was ook een ironische opmerking van zijn kant. Als er iemand was met veel bevooroordeelde meningen, dan was het Ronodan. Het punt was, hij begreep Iro wel. Sommige impulsen had je nodig om jezelf door het leven te slepen.
Maar zijn verhaal maakte meer in hem los dan hij had verwacht en niet alles trok hij even goed. Hij gaf Iro geen schuld, de man kon het niet weten en Ronodan was ook niet van plan geweest om het te bespreken. Er waren dingen die je voor jezelf hield. Sommige ervaringen hoefde hij niet te delen. Hij slikte nogmaals en probeerde zijn oppervlakkig geworden ademhaling te onderdrukken. Maar een sterk gevoel van razernij was in hem opgelaaid en hij was bang dat hij het niet onder controle kon houden. Hij probeerde zichzelf af te leiden door nog een keer zijn glas vol te schenken, maar toen hij het lege glas oppakte brak het onder de spanning van zijn hand. De stukken vielen op de grond, gevolgd door druppels bloed van zijn gewonde hand. De pijnprikkels bleven uit en hij staarde een paar seconde wezenloos naar het kapotte glas. Alsof hij niet wist wat hij moest doen. 'Sorry,' mompelde hij uiteindelijk, nog steeds met de stukken gebroken glas in zijn hand en de rest voor zijn voeten.

Hij stond de eerste paar minuten enkel naar zijn bebloede hand te staren. Iro was inmiddels op zoek naar spullen om hem te helpen en had hem zelfs gevraagd of hij iets van een verbanddoos had. Sinds zijn laatste bezoek aan de ziekenzaal had hij zich ervan verzekerd altijd genoeg spullen in Angani te hebben liggen. Hij zou zich niet nog een keer laten drogeren door die heks. De gedachte aan Yvaine bracht hem in beweging. Stel je voor dat Iro op het idee kwam om haar erbij te halen. Hij liep naar de gesloten deur naast de boekenkast achter zijn bureau. Een korte vingerknip met zijn goede hand liet de kaarsen in de ruimte ontsteken. Een badkamer met een wastafel, badkuip en een paar kasten voor overige spullen. Hij trok een van de kasten open en greep er een rol verband uit. In de lade van dezelfde kast vond hij een naald en hechtdraad. Met deze spullen liep hij naar de badkuip en draaide alle knoppen open om lauw water te krijgen. Met zijn hand onder het stromende water spoelde hij het bloed weg terwijl hij de achtergebleven stukken glas uit zijn hand trok. Hij had vreselijk veel mazzel gehad toen het ernaar uitzag dat hij geen belangrijke spieren had geraakt. Zijn overhemd raakte doorweekt van het water, maar dat was zijn minste zorg nu. Hij beet met zijn tanden een stuk van de hechtdraad af. De punt van de naald hield hij in het vuur van de kaars tot de punt rood gloeide om hem te desinfecteren. Maar zijn handen trilde teveel om de draad door de naald te krijgen. 'Kan jij hechten?' riep hij naar Iro om boven het geluid van het stromende water uit te komen. Hij leek zichzelf in elk geval al weer wat beter onder controle te hebben.

Hij voelde de hele tijd Iro's ogen in zijn rug branden. Voor Ronodan was dit niets anders dan routine. Het was te zien aan zijn snelle bewegingen en doelgericht handelen dat dit zeker niet de eerste keer was dat hij geïmproviseerde medische hulp nodig had. Hij wist exact waar hij mee bezig was. Toen hij het bureau passeerde trok hij nog een fles drank mee die op de hoek had gestaan. Bij het verwijderen van de stukken glas goot hij het over de wonden heen om ontstekingen te voorkomen waarna hij zijn hand verder spoelde. Alleen het hechten lukte niet. Het was ten eerste koppig om je eigen hand te willen hechten. Hij had daar nooit goed bij gekund. Daarbij trilde zijn vingers nu te erg om een goede hechting te kunnen maken. Dat was het moment dat hij zich naar Iro keerde voor hulp. De man leek te twijfelen over zijn kunnen maar daar had Ronodan geen tijd voor. Hij kon het nu niet zelf, hij had Iro nodig. De man ging uiteindelijk toch tegenover hem zitten en nam de spullen over en pakte zijn hand vast. Hij kijk Iro strak aan. Snel nam hij nog een slok uit de fles drank die hij net nog had gebruikt om zijn wond te ontsmetten en knikte hem daarna toe. Zijn blik bleef strak op zijn hand gericht terwijl hij de naald in zijn huid zag verdwijnen en er even later weer uitkomen. Hij probeerde regelmatig adem te halen terwijl Iro bezig was. Toen Iro klaar was met de eerste snee ontspande Ronodan zich iets meer. 'Ik ga er niet dood aan,' was zijn antwoord op Iro's vraag en hij spoorde de man aan om door te gaan. Toen zijn hand gehecht was pakte hij de rol verband en draaide de stof met geoefende bewegingen om zijn hand. Achter hem stroomde nog steeds de kraan. Ronodan trok het overhemd zonder los te knopen uit door het over zijn hoofd te trekken. Hij gooide de doorweekte stof opzij. 'Ze hebben me twaalf uur lang ondersteboven gehangen. Negen daarvan hebben ze me ondergedompeld in een bak met ijskoud water. Elk uur kwam er een kerel een bekentenis afnemen. Als ik niks zei, of iets wat ze niet beviel kwamen ze aanzetten met een brandende zweep. Na die twaalf uur hebben ze me losgemaakt omdat iemand anders de informatie had prijsgegeven. Na vijf uitgetrokken nagels had hij het niet meer aangekund,' mompelde hij zachtjes. 'Het doet me verder niks. Ik wist wat ik kon verwachten toen we werden opgepakt...,' hij maakte zijn zin niet af. In plaats daarvan keek hij Iro weer aan wiens gezicht zo dicht bij de zijne was. 'Bedankt,' sprak hij toen, doelend op de hulp.

