Hij begon zich langzaam te herinneren waarom hij niks meer van die avond wist waarbij hij de fles drank verkregen had. Het was een effect dat dit goedje eigen was. Het verspreidde een prettige warmte door je lichaam, maar het liet je ondertussen ook vergeten. Het kwam wel weer terug, meestal de volgende dag pas. Maar op dat moment kunnen vergeten was waar veel mensen naar snakten, en wat de inhoud van deze fles ze kon geven. In zijn aangeschoten bui liet Ronodan zijn zorgvuldig opgebouwde muren afbrokkelen. Hij gaf eerlijk toe aan Iro dat hij hem geprobeerd had te ontlopen. De man maakte er een lachend een grapje over en leegde ook zijn glas weer waarop Ronodan hun glazen weer vol begon te schenken. Maar halverwege stopte hij. 'Jareth zou het nooit hebben laten gaan als hij het had geweten. De idioot is een relatie aangegaan. Ik snap niet waarom hij zichzelf zo zou willen martelen. Zij zal sterven, en dan ben je weer alleen,' sprak hij een beetje onsamenhangend. Het was niet echt duidelijk meer waar zijn gedachten allemaal heen vlogen. Zijn hoofd draaide weer in de richting van Iro. 'Ik dacht dat als ik je niet zou zien, ik controle kon houden over mijn eigen gevoelens en ze geen eigen leven konden gaan leiden,' ging hij verder met zijn bekentenis. Hij wilde gewoon niet weer alleen achter blijven.

Ronodan keek Iro voor een moment aan met een blik die tussen schuldbewust en twijfelend lag. 'Nou eigenlijk, kunnen we dat wel,' begon hij langzaam. 'Ik bedoel, er zijn wel meerdere manieren om een leeftijd stop te zetten, anders zouden wij het ook nooit hebben kunnen doen,' ging hij verder. Hij wist dat iedereen zijn ''onsterfelijkheid'' op een andere manier verkreeg. Zijn leeftijd was stopgezet toen Reá het leven liet. Haar ziel was die opoffering geweest. Maar hij was sinds zijn gevangenname al niet meer fysiek verouderd door zijn type gevangenis. 'Maar we kunnen het niet verantwoorden, daarom doen we het niet,' ging hij verder. Er waren maar weinig mensen die zich beseften dat als je echt op zoek ging, je veel manieren kon vinden om een leeftijd stop te zetten. Maar als elke legendarische magiër zomaar mensen ging helpen daarmee konden er nare dingen gebeuren. Zij waren gebonden aan regels en verantwoordelijkheden. Het was niet te zeggen wat iemand die zijn verantwoordelijkheid niet bij zo'n rang had liggen zou doen met die macht. 'Als ik zoiets zou doen bij iemand anders dan een opvolger, dan zou de hel echt losbreken,' eindige hij.
Hij veranderde van onderwerp door Iro de reden te vertellen dat hij hem de laatste tijd zoveel ontweken had. Zijn hand had de fles losgelaten toen Iro die overnam van hen en de glazen verder vol schonk. 'Misschien,' beaamde hij de woorden van de man waarna hij ook zijn glas weer leeggoot. Bij het openen van de kamer was zijn zicht de eerste paar seconden wazig voordat hij weer scherp beeld kreeg. De drank vertroebelde hem. 'Ik wil niet opnieuw iemand kwijtraken waar ik om geef. En ik wilde die gevoelens niet de kans geven zich verder te ontwikkelen,' zei hij. Zijn blik ging van de bijna lege fles naar de laatste gloeiende kooltjes op het vuur. 'Maar je maakt het me zo verdomde moeilijk soms,' fluisterde hij erachteraan.

