Zijn vingers streken even langs de ivoren toetsen. Iro had gelijk. Zo lang hij maar kon spelen. Spelen deed hij toch wel. Hij was geschrokken geweest van de staat waarin hij hun schuilplaats terug gevonden had waar de Ásatrú zich destijds verscholen had voor de Puffoonse autoriteiten. Natuurlijk was het na zoveel jaar ontdekt en geplunderd. Zijn piano was vernield. De toetsen hadden verspreid over de vloer gelegen. Kasten en tafels waren in puin geslagen en alles wat nog enigszins van waarde was geweest was meegenomen. Het was om depressief van te worden. Het enige wat hij wonder boven wonder volledig intact terug gevonden had was Haraldur's viool. De geheime berging was de enige plek die onaangeraakt was gebleven. De piano had gewoon tegen de muur gestaan, maar Hal had zijn viool altijd in die kast gelegd. Zonder er verder bij na te denken had hij het instrument meegenomen. Nu lag het ding ergens in een kist in zijn slaapkamer. Hij had er sinds hij het mee terug genomen had niet meer naar willen kijken. Het was een stomme fout geweest om het ding mee te nemen, maar het lukte hem ook niet om het instrument weg te doen. Ronodan werd terug gehaald uit zijn gedachten toen Iro weer begon te spreken. Hij trok een wenkbrauw op terwijl hij Iro met een kleine grijns aankeek. 'Ik wist niet dat je speelde,' zei hij, met een lichtelijk verraste toon in zijn stem.

Zijn grijns verdween bijna onmiddellijk toen Iro het woord viool liet vallen. Het kon niet. Het kon gewoon niet. 'De viool zeg je?' mompelde hij. Kalm stond hij op van het bankje. 'Blijf hier,' sprak hij zacht en afwezig tegen Iro. Hij liep met gehaaste pas naar zijn slaapkamer. In de hoek stond een zware kist met ijzeren beslag. Er lag een stapeltje boeken op wat hij achteloos naast zich op het bed smeet. Hij schoof het gordijn bij het raam opzij en pakte de ijzeren sleutel die aan de haak erachter hing. De kist was oud en de sleutel gaf niet echt mee, maar uiteindelijk gooide hij de knarsende deksel open. Het enige wat in de kist lag was een middelgroot voorwerp in een zwarte satijnen doek gewikkeld. Hij keek er even naar en slikte ongemakkelijk. Maar uiteindelijk pakte hij het voorwerp uit de kist. Hij nam het mee terug naar Iro, al liep hij een stuk langzamer dan eerst. Toen hij weer bij Iro stond haalde hij voorzichtig de doek weg en toonde een oude viool. Ondanks het feit dat het instrument duidelijk gebruikt was zag het er niet aftands uit. 'Kan je wat voor me spelen?' vroeg hij uiteindelijk zacht terwijl hij Iro weer aankeek. Hij overhandigde hem de viool. 'Ik zou het graag weer willen horen,' vervolgde hij.

