Hij had ze afgewend van de spiegel die boven de wasbak hing. Met zijn handen als steun achter zich leunde hij tegen de bak aan. Enkele druppels koud water vonden hun weg en stroomde langzaam langs zijn gezicht naar zijn hals, om daar hun waterige spoor te trekken. Hij pakte een handdoek uit de kast tegenover hem en wreef zijn gezicht weer droog. Ondertussen reageerde Iro op zijn eerdere woorden. Hij legde de handdoek over de rand van de wasbak terwijl hij naar Iro's woorden luisterde. Het was niet dat hij hem weg joeg, Ronodan had zelf gevraagd wat hij liever wilde, toch? Maar de rest van Iro's denkbeeldige krantenkop lieten hem even zacht glimlachen. 'Denk jij nou echt dat de media over mijn privé leven durft te schrijven?' vroeg hij daarna. Los van het feit dat hij zichzelf nou niet zo boeiend vond waagde de meesten journalisten zich er niet aan. Er waren collega's die dat geen probleem vonden. Luna zag hij er wel voor aan om als een spons in het middelpunt alle aandacht op te zuigen die ze krijgen kon. Ze kon ook wel alle persaandacht gebruiken die ze kon krijgen als ze die miserabele planeet nog trachtte te redden. Maar zelfs Lilith zag hij er niet voor schuwen om een interview of twee weg te geven als dat haar gevraagd zou worden. Ronodan wilde het liefst zo min mogelijk gestoord worden. Een punt dat hij goed duidelijk had gemaakt. De enige keer wanneer ze iets over hem schreven was wanneer er naar aanleiding van zijn ingrijpen of iets dergelijks een verandering was doorgevoerd of een belangrijke vergadering over werd gehouden. Verder werd hij met rust gelaten, en hij vond het prima zo.

Het water stopte met stromen. Enkel het druppelen vertelde dat de kraan net nog aan had gestaan. Dat, en de spiegel die opnieuw aan het beslaan was van de stoom die het warme water erop losgelaten had. Vanuit zijn ooghoek zag hij Iro onder de kraan vandaan stappen. De man begon met zich af te drogen. Maar toen hij in beweging kwam draaide Ronodan zijn hoofd naar hem. Zijn blik bleef hem volgen terwijl hij naar de stoel met zijn kleding liep waar hij nu de vrije doorgang toe blokkeerde. 'Ik ben niet gemaakt voor al die heisa,' begon hij zacht. Sterker nog, hij had er niet eens om gevraagd. Hij was ermee opgezadeld. Dat zou waarschijnlijk nog wel het enige zijn waar hij ooit een adviseur voor zou willen nemen. Om alle rot klussen af te handelen zoals journalisten te woord staan. Hij had er geen tijd voor en hij had er geen zin in. 'Ik ben geen persoon die graag het stralende middelpunt wil zijn. Maar ik geloof dat ik dat niet hoef te vertellen aan jou,' ging hij door. Het was niet dat hij graag de aandacht op zich vestigde, wat heel tegenstrijdig was met de manier waarop ze jarenlang populair bijgeloof en theatrale schijn hadden gebruikt om mensen juist weg te jagen, maar soms wisten die gevallen hem dus wel te vinden. Dat waren meestal momenten die zijn humeur niet ten goede deden. 'Maar als ik dan al de badkamer uitgejaagd wordt, dan denk ik dat ik het bij jou niet zo heel erg vind,' grijnsde hij tenslotte waarna hij zijn plek bij de wasbak verliet zodat Iro bij zijn kleding zou kunnen en zijn riem los maakte en met een vloeiende beweging uit zijn broek trok.

Een korte glimlach van weemoed verscheen op zijn gezicht. 'Die tijden zijn voorbij vrees ik,' sprak hij zich uit over Iro's grinnikende woorden. Er was een tijd geweest waarin adrenaline kicks en bloedlust aan de orde van de dag waren. Een vreemd soort verslaving die zo af en toe nog steeds onder zijn huid kriebelde. Een tijd waarin zijn aanwezigheid altijd achtervolgd werd door de geur van rook en zwavel, hun symbool gebrand in de harten van de mensen en de poorten van de stad. Plundering, brandstichting en moord met voorbedachte rade waren maar enkele van de misdaden waar hij voor terecht gesteld is. En het stomme was, dat hij het wel eens miste. Ze waren op het einde genadeloos gevallen. Geveld door hoogmoed. Maar het leven werd geleefd. Soms had hij het gevoel dat het leven hier niet meer bestond. Zo'n kick om hem te vertellen dat hij er nog altijd was kwam nooit in de mate waarin hij eraan verslaafd geraakt was.
Zijn riem werd met een snelle, vloeiende beweging uit zijn broek getrokken en het bruine leer geselde de lucht toen het bevrijd was van de stof. De rest van het pak mocht hij de vorige avond misschien uitgetrokken hebben, aan de broek was hij nooit toegekomen. En inmiddels was hij de weinige bewegingsvrijheid van zijn benen wel een beetje zat geworden. Kalm rolde hij de riem op en legde het ding opzij terwijl zijn andere hand de knoop van zijn broek los trok. 'Als ik al een fan heb dan denk ik eerder dat ze teleurgesteld weer terug kunnen naar waar ze vandaan kwamen. Mensen leven niet op naar de verwachtingen van anderen, zelfs wij niet,' zei hij, onderwijl de kraan van de douche weer aanzettend om het water warm te laten worden. Er was altijd teleurstelling. Je verwachtte altijd iets te zien dat niet was zoals jij. Dat niet zo kon zijn zoals jij omdat je er tegen op wilde kijken. Het moest beter zijn, sneller, sterker. De verwachting werd te hoog en het origineel zou er nooit aan kunnen voldoen. Ronodan ontdeed zich ook van zijn laatste kleding en stapte onder het warme water. Het warme water ontspande zijn spieren maar toonde meteen de meest memorabele ervaringen die hij in het leven gekend had. Het litteken van een brandwond die van zijn heup naar zijn ruggenwervel trok. De overblijfselen van zijn gevangenname die zijn rug als een vleselijk canvas hadden gebruikt waarvan de artiest het uit elkaar had willen rijten in de naam van de kunst. Een leven lang vechten.

