Elegante bruinrode vleugels stoven door het luchtruim met regelmatige slagen. Ronodan vloog niet vaak in zijn dierlijke vorm. Het voelde te beperkt. Maar als paradijsvogel was hij sneller en behendiger. En in dit geval wilde hij zo snel mogelijk terug naar Angani. Hij liep vreselijk achter met zijn papierwerk. Niet dat hij daar echt veel zin in had. Maar hij schoof het al een week voor zich uit en hij kon echt niet nog zo'n goedbedoelde preek van Sylvester aanhoren. Als hij het in zijn vogelvorm had gekund had hij met zijn ogen gerold. De school kwam inmiddels al in zicht en Ronodan ging langzamer vliegen. De wazige vlekken die eerst onder hem voorbij hadden geschoten kregen langzaam vorm en werden duidelijker. Toen hij over het grasveld vloog viel zijn oog op een student. Normaal gesproken was dat totaal niet interessant geweest. Maar dit was een luchtmagiër. Eentje die probeerde te vliegen. Ronodans blik schoot terug naar de Toren die in de verte oprees achter de horizon. Maar na die paar seconden twijfel daalde hij langzaam af naar beneden om ergens in een boom naar het tafereel te kijken. Hij ging even verzitten en verlegde een paar veren zodat het hem niet langer irriteerde. De jonge studente was nog niet erg bedreven. Maar hij moest toegeven dat ze erg volhardend was. Het maakte niet uit hoe vaak ze maar bleef vallen, elke keer opnieuw stond ze weer op. Na een paar keer zag hij haar probleem. Maar hij had er vandaag geen zin in. Zij was niet zijn probleem. Al was het wel vermakelijk om te zien. Zo nu en dan maakte hij een vreemd piepend geluidje wat omschreven had kunnen worden als zachtjes gniffelen.

Ze kon het maar beter opgeven. Vliegen was voor deze Puffoonse blijkbaar niet weggelegd. Ach ja, het was hem ook niet helemaal natuurlijk gekomen. Al had hij niet de belachelijke fouten gemaakt die dit meisje nu vertoonde. Toen ze voor de zoveelste keer op komische wijze ter aarde stortte hield hij het bijna niet meer. Nog even en hij viel van de tak af. Maar het meisje had hem opgemerkt en staarde hem recht aan. Zijn heterochromische ogen die zelfs zijn dierenvorm niet konden verbergen staarden terug terwijl hij zijn kop een beetje schuin hield zoals echte vogels dat wel eens deden.
Hij moest het haar wel nageven, ze had veel doorzettingsvermogen. Zelfs na die laatste harde klap gaf ze nog niet op. Voor een moment leek het haar zelfs te lukken. Maar Ronodan had een crash al voorspeld. Haar techniek was waardeloos. Vooral voor iemand die de wind nog niet zo sterk naar eigen wil kon buigen. Als je de ultieme controle had kon je de wind zelf bevelen op de manier te waaien die jij wil. Maar een leerling had die kracht niet en was overgeleverd aan de grillen van het element. Zijn ogen volgde haar terwijl ze opnieuw ter aarde stortte, tegen een dikke kei aan deze keer. Ow, dat moet wel pijn gedaan hebben. Hij fladderde een paar keer met zijn vleugels en landde op enige afstand van het meisje af om te zien of ze nog wel adem haalde. 'Alsjeblieft, stop met deze vertoning voordat je jezelf nog een hersenschudding bezorgt. Het gaat stormen straks en hier in het open veld ben je een prachtig doelwit voor de bliksem,' sprak hij op droge toon terwijl hij van zijn ene poot op zijn andere wipte.