Hij wist niet zeker of hij dit Iro wel had mogen vertellen. Naar zijn idee was dit algemene kennis. Waar een wil was, was een weg. En door de geschiedenis heen hadden mensen wegen genoeg gevonden. 'Als ik een stunt als dat zou doen, dan zou ik ruzie krijgen met een paar hele sterke magiërs,' zei hij. Niet dat hij dacht dat hij ze niet aankon. In zijn dronken bui was zijn zelfbeeld nog onoverwinnelijker dan wanneer hij nuchter was. Maar het zou een groot probleem vormen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Iro toen de man met een eigen bekentenis kwam. Hij bleef stil na die woorden. Het vuur was uit nu. Zelfs de kooltjes gloeide niet meer. Uiteindelijk stond hij op en greep de fles van tafel die nog maar drie slokken bevatte. 'Ik neem het je niet kwalijk,' begon hij zacht. 'Ik zou in jou positie waarschijnlijk voor een relatie kiezen die minder moeilijkheden bevat,' ging hij verder terwijl hij naar het balkon van Angani liep. Hij dronk de laatste paar slokken uit de fles en zette hem zachtjes neer op de stenen balustrade van het balkon. Leunend op zijn onderarmen bleef hij naar buiten staren. De wind was terug gekeerd tot een zachte bries. Ze streek langs zijn blote armen en speelde met zijn haar. 'Ik kan niet van je vragen je hele leven te vergooien,' ging hij zacht verder al was dat meer tegen zichzelf, waarschijnlijk had Iro het alleen kunnen horen als hij vlak achter hem gestaan had. Hij was wat terug houdend. Een diep verscholen angst in hem weerhield hem ervan alles los te laten en opnieuw te beginnen. Om nog maar te zwijgen over wat er de laatste keer gebeurde dat hij een klein beetje van zijn ziel had prijsgegeven.

De koude wind gaf hem voor een vluchtig moment een helder hoofd. Een onzichtbare warme hand die langs zijn wang streelde, een lok haar achter zijn oor streek en hem daarna weer verliet. Op die manier waarop ze hem altijd wist te vinden. Die snelle vertrouwde aanraking wanneer hij weer wist dat ze altijd met hem zou zijn. Ronodan had zijn handen plat op het koude stenen balkon gelegd. Binnen was de drank iets harder naar zijn hoofd gestegen dan hij hebben kon. Zijn ogen waren gesloten bij de fluisterende aanraking van de wind. Maar hij opende ze weer toen hij de warme armen van Iro om zijn middel voelde. Hij wilde niet verder vragen naar de ander waar Iro over sprak. Of waarom Savador hem daarvoor zou ontslaan, al had Ronodan een vermoeden welke redenen daarvoor geopperd zouden kunnen worden. Niet veel later voelde hij ook hoe Iro zijn hoofd te rustte legde tegen zijn rug. Zijn handen gleden van de balustrade af en vouwde zich om Iro's handen. Hij maakte zich los uit zijn omhelzing om zich naar hem om te kunnen draaien. 'Ik kan je niet helpen met deze beslissing,' sprak hij zacht. Hij kon Iro niet voor gaan schrijven wat hij moest doen, zelfs al zou hij dat willen.

Hij wist niet eens zeker of zijn woorden Iro nog bereikte. De man scheen te vechten tegen het bewuste. Maar zelfs in het halfduister kon hij de glimlach van de man nog onderscheiden op zijn gezicht. Hij sprak zacht en leek het gevecht te verliezen. Toen hij echt begon met wankelen ving Ronodan hem op voordat hij helemaal weg was. 'Dat is genoeg drank voor een avond,' mompelde hij tegen het bewusteloze lichaam van de man. Hij zette zijn schouder net onder Iro's borstkas en tilde de man over zijn schouder. Zelf wankelde hij ook de eerste paar passen en maakte een hand los om even naar zijn hoofd te grijpen. Een glas meer en hij had er net zo bij gelegen als Iro. Ronodan schudde even kort zijn hoofd in de hoop zijn geest weer helder te maken en hij droeg Iro verder naar binnen. Hij legde Iro voorzichtig op zijn eigen bed neer. Daarna verliet hij de kamer weer om in het woonkamer gedeelte op de bank neer te vallen. Zijn blik ging naar de ring die zo af en toe een doffe glinstering afgaf als de maan achter de wolken vandaan kwam en haar licht in Angani scheen. 'Ik wou dat ik wist wat er met je gebeurd was. Het zou zo veel makkelijker zijn je te vergeten als je me liet gaan. Je bent niet daar. Niet daar. Dat maak je me niet wijs,' fluisterde hij zacht in zichzelf al waren zijn woorden voor een ander bedoeld.