Hij voelde zijn hand kloppen bij zijn pas gehechte wonden. Hij wist dat het zo wel weer weg zou trekken. Om zich van het gevoel af te leiden probeerde hij Iro te vertellen waar het door kwam dat ze nu in zijn door kaarsen verlichte badkamer het bloed van zijn hand zaten te spoelen en te hechten. Hij kon zich nog levendig herinneren hoe ze na die drie extra uren die hij doelloos had rondgehangen aan zijn enkels iemand was gekomen om het touw door te snijden en hem als een lappenpop op de grond te laten vallen. Iemand anders had bekend en er was genoeg bewijs geweest voor een executie. Maar hij wist zeker dat hij daar overleden was als ze hem nog een minuut langer hadden laten hangen. Hij stopte Iro tijdens zijn verontschuldiging. 'Dit is waarom ik het niet wilde vertellen. Ik heb geen behoefte aan achteraf medelijden,' zei hij een beetje geïrriteerd. Daarna liet hij met een zachte zucht even zijn hoofd zakken en wreef met zijn goede hand langs zijn nek waarna hij Iro weer aankeek. 'Ik zie dit niet als iets om bij stil te blijven staan. En ik verwacht van jou geen verontschuldiging...,' ging hij verder. Hij pakte de man bij zijn kaak zodat hij niet weg zou kunnen kijken voor het geval hij dat wel wilde doen. 'Het is deel van wie ik ben. En daar moet ik mee leren leven,' zei hij, Iro strak aankijkend. Hij bleef even zwijgen bij Iro's volgende woorden. Liet hem vervolgens langzaam weer los. De gedachte dat hij altijd op Iro een beroep zou kunnen doen werkte ontspannend voor hem. Het was te merken aan de storm buiten waar de regen steeds zachter werd. Ronodan legde zijn hand voor een kort moment op Iro's schouder, als blijk van dankbaarheid. Daarna draaide hij de kraan achter hem uit. De badkamer was door de stoom van de warme waterstraal vochtig en warm geworden ondanks dat de deur open had gestaan. Toch stond Ronodan nog niet op. Zijn blik bleef bij Iro hangen.

Hij had Iro's kaak niet vastgepakt met de bedoeling hem te intimideren. Hij wilde er zeker van zijn dat de man hem aankeek en echt naar hem luisterde. Maar bovenal wilde hij zien dat Iro begreep wat hij tegen hem zei. Zijn reactie toonde Ronodan dat hij hem begrepen had en dus liet hij hem weer los. In plaats van op te staan draaide hij de kraan achter zich dicht die tot dan toe nog altijd had lopen stromen. Zelfs zijn haren waren van de stoom vochtig geworden zodat hij de rode lokken uit zijn gezicht moest vegen.
Zijn lichaam begon langzaam weer te reageren op wat hij wilde. Het trillen van de spanning werd minder en zijn ademhaling keerde terug naar normaal. Hij bleef voor de zekerheid nog even zitten tot hij zeker wist dat hij zichzelf weer volledig onder controle had. Zijn blik was naar Iro gegaan. Het duurde maar een paar seconden. De man voor hem boog zich voorover en drukte zijn lippen op Ronodans voorhoofd. Hij bleef naar hem kijken toen hij zich weer terug boog. Ronodan legde zijn hand achter in Iro's nek en trok de man dichter naar hem toe. 'Ik denk niet dat je mij wil hebben,' sprak hij zacht waarna hij een lichte kus op Iro's lippen drukte. Het was martelend hoeveel Iro hem deed denken aan Hal en tegelijk toch zo verschillend was van hem. Hij had niet op Iro's kus moeten reageren. Maar hij had er geen behoefte aan om rationeel te denken nu.