Voor even was haar lampje uitgegaan. Maar algauw werden dat lampje vervangen door sterretjes. Toen ze een paar seconde later haar ogen weer opende en een moeizame kreun uitstootte. Haar voorhoofd klopte en het leek door haar hele schedel heen te galmen. Met gesloten ogen, en een hand wrijvend over haar voorhoofd, kwam ze half overeind. Dit was echt werkelijk niet haar dag. Het was zo frustrerend voor haar. Ze had niemand om werkelijk van te leren. Ze had haar leven lang op Gren gewoond. Max was een Grenaan en heeft haar enkel wat kruideleer bij kunnen brengen. En zelfs de magische Brontes hadden geen verstand van haar primaire magie. De magie die zij het liefst dominant wilde houden. Ze wist niet wie haar echt ouders waren. Ze wist niet waarom ze een wees was geworden. Maar het enige wat Dani nog van haar beide ouders had was hun pure wind magie. Ze voelde niks voor Woud of Vuur of Duistere magie. Er was nooit een connectie geweest met wat voor andere vorm dan ook. Ze wist dat ze een volbloed puffoonse was. Dat het bij haar hoorde. En toch kon ze er geen bal van! Ze kon wel janken..

Niet dat Dani daarom zou gaan janken. Haar zeldzame tranen waren daar te kostbaar voor om aan te verspillen. Maar deze verdomde koppijn was het ook niet waard. Opeens klonk er een stem, droog en haast spottend, vlak naast haar. Boos en beledigd opende ze haar ogen en keek ze om, om vervolgens met stomheid geslagen naar de paradijsvogel te staren. Sprak dat beest nou net? Misschien was ze toch harder gevallen dan ze dacht. Ze legde haar hand weer op haar voorhoofd, waar de langzaam opkomende bult al warm begon aan te voelen. “Rot toch op, stomme vogel.” Mopperde ze gepikeerd naar het beest waarna ze haar been zijn richting op trapte met de hoop dat hij weg zou vliegen. Of iets dergelijks. Wie weet was die hele vogel maar een hersenspinsel die verschenen was na de zoveelste val en zou hij uiteen poefen als een wolkje.

Hij was sneller dan zij. Voornamelijk omdat hij een reactie als de hare verwacht had op zijn woorden. Hij fladderde een stukje verder, buiten haar bereik. 'Ik ben hier niet degene die de hele tijd plat op zijn smoel gaat,' waren zijn droge woorden terwijl hij even van de ene op de andere poot hupste. Daarna steeg Ronodan weer op, bijna alsof hij weg vloog. Hij wist niet wat het was met het meisje. Het was grappig om haar rond te zien klooien zonder enig besef te hebben van waar ze mee bezig was. Tegelijkertijd was het gewoon sneu om te zien dat iemand zo slecht naar zijn eigen element kon luisteren. Vliegen zou natuurlijk moeten gaan voor elke Pufoonse in zijn beleving. Maar dit was duidelijk voor haar niet het geval. Vliegen was alleen niet haar probleem. Dat kwam wel als ze meer in balans was met de rest. Halverwege in de lucht draaide hij om en vloog weer haar kant op. 'Dus ik moet maar oprotten?' vroeg hij smalend terwijl hij met een scherpe draai om haar hoofd vloog, uitkijkend niet te dicht in haar buurt te komen. Hij maakte opnieuw een draai. 'Denk je dat je je element kunt zeggen wat hij moet doen. Lieve schat, ik bén de wind,' ging hij verder en vloog rakelings langs haar en plukte in zijn vlucht even aan haar haren om meteen weer hoogte te maken. Een laatste sierlijke draai zette hem recht in haar lijn. Hij versnelde en stoof recht op haar af. Maar voordat hij vol tegen haar aan zou vliegen veranderde hij in rook en dreef langs haar. 'Wil je echt proberen weg te rennen van mij,' klonk zijn fluisterende stem terwijl de rook zich achter haar weer verzamelde en de vaste vorm van de vogel aannam. Zo dichtbij had haar goed haar magie kunnen voelen. Ze was sterk, maar wist zelf waarschijnlijk niet waar ze allemaal tot in staat zou kunnen zijn. 'Lucht is meer dan adem, dan zuurstof. Het leeft. Het heeft een stem. Je zou er eens naar moeten luisteren, maar dat lijkt niet jouw sterkste punt te zijn,' eindigde hij kalmpjes waarna hij een paar veren weer goed legde.