Het voelde vreemd om het instrument weer in zijn handen te houden. Het was bijna alsof hij Hal's energie er nog in kon voelen. Zijn passie, zijn dromen. Voorzichtig overhandigde hij de viool aan Iro met het verzoek of hij een stukje kon spelen. 'Deze is ongeveer zo'n tweehonderdvijftig jaar oud,' vertelde Ronodan zacht. Hij wist exact waar ze het ding vandaan hadden gehaald. Ze waren aan het rondneuzen geweest in een van de rijkere delen van Puffoon. Puur informatie verzamelen over de belangrijke, en vooral waardevolle gebouwen van de stad. Het was tijdens hun plundertocht geweest dat Ronodans oog op de viool was gevallen die keurig aan de muur boven de haard van een villa had gehangen. Hij had het ongezien meegenomen en het een maand later cadeau gedaan aan Hal die tot dan toe altijd op een versleten exemplaar zijn passie had geuit. Later bleek dat de viool een geschenk was geweest aan de edelman van een zeer beroemde Puffoonse instrumentenbouwer. Een man die erom bekend stond exclusief gevraagd te worden voor instrumenten aan het Puffoonse hof. Wat een ironie was het geweest dat het waardevolle instrument in hun handen terecht was gekomen. Toch zou Ronodan het opnieuw hebben gestolen als hij de kans had gekregen. Zo'n instrument hoorde gewoon bij een musicus als Hal. Hij speelde oprecht en met passie. Iets wat de edelman nooit voor elkaar gekregen zou hebben door het altijd maar aan de muur te hangen.
Ronodan liet zich langzaam terug op het bankje achter de piano zakken terwijl Iro het instrument stemde. Hij bleef gebiologeerd naar de man kijken toen hij begon met spelen. De speler mocht dan anders zijn, de tonen waren hetzelfde als in zijn herinneringen. Toch was het niet helemaal hetzelfde. Dat zou Ronodan ook niet willen. Iro had zijn eigen stijl, en dat was goed. Een droeve glimlach stond op zijn gezicht. Het was jammer toen Iro weer stopte maar Ronodan nam het instrument weer aan. Hij legde het te rusten op zijn schoot. 'De vakman was dan ook zeer bekwaam. Deze viool ligt al een tijdje te rusten bij mij. Zijn vorige eigenaar leeft niet langer meer in dit universum. Tot hij een nieuwe heeft pas ik op hem,' sprak hij zacht.

Zijn ellebogen steunden op zijn knieën terwijl hij zijn in elkaar gehaakte handen tegen zijn lippen aandrukte voor zijn hoofd om tegen te steunen. In die positie op het bankje luisterde hij naar Iro's viool spel. Zijn manier van spelen was vrij en creatief. Door zijn vingers heen kwam in de tonen zijn wezen bloot te liggen. Wie hij was. Zijn persoonlijkheid. Zoals de piano dat voor Ronodan deed. Na zijn spel leek Ronodan weer te ontwaken uit zijn luisterende houding. Een stenen beeld dat ontwaakte na een lange slaap. Hij nam de viool weer aan en legde het instrument zachtjes neer op zijn schoot. Zijn duim streek langs het hout. Hij voelde de nerven, de krassen die gemaakt waren door het gebruik. Hij herinnerde zich de momenten wanneer er op gespeeld werd. Hoe vaak de snaren vervangen waren. De vele keren dat de haren van de strijkstok vervangen hadden moeten worden. Zijn vingers volgde de decoratieve schildering op het instrument die door de jaren heen steeds meer aan het vervagen waren.
Hij slikte even zacht. Zolang de viool hier was zouden die herinneringen blijven. Uiteindelijk keek hij weer op naar Iro die door zijn benen was gezakt en nu op ooghoogte van hem zat. 'Ik vind dat jij hem moet hebben,' sprak hij uiteindelijk. Het was als een donderslag. Een beslissing die voorgoed een van de banden met zijn verleden zou doorhakken. 'Hij ligt al zo lang hier. Een viool als dit moet bespeeld worden. Ik denk dat de vorige eigenaar hem graag naar jou had zien gaan. Jij doet het instrument recht,' ging hij verder en stak opnieuw de viool naar Iro uit.

Ronodan onderbrak Iro voordat de man zijn verzoek kon afwijzen. Hij moest begrijpen waarom hij hem de viool wilde geven. Als hij daarna nog steeds wilde weigeren...
Hij overhandigde Iro het instrument weer. Maar hij schudde zijn hoofd bij Iro's vraag. 'Nee. Maar ik vind nog steeds dat jij hem moet nemen. Ik heb die viool veel zien doorstaan, waarvan vele geen leuke gebeurtenissen. Ik denk dat dit instrument wel toe is aan een nieuwe eigenaar. En zoals ik je net hoorde spelen, ben jij de enige die voor deze viool kan zorgen zoals hij verdiend,' sprak Ronodan terwijl hij weer opstond. Het voelde vreemd. Alsof een zware mantel van zijn schouders was gegleden. Een die ondergesneeuwd was met herinneringen uit een tijd die niet herinnerd hoefde te worden. Als hij door wilde, en niet langer de doden in leven proberen te houden, dan moest hij de viool weg geven. Hoe zwaar hem dat ook viel. Iro was wellicht de enige persoon die hij het instrument zou toevertrouwen.