Hij had geen idee wat Iro in hem zag. Waarom de man überhaupt zo geïnteresseerd in hem was. Ze wisten amper iets over elkaar, dat had vandaag maar weer eens bewezen. Daarbij wilde hij Iro niet het gevoel geven dat hij hem gebruikte, nog een reden waarom hij hem misschien beter niet had terug moeten kussen. Maar als hij eerlijk was, tegen zichzelf vooral, dan had hij dit gemist. Het was alweer een tijdje geleden dat hij met Lilith was geweest en sinds haar had hij zich steeds minder vaak in Oak's Field laten zien. Dus op momenten als dit, waarin zijn heldere gedachten hem door schimmen uit het verleden toch al in de steek liet, was zijn rationeel denken ook ver te zoeken. Hij had Iro terug naar hem toe getrokken en zijn lippen op die van hem gedrukt. Ook toen hij hem weer losgelaten had was zijn hand daar blijven liggen zodat Iro niet weer terug naar achteren kon. 'Kan jij leven met het idee dat ik niet ouder wordt?' vroeg hij fluisterend. Zijn neus raakte praktisch die van Iro dus waarom zou hij harder praten? Het was het grootste probleem voor menig legendarische magiër die zo dwaas was om aan een relatie te willen beginnen. Het idee dat je de ander altijd zou overleven. Het was een reden waarom veel van hen vaak met hun opvolgers eindigden. Opvolgers zouden immers uiteindelijk ook op de een of andere manier hun leeftijd stopzetten. Dit waren echter ook relaties die vaak op de klippen liep als hij de verhalen mocht geloven. Zoiets hield geen stand. Ronodan liet Iro weer los en stond op zijn zijn ongemakkelijke positie waarin hij op de rand van het bad had gezeten. Hij keek even naar zijn overhemd dat als een zielig hoopje natte stof nog in de hoek lag. Hij zou er morgen wel weer naar kijken.

Hij kon het zich niet voorstellen dat iemand vrijwillig dat met zijn leven zou willen doen. Iro wist dat Ronodan hem zou overleven. Erger nog, hij zou de man oud zien worden terwijl hij zelf fysiek altijd zo zou blijven theoretisch gezien. Als hij zo onvoorzichtig met zijn eigen lichaam bleef omgaan zoals vanavond zou hij in de toekomst misschien wel een of twee ledematen minder hebben.
Hij stond op, klaar om terug te keren naar het woonkamer gedeelte van Angani. Maar net voorbij de deur voelde hij de armen van Iro. Hij bleef even stil. Iro's woorden overdenkend. Daarna, uit het niets, pakte Ronodan Iro bij zijn polsen. Hij draaide zich om naar de man en dreef hem tegen de muur, zijn polsen nog altijd vast. Hij bleef hem een paar seconden aankijken. 'Waarom?' vroeg hij uiteindelijk. 'Waarom ben je niet bang van me? Je hebt geen idee waar ik toe in staat ben. Dat is geen bedreiging, maar gewoon de waarheid. Je hebt geen idee wat ik allemaal gedaan heb en wat ik bereid zou zijn om weer te doen. Je weet niet of ik je ooit wat aan zou doen. Je vertrouwd er blind op, je stelt geen vragen,'. Hij bleef hem strak in zijn ogen aankijken. 'Waarom?' vroeg hij nogmaals.

Hij bleef zo absurd kalm. Het maakte niet uit wat er gebeurde, wat Ronodan deed. Iro bleef ontspannen, kalm en relaxt. Na de woorden van de man liet hij zijn greep verslappen waardoor hij zijn polsen weer los liet al bleven zijn handen tegen de muur staan om zijn eigen lichaam tegen te houden. Er waren weinig mensen die de rust op deze manier terug kon geven aan hem. Hal had het gekund. Alleen de hand van de man op zijn schouder was genoeg geweest om hem terug te laten keren naar de realiteit. Uiteindelijk gleden ook zijn handen weer van de muur af en deed Ronodan een stap terug om Iro de ruimte te geven. 'Er is absoluut niks dat ik kan zeggen om je van gedachten te laten veranderen nietwaar?' sprak hij zegt met een flauwe glimlach. In zichzelf lachend om Iro's koppigheid. Het bracht een gedachte in hem te boven. Een gesprek dat hij lang geleden had gevoerd. De glimlach verdween langzaam van zijn gezicht. 'Vind je me een monster?' vroeg hij zacht. Hoewel Iro nog lang niet alles wist moest de man inmiddels een pittig goed beeld hebben van de persoon die Ronodan ooit geweest was en die nog steeds in hem zat. Hij had het zelf gezegd, er waren genoeg mensen daarbuiten die doodsbang voor hem waren.

Iro beaamde zijn woorden dat hij hem waarschijnlijk niet snel op andere gedachten kon krijgen. De standvastigheid van de man bracht hem een andere herinnering. Een kort gesprek, ooit vluchtig gevoerd. Dus hij besloot dezelfde vraag aan Iro te stellen die hem al die jaren geleden gesteld was. Hij zweeg op Iro's wedervraag. De man sprak al snel verder. Hij wist niet goed wat hij met het antwoord van de ander aanmoest. Hij richtte zijn blik voor een paar seconden naar beneden, alsof hij de woorden van Iro moest overdenken. Het was zo makkelijk om anderen de schuld te geven van een ongelukkige jeugd. Feit bleef dat zijn keuzes hem hardnekkig getroffen hadden. Maar er was niks wat hij er nu nog aan zou kunnen veranderen, zelfs al zou hij dat willen. Hij was een beetje klaar met dat leven in het verleden. Maar het wist hem elke keer weer te vinden en hem terug te trekken in die duistere draaikolk.
Uiteindelijk keek Ronodan weer op naar Iro. 'Soms, raak ik zo vermoeid van mezelf,' sprak hij, met de flauwe glimlach weer terug op zijn gezicht. Het was aan zijn gezicht te zien dat hij genoeg zware onderwerpen voor die avond had aangesneden.

Hij bleef Iro even zwijgend aankijken toen hij de suggestie deed of hij nogmaals achter de piano wilde zijn zitten. Zijn hoofd draaide zich naar het instrument. Het stond trots en onbeweeglijk voor het open raam zodat hij de wind kon voelen tijdens het spelen. Het maanlicht gaf de piano nog iets extra. Een veilig soort sereniteit. Hij knikte langzaam waarna zijn lichaam traag in beweging kwam en op de piano afliep. Hij ging op de lage bank zitten die voor de toetsen van de vleugel stond. Hij wierp nog een keer een blik richting Iro maar begon toen met spelen. Zoekend naar de juiste toon improviseerde hij een beetje totdat hij de melodie gevonden had waar hij naar op zoek was. En geleid door de wind sloot hij zijn ogen en liet zijn vingers hun eigen leven leiden. Ze dansten over de toetsen. Zij wisten wat ze aan het doen waren. Hij was niks meer dan een toeschouwer die dit nummer ook voor de eerste keer hoorde. De trillingen van het instrument gingen door elke vezel van zijn wezen. De pianotonen vulde Angani voor de zoveelste keer. Elke hoek werd gevuld met de muziek, de wind droeg haar ver. Langzaamaan verscheen op Ronodans gezicht een ware glimlach. Een oprecht fysiek teken van tevredenheid, misschien zelfs wel een flintertje geluk. Langzaam werd de muziek trager. Tot uiteindelijk zijn vingers stil op de toetsen lagen en hij de laatste trilling door zijn lijf kon voelen trekken. Met een lichte zweem van die eerdere glimlach op zijn gelaat opende Ronodan zijn ogen weer. De stilte voelde zo abnormaal na de tonen van de piano.

Hij speelde weinig meer voor andere mensen. Regelmatig beroerde hij het instrument alleen nog maar als hij helemaal alleen was. Het kwam wel eens voor dat toevallige voorbijgangers hem hoorde spelen. De deur van Angani zat immers nooit echt dicht. Hij schreef ook nog regelmatig nieuwe muziek. Maar echt spelen voor anderen, dat deed hij bijna nooit meer. Hij had ook nooit verwacht zo verknocht te raken aan de piano. Hij had het ooit moeten leren voor een dekmantel. Maanden had hij in dezelfde stad doorgebracht. In een van de vaste kroegen had een oude krakkemikkige piano gestaan. Om maar een reden te hebben elke avond in de kroeg rond te hangen zonder te drinken had Ronodan zichzelf het instrument aangeleerd. Maar hij had het daarna nooit meer los kunnen laten.
Hij merkte dat Iro zijn stoel had verlaten en nu weer naast hem stond. 'Ik speel niet veel meer voor publiek. Niet dat ik daar nog veel tijd voor heb,' sprak hij zacht. De enige voor wie hij speelde was de wind. Zij vertelde hem wat ze wilde horen.