”Again! Again! Again!” Het zweet droop in straaltjes van haar voorhoofd tussen haar geconcentreerde frons af, plakte in de groef van haar rug tegen haar leotard, schuurde onder haar tights bij elke a la second turn. ”Straighten your knee! Point your feet! Correct yourself!” Spotting elke keer haar eigen blauwe ogen, die bij elke snap wanhopig terug staarde in de spiegel. ”Correct yourself! Correct yourself! Correct yourself!”.

Ze was alleen geweest in de gymzaal, maar in haar hoofd werd ze toegeblaft door de enige persoon in haar leven die haar zo klein als een vlo kon laten voelen. Miss Violet. De strengste dans lerares in heel Kovomaka. De vrouw was tegenwoordig allang met pensioen. Maar 10 jaar geleden, toen Roxanne nog haar dansopleiding volgde, was die vrouw de nachtmerrie van elke leerling op Art in Motion Acadamy. In fact zelfs de reden waarom Roxanne gestopt was met de opleiding. Ze was met recht de beste danslerares geweest. Ze had de beste dansers van de afgelopen decennia gemaakt tot wat ze waren. Roxanne was in haar ogen altijd de volgende geweest. Maar het meisje had toen andere plannen. Ze kon het onmogelijke karakter van Miss Violet niet meer aan en ontvluchte de vrouw en haar toekomst plannen. Maar for some reason kon ze nooit de rouwe stem van haar meest gehate lerares uit haar hoofd zetten. Vooral niet als ze tegenslag in haar leven had. De meeste mensen zochten dan de comfort van vrienden en familie voor steun. Roxanne was anders daarin. Zelfs al had ze de perfecte familie om dat te doen. Nee, zei strafte zichzelf op de enige manier die zij kende. Miss Violet die in haar hoofd schreeuwde over haar danstechniek.

Het was vermoeiend en eigenlijk niet gezond. Dat wist ze dondersgoed, maar het had wel effect. Zo pushde ze zichzelf tot het uiterste. Alleen dit keer zat ze er werkelijk goed doorheen. Ze stapte uit de stoom gevulde douchecabine en wikkelde een handdoek om haar natte zwarte lokken. Het zag er steeds slechter uit met Richard maar niemand leek een antwoord te hebben. She just couldn’t wrap her head around it. Het was gek makend, vooral als ze ernaast nog gewoon fulltime moest werken. Ze was toe aan wat rust en ontspanning. Afleiding. En er kwam eigenlijk maar één oplossing in haar op. Good ol’ twin-picknicks. Terwijl de tanden van haar borstel de klitten uit haar lange zwarte haar trokken verscheen er een warme glimlach op haar mond. Ze hield van die uitjes. Alleen zij en haar zielsverwant. Ze hadden elkaar al veel te lang niet gezien of echt gesproken. Leven had in de weg gezeten. En ze had hem altijd gemist. Dat was iets wat altijd zou blijven met Riley. Waarschijnlijk gewoon een tweeling ding. Nu was hij haar collega en werkte en woonde hij tientallen meters bij haar vandaan. Het zou haar niks verbazen als Riley een dezer dagen voor haar neus zou staan, klaar voor wat twintime. Misschien zat het tussen haar oren, maar ze leek aan te voelen dat zij niet de enige Jackson was wie even klaar was met alles.

Een half uur later klonk er een zachte klop op de deur, die ze bijna niet had gehoord, als Gyp niet zacht piepend en kwispelend voor de deur was gaan zitten. Ze riep de hond naar z’n mand en opende de deur en werd begroet door de bekende en heel erg welkome glimlach van haar kleine tweelingbroertje. Ze glimlachte hem met een brede witte grijns terug, die nog breder werd toen ze de picknickmand zag. Ze kon hem wel om z’n hals vliegen. ”Ik wist dat je zou komen! Je hebt echt perfecte timing lil’ brother.” Direct daarna keek ze hem verbaast aan. ”Waarom praat je zo zacht?”