In gedachte zuchtte hij. Het was zwaar om afscheid te nemen. Maar het was beter zo. De grote, dankbare glimlach van Iro vertelde hem dat de viool in goede handen zou verkeren. Dat maakte het afscheid al iets makkelijker.
Het duurde niet lang voordat Ronodan de armen van Iro weer om zijn middel voelde. Onwennig sloeg hij even zijn armen om de schouders van de man, maar zijn armen vielen weer naast zijn lichaam toen Iro hem weer los liet. 'Zolang je het maar tegen niemand zegt,' waarschuwde hij hem semi-dreigend. Na die woorden keek hij toe hoe Iro de viool weer oppakte en nog een stuk begon te spelen. Na even te hebben geluisterd ging Ronodan weer achter de piano zitten. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar Iro's ritme. Daarna viel hij bij. De harmonie van viool en piano die samen een soort heilige symfonie vormden werden meegevoerd op de wind. Het geluid was voller, de muziek levendiger. Het was te lang gelden. Meegevoerd door de muziek beantwoordde de piano de melodie van de viool. Ze vervlochten en dansten samen verder.

Hij had de hele nacht door kunnen spelen. Onvermoeibaar brachten zijn vingers nieuwe melodieën voort op de harmonie die Iro hem toespeelde. Maar een ander geluid uit de kamer leidde hem af. Hij probeerde het eerst te negeren, maar toen hij het eenmaal hoorde lukte dat niet meer. Zijn vingers stopten met spelen en zijn handen lagen te rusten op de toetsen. Hij stond op van de piano. Hij wierp een verontschuldigende blik naar Iro. Hij liep naar de grote spiegel die aan de muur was opgehangen. Hij had het ding gevonden tussen de oude troep van Reá. Het was een Cassiaanse communicatie spiegel. Iedereen die er heen had kon bereikt worden en gesproken. Verder kon de spiegel heden en verleden tonen van elke plek waar er ooit een had gehangen. Je hoefde hem alleen maar een plaats en een datum te geven.
Nu hij bij de spiegel stond hoorde hij duidelijk het getik van iemands vinger tegen het glas en zelfs een gesmoorde stem zijn naam zeggen. Hij trok het stuk stof weg dat hij voor de spiegel had gehangen zodat niemand vanaf de andere kant zomaar Angani in kon kijken. Achter het doek was het gezicht van een jonge vrouw. Ze schrok even van hem toen ze hem zag. Maar daarna verscheen er een opgeluchte glimlach op haar lippen. 'Ah, daar bent u,' sprak ze opgewekter dan gebruikelijk was gezien het uur. 'Wat?' vroeg Ronodan, vrij geïrriteerd omdat ze hem gestoord had. 'Nou, ik zie dat u weer helemaal het zonnetje bent deze avond heer Ágústson. Stoor ik soms? Leuke avond misschien?' vroeg ze met een kleine grijns. 'Vertel wat je moet en laat me met rust voordat ik je probeer door de spiegel heen te slaan,' gromde hij. Daar leek ze van te schrikken. Ze mompelde een excuses. 'Generaal Peturson heeft de papieren die u wilde hebben. Ze liggen bij de barakken voor u klaar. Ze waren dringend,' zei ze met rechte rug en een stuk professioneler. Ronodan knikte. 'Ik kom ze morgen ophalen....en Luitenant,' zei hij en wachtte tot de jonge vrouw hem weer aankeek. 'Ik neem zomaar aan dat u morgen ook aanwezig bent?' De vrouw knikte langzaam, niet wetend waar hij heen wilde. 'Dat wilde ik even weten. Dank u,' wuifde Ronodan het weg. 'Wacht, wat bedoelt u, waarom...,' begon ze maar Ronodan veegde over het oppervlak van de spiegel en haar beeltenis was verdwenen. Hij schikte de stof weer voor de spiegel en liet zich op de bank voor de haard vallen. 'Sorry Iro,' zuchtte hij vermoeid. 'Ik wil tot morgenochtend echt niet meer aan werk denken,' mompelde hij erachteraan.