Hij had nog een tijdje piekerend en in zichzelf mompelend op de bank gezeten. Maar na een tijdje was hij opgestaan. Hij had in de badkamer zijn gezicht gewassen en was daarna met een aantal boeken achter zijn bureau gaan zitten. Niet dat hij verwachtte veel werk te kunnen doen. Hij was uitgeput, mentaal en fysiek. Maar zijn insomia weerhield hem ervan makkelijk in slaap te vallen, al deed de alcohol in zijn lijf nog zo hard zijn best hem toch neer te halen. Bij het licht van enkele kaarsen was Ronodan begonnen documenten voor de volgende dag op te stellen, rapporten te schrijven en zelfs oude documenten te herlezen. Hij wilde niet teveel geluid maken, wetende dat Iro in de andere kamer lag te slapen. Hij was nog een keer opgestaan voor een glas water, of om een ander boek uit zijn kast te zoeken. Hij maakte aantekeningen van boeken waar hij beter naar moest kijken op een ander moment, of van zaken die hij nader wilde onderzoeken. Hij las aantekeningen van vergaderingen terug en bereidde komende vergaderingen voor. Hij deed meer werk in die ene nacht dan hij de afgelopen week had gedaan. Maar op een gegeven moment werd de drank hem ook teveel. Met zijn hoofd liggend op zijn arm was hij in slaap gevallen. Zijn andere hand had de schrijfveer losgelaten en een lelijke inktvlek toonde waar hij halverwege de zin opgehouden was met schrijven. Zijn ademhaling was rustig en gelijkmatig. Zo was hij blijven liggen. Ergens ver weg probeerde zijn brein hem wakker te maken toen hij een geluid hoorde, maar zijn lichaam werkte niet mee.

Ergens wist hij dat hij niet alleen in Angani was. Maar hij was nog te diep in slaap om er wakker van te worden. Maar de stem van Iro en het schudden aan zijn arm was genoeg om hem terug naar de wakkere wereld te halen. Zijn ogen schoten open en met een ruk kwam hij overeind. Met zijn hand gooide hij de inktpot op het bureau om toen hij zijn evenwicht probeerde te houden. In zijn slapende positie had hij nog in balans gezeten om niet om te vallen, maar nu hij zo plotseling bewoog wankelde de stoel onder hem weg. Hij viel van de stoel en trok Iro mee in zijn val. Half liggend op de andere man kwam hij weer bij positieven. Het felle ochtendlicht spleet zijn schedel zowat in tweeën. Alsof iemand er een grote bijl op had laten neerkomen. Hij kreunde zachtjes terwijl hij van Iro af rolde. Wat had hij gedronken? Wat het ook was, hij hoefde nooit meer een glas van dat spul. Hij wreef even over zijn hoofd waarna hij opzij keek. Wat deed Iro hier? Langzaam kwam de vorige avond stukje bij beetje terug. De muziek, de drinkwedstrijd. 'Goedemorgen,' mompelde hij zacht. Voorzichtig probeerde hij overeind te zitten. 'Dus..hoe voel jij je?' vroeg hij daarna met een kleine grijns. Hij kon zich niet voorstellen dat Iro zich enigszins beter zou voelen dan hij nu. De docent duistere magie had ook flink wat glazen op meende hij zich te herinneren.

De klap tegen de grond had hem goed wakker geschud. Iets te goed misschien aangezien de hoofdpijn nu tegen zijn schedel begon te drukken. Hij had nu al spijt. Vooral met het vooruitzicht dat hij Frida later vandaag moest doorstaan met haar opgewekte hoge stemgeluid. Eigenlijk hoopte hij dat zij vannacht ook niet goed geslapen had. Hij hoorde Iro naast hem een verwensing uiten in een taal die hij herkende als Shadraans. De man probeerde, net als hij, zich tot een zittende positie op te werken. Ook hij scheen er moeite mee te hebben. 'Ik ben niet degene die neer ging op het balkon,' grijnsde Ronodan toen Iro zei dat hij niet de enige met een zoemend hoofd was. Hij streek met een hand door zijn lokken. Maar door het model van zijn kapsel vielen de rode haren vrijwel meteen weer terug voor zijn gezicht. Hij keek Iro even aan toen hij de tijd vroeg. Daarna, met hulp van het bureau waar hij zich aan kon vastpakken, kreeg Ronodan het voor elkaar om op te staan. Hij moest zich vastgrijpen aan de rand van het bureau om niet weer om te vallen toen de wereld om hem heen draaide. Toen hij weer een beetje vast op zijn voeten stond liep hij naar de schouw waar een smalle staande pendule klok stond. 'Half tien,' zei hij uiteindelijk. Met een kort handgebaar riep hij een zachte windstoot op die de gordijnen voor het raam dichttrok en de kamer daarmee in een wat valer licht hulde. Een licht dat hoofdpijn vriendelijker was. Ronodan liep terug naar Iro en stak zijn hand uit om de man ook weer op zijn voeten te trekken. 'Sorry dat ik je een soort van ontvoert heb. Je was niet echt meer in staat terug te lopen naar je eigen kamer,' sprak hij zacht.

Hij bleef Iro stevig vasthouden totdat de man weer op eigen benen stond zonder al te veel te wankelen. Hij grijnsde even kort. 'Een nacht in jouw bed doorbrengen? Spannend,' zei hij zacht lachend. Hij durfde niet harder te lachen nu de hamers in zijn hoofd eindelijk een beetje tot rust waren gekomen. Hij keek over zijn schouder naar het bureau toen Iro over de papieren begon. Hij liep om het bureau heen en zette de inktpot weer rechtop. Hij bekeek de bovenste pagina's. Grote inktvlekken verborgen de tekst die er ooit onder had gestaan en maakte ze eigenlijk gewoon onbruikbaar. Het was vervelend ja, maar hij kon er niet echt een traan om laten. 'Ik was dronken, wie weet wat voor rare dingen ik opgeschreven heb. Misschien is het maar beter zo,' grijnsde hij weer naar Iro en legde de papieren weg. 'Beloof me één ding. Als ik je ooit nog eens uitdaag tot een drinkwedstrijd, sla me dan,' verzuchtte hij daarna toen een nieuwe golf aan onverbiddelijke hoofdpijn een einde aan zijn grijnzen maakte. 'Als je trouwens gebruik wilt maken van de badkamer, nou ja, je weet waar het is,' ging hij verder.

Langzaam kwamen er steeds meer fragmenten van hun gesprek binnen. Zo ook Iro's bekentenis die hij in zijn dronken staat had gemaakt. Maar ook zijn eigen, die hij met zijn loslippigheid had laten schieten. Hij had de vorige avond niet verder gevraagd en was ook nu niet van plan om het gesprek van gisteravond op te halen. Hij vond het niet zijn plaats om dat soort vragen te stellen. Wat kon hij ermee winnen? Uiteindelijk was het Iro's keuze. In plaats van herinneringen aan de vorige avond op te halen bleef het gesprek een luchtige sfeer houden. Hier en daar grappend naar elkaar. Hij lachte even zacht om Iro's opmerking. 'Deal,' glimlachte hij.
Ronodan schudde zijn hoofd toen Iro hem vroeg of hij het niet erg vond dat de man gebruik maakte van zijn badkamer. Hij had het hem zelf aangeboden nietwaar? Hij keek Iro na toen de man door de badkamer deur verdween.
De serene rust was een prettige verandering na het ruwe wakker worden die ochtend en het weinige licht dat de gordijnen door lieten was een welkome afwisseling van het felle zonlicht eerder. Het gaf zijn hoofd de kans om even tot rust te komen. Zijn blik gleed naar het verband om zijn linkerhand op het moment dat hij in de andere kamer de kraan hoorde lopen. Hij herinnerde zich het kapotte glas en Iro die zijn hand had gehecht. 'Idioot,' fluisterde hij tegen zichzelf. Hij werd terug gehaald uit zijn afdwaling toen hij de stem van Iro uit de badkamer hoorde komen. Ronodan duwde zich van de rand van het bureau weg waar hij tegenaan geleund stond en liep de badkamer binnen, zich niet bedenkend dat Iro misschien wat privacy had gewild. Als je jarenlang voortvluchtig bent geweest met een stuk of dertig andere mannen en vrouwen dan werd het concept privacy een zeldzaam iets. Dat was ook te merken aan het feit dat ramen en deuren in Angani nooit echt gesloten waren. Ronodan liep naar een van de kasten en haalde er een flesje uit. Het zat nog half vol met een soort parelwitte substantie. Hij reikte het Iro aan. Het was bijna onmogelijk om de hechtingen in zijn arm en been niet te zien. Ze zagen er nog niet heel oud uit. 'Iemand heeft flink gevochten. Hoe kom je daar nou weer aan?' vroeg hij terwijl hij hem het flesje aangaf.

Het was pas bij het zien van Iro's schrik reactie toen hij binnen kwam dat Ronodan zich besefte dat hij niet langer meer op Puffoon in een schuilplaats leefde. Dat Iro zich misschien wel ongestoord had willen opfrissen zonder dat hij ongevraagd binnen was gekomen. Hij kon zich er niet heel erg druk om maken, al zou hij er in het vervolg wel rekening mee houden gezien de man duidelijk had laten merken dat hij dit niet verwacht had. Hij gaf Iro de fles aan met de inhoud waar hij om gevraagd had. 'Het is niet alsof je iets hebt wat ik nog nooit eerder gezien heb,' was zijn grijnzende reactie op de woorden van de man. Maar die uitspraak was niet honderd procent waar. De hechtingen in de armen en benen van Iro was zeker iets dat hij niet elke dag bij iemand zag. Volgens Iro's eigen zeggen waren de wonden het resultaat van zijn sadisme. Ronodan kon zich het gesprek van de avond ervoor nog wel herinneren, de indirecte reden van het verband dat om zijn hand zat. 'Het ziet ernaar uit dat je flink te pakken bent genomen,' was zijn reactie. Een flinterdunne lijn van bezorgdheid lag in zijn anders zo nuchtere stem. Waar hij voor vreesde was langzaam vorm aan het aannemen. Dat flintertje bezorgdheid dat hij door liet schemeren was bewijs dat hij meer om Iro was gaan geven dan goed voor hem was. 'Ik zal je in alle rust alleen laten,' sprak hij daarna waarna Ronodan zich omdraaide om de badkamer weer te verlaten.

Het liet maar weer eens zien hoe verschillend ze waren van elkaar. Dat zoiets kleins en stoms dat zo goed kon weergeven. Ronodan kwam uit een tijd van oorlogen en juridische ongelijkheden. Iro was van een tijd waarin een relatief vredig bestaan de grote technologische en sociale verbeteringen mogelijk maakten. Waar Ronodan gestreden had voor gelijke rechten en tegen de corruptie, was Iro met hele andere idealen en morele waarden opgegroeid. Hij hoorde thuis in deze eeuw van vooruitgang. Maar Ronodan was een vreemde in deze tijd. Niet in staat zich aan te passen aan zijn drastisch veranderde omgeving. Iro's woorden hielpen die gedachte niet, maar Ronodan wist beter dan zijn gedachten zomaar prijs te geven. Hij hield het voor zichzelf. Enkel de opgehouden schijn van een glimlach maakte hij uiterlijk kenbaar aan Iro. Echter, de bezorgdheid die hij voelde jegens Iro's verwondingen was lastiger te verbergen. Hoe goed hij zichzelf probeerde te beschermen van dergelijke emoties, ze sijpelden door de barsten van zijn harnas. Klein, en haast onopvallend. Een vloedgolf bleef uit. Maar genoeg om opgemerkt te worden door hen die goed luisterden. Ronodan bleef in gedachten achter na Iro's woorden. Bang dat zijn eigen stem meer zou verraden. Hij wilde zich weer omdraaien en de ruimte verlaten. Iro had duidelijk laten merken op zijn privacy gesteld te zijn. Dus het was logisch dat zijn volgende woorden Ronodan wat verwarde. 'Ik dacht dat je je prettiger zou voelen als ik weg zou gaan,' begon hij kalm. Het maakte hem verder niet uit, hij was niet degene die zich er ongemakkelijk onder voelde.
Hij keerde zich naar de wastafel en draaide de kraan open. IJskoud water stroomde in de porseleinen bak zodat het geen effect zou hebben op het warme water wat Iro gebruikte. Hij waste zijn gezicht. Het koude water beet in aanraking met zijn warme huid, maar de kou verminderde de hoofdpijn en hielp hem wakker te worden. Voorzichtig draaide hij de kraan weer dicht. Met de druppels nog op zijn huid keek hij in een snelle flits naar zijn evenbeeld in de spiegel die boven de wasbak hing. De heterochromische ogen staarden hem onverbiddelijk terug aan. Ronodan wendde zich af. Hij kon het aanzicht van zijn eigen ogen niet langer aanzien. Hij had een hekel aan zijn eigen evenbeeld gekregen, nog een reden waarom bijna alle spiegels in Angani bedekt waren.