Hij had altijd begrepen waarom zoveel watermagiërs zo zorgeloos door het leven konden. Water stroomde, het zuiverde. Het spoelde weg en vervaagde. En hoewel sommige dingen nooit zouden vervagen, bracht water rust. Het warme water verzachtte. Ronodan had zijn ogen gesloten en liet het water over zijn gezicht en lijf stromen. Maar zijn ogen opende zich een stukje toen hij Iro's stem van buiten de douche hoorde. Hij draaide de kraan uit, maar kwam niet meteen in beweging. De kraan drupte traag nog wat na en de badkamer was wederom gehuld in een warme deken van stoom. Hij wist niet zeker hoe hij moest reageren op het voorstel van de man. Of waar het voorstel ineens vandaan kwam. Had Iro de weemoed aangevoeld die hij ervaren had bij de korte herinnering die hij herbeleefde? Had hij iets gezien waarvan Ronodan zich niet bewust was geweest dat hij het getoond had? Wat het ook was, Iro had iets opgepikt. Maar Ronodan wist niet zeker of zo'n voorstel het antwoord was. 'Je bent erg vastberaden hierover of niet?' vroeg hij zacht, maar nu de kraan weer uit stond zou Iro hem zonder veel problemen moeten kunnen verstaan. Het was de gedrevenheid die in de ondertoon van zijn stem lag. Ronodan stapte onder de douche vandaan. Hij had geen intentie om de ongemakkelijk zittende broek van de vorige dag opnieuw aan te trekken dus hij liep door naar zijn eigen slaapkamer. Een korte windvlaag die door Angani heen blies droogde hem af waarna hij een broek aantrok die hem een stuk meer bewegingsruimte gaf.

De broek die hij uit de kast gepakt had was er een met wijdere pijpen die weer strak door een nauwsluitend stuk stof rond zijn enkels weer bij elkaar kwamen zodat hij makkelijker in zijn laarzen kwam. De sluiting was een lange strook stof die hij om zijn middel knoopte, zo strak als nodig was. Het week af van de gebruikelijke herenkleding die nu in de winkels getoond werden, maar dat deed veel van Ronodans kleding. Het was gewoon wat hij gewend was en waar hij zich prettig bij voelde. Bovenkleding maakte dan ook vandaag geen deel uit van zijn garderobe. Ook geen verrassing. Voor Ronodan waren zijn vleugels wapens, een manier van leven en een deel van zijn lichaam. Hij kon zich niet veroorloven ze altijd te verstoppen. Uit de kast trok Ronodan ook zijn donkere leren laarzen tevoorschijn. Aan zijn vochtige haar deed hij niks. Zijn kapsel zorgde ervoor dat het niet echt anders kon vallen dan het zou moeten en de wind zou het verder wel drogen.
Hij liep terug het woongedeelte van Angani in waar Iro op hem stond te wachten. Ondertussen duwde hij voorzichtig de stretcher door zijn oorlel en draaide de aparte oorbel tot hij niet langer in de weg zat. 'Als je hier echt zeker van bent.....Wanneer heb je tijd?' vroeg hij met een ongewone serieuze toon in zijn stem.

Ronodan had zich geroutineerd aangekleed. Hij liep doelbewust door zijn slaapkamer, pakte alleen datgene wat hij nodig zou gaan hebben voor zijn reis naar Puffoon. Hij besloot om vandaag zonder de schilderingen op zijn gezicht te gaan. Hij had er nu niet de energie voor. Ondanks dat bleef zijn kledingkeuze wel kenmerkend voor hem. Bewegelijk en toch op zo'n manier dat het hem nooit in de weg zou zitten. Anders dan de vorige dag had hij geen vergadering met keizerlijke adviseurs en raadgevers, maar met de militaire orde. Kledingvoorschriften waren er wel, maar die golden niet voor hem. Hij draaide nog even zijn piercings goed waarna hij terug liep naar het woongedeelte waar Iro nog altijd op hem wachtte. Zijn stem was serieus, wat een heel andere klank gaf dan de gesprekken die de twee mannen de vorige dag en de daaropvolgende ochtend met elkaar hadden gevoerd. Ronodan knikte haast onopgemerkt. Zijn ogen gleden nog even snel langs Angani, hij was niks vergeten. Daarna gingen ze naar de klok. Als hij op tijd wilde zijn moest hij wel vertrekken. 'Dan zie ik je vanavond weer,' sprak hij tegen Iro. Hij veegde nog een enkele lok haar uit het gezicht van de man tegenover hem. Daarna ging zijn blik naar het raam en verschenen de bloedrode vleugels op zijn rug. Met een korte aanloop sprong hij over de balustrade van het balkon dat toegang gaf tot Angani en sprong het luchtledige in om even te verdwijnen, maar met een krachtige slag van zijn vleugels snel de horizon tegemoet vliegend.

Next topic I guess? xD