De fijne dingen in het leven mochten nooit lang duren. Het was een soort ongeschreven wet. Natuur krachten die samen bundelden om te voorkomen dat die kleine momenten in het leven dat je echt gelukkig was zo kort mogelijk te laten duren. Alleen maar zodat je ze later meer zou gaan koesteren en appreciëren. Of, dat was wat sommige mensen zeiden. Ronodan was ervan overtuigd dat het universum elke levensvorm als een smerige parasiet zag en er genoegdoening uit haalde levens te verpesten.
Natuurlijk kwam zijn eeuwig durende verantwoordelijkheid dit moment vergallen. Na zijn gesprek beëindigd te hebben liet hij zich op de bank vallen. Hij legde zijn hoofd in zijn nek en sloot zijn ogen terwijl hij luisterde naar Iro. Hij keek weer naar de man toen Iro hem wat vroeg. 'Probeer je me dronken te voeren?' vroeg hij met een kleine grijns. Maar hij knikte daarna dat hij Iro's aanbod graag aannam.

Een kleine grijns verscheen even op zijn gezicht toen Iro hem er onsuccesvol van probeerde te overtuigen dat hij het niet zou durven om hem dronken te krijgen. Zijn ogen volgde hem toen de man naar de drankenkast toe liep maar daarna richtte ze zich op het vuur in de haard dat zijn best deed te blijven branden. Als hij er geen nieuwe blokken hout op zou gooien zou het vanzelf langzaam doven. Het vocht nu al om te blijven gloeien.
Hij nam het nieuwe glas aan dat hem niet veel later werd aangereikt door Iro. Hij bracht het naar zijn lippen. De sterke whiskey geur was onvermijdelijk. Daarna kantelde hij het glas en liet hij een slok van de drank door zijn keel glijden. 'Bedankt,' zei hij na de slok doorgeslikt te hebben. Hij keek even naar de whiskey in zijn glas voordat hij Iro een antwoord gaf op de verrassende vraag die hem gesteld werd. 'Nou, sinds ik de games bedacht heb verwacht ik er best veel van ja,' grijnsde hij. Hij had het niemand verteld. Eigenlijk had hij gewoon de informatie opgehangen en gewacht of er iemand op af kwam. Het was zijn manier van selectief zoeken naar een goede opvolger, aangezien dat nog een punt was die elke vergadering terug leek te komen. Hij nam nog een slok van zijn glas. 'Het kan er ruig aan toe gaan in die arena, dus dat zal geen probleem moeten zijn,'

Hij keek Iro van over de rand van zijn glas aan. 'Om heel eerlijk te zijn heb ik de games bedacht om een goede opvolger te vinden. De afgelopen maand wordt elke vergadering gevraagd of ik er al een heb. De Puffoonse raad ziet me graag met vervroegd pensioen gaan. Ze hebben zelfs al verschillende kandidaten naar voren geschoven. Maar als ik dit dan toch moet doen, dan wil ik zelf iemand uitkiezen. Een persoon die niet zo makkelijk manipuleerbaar is dan al die andere schapen die zij me willen toewijzen,' zei hij tussen twee slokken door. Hij kon wel eerlijk zijn met Iro toch? Van alles wat hij van de man gezien had zou hij hem niet snel verraden.
Het was daarna even stil tussen de twee mannen totdat Iro over de drank begon. Een grijns verscheen terwijl hij zijn glas iets liet zakken. 'Hey, ik kan jou onder de tafel drinken. Waar ik wil en wanneer ik maar wil,' zei hij uitdagend. Ook hij was wel wat gewend aan alcohol. Maar of dat voorstel nou slim was. Ronodan had al twee glazen leeg en met nog een laatste slok, ook de derde.

Ronodan nam na zijn verhaal nog een slok en knikte alleen maar op Iro's woorden. Hij hoopte nu dat het nog zou werken. Hij wist zelf ook wel dat hij veel eisend was. Maar hij vond dat niet iedereen dit zomaar kon doen. Dit was een positie waar serieus mee omgesprongen moest worden, al was dat hypocriet van hem om te zeggen omdat hij zelf er alles aan deed om iedereen zo stevig mogelijk tegen te werken. Ondanks dat kon hij niet toekijken hoe de Puffoonse regering de volgende legendarische magiër ook als marionet trachtte te gebruiken zodat zij hun gang konden gaan en niet bang hoefde te zijn voor tegenspraak. Hij had Reá er nog wel voor aangezien om deals te sluiten met die lui, alleen maar voor een paar van de handige extra's die hij in haar vertrekken had gevonden toen Angani nog van haar was geweest. Dat was het moment dat Iro over zijn eerdere grap begon. Zonder er verder bij na te denken had Ronodan de man uitgedaagd tot een drinkwedstrijd. Overtuigd van zijn eigen kunnen en vergetend dat hij al een achterstand had opgelopen. Hij lachte even zacht toen Iro hem vroeg of hij niks belangrijks te doen had. 'Frida zit zich nu eerst de hele avond suf te piekeren waarom ik haar vroeg of zij morgen dienst had. Ik zal niet de enige zijn morgen met slaapgebrek mocht dat het geval worden,' lachte hij doelend op de vrouw waar hij eerder mee gesproken had. Hij had het nergens voor hoeven vragen. Het was niet van belang of hij wist of Frida dienst had of niet. Hij wilde wraak voor haar slechte timing. Hij wist wat een zenuwpees ze kon zijn, vooral wanneer ze dacht dat ze problemen had met hem. Haar gezicht was onbetaalbaar geweest, maar de gedachten dat ze zich hier nu om zat op te vreten was hem nog veel meer waard.
Ondertussen was hij opgestaan en terug naar de drankkast gelopen. Hij kwam terug met een fles die een haast lichtgevende rode vloeistof bevatte. Met een klap zette hij de fles op de tafel voor de bank waar hij en Iro op hadden gezeten. 'Die woorden ga ik je laten inslikken,' grijnsde hij competitief. 'Ik heb deze fles van Razen gehaald. Het smaakt er misschien niet naar, maar dit spul stijgt meteen naar je hoofd. Laat maar zien of je meer kan dan bluffen,' grijnsde hij terwijl hij twee nieuwe glazen vol schonk. Hij pakte een van de twee en sloeg het in een keer achterover. Het glas kwam met een klap terug op te tafel terwijl hij slikte. Het andere glas schoof hij een stukje verder naar Iro toe.

'Ik zal je in detail komen vertellen hoe diep haar wallen kwamen van een schaal van een tot tien,' grijnsde Ronodan tegen Iro toen die laatste meldde dat hij ook het gezicht van Frida wel had willen zien. Daarna was hij opgestaan om een fles drank te halen van Raziaanse afkomst die hij eigenlijk altijd voor een doel als dit in zijn kast had bewaard. Hij had geen idee meer hoe het heette, nog hoe hij eraan kwam. Een avondje met een fles als deze en je kon er eigenlijk zeker van zijn dat je de volgende ochtend niet meer wist waar je was of hoe je er überhaupt gekomen was. Na een paar uitdagende woorden verder had Ronodan zijn eerste glas leeg en met een klap op tafel gezet. De drank verwarmde zijn lijf. Hij wachtte met een triomfantelijke glimlach af tot Iro zijn glas ook leeg zou hebben. Daarna schonk hij beide glazen opnieuw in. Opnieuw gooide hij het glas achterover en liet de tweede lading door zijn keel glijden. Zijn lichaam reageerde nog minder op impulsen van buitenaf nu. Het vuur in de haard was niks anders dan een paar gloeiende kolen. Het gaf wel nog licht maar allang geen warmte meer. Niet dat hij daar iets van merkte door de alcohol in zijn lijf. Bij elk extra glas werd hij losser en losser. Al snel was de fles de helft van zijn inhoud kwijt geraakt aan de twee heren. 'Ik moet je wat bekennen Iro,' zei Ronodan zacht. Hij was de tel van zijn glazen inmiddels kwijt geraakt en begon aangeschoten te raken. 'Ik heb je een beetje geprobeerd te ontwijken sinds....sinds ik en die groenharige kermisattractie je kamer in waren gestormd,' bekende hij terwijl hij opnieuw de glazen vol